Tom, Rozdzial

    1     1, 11|              droga, ~Głęboka woda,~Ciemny 1as!~Zbierajcie się, weselnicy,
    2     2, 13|             doczekać, zimę przetrzymać... A1e co ja uradzę, biedna, co?... -
    3     1, 11|             Frankę lepiej, by się czego z Adamem nie doczekała!~- Stara jest
    4     2, 19|            karczmy, że to pierwszy raz po adwencie i Godach miała być muzyka,
    5     3, 28|           ludzkiej marnacji. Siadłam przy Agacie, kiej już ksiądz odjechał,
    6     1, 1 |                     Na wieki wieków, moja Agato, a dokąd to wędrujecie,
    7     3, 26|                   i chwasty różne, i krze agrestowe obwiane były jasną, młodziuchną
    8     1, 11|                   a cała w białościach, w aksamitacln, w piórach, we wstęgach,
    9     1, 5 |             zielone atłasy, to w czerwone aksamity i aż się jej ćmiło w oczach
   10     2, 20|               zgoda z dziedzicem nastanie albo-li do wojny przyjdzie, upłynie
   11     4, 48|                   nic spleśnieją. Komżę i alby zanieś Dominikowej, niech
   12     3, 31|             szepnęła Jagna z przekąsem.~- Aleby co ukradła. Takiej nie upilnuje,
   13     4, 40|                 już parę razy z kompanią, alebym co roku chodziła - westchnęła
   14     4, 37|                śpiewali zrazu rozgłośnie, alej kiej ustał wszelki ruch
   15     3, 35|              obwalić zmoczonymi szmatami, alić i tak się wydzierała.~-
   16     1, 3 |                    rzekł do Łapy:~- Hale! aligant jucha, wybiera se pchły
   17     2, 13|                 rzucił się zapamiętale ku alkierzowi, ale od drzwi zawrócił,
   18     3, 33|                 Płoszka był chłop sielnie ambitny, skryty, a we swój rozum
   19     4, 42|                  potrza. Obaczysz, że jak ament w pacierzu, tak za trzy
   20     4, 41|                  tu radzić? Mój Boże, i w Ameryce ludzie żyją, i z kryminału
   21     3, 32|                   będzie tymczasem sadzić ameryki pod motyczkę.~- Kobiet ino
   22     2, 16|               była, zniecierpliwiona jego amorami, zła, wszystko ją drażniło,
   23     1, 10|              przyrychtuję, jaż cię frybra angielska potrzęsie! - Rozsrażał się
   24     1, 4 |                niby węgiel rozżarzony, bo aniby mógł wypowiedzieć, niby
   25     2, 16|                 aż rozległ się nad ziemią anielski śpiew:~Bóg się rodzi, moc
   26     1, 3 |            strachu, mówię se Pozdrowienie Anielskie. Chrząka znowu! Cie! myślę
   27     1, 1 |              szeptu, a patrząc z ukosa na Annę, co kopała na przedzie pierwszą
   28     3, 35|                stójkę w opłotkach.~- Dla "Anny Maćwiejówny Boryna" papier
   29     1, 12|                  Na drugą stronę szły, po Antkach, gdzie Ewka z Jagustynką
   30     3, 27|                   wydzierży i doczeka się Antkowego ustatkowania i że te ziemie
   31     2, 24|             pomagał ochotnie, pewny za to Antkowej pomocy przy ożenku z Nastką.~
   32     1, 9 |                imiona: Józefy, Marianny i Antoniego, te, co mu pierwsze przyszły
   33     1, 3 |                kradzież świni u Marcjanny Antonówny Pacześ. Świadkowie: taż
   34     2, 16|                 przyjdzie! Przyjdzie, ale Antychryst, i ten sprawiedliwość wymierzy,
   35     1, 3 |                 przyjęli wyroku, pójdą do apelacji.~I tak głośno zaczęli wykrzykiwać
   36     1, 7 |                 Panienki Najświętszej, ni apostołów świętych nie było... to
   37     1, 11|                  Jezus nam rzekł i święci apostołowie, co wszystko w niewiniątka
   38     3, 30|                 Kiej mi się mierzi mięso; arbaty se zgotuję.~- Na przepłukanie
   39     1, 4 |            złotówkę bo teraz wyglądał jak archanioł na ognistym wozie brzasków,
   40     1, 3 |               pieniężne lub odsiedzenie w areszcie po dwa tygodnie.~Nie przyjęli
   41     2, 17|                dopiero w krzyk, do sądów, areszt położyć, przycisnąć - dałby
   42     4, 44|                 nie zwąchał, co to był za aresztant.~- Nie bójcie się, po gorzałce
   43     4, 45|             aresztowali?~- Święci Pańscy! Aresztowany! i cóż to zbroił? A zawsze
   44     1, 2 |                 ostrzu i przeciął granuli arterie pod brzuchem - ale krew
   45     1, 4 |              klomb, pełen róż, lewkonii i astrów, od których bił słodki,
   46     3, 32|                kwitnących.~Ksiądz szedł z asystą tuż za krzyżem i śpiewał
