Tom, Rozdzial

 1     2, 13|   nieczęsto jednak, bo mu ginęła w pamięci pod nawałą krwawiących,
 2     2, 14|            bez oddechu prawie, bez pamięci, bo Jagusine oczy znowu
 3     2, 17|           zasnęła, a sczezło z jej pamięci wszystko i jako ten ptak
 4     2, 19|        mroczało w niej i traciła z pamięci świat wszystek, a grało
 5     2, 19|             włosy się jeżyły - a z pamięci ginęła zawziętość, ginęło
 6     2, 23|      wszystko, oszaleli, wyzbyci z pamięci stopieni z sobą jako dwie
 7     2, 24|      ulżyło i powróciło całkiem do pamięci.~Uporządkowała prędko izbę
 8     2, 24|         gnał gdzieś przed się, bez pamięci zgoła - jak zresztą co dnia...~
 9     2, 25|          te kamienie padały na dno pamięci, boć każden miał dosyć swojego,
10     3, 28|            Wama ino prześmiechy na pamięci! - zestrofowała ją gniewnie.~-
11     3, 29|      pójdziem?!... - krzyczała bez pamięci przytulając dzieci.~A stary
12     3, 30|          właśnie Antek jawił się w pamięci tak żywo, że jak wtedy w
13     3, 30|   pięściach, zapadała w siebie bez pamięci, cisnąc się jeno do pnia
14     3, 32|           wargi czerwone stawały w pamięci, i Jasiowy głos luby odzywał
15     3, 32|          Że i krzywd zapomnieli, i pamięci bied, i długich miesięcy
16     3, 32|        jakiś, to nagłe ocknienie w pamięci krzywd, jaże i w końcu rozniesło
17     3, 33|            porosły.~Komuż ta był w pamięci?~Bywało nieraz, iż całe
18     3, 36|     uczepił, już mu się rozłaził w pamięci jako te zgniłe przędze,
19     3, 36|      rozsypywało mu się wszystko w pamięci kiej suchy piasek w garściach,
20     4, 39|       piorunami, bez sił już i bez pamięci. Ledwie już poredziła nabrać
21     4, 40|         też do niego zgoła już bez pamięci, a jeno te szczęsne łzy
22     4, 40|    przecierał oczy odganiając ją z pamięci, ale kieby na przekór szła
23     4, 41|           lecz mimo tego nie zabił pamięci o Jagusi ani o tej sprawie
24     4, 45| nieprzeparcie, że się już dała bez pamięci na wolę tej jakiejś lubej
25     4, 49|             a ona cięgiem leży bez pamięci, czasami jeno rwie się kajś