Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |       naród, jak las przygięty wichurą, runął twarzami na podłogę,
 2     1, 11|       się młody bór zerwał i z wichurą leciał...~Muzyka grała polskiego,
 3     1, 11|   twarzach, a rozdęte taneczną wichurą spódnice zapełniały izbę.~
 4     1, 11|     tęczę rozsypał i bił w nią wichurą, że grała kolorami, mieniła
 5     1, 11|   zeszły się na gody i porwane wichurą poszły społem w długi, zawrotny,
 6     1, 12|   szumiące... na dno rozwytych wichurą borów.~A gdy wesele ostrzej
 7     1, 12|    siłą, że jako łan, uderzony wichurą, ino się przyginali, brali
 8     2, 13|      górze ciche, ino na ziemi wichura odprawiała diabelskie gody,
 9     2, 13|      trzeszczały, bo raz w raz wichura parła barami ściany, tłukła
10     2, 13|      Lipce były jakby wymarłe; wichura hulała po drogach z taką
11     2, 13|       ino na odwieczerzu, kiej wichura nieco folgowała, niejeden
12     2, 15|     czy zawierucha dęła i biła wichurą i śniegiem, że oczów nie
13     2, 18|        nie dochodził ze dworu, wichura ino wyła, przewalała się
14     2, 19|   głownie w kominie rozżarzane wichurą pędu, sypały iskrami i buchały
15     2, 19|      najgłośniej, zawijał kiej wichura, przypadał do ziemi, że
16     2, 21| świtało niebo białawe i mętne.~Wichura przewalała się górą, że
17     2, 21|        mroków.~A czasami znowu wichura spadała tak nagle, niespodziewanie
18     2, 21|        lesie znowu się srożyła wichura, to się i nie skrzyknęli.~-
19     2, 21|      poratunku. Brzozy targane wichurą okrywały go cięgiem sobą,
20     2, 21|  rozkrzyczane, zmagające się z wichurą. - Dosyć już tego, a to
21     2, 21|     się już był zrobił gęsty i wichura przechodziła, kurzyło jeszcze
22     2, 23|      siebie.~I porwani miłosną wichurą, oślepli na wszystko, oszaleli,
23     2, 24|        jako ten gąszcz smagany wichurą, i jął się kolebać, bić
24     2, 24|     jakieś poniesło wszystkich wichurą pomsty...~Naraz Kozłowa
25     2, 25|       za nim zaś, kiej ten bór wichurą gniewu przejęty, zwarły
26     3, 27|   wstało, wskroś sadów powiała wichura płomieni, że szrony się
27     3, 28|   rozciapane i szamocące się z wichurą. Postrzępione, sine chmurzyska
28     3, 29|      nagła, doszły go bowiem z wichurą jakieś swarliwe głosy.~Rozejrzał
29     3, 33|      znowu na drogę kiej snopy wichurą zakręcone, aż w końcu, zmagając
30     3, 34|  pioruny biły gdziesik daleko, wichura przeszła nie poczyniwszy
31     4, 49|      się do ucieczki, ale bite wichurą ze wszystkich stron, ślepione