Tom, Rozdzial

 1     1, 6 | bezmiernym bólu.~A spod ciężkich chmur, skłębionych nad ziemią,
 2     1, 7 |           ale nic, kromię burych chmur, płynących tak nisko, że
 3     1, 9 |      miedź stygnąca, spod sinych chmur zaczęły płynąć stada wron
 4     1, 10|         dogasały, bladły od tych chmur burych, które wiatr gnał
 5     1, 12|   posępne, nieprzeniknione zwały chmur, a już przed samym wschodem
 6     2, 13|            w niezgłębioną topiel chmur...~- jeszcze noce były jesienne;
 7     2, 23|   brudnymi i poszarpanymi runami chmur, kieby to stado wołów burych
 8     2, 23|       zatopionych w nocy albo od chmur, z tych dzikich rozpadlin,
 9     2, 23|      przez straszliwe rozpadliny chmur widać było w głębokościach
10     2, 24|   niskich, zielonawych topielach chmur, że nawet i na to oczów
11     2, 24|          pełne mlecznych, małych chmur, grało w słońcu jako rozkwitły
12     3, 27|    modrym niebie pasły się stada chmur, białym, wełnistym barankom
13     3, 28|        że słońce przedarło się z chmur i kieby złotem posuło świat -
14     3, 29|         co się spoza rozwalonych chmur wysupłało, wydało się również
15     3, 29|   białymi chustami strzępiastych chmur, dołem zaś role rozlewały
16     3, 30|         blady sierp księżyca zza chmur.~Jeno Hanka nie mogła się
17     3, 32|          się wyłupać zza białych chmur, że już polśniewały kałuże
18     3, 32|     szklaną banię, że jeno kilka chmur przesiąkłych czerwienią
19     3, 33|     nieprzeliczone stada białych chmur.~I wiater się już wałęsał
20     3, 34|       ciężkie, granatowe płachty chmur, opite deszczem czy gradem,
21     3, 34|    zachód słońce się wykryło zza chmur czerwoną i promienistą kulą...~
22     4, 43|         ale niebo wciąż było bez chmur i całe jakby w szklanej,
23     4, 43|        przeciągały stada białych chmur, zaśpiewały ptaki, powietrze
24     4, 46|      niebie, jakby ulicą białych chmur postożonych rzędami, drzewa
25     4, 49|          niekaj świeciły obrzeża chmur i wydzierały się snopy brzasków.~-
26     4, 49|     kołtuny miedzianogranatowych chmur zwiesiły nisko spęczniałe
27     4, 49|     bardzo cudny, niebo było bez chmur i modrzało kiej opłukane,