Tom, Rozdzial

 1     1, 8 |           niespokojnie spozierał - a zmierzchu wyczekiwał kiej zmiłowania...~
 2     1, 10|           czy Walek puścili ją już o zmierzchu... Walek! - krzyknął głośno,
 3     2, 13|              trzeciego dnia, o samym zmierzchu, śnieg przestał padać, prószyło
 4     2, 20|             niedzielę, choć nieraz o zmierzchu pod śmiertelnym strachem
 5     2, 20|             płaczem się zanosił...~O zmierzchu zaś, kiej ksiądz już ze
 6     2, 20|             zaznał spokoju. O każdym zmierzchu stróżował niepostrzeżenie,
 7     2, 24|              śniegiem, jaki zaraz od zmierzchu padał. Zabawiano się ze
 8     2, 24|        nowina, boć wczoraj jeszcze o zmierzchu widział się z nią i ani
 9     2, 25|      zapalali ognie; chodzili spać o zmierzchu, tak się czas przykrzył,
10     3, 27|           tam, pod brogiem, o każdym zmierzchu czeka na nią i wypatruje...
11     3, 28|           Pietrka do pomocy.~O samym zmierzchu, gdy już zapalili światło,
12     3, 29|         widny w tej dziwnej szarości zmierzchu, kieby ze startego na proch
13     3, 29|            Jagnę i gdy ta nadeszła o zmierzchu, wsiadła zaraz na nią z
14     3, 29| przygotowania.~W piątek, już o samym zmierzchu, Hanka wespół z Pietrkiem
15     3, 29|          ostatku, nieraz już o samym zmierzchu.~Porozchodziły się bez dłuższej
16     3, 31|              Naści, Jaguś, przyjdź o zmierzchu do alkierza, to dam ci cosik
17     3, 31|         znowu za nimi, aż dopiero na zmierzchu, kiej Cyganichy pociągnęła
18     3, 31|       buchnęła po ludziach, że już o zmierzchu, kiej deszcz przestał, a
19     3, 31|           ociągając. Dopiero o samym zmierzchu zaczęli ściągać z pól.~Wnetki
20     3, 34|          Długo czekali, bo dopiero o zmierzchu powrócił; ale ku niemałemu
21     3, 35|           Rocho go przekonał, gdyż o zmierzchu, kiej ludzie zaczęli ściągać
22     4, 37|              a przy tym już na samym zmierzchu przyszedł najniespodzianiej
23     4, 39|          nowiny, że schodząc z pól o zmierzchu, już sobie o tym rozpowiadali;
24     4, 42|          surowej gliny, że dopiero o zmierzchu ruszył do wsi szykować się
25     4, 42|        starczyć na długo, a któregoś zmierzchu Jasiek przywiódł im swojego
26     4, 45|            wskórał, co mógł niekaj o zmierzchu pogadywać z Dominikową a
27     4, 47|            przesiedział przy niej do zmierzchu czytając w głos modlitwy,
28     4, 47|        grążyła się w tuman wiecznego zmierzchu, wypuściła gromnicę i skonała.~
29     4, 48|              do wsi dopiero na samym zmierzchu, nie napotkawszy nikaj Jagusi.~
30     4, 49|           wieczora, dopiero na samym zmierzchu całkiem się uspokoiło i