Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |         czuby drzew, i siał przez gałęzie światło na staw, i zaglądał
 2     1, 7 |           suszki, rwał dęby, rwał gałęzie i huczał, i hurkotał po
 3     2, 13|          sypała piaskiem i niosła gałęzie, wióry, snopki z dachów,
 4     2, 13|      słomy podtykała, że wreszcie gałęzie się zajęły płomieniem i
 5     2, 13|         tak były zasypane, że ino gałęzie wysuwały się ze śniegu,
 6     2, 16|      rozkrążał tak mdłe światło i gałęzie świerków tak przysłaniały,
 7     2, 18| ogrodzenie przywaliły i prawie po gałęzie drzew sięgały , musieli
 8     2, 18|      jakiego grabka i schować pod gałęzie, że ani borowy poznał! -
 9     2, 18|          podwórze, nie bacząc, że gałęzie zdarły jej zapaskę z głowy
10     2, 21|       obłamywała kulką co grubsze gałęzie, przycinała je do jednego
11     2, 21|         ziemię zamiatał konarami, gałęzie siekły, po twarzach, to
12     3, 27|          martwo kiej te nadrąbane gałęzie.~Poprawiła mu pościeli strzepując
13     3, 27|         sokami rodnymi, a kwietne gałęzie ku niebu podaje...~- Witek!
14     3, 27|          ruchu, ku słońcu podając gałęzie, nabite spęczniałymi pąkami,
15     3, 29|    wyrywał z dachów i co kruchsze gałęzie odzierał, a wiał już teraz
16     3, 29|         leciały na drogę odłamane gałęzie.~Stary też, zgarbiony, przemykał
17     3, 29|         ludzi: ściągali w opłotki gałęzie i drzewa przez wichurę wyłamane.~
18     3, 32|     sadach, co zwiesiły okwiecone gałęzie nad drogę i z jakąś lubością
19     3, 32|       głowę obwisłe i przemoczone gałęzie, jakby nabite zbielałym
20     3, 32|         że to wiater jął otrząsać gałęzie, drogi siwiły się kałużami,
21     3, 32|       palcami obwisłe pod kwiatem gałęzie, kieby te kochane, dziecińskie
22     3, 34|           wznak leżał. Rozruchane gałęzie z cichym poszumem chwiały
23     3, 34|           się znowu w rozkołysane gałęzie i w te słoneczne bryzgi,
24     3, 34|         drzew nie powyrywał, jaże gałęzie i snopki z dachów w cały
25     4, 38|           pod żywopłotem, obwisłe gałęzie wisien muskały ją po twarzy
26     4, 43|    ciężkie od rumianych jabłuszek gałęzie zwisają nad nią tak nisko,
27     4, 45|         się połamane wierzchoły i gałęzie, a kaj niekaj smukła drzewina,
28     4, 45| zapatrzona w niebo migocące przez gałęzie, zapadała w jakieś przenajsłodsze
29     4, 45|        pola dojrzewające, niby te gałęzie owocem ciężarne, niby ten
30     4, 48|        obwisłe, ciężkie od jabłek gałęzie.~Wieczór był nagrzany i
31     4, 48|      przez wywarte okna zaglądały gałęzie pełne jabłek, noc roziskrzona