Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |    światło, stuknął nią mocno.~- Dajcie no drugi i machorki! - rzekł
 2     1, 5 |    dworowi też - rzekł twardo.~- Dajcie mi złotówkę.~- Na co ci?~-
 3     1, 5 |       dwa na świecie~- To spłatę dajcie.~- Rzekłem, słyszałeś?~-
 4     1, 5 |          bo ja to wam przeciwny! Dajcie mi chociaż tego ciołka,
 5     1, 11|          poprosili - już siedzą.~Dajcie ino co dobrego - to zjedzą!~
 6     1, 11|       przyprawę-~Da kuchareczkom dajcie!~Naród był syty, podochocony
 7     2, 13|            no, trzydzieści dwa - dajcie rękę... no, trzydzieści
 8     2, 16|         sypały, prosiła cicho:~- Dajcie kąt jaki i choćby to, co
 9     2, 20|     Nastka, rzekła do starego:~- Dajcie no klucze od skrzyni, muszę
10     3, 26|         się nie godzi... wrzątku dajcie jaki garnuszek, chleb mam,
11     3, 28|         namocz duchem śledzie.~- Dajcie, jakie są, jeno sporo gorzałką
12     3, 28|   dzieuchami, bo robota czeka.~- Dajcie i Nastce, one takie biedne,
13     3, 30|   Jezusie,~O Jezusie, o Maryje -~Dajcie nam co, gospodynie!...~ ~
14     3, 33|             to ino zrozumiała.~- Dajcie jeno wykup, a resztę to
15     3, 33|          to już Antek postanowi, dajcie...~- Skądże to wezmę?...
16     3, 34|          sadzie zdybała, no...~- Dajcie mi gdzie wypocząć - przerwał
17     3, 35|      końcu rzekł:~- A to, matko, dajcie mi pieniędzy, bo na zapowiedzi
18     3, 35|         też słyszeli, com rzekł: dajcie pieniędzy, a żywo!...~-
19     3, 36| Jagustynka chciała go okadzać.~- Dajcie spokój, jeszcze ogień zaprószycie.~
20     4, 37|  wspominek podjęła go za nogi.~- Dajcie spokój! Takim człowiek jak
21     4, 37|          i rzekł cicho:~- Hanka, dajcie mi połowę, to ni pary nie
22     4, 39|      chłopów nie zwodziła, co!~- Dajcie no spokój, Pietrowa! - wtrąciła
23     4, 40|      szło składnie w gospodarce. Dajcie no spokój, nie la dziękowań
24     4, 40|        by całkiem zgubiły mleko. Dajcie mi Pietrusia przewieźć go
25     4, 41|         Antek niedowierzająco.~- Dajcie mi jeno ziemię, a obaczycie,
26     4, 41|        jeno ziemię, a obaczycie, dajcie! - zakrzyczał z mocą.~-
27     4, 41|          niech matka zaświarczy! Dajcie mi jeno grunt, spomóżcie,
28     4, 43|    proszący głos Józki:~- Hanuś, dajcie jej moją maciorkę! Zamrę