Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |  błogosławiącym ziemi, dochodził do końca zagonów, nabierał z worka
 2     1, 2 |          gębul.~Gdzieś, od drugiego końca stawu, słychać było trzask
 3     1, 5 |         ściany domów i przewalała z końca w koniec, że tylko niekiedy
 4     1, 5 |              I jarmark dobiegał już końca.~W samo południe zaświeciło
 5     1, 6 |      rozgadał, to już bez nijakiego końca.~Dowlekli się wreszcie do
 6     1, 11|                  ale nie wywiódł do końca, bo Szymon na cały stół
 7     2, 13|            po chałupach siedzieli i końca wyglądali, ale noce były
 8     2, 13|         tych białościach, leciały z końca w koniec wsi, a monotonne
 9     2, 16|         rozgłośne, wesołe leciały z końca w koniec wsi, radość buchała
10     2, 16|             nadchodził i płynął bez końca...~Nadeszli hurmą całą aż
11     2, 20|      choroba spowiadał się i czekał końca - i pchało się jakoś z Bożą
12     2, 21|            się z martwoty, chwiał z końca w koniec, drzewa kolebały
13     2, 21|          duszą w sobie, i zawsze do końca świata tak wlec się będzie,
14     2, 21|      dłużyło, droga jakby nie miała końca, a ciężar tak przygniatał,
15     2, 24| przyklękających.~Hanka nie czekając końca tej popielcowej uroczystości
16     2, 24|           chciał wyjść nie czekając końca, gdy naraz organy umilkły,
17     2, 25|              że ani im początku, ni końca wymiarkować, szły i szły,
18     3, 28|          Hanczyną duszę.~- I nie ma końca tej ludzkiej marnacji. Siadłam
19     3, 30|         trzęsły, a nie dojadłszy do końca, poleciał.~Złapała go Józka
20     3, 30|         poszedł: czekali cierpliwie końca, że to już jedno morze ognia
21     3, 31|            nie zeszedł aż do samego końca; sutannę podkasał, kijem
22     3, 32|        wyżalić się przed kim! I ani końca przewidzieć złej doli! Nic,
23     3, 33|            Poczekajcie z chałupą do końca sprawy! - radził Mateusz.~-
24     3, 33|         Słabam, już z dnia na dzień końca czekam. Pewnie, co u krewniaków
25     3, 33|         oprawił. Niech se używają i końca patrzą. Co mi tam do nich! ~
26     4, 40|             przemyka się z drugiego końca wsi.~- Pewnikiem z karczmy,
27     4, 41|           Wysłuchała wszystkiego do końca i odrzekła z przekąsem: ~-
28     4, 44|             swoimi zamysłami, że do końca nie było wiadomo, za kim
29     4, 47|         zalecił Jasiowi pozostać do końca, że to jemu samemu gdziesik