Tom, Rozdzial

 1     1, 7 |          a i sam Boryna uważa...~Podniesła się zaraz Jaguś i zaczęła
 2     1, 7 |      która była pilnie słuchała, podniesła głowę, zaśmiała się urągliwie
 3     2, 16|        też więcej, ale się zaraz podniesła i wzięła ze stołu opłatek.~-
 4     2, 17|       sposobił.~O dużym już dniu podniesła się z pościeli, ale czuła
 5     2, 24|          nie ta suka Jagna? Co - podniesła znowu surowy głos Balcerkowa.~-
 6     2, 24|   zmieniona, że kieby zgoła inna podniesła się z tej martwicy, twarz
 7     3, 26|       rozpytywać o więcej, tylko podniesła roztrzęsioną rękę i jęła
 8     3, 27|          wspomnieniach utopiona.~Podniesła ciche, opite radością oczy
 9     3, 27|       wola pierwsza po ojcowej - podniesła ostry, nieustępliwy głos.~-
10     3, 30|           Dopiero kiej Hanka się podniesła, wzięli się też dźwigać
11     3, 32|       nie grzech mieć dziecko! - podniesła głos przekornie Grzeli z
12     3, 32|        się dumnie.~- Na księdza!~Podniesła zdumione oczy na niego.
13     3, 33|     wykrzyknął radośnie.~Jagusia podniesła się i strzeliła nad zagonem
14     3, 34|   kłębach kurzawy, jaka się wnet podniesła, wśród świateł i tego kwiecia,
15     3, 35|         pamięć krzywd wszelkich.~Podniesła się wreszcie i ocierając
16     4, 38|     Jagusią i zabrzęknął w tacę, podniesła oczy i jakby zdrętwiała
17     4, 39|         wola stanowi.~- Jaguś! - podniesła głos Dominikowa - przypomnijże
18     4, 39|          między oczy, ale papier podniesła i zagadała z pogrozą:~-
19     4, 39|      kiej zabrali rzeczy na wóz, podniesła się i wyrzekła grożąc pięścią:~-
20     4, 39|          tym do was przyszedłem.~Podniesła na niego niespokojne oczy.~-
21     4, 40|      chyla tyla poszarzały okna, podniesła się i narzuciwszy Antkowy
22     4, 41|          we świat?~- Kajże to? - podniesła na niego zapłakane oczy.~-
23     4, 42|     roboty, a ty jeno wyrzekasz?~Podniesła się, pełna ciężkich turbacji
24     4, 43|          skoro matka zachrapała, podniesła się cichuśko i przyokrywszy
25     4, 46|         ale kiej spomniał Jasia, podniesła hardo głowę.~- A cóż to
26     4, 47|   cieszył żniwami, bo skoro jeno podniesła się przypołudniowa spieka,
27     4, 47|    poradzi nos obetrzeć!~Jagusia podniesła na nią zapłakane oczy i
28     4, 48| urzeczona, gdy naraz organiścina podniesła z drogi kamień i cisnęła
29     4, 49|         cię zaszczujemy psami! - podniesła jakąś grudę czy kamień i