Tom, Rozdzial

  1     1, 1 |  ścierniskami - poglądała żałośnie, aż i zniknęła za przydrożnymi
  2     1, 1 |           je przyjaźnie po karkach, aż wyciągały do niego nozdrza
  3     1, 1 |           konie pociągły z miejsca, aż zgrzytnęły orczyki - i orał
  4     1, 1 |       zgrzebnych skib rozciągał się aż ku wsi, leżącej nisko i
  5     1, 1 |       rozległ się gdzieś niedaleko, aż wrony poderwały się z krzykiem
  6     1, 1 |             już obie gnały w dyrdy, aż kurz je zakrył obłokiem.~
  7     1, 1 |          bronami, wydłużał i pełzał aż na wzgórze i opadał, a spod
  8     1, 1 |          kamieniami ogromną gruszę, aż hurmem przybiegli do niego
  9     1, 1 |      pogadywały to o tym, to o owym aż i zamilkły, bo któraś dojrzała,
 10     1, 1 |        wełniaka, zapomniała do cna, aż jej odsłonięte do kolan
 11     1, 2 |            granula! - wołała łzawo, aż buchnęła płaczem i lamentem
 12     1, 2 |          jakby o ratunek, boleśnie, aż jej piękne oczy o białkach
 13     1, 2 |         błoto! Do miski to ścierwów aż gęsto, a przypilnować nie
 14     1, 2 |        starych rzemieni i żelastwa, aż usłyszawszy Hankę w pierwsze
 15     1, 2 |            i podnosiły ciężkie łby, aż cienkie strugi wody, niby
 16     1, 2 |             chrapanie rozlegało się aż na ganku.~Poszedł na podwórze
 17     1, 2 |       kichnął raz po raz trzy razy, aż mu łzy w oczach stanęły.~-
 18     1, 2 |          rozmarzał się gospodarsko, aż czasem i przystawał z ciężkiej
 19     1, 2 |            i niskie drzewa śliwkowe aż na płot i drogę.~Boryna
 20     1, 2 |             brała się skubać pióra, aż gęś zagęgała boleśnie i
 21     1, 2 |            bo mu uderzyło do głowy, aż się podrapał, zapiął pętlę
 22     1, 2 |             wica zamigotała i padła aż na staw, potem czyjeś mocne
 23     1, 3 |            drzwi, w biały łeb Łapy, aż pies zawarczał, zwinął się
 24     1, 3 |         konie i przyłożyl im siana, aż parskać zaczęły i bić kopytami,
 25     1, 3 |          Pogładził ją po nozdrzach, aż klacz położyła mu łeb na
 26     1, 3 |         grzmotnął go pięścią w zad, aż koń uskoczył w bok i zarżał.~-
 27     1, 3 |       dziobki, poił z ust własnych, aż ożywiały się, otwierały
 28     1, 3 |         zapamiętale, gdzie popadło, aż rzemień świszczał, a chłopak
 29     1, 3 |    Gospodarzu!... O Jezu ratujta...~Aż Hanka wyjrzała z chałupy,
 30     1, 3 |                ryczał i tak pędził, aż mu reszta jaskółek wylatywała
 31     1, 3 |        haruj!~Złość w nim zbierała, aż poklinał z cicha i rzucał
 32     1, 3 |            źrebicą, to cielę jakie, aż i wyminął wszystkich i koło
 33     1, 3 |      kłóciły się sroki tak zajadle, aż źrebica strzygła uszami
 34     1, 3 |      nieprzytomny, ganiał po sieni, aż dudniło, powracał, dmuchał
 35     1, 3 |          pacierzy, abo i z koronkę, aż wreszcie drzwi sądowe się
 36     1, 3 |           coraz krzepciej na kraty, aż trzeszczały; gwar zrazu
 37     1, 3 |          niego przez gęstwę ludzką, aż jej chustka spadła z głowy
 38     1, 3 |           był wspólny, serwitutowy, aż sędzia skinął na Jacka,
 39     1, 3 |             gorąc, iż ani odetchnąć aż sędzia polecił otworzyć
 40     1, 3 |           ze środka tak gwałtownie, aż kląć poczęli, że depcze
 41     1, 3 |            kłaniała się ręką ziemi, aż wyrurkowanym czepcem zawadzała
 42     1, 3 |      Wychodźta, póki po dobremu - i aż jęknęła, tak ją ciepnął
 43     1, 3 |          wciąż przede mną leciała - aż do samej chałupy - do samej
 44     1, 3 |        chałupy, prześwietny sądzie, aż w ogrodzenie weszła, aż
 45     1, 3 |             aż w ogrodzenie weszła, aż do sieni wlazła, a że drzwi
 46     1, 3 |          rozległ głuchy pod powałą, aż Jacek musiał przyciszać
 47     1, 3 |          Sprawa ciągnęła się długo, aż do przerwy, w której sąd
 48     1, 3 |             dowodzić i przekonywać, aż w końcu jako ostatni dowód
 49     1, 3 |             się od śmiechu, a naród aż huczał z uciechy, przyglądali
 50     1, 3 |     krzyknęła Dominikowa tak mocno, aż pomilkli, i jaki taki drapał
 51     1, 3 |            te dalekości niebieskie, aż i rzekła niechcący:~- Gorąc
 52     1, 3 |           bajorów i liścia dębowego aż wiercił w nozdrzach.~- Wiecie,
 53     1, 3 |       miądliło zawzięcie suchy len, aż mgła pyłów wisiała nad nimi
 54     1, 3 |             Miądlice ostro kłapały, aż cały rząd kobiet pochylał
 55     1, 3 |             na starego z uśmiechem, aż ciarki przeszły po nim,
 56     1, 4 |             odbijał w sobie słońce, aż oczy raziło.~A dzwony wciąż
 57     1, 4 |              modlitwy.~Kuba czekał, aż przedzwonią, ale że nie
 58     1, 4 |           przez ciżbę i parł prosto aż przed wielki ołtarz - aż
 59     1, 4 |            aż przed wielki ołtarz - aż tam, gdzie stawały same
 60     1, 4 |  dobrodzieja, jak w obraz święty, i aż mu dziwno było, że to ten
 61     1, 4 |          błagał, zaklinał, prosił - aż Kuba nie wytrzymał i jął
