Tom, Rozdzial

501     3, 30|          pokoleń Borynowych, co w noc tę Zmartwychwstania Bóg je
502     3, 31|             śliczne, okrągluchne kiej te bułeczki.~Bylica stanął
503     3, 31|             wlekły się cichuśko, kiej te strumienia w słońcu roziskrzone,
504     3, 31|            tych trawach mokrych, jako te psy ogłupiałe czyniły.~To
505     3, 31|                smutne, ogłuchłe, jako te niepłodne wywieiska albo
506     3, 31|           Boże, odłogiem prawie, gdyż te kobiece ręce nie znaczyły
507     3, 31|              dziewanny i łopiany kiej te kumy podufałe zasiadały
508     3, 31|      wędrownik z obcych stron i nawet te krzyże i figury, stróżujące
509     3, 31|           podziały gospodarze? kaj to te śpiewy, te bujne radoście
510     3, 31|         gospodarze? kaj to te śpiewy, te bujne radoście kaj?...~Jeno
511     3, 31|          cegłą ścierają jaże do kości te miejsca, kaj przy chrzcie
512     3, 31|               progu.~- Pietrek, a kaj te Cygany stoją?~- Mówili w
513     3, 31|         przyjacielskie sąsiady to jak te płoty a ściany bronne: świnia
514     3, 32|             patrzeć; spóźniły się bez tę nowinę, ale przyjdą... byłam
515     3, 32|           będzie wywoził od Florki na te zagony kiele Paczesiowego
516     3, 32|     odrzucając włosy na plecy, kiejby tę przygarść lnu najczystszego~
517     3, 32|             Walka, niech go odbierze! Te, ryfo jedna, konia samego
518     3, 32|               dachy ojcowej chałupy i te sady, lśniące rosami a kwiatami
519     3, 32|       rozerwały się ich oczy, puściły te parzące ogniwa i rozprysnęły
520     3, 32|               nasi!...~- Dyć już kiej te sroki cały świat to jedno
521     3, 32|        zbladła, ręce jej opadły kieby te skrzydła przetrącone i serce
522     3, 32|           przewiały przez pamięć kiej te mgły nikłe i kiej sen cudny,
523     3, 32|              rozkwitające sady, kieby te wielgachne snopy kwietne,
524     3, 32|      wystawiając twarz na wiater i na te rosy skapujące z obsychających
525     3, 32|             ją obiegały cięgiem, kiej te psy przyczajone dokąśliwego
526     3, 32|          bowiem już taką miała, kieby te wiotkie trzmieliny czy chmiele
527     3, 32|           tyle tej dobroci zażyły, co te karmiki na pokrzywach z
528     3, 32|             złymi ozorami kieby przez te ostre ciernie...~Grzelowa
529     3, 32|              ale tak mięciutko, kieby te ręce matczyne gładziły pieściwie
530     3, 32|           wiały się nad głowami, niby te ptaki wielgachne żółtoczerwonymi
531     3, 32|        rozmigotaną złotymi łuskami, w te wsie widniejące na wyżniach
532     3, 32|         drzewiny, i ziemię, i wody, i te głowy chylące się pokornie,
533     3, 32|           bardzo cudne i święte, jako te Hostie unoszące się nad
534     3, 32|            rozwlókł na staje, że jako te kwiaty widniały kobiety
535     3, 32|       miejscami ździebko wzdęte, jako te piersi matki karmiącej,
536     3, 32|            tyle ważyły nad polami, co te skowronkowe świergotania.~
537     3, 32|            rozlewały się równie, niby te nieprzejrzane wody szarozielone,
538     3, 32|             że jeno rozchodniki, kiej te liszaje, czepiały się niegdzie
539     3, 32|      zaglądają - zaśmiał się kowal.~- Te, wisusy, uszy poobrywam,
540     3, 32|              cisnąc się do niego kiej te owce do pasterza, a w ręce
541     3, 32|             krzyżem, pot obcierając i te łzy poczciwe~A naród skotłował
542     3, 32|           śmiechy, ściszone słowa lub te pacierze staruch, mamrotane
543     3, 32|           pochyleni, obejmując oczyma te niwy zielone, kaj gęsto
544     3, 32|           drzewa gorzały w zachodzie, te długie zagony, co wlekły
545     3, 32|           wlekły się ku nim pokornie, te kiej wody ździebko rozkolebane
