Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |          Ksiądz spojrzał bezwiednie w tę dal i rychło przywarł oczy,
  2     1, 1 |         twarzy szarej i zradlonej jak te jesienne podorówki.~- Idźcie
  3     1, 1 |         których kopano kartofle; i na te dymy pastusich ognisk, co
  4     1, 1 |             Walek... bruzda krzywa... te... - zawołał unosząc się
  5     1, 1 |              na siejącego i rzekła:~- Te Paczesie to stare chłopy,
  6     1, 1 |              ślepie to ma rychtyk jak te lnowe kwiatki... a mocna,
  7     1, 2 |                kiej zachorzała... ale te baby to ino juchy do płakania
  8     1, 2 |              który skręcał właśnie na tę stronę stawu. Antek szedł
  9     1, 2 |         upadek... a wszystkie to kiej te wilki za owcą... a ino skubią,
 10     1, 2 |               jestem, ostanę, a dacie tę miseczkę ziemniaków abo
 11     1, 2 |                Pięć morgów to rychtyk te pola za mojem kartofliskiem,
 12     1, 2 |          przypominał sobie dzieci, to te gadania na Jagnę, że mąciło
 13     1, 3 |           leciały mu wydrzeć.~- Hale, te swynie to kiej człowiek
 14     1, 3 |       poczynały; wyciągał zza koszuli te, które już ogrzane nieco
 15     1, 3 |             gałązkami i pomilkły kiej te kumy, co na Podniesienie
 16     1, 3 |               abo i przekleństwo, ale te Jacek wnet przyciszał.~Z
 17     1, 3 |               Bartku, byłeś, a to cię te ścierwy dworskie o to zdechłe
 18     1, 3 |               rów - ona za mną, ja na te mogiłki, co za figurą są -
 19     1, 3 |              że chodziły obżarte kiej te dziedzice.~- Hale, świnia
 20     1, 3 |               sarn nos kiej kartofel, te same bure ślepie i kaprawe...
 21     1, 3 |               i rozważać w sobie całą tę sprawę. Nie mógt zrozumieć,
 22     1, 3 |              nieobycznie siedzieć jak te mruki, ale ino tyla tego
 23     1, 3 |       poglądała nań, to w ten świat i te dalekości niebieskie, aż
 24     1, 3 |             dostawił, i konie ma kiej te hamany!...~- Juści, ino
 25     1, 3 |       sprzeciwią...~- La zapisu! Kiej te świnie! Za tę morgę to i
 26     1, 3 |            zapisu! Kiej te świnie! Za tę morgę to i młódka najczystsza
 27     1, 4 |          dokwitały pod ścianami, libo te nagietki i nasturcje - tak
 28     1, 4 |            się na drodze...~- Cie, za te parę ptaszków, a tylachna
 29     1, 4 |             nie pożałował - chyba ino te koniska abo i te pieski...
 30     1, 4 |            chyba ino te koniska abo i te pieski... a przecież rodowy
 31     1, 4 |           wchodzących na smętarz i na te konie, co stały pod murem
 32     1, 4 |               i wójt sam; kaj stawały te, co nosiły baldach nad dobrodziejem,
 33     1, 4 |               nad dobrodziejem, abo i te, co ze świecami kiej kłonice
 34     1, 4 |               i niby obłokiem osłonił te serca skruszone i łzami,
 35     1, 4 |            mruknął i obejmował oczami te morgi, które obsiewał za
 36     1, 4 |           twarzy, gdy ogarnęła oczami te pola ojcowe, tę ziemię jak
 37     1, 4 |       ogarnęła oczami te pola ojcowe, tę ziemię jak złoto czyste,
 38     1, 4 |        urągliwie :~- Wykrzykuj sobie, te gapy ano cię usłyszą i pożalą
 39     1, 4 |             słowo nie ten wiatr. A za te sześć... to Kuba miałby
 40     1, 4 |          chusty, że widziały się jako te malwy rozkwitłe, a że razem
 41     1, 4 |          przed dziedzicem zdejmuje, a te mu wierzą!... Pyskacz jeden!...
 42     1, 5 |         cichsze, coraz bladsze - niby te święte Hostie w dogasających
 43     1, 5 |             omroczoną, siną... albo i te rogate, potężne łby podnosiły
 44     1, 5 |           częściej nawiedzały wieś; i te zwyczajne, proszalne, co
 45     1, 5 |         pojękujący w strzechach, jeno te dżdże, sypiące jakoby szkliwem
 46     1, 5 |           Lipce martwiały równo, jako te pola okólne, co wyczerpane,
 47     1, 5 |              i cichości tężenia; jako te drzewiny nagie, poskręcane,
 48     1, 5 |                to podpasały maciorę i te gąski wybrane z ostawianych
 49     1, 5 |              abo przed drzwiami, jako te pieski... - powiedział smutno.~-
 50     1, 5 |            mniej, a i targują się jak te Żydy! - dorzuciła.~- Z biedy
 51     1, 5 |           zjedzoną przez myszy, a jak tę ćwiartczynę owsa dostaniesz,
 52     1, 5 |               to ino uśmiechał się na te wyrzekania i znowu spytał
 53     1, 5 |               cięgiem syczących, jako te żmije.~Pochwalili Boga,
 54     1, 5 |            kto poradził.~A najpierwej te płócienne, wysokie budy,
 55     1, 5 |            wisiały na żerdkach i jako te maki były czerwone, że aż
 56     1, 5 |             aże w nozdrzach wierciło; te miały odbyt niezgorszy,
 57     1, 5 |               w podle rzeźników, jako te braty rodzone, stali piekarze
 58     1, 5 |             kto przeliczy, i spamięta te wszystkie kramy i to, co
 59     1, 5 |            gospodarsku, nie tak, jako te Żydy, co wykrzykują, handryczą
 60     1, 5 |          serce dygotało z rozkoszy. A te chustki na głowę! Pąsowe
 61     1, 5 |          białe; a już najśliczniejsze te mieniące, co się lśkniły
 62     1, 5 |        wykrzyknęła rozwijając wstążkę tę samą, co się jej tak podobała. -
 63     1, 5 |         prawdziwe... Zdrowaś Maria za te duszyczki... Jagusia!...~
 64     1, 5 |     paznokciem - znali się dobrze jak te łyse konie i przezierali
 65     1, 6 |         obmoknięte płoty kamienne lub te brudne kołtuny dymów, co
 66     1, 6 |               a nieśmiertelna, i jako tę ziemię brał wicher każdy,
 67     1, 6 |                gdzie chciał... i jako tę ziemię o wiośnie budziło
 68     1, 6 |            siedziała w milczeniu, ino te oczy gwiezdne świeciły się
 69     1, 7 |               wodą, a kapuśniska jako te wyspy czerniały się grzbietami
 70     1, 7 |          ozorach obnosili po wsi, jak tę jaka ostatnią... ani mi
 71     1, 7 |             od obrazów i kołysały się te światy, czynione z kolorowych
 72     1, 7 |           głowę, a byłby rychtyk kiej te świątki na obrazach. Różańce
 73     1, 7 |           noże o głąby, a główki jako te kule raz wraz padały na
 74     1, 7 |        przódzi...~- Takie konie, kiej te hamany!~- Ze stajni wyprowadziły.
