Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |    przywiózł ziemniaki z pola, rzuciła łupanie drzewa i szła do
 2     1, 3 |   Kozioł, prześwietny sądzie - rzuciła żona.~- Ile lat?~- Hę?...
 3     1, 3 |   chycić chciała.~Ale Bartkowa rzuciła się do niej z krzykiem.~-
 4     1, 3 |       końcu ogromnym płaczem i rzuciła się na kolana przed sędziami
 5     1, 5 |       z tego, kiej nie moje! - rzuciła ostro paciorki i spiesznie
 6     1, 6 |  drodze.~- Ostajcie z Bogiem - rzuciła do sąsiadek.~- Jedźta z
 7     1, 10|        choć i z nieśmiałością, rzuciła jakie słowo w rozmowę, jaką
 8     1, 11|         a z rzadka jeśli która rzuciła to słowo jakie: słuchały
 9     1, 12|     Klacz zarżała przeciągle i rzuciła się na uwięzi, aż łańcuch
10     2, 13|     temu, ni nawrócić. Dola go rzuciła we świat.~Jeszcze godzinę
11     2, 16|     Mowę odmień; nie szmaty! - rzuciła Jagustynka.~- Sama mu powróci,
12     2, 17|      jeszcze stało w skopkach, rzuciła kurom ziarna, zamietła izbę,
13     2, 17|       teraz jeździ do dworu? - rzuciła znacząco Jagustynka.~- Przeszkadza
14     2, 25|         bo to nie mój chłop! - rzuciła twardo i niecierpliwie.~-
15     2, 25|       kamieniami, pierwsza byś rzuciła za mną! - gadał prędko.~-
16     2, 25|       stało, ale nie nawrócił, rzuciła się za nim z rozpaczą, zabiegła
17     3, 27|    tych ludzi.~Magda z płaczem rzuciła się do niego, ale snadź
18     3, 28|       rozchorzał, gdy nań urok rzuciła.~Pracowali w cichości z
19     3, 28|        po nim, więc już prosto rzuciła się do komory, choć drzwi
20     3, 31|     cna wystraszeni, aż któraś rzuciła w głos:~- To cygańska robota!~-
21     3, 32|      na staw, ta się w ten mig rzuciła z nowiną do sąsiadów, zaś
22     3, 32|     była kiej noc i rozeźlona, rzuciła się do roboty, robiła, co
23     3, 34|        głowę, bo mu się do nóg rzuciła z podzięką.~- Rodzony ociec
24     3, 35| wywalać na podłogę obleczenia. Rzuciła się z wrzaskiem do obrony,
25     3, 35|       wszedłszy właśnie na to, rzuciła się ich rozbrajać, ale na
26     4, 39|    dodała nieustępliwie.~Stara rzuciła się do niej przekładać i
27     4, 39|         całe sześć morgów pola rzuciła kiej ten pęknięty garnek!
28     4, 40|       to samo mam smaki!~Hanka rzuciła się szykować, ale że ziemniaki
29     4, 40|        znaczyło. La śmiechu go rzuciła!~Cisnął ramionami, zabrał
30     4, 40|    poręczył za nim w sądzie! - rzuciła przez okno.~- Kiej lepiej
31     4, 48|    przed nim duszę na ścieżaj, rzuciła mu ją pod nogi kiej zbłąkaną