546     3, 32|       radosnym. Żarli ci też ślepiami tę mać żywicielkę, że niejeden
547     3, 32|         dzieci tulą się radośnie niby te krze wątłe, a toć gwarzą,
548     3, 32|             chlewy zamykać... nawet i te największe buntowniki: Grzela,
549     3, 32|               mogła już wytrzymać, bo te rozmysły przygniatały ją
550     3, 32|             kamieniem w całą kupę i w te rozradowane, śmiejące się
551     3, 32|            pod kwiatem gałęzie, kieby te kochane, dziecińskie głowiny.~
552     3, 32|               pachniały zboża, wody i te ziemie przewilgocone, a
553     3, 32|        miłowań i lubością, że nawet i te skrzaty ledwie odrosłe,
554     3, 33|        pięściach patrzyła z lękiem na te jakieś kreski, z których
555     3, 33|               z Maciejem.~Zaś Tereskę te ciepłe, poczciwe słowa prażyły
556     3, 33|              bych zdzierżyć spokojnie tę wieść straszną, ale zdradliwe
557     3, 33|               tej płaksy, zbrzydły mu te ciągłe kwiki. Nie ślubował
558     3, 33|               rozczapierzyły się kiej te jendyczki.~- Hale, jaki
559     3, 33|               Cichojta! skrzeczą kiej te sroki na deszcz.~Nie zaraz
560     3, 33|           uspokoili, więc by przerwać te przekpinki, zapytał: ~-
561     3, 33|             skwapnie zawijać i chować te swoje skarby.~- Czemuż to
562     3, 33|             Drugie miarkuję: byśmy za te jego rządy nie dopłacili.~-
563     3, 33|                Przez sady krzykali se tę nowinę, w opłotkach stawali
564     3, 33|           rechocąc między sobą jakoby te świnie nad korytem.~- To
565     3, 33|             się wynieśli z karczmy.~- Te, pludry, nie tak śpieszno,
566     3, 33|        chałupach wytrzymać.~Zaś przez te gorąca, przez kłopoty i
567     3, 33|           staruchy, brzozy wysmukłe i te, pogięte krzyże osłaniały
568     3, 33|               strugi, jaże polały się te trele perliste, te kląskania
569     3, 33|         polały się te trele perliste, te kląskania cudne i te lube,
570     3, 33|        perliste, te kląskania cudne i te lube, rzewliwe zawodzenia,
571     3, 33|               a przejmująco, jakby to te żytnie, rdzawe kłosy dzwoniły
572     3, 33|              podrywały się razem kiej te stada gołębie i krążąco,
573     3, 33|            rubli chcą! Przeciek macie te ojcowe... weźcie je na wykup...
574     3, 33|          szedł srebrnym sierpem przez te straszne, mroczne wysokości.
575     3, 34|               rozkołysane gałęzie i w te słoneczne bryzgi, zalewające
576     3, 34|            albo za niedzielę... Przez tę Antkową sprawę dobrze poznałam,
577     3, 34|             polem chciał objeżdżać.~- Te! konia ochwacisz, kaj ci
578     3, 34|           przystanąć i rzekł:~- Juchy te chłopaki, wymyśliły sobie
579     3, 34|              kłusem ruszył.~- Ścierwy te wisusy, żeby taką rzecz
580     3, 34|                 Odpokutuje jeszcze za te jamory: kobieta łeb mu obedrze!~-
581     3, 34|          śpiewał chwałę Panu - jakoby te lipy wyniosłe, te czarne
582     3, 34|              jakoby te lipy wyniosłe, te czarne olchy, te rozgorzałe
583     3, 34|            wyniosłe, te czarne olchy, te rozgorzałe w słońcu wody,
584     3, 34|             rozgorzałe w słońcu wody, te śmigłe brzózki, te sady
585     3, 34|              wody, te śmigłe brzózki, te sady niskie i pola zielone,
586     3, 34|             najbarzej młode brzózki i te mięty po ogródkach; przemiękła
587     3, 34|              niebie, tak nas znowu za te pogrozy wsadzą do kreminału! -
588     3, 34|               gotowi powsadzać ich za te ciągłe bunty na parę lat
589     3, 34|               tak ich ponosiło.~Żyd w te pore przyniósł flachę, wysłuchał
590     3, 35|                      Rozdział 10~Owóż te dnie od Bożego Ciała do