 75     1, 7 |           jeszcze za Mateuszem...~Ale te wywody przerwał Boryna wchodząc
 76     1, 7 |          kaszy... a juchy tak żrą jak te konice wygłodzone, jeszcze
 77     1, 7 |          znowu inne, światowe całkiem tę o Jasiu, jadącym na wojenkę,
 78     1, 7 |            parob piekielny, pomagał w te pędy i rwał suszki, rwał
 79     1, 7 |              i obraza boska, jako i w te czasy bywa.~Wychodzi Pan
 80     1, 7 |               zboże pod wiatrem, to w tę, to w oną stronę się kolebie
 81     1, 7 |               boru, to ino rozpostarł tę swoją świętą kapotę i powieda
 82     1, 7 |           Burek...~...lizał raz w raz te święte, przebite goździamń,
 83     1, 7 |            izbę. Rozważali se wszyscy tę dziwną historię, a dziewczyny
 84     1, 8 |            dzieuch siedzi... choćby i te siostrzyne...~- A moje po
 85     1, 8 |          sądach się włóczyłam, to ino te parę złotych, com miała -
 86     1, 8 |            ambony, to mi rzekł, że za te krzywdy Pan Jezus mnie wynagrodzi!...
 87     1, 8 |               Rychło idzieta, co?~- W te minuty, zarno Szymon przyjdą.~
 88     1, 8 |              kapoty weźta; cóż to jak te dziadaki iść chceta?...
 89     1, 8 |            pod powałę i rozrosłe jako te grusze na miedzach, ale
 90     1, 8 |            jedno pomyślała, czy stary te korale, o których na jarmarku
 91     1, 8 |         chcecie. Chcecie, bym zapisał te trzy morgi koło Łukaszowych?~-
 92     1, 8 |                 zapiszcie i wy sześć. Te sześć morgów przy drodze,
 93     1, 8 |               to nie krzywda wasza, i te sześć morgów zapiszecie.~-
 94     1, 8 |                Jaguś, Maciej zapisują te sześć morgów przy, drodze -
 95     1, 9 |         siwiały się mętne kałuże kiej te oczy zapłakane...~Nadszedł
 96     1, 9 |              i ledwie uchem pochwycił tę dziką, żałosną wrzawę krakań,
 97     1, 9 |             już byli odeszli tam, pod te brzozy zwieszone, pod te
 98     1, 9 |              te brzozy zwieszone, pod te czarne, pochylone krzyże...~-
 99     1, 9 |               gębę szeroko otworzył i te oczy modre i stojał nieruchawy
100     1, 9 |             nie paść, a łzy to mu jak te paciorki suły się z oczów...
101     1, 9 |               suły się z oczów... jak te różańce żałosne... i próżno
102     1, 9 |         Józefy, Marianny i Antoniego, te, co mu pierwsze przyszły
103     1, 9 |           mówiony przez wszystkich za te zmarłe w czyścu ostające.~
104     1, 9 |              się rozlegał głucho, ino te drzewa przydrożne chwiały
105     1, 9 |         gałęzi drżał nad głowami, ino te grania i śpiewy proszalne
106     1, 9 |        kiełbasy, to motek przędzy lub tę przygarść lnu wyczesanego,
107     1, 9 |            śmierć, głusi na ból - jak te drzewa, i jak te drzewa
108     1, 9 |            ból - jak te drzewa, i jak te drzewa kolebały się im dusze
109     1, 9 |             święta, a oczy szare niby te kałuże, co się jeszcze siwiły
110     1, 9 |          pamięć umarła dawno - jako i te dnie ich, i czasy, i wszystko;
111     1, 9 |               się o nagie drzewa kiej te ptaki oślepłe i jakby skamlały~
112     1, 9 |                Nie bój się...wszytkie te, co czyścowe męki cierpią...
113     1, 9 |         wypominki ano odganiają go, i te pacierze, i te światła...
114     1, 9 |        odganiają go, i te pacierze, i te światła...A i Pan Jezus
115     1, 9 |              do Jezusa podąża...~Jako te drzewiny, w nagości stojące
116     1, 9 |        przyobleczenie wieczne...~Jako tę ziemię rodzącą a strudzoną
117     1, 9 |              a turbacja!~I złość jako te osty się pleni, i w bory
118     1, 9 |                 jako to próchno, jako te pępuszki, co je na wodzie
119     1, 10|           osobna to mówię, ale wy jak te psy tylko nastajecie jeden
120     1, 10|              pijatyka, co?~- Rekruty, te, co ich do wojska latoś
121     1, 10|              się prawować, ale Kłąb i te, co z nim trzymają, powiedają,
122     1, 10|        płakania i ta jej pokorność, i te jej psie, skamlące oczy...