 62     1, 4 |          runął twarzami na podłogę, aż kurz się podniósł i niby
 63     1, 4 |          pokornym a głębokim głosem aż dusza Kuby zamierała z lubości
 64     1, 4 |           napełniały taką rozkoszą, aż wzdychał ino, rozkładał
 65     1, 4 |       nieustannie śpiżowymi ustami, aż trzęsły się lipy i klony,
 66     1, 4 |        donośnie a pośmiewał się, że aż rechotał, bo wykpis to był
 67     1, 4 |            strojna dzisiaj była, że aż oczy rwała parobków, co
 68     1, 4 |      trzewiki wysokie, zasznurowane aż po białą pończochę czerwonymi
 69     1, 4 |              tak wyszyty złotem, że aż się w oczach mieniło, to
 70     1, 4 |       jedzących, zazierał do misek, aż mu raz w raz ktoś rzucił
 71     1, 4 |             jak strzeli w lesie, to aż we wsi się rozlega?~- Mechanik
 72     1, 4 |                  rozmyślał gorzko i aż go ścisnęło za serce... -
 73     1, 4 |            Antek milczał zawzięcie, aż zniecierpliwiona szturchnęła
 74     1, 4 |             dba o nią ani o dzieci.~Aż Antek zerwał się na równe
 75     1, 4 |         kołtunach i stał tak długo, aż Jankiel spozierał na niego
 76     1, 4 |         nagle bijąc pięścią w stół, aż kieliszki podskoczyły.~-
 77     1, 4 |       Nieprzytomny był i pchnął ją, aż przysiadła na nalepie komina
 78     1, 4 |        wciąż w popiele tak krzepko, aż go Jankiel budzić musiał,
 79     1, 4 |       zastanowił długo i miarkował, aż i wreszcie chyciło się go
 80     1, 4 |           rozeznanie i żałość taka, aż przystanął, oglądał się
 81     1, 4 |         śpiewał wciąż, nieustannie, aż do wytrzeźwienia:~Da Maryś
 82     1, 5 |        któren po cichu powiadał się aż z Ziemi Świętej i takie
 83     1, 5 |             tyla przygód doznał, że aż dziw ogarniał słuchających
 84     1, 5 |         przyspieszona robota trwała aż do późna w noc ostatnią
 85     1, 5 |            się odzywać nie chciało, aż dopiero kiedy skończyli
 86     1, 5 |    zapatrzył się w ogień tak długo, aż Boryna mu przypomniał.~-
 87     1, 5 |           półrublu, to po złotówce, aż i stanęło, że obiecał mu
 88     1, 5 |          drodze za kościołem i hen, aż do lasów, widny był łańcuch
 89     1, 5 |             ryj karmnika i kwiczał, aż gęsi gęgały zestrachane
 90     1, 5 |           kobiety pognały świnię.~- Aż tyle! - wykrzyknęła organiścina. -
 91     1, 5 |            to inwentarz prowadzony, aż dopadł lasu, gdzie już luźniej
 92     1, 5 |           Pochwalili Boga, a Boryna aż się wychylił przy mijaniu
 93     1, 5 |            razy obracał się za nią, aż w końcu spytał:~- To Jagusia
 94     1, 5 |          jałowica na koniczynie - i aż się wychylił, żeby spojrzeć
 95     1, 5 |           konie, że rwały z kopyta, aż się błoto otwierało.~Próżno
 96     1, 5 |           te maki były czerwone, że aż się w oczach ćmiło, a drugie
 97     1, 5 |             znów szły kramy, co się aż lśniły od paciorków, lusterek,
 98     1, 5 |             ci, Józia, kupię... - i aż w dyrdy ruszył, bo dojrzał
 99     1, 5 |         sprać czym twardym, żeby mu aż żebra zapiszczały- zaraz
100     1, 5 |        dzieciątka.~Pisarz pracował, aż pióro skrzypiało, pociągał
101     1, 5 |          spojrzał na nią namiętnie, aż dziewczyna cofnęła się zakłopotana
102     1, 5 |             zwolniła, przystawała i aż jej oczy ~To ci śliczności,
103     1, 5 |            to w czerwone aksamity i aż się jej ćmiło w oczach i
104     1, 5 |           tak rozgorzały z radości, aż fiołkowy cień padał od nich
105     1, 5 |           uśmiechała się do siebie, aż ludzie poglądali na nią,
106     1, 5 |            dają - rzucił złośliwie, aż Jaguś obejrzała się na niego
107     1, 5 |         jęła się modlić tak gorąco, aż łzy jej pociekły z zaczerwienionych
108     1, 5 |    niewinowaty - powiedział twardo, aż kowal zmiękł, że to z tej
109     1, 5 |     potrzeba!~- Cyganisz ty, jucho, aż się kurzy, ale jutro przyjdź,
110     1, 5 |             podcinał koni i jechał, aż się błoto otwierało, bo
111     1, 5 |             stary, choć skąpy był i aż piszczał za groszem, a tak
112     1, 5 |             i tym dobrym słowem, że aż dziwno było.~Noc się zrobiła
113     1, 6 |             i przemiękały do głębi, aż drzewo każde, źdźbło każde
114     1, 6 |            chat, do obór, do sadów, aż bydło ryczało z trwogi,
115     1, 6 |             i przybierał ciągle, bo aż się przelewał w niższych
116     1, 6 |             grzęznął i zarzynał się aż po osie w rozmiękłym, torfiastym
117     1, 6 |            bo tak potężnie podparł, aż koń ruszył z kopyta i zatrzymał
118     1, 6 |            do jej twarzy, i dyszał, aż się cofnęła nieco i zadygotała
119     1, 6 |     przeleciał przez serce i głowę; aż się zatoczyła. Ani wiedziała,
120     1, 6 |          było, tak potężnie pchała, aż wóz skrzypiał, chwiał się
121     1, 6 |            go tak sprał kołkiem, że aż mu wątpia odbił.~- O cóż,
