Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |       lasy, świeciło im prosto w twarze, ale nic to - robota, śmiechy,
 2     1, 4 |         obręcze i święte, surowe twarze, i smugi złota, purpury,
 3     1, 8 |         i nierzadko chlustały na twarze idących.~W karczmie też
 4     1, 9 |  podnosili szare, jak ta ziemia, twarze i topili oczy beztrwożne
 5     1, 9 |   umęczonych zamętem i podnosili twarze zakrzepłe i wyczerpane jak
 6     1, 11|        ze wszystkich, i uciecha! Twarze się rumieniły, oczy połyskiwały
 7     2, 19|         obejściach, bo parzyło w twarze jakby rozpalonym żelazem
 8     2, 19|      wstążki, zapaski, rozpalone twarze, jarzące oczy, tupoty zapamiętałe,
 9     2, 20|      czasem zaglądał, ale widząc twarze posępne, zagniewane, mało
10     2, 21| pomieszany z piaskiem i prażył w twarze, aż oczy trza było przysłaniać.~
11     2, 23|  szeptami przechładzał rozpalone twarze. Nie było gwiazd jarzących
12     2, 24|          wyzierały rozciekawione twarze, czekające, czy też Antka
13     2, 24|         dojrzał zalękłe i groźne twarze, odsuwające się mimo woli
14     2, 25|           nie dać!- krzyczeli, a twarze szare, chmurne, zasępione
15     2, 25|         opierali się, boć srogie twarze, kije, widły, cepy i tyla
16     3, 29|      uwięzionych srożąc przy tym twarze, siarczyście klnąc, a zarówno
17     3, 30|         dojrzawszy naraz znajome twarze i oczy łzami przeszklone...
18     3, 30|         wyłaziły z onej lubości, twarze czerwieniały i sytność rozpierała
19     3, 32|         kobiet pokazały się lube twarze mężów, ojców, braci a synów
20     3, 32|      braci a synów utęsknionych, twarze pochudłe, wymizerowane a
21     3, 35|        kapota.~Szli w milczeniu. Twarze były surowe, miny zadzierzyste,
22     4, 37|    chmurnego żebrały zmiłowania. Twarze bladły, dusze jęły się zwierać
23     4, 37|     niewypowiedzianych boleń, aż twarze kamieniały i dusze się trzęsły.~
24     4, 41|      Księżyc świecił im prosto w twarze. Dyszeli ciężko, szarpani
25     4, 44|         czasu.~I srogo patrzał w twarze, strach przejął niejednego,
26     4, 49|       jaśniały opalone, szczęsne twarze ludzi.~I nie położyli jeszcze