Tom, Rozdzial

 1     1, 10|    urywany, nabrzmiały miłością i ogniem....- Jantoś!... Jantoś! -
 2     1, 12|           piekły, jakby kto żywym ogniem rany przysypywał, że zerwał
 3     2, 13| prześwitujące gdzieniegdzie jakby ogniem, a szły jedna za drugą,
 4     2, 13|      zarazem, przejmujące i żywym ogniem rozbłysłe.~Przygasła mu
 5     2, 14|           jak rak, siedział przed ogniem i piekł opłatki... co chwila
 6     2, 14|           aż syczało, i kładł nad ogniem wspierając na cegle sztorcem
 7     2, 15|           pazuchę że go tam żywym ogniem piekła, ale dla ludzi zrobił
 8     2, 16|          teraz wzdłuż ławy, przed ogniem, i poradzali z cicha a poważnie.~
 9     2, 16|         Obsiedli znowu ławy przed ogniem, tylko Pietrek ostał na
10     2, 16|           im serca biły, jednakim ogniem grały im oczy.~Antek przysunął
11     2, 18|      pozwólcie, że posiedzę przed ogniem, przemarzłem.~- A siedźcie,
12     2, 18|       siadł swoim zwyczajem przed ogniem, jeść nie chciał, a gdy
13     2, 19|            choć mróz prażył żywym ogniem.~A w karczmie kłębiła się
14     2, 19|          kochanie gorsze choroby, ogniem po kościach chodzi, wrzątkiem
15     2, 20|        wziął, można go było żywym ogniem przypiekać, a głosu by nie
16     2, 21|       zasnęły, Hanka siadła przed ogniem do przędzenia resztek wełny
17     2, 22|        płoty kiełbasami grodzą, a ogniem się chłodzą; gdzie garnki
18     2, 22|  odlatywały, a słońce żarło żywym ogniem! Cały dzień się tak trudził
19     2, 22|      straszliwe, smoki piekielnym ogniem zionące; po rozstajach stawali
20     2, 23|        takim głodnym, pożerającym ogniem, że zataczali się z upojenia,
21     2, 24|    posiedzenia choćby przed jakim ogniem, że do pierwszej z brzega
22     3, 27|         onych słodkich, prażących ogniem wspominań!~A teraz jest
23     3, 29|           tym młodym, poświęconym ogniem.~Poleciała na to i Józka
24     3, 30|       przypominki sieroctwa żywym ogniem zapiekły.~Jakże, największe
25     3, 30|            a te głosy płomienne i ogniem nabrzmiałe niby żar-ptaki
26     3, 30|         krzywdy Pan Bóg dziedzica ogniem pokarał.~Do późna w noc
27     3, 32|    samotne drzewa zdały się żywym ogniem płonąć, rozgorzały wody,
28     3, 34|       słońce lunęło w oczy, żywym ogniem prażąc, że już się wolno
29     4, 37|         war lał się jeszcze żywym ogniem i tak przypiekał, jaże ściany
30     4, 41|      powietrze prażyło kiej żywym ogniem, że już ruchać się było
31     4, 41|       strzelając bujnym, radosnym ogniem na to jedno mgnienie zapamiętania,