122     1, 6 |         Wadzili się już z pół roku, aż się i dzisiaj w połednie
123     1, 6 |          wody w wiośniane południe, aż ocknęła z nagła, bo ktosik
124     1, 6 |          ciągnął się wolno i długo, aż stara cichym, drżącym głosem
125     1, 6 |           cicha, a tak przenikliwie aż kury w sieni na grzędach
126     1, 7 |             to rozlała się szeroko, aż łąki stanęły pod wodą, a
127     1, 7 |           tego głowa ją poboliwała, aż se owsem rozprażonym i octem
128     1, 7 |              podrywał się z szumem, aż woda wypryskiwała na drogi,
129     1, 7 |          różnych chorobach.~A Jagnę aż podrywało, żeby gdzie bieżyć
130     1, 7 |           wszystkiego... że w końcu aż się jej płakać chciało z
131     1, 7 |          przyodziewek świąteczny... aż poczerwieniało w izbie od
132     1, 7 |             Wszedł Mateusz... Jagna aż krzyknęła ze zdziwienia,
133     1, 7 |  wszystkiego; na fleciku grywał, że aż do duszy szło, wóz zrobić
134     1, 7 |          tak gorąco patrzył w oczy, aż się dziewczyna zarumieniła
135     1, 7 |            smokowi, któren ściskał, aż żebra trzeszczały , i tak
136     1, 7 |              Jaguś siedziała cicho, aż zmartwiała ze strachu, ale
137     1, 7 |       Skarżyła się cicho przez łzy, aż stara się udobruchała i
138     1, 7 |            krzyknęła resztą złości, aż Szymek uciekł, żeby czego
139     1, 7 |           rozświetlał ogromną izbę, aż lśniły się szkła od obrazów
140     1, 7 |      dziewczyny buchnęły śmiechem i aż się pokładały.~Śmieli się
141     1, 7 |            się na środku jak długi, aż się kapusta rozleciała po
142     1, 7 |        wzrokiem tak patrzał na nią, aż spuszczała oczy i czerwieniła
143     1, 7 |     Dziewczyny się nieco wzdragały, aż któryś z parobków powiedział:~-
144     1, 7 |             Jadło zwarzyli wybrane, aż się dziwił niejeden, bo
145     1, 7 |           miską na kolanach i jadł, aż mu się uszy trzęsły, nie
146     1, 7 |     wyciągał nutę z owych drewulek, aż mróz szedł, po kościach
147     1, 7 |            mazury a obertasy takie, aż dziewczyny usiedzieć nie
148     1, 7 |             a tupotem i śmiechami , aż się szyby trzęsły.~Naraz
149     1, 7 |         szedł Pan Jezus... szedł... aż i przyszedł do lasu...~Odpoczął
150     1, 7 |         powiedział Pan Jezus mocno, aż pies siadł na zadzie, potem
151     1, 7 |           abo tej trawy na łąkach - aż gęsto.~Ale w kościele było
152     1, 7 |            Jezus po sumie i patrzy, aż tu naród kiej to zboże pod
153     1, 7 |           kapoty wziąć a zakatować. Aż się Pan Jezus ozgniewał
154     1, 7 |             tym zrządzeniem boskim, aż Jagustynka, która była pilnie
155     1, 7 |             rozum - warknęła ostro, aż przymilkli, bo bali się,
156     1, 7 |       powiedzenie, nieraz takie, że aż ludziom skóra cierpła i
157     1, 8 |           jeden, przerzekł i drugi, aż w końcu stary Kłąb, że to
158     1, 8 |        pachą i naglądała - przędła, aż wrzeciono turkotało w powietrzu,
159     1, 8 |       markoci, co nim tak rzuca, że aż wziął się do zabijania kołów
160     1, 8 |             ino przy nim raz w raz, aż w końcu rzekła:~- Nie idzie
161     1, 8 |          Szli mocno środkiem drogi, aż błoto się otwierało; mrok
162     1, 8 |         Przepili parę razy z rzędu, aż oczy pojaśniały wszystkim
163     1, 8 |           czemu chycił ją płacz, że aż przez ścianę słychać było
164     1, 8 |        drzew, że ino się kolebały i aż kładły na płoty z szumem;
165     1, 8 |        wygniecioną szybkę zawiewał, aż ta lampka na sznurku za
166     1, 8 |      wywodzić różności, nuż prawić, aż się wójt dziwował, że taka
167     1, 8 |            Jambroża w rękę całować, aż w końcu Dominikowa odciągnęła
168     1, 8 |           raz pacierz mówił w głos, aż posłyszeli i sama Dominikowa
169     1, 8 |         grzmotnęła go ino w piersi, aż się potoczył i opamiętał
170     1, 8 |           struna i cofał się wolno, aż mu drewniana noga stukała. -
171     1, 9 |         wstał blady, spowity w mgły aż do tych dal zapadłych, aż
172     1, 9 |           aż do tych dal zapadłych, aż do tych bezkresów ziemi
173     1, 9 |              Ptactwo płynęło wciąż, aż dziw i lęk ogarniał, bo
174     1, 9 |      kalenice chałup, płoty nawet...aż zestraszone bezustannym
175     1, 9 |         długo, ze smutkiem dziwnym, aż zniknęły w borach. Patrzano,
176     1, 9 |         stał, w butach i kożuchu... aż rano Józia zaczęła mamrotać
177     1, 9 |           chciał się z nią widzieć, aż i dopatrzył, że weszła na
178     1, 9 |         była, tom siedział długo... aż tu na świtaniu rogacz idzie...
179     1, 9 |             ulicę od głównych drzwi aż hen na drogę, a każden na
180     1, 9 |             że wrzask się rozlegał, aż w uszach wierciło...~W zakrystii
181     1, 9 |    zakrystii też było narodu gęsto, aż żebra trzeszczały przy stole,
182     1, 9 |             ta jeszcze dusz ostało, aż se wybierze wszystkie, wybierze...
