Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |         że przysiadł na drodze i buchnął płaczem.~Jasny, ogromny
 2     1, 5 |          kapotę, wyciągnął nogi, buchnął pięścią w ławkę i zakrzyknął:~-
 3     1, 10|         już nie mógł ścierpieć i buchnął zapamiętałością.~- Sądami
 4     1, 11|            po chwili jednak gwar buchnął jeszcze mocniejszy, aż się
 5     1, 12|            ten czas ostatni... - buchnął strasznym płaczem, zarył
 6     2, 23|      jęzorów błysnął i po chwili buchnął krwawą płachtą, ogarniając
 7     2, 24|       rozegnał, a tu ogień zaraz buchnął... Miarkowałem wczoraj u
 8     2, 24| gardzieli wyrwał się ten krzyk i buchnął taką żałośliwą mocą, takim
 9     2, 25|         podniosły groźnie, krzyk buchnął ogromny i tłum cały zawrzał
10     3, 27|      ogonem, szczeknął radośnie, buchnął przez kury, aż się pierze
11     3, 30| najlepsze, kiej naraz w podwórzu buchnął wrzask kurzy.~Józka poleciała
12     3, 31|          za taką krzywdę!~Wrzask buchnął ogromny ku wschodzącemu
13     3, 33|        dna wszelkiego stworzenia buchnął niemy krzyk i jak głucha
14     3, 33|      morówka wziena, psiakrew! - buchnął wreszcie i zabrawszy porządki
15     3, 34|         nikto ci nie wydziera! - buchnął Płoszka i już cicho jął
16     3, 34|  wzejdzie, kaj go nie posiali! - buchnął Mateusz. - W twoje ręce,
17     3, 34|        Mateusz się naraz zerwał, buchnął pięścią w stół i zakrzyczał:~-
18     3, 35|     jakby ukropem polani, wrzask buchnął, krzyczeli kłębiąc się a
19     3, 35|          wara od naszej ziemi! - buchnął Grzela.~- Wynoście się sami,
20     4, 37| zadudniało, wrzask ci, mój Jezu, buchnął, a krzyki, a takie lamenty,
21     4, 38|         Zadzwoniły dzwony, śpiew buchnął ze wszystkich gardzieli
22     4, 41|        baczysz? a drugich, co? - buchnął groźnie. - Wszyćko bez ciebie!
23     4, 43|         się ze srogim wrzaskiem, buchnął na ganek i przez Łapę drzemiącego
24     4, 45|         by czytał takie bajdy! - buchnął wzgardliwie, głęboko zgorszony.~-
25     4, 46|   przestrzec! - zawołał Grzela i buchnął we zboża, przebierając się
26     4, 46|        jak tego psa zepsutego! - buchnął Mateusz. ~- I za co, mój