Tom, Rozdzial

 1     1, 7 |           A przestań, bo Jagusia płacze!... - zawoła Nastka ~- Nie...
 2     1, 9 |  rozdzierał powietrze albo ciche płacze dziecięce - sieroce płacze
 3     1, 9 |       płacze dziecięce - sieroce płacze kwiliły w omroczonych gąszczach
 4     1, 11|        smutnie, kieby rozstajami płacze sieroce kwiliły, aż zakręciły
 5     2, 13|        Ale po próżnicy lamenty a płacze, na darmo, bo musu, człowiecze,
 6     2, 14|        krzyki jakieś odeń szły i płacze, a przed sienią czerniała
 7     2, 15|         przy ludziach!~- Dyć nie płaczę, nie... ale weź od młynarza
 8     2, 20|          w nocy słysząc Jagusine płacze zrywał się bezwiednie, by
 9     2, 22|       tak już ostał, nocami jeno płacze, ręce wyciągnięte trzyma,
10     2, 24|          gęstwie już się zrywały płacze, już gdzieniegdzie żalne
11     2, 24|        deszcz rosisty zaszemrały płacze i wzdychy pokutne - a ksiądz
12     2, 25| roztratuje.~A za nimi niesły się płacze, wrzaski i lamenty pozostałych.~ ~. . . . . . . . . . . .~ ~
13     3, 26|        się tutaj działo... jakie płacze się krwawiły, tych wrzasków
14     3, 27|       babie lamenty, dziecińskie płacze, wyrzekania i te wzdychy,
15     3, 29|          kobietami, a biadania i płacze sypały się jako ten deszcz
16     3, 30|     Ryknął ci na to cały naród i płacze, szlochania kiej wicher
17     3, 31|     podnosił, trzaskanie wrótni, płacze dzieci, krzyki gęsi wypędzanych
18     3, 32|       zabawią! nikto za nimi nic płacze!~- Juści, w mieście nie
19     3, 32|        świecie tysiącami oczu, i płacze białym, wonnym okwiatem
20     3, 32|          wyciągały, już tłumione płacze kwiliły i krzyk nabrzmiewał
21     3, 32|       wrzawa, śmiechy, cmokania, płacze radosne dziecińskie jazgoty,
22     4, 37|      nogami, a te bólne, sieroce płacze kwiliły nieustannie.~- "
23     4, 37|       pochody, a każden człowiek płacze kogoś, zawodzi, a tak szlocha,
24     4, 37|         świeżo wybrany.~Straszne płacze i krzyki zatargały powietrzem.~
25     4, 37|       powtórzył ciężko dychając.~Płacze jęły kwilić dokoła i wzdychy
26     4, 37|      świeżej mogiły te wszystkie płacze, te szlochy i biadania też
27     4, 37|          duszy odejść w spokoju; płacze ją ano trzymają przy ziemi.
28     4, 42|      człowieczemu nie wyrozumie. Płacze jeno a lamenty, samo z nieba
29     4, 47|        było, lżej, a on siedzi i płacze! I cóż ja teraz pocznę nieszczęsna,
30     4, 47|   zrobiło się straszno, buchnęły płacze, poprzyklękali kole łóżka,