183     1, 9 |        pełną przerażenia i zamętu - aż stado wron zerwało się z
184     1, 10|            w topole, i miotał nimi, aż się przyginały z jękiem
185     1, 10|         jakieś głosy wydzierały się aż na drogę.~- Co to, znowu
186     1, 10|             dusić, rozdzierać i bić aż do śmierci!...~Ale kogo?...
187     1, 10|             i tak ciepała drzewami, aż kładły się na płoty i chlastały
188     1, 10|          dymał miechem zapamiętale, aż rozżarzone węgle warczały
189     1, 10|          kuł żelazo czerwone mocno, aż huczało, i deszcz iskier
190     1, 10|         taki zmyślny do lementarza, aż się panienka dziwuje.~-
191     1, 10|              łagodzić i tak kręcić, aż się Antek poznał i krzyknął:~-
192     1, 10|         rzeknę jeszcze takie słowo, aż wam w pięty pójdzie...~-
193     1, 10|             i drżeć począł w sobie, aż rznąć przestał.~- Przeciw
194     1, 10|        spienioną nienawiścią słowa, aż kowal porwał się i uciekł
195     1, 10|           do południa narznął tyle, aż Kuba, któren przyjechał
196     1, 10|           dziwował się talk głośno, aż Antek oprzytomniał, ladę
197     1, 10|            Byle... - zachłysnął się aż tą prośbą błagalną i łzy
198     1, 10|     powiedziała tak ostro kowalowa, aż Jagustynka się obraziła
199     1, 10|           wyprawiał takie brewerie, aż Łapa szczekał i chałupa
200     1, 10|        tysiące uczuć nienawistnych, aż się zdziwił temu! Suka,
201     1, 10|           majaczyły przed oczami... aż pot pokrył mu czoło, oczy
202     1, 10|        powracali z miasta...~Jezus! Aż się zatoczył, bo z nagła
203     1, 10|             jej ramiona, jej nogi - aż oczy przecierał i odpędzał
204     1, 10|            grzech musi być, grzech! Aż bał się myśleć o tym, bo
205     1, 10|         jako ten ogień żywy, któren aż do kości przepala... nie
206     1, 10|               zawołał Witek prędko, aż Antek drgnął ze strachu.~
207     1, 10|           czerwony księżyc w pełni, aż łuny biły nad nim, jakby
208     1, 10| pogrzebaczem tak dziabał w głownie, aż iskry się sypały - zły był,
209     1, 10|            mocą pogrzebacz w ogień, aż się głownie potoczyły na
210     1, 10|            wszyscy razem krzyczeli, aż w końcu, kiedy im już zabrakło
211     1, 10|             trzasnął go tak w pysk, aż rymnął łbem na oszkloną
212     1, 10|        łóżka, o skrzynie, o ściany, aż łby trzaskały. Krzyk się
213     1, 10|         podarty i twarz podrapaną i aż siną z wściekłości... Sklął
214     1, 10|    rozbierała go złość i nienawiść; aż i do karczmy poszedł, posłał
215     1, 10|             tak jęczał, tak stękał, aż konie rżały, przychodziły
216     1, 10|       statki, wiązali toboły; Hanka aż mdlała z żałości, Antek
217     1, 10|            strasznie, tak pogroził, aż Roch zbladł i cofnął się
218     1, 10|        ogłupiałym wzrokiem patrzył, aż wreszcie zerwał się, wtulił
219     1, 11|            że już dzisiaj wesele... aż wierzyć trudno:~- Markotno
220     1, 11|            to naprawdę już dzisiaj, aż sobie przypominać musiała
221     1, 11|            owładnął i tak zatrząsł, aż skurczyła się z bólu i przysiadła
222     1, 11|           ociężałą głowę.~- I jaka, aż się lśni na świecie od przymrozku!
223     1, 11|     utrafione i foremne kieby żywe, aż się ludzie wczoraj na rozplecinach
224     1, 11|          wierzyć, nie chciała... bo aż się jej na płacz zbierało!...
225     1, 11|         rady sobie dać nie mogła... aż ni stąd ni zowąd ozwała
226     1, 11|          całą, ramię przy ramieniu, aż ziemia dudniła pod nogami,
227     1, 11|        Hukali społem i z mocą taką, aż się po wsi rozlegało, aż
228     1, 11|            aż się po wsi rozlegało, aż na pola szły weselne głosy,
229     1, 11|             kościoła.~Szedł ostro i aż dziw, tak młodo wyglądał;
230     1, 11|           go naszają na procesjach, aż przycichło z nagła, tak
231     1, 11|             i wodą święconą kropić, aż Jaguś z płaczem padła do
232     1, 11|        obejmowały i podawały sobie, aż się popłakali społem, a
233     1, 11|          sznury korali i bursztynów aż do pół piersi opadały.~Za
234     1, 11|             w tych łunach wolno, że aż się w oczach mieniło od
235     1, 11|         obertasy i kujawiaki takie, aż same nogi drygały, a niektóren
236     1, 11|     pierwszą parę Jagusia z Boryną!~Aż światła ustawione na okapie
237     1, 11|      tańcować! Krew w niej zagrała, aż się jej modre oczy lśniły
238     1, 11|              Muzykanci grali ostro, aż im ręce mdlały, ale Jaguś
239     1, 11|           wywijała tak zapamiętale, aż te jej wstęgi z furkotem
240     1, 11|           instrumenty z całej mocy, aż w izbie się zakotłowało.~
241     1, 11|            zawracał, a hołubce bił, aż wióry leciały z podłogi,
242     1, 11|           drugą stronę się cisnęli, aż Ewka wyganiała, bo szykowali
243     1, 11|       przechadzali i bawili wesoło, aż się trzęsło od śmiechów,
244     1, 11|     dobrodziejem do chorego jeździł aż na trzecią wieś, do Krosnowy,
245     1, 11|           majątku, po starszeństwie aż do druhen i dzieci - a ledwie
246     1, 11|            na ludzi już nie bacząc, aż się w głos przekpiwali z