123     1, 10|            ino oczy świeciły się jako te wągliki, a kuł żelazo czerwone
124     1, 10|               od ojca? Bacze dobrze i te gąski, te prosiaki i kto
125     1, 10|              Bacze dobrze i te gąski, te prosiaki i kto tam zliczy!
126     1, 10|            rwały się odpowiadać, jako te indory, kiej je kto podrażni...
127     1, 10|              do ubieru potrzeba, a my te dwanaście rubli w rok...
128     1, 10|            jesteście, prawda... ale i te parę złotych, co od was,
129     1, 10|           namiętnie, jej modre oczy i te usta pełne i tak czerwone,
130     1, 10|               i odpędzał precz od się te mary mamiące, i cała jego
131     1, 10|             skapywała mu z serca niby te lody ze strzech, gdy je
132     1, 10|           robimy wam za parobków, jak te woły.~- Sprzątacie za to
133     1, 10|        milczenie zaległo izbę, że ino te przysapki a dychania prędkie
134     1, 10|            Jezus, mój Jezus!... A jak te woły harowalim i dnie...
135     1, 10|            sześć morgów zapisali... a te szmaty po matce... te, paciorki...
136     1, 10|               a te szmaty po matce... te, paciorki... to wszystko...
137     1, 10|               Ścierwa! - ale żarły go te wspominki jak ogień...~A
138     1, 11|       wątpliwości różne i żale, i jak te jastrzębie czepiały się
139     1, 11|               wzięli... ludzie to jak te psy... ino gryźć! Słuchasz
140     1, 11|         buchały radosne głosy abo już te piosenki weselne.~A i w
141     1, 11|          stanie się robiło... Znam ja te miejskie wymysły, znam...
142     1, 11|               drodze słychać!~- Idę w te pędy. Moiściewy, obaczę
143     1, 11|          wywijała tak zapamiętale, aż te jej wstęgi z furkotem za
144     1, 11|         nalewając. Nie w smak mu szły te rozmowy i odgrażania, bo
145     1, 11|          zapisał sześciu morgów!~- Za tę dziecińską krzywdę se balują.~-
146     1, 11|      uciekniesz przed dolą, chyba pod tę świętą ziemię; przyjdzie,
147     1, 11|               rzuca, że gryzą się jak te psy o gnat objedzony!~-
148     1, 11|               było potrza, a choćby i tę najlepszą sosnę czy dęba!...
149     1, 11|              zakurzyć papierosa abo i te ściany mocne podpierać.~
150     1, 11|            wiewających po izbie, niby te ptaki barwiste.~Przeszedł
151     1, 11|             ochota jeszcze rosła, jak te wody po ulewie - to ino
152     1, 11|              się srebrne ruble i jako te listeczki na jesieni, papierki
153     1, 11|          częstować, przepijać i przez te łzy, co jej ciekły, kumy
154     1, 11|               krowi ogon widzieli abo te babie wszy, koło starego
155     1, 11|             izbie.~A ciągnęły się już te tany łańcuchem jednym, bez
156     1, 11|           przyśpiewkami sadzone, jako te pasy nabijane, a pełne śmiechów
157     1, 11|               miedze, rozłożyste jako te grusze Maćkowe, huczne a
158     1, 11|                huczne a szerokie niby te równie nieobjęte, przyciężkie
159     1, 11|       zabijackie i nieustępliwe, jako te chłopy, co zwarci w kupę
160     1, 11|                okwietnych sadów; jako te pola o wiośnie rozśpiewane,
161     1, 11|           dusza tęskliwie rwie się za te rozłogi szerokie, za te
162     1, 11|               te rozłogi szerokie, za te lasy dalekie, we świat wszystek
163     1, 11|              że się już zdawało, jako te drzewa i ludzie, ziemia
164     1, 11|           ludzie, ziemia i gwiazdy, i te płoty, i ten dom stary,
165     1, 11|             to ich wiedła, to granie, te piosneczki...~...Basy pohukiwały
166     1, 12|             poszedł spać.~- Żeby choć te oczy napaść.. żeby...~Zamilkł
167     1, 12|          ciche, nieśmiałe skargi jako te ptaszki ustałe, tłukły mu
168     1, 12|            śpiewał zapamiętale ciągle tę samą śpiewkę.~Pobiegł do
169     1, 12|              Kuba był zasnął znowu na tę chwilę, więc zakopał się
170     1, 12|               do mnie by go wołać?... Te kobiety to ino aby ozorem
171     1, 12|               i wlekły się wolno, jak te dziady ślepe i kulawe, po
172     1, 12|          wygoń! Swarzą się juchy kiej te baby ! ~Juści, że wnet się
173     1, 12|                Cie!... Ale kulasem za tę spółkę zapłacisz...~Obejrzał
174     1, 12|        szamotał się w męce, ale przez te łzy i rozpacze jęły mu się
175     1, 12|               i pryskały od domu niby te ognie czerwone w noc ciemną,
176     1, 12|             jakieś pola wiośniane, na te Boże ugory ogromne, nieobjęte,
177     1, 12|               wleką się cięgiem, jako te mgły, dzwonki brzęczą i
178     2, 13|               ziemię ze skowytem jako te psy węszące tropu, gryzły
179     2, 13|        ciągiem coraz większym, jakoby te klucze ptaków wielgachnych;
180     2, 13|    przeropiałe, zgoła paskudne, kieby te ścierwa przegniłe i ociekające
181     2, 13|              sypały się barwione jako te żużle stygnące - a wszystkie
182     2, 13|           toczyły się po zagonach jak te wody wzburzone, rozhukane,
183     2, 13|              wskróś i rozmiatały niby tę słomę strupieszałą.~Wrzask
184     2, 13|            przejeżdżało po grudzie, a te tętenty, od których ziemia
185     2, 13|              których ziemia drżała, a te hukania Bóg wie czyje, te