   47     1, 3 |                   sobie później zrobicie, ateraz mówcie, jakim sposobem świnia
   48     1, 5 |           zanurzała ręce drżące w zielone atłasy, to w czerwone aksamity
   49     1, 12|                  zmacał kijaszkiem, gdzie babia słabizna!~Izba gruchnęła
   50     3, 30|               potem zabawiali się w ślepą babkę.~Jaśka na nią obrały i zawiązawszy
   51     2, 22|               znalazłaś se mężyny, naści, babo, grochowiny!~Krzyk się podniósł
   52     1, 10|                 gęsi tylko całymi stadami babrały w stężałym błocie i po rowach,
   53     3, 27|                 stroić? dla kogo?~La tych babskich ślepiów, zazdrośnie taksujących
   54     4, 41|                 robaki kochane zapiskają: babulu, jeść! a nie ma czym zatkać
   55     3, 29|                 Judka ze swoją Żydowicą i bachorem.~Jeździli od chałupy do
   56     3, 30|             pasuje w sam raz.~- Żydowskie bachory niańczy, to i tobie nos
   57     3, 31|        zapobiegliwy i o wszystkim jednako baczący, a tak samo jak cała wieś
   58     2, 24|           przestała mieć na niego pilnego baczenia, bo choć o tym podpaleniu
   59     1, 5 |            środkiem i z trudem niemałym a baczeniem można było przejechać, ale
   60     3, 28|                  było, a śledząc wszystko bacznymi ślepiami.~Ale snadź jej
   61     1, 11|                   to wesele dzisiaj , nie baczyłaby o tym . Boryna wczoraj na
   62     1, 5 |         obleczeniu...~- A w niedzielę nie baczyłeś na to, inoś się pchał tam,
   63     1, 5 |                swoje pomyślenie mam.~- To baczże, byś się nad drugie nie
   64     2, 24|                  jęli opisywać pogorzel i badać przyczyny pożaru, to juści,
   65     1, 3 |             usłyszy!~Zaczęło się wreszcie badanie.~- Jak się nazywacie?~-
   66     4, 43|              roztęskniona.~- A ja co? ten badyl suchy, o któren nikto nie
   67     1, 9 |                 nie przegarniał zeschłymi badylami ni chwiał drzewami, co stały
   68     3, 32|                niegdzie i sterczały suche badyle dziewanny i szalejów łońskich.~
   69     3, 34|                Michał...~- Nie rozgłoszę, bądźcie spokojni. Jak powiadomią,
   70     2, 13|             pozamarzały rzeczki i strugi, bagna stężały, staw nawet pokrył
   71     4, 39|                 przepiórek, a po rowach i bagnach sennie nukały żaby. Dziecińskie
   72     4, 40|                pilnie bobrując. Pachniało bagnem i surowizną tataraków a
   73     1, 8 |                  mę gdzieś... wraziłem mu bagnet w kałdun... zakręciłem,
   74     3, 36|                  i białe mgły wpełzały od bagnisk.~Przez otwarte okna Borynowej
   75     2, 16|                   jak kluczem ciągnęły na bagniska, a nawet poczuł z wiatrem
   76     3, 35|                    żabie rechoty grały na bagniskach i szedł już światem cichy
   77     4, 41|         zakatrupię ją kiej psa.~- Głupiś! bajanie ostaw do karczmy.~- Jak
   78     4, 39|             ukradną - rzucił kowal.~- Nie bajcie! Ratują się, biedoty, jak
   79     4, 46|              groźnie tocząc oczami.~- Nie bajdurz! Rochu, za bróg i w żyta,
   80     4, 38|          gospodarki, bogactwa i radoście. Bajdurzyli też kiej pijani, śmiejąc
   81     4, 49|             ozwała się gniewnie:~- Klituś bajduś, módl się za nami. Widziała
   82     2, 22|                nagłą trwogą.~- Kto o czym baje, temu się staje! - szepnęła
   83     4, 40|            grzybami, żywicą i rozprażonym bajorem.~Naraz jastrząb wyprysnął
   84     4, 48|         nieprzebłaganą twarzą - jął cosik bąkać i pleść trzy po trzy.~-
   85     3, 33|                 ta różnie o tej chorobie, bąkając w sekrecie, co jeno udaje,
   86     1, 5 |              Juści... Hale... Prawda... - bąkał srodze zawstydzony i ciemny
   87     2, 24|          powiedają...~- Jeszcze w zapusty bąkała o tym tu i owdzie Jagnustynka...~-
   88     2, 24|                  ci przyjęli go lodowato, bąkali coś niecoś, a nikt nawet
   89     1, 11|                  i buczały drygający niby bąki, a flet wiódł wtór i pogwizdywał
   90     1, 5 |                nie! - zawołała zuchowato, bakierując nieco czapkę...~- Wnetki
   91     4, 45|                  się i uciekając z oczami bąknęła wstydliwie:~- Bo ja wiem...
   92     3, 32|                  sprzęgła, cosik mi o tym bąknęli - prawda to? Zaśmiały się
   93     1, 4 |                znowu całe tygodnie ledwie bąknie jakie słowo i ani spojrzy...
