Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |        kowalowa gazeta! - rzekł urągliwie Boryna.~- Takutka sama kiej
 2     1, 4 |         na równe nogi i zawołał urągliwie :~- Wykrzykuj sobie, te
 3     1, 7 |   podniesła głowę, zaśmiała się urągliwie i powiada:~- Baj baju, chłop
 4     1, 10|       całe trzy morgi! - rzucił urągliwie.~- Żonę i dzieci masz, toś
 5     1, 12|       tak nie kwiczy! - mruknął urągliwie.~- Kiej boli!... A dyć nie
 6     2, 13|        dzień zaczyna! - szepnął urągliwie Antek okręcając nogi nagrzanymi
 7     2, 18|      cie... no, no... - szeptał urągliwie, bo nic a nic nie uwierzył.~
 8     2, 20|  czemuście mi ją dali? - rzucił urągliwie.~- Czemu? A kto to skamlał
 9     2, 20|     wystraszyła zrazu, odrzekła urągliwie: ~- Obaczcie, łacno za wiatrem
10     2, 22|       pyskowała po wsi szepnęła urągliwie Balcerkowa.~- Słyszeliście,
11     2, 24|   Jagusina zapaska! - wrzasnęła urągliwie Kozłowa, boć już dobrze
12     2, 25|       zapłaci - ktosik dorzucił urągliwie.~A tak patrzyli ponuro i
13     3, 26|         aż miło! - zaśmiała się urągliwie, a złe jej oczy strzeliły
14     3, 27|       znajdziecie... - szydziła urągliwie.~Rzucił się ku niej i może
15     3, 28|       krajania mięsa i bystro a urągliwie patrząc w niego, aż przysiadł
16     3, 29| zdziwują się wielce! - mruknęła urągliwie Hanka, gdy Jagna poszła
17     3, 30|     jadło doprawia - opowiadała urągliwie.~- Rychło zaczną puszczać?~-
18     3, 32|    zaciśnięte nieme usta mówiły urągliwie:~- Dobrze ci tak! dobrze!~
19     3, 33|      ksiądz może? - wrzeszczała urągliwie.~- Zgadła ciotka: ksiądz
20     3, 33|      powrotu chłopa! - szepnęła urągliwie organiścina.~Teresce jeszczech
21     3, 33|         boki się ujęła krzycząc urągliwie:~- Bij me, bij, a kryminał
22     3, 33|          nie figura? - dorzucał urągliwie Płoszka zwracając się do
23     3, 35|       może, po zbójecku? - kpił urągliwie.~- Za te dziesięć palców,
24     4, 37|  niełacno pośpieszać - dorzucił urągliwie, zeźlony daremnym poszukiwaniem
25     4, 41|        słowa kiej pies i syknął urągliwie:~- Ja ci nie wypominam,
26     4, 42|       nie twoje! - zaśmiała się urągliwie. - A spij się, to obaczysz,
27     4, 43|        się pod boki zakrzyczała urągliwie:~- Widzisz, dał ci Pan Jezus
28     4, 45|        na prześpiegi? - zagadał urągliwie.~- Po służbie, panie gospodarzu,
29     4, 45| rozgrzeszyć! - krzyknęła za nią urągliwie.~