186     2, 13|             te hukania Bóg wie czyje, te wrzaski, te wycia!~Chałupy
187     2, 13|            Bóg wie czyje, te wrzaski, te wycia!~Chałupy trzeszczały,
188     2, 13|            się naród nacierpiał przez te dnie i noce, to i nie wypowiedzieć!~
189     2, 13|               że padły w poprzek kiej te trupy srodze pomordowane
190     2, 13|              pomordowane i obdarte.~W te wiejne i wrzaskliwe dni
191     2, 13|               leciały w kurzawie niby te ptaszyska rozgonione i tłukły
192     2, 13|               wieś cała i wsiąknęła w tę białość cudną, w ten oślepiający
193     2, 13|               równo, tak słodko, kiej te wiśniowe okwiaty w noc miesięczną.~
194     2, 13|         chałupy, iż się wznosiły jako te śniegowe kopice, buchające
195     2, 13|            saneczkami się ciągali, że te ich piski ucieszne i przegony
196     2, 13|      wschodzie tliły się brzaski niby te spopielałe zarzewia, a na
197     2, 13|              lód na szybach topniał i te smugi śniegu, nawianego
198     2, 13|               opływał rosą.~- Przyjdą te Żydy? - spytała wreszcie.~-
199     2, 13|            bojała gęby ozewrzeć, bych te żale nabrane w serce nie
200     2, 13|             miłował, jakby nie brał w te same ręce, którymi teraz
201     2, 13|         siedział osowiały i przeżuwał te wspominki kiej oset kolący
202     2, 13|             co coś niecoś przykrywały tę nędzę, a te parę świętych
203     2, 13|               przykrywały tę nędzę, a te parę świętych obrazów na
204     2, 13|         inaczej mają drugie, choćby i te komornice, a lepiej. - A
205     2, 13|              ino pilnie, bez udręki w tę twarz umiłowaną, a słuchała
206     2, 13|          wysuwały się ze śniegu, kiej te palce chorością poskręcane.
207     2, 13|              nie kto drugi, juści, że te zapowietrzone! - zawołała
208     2, 13|         złotych.~- Trzysta złotych za tę chabaninę! Wy, Antoni, chory
209     2, 13|        pieniądze wypuszczę, co?~- Jak te ostatnie komorniki ostalim,
210     2, 13|       ostatnie komorniki ostalim, jak te dziadaki, ani tej kapki
211     2, 13|           Jezu! Drugie zabiegają, jak te woły orzą i jeszcze coś
212     2, 13|              niósłby się, na bory, na te nieobjęte ziemice... Juści,
213     2, 13|              czego doczekiwać? Już go te wspominki przeżarły, że
214     2, 13|           skrzyły się w śniegach kiej te lnowe kwiatki, na drodze
215     2, 13|             dusza, omgliła się, jakby te szrony przysypały go doć
216     2, 13|               wskroś przejęły, że ino te modre oczy same jedne w
217     2, 13|           porębę kupili od dziedzica, tę na Wilczych Dołach, to potrzebują
218     2, 13|               kwaterkę po kwaterce, a te oczy wciąż modrzały przed
219     2, 13|              i po karczmie nosić jako te światła. Mróz go przeszedł
220     2, 14|              do się krzekorzyły, kiej te kurczątka zestraszone, a
221     2, 14|               pomyjami dla gadziny, a te zapowietrzone świntuchy
222     2, 14|               sił wiele nie miał, a i te dwa złote postronkowego
223     2, 14|            baczę, Hanuś, baczę...~- A te postronkowe wzięłam, nie
224     2, 14|           ledwie widne spod śniegów i te szarzejące nieskończone
225     2, 14|               się rozchodziła kieby w te dwie ręce obejmujące staw,
226     2, 14|          zmilkniesz! A wynoś mi się w te pędy, do Franka idź, łajdusie
227     2, 14|              organista wykrzykiwał:~- Te, trąba, zjadłeś fis jak
228     2, 14|               dla jałówki, a choćby i te parę złotych - znajdzie
229     2, 15|          obrośniętych w lody, kieby w te kłaki zielone i zwite w
230     2, 15|               do nich przekpiwając:~- Te, drzyki zapowietrzone, kiej
231     2, 15|             mógł, przyciszał, a tylko te przygryzki w pamięć zgarniał,
232     2, 15|                krzesząc ślepiami jako te dwa wilki rozsrożone.~Mateusz
233     2, 15|               nic je sobie ważył, a i tę miał jeszcze wadę, że za
234     2, 15|        krzyczy, wrzeszczy, lata, jako te sroki na płocie, wy słowo,
235     2, 15|               wielkie, siwozielone, a te brwie, to jakby krychę pociągnął
236     2, 15|            cna jak wszyscy, że mu ino te białe zęby grały w czerwonych
237     2, 15|        przejrzeć na wskróś. Bolały go te oczy, bo jakby świdrem szły
238     2, 15|        krzykań, że aż po drogach szły te gzy wesołe ! A wszędy co
239     2, 15|           niecierpliwiło, a najbarzej te obmacujące, złodziejskie
240     2, 15|               białej, żółciły się jak te kocie oczy zaczajone i drygały
241     2, 16|       długachne, że widziały się jako te lechy w sadzie, na których
242     2, 16|              jego niebieskie ślepie i te brwie czarne, i te wargi
243     2, 16|           ślepie i te brwie czarne, i te wargi czerwone, słodkie,
244     2, 16|         pobożnie i wpili się oczami w tę światłość daleką, w ten
245     2, 16|             ciemności, a za nią, jako te służki wierne, wychylały
246     2, 16|          chociaż pogany i czarne jako te sagany, a serca mieli czujące
247     2, 16|          prawie przechodził, że jakby tę świętą litanię wygłaszał,
248     2, 16|            dufności oddawali Mu się w te służki najwierniejsze aż
249     2, 16|         latarkę, do krów pójdziemy. W tę noc Narodzenia i każde bydlątko
