Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |        twarde skiby kładły za się cienie mocne i chłodne.~Cisza była
 2     1, 2 |           rzucały na taflę czarne cienie i jakby ramą obejmowały
 3     1, 9 |      jakieś, co nie były głosami, cienie, co nie były cieniami, tłukły
 4     1, 10|          rzucały długie, chwiejne cienie na drogi puste. Późno już
 5     2, 14|           nad światem, niby białe cienie widm, niby stężałe opary,
 6     2, 19|         niebieskie, przesrebrzone cienie, mróz taki ściskał, że raz
 7     2, 20|          cicho, lękliwie kieby te cienie.~Co prawda, mało kto zaglądał
 8     2, 22|          kłębią się nierozpoznane cienie... aż niejedna żegnała się
 9     2, 22|           i skrzyły się w słońcu, cienie chłodne chwiały się nad
10     2, 22|     położyć się chciał w cieniu - cienie odlatywały, a słońce żarło
11     2, 23|          jęły się wynurzać jakieś cienie długie i pełzające... posuwały
12     2, 23|            czasem za chmurą takie cienie idą.~Długo nasłuchiwali
13     3, 30|       drzewa poczęły kłaść długie cienie na drogi i staw, a przedwieczorna
14     3, 32|          okwiecone drzewa rzucały cienie, zaś lipecki staw wybłyskiwał
15     3, 33|          co trocha i kryjąc się w cienie, z bojaźnią wpatrywała się
16     3, 33|     Słońce prażyło prosto w oczy, cienie były jeszcze maluśkie, to
17     3, 33|         wiater, że zakolebały się cienie i jękliwy, smutny szum przeleciał.~-
18     3, 34|        wysuwała się z karczmy i w cienie szła... Zaś pod ścianą było
19     3, 35|           gałązka i zamrowiły się cienie, ptactwo pomilkło, zaś czasami
20     3, 35| Jagusinowych kiej węże pręgowate, cienie się mrowiły po nadbrzeżnej
21     3, 36|       pomdlałe, zamilkło ptactwo, cienie leżały chude i krótkie,
22     4, 37|           już przechodziło, chude cienie jęły wypełzać spod drzew
23     4, 38|       bowiem była straszna, nawet cienie nie ochraniały, dziw się
24     4, 38|   powiewów, w rozruchane ździebko cienie, we światła, co leciały
25     4, 40|           bory i pierwsze lękliwe cienie wyłoniły spod drzew, czołgając
26     4, 45|           blasków i spieki, nawet cienie parzyły, ostatnie kałuże
27     4, 46|      westchnął Antek, wpatrzony w cienie, kaj mu bielała Jagusina
28     4, 46|           rzędami, drzewa rzuciły cienie przesiane światłem, lelki
29     4, 47|           snuli się bez głosu jak cienie, trwożnie jeno spozierając