Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |             zbić z leda powodu.~Nie odrzekł nawet, jakby nie słyszał,
 2     1, 2 |        sprawim wesele...~Boryna nie odrzekł nic, łypnął ino oczami i
 3     1, 3 |    wykrzykiwać na niego, że zeźlony odrzekł ostro:~- Zamilknij, suko,
 4     1, 3 |          wianem nie patrzą, co?~Nie odrzekł już, jeno skropił batem
 5     1, 5 |             Juści, że nie później - odrzekł Antek i zabrał się do smarowania
 6     1, 5 |          duszy, kiej ją wóz ruszy - odrzekł sadowiąc się na przednim
 7     1, 8 |        Wyprawi abo i nie wyprawi! - odrzekł zgryźliwie, że to mruk był. ~-
 8     1, 9 |           już na wypominki?~- Nie - odrzekł, porwał się z nagła, wytarł
 9     1, 10|         uderzył go oczami i nic nie odrzekł, przysiadł przed komin i
10     1, 10|            sieni.~Antek i na to nie odrzekł, jakby nic nie słyszał...~-
11     1, 10|   odpowiedział stary.~Antek nic nie odrzekł na namowy, ino podniósł
12     1, 12|            wystraszony.~Już nic nie odrzekł, ino rękawy zakasał, wydobył
13     1, 12|         pono i do kudłów brały.~Nie odrzekł na to, nos ostro wycierał,
14     2, 14|            Pochwaliła Boga, Jankiel odrzekł: "Na wieki!" i kiwał się
15     2, 14|            zestraszona.~Nic już nie odrzekł, a i ona milczała; leżeli
16     2, 18|            to? - spytała cicho.~Nie odrzekł, bo dosłyszał otwieranie
17     2, 19|             było ludzi dookoła.~Nie odrzekł na to, jeno ujął ją mocno
18     2, 23|     chmurami poniesła we świat.~Nie odrzekł, zamilkli oboje; przymroczało
19     2, 24|          chałupy. ~Ani słówkiem nie odrzekł ni się gniewem zapalił,
20     3, 33|       wargami.~Pochwalili Boga, nie odrzekł ni się poruszył. ~- Nie
21     3, 34|              kiej ta biała gąska! - odrzekł z podziwem.~- Tyla się na
22     3, 36|                Panie Boże zapłać! - odrzekł i runął na twarz przed tym
23     4, 38|            jednego tknął, że mu nie odrzekł na Pochwalony, to zaraz
24     4, 39|           zmaglował.~Ksiądz już nie odrzekł, a oni poszli prosto ku
25     4, 41|             Dzieło u nas niemałe! - odrzekł starszy wodząc oczami po
26     4, 45|  nauczyciela przychodzą do rozumu - odrzekł wykrętnie.~- Widzę, że Roch
27     4, 45| poczerwieniał, łypnął ślepiami, ale odrzekł spokojnie:~- A zmądrzałem,
28     4, 46|             spojrzeniem całą kupę i odrzekł wolno:~- Musi być na wsi,