250     2, 16|           Wszystko! To i ta ziemia, i te kamienie! - wykrzyknęła
251     2, 16|               Pańskiej dostępuje. A w tę noc, jedną na rok cały,
252     2, 16|          nigdzie żywej duszy; tyle co te ptaszyska przeciągały między
253     2, 16|             tknięty słowami, że w noc tę krowy mowę ludzką mają,
254     2, 16|              ten rzemień stary... a i te... - nie mógł mówić więcej,
255     2, 16|             się całymi familiami, jak te krze jałowcowe, co zawżdy
256     2, 16|               wpatrzony w księdza i w tę świeczkę, co płonęła wysoko
257     2, 16|        wszystkich serc rwiącą, aż pod te święte nóżeczki Dzieciątka.~
258     2, 16|               w tym mroku dojrzała, a te jego wielkie, napastliwe
259     2, 16|                ni kart nawet, nic, bo te jego oczy smutne, oczy żałosne,
260     2, 16|               i gorący oddech i czuła tę moc słodką, tę moc straszną,
261     2, 16|         oddech i czuła tę moc słodką, tę moc straszną, jaka biła
262     2, 17|         ubiera - a tyla sama jest, co te odbicia na wodzie czystej
263     2, 17|             dzieci całym stadem, kiej te źrebaki na paśniku, baraszkowały
264     2, 17|               zarazem, bo gniewały ją te stróżujące mężowe oczy,
265     2, 17|            była to orali w nią kiej w te dwa woły, sama jedna robiła
266     2, 17|             posłyszał i pobił go! Jak te psy o sukę ,.tak się o ciebie
267     2, 17|               się duszą w zaświaty, w te cudności i nieba obrazów,
268     2, 17|         uśmiechem przenajsłodszym, że te błogosławiące ręce wyciągają
269     2, 17|             wytrzyma dłużej... ino na tę minutkę, na to jedno słowo,
270     2, 17|           chodziły za nią w ślad, jak te psy tropiące, Nastka też
271     2, 17|              przygięci do ziemi, niby te głazy polne omszali; surowi,
272     2, 17|              po miedzach sprawy, jako te zmyślne psy owczarskie,
273     2, 18|               stary puścił mimo uszów te skargi, bo coraz niecierpliwiej
274     2, 18|              kłębami jak domy abo jak te drzewa wielgachne, rozstrzępione
275     2, 18|              łyśnią się od złota kiej te obrazy w kościele! A jak
276     2, 18|          cisza gnietła świat, tyla co te kucia młotów pobrzękiwały
277     2, 18|               ciężyło jej milczenie i te jego szpiegujące oczy nie
278     2, 18|               że ino o Kubę pytał i o te strzyżki!~- Miedzami kołuje,
279     2, 18|        milczał, przeżuwał ino w sobie tę obrazę kiej pokrzywy, powstrzymywał
280     2, 18|             nie będą.~- A cóż poradzą te biedaki, co? - jęknął.~-
281     2, 19|             jako zbawienia czekali na te poręby.~A teraz co począć?~
282     2, 19|            któren? bo obaj byli kieby te pluskwy zeschnięte! Skoczyły
283     2, 19|       przyszedł wójtów brat i drugie; te wszystkie najpierwsze we
284     2, 19|               bo to co mądrego uradzą te słomiane wiechcie!- wykrzyknął
285     2, 19|            garści dzierżą i choćby na tę minutę, a nie popuszczą,
286     2, 19|              my cóż znaczymy, tyle co te parobki! - unosił się Płoszka.~-
287     2, 19|      pomyślenia nie macie, a jeno jak te dzieci, co jeszcze bałykują,
288     2, 19|             się prężyła i przywierała te lube modre oczy, to się
289     2, 19|             już nic nie widziała, ino te jego brwie czarne, te oczy
290     2, 19|             ino te jego brwie czarne, te oczy przepaściste, a te
291     2, 19|               te oczy przepaściste, a te wargi czerwone, ciągnące!~
292     2, 19|              i rozdrgany mrok, bo ino te głownie w kominie rozżarzane
293     2, 19|              Kapoty wiewały górą kiej te skrzydła białe, wełniaki,
294     2, 20|              pokazał się bowiem przez tę niedzielę, choć nieraz o
295     2, 20|             nim cicho, lękliwie kieby te cienie.~Co prawda, mało
296     2, 20|              zrobić koniecznie, przez te gniewy na nic się chłop
297     2, 20|              rozważał słowa księdza i te jego szczere zapewnienia,
298     2, 20|              za łby i pozagryzają jak te wściekłe psy - myślała często,
299     2, 20|            kim, to go i barzej piekły te ognie i przepalały.~Nikt
300     2, 20|              czas wolno i równo, jako te godziny na zegarze, ani
301     2, 20|              i najbarzej dokazywał.~A te pogwary ciągłe, obmowy,
302     2, 20|                o świecie, ludziach, a te insze rzeczy, że ni spamiętać,
303     2, 20|       kalkulował, nie odmawiał ale na tę ni na drugą stronę się nie
304     2, 20|              tymczasem dobrze zarobić te kilkadziesiąt rubli, konie
305     2, 20|        zadowolony:~- Głupie juchy jak te barany, myślą, że mnie wywiedły
306     2, 21|      wytrzepywał je nad światem kieby te chusty pełne białych, a
307     2, 21|                a wciąż szepta do ucha te straszne przypominki, nie
308     2, 21|             wstyd, zazdrość, pomsta i te wszystkie jędze nieszczęścia
309     2, 21|              nieco i szły wolno, kiej te czerwone kłęby ledwie widne
310     2, 21|         mocarną, że widziały się kiej te wielgachne słupy z opleśniałej
311     2, 21|         pogasłe brzmienia pacierzów i te przytajone, konające nuty -
312     2, 21|            drzewa, to przywierali jak te zajączki pod jałowcami,
