Tom, Rozdzial

 1     1, 6 |        deszczów, że tylko obrysy borów i wsi majaczyły blade, niby
 2     1, 6 |     wstawał z pól przegniłych, z borów zdrętwiałych, z pustek obumarłych
 3     1, 12|         na dno rozwytych wichurą borów.~A gdy wesele ostrzej lunęło
 4     2, 13|   ptactwo z krzykiem uciekało do borów, trwożniej bełkotały wody
 5     2, 13| spiętrzono, rosochate, niby kupy borów podruzgotanych, przerwanych
 6     2, 13|        poszumem; od zachodu, zza borów czarnych, nieruchomych wysuwały
 7     2, 14|          się już gwiazdami, a od borów pociągał mroźny, szczypiący
 8     2, 16|      psów, uciekał z nawrotem do borów oszroniałych, zawalonych
 9     2, 17|          białe, śnieżne pola, do borów ciemniejących, jeno że nic
10     2, 18|        ni drzew, ni kamionek, ni borów - jeno tuż za smętarzem,
11     2, 21|      drgały nad ziemią, to szumy borów huczały niby ta organowa
12     2, 21|     przewalały się kiej wody, od borów dalekich czy też z tej ciemnicy
13     2, 22|          ma się na odmianę.~- Od borów coś huczy, pewnikiem przyjdzie
14     2, 22|      darmo! Chciał już wrócić do borów, borów nie było! Zarżało
15     2, 22|      Chciał już wrócić do borów, borów nie było! Zarżało konisko
16     2, 22|      wraz z dziećmi.~Nawrócił do borów, bo już nie wiedział, co
17     2, 23|       powietrzu, płynął jakby od borów zatopionych w nocy albo
18     2, 25|       czarne linie wsi, na otoki borów, we świat ten cały dyszący
19     2, 25|        ją pod kożuch i pognał do borów na przełaj przez pola...
20     3, 27|         listkami.~Ale z pól i od borów zawiewał jeszcze ostry,
21     3, 29|      oczy, aż po owe wręby wsi i borów, niedojrzanych w zimowych
22     3, 29|          rozgłośnie, a z pól, od borów, z niebieskawych dali, całym
23     3, 31|       toć, jak okiem sięgnął, od borów chmurnych aż po wyżnie polnych
24     3, 32|       innych granic, kromie tych borów czerniejących dokoła.~-
25     3, 34|          mocna i weselna biła od borów i pól i przenikała duszę,
26     3, 35|      kieby na dłoni, a w zieleni borów okiem mógł rozeznać żółte
27     3, 36|        złowróżbny szum powiał od borów.~Zatrzęsły się drzewa samotne,
28     4, 37|  próchnic nocy jawiły się obrazy borów, kieby te czarne chmury
29     4, 40|       szumem pól, kolebaniem się borów, siłą i pędem wszelakiego
30     4, 46|     ujadał pies...~Dosięgali już borów, gdy Rocho przystanął i