Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |           tutaj tego znajdka co?~- Witka?... ni, pojechał po ziemniaki
 2     1, 3 |          do obory, aby krzyknąć na Witka, że czas wstawać, ale chłopak
 3     1, 3 |         jadła i powlókł się budzić Witka...~- Słońce ino, ino - zarno
 4     1, 4 |         inwentarz i uczył pacierza Witka - często pokrzykiwał na
 5     1, 6 |      rozgniewana zaczęła nawoływać Witka, co się był wałęsał gdzieś
 6     1, 7 |   wyjrzawszy do sieni.~- Pewnie to Witka robota - zauważy ł Boryna.~-
 7     1, 8 |       złość, jakie go roztrzęsały; Witka sprał, bo pod krowy słomy
 8     1, 9 |          więcej do siebie niźli do Witka, któren przykucnął przy
 9     1, 10|          Jest gospodarz? - zapytał Witka, któren wprost domu smagał
10     1, 10| przytomniejąc i bystro spojrzał na Witka, czy ten nie domyśla się
11     1, 10|            skrzyczał Kubę za coś i Witka również, że cielęta wylazły
12     2, 17|            co krzyczała na Józkę i Witka, aż się stary zaniepokoił,
13     2, 18|           słuchała nawet opowiadań Witka, dopiero gdy wspomniał o
14     2, 20|     przesłuchiwać pacierza Józkę i Witka.~Tak galanto umieli, aż
15     2, 20|        tknąć nikomu, tylko jednego Witka słucha.~Zawołali chłopaka,
16     2, 24|      zwracała uwagi na opowiadanie Witka, któren jej szeptał, jako
17     2, 24|           nią, a dopiero ujrzawszy Witka i tobołki ozwał się ze złością:~-
18     3, 27|    podwórzu było cicho.~Skrzyczała Witka, spędziła z barłogu Pietrka,
19     3, 28|      zdążył; poganiał też tęgo, na Witka hukał, konie batem prażył
20     3, 29|    kraszonymi, czekając jeszcze na Witka, by ponatykać zielonej borowiny
21     3, 29|            na środek zawstydzonego Witka.~- Naści dziesiątkę, udał
22     3, 30|           potem, dobrawszy jeszcze Witka, Gulbasiaka i co starszych,
23     3, 31|       Modlicy u gospodarza!~- A bo Witka ociec wzięli takim skrzatem,
24     3, 32|           się Józka do wchodzącego Witka.~- Idą już, idą. Bieżyjcie
25     4, 40|           Wsiadła też z miejsca na Witka, któren łaził zaspany cochając
26     4, 40|            papier, a nie zapomniał Witka ni też o parobku.~Jaże krzyknęły