313     2, 21|     przewijały się ślepe smugi, kieby te dymy jeszcze nikłe.~Dorwali
314     2, 21|                skowyczała dziko, kiej te topole nagie, rozkrzyczane,
315     2, 21|           niej złoście i bladły, kiej te kwiaty na mrozie, bo sił
316     2, 21|          rozpacznie targając się kiej te ptaki poplątane we wnykach,
317     2, 21|             toczyło, narastało, kieby te wielgachne białe wrzeciona
318     2, 21|               łkania, to chichoty, to te ostre, suche poświsty topoli
319     2, 21|           biedzie, nie...~Opuściła na te słowa wrzeciono, wsparła
320     2, 21|            noc była ciemna, że ledwie te śniegi szarzały, na niebie
321     2, 22|           rzec, bo podobne sobie kiej te gąski w stadzie, że nie
322     2, 22|          lampą wiszącą u pułapu, kiej te krze na szerokiej grzędzie,
323     2, 22|        znajdzie, żeby jej zapłacił za te ciągłe swary i kłyźnienia.~-
324     2, 22|              Które to chodzą?~- A dyć te wisielaki Gulbasowe i Filipki
325     2, 22|              a poszłaby, jak stała, w tę noc, w ten mróz, w cały
326     2, 22|            zamki takie, wojska takie, te bogactwa, te moce, śIiczności
327     2, 22|            wojska takie, te bogactwa, te moce, śIiczności takie,
328     2, 22|         medytując i rozważając pilnie te urządzenia na świecie...~-
329     2, 22|              snuły się one gadki jako te nici z kądzieli, jako ta
330     2, 22|               strachu, bo wilki, jako te psy Jezusowe, poganiały
331     2, 22|           wyklinać za krzywdy, bo bez te śmierć chłopa pobidniała
332     2, 22|            niebo rosły, a płonęły jak te smolne szczapy, że jeno
333     2, 22|       wzdychów, marzeń i pożądań niby te kwietne motyle trzęsły się
334     2, 22|               człowiekowe błądzą jako te ptaki poślepłe od piorunów
335     2, 22|               słońcu wiośnianym, jako te wody pod wieczór w pogodny
336     2, 22|               a tęcze, a kolory; jako te zboża młode o pierwszym
337     2, 22|             świętymi rączkami, otarła te łzy żałośliwe, przytuliła
338     2, 22|           pluchy w płachtę i poszła w tę ciemnicę...~Doszła do dworu
339     2, 22|          zaraz pojechał chętliwie i w te pędy.~Przyjechali jeszcze
340     2, 23|             najgłębszą noc, aż tam, w te zwite kołtuny cieniów...~
341     2, 23|              i zjaw onych, że jeszcze te prześnione baśniowe moce
342     2, 23|               zali w nich się stawały te cuda, zali nie sen to wszystko,
343     2, 23|         ginęły nie wiadomo gdzie, jak te pomarłe światłości gwiezdne.~
344     2, 23|          żagwie płonące, nieśli się w tę noc nieprzejrzaną, w pustkę
345     2, 23|                                  Jako te soki, żywiące skryto pod
346     2, 23|       zwierając się tak potężnie jako te sosny, gdy je burza wyrwie
347     2, 23|               ino oczy świeciły kieby te świętojańskie robaczki w
348     2, 23|            pól wiośnianych: byli jako te okwiecone wiosną rozłogi,
349     2, 23|            świty, a oddechy były jako te wiewy pieszczące młodą ruń,
350     2, 23|      wiośniany, rozsłoneczniony, jako te zboża w słup idące, pełne
351     2, 24|               w Hanczynej duszy przez te długie dni i noce, od tej
352     2, 24|         wyżartym wzrokiem w siebie, w te lute wieje smutków, w te
353     2, 24|              te lute wieje smutków, w te żałosne odmęty łez palących,
354     2, 24|         wyrzekała na dolę, nie, jakby te rzeczy umarły dawno i padły
355     2, 24|          modłów i płakań, co się kiej te krwawe perły rozsuwały po
356     2, 24|                że gotowa była całować tę ziemię świętą, a ledwo wstąpiła
357     2, 24|             całując ją po rękach kiej tę matkę rodzoną.~Stary zaś
358     2, 24|             wody, Franek młynarczyk i te co najgorsze Gulbasowe wisielaki,
359     2, 24|               gdzie jest, przejęły go te śpiewy na wskroś i osnuły
360     2, 24|              i ledwie dychający, gdyż te słowa leciały na niego z
361     2, 24|               w nim i przewalały, jak te chmury pędzące po niebie.~-
362     2, 25|        ciągiem nieprzerwanym szły już te rozkisłe dnie marcowe, że
363     2, 25|               a drogi lśniły się kiej te potoki bystre, zatapiała
364     2, 25|         skamląc, bych ino na bórg dał tę szczyptę soli, jaką kwartę
365     2, 25|              choć ziemniaki ze solą i te gorzkie łzy za przyprawę.~
366     2, 25|              a przemówień.~A kieby na tę przykładkę diabelską zwaliły
367     2, 25|            wrzaskiem po drogach, kiej te źrebaki wypuszczone na pierwszą
368     2, 25|             się ostrą białością, kiej te płótna rozciągnięte do blichu;
369     2, 25|               leciał w to słońce jako te ptaki, co nadciągały gdziesik
370     2, 25|               podziwem głębokim, bych tę świętość największą, i dziwowali
371     2, 25|              czyje i co drugiego jako te kamienie padały na dno pamięci,
372     2, 25|      niepowstrzymanie, narastały kiej te wody płynące z morza wielgachnego,
373     2, 25|             zarządził, bych sprawdzić tę nowinę, i nie bacząc na
374     2, 25|          wielce, złością bowiem, kiej te dymy gryzące, osnuwały duszę,
375     2, 25|             uroda, ni nawet złość, ni te rzekome dąsy i gniewy, którymi
