Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |           długo, jakby o ratunek, boleśnie, aż jej piękne oczy o białkach
 2     1, 2 |     skubać pióra, aż gęś zagęgała boleśnie i rwać się poczęła z krzykiem
 3     1, 2 |         jeno pogęgiwała z cicha a boleśnie, i odpowiadały jej inne
 4     1, 12|      tłukły mu się po piersiach i boleśnie piukały.~- Niech im ta pójdzie
 5     2, 13|          Boże, mój Boże! - jękała boleśnie. - Już nawet Jankiel nie
 6     2, 13|           koło siebie! Westchnęła boleśnie; nieletko jej było na duszy,
 7     2, 14| przyciesie, że zadygotały z nagła boleśnie, i cały dom kurczył się,
 8     2, 20|          odezwał, jeno postękiwał boleśnie i w pułap uparcie patrzył.~-
 9     2, 20|        każdym kroku, a tak nieraz boleśnie karciła, że dziewczyna z
10     2, 21|           płaczów, a usta zacięte boleśnie, trzęsła się cała z umęczenia
11     2, 22|         nie było! Zarżało konisko boleśnie, odpowiedziały mu jakieś
12     2, 22|        Matka Boża jeno westchnęła boleśnie nad jego niepoczciwością,
13     2, 23|     jastrzębie.~Noc była ciemna i boleśnie wzburzona, głucha, a pełna
14     3, 26|         osobna i serce tłukło się boleśnie niby ten ptak duszony?~-
15     3, 26|         gorzkimi, długo płakała i boleśnie a cichuśko skarżyła się
16     3, 27|          ale jedno ją ano gnębiło boleśnie, że przed Hanką ustępować
17     3, 28|   wycierając, aż znowu jęła mówić boleśnie, że te jej słowa kiej łzy
18     3, 29|       nieszczęśliwe!... - jęczała boleśnie, że niejednej łzy się puszczały
19     3, 30|          przypomnienia krzywd tak boleśnie ścisnęły dusze, jaże ryknęli
20     3, 35|          drzew, wyciągających się boleśnie ku niebu, otaczał czworaki
21     4, 38|           jakby kto ścisnął i tak boleśnie, jaże same łzy pociekły
22     4, 39|        pamięć zdrad Antkowych tak boleśnie wgryzła się w serce, że
23     4, 41|         nie przebiję! - westchnął boleśnie. ~Michał kuł znowu z zajadłością,
24     4, 41|      drugie robią! - skarżyła się boleśnie i tak pełna niezgłębionego
25     4, 43|         poredzę! - zaskarżyła się boleśnie, chorzało bowiem biedactwo
26     4, 45|      twoją naukę - zaskarżyła się boleśnie.~Jasio zaczął ją przepraszać,
27     4, 47|       Mateusz się krzywił i jakoś boleśnie i ciężko wzdychał.~- Widzę,
28     4, 48|         ten dzień dziwnie pusty i boleśnie ślepiący.~Czekała z upragnieniem