Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |        wschodu do zachodu. Ksiądz spojrzał bezwiednie w tę dal i rychło
 2     1, 3 |      rozłożył papiery, chrząknął, spojrzał na sekretarza i grubym,
 3     1, 4 |   Przeliczył pieniądze i żałośnie spojrzał na flaszkę araku.~- Poborguję,
 4     1, 5 |              szepnął ciszej i tak spojrzał na nią namiętnie, aż dziewczyna
 5     1, 10|              Antek podał mu rękę, spojrzał podejrzliwie i mruknął:~-
 6     1, 10|     zmilkła zastrachana, bo Antek spojrzał na nią groźnie. Siedzieli
 7     1, 10| wykrzyknął przytomniejąc i bystro spojrzał na Witka, czy ten nie domyśla
 8     1, 11|           przeszedł i ani się nie spojrzał! A jak szli rano do spowiedzi
 9     2, 13|           gorzej ma od psa.~Stary spojrzał lękliwie, chciał nawet coś
10     2, 13|         zaczerwienione oczy i tak spojrzał smutnie a żałośnie, że jej
11     2, 18|       cicho, ale tak twardo i tak spojrzał na nią przenikliwie, że
12     2, 20|          A potem podniósłszy głos spojrzał na Jagnę i groźnie zakończył:~-
13     2, 24|          sobie but pod oknem, nie spojrzał nawet na nią, a dopiero
14     3, 27|          oczyma o zmiłowanie:~Nie spojrzał na nią, ojca jeno widział
15     3, 27|        uniósłszy się, tak groźnie spojrzał wskazując mu ręką drzwi
16     3, 30|          jej zagadywania ni nawet spojrzał na nią, ale co mu wetknęła
17     3, 30|         leżał... Zagadywałam: ani spojrzał na mnie. Słońce mu świeci
18     3, 32|        oblicznie z Mateuszem; nie spojrzał nawet na nią mijając kiej
19     3, 33|           się nie ozwał, ni nawet spojrzał w jej stronę. Nastce jeno
20     3, 33|             rzucił Kłąb.~Balcerek spojrzał na niego, ale stary dodał
21     3, 34|       zajadle Hanka, jaże Pietrek spojrzał na nią dziękczynnie.~I dobrze
22     3, 36|         gdyż ani się poruszył, ni spojrzał na nią.~- Może już do wsi
23     4, 41|           kiej cię brali, to aniś spojrzał na mnie, aniś przemówił...
24     4, 41|        wszystko i uciekać, ale co spojrzał na wieś i co sobie wziął
25     4, 44|     Kłaniali mu się pokornie, ani spojrzał na kogo, ni kiwnął głową,
26     4, 44|            Grzela jeno westchnął, spojrzał po gromadzie i szepnął cicho:~-
27     4, 46|         się frasobliwie, urzędnik spojrzał ostro i poniósł się na wieś.~
28     4, 46|      bezwolnie, że Rocho zadrżał, spojrzał w jej oczy szeroko otwarte
29     4, 48|         wczoraj, to pan Jasio ani spojrzał...~Stojała przed nim spłoniona