   94     1, 6 |           przysuwając się bliżej.~- Hale, bałabym się ta...~Znowu zamilkli
   95     3, 35|                 pierwszego, a głupi naród bałamuci i do złego jeno prowadzi...~-
   96     3, 33|              robotę na synów i wywoławszy Balcerka, poszli odwiedzać Borynę.~-
   97     4, 41|                stronie stawu, jakby przed Balcerkami, a przenikliwy głos piszczałki
   98     2, 25|               Pryczki, Gulbasy, Paczesie, Balcerki i kto by je tam wszystkie
   99     3, 31|                rzucili się za sołtysem do Balcerkowego sadu, kaj widne były końskie
  100     3, 31|               której wywróżyły: że Marysi Balcerkównie wesele przepowiedziały na
  101     4, 38|            wychodził ksiądz pod czerwonym baldachem z monstrancją w rękach,
  102     1, 4 |                Tomek Kłąb nieśli czerwony baldachim, a spod niego promieniała
  103     4, 37|           Częstochowskiej, pod ławą stała balia z wodą, bych przechładzać
  104     1, 6 |              trochę gotowego grosza, żeby balować było za co... Gospodarze
  105     4, 49|                 niego nie będę.~- Ani ja! Balował się, używał, a ty cierp
  106     4, 45|                  ciemiężyć, a sami se tak balowali, jaże i przebalowali cały
  107     1, 11|                  tę dziecińską krzywdę se balują.~- A Jagna siedzi jak ten
  108     1, 4 |                    i chociaż popatrzeć na balujących. Raz w raz oglądał pieniądz
  109     1, 10|                   za gromadzkie pieniądze balujecie i dobrzeście za to wzięli
  110     4, 38|                 co już niejeden jeno oczy bałuszył i ozorem ledwo ruchał, zaś
  111     2, 13|              miękkim, puszystym śniegu, a bałwany okrutne czynili, a saneczkami
  112     2, 19|                 jak te dzieci, co jeszcze bałykują, cudze powtarzacie!~- Boryna
  113     1, 1 |                    się chowa i coś niecoś bałykuje.~- No, zostańcie z Bogiem.~-
  114     1, 1 |             uśmiechem Jagustynka.~- Józek Banachów posyłał z wódką - nie chciała.~-
  115     2, 17|                  w nim świerkały i całymi bandami chroniły się do wielkiej
  116     1, 4 |             wszystkie strony, a zoczywszy bandę wróbli na śliwkach, śmignął
  117     3, 26|                oknami i złotym krzyżem na bani, a wpodle niego czerwieniły
  118     3, 32|           wzdymając w rozzłoconą, szklaną banię, że jeno kilka chmur przesiąkłych
  119     2, 20|                  ukrzywdza, a ty kiej ten baranek cierpisz! Nie tak inne kobiety
  120     1, 4 |                    Oskubałabym ci ten łeb barani, żebyś mnie tak zrobił! -
  121     2, 15|             zielone pasy spencerek i siwa baranica po podjeździe, na podeptanych,
  122     2, 15|                 chłop z fajką w zębach, w baranicy siwej na głowie, w żółtym
  123     2, 22|             drzewo wesoło śpiwa,~A koń na baranie ogonem kiwa."~Z trudem się
  124     2, 20|                   ustępował.~- Moiściewy! barankiem się widziała, tą owieczką
  125     3, 27|                  chmur, białym, wełnistym barankom podobne, bo gdziesik spod
  126     3, 35|                  bojam, jeno wam, ciemnym baranom, łydy dygoczą przed bele
  127     1, 10|                   dzieci, bo się brały do baraszkowania, Hanka siedziała na progu
  128     2, 22|                 nie ma nikogo, psy pewnie baraszkują po śniegu.~- Hale, kiedym
  129     3, 31|               buchając częstym śmiechem i baraszkując.~Mrok się już sypał, zorze
  130     3, 33|             majowy. Wiater jeno przyszedł baraszkujący i swywolił po polach, że
  131     3, 26|              nodze i jakby naglądał psów, baraszkujących po żółtych uliczkach ogrodu,
  132     3, 35|                   gajdał się za źrebakiem baraszkującym w podwórzu, niekiedy drzewa
  133     2, 16|                  po palcu pić nie chciał, baraszkuje ino, a do klaczy się tak
  134     1, 3 |                Marcjanna, syn jej Szymon, Barbara Piesek itd.~- Świadkowie
  135     1, 3 |               usłyszał...~Potem zawezwano Barbarę Piesek i innych.~Świadczyli
  136     2, 13|               wici.~Jakoś wnet po świętej Barbarze, patronce dobrej śmierci,
  137     3, 35|          powiedział z naciskiem Grzela.~- Bardzośmy wam radzi, a kiedyście przyszli
