Tom, Rozdzial

 1     1, 8 |    utytlał się w błocie; nawet na Józkę powstał, że się długo guzdrała...
 2     2, 15|            żebyś mnie wygonił jak Józkę...~- Juści, kogo nie boli,
 3     2, 16|          spychała na matkę, to na Józkę, a często i starego do niej
 4     2, 16|     ludzką mają, wywołał po cichu Józkę i poszli oboje do obory.~
 5     2, 17|        tak o byle co krzyczała na Józkę i Witka, aż się stary zaniepokoił,
 6     2, 18|            że zaczęła krzyczeć na Józkę i pędzać ją, by rychlej
 7     2, 20|          wiedziałabym, co zrobić! Józkę sprałabym, niech się nie
 8     2, 20|      Jagna sielnie dunderowała na Józkę, sam się zabrał do odwalania
 9     2, 20|        jął przesłuchiwać pacierza Józkę i Witka.~Tak galanto umieli,
10     3, 27|    porozumiewawczo spoglądając na Józkę.~- Przyniosłeś to już gałązek
11     3, 28|        ino pozostało, przywołując Józkę i Pietrka do pomocy.~O samym
12     3, 28|            ale Hanka, wyprawiwszy Józkę, przyodziała się nieco cieplej
13     3, 29|          Hanka wyprawiła najpierw Józkę z dziećmi i parobka; sama
14     3, 30|          rozpłakaną i wrzeszczącą Józkę, która każdemu z osobna
15     3, 32|         na górę. Skrzyczała za to Józkę i do Witkowych kudłów skoczyła,
16     3, 36|        gęsiego, wyprzedzani przez Józkę wlekącą tykę; kto pacierz
17     4, 37|     spojrzeć na gospodarza lub na Józkę chlipiącą coraz ciszej.~
18     4, 37|         pocieszały Hankę, Magdę i Józkę, poczciwie popłakując wraz
19     4, 37|        już od zmroku przyniewalał Józkę, aby z nim leciała na Sobótki,
20     4, 39| nałożywszy jadłem dwojaki pędziła Józkę, bych je prędzej poniesła
21     4, 39|          znowu do roboty, zabrała Józkę i poszły pleć len, bo się
22     4, 39|    Mateusz. - Teraz jeno wygońcie Józkę, a już wszystko będzie wasze
23     4, 40|        len i ziemniaki.~Zapędziła Józkę do obierania ziemniaków,
24     4, 40|          dopiero z bliska poznała Józkę, która leciała, jak jeno
25     4, 40|        bez pośpiechu, przepytując Józkę o wszystko.~Kobiety poglądały
26     4, 41|           od pracy, że dojrzawszy Józkę zawołał radośnie: ~- W sam
27     4, 43|       rozgniewany i spostrzegłszy Józkę w opłotkach powstał na nią
28     4, 45|           płótno; odwiedził chorą Józkę; nasłuchał się wyrzekań