376     2, 25|         poduszka była mokra, a nieraz te dnie swarów, kłótni tak
377     2, 25|              wszystko, co ją spotyka, te smutki, zawody, to całe
378     2, 25|        chłodli do siebie i stali kiej te zimne słupy, że jeno serca
379     2, 25|          parobki za tobą ganiały kiej te psy na zwiesnę, ty!... -
380     2, 25|                krzyczał zapamiętale i te wszystkie krzywdy, złoście,
381     2, 25|           jego ucichły, wołała w całą tę noc - na próżno.~Głęboka,
382     2, 25|         swobodnie poradzić, a nie jak te pieski pod cudzym płotem
383     2, 25|       pamiętano księże wypominki, a i te jego grzeszne sprawki, nie
384     2, 25|         ciskali się zapamiętale, kiej te pieski w sieniach przywarte,
385     2, 25|             ze wszystkich stron, kiej te ściany ściskają wieś i duszą,
386     2, 25|      słuchliwe, że całym światem szły te krzyki a wrzawa.~Ale przycichało
387     2, 25|                jakie z niego idą, i w te bełkoty strug, co gdziesik
388     2, 25|   nieruchomieli, że widzieli się kiej te_ snopy, ustawione wpodle
389     2, 25|               a jeno kajś niekaj niby te osty kwarde sterczały smukłe
390     2, 25|           nieprzeniknioną ciżbą, jako te przyjacioły, krewniaki a
391     2, 25|             siwych mchów obrosłe kiej te starce, których pioruny
392     2, 25|             drzewa padały ciężko jako te chłopy w boju ściśnięte
393     2, 25|               wżerając się w bór kiej te wilki, gdy stada dopadną,
394     2, 25|      Rzepczaki hurmą a milczkiem kiej te złe psy rzucili się pomagać,
395     2, 25|              wodziły się z nim - jako te kundle, kiej psa owczarskiego
396     2, 25|              i ciepią się że nim to w tę, to w ową stronę.~Ale już
397     2, 25|          zwarli się i pomieszali kiej te liście, każden swojego ułapił,
398     2, 25|               jeden zmordował i pobił tę resztę dających opór, aż
399     3, 26|        gdzieniegdzie pod zorze, kieby te czarne kamienie spod wody
400     3, 26|               się z przepaści i kieby tę ogromną, złocistą i rozgorzałą
401     3, 26|            twarz szarą i wyschłą jako te płone ugory zeszłoroczne;
402     3, 26|            drzewach trzęsły się kieby te bursztynowe paciorki, w
403     3, 26|               na obfitsze zbiory i na tę wytęsknionej szczęśliwości
404     3, 26|              żrąc spragnionymi oczyma tę ziemię kochaną, tę ziemię
405     3, 26|             oczyma tę ziemię kochaną, tę ziemię świętą, że szła jak
406     3, 26|              wsie dalekie, wsie kieby te szare liszki przywarte do
407     3, 26|               pokrajane w pasy, kieby te postawy zgrzebnego płótna,
408     3, 26|         powiewem zgarniając wszystkie te głosy, że ziemia stawała
409     3, 26|          baczyła, jako po inne lata w tę porę to jeno się czerwieniło
410     3, 26|       głaszcząc je z miłością, jakoby te włosy dziecińskie.~- Borynowa
411     3, 26|           ręku w skonania godzinie, i te kilkadziesiąt złotych na
412     3, 26|            szara była i niewidna kiej te płoty albo ta ziemia, miejscami
413     3, 26|            łaty dachu widać było kiej te żebra nagie.~- Wiatry zerwały,
414     3, 26|           wiecie? - markotne jej były te przekpinki.~- Zdrowi...
415     3, 26|           ziemię, iż zaroiły się kiej te żółciuchne pępuszki, a stare
416     3, 26|              tak!~Wyprostowała się na te wspominki, a po wynędzniałej
417     3, 26|            własne dzieci tratują jako te świnie! - krzyknęła naraz
418     3, 26|        chorość odeszła, skorom jeno w te progi stąpiła.~- To pilnujcie...
419     3, 26|       związali, ale porwał ci je kiej te nicie nadgniłe, aż się przelękły
420     3, 26|      pożywienie, to grosz jaki albo i tę czystą koszulę, a roboty
421     3, 26|             ze zgrozy i zdumienia, bo te nowinki kiej kamienie spadały
422     3, 26|             sobą i szyję wzdymać kiej te indory napuszone; a to i
423     3, 26|               raz i nie dwa oglądając te śliczności i ciesząc oczy
424     3, 26|              uścibała... byle mieć na tę ostatnią skonania godzinę...~
425     3, 27|        baczyła, zstępując w siebie, w te różne myśle, jakie ją oprzędły,
426     3, 27|           lśniły się poniki wody kiej te srebrne strużyny, niesły
427     3, 27|               tyla, przecierpiała bez te pół roku, że drugi człowiek
428     3, 27|           Antkowego ustatkowania i że te ziemie będą ich na wieki.~
429     3, 27|              ręce zwisały martwo kiej te nadrąbane gałęzie.~Poprawiła
430     3, 27|              lśniły się jej zęby kiej te paciorki najbielsze, a rozplecione
431     3, 27|               Zedrzeć ci ino pazurami tę gębusię, a nie wynosiłabyś
432     3, 27|            rychtyk pomogło tyle, co i te darmowe Dominikowej zamawiania.~
433     3, 27|             chciało się jej lecieć na te ugrzane przypołudnia, pomiędzy
434     3, 27|               Żarli się przy tym jako te psy kiele zdychającego barana
435     3, 27|              jeno nie zgodzili. Muszą te pieniądze być schowane gdzie
436     3, 27|               wąsów, a oczy to mu jak te złodzieje latały po kątach;
437     3, 27|         ustąpiła. Tak ją już mierziły te wojny, że nieraz chciała
438     3, 27|      rozpłakane, rozwrzeszczane, jako te dni marcowe, a wszędy, jako
