Tom, Rozdzial

 1     1, 7 |            był podobien z twarzy i z onej zapalczywości...~- Niech
 2     1, 7 |              a łzy same kapały z tej onej tęskliwości dziwnej, co
 3     2, 15|            przejrzeć.~- Daleko to do onej Kalwarii?~- Dwa tygodnie
 4     2, 16|             Pański.~- Chrystus się w onej godzinie narodził, to niech
 5     2, 16|       głosami anielskimi do stajenki onej pokłonić się Narodzonemu!
 6     2, 20|            przypuszczenia możliwości onej. Nic nie wiedział, nie myślał
 7     2, 24|              się działo w Lipcach po onej nocy pamiętliwej, to i najpierwszemu
 8     2, 25|             i rozpaczy, bo wtedy, po onej nocy strasznej, po ucieczce
 9     2, 25|           jej nie padała mu do nóg z onej uciechy niepowściągliwej,
10     3, 26|           bił w górę, głośniał, iż w onej świętej cichości wschodów
11     3, 29|             długo stojał w medytacji onej, o Bożym świecie zapomniawszy,
12     3, 29|         świecie nie!~Rozwiódł ręce w onej niemocy ciężkiej i wyszedł
13     3, 30| Zmartwychwstaniu Pańskim powiadać. O onej zwieśnie, jaką Pan w dobroci
14     3, 30|              tęgo pracując, że ino w onej uroczystej cichości spożywania
15     3, 30|         niejednemu ślepie wyłaziły z onej lubości, twarze czerwieniały
16     3, 34|            tupot nóg się rozlegał, w onej cichości nagłej skowronki
17     3, 35|         wracają! Antek wróci!~Jaże z onej radości Jagnę jęła zapraszać,
18     3, 36|    Przenajświętszym.~Padł i pomarł w onej łaski Pańskiej godzinie.~
19     4, 37|             cna w sobie struchleli z onej Bożej przemocy nad człowiekowym
20     4, 37|              leżał se tak paradnie w onej trupiej cichości Maciej
21     4, 37|             powinowatych i gotowy do onej drogi dalekiej.~Już mu się
22     4, 37|               bom przemarzł na lód w onej tułaczce ziemskiej.~Święty
23     4, 38|          weselna i przenajświętsza w onej mocy żywiącej, jaże piersi
24     4, 38|            wszystko jakby pomdlało z onej spieki, że ni liść nie zadrgał,
25     4, 38|              co się chyliły kornie w onej świętej godzinie przed Panem,
26     4, 42|              aż go Mateusz hamował w onej zajadłości, ale mu rzekł
27     4, 42|              ani się spostrzegając w onej zabawie, jak im przeszła
28     4, 45|          mówię i wyglądam cierpliwie onej godziny, kiej kostucha zapuka
29     4, 45|             jaki to człowiek mocen w onej świętej godzinie! Z Bogiem