247     1, 11|       Gruchnęli śmiechem, a młynarz aż się pokładał na stole i
248     1, 11|          ozorom wolność dadzą.~Izba aż się trzęsła od śmiechu,
249     1, 11|          one tak rozpuszczały gęby, aż młynarzowa zaczęła im przekładać,
250     1, 11|         buchnął jeszcze mocniejszy, aż się zakotłowało, wszyscy
251     1, 11|          stołach. Walili pięściami, aż miski podskakiwały, chwytali
252     1, 11|            w to zarzewie przygasłe, aż chciwość i złość, i wszystkie
253     1, 11|           ich nie przejrzy przódzi, aż padną na naród ziarnem dojrzałym!~-
254     1, 11|            stojał - to i tak ma być aż po wiek wieków. Amen!~-
255     1, 11|           do siebie jak jastrzębie, aż Jambroży chciał ich wódką
256     1, 11|         nijak jej chycić nie mogli, aż sama im właziła w ręce,
257     1, 11|              kiej bociek prawdziwy, aż Józia, Witek i co młodsze
258     1, 11|      dziobał i bił skrzydłami.~Izba aż się trzęsła od tych śmiechów,
259     1, 11|        odprawiali drugie ceremonie; aż parobcy uczynili długie
260     1, 11|      miejsca rymnął takiego oberka, aż dyle zaskowyczały, a on
261     1, 11|            wścieklej, zapamiętalej, aż światła chwilami gasły od
262     1, 11|             płacze sieroce kwiliły, aż zakręciły w miejscu i spadły
263     1, 11|         zakrzykało z pełnej piersi, aż dech zapierało i dreszcz
264     1, 11|            tańcowała do upadłego...~Aż już co trzeźwiejsi zbili
265     1, 12|          ten robaczek świętojański, aż Witek zajrzał przez okno;
266     1, 12|       wykrzykiwał rozeznawszy psa i aż przysiadł na progu z radości. -
267     1, 12|           szczekać i targać kapotę, aż przecknął.~- Czego? - mamrotał
268     1, 12|            Kto by ta porachował?... Aż się przelewało w chałupie.~-
269     1, 12|             tak krzyczał przez sen, aż konie z chrapaniem rwały
270     1, 12|            wszystkich sił krzyczeć, aż Witek się obudził i przybiegł.~-
271     1, 12|          nawiała stajnię wrzaskiem, aż kury gdakały z przestrachu
272     1, 12|      podwórzu i cochać się o węgły, aż stajnia drgała, a potem
273     1, 12|           bił skrzydłami i krzykał, aż zuchwale wskoczył za próg,
274     1, 12|        ryczał jak zwierz dorzynany, aż mu zatkał gębę kożuchem,
275     1, 12|          opatrunku zdrętwiała tylko aż po pachwiny, a po całym
276     1, 12|             Zrozumiał nagle jasno i aż się podniósł z oślepiającej
277     1, 12|         piersi, i z płaczem tuliła, aż to dziwno było niejednemu,
278     1, 12|    Jagustynką wieczerzę narządzały, aż huczało w kominie, że Witek
279     1, 12|           biedro w biedro chodzili, aż Dominikowa z niepokojem
280     1, 12|          powiedania, przypowiastki, aż się izba trzęsła od śmiechów,
281     1, 12|           Bożym świecie zapominali, aż któryś dojrzał w sieni Jankla.
282     1, 12|               Jambroży ino cyganią, aż się kurzy, i myślą, że mu
283     1, 12|          psa, bo szczeka i szczeka, aż uszy bolą, i rozpędź tych
284     1, 12|    wrzaskliwie gromady; odegnał ich aż na drogę i powracał chyłkiem,
285     1, 12|            i modlił się tak gorąco, aż mu łzy ciekły po twarzy,
286     1, 12|            i rzuciła się na uwięzi, aż łańcuch zabrzęczał.~- Podjem
287     1, 12|             twarzy, płakał rzewnie, aż sięzanosił, jak to dzieciątko
288     1, 12|             w chałupie z taką mocą, aż ściany stajni drygały i
289     1, 12|            i u serc prosiła pomocy, aż mocą Jezusową skrzepiona
290     1, 12|        wyżej leciała, dalej, dalej, aż tam...~...Aż tam zaś, gdzie
291     1, 12|          dalej, dalej, aż tam...~...Aż tam zaś, gdzie już nie dosłyszy
292     1, 12|            igliwo w dzień wietrzny, aż się i potem rozśnieżyło
293     2, 13|             niebie krwawe zarzewia, aż ludzie mówili:~- Zima rośnie
294     2, 13|        godzina, co to oczymgnienie.~Aż przyszła.~A najrychlej przyleciały
295     2, 13|             puściły, szyby gnietła, aż trza było wśród nocy wstawać
296     2, 13|       przegony zapełniły wieś całą, aż Rocho zaprzestał nauczania
297     2, 13|           ino trzeszczała i dymiła, aż Hanka uścibnęła drzazeg
298     2, 13|             Panu Bogu oddaję.~Hanka aż się zerwała na odpowiedź
299     2, 13|             się rozlewało po izbie, aż lód na szybach topniał i
300     2, 13|        zapatrzony gdziesik, ponury, aż strach ją obleciał.~- Co
301     2, 13|      zajadle dobierały się do nich, aż Antek wyszedł naprzeciw
302     2, 13|             to śnieg jęła zlizywać, aż ni stąd, ni zowąd zaryczała
303     2, 13|            szrogi i tak świdrujący, aż buchnęła płaczem, a za nią
304     2, 13|        dziećmi odprowadzała krasulę aż do drogi, a co trochę to
305     2, 13|            się kijem i szedł raźno, aż śnieg skrzypiał pod nogami,
306     2, 14|             Gniew ją przejął nagły, aż się porwała od skrzynki
307     2, 14|          tłuk!- wykrzyknęła w głos, aż stary, co był na przypiecku
308     2, 14|         komuż to się przynależą?... aż mu kulas stergł od postronka,
309     2, 14|          ile i komu miała zapłacić, aż obrządziwszy wszystko zabrała
310     2, 14|          głowy, co był wygadywał, i aż ją zamroczyło to przypomnienie.
