Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |        wszyscy do ucałowania rąk dobrodzieja kochanego.~- Pan Bóg dał
 2     1, 4 |         głowy i wpatrywali się w dobrodzieja, któren w białej komży pochylił
 3     1, 4 |      poprawę... A Kuba patrzył w dobrodzieja, jak w obraz święty, i aż
 4     1, 4 |         świnia zapowietrzona! Do dobrodzieja cię zawlekę, niech cię wypomni
 5     1, 5 |     baldach nosić bym nosił, a i dobrodzieja pod pachę wiódł, i w ławkach
 6     1, 6 |       stole.~- Mają lampę kiej u dobrodzieja albo i we dworze jakim~-
 7     1, 8 |      żałość ścisnęła! Poszłam do dobrodzieja, żeby ich chociaż za to
 8     1, 10|    złością, bo jakże, poszedł do dobrodzieja po radę, po użalenie się,
 9     1, 10|    rudymi wąsami.~- Byłeś pono u dobrodzieja? No i co?~- A cóż by, nic!
10     1, 10|       księdza też prosili...~- I dobrodzieja prosili?... - wykrzyknęła
11     1, 12|       Zamrę, powiadacie?...~- Po dobrodzieja by ano posłać, co?~- Dobrodzieja! -
12     1, 12| dobrodzieja by ano posłać, co?~- Dobrodzieja! - wykrzyknął zdumiony. -
13     1, 12|           wykrzyknął zdumiony. - Dobrodzieja przywieść tutaj, do stajni,
14     2, 19|     Kłęba, by ich ten powiedł do dobrodzieja na poradę, ale Kłąb się
15     2, 19|        gębą i w piąciu poszli do dobrodzieja prosić, by się wstawił za
16     2, 24|       naglą starego, że nawet do dobrodzieja gospodarz chodził wraz z
17     2, 24|        do wójta, a nawet i przed dobrodzieja.~Przestrzegał go Mateusz,
18     3, 28| Spowiedzi słuchał będzie, a to i dobrodzieja ze Słupi jeno co patrzeć.~
19     3, 29|       nawet więcej uważali niźli dobrodzieja...~Aż w końcu to się już
20     3, 30|          i najpierwej ruszyli do dobrodzieja, bo tak po inne roki parobki
21     3, 31|    strach było patrzeć. Nawet do dobrodzieja poleciała z lamentami, że
22     3, 31|       śmiejąc cisnąć się na oczy dobrodzieja, który wnet się ukazał,
23     3, 31|    podnosząc, iż ani spostrzegli dobrodzieja, któren zaraz po mszy jawił
24     3, 31|   przedzie.~- A to dopraszam się dobrodzieja, szlim pytać: czy to nam
25     3, 32|     książką w ręku stanął wpodle dobrodzieja, któren dał znak, i ruszyli
26     3, 32|    dopiero kły puszcza~- Bo u do dobrodzieja na tym dołku zimnica, a
27     3, 34|          podejścia, jaże Weronka dobrodzieja się redziła. Skrzyczał ją,
28     3, 34|       wsi wyległo na drogi. Ktoś dobrodzieja uwiadomił, że wyszedł przed
29     3, 34|          że dziedzice prowadziły dobrodzieja i jeszcze w asyście szli
30     3, 34|       kwiecia, sypanego pod nogi dobrodzieja.~Powiedli się do pierwszego
31     4, 41|        go z bliska.~- Dyć szukam dobrodzieja, byłem już na plebanii.~-