591     3, 35|              swoich zajęć, a ino całe te dnie i wieczory chodzili
592     3, 35|              zabiegów na darmo byłyby te wszystkie zachody, gdyby
593     3, 35|             świat rozsłoneczniony, na te chmurki białe, co kiej gęsi
594     3, 35|                mało to przeszła przez te dnie? Dyć cała wieś szczuła
595     3, 35|              co ledwie już zdzierżała tę straszną radość; chodziła
596     3, 35|               miotały - jeno przepędź tę pokrakę od siebie, przepędź,
597     3, 35|             wszystko się rozwodzi jak te koła bez luśni.~Doszli wraz
598     3, 35|         dobrze baczę, co się działo w tę wojnę panów, jak za bele
599     3, 35|                  kpił urągliwie.~- Za te dziesięć palców, duża płata! -
600     3, 35|             mata pieniądze, a my jeno te gołe pięście... Obaczymy,
601     3, 35|         zapewniał Mateusz.~- Wziąłbym tę ziemię z kraju; przy drodze -
602     3, 35|              się widziały w pośrodku, te z figurą - rzekł inszy parobek.~-
603     3, 35|          parobek.~- Ja bym się darł o te od Woli.~- Cie, żeby tak
604     3, 36|            gotowego grosza.~Ale i bez te różności przednowek stawał
605     3, 36|             się poprawi, nawet już na tę intencję na mszę dawali,
606     3, 36|           rozdzianych do koszuli kiej te siodłate bociany, obsiadły
607     3, 36|            gęsto kopice i stogi, kiej te kumy podufałe przysiadając
608     3, 36|        Borynowej chałupy wciskały się te wszystkie głosy ludzi i
609     3, 36|               cięgiem włóczył oczyma; te jasne ślepie, błyszczące
610     3, 36|     troskliwie przysłaniać pola kieby tę mać utrudzoną.~Spod ledwie
611     3, 36|               rozłaził w pamięci jako te zgniłe przędze, i dusza
612     3, 36|             kłosów, zwisających kieby te rdzawe dzioby piskląt, pszenice
613     3, 36|               rozsiewał do ostatka na te praojcowe role, wszystkie
614     3, 36|             zły wiater, błąkała noc i te głosy, bijące całym światem:~-
615     4, 37|            człowiekowym żywotem.~Jeno te żałosne lamenty sierot nie
616     4, 37|             nie wie, pod jakim płotem tę ostatnią parę puści. Bych
617     4, 37|            nie dosłyszała i ocierając te jakieś ostatnie łzy, co
618     4, 37|             bledziuśkim kwiatem, niby te przymrużone od blasków dziecińskie
619     4, 37|         przypominki chlasnęły ją kiej te parzące pokrzywy. - Prawda,
620     4, 37|           urazy i żale opadły ją kiej te złe, rozszczekane psy.~Południe
621     4, 37|            smutnie głową i obcierając tę ciężką, żalną łzę, że szmer
622     4, 37|           wzdychliwe trzęsły się kiej te przejmujące siąpania deszczów
623     4, 37|        Siedziały rozczapierzone kieby te kwoki w piasku, ledwie już
624     4, 37|            mnie, ale już mi obmierzły te koty, jakie macie po jego
625     4, 37|            czynił, zorze ostygły kiej te ordzewiałe blachy przysypywane
626     4, 37|         dworze, pod oknami i ciągnęli tę długą i żałosną nutę litanii,
627     4, 37|             się posobnie i gasły niby te oczy strudzone patrzeniem
628     4, 37|               się obrazy borów, kieby te czarne chmury wynoszące
629     4, 37|                a wody wlekły się niby te srebrnawe przędziwa. Powietrze
630     4, 37|              zamodlona i zasłuchana w te długie, lamentliwe pieśnie,
631     4, 37|            cudne i niebosiężne, kieby te głosy śpiewań janielskich
632     4, 37|        przygięte i kieby zasłuchane w te pieśnie żałobne, a kiedy
633     4, 37|          chlupało błoto pod nogami, a te bólne, sieroce płacze kwiliły
634     4, 37|          bezgraniczna żałość, że kiej te dymy gryzące snuły się po
635     4, 37|               nieustępliwa!~A cóże są te wszystkie znojne trudy?