311     2, 14|         miejscami w chrupiący śnieg aż po kolana, że trepy trzeba
312     2, 14|      szepnęła wychodząc.~Mróz brał, aż w nozdrzach wierciło, niebo
313     2, 14|               A bo to usłuchała!... Aż ją dzisiaj wzięły boleści
314     2, 14|             żelazną formę, ściskał, aż syczało, i kładł nad ogniem
315     2, 14|             i piskało przenikliwie, aż dreszcz Hankę przenikał,
316     2, 14|          się nad nią tak poczciwie, aż się pobeczała, a organiścina,
317     2, 14|              takie rozpieranie sił, aż się przeciągnęła i mocniej
318     2, 14|      piętnaście bierze Mateusz...~- Aż tyla! Pięć złotych...~-
319     2, 14|            przypierać ją do ściany, aż Jewka obroniła i powiedła,
320     2, 14|          głowie kołowało, kołowało, aż wsparła się o jakieś drzewo
321     2, 14|           ból, zaczęła biec prędko, aż do utraty tchu i przytomności;
322     2, 14|          wzięły, a wygrzebały jamę, aż pod przycieś, sam chodziłem
323     2, 15|           rychło zziajał i zapocił, aż kożuch sciepnął z siebie.~
324     2, 15|             i dnie długie pracować, aż gnaty trzeszczały i każda
325     2, 15|          zawżdy utrafił w słabiznę, aż skóra cierpła na Antku i
326     2, 15|            jednego razu na robocie, aż Bartek posłyszał i rzekł:~-
327     2, 15|    prostował się czasem, rozciągał, aż mu stawy trzaskały, a fajki
328     2, 15|     Kalwarii?~- Dwa tygodnie szlim, aż za Krakowem, alem nie doszedł.
329     2, 15|            dom, że na dwór patrzył, aż mnie za to chciał swatać
330     2, 15|           je w gniewie ściągnął, to aż straszno było patrzeć, a
331     2, 15|         Wachników znowu się pobiły, aż po księdza chodzili, żeby
332     2, 15|           czy jadło, czy też ubiór, aż to dziwno wszystkim, a wieczorami
333     2, 15|         dniem, tydzień za tygodniem aż do samych Godów w ciężkiej
334     2, 15|       ciężkiej i bezustannej pracy, aż mu z wolna przycichła dusza
335     2, 15|          pobił, że chyrlał, kwękał, aż się i przeniósł do Abramka
336     2, 15|            co gadek, co krzykań, że aż po drogach szły te gzy wesołe !
337     2, 15|         uwierzył...~Śmiali się tak, aż ten rechot po młynicy się
338     2, 15|            po młynicy się rozlegał, aż się pokładali.~Antek przysunął
339     2, 15|         drzwi komory niby ten pies, aż go mietłą musiała odganiać.
340     2, 15|         ręką za orzydle, przydusił, aż tamten dech i głos stracił,
341     2, 15|              i cisnął z całej mocy, aż cztery żerdki trzasły kiej
342     2, 15|            naszło się ludzi ze wsi, aż go przenieśli do młynarzowego
343     2, 16|   diamentową rosą przyokrył śniegi, aż oczy bolały patrzeć.~Okólne
344     2, 16|          chałup grały tak w słońcu, aż raziło - a wszędzie pełno
345     2, 16|             żywe kolory, od których aż gra w oczach! A Jagna, z
346     2, 16|           tak się wpatrzył w Jagnę, aż poczerwieniała i jęła spiesznie
347     2, 16|        opowiadał o jego śmierci, to aż płakał z żalu.~- Bo poczciwości
348     2, 16|      dziecko im chore, bieda u nich aż skrzypi, a on sam tak się
349     2, 16|           dał jej kilkanaście i coś aż w piąciu kolorach.~- Aż
350     2, 16|             aż w piąciu kolorach.~- Aż tyle! Mój Jezus, a dyć to
351     2, 16|           Jasio na długo do domu?~- Aż do Trzech Króli.~- Ojciec
352     2, 16|         żałością, z takim wyrzutem, aż się jej dusza zatrzęsła
353     2, 16|             tęskność ją rozpierała, aż ją w dołku gnietło, a tak
354     2, 16|          ktoś się spieszył saniami, aż koniom śledziony grały,
355     2, 16|      bystrzej, a coraz bliżej była, aż Rocho uklęknął na śniegu,
356     2, 16|          pomagać Jagusi a wyręczać, aż go stara skarciła~- Siedźcie,
357     2, 16|      dziobem w ścianę, to klekotał, aż się kury odzywały na grzędach.~
358     2, 16|            i rozświetlał całą izbę, aż lśniły się szkła obrazów
359     2, 16|          suto i popijali z wolna...~Aż Rocho wyjął z zanadrza książkę
360     2, 16|       nowina, Panna porodziła Syna; aż w judejskiej ziemie, w Betlejem,
361     2, 16|             świat jako ci ptakowie, aż do tej ziemi narodzin, do
362     2, 16|            te służki najwierniejsze aż po wiek wieków amen!~A Rocho
363     2, 16|         amen!~A Rocho wciąż czytał, aż Józka, że to miętkie dzieuszysko
364     2, 16|            na dłoniach też płakała, aż jej łzy ciekły przez palce,
365     2, 16|         wielce dziwował słyszanemu, aż raz po raz szarpał Szymka