  138     3, 33|                  Kłąb.~- Albo kiej się za barłogiem rozgląda - podpowiedział
  139     4, 48|               ludźmi do żniwa i poganiaj, barometr jakiś niepewny, może być
  140     2, 13|         Nadchodziła zima...~- jeszcze się barowała z jesienią i porykujący
  141     1, 3 |              jakby go chycić chciała.~Ale Bartkowa rzuciła się do niej z krzykiem.~-
  142     2, 15|                   do ostrego kantu, wedle Bartkowego nasmolenia, nie odzywał
  143     3, 31|              kawaler, tej pękatej Weronce Bartkowej chorobę, zasie Teresce żołnierce...~-
  144     2, 21|               któren akuratnie wysiadał z Bartkowych sani, poleciała do chałupy.~
  145     1, 3 |          wzdychały ze złości...~- Mówcie, Bartłomieju, mówcie wszystko a prawdę.~-
  146     1, 4 |         rozśpiewanych, świateł płonących, barw ostrych i głosów jękliwych;
  147     1, 1 |                 grała w słońcu jesiennymi barwami sadów - niby czerwono-żółta
  148     2, 13|            kłakami rudnymi, to sypały się barwione jako te żużle stygnące -
  149     1, 12|                   rzeki gwiezdne po dnach barwionych rzęsiście, gdzie wieczny
  150     1, 11|                 będą śpiewały~Skrzypice i bas-~A kto się nie naje, kto
  151     2, 24|           struchlało kochanie po mężowych basałykach, od czego nosiła jeszcze
  152     1, 12|              Wachnikowa wtórowała niby na basetli, tak im zeszło do samej
  153     2, 19|                trzasnęli z całej mocy, aż basica jęknęła, znali go przecież,
  154     4, 43|                  bo me zatratują, odpędź! Basiuchny! Baś! Baś!~I jakby zasnęła,
  155     2, 22|                 usta tego nie wypowiedzą!~Baśniowy świat ich otoczył, baśniowe
  156     4, 45|               zjedzą! No, mówię, zjedzą i basta! - przysłonił łysinę chustką
  157     3, 33|               opłotkach, co wieczór innej basuje, a teraz będzie mi co inszego
  158     3, 31|          nasłuchując niekiedy za dziećmi, bawiącymi się przed domem pod okiem
  159     1, 2 |            Zaczęli się śmiać serdecznie i bawić jego ruchami tylko Józia
  160     3, 27|                 jestem, bym się ptaszkami bawiła? Głupi, przebierz się zaraz,
  161     4, 43|              starszymi, ale już ją to nie bawiło, bo często patrzała, jakby
  162     3, 26|                  stawie i gmerał w rudych baziach olch, a szara była i niewidna
  163     3, 27|              dychaniu poruchiwały żółtymi baziami, a pędy topól rdzawe, lepkie
  164     3, 26|             ostatnie płaty śniegów, żółte bazie na poniektórych drzewach
  165     3, 27|               złotakowych rózeg osypanych baźkami, Józka jęła je układać zwięzując
  166     1, 3 |            miesiąc, to by nas zeżarła i z bebechami... Co było radzić? Miała
  167     3, 34|                  basów i brzękliwy warkot bębenka.~A i drudzy też gęsto pociągali
  168     1, 11|                  czynił jakby na sprzeciw bębenkowi, któren ucieszny wyskakiwał,
  169     2, 24|                  latał z niedźwiednikami, bębni w okno i krzyczy: "Gore!"~
  170     1, 5 |           uwarzyła i krów dojrzała.~Witek beczał w głos pod oborą, bo chciało
  171     1, 9 |               siekańca dostała w bok... a beczała jucha...ażem się bojał,
  172     2, 22|                sieni, to kogut piał, owce beczały; koń rżał, a przewodził
  173     3, 28|                 Jakoż kowal stał tam przy beczce z rękoma po łokcie we zbożu
  174     2, 22|                   wtoczyła się gruba kiej beczka Płoszkowa, czerwona na gębie,
  175     1, 8 |                 wójt zatrzymał.~- I ciele beczy, kiej je od maci odsadzają...
  176     2, 25|            przytakiwała wszystkiemu, rada będąc wielce mętowi, a nazbierawszy
  177     2, 22|         powinowate swoje albo w kumostwie będące. Przychodziły też w porę,
  178     1, 5 |              dookoła drzew rozciągali się bednarze, blacharze i garncarze,
  179     3, 30|                 jeszcze krzyknął, by mu z bekami nie przyjeżdżała! Jezus
  180     3, 32|                   cięgiem swoje: zawdy za bękartami stoicie!~- A zawdy, jaże
  181     3, 28|              Juści, że nauczny, kaj cieni beknąć, a kaj grubiej i jak wycyganiać. ~-
  182     1, 10|                 ino jak będzie potrza, to beknij, ojcowe nogi obłap i proś...
