Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |              człek był w latach, nie wicher żaden, to twarz pokazał
 2     1, 6 | nieśmiertelna, i jako tę ziemię brał wicher każdy, obtulał sobą i kołysał,
 3     1, 10|          miejsca, że pognał jako ten wicher, ni się obejrzał za się.~-
 4     1, 11|             obcasami i z miejsca jak wicher się potoczył!~Hej! Tańcował
 5     1, 11|     wrzeciono po izbie wili - że ino wicher szedł od nich i moc.~Muzyka
 6     1, 11|       zawracało w miejscu, jak kieby wicher zakręcił - że ino furkot
 7     2, 13|              czeluści lunął pierwszy wicher, a za nim już leciał drugi,
 8     2, 15|         drzewo rodne, obłamane przez wicher i na zagładę skazane , a
 9     2, 16|            drażniło, że jak ten luty wicher nosiła się po izbie - robotę
10     2, 16|            drzewa ostały, jak je był wicher przygiął... zboża także...
11     2, 16|             krzyk miał w sobie, taki wicher mocy, że nie słyszał śpiewu,
12     2, 16|            drogę - i poniósł się jak wicher na pola.~
13     2, 18|             zrywał się jeszcze ostry wicher, zakręcał, mącił i bił w
14     2, 18|      pierwszy, ledwie dojrzany mrok, wicher ustał, jeno z zasp, co groblami
15     2, 19|          Stacho był sielny zabijaka, wicher nieposkromiony i z rodzicielami
16     2, 19|          piesneczką, jako ten żniwny wicher palącą, od której krew się
17     2, 19|          puszył się i hukał kiej ten wicher, nim uderzy! Pił przy tym
18     2, 21|          drgał po lesie.~Wnet jednak wicher uderzał w bór całą mocą,
19     2, 21|   rozkłębiona, przewalająca się ćma. Wicher zaś wciąż parł ku borowi,
20     2, 21|           boku od pól wciąż grzmocił wicher i ciepał śnieżycą, próżno
21     2, 21|            skrzydłami, rozkrzyczane. Wicher jakby już tracił na mocy,
22     2, 22|             jedna noc tak wiejna, że wicher zerwał dach z chałupy i
23     2, 25|          wszystko z nagła, jak kiedy wicher uderzy niespodzianie w kopy,
24     3, 30|              płacze, szlochania kiej wicher rozniesły się jękiem wstrząsającym
25     3, 30|         zakolebała się ciżba, palący wicher uniesienia osuszył łzy i
26     3, 32|              wargi, porwała się niby wicher i odrzuciła go precz kiej
27     3, 33|            porwał jako ten zły, luty wicher. Jasiek był poczciwy, ale
28     3, 34|              nad wsią i uderzył taki wicher, że dziw drzew nie powyrywał,
29     3, 34|            krzykać i w tany iść kiej wicher.~Juści, co zaraz rzęsiściej
30     4, 46|        gospodynię...~Porwała się jak wicher i łzy potrzęsły się jej