366     2, 16|          jutro rano doić nie można, aż wieczorem, straciłyby mleko.~
367     2, 16|             na swoją godzinę czeka, aż Jezus się zmiłuje i rzeknie: "
368     2, 16|           długo było, nie wiadomo - aż rozległ się nad ziemią anielski
369     2, 16|         była, bo Witek nachylił się aż do samego ucha i szepnął
370     2, 16|          żal i to poczucie winy, że aż się zanosił, a Józka też
371     2, 16|       społem, nie mogąc się utulić, aż wypowiedzieli przed sobą
372     2, 16|           miał w komorze, wyniesła.~Aż krzyknęli z podziwu, gdy
373     2, 16|        końca...~Nadeszli hurmą całą aż z Polnych Rudek, a szli
374     2, 16|        śmigli i mocni; a postrojeni aż oczy raziło; kapoty mieli
375     2, 16|        Kościół był zapchany do cna, aż do tego ostatniego miejsca
376     2, 16|             wszystkich serc rwiącą, aż pod te święte nóżeczki Dzieciątka.~
377     2, 16|           się przez gęstwę uparcie, aż dostał się obok niej, a
378     2, 16|             prawie ze wzruszenia... aż usiadła raptem i spojrzała
379     2, 16|             ramieniem w jej biedro, aż ją przytomność odchodziła
380     2, 16|             tak blisko, tak blisko, aż ją twarz paliła od jego
381     2, 16|       nieznacznie i z wolna wycofał aż na cmentarz.~Długo stał
382     2, 17|         potem już cały dom chrapał, aż się rozlegało, tylko jedna
383     2, 17|           huczały tak przenikliwie, aż każdą nutę z osobna czuła
384     2, 17|               całunki... uściski... aż gorąc ją przenikał i taka
385     2, 17|        słyszała: "Wyjdź! Wyjdź!..." aż się podnosiła i jakby szła
386     2, 17|             baraszkowały na stawie, aż na wieś całą roznosiły się
387     2, 17|            potrącała go wełniakiem, aż nie mogąc już wytrzymać,
388     2, 17|    przyleciała i gziły się z Józką, aż na drodze było słychać.~-
389     2, 17|        zakwitła!... - wrzeszczała i aż na płacz się jej zbierało,
390     2, 17|         krzyczała na Józkę i Witka, aż się stary zaniepokoił, przysiadł
391     2, 17|            se po ździebku, kłakami, aż i jamę wyskubał, że parę
392     2, 17|             oczami jakby kamieniem.~Aż jej łzy stanęły w oczach
393     2, 17|             idą, nad całym narodem, aż się przychylił jako ten
394     2, 17|           też tam siedział z Józką, aż Jagna, którą rozbierało
395     2, 17|         Przestań, Pietrek, a to się aż na płacz zbiera z tej muzyki!~-
396     2, 17|         zległa, rwetes tam niemały, aż Dominikowa przepędza ludzi,
397     2, 17|          chcą owce zagnać we wrota.~Aż w końcu Kłąb odchrząknął,
398     2, 17|        sprzed domu ostro, z kopyta, aż sanie zamietły.~
399     2, 18|          biła niby barami w ściany, aż dom trzeszczał i pojękiwał.~-
400     2, 18|            przytajonym.~- Poczekam, aż zawołają mnie, napraszał
401     2, 18|          zagadywał łagodnymi słowy, aż w końcu sam się zeźlił,
402     2, 18|          raz po raz biły w chałupę, aż wszystko w izbie dygotało,
403     2, 18|            mu pytaniami, przystawał aż z gorącości, rozkładał ręce,
404     2, 18|        szczekać i skomleć radośnie, aż go Antek jął głaskać.~-
405     2, 18|           rzekł niby obojętnie, ale aż zadygotał.~- A u młynarza
406     2, 18|         patrzył w nią tak z bliska, aż jego gorący oddech palił
407     2, 18|            raz zacinała go w twarz, aż go przytrzymał mocno, przechylił
408     2, 18|            się biedził i rozmyślał, aż w końcu przyszło mu do głowy,
409     2, 18|            osobna w głowie obracał, aż w końcu wyraźnie z tego
410     2, 19|         byli takoż jensi, u których aż piszczało z biedy, ale się
411     2, 19|           po chałupach ,medytowali, aż w końcu kupą całą poszli
412     2, 19|             tak się jarzyły bystro, aż po śniegach szły skrzenia.
413     2, 19|        podnosiła się taka skrzytwa, aż w uszach dzwoniło i żeby
414     2, 19|         ostawać samym, a dziewczyny aż piszczały do gzów i na muzykę
415     2, 19|           zamykały, tak szli i szli aż muzykanci, uczęstowani przez
416     2, 19|            w takim przyjacielstwie, aż się na karczmie dziwowano
417     2, 19|            się w głos do chłopaków, aż przycichnął i jął Antkowi
418     2, 19|        zatracenie! - jęknął cicho i aż się zerwał, tak ognie w
419     2, 19|            i insze ucieszne rzeczy, aż się niejedni pokładali ze
420     2, 19|             drugi nie gorszy!~Swaty aż się pocą, tak prawią i zalecają
421     2, 19|            wagę go stawią... liczą, aż tu cosik powiada: S... s...
