Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |     mógł sobie dać rady, tak go śpik rnorzył...~Ptaszki ćwierkały
 2     1, 3 |        ino tyla tego było, żeby śpik nie morzył i język nie zasechł...~
 3     1, 12|       wody!~Choć markotny był i śpik go morzył, zaniósł mu pełne
 4     2, 14|        się nieco bliżej.~- Kiej śpik mię odszedł.~Leżał wznak,
 5     2, 15|       by się orzeźwić nieco, bo śpik go morzył. Drzwi wychodne
 6     2, 16|      wiela było takich, których śpik morzył z gorąca.~A dopiero
 7     2, 24|       cna przytomny. Odszedł go śpik, a jeno jakiś ciężki, niezwalczony
 8     2, 25|      Wieczór był już późny, ale śpik wszystkich odleciał, nie
 9     3, 26|       bolą po drodze i oczy już śpik morzy.~- A śpijcie, gdzie
10     3, 27|          kiej Hanka przecknęła, śpik ją ano zmorzył i strudzone,
11     3, 27|      się wnet wszyscy i wkrótce śpik ogarnął cały dom, jeno Hanka
12     3, 30|        jej sił do rozmyślań, bo śpik ją zaraz z miejsca zmorzył. ~ ~. . . . . . . . . . . .~ ~
13     3, 30|   któren już żydy woził, tak go śpik morzył.~- Idźcie do dom,
14     3, 34|         zaglądając do wasąga.~- Śpik go zmorzył i tyla! - śmignął
15     4, 37|         jakoby ją morzył ciężki śpik i zmora dusiła, a ona nie
16     4, 37|       nocy, wnet jął ich morzyć śpik, tęgo wodząc za łby, że
17     4, 37|       zjedli kolację, to chocia śpik morzył każdego, a nikt się
18     4, 38|   prażyło coraz ogniściej, jaże śpik morzył, że już niejeden
19     4, 38|       jeno, co poniektóry przez śpik wyrywał się niekiej z głośniejszym
20     4, 38|          wszystko się spokoiło, śpik z wolna morzył ziemię i
21     4, 40|      chciało się otworzyć okna, śpik już ją całkiem odszedł,
22     4, 40|      niepojęte.~Był na jawie, a śpik sypał mu w oczy makiem i
23     4, 41| chłodnej, orosiałej trawie, ale śpik nie przychodził i myśle
24     4, 42|         jaże Mateusz klął przez śpik.~Ale nad ziemiami leżały
25     4, 43|      się zdało, że mnie jeszcze śpik mroczy, ale nie, żywa krowa
26     4, 45|      rozbierało gorąco i morzył śpik, że ledwie już mogła wytrzymać.~
27     4, 48|       zapomniała.~Ale cóż, kiej śpik prawie się go nie imał,