  183     4, 47|                  com się musiał nasłuchać beków i wyrzekań, to starczyłoby
  184     2, 13|             ciołek taki, co ino na chórze bekuje a gospodarzom w garście
  185     3, 31|                    co to łoni na odpuście beł, nie łaził to na czworakach,
  186     1, 2 |               czarnym pułapem i ogromnymi belkami pod nim, i tak zastawiona
  187     4, 40|                 gramolić na ojcowe kolana bełkocąc cosik. Antek objął obydwóch
  188     3, 29|               potem wpuszczała we wrzątek bełkocący we trzech garnuszkach, w
  189     4, 37|                   kuma obejmował za szyję bełkocząc skołczałym ozorem. Zaś poniektóry
  190     3, 32|            niecierpliwie. Stary jął cosik bełkotać...~Zadem się odwróciła od
  191     3, 35|              Czego chce? Nie rozumiemy! - bełkotali uszom nie wierząc.~Więc
  192     3, 27|         kamieniach cichuśkim, przytajonym bełkotaniem.~Kokoty piały już na umor
  193     3, 26|                 osobna. Młyn ano, którego bełkotliwy turkot dochodził coraz żywiej,
  194     2, 25|                  wiosną, i pełne skrzeń i bełkotliwych głosów wód, a tu i ówdzie
  195     2, 15|           kijankami a bez przerwy, woda z bełkotliwym krzykiem waliła się przez
  196     2, 25|                 jakie z niego idą, i w te bełkoty strug, co gdziesik między
  197     3, 34|             ciasna; zapchana rozbabranymi betami, w których spały Żydzięta,
  198     2, 16|                 aż w judejskiej ziemie, w Betlejem, nie bardzo podłym mieście,
  199     2, 16|                 Oto gwiazda Trzech Króli, betlejemska gwiazda, przy której blasku
  200     3, 27|            płakała tak bezwolnie i prawie bezboleśnie, jako to drzewo, obciążone
  201     2, 22|                   gdziesik do drogi, a do bezbożnika iść nie chciał.~- Co Pan
  202     1, 4 |                  nieszanowanie starszych, bezbożność! I wołał wielkim głosem
  203     3, 30|               nasze, zabit przez złoście, bezbożności a nieposłuszeństwo prawom
  204     4, 37|              załkała nad głowami smutkiem bezbrzeżnym i grozą.~Ruszyli z wolna
  205     1, 6 |                zapadła w takie prześwięte bezczucie, jak ta ziemia rodzona w
  206     2, 23|                 zalękli, wpatrywali się w bezdenną, skłębioną głąb marzenia,
  207     3, 36|                   poniektóre słowa mamlał bezdźwięcznie.~Skołtuniły mu się naraz
  208     4, 37|          beznadziejny smutek i przywaliła bezgraniczna żałość, że kiej te dymy
  209     4, 40|               wierne i oddane, oczy pełne bezgranicznego miłowania kładły mu się
  210     2, 24|            pokorze najgłębszej a dufności bezgranicznej i czyniła spowiedź serdeczną.
  211     2, 16|             pewnie, to nie usłyszymy, ino bezgrzesznym odpowiadają, a my grzeszne...~-
  212     2, 18|                 ale niebo wisiało czarne, bezgwiezdne, wezbrane chmurzyskami,
  213     1, 9 |                 dal zapadłych, aż do tych bezkresów ziemi i nieba, siny, do
  214     2, 23|             nadświaty i rwała się pieśnią bezładną, splątaną, bez słów prawie.~...
  215     2, 23|               parzących, słów splątanych, bezładnych a olśniewających niby dzikie
  216     1, 6 |                rozeznanych przez nikogo w bezładzie marzeń sennych - ogromna
  217     1, 10|                   o ścianę i przez nagie, bezlistne drzewa patrzył za staw,
  218     3, 26|               nowym drzewem spośród sadów bezlistnych, a Gulbasowa chałupa, obok
  219     1, 6 |                   źdźbło każde dygotało w bezmiernym bólu.~A spod ciężkich chmur,
  220     2, 14|                dolę nieszczęsną, w gorzką bezmoc swoją, i długo, długo tak
  221     4, 37|               wszystkich omroczył ciężki, beznadziejny smutek i przywaliła bezgraniczna
  222     1, 12|                     powtarzał gorączkowo, bezprzytomnie dygocząc cały.~Zaniósł się
  223     2, 18|                   takim szalonym, dzikim, bezprzytomnym pocałunku.~Oderwał się wreszcie
  224     3, 31|                   nie wiedząc, co począć, bezradni i do cna wystraszeni, aż
  225     4, 43|                 się ptaszki w zdrętwiałe, bezsilne dłonie cisnąc je do twarzy
  226     1, 4 |                 jęknęła aże w tym uczuciu bezsilności tak silnym, że łzy jej pociekły
  227     2, 23|            krzykami nocy, czasem szlochem bezsilnym, wołaniem sierocym, głosem
  228     1, 6 |                  kałuże.~Krótkie; smutne, bezsłoneczne dnie wlekły się ciężko przegniłymi
  229     1, 9 |           Nadszedł Dzień Zaduszny, szary, bezsłoneczny i martwy, że nawet wiatr
  230     1, 9 |              ziemia, twarze i topili oczy beztrwożne w tajemnicy, i szli spokojnie
  231     2, 15|                 samych Godów w ciężkiej i bezustannej pracy, aż mu z wolna przycichła
  232     3, 27|            zapaloną gromnicę wtykała mu w bezwładną rękę.~-Księdza, prędzej,
  233     1, 12|                   trzeźwienia; Kuba leżał bezwładny, dychał coś niecoś i rzęził
  234     2, 23|                   szli przywarci do się a bezwolni, zgubieni w sobie a niepamiętliwi,
  235     1, 3 |             bruzdach zastygłą - poruszała bezzębnymi wargami, jakby się modliła
  236     1, 10|                   jeszcze nogi połamie! - Biadał i bardzo troskliwie szukał,
  237     2, 20|             spozierali, a wszyscy zarówno biadali nad chorobą starego wyrzekając
  238     3, 33|               oczy!...~Ale i wyrzekania a biadolenia też nic nie pomogły.~A jakby
  239     4, 38|         rozżarzyły się kiej ogień migocąc białawymi płomieniami.~Cichość była
  240     1, 4 |              wykrzykiwał, a po nim Marcin Białek, Tomek Sikora i Paweł Boryna,
  241     1, 2 |            boleśnie, aż jej piękne oczy o białkach różowych mętniały mgłą i
  242     2, 16|                 oklepywała i smarowała je białkiem, by zbytnio w ogniu nie
  243     1, 3 |                  świnia była matczyna, że białna była cała, ino kiele ogona
  244     1, 3 |       przystanąłem ja przystanęło i to, a białne, niskie i długie... a ślepie
  245     2, 13|             przesłonił świat cały modrawą białnością, a leciał wciąż, bez przestanku.~
  246     1, 3 |             prosiak to był, a nie świnia; białny prosiak, a kiele ogona abo
  247     3, 26|                      odparł mocując się z biało-czerwonym ciołkiem, któren się opierał,
  248     3, 26|                 się kiej piskorze, czajki białobrzuszne kołowały nad nimi, a po
  249     2, 25|                  śniegi jarzyły się ostrą białością, kiej te płótna rozciągnięte
  250     3, 32|                  kiele uszu, na jej twarz bialuchną i tak śliczną, iż do róży
  251     1, 9 |                   zestraszone bezustannym biciem dzwonów zerwały się i czarną
  252     4, 39|            Rozpuściła się kiej dziadowski bicz, bo ktoż jej co zrobi kiej
  253     3, 31|             rolach porzedły i słonecznymi biczami pocięte i spędzone, dymiły
  254     4, 43|                 boleśnie, chorzało bowiem biedactwo od tygodnia, leżała po drugiej
  255     2, 21|                  wolał, ale cóż kiej ona, biedaczka, szła, śmiałby to ostać!