636     4, 37|     zrezygnowani, szarzy i mocni kiej te głazy widne na miedzach,
637     4, 37|                bo tam już ludzie jako te wilki nastają na siebie,
638     4, 37|             boskie stworzenia, a jeno te psy wściekłe i te swynie
639     4, 37|              a jeno te psy wściekłe i te swynie smrodliwe. I tak
640     4, 37|              i stratują.~Bych chociaż tę skibkę, a z cudzego przyorzą. ~
641     4, 37|             obejścia, przychwycą kiej te wilki.~Kawałka żelaza nie
642     4, 37|        całkiem się opuszczają, pogany te pieskie i chrystobije, że
643     4, 37|             jeno rzeknę: Niech mi się te judasze poprawią do trzech
644     4, 37|           jakby to na nią sypiały się te ciężkie, sypkie strugi ziemi,
645     4, 37|              jakby to nad nią huczały te posępne głosy dzwonów, jakby
646     4, 37|               zaś znad świeżej mogiły te wszystkie płacze, te szlochy
647     4, 37|           mogiły te wszystkie płacze, te szlochy i biadania też się
648     4, 37|              na dolę nieubłaganą i na tę wieczną krzywdę człowieczą.~
649     4, 37|            jeszcze niekiedy wyciągnął tę żałobną nutę i wypominać
650     4, 37|        dziedzic chce, to potrza z nim tę zgodę zrobić i brać, co
651     4, 37|              piskające przebierania i te dziecińskie śpiewy i wrzaski.~
652     4, 38|     siekającym, prędkim głosem, kieby te dziecińskie sprzeciwy. Że
653     4, 38|       Ciągnęli rzędami, podobnie kiej te gęsi, mieniąc się jeno w
654     4, 38|                Dzwony bimbały długo i te głosy jękliwe leciały we
655     4, 38|         stojała przystrojona kieby na te gody weselne, cała we kwiatach
656     4, 38|              i rowy, co migotały kiej te wstęgi kwietne szczodrze
657     4, 38|         czymsić, co się widziało niby te rozczapierzone ogony indycze.
658     4, 38|         Poglądali w naród hardo, kiej te zbóje.~- Pludraki ścierwie!~-
659     4, 38|               rada, gdyż obrzydły jej te niepoczciwe dogryzania,
660     4, 38|              się ozgniewam!~- Rzućcie te torbeczki, prędko, żeby
661     4, 38|              wiszące na drążkach niby te grubachne postronki. Gdzie
662     4, 38|               zbereźnikom, które jako te wróble obsiadały sztachety,
663     4, 38|               śpi se kajś w cieniu... Te! jedrona pałka! - krzyknął
664     4, 38|               wzdychaniem przeliczała tę swoją mizerną złotówczynę.~
665     4, 38|               cieszyły jej dzisiaj ni te rozwiane wstęgi, ni granie
666     4, 38|             pośmiech; słodziuśki niby te miody.~- Naści, Jaguś, swoją
667     4, 38|              Ale odmieniłeś się przez te czasy, no, no... Całkiem
668     4, 38|             tak me już noszą kiej psy tę zdechłą owcę.~- To czemu
669     4, 38|            nie ozwał, patrzeli jeno w te białe krychy na stole i
670     4, 38|             wielce dobrotliwie:~- Weź tę dziesiątkę, kiej tak galancie
671     4, 38|              nim a patrzeć z bliska w te gębusie i modlić się kiej
672     4, 39|             przygarście ździebeł kiej te powyrywane brody żydowskie.~
673     4, 39|               kacząt pływających kiej te żółciuśkie pępuszki; rozczapierzona
674     4, 39|                broniła Hanka.~- A już te buciary oddacie. Cholewy
675     4, 39|            Mówię ci, wypędź z chałupy te lakudre! Wygoń ją, póki
676     4, 39|            pobielała na płótno, bo ją te ostatnie słowa ugryzły w
677     4, 39|        pyskuje! A niechta! Mam gdzieś te szczekania. Cóżem to takiego
678     4, 39|            piorunami.~Zaś Hankę słowa te poraziły jakby na śmierć;
679     4, 39|                  O zapis ci chodzi, o te morgi, a to je weź sobie
680     4, 39|              ścierpła, ale puszczając te słowa mimo uszów zawołała:~-
681     4, 39|             To już Michał pojedzie po te rzeczy po nim, co mają przepaść.
