Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |      Wieś zapadała w mrokach i w głęboką, martwą ciszę jesiennego
 2     1, 5 |          liści sadach czaiła się głęboka melancholia żałości i trwogi
 3     1, 5 | zwyczajne, proszalne, co z torbą głęboką i z pacierzem długim szły
 4     1, 11|         nam czas!~Daleka droga, ~Głęboka woda,~Ciemny 1as!~Zbierajcie
 5     2, 13|      zarzewia, a na ziemi leżała głęboka cichość i chłód surowy wionął.~
 6     2, 14|         łóżku - i znowu sta wała głęboka, przemarznięta cichość!
 7     2, 14|   Dziękowali mu też ze szczerą i głęboką wdzięcznością.~Siedli se
 8     2, 15|        tym miejscu bystra była i głęboka, rzucili się ludzie na ratunek
 9     2, 17|         w niej wstręt do niego i głęboka niechęć, nienawiść prawie.
10     2, 17|          tak ją całą przejmowała głęboka radość, że za nią się ujął
11     2, 20|    spokój wewnętrzny i ta cicha, głęboka dufność.~Było jak z tym
12     2, 22|        ten ślepy kamień pod wodą głęboką żyjesz, człowieku...~W ciemnicy,
13     2, 24|           senność go ogarniała i głęboka cisza, że zapadał i jakby
14     2, 24|     niewytłumaczonym strachem.~Z głęboką trwogą spozierał na rozbłysłe
15     2, 25|         całą tę noc - na próżno.~Głęboka, ciężka skrucha i ten żal
16     2, 25|      jakby sobie nie wierząc, aż głęboka, cicha radość rozświeciła
17     3, 28|         A powie to, kaj schował!~Głęboką nieprzenikliwość miała w
18     3, 30|       rozpierała serca gorącem i głęboką radością. Wolniuśko pojedali
19     4, 37|         polśniewały kiej ta woda głęboka, zaś jasnozielone owsy,
20     4, 37|         się ku słońcu i śpiewają głęboką, radosną pieśń życia...~
21     4, 37| Chorągwie i światła okoliły jamę głęboką, naród się skłębił i cisnął
22     4, 38|   przejmującym szeptem.~Noc była głęboka, niezgłębiona cichość obtulała
23     4, 40|     myślałem - wyrzekał cicho, z głęboką boleścią, jaże Rocho, aby
24     4, 40|       modrawej i wrzącej wodzie.~Głęboka cichość szła górą nad ziemiami,
25     4, 41|         rzeka w tym miejscu była głęboka, choć wąska zaledwie na
26     4, 42|    krzywda! Gryzie!- powtórzył z głęboką uciechą, wychodząc na szeroką,
27     4, 47|       dalekości, zapadła jakby w głęboką duszną modlitwę, a Jasio,