  256     1, 1 |               sielna krowa.~- I..: nie na biedaka trafiło.~- A tak i bydlątka
  257     2, 18|                  będą.~- A cóż poradzą te biedaki, co? - jęknął.~- Nic im
  258     3, 28|                  ma, temu duda gra, a ty, biedaku, handluj głodem i ciesz
  259     4, 43|                kto drugi taki poczciwy la biednego narodu!~- Prawda, dał przeciek
  260     4, 42|                Ślub się też odbył całkiem biednie przy dwóch jeno świecach,
  261     1, 5 |            wychodziła.~Szli gospodarze co biedniejsi, szły kobiety, szły parobki
  262     3, 34|            żałując jadła ni napitków, zaś biedniejsze powiedły swoich dobrodziejów
  263     4, 42|                   się dorobisz, to oddasz biedniejszym - dodała rozsapana Płoszkowa
  264     4, 47|                darmo też wstawiała się za biedniejszymi zaciął się i żadnemu, któren
  265     2, 22|                kiej ojciec, opiekował się biednymi, sprawiedliwości bronił,
  266     3, 33|                    bo każden ledwie swoim biedom wydoli - szepnął stary podnosząc
  267     1, 11|             Winciorków, ni tych morgowych biedot nie było, ni tego drobiazgu,
  268     2, 21|              Kozłową, z tymi największymi biedotami w jeden rząd, razem.~Wzdychała
  269     1, 9 |              beczki drugie kładą, ale tym biedotom nic z tego.,. Księdzowe
  270     1, 2 |                   nią lepiej niźli samemu biedować...~- Która i głupia jest,
  271     2, 15|                jak Pan Bóg przykazał.~Kto biedował, zabiegał, kłopotał się,
  272     1, 11|                 Marnacja człowiekowi a to biedowanie jeno...~- Poszły, psiekrwie... -
  273     1, 11|                   następował po Jagusi, w biedrach się ino kołysał, a po bokach
  274     3, 30|          bezwolnie wpierając się w siebie biedrami, a tykając głowami nisko
  275     2, 25|             unikliwie przysuwając się doń biedrem, bo żal jakiś ściskał jej
  276     3, 28|                odgradza, by ino skamlania biedujących nie posłyszeć...~- Cóż poredzić?
  277     2, 18|            przełożył, ile narodu przez to bieduje, to może by ustąpił.~- Prosił
  278     4, 49|           żałośnie.~Nie przeczuwała nawet biedula, że spadnie na nią jeszcze
  279     4, 41|                potyrał mną, kto chciał, i biedym się najadł, ale kamraty
  280     3, 27|               samu się wygadał, długo się biedząc, nie potrafiła, że i sposobny
  281     2, 14|           wydobyła pieniądze i wzięła się biedzić nad rozliczaniem. Niemało
  282     2, 15|                  nie popędzany, a w kółko biega, póki go nie zatrzymają.~
  283     4, 45|          przytajone pod płotami, aż matka biegająca za nim rozkochanymi spojrzeniami
  284     2, 14|                lesie, ale za nowinami nie biegam po wsi.~- A to żebyście
  285     1, 11|                   od śmiechów, wrzasków i biegań, bo niejedni po sadzie się
  286     1, 1 |                 zachód i jakby rozżarzone biegiem szalonym czerwieniło się
  287     2, 21|              prawie natknęła się na Antka biegnącego pędem ode wsi.~- U kogo
  288     2, 14|                   wciąż, niepomna na czas biegnący ni na szczypiące, ostre
  289     1, 4 |           koniczynę! - krzyknął gotowy do biegnięcia.~- Nie bój się o źróbkę,
  290     3, 33|                 kijek! Zlecisz z woza, to biegnij potem za rozworą z wywieszonym
  291     3, 29|                zatrzęsło od przekrzyków i biegów, bo jak to było we zwyczaju
  292     2, 16|                   że raz po raz trącane w biegu drzewiny i krze sypały strugami
  293     3, 31|                    że to u starej kołyski biegunów brakowało.~Długo skrzybotały
  294     3, 34|               niesione przez dziewczyny w biel przybrane, zaś w końcu wynosił
  295     4, 45|             postał nad stawem z Płoszkową bielącą płótno; odwiedził chorą
  296     4, 46|                wpatrzony w cienie, kaj mu bielała Jagusina gębusia.~- Powiadam
  297     4, 40|        zestrachany gnał na oślep, jeno mu bielało podogonie.~- Jak se to wypatrzył!