682     4, 39|               wsi w mig się rozniesły te nowiny, że schodząc z pól
683     4, 39|               że ganiacie za nią kiej te psy, że każdy by do niej
684     4, 39| przyjacielstwa wam radzę, załagódźcie tę sprawę! Zrobię, co jeno
685     4, 40|               barzej niespokojna, boć te przeróżne pomyślunki roiły
686     4, 40|           drzewa buchając w górę niby te czarne, gęste dymy.~Staw
687     4, 40|               się czerwone zorze jako te łuny dalekie.~- Jak wyszli
688     4, 40|                Powiedziałam i zarno w te pędy po was, no i tyla!~-
689     4, 40|               już bez pamięci, a jeno te szczęsne łzy spływały ciurkiem
690     4, 40|          przepomniałam. Józka, łap no te żółte kogutki. Cipuchny!
691     4, 40|              migotały nad ziemią niby te sine błyskawice, gdzie znów
692     4, 40|             chłopca.~- Prawda, bo już te portki, com dostał jesienią,
693     4, 40|          modre oczy i lśniące zęby, i te czerwone nabrane wargi,
694     4, 40|         ludźmi, jak z gospodarzami, a te kiej pastuchy od gęsi! Już
695     4, 40|              abych mu jeszcze dołożyć tę przyległą łączkę. I zrób
696     4, 40|            dokłada swojego, bych jeno tę zgodę przeprowadzić.~- Żebyś
697     4, 41|      niezgorzej wzwyczajonam, ale jak te moje robaki kochane zapiskają:
698     4, 41|       brzuchów, to powiedam, cobym se te kulasy odrąbała abo i z
699     4, 41|             podarła na bielniku, i za te spyskane ziemniaki. Mam
700     4, 41|          siedzenie. Jezus! siedziałem te parę miesięcy, a już me
701     4, 41|          zapomniał tak zaraz; połknął te jego przyjacielskie powiadki
702     4, 41|            spuścić, zaraz w cudze jak te świnie! Wiśta kasztan! -
703     4, 41|              jej wargi roztrzęsione i te oczy zalane gorzkimi łzami,
704     4, 41|           oczy zalane gorzkimi łzami, te kochane a tak przesmucone
705     4, 41|             mgnienie zapamiętania, na tę jedną tylko minutę ostatniej
706     4, 41|             wzdycha...~Rozżarł się na te słowa kiej pies i syknął
707     4, 41|               i szły przez niego kiej te wiośniane, pachnące zwiewy
708     4, 41|             przyodziewało się kieby w te zgrzebne gzło, ale Antek
709     4, 41|               siedzieli cichuśko kiej te przytrwożone trusie.~Strażnicy
710     4, 42|              kaj już czekały na niego te sześć morgów kupione od
711     4, 42|            Cóż to mam? Jedne portki a te gołe pazury! - mruknął nie
712     4, 42|              dyć się żrą ze sobą kiej te psy. Torba zapowietrzona,
713     4, 42|           jaką krowinę dali, a to jak te najgorsze dziadaki, przez
714     4, 42|            kulasami nie wyrobi. Kieby te dzieci, to śmiech, to płacz,
715     4, 42|              niezmiernie wdzięczny za tę dobroć, ale chociaż razem
716     4, 43|      przybierę się w modry gorset i w tę kieckę, com to w niej była
717     4, 43|           powtórzyła smutnie - czyjeż te okopcowane role?~- Antka
718     4, 43|              je w rękę Nastusi.~- Weź te parę groszy, nie mogłam
719     4, 43|              i kajś lecieć, i całować te drzewa, i tulić się do tych
720     4, 43|         powiew muskał pieściwie kieby te umiłowane ręce, a czasem
721     4, 43|            szepcąc jeno niekiedy niby te gorące słowa nieskończonego
722     4, 44|             całował, zaś poniektóry i tę ostatnią złotówczynę w nadstawioną
723     4, 44|           skupieniu kolebiąc się to w tę, to w drugą stronę, właśnie
724     4, 44|            wam rzeknę, jak bywało pod te roki, kiej się to panowie
725     4, 44|                i takoż na darmo. Kiej te rozjuszone indory skakały
726     4, 45|               mu się to już zmierziły te kluczenia, ścisnął mocniej
727     4, 45|          twoją dziesiątkę! No, jak to te Żydy myślą, że wszystko
728     4, 45|             się słońce, pełzając niby te złociste pająki po mchach,