439     3, 27|            wielce ku niemu ochłodła i te spotykania już były jeno
440     3, 27|          odbitego, ostawiając za sobą te czarniawe, półkoliste kręgi
441     3, 27|            zbladłych policzkach kieby te paciorki lśniące rozerwanego
442     3, 27|          opłotków, że po drogach niby te maki czerwieniały się kobiece
443     3, 27|               nie było, tyle jeno, co te wróble ćwierkania i świegoty
444     3, 27|         otwierały się na światło niby te dzioby pisklęce...~Pod chałupami
445     3, 27|          przyszło i społecznie łykali te kotki poświęcane, chroniące
446     3, 27|           oczyma, któren wszędy niósł te słowa pociechy, a kaj wstąpił,
447     3, 27|      dziecińskie płacze, wyrzekania i te wzdychy, i ta żywa a silnie
448     3, 28|               niejedno, ale cóż mogę? tę skibkę chleba?~- Nie frasuj
449     3, 28|               pomożesz... - przerwała te gorzkie wywody Hanka i wyszła.~
450     3, 28|           Jagnie, które ją bodły kiej te noże ostre, poleciała śpiesznie
451     3, 28|          siąść na pokutę w kruchcie i te paciorki prząść, a nie ogadywać
452     3, 28|               drodze do kościoła i na te krótkie Zdrowaś - że kiej
453     3, 28|    dostaniecie.~- To po dobroci dacie tę oto ćwierć i połeć słoniny.~-
454     3, 28|            też na proces mieć, by jej te morgi wyprawować... A Grzeli
455     3, 28|               skręcały po stole, kiej te węże czerwone a tłuste,
456     3, 28|        stłoczy, ale sam nie wyskoczy! Te dłuższe nieś stryjnie najpierw,
457     3, 28|          miały mniejszą... Pryczkowej tę tu kiełbasę, harda, wynośliwa,
458     3, 28|               jęła mówić boleśnie, że te jej słowa kiej łzy gorzkie
459     3, 28|              bij! popróbuj ino, to ci te cacaną gębusię tak sprawię,
460     3, 29|          zrobione - bo kaj to jeszcze te ze wszystkich najpierwsze -
461     3, 29|         wiatry, przejmowały na wskroś te ciepłe i płodne deszcze,
462     3, 29|            kieby na dobitkę jeszczech te ciężkie strapienia o uwięzionych...~
463     3, 29|          powrotu strażników.~Że zaś w tę porę przedzwonili południe
464     3, 29|           Jezu! że to człowiek ma ino te dwie, i słabe, ręce!...
465     3, 29|              Rochu, poredzim, ino bez te ścierwy kamienie pług wyskakuje,
466     3, 29|               żarty stroił ucieszne i te prześmiechy... Z dzieuchami
467     3, 29|  gdzieniegdzie zapalone światła, jako te ślepia wilcze, ale na świecie
468     3, 29|               do jednego wydusić, jak te gąski Płoszkowej.~- Że i
469     3, 29|            rozglądając łzawymi oczyma tę kupę rumowisk, która jeno
470     3, 29|         wielce rozciekawiona. ~- A bo te oszukańce dają mi tylko
471     3, 29|            pojadę... Ale, trza by już te boczki poprzekładać na drugą
472     3, 29|              nie pyta czyje...~Ale na te słowa Jagustynki Hanka zakrzyczała
473     3, 29|                wołaj Pietrka!... trza tę resztę przenieść do mojej
474     3, 29|              i choćby na bórg albo za tę ostatnią ćwiartkę, a musiał
475     3, 29|           pieczonych.~Juści, iż przez te dni takusieńko kaj indziej
476     3, 30|        chorągwie w ławki pozatykane i te świerczaki, którymi umaili
477     3, 30|          gęstwy rwać głośne wzdychy i te ręce szeroko rozwodzone.
478     3, 30|               Bóg przykazał, jeno nie te opuszczone lipeckie sieroty...~
479     3, 30|           Szczęściem, co dobrodziej w tę porę rozpoczynał kazanie
480     3, 30|              wszystkie i gardziele, a te głosy płomienne i ogniem
481     3, 30|             księże przejęły otuchą, a te śpiewy radosne, nabożeństwo
482     3, 30|               co trocha przesłaniając te granatowe pola nieba, kaj
483     3, 30|               w ten czas wiośniany, w tę porę rodną unosi się nad
484     3, 30|         smutniej niźli po inne roki w tę porę.~Zaspali galanto, bo
485     3, 30|      wszystkie zawiesiła, i bursztyny te wielgachne też po matusi! -
486     3, 30|          naszło się do Józki, że kiej te szczygły świergotliwe obsiadły
487     3, 30|          kurzy.~Józka poleciała tam w te pędy.~Witek stojał pod szopą
488     3, 30|             Święcone ze smakiem jadł, te kilkanaście złotych wziął,
489     3, 30|             trupem nie padła... To za tę ciężką służbę kole jego
490     3, 30|          dobra, za pracę nad siły, za te cierpienia wszyćkie - nic
491     3, 30|           przytrząśnięte zielenią, na te nieobjęte ziemie zwiesną
492     3, 30|           wpadając do chałupy.~- Niby te obwiesie komu przepuszczają! -
493     3, 30|             dźwigają na zadzie, jakby te indory, kiej se ogony rozczapierzone
494     3, 30|  rozczapierzone postawią.~- Sianem se te miejsca wypychają lebo gałganami -
495     3, 30|      poprzecinał, że ani poznać, kiej te brzuchy dziewają... Z bliskam
496     3, 30|               się białe chmurki, kiej te nieprzeliczone stado gęsi,
497     3, 30|      spadającego nad bory, szła przez te progi cieniów i lśnień,
498     3, 30|           myśli wiotkie i nikłe, jako te świetliste nici na wodzie,
499     3, 30|         morzach!~- Jezu! o morzach! A te obraziki też nie święte?~-
500     3, 30|             miejsc i całą duszą pijąc te słowa miodne, jak wyschła