  298     4, 43|                  żyta schły przed czasem, bielejąc płonnymi kłosami. Trapili
  299     4, 38|                   luby powiał i zakolebał bielejącymi żytami, jeszcze i owsy zachrzęściły
  300     3, 29|                wapno w szaflu rozrobił do bielenia ścian i galanty pędzel wyrychtował
  301     3, 29|              wespół z Pietrkiem skończyła bielenie izb i chałupy, więc zaczęła
  302     3, 30|                pługami, że mu ino łeb się bielił.~- Nic, Józia... nic... -
  303     3, 29|           sprzętem przeróżnym, że to izby bielili dzisiaj na gwałt, szorowali
  304     1, 5 |                 barany, gdzieniegdzie zaś bieliło się stadko gęsi z podwiązanymi
  305     2, 23|           rozkoszach męki, a przesłonione bielmami oczy nie widziały już nic,
  306     3, 33|               kawałków płótna wyniesła na bielnik. Zachodzę po śniadaniu;
  307     4, 37|                  zajaśniało jak płótno na bielnikach, gdy je słońce przygrzeje,
  308     4, 41|                  mi je zwiesną podarła na bielniku, i za te spyskane ziemniaki.
  309     4, 42|                   kajś niekaj zamajaczyła bielona ściana, zaś staw tyla jeno
  310     2, 16|           okrywano ławy czy stoły płótnem bielonym, podścielano sianem i wyglądano
  311     1, 3 |               kobiety zaś przykucnęły pod bielonymi ścianami, opuściły czerwone
  312     2, 16|           pietruszkę zasiewają, to chleby bielsze nieco z pytlowej mąki -
  313     2, 19|                koszuli cieniuśkiej, która bieluchną fryzką burzyła się suto
  314     3, 30|        opuszczonych, w czepcach kiej koła bieluchne, a rzęsiście skarbowane
  315     3, 32|                 drzewa kwitnące, kiej tym bieluchnym śniegiem przyprószone -
  316     3, 34|                  stanął ołtarz, przykryty bieluśką i cieńką płachtą i zastawiony
  317     4, 38|           kapelusie na bakier i w kapocie bieluśkiej kieby mleko.~- A bom się
  318     4, 49|             kościołem! Do pierwszej krwi, bierzta ją! - wrzeszczały.~Na szczęście,
  319     2, 15|           bełkotem, pluskało jako ta woda bieżąca, rozlewało się wciąż jednakim,
  320     3, 26|                słup stając w zdumieniu.~- Bieżcież rychlej do Tomkowej, to
  321     3, 32|        wchodzącego Witka.~- Idą już, idą. Bieżyjcie z nimi, a zarządźcie, co
  322     1, 6 |                przyciszyć serca namiętnie bijącego; rozkładała ręce bezwiednie,
  323     2, 25|                domowe piekło, co dnia się bijają z chłopami i co dnia razem
  324     1, 5 |          smarowania uprzęży, Kuba strugał bijak do cepów, a Witek obierał
  325     2, 25|           zawarczały cepy i kilkadziesiąt bijaków spadło na niego, a kilkadziesiąt
  326     3, 31|                 karmelków, iż z piskiem a bijatyką wytoczyły się przed dom...~-
  327     3, 28|               przypilnujecie, bo wieprzka bijemy. Jeść się wama nie chce?~-
  328     1, 3 |               piskorz i wrzeszczał:~- Nie bijta! Loboga! Zabije mię! Gospodarzu!...
  329     2, 19|                   same jakoś, cisnęli się biodrami, pobledli oboje, tchu im
  330     4, 37|                     Pewnie, że drogi, ale biorę tylko po rublu i dwadzieścia
  331     4, 45|              łacinie umie ekspedite, że i biskup lepiej nie potrafi. Cóż,
  332     1, 1 |                wójtem nie jeździli prosić biskupa, to byśwa go i nie mieli...