729     4, 45|             coraz mniejsze i żeby nie te trochę ziemi, to byśmy przy
730     4, 45|             ważnie i uroczyście kieby tę monstrancję, Jasio go okadzał
731     4, 45|             Słyszałeś to już o Felku? Te gałgany to tną jak osy,
732     4, 45|              jak braty rodzone, nawet te malwy osypane kwiatem, nawet
733     4, 45|          malwy osypane kwiatem, nawet te prosięta grzejące się na
734     4, 45|            Ale mi przyobiecały, że na tę ostatnią moją godzinę to
735     4, 45|            jakby niewidzące oczy.~- A te moje, co się im już dawno
736     4, 45|               im już dawno pomarło, a te powinowate i znajome. Prawdę
737     4, 45|              Jagusia dobrze już znała te samotne schroniska, dobrze
738     4, 45|               dnie były dla niej jako te ciągłe święta, jako te uroczyste
739     4, 45|           jako te ciągłe święta, jako te uroczyste odpusty w nieustannej
740     4, 45|               dzwoniły bory dalekie i te wędrujące chmury, i ta przenajświętsza
741     4, 45|            się to i Jagusi widziało w tę porę miłowania.~Dnie szły
742     4, 45|             róża w jej ogródku, kieby te malwy smukła i kieby ten
743     4, 45|               w trop za Jagusią, kiej te gończe za zajączkiem.~Ale
744     4, 45|             na każdym kroku spotykała te przyczajone, stróżujące
745     4, 45|            już najmilsze były la niej te krótkie, nagrzane, jasne
746     4, 45|              świętą, rodną mocą, niby te pola dojrzewające, niby
747     4, 45|               pola dojrzewające, niby te gałęzie owocem ciężarne,
748     4, 45|                Takie to miała Jagusia te krótkie, nagrzane, jasne
749     4, 45|       nagrzane, jasne noce i takie to te skwarne, rozprażone dnie
750     4, 45|               się i zajrzał głęboko w te modre przepaście; modlitwę
751     4, 45|            się w niej trzepotała kiej te skry słońca nad polami,
752     4, 45|     rozpowiadać, czytając raz jeszcze te miejsca, kaj było o polach
753     4, 45|        pchnęła me go szukać... lecę w tę stronę, rozglądam się...
754     4, 46|             za drugim, stożąc się jak te kamienie, aż póki się z
755     4, 46|          darmo, jak to ciągiem, kieby te zboża na ziemi nawożonej,
756     4, 46|             wiary serdecznej, jako by tę komunię przenajświętszą...
757     4, 46|         obejmując ziemię rękami kieby tę mać żegnaną na zawsze.~Jagusia
758     4, 47|             zazdrość o Jagusię, a już te myśle, że Mateusz może się
759     4, 47|              za tego psa wiernego, za tę ostatnią dziewkę!~Jęczała
760     4, 47|              co se była nagotowała na tę porę ostatnią; czystą płachtę
761     4, 47|         patrzę.~Przykazała, bych ją w te skarby przystroili jutro,
762     4, 47|              na palcach, umilając jej te ostatnie chwile, jak jeno
763     4, 47|            Jezusem, przygotował ją na tę drogę ostatnią i zalecił
764     4, 47|         zajrzał w jej martwe oczy i w tę stężałą na grudę twarz,
765     4, 48|             wśród szlochań i skarg na te okropne posądzenia z taką
766     4, 48|         przeżuwał matczyne słowa niby te kolczate osty, dławił się
767     4, 48|            oczów i rzucić jej w twarz tę całą litanię grzechów...
768     4, 48|         siedząca w dworskiej ławce, i te przystępujące do komunii
769     4, 48|             przez mgłę widział, przez te łzy zaledwie powstrzymywane,
770     4, 49|              nie dołożyły. Przez całe te trzy dni, po wyjściu kompanii
771     4, 49|            żal i po dziesięć...~I tak te wiadomości przygnębiły ludzi,
772     4, 49|         wypędzić na bory i lasy, kiej tę zarazę!~- Wypędzić ! Jedyna
773     4, 49|            się chycić ławę i prać nią te wszystkie rozwrzeszczone
774     4, 49|         marnacją i upadkiem.~Albowiem te żniwne dnie toczyły się
775     4, 49|             jakby ręką odjął! Dały mi tę wodę zakonnice w Przyrowie.~-