Tom, Rozdzial

 1     2, 23|              aż wszystko zginęło z oczu, i świat cały, i sama pamięć
 2     2, 23|     wyrastały z każdym spojrzeniem oczu, przez serca płynęły, aż
 3     2, 23|      siebie, a łzy skapywały jej z oczu jak ta rosa z kwiatów; obcierał
 4     3, 26|            aże same łzy leją się z oczu, aże dusza człowiekowa zmartwychwstaje
 5     3, 26|                 Łzy cisnęły się do oczu.~- Nie wyganiam was przeciech,
 6     3, 27|         izbie. Hanka warowała jego oczu, a nie śmiejąc pytać.~-
 7     3, 28| przypominał nie spuszczając z niej oczu.~- Jakże! boć w beczkach
 8     3, 28|          jej twarzy zamkniętej i z oczu zbyt przyczajonych i trwożnych.~-
 9     3, 28|          objaśniała, nie podnosząc oczu.~Hanka zajrzała do sieni,
10     3, 29|            niech wezmą do kozy, do oczu stanę choćby największemu
11     3, 30|          jakby się ziemi czepiły i oczu nie mogła oderwać od niego;
12     3, 30|            zaś, prawie niewidny la oczu, uroczystym, cichym głosem
13     3, 31|          go sołtys musiał usunąć z oczu.~Ale i tak mało kto zważał
14     3, 31|     palcach kiele nich chodziły, z oczu odgadując potrzeby, Jagna
15     3, 32|      posypały się jej z wyblakłych oczu, aż Hanka się zdumiała.~-
16     3, 32|           samej śmierci każdemu do oczu stanę i rzeknę: bękart czy
17     3, 32|           nagle i aby go stracić z oczu, na ganek znowu poszła.~
18     3, 32|           że jaże łzy nabiegały do oczu, a dusza się kajściś rwała.
19     3, 32|        patrzy po świecie tysiącami oczu, i płacze białym, wonnym
20     3, 32|      bokach, chroniąc się księżych oczu, bych śmielej baraszkować.~
21     3, 32| dziękczynną modlitwą łzy płynęły z oczu, uwieszonych na Chrystusie
22     3, 32|      gąszcz wywodzili, od ludzkich oczu, zaś dzieuchy spłonione
23     3, 32|         rękę, nie strzegąc się już oczu niczyich.~Jakby ją kto wodą
24     3, 33|            naraz łzy się puściły z oczu i ciurkiem pociekły.~- Organista
25     3, 33|      rzęsistszy grad posypał się z oczu. Uciekła biedota, aby krzykiem
26     3, 33|           ochotę krzyknąć, by mu z oczu ustąpiła.~- Żeby to morówka
27     3, 35|          kapały z zaczerwienionych oczu i płynęły wolno po wychudzonej,
28     3, 35|            sadu...~- Precz z moich oczu! Nic tu twojego, moje wszyćko,