422     2, 19|            opowiadał tak śmiesznie, aż się popłakiwali z uciechy
423     2, 19|             roześmiali się wszyscy, aż Szymek zmilknął i cofnął
424     2, 19|           Woli! - objaśniał Grzela. Aż powstali, by się przyjrzeć,
425     2, 19|        wolna a oczami kogoś szukał, aż i natknał się na Bartka
426     2, 19|      rozegnać, nie pozwolić dopóty, aż się dziedzic ze wsią nie
427     2, 19|             namowom Nastki, czekał, aż Jagusia poprosi, ale ona
428     2, 19|             trzasnęli z całej mocy, aż basica jęknęła, znali go
429     2, 19|         skoro przycisnął do się, że aż się prężyła i przywierała
430     2, 19|           taka harda, nieustępliwa, aż mu piersi rozpierało! A
431     2, 19|     przejmował, tak serce otwierał, aż ciarki przechodziły, w głowie
432     2, 19|             tańcowali tak ogniście, aż się karczma trzęsła i dygotały
433     2, 19|          tratował, jak burza szedł, aż strach brał niejednych,
434     2, 19|            litowały się nad Boryną, aż Józka, zła na Antka, a barzej
435     2, 19|            Antek tańcuje z macochą, aż ludzie wydziwiają! - szepnęła.~-
436     2, 19|             im takie przypowiastki, aż się dziewczyny przysłaniały
437     2, 19|            tęgo i Jagusię niewolił, aż się jej w głowie mąciło,
438     2, 20|           na niego i tak wzdychała, aż mu się żal robiło i serce
439     2, 20|          Witka.~Tak galanto umieli, aż się dziwił i pytał, kto
440     2, 20|            odpowiadał śmiało Witek, aż go ksiądz pogłaskał po głowie,
441     2, 20|        niejednego dobrze skaleczył, aż skargi z te-~go powstały.~
442     2, 20|       wadzono, czasem za łby brano, aż ksiądz potem karcił z ambony,
443     2, 20|         zabawa, śmiechy, radoście - aż miło, bo to i Mateusz, wyzdrowiawszy
444     2, 20|        chorował przez cały tydzień, aż ksiądz z Tymowa przyjeżdżał
445     2, 20|           Jagusia z Nastką przędły, aż wrzeciona warczały, kolacja
446     2, 20|             pisał, po łbie skrobał, aż i rzekł:~- Dobrze, woził
447     2, 21|         piaskiem i prażył w twarze, aż oczy trza było przysłaniać.~
448     2, 21|       wszystko ze wściekłym rykiem, aż bór drgał jakby przebudzony,
449     2, 21|             robiła tak zapalczywie, aż chustkę zruciła z gorąca,
450     2, 21|         białą chmurą prał w drzewa, aż jęk leciał po lesie, a tak
451     2, 21|             starego ciepnął o ziem, aż dźwigać go musiała, sama
452     2, 21|           się raz po raz z bielizn, aż się luto robiło na sercu.~
453     2, 21|             porwała jakby w pazury, aż bek się rozległ bolesny
454     2, 21|             nią i był coraz bliżej, aż się wyłoniły z kurzawy łby
455     2, 21|       uważnie. Zmizerowana była, że aż litość brała patrzeć na
456     2, 21|           chrząkał, zbierał odwagę, aż w końcu zaczął jękliwie:~-
457     2, 21|          wraz z takim nabierem sił, aż ją rozpierało we środku
458     2, 22|           jeszcze wyspał i wyleżał, aż boki bolały.~Porozsadzali
459     2, 22|          strzechami płotów dotykał, aż musieli podporami go wspierać,
460     2, 22|            taka uciecha zapanowała, aż się za boki brali, niedźwiedź
461     2, 22|             nierozpoznane cienie... aż niejedna żegnała się prędko,
462     2, 22|        krzywdę i zapamiętał dobrze, aż i wyczekał na porę sposobną,
463     2, 22|                Bieży, bieży, bieży, aż i wyszedł na kraj zimy,
464     2, 22|          pilnie strasząc go wyciem, aż i pewnej nocy zwiesnowej
465     2, 22|            i skowyczeć w opłotkach, aż któryś Kłębiak na dwór wyleciał
466     2, 22|          jak u Pana Boga za piecem.~Aż razu pewnego król jął skrzykiwać
467     2, 22|            ich z płaczem i lamentem aż pod figurę Częstochowskiej,
468     2, 22|         wędrowce różne powiadali...~Aż w końcu trzeciego roku na
469     2, 22|           go ni bogactwa, ni nic... Aż musiał mu Michałek jawić
470     2, 22|           przeciwko Bogu srożył, że aż sam krzyż pod lasem zrąbał,
471     2, 22|         przyjdzie zapłacić za to...~Aż w końcu i przyszła godzina
472     2, 22|           chodzi."~Długo zgadywali, aż dopiero Mateusz powiedział,
473     2, 22|     ucieszniejsze zagadki powiadać, aż się izba roztrzęsła gwarem
474     2, 23|       choćby w samą najgłębszą noc, aż tam, w te zwite kołtuny
475     2, 23|          dwa... dalej... głębiej... aż wszystko zginęło z oczu,
476     2, 23|          cały, i sama pamięć o nim, aż przepadli całkiem w zapamiętaniu,
477     2, 23|          oczu, przez serca płynęły, aż chwilami przytajali oddechy,
478     2, 23|            skłębioną głąb marzenia, aż rozkwitały im dusze w kwiat
479     2, 23|             ino w sienie wszedł, to aż me podrywało... po tom przeciech
480     2, 23|        krzyki rwały się im gdziesik aż z samych trzewiów, tylko
481     2, 23|       huraganów walących na siebie, aż przejął ich taki straszny
482     2, 23|        ziemi płyną, niebami kołują, aż się odnajdą, przepadną w
483     2, 23|          szare, długie, puste dnie, aż się odnaleźli i z jednakim,
484     2, 23|            gzić kieby na weselisku, aż całą gromadą przeleciały
485     2, 23|         całkiem zginęły w ciemnicy, aż nagle rozległ się krótki,
486     2, 23|        rozgrzewał takimi całunkami, aż oboje wnet zabaczyli o całym
487     2, 23|      strachu i ledwie co dychający, aż Antek cudem jakimś natrafił
488     2, 24|           rzeczy wymyślał na niego; aż i naród dość już wzburzony
489     2, 24|             się na bryzgi, ściszał, aż nagle przymilkł całkiem
490     2, 24|      niechęć ku Jagnie i dochodziła aż do zgrozy strasznego, śmiertelnego
491     2, 24|    spokojnie.~Tak przeszło dni parę aż do ostatniego, zapustnego
492     2, 24|    dziecińskich niepomna ni siebie, aż ulitowała się nad nią Weronka
493     2, 24|            dalekim się jej widział, aż się sama temu dziwowała,
494     2, 24|            takim skowytem radosnym, aż Józka wyjrzała do sieni
495     2, 24|         tobołki, co ino było można, aż Witek musiał to wieźć na
496     2, 24|         oświetlonemu, przepchał się aż do kraty i rozglądał nieznacznie,
497     2, 24|          takim przepłakanym jękiem, aż mury się zatrzęsły, naród
498     2, 25|           nowe pluchy i flagi szły, aż dzień się niejeden widział
499     2, 25|        wnątrzu jadło - toć i bez to aż się chałupy trzęsły od plotek,
500     2, 25|     zmiłowania Pańskiego wyglądał - aż Dominikowa nie mogła nastarczyć