  333     3, 29|                   tych kłyźnień, swarów a bitek, z tego umęczenia serc w
  334     2, 25|               zapamiętałość i jakby dziki bitkowy szał ogarniał, to z całej
  335     2, 25|                   się, zdejmowano czapki, bito się w piersi, a jaki taki -
  336     1, 10|                   Józia posprzątała ślady bitwy, a w końcu, choć i późno,
  337     1, 12|                wrzawą i trzaski hołubców, bitych zapamiętale, dom zda się
  338     1, 5 |                  rozciągali się bednarze, blacharze i garncarze, porozstawiali
  339     3, 35|               ciężarem padła na rozpaloną blachę, pomiędzy gary pełne wrzątku,
  340     4, 42|           ciemnice, jeno gwiazdy były już bladawe, na wschodniej stronie ździebko
  341     3, 31|                 się pracowicie w cichości bladego zwiesnowego dnia - że jeno
  342     2, 17|              oderwać od jej zmizerowanej, bladej twarzy.~- Antkowa kobieta,
  343     3, 34|                rozżarzonym powietrzu i ku blademu niebu do słońca się podnosiła.~
  344     4, 45|                  mleko, ręce jej latały i bladła, to czerwieniła się na przemian,
  345     2, 23|             ciemnicy wybłyskiwały widmowe bladości śniegów, to jakieś lodowe,
  346     1, 5 |               lasach coraz cichsze, coraz bladsze - niby te święte Hostie
  347     3, 26|                 wyrastały z szarej ziemie bladymi kłami, rozsady wschodziły
  348     3, 26|                 wielkie drzwi, pokołowały błądząco w cichościach i chłodach
  349     2, 23|                  rzeczy dawno pomarłych a błądzących po świecie płynęły żałosnym
  350     3, 26|                 śpiesznie drżącymi rękoma błądzić i obmacywać swoje wiano
  351     3, 36|                   zapomniał o wszystkim i błądził bezradnie rękoma dokoła
  352     1, 4 |            widziała zazdrosnych spojrzeń, błądziła modrymi oczami po głowach
  353     2, 22|                próżno u nóg mu się wlekła błagający, przeklinał i przeklinał,
  354     1, 10|               zachłysnął się aż tą prośbą błagalną i łzy jęły mu kapać z zapadłych,
  355     3, 30|               nawet proboszczowe płaksiwe błagania: naród stojał nieporuszony
  356     4, 37|                 to gdziesik pomiędzy nimi błąka się dusza zmarłego.~Aż Hanka
  357     3, 35|               chmurki białe, co kiej gęsi błąkały się po niebie jasnym, i
  358     2, 16|             takich migotliwych, jarzących blaskach, w takich ostrych skrzeniach,
  359     2, 16|          betlejemska gwiazda, przy której blasku Pan nasz się narodził, niech
  360     1, 5 |                   i kramami kurzyło się z blaszanych kominków - tam sprzedawali
  361     2, 14|                   kapusta jest w rynce na blasze...~- Dobrze, Hanuś, napalę,
  362     1, 11|                  żyta, gęsto przekwiecony bławatem a makami... - a na przedzie
  363     3, 26|                 już stawał i przepierał z blednącą nocą, która przywierała
  364     1, 12|                  ostygłym i poprzebijanym blednącymi gwiazdami...~Ale dzień był
  365     2, 23|                 jak wytryski ognia, słowa błędne i opite szałem, spojrzenia
  366     2, 24|                  zważał na nic, biegł jak błędny, a przerażony i pełen zgrozy
  367     4, 48|                   dzisia twarz miał cosik bledszą i dziwnie zbolałą, zaś oczy
  368     4, 37|          obchodził całą chałupę.~Słuchali bledzi, z zapartym tchem, zgoła
  369     3, 33|                  jeszcze we złocie całe i bledziuśką zielenią przytrząśnięte,
  370     4, 40|                 niebo stanęło we złocie i bledziuśkich zieleniach, wiater ustał,
  371     4, 37|               dołkach lny niebieściły się bledziuśkim kwiatem, niby te przymrużone
  372     1, 1 |             słoneczną; na wysokim, bladym błękicie leżały gdzieniegdzie bezładnie
  373     1, 11|                 zebrana w pasie, gorset z błękitnego jak niebo aksamitu wyszyty
  374     2, 25|                 te płótna rozciągnięte do blichu; niebo zmodrzało, odsłoniły
  375     3, 30|                  te brzuchy dziewają... Z bliskam wypatrywała.~- Kaj? a pod
  376     3, 27|            Rzucili się witać radośnie, bo bliskim im się stał niby ten dziaduś
  377     2, 18|               wzruszenie ich dławiło i ta bliskość, ta upragniona samotność,
  378     4, 45|           wszystek by się rozdawał między bliźnie, a bogaczem ostaje, a cięgiem
  379     2, 22|              pierwszy był zawdy do pomocy bliźniemu i poratunku.~Żył też sobie
  380     2, 25|                    Jakoż i gwar był coraz bliższy i wyraźniejszy, że wnet
  381     1, 5 |              wozów, spod ścian i prosto z błocka żebrali lękliwie i wypraszali
  382     1, 6 |                   Wam też po nocy i takim błocku łazić... nie siedzielibyście
  383     1, 4 |             machorki! - rzekł śmielej, bo błoga ciepłość go przejęła po
  384     4, 45|                   Ruszył ostro ku Lipcom, błogi chłód go ogarnął, rozłożyste
  385     4, 38|           przeplatał się grubymi ziarnami błogich łez niby tym różańcem łaski
  386     3, 30|            rozpalało w duszach, że dziwna błogość przejmowała wszystkich,
  387     4, 38|                   po niej nieopowiedzianą błogością. Spłynęła na nią uroczysta,
  388     3, 29|        miłosierdzie, on zaś przeżegnał ją błogosławiący i za głowę ścisnął, a dzieci
  389     2, 22|                 było nowych, bo jakże bez błogosławieństwa boskiego mogły być!~Gryzł
  390     1, 1 |               pokręciło, Jezus!~- I ma tu błogosławieństwo Boże być nad narodem, kiej
  391     2, 16|                   Jezusowego nad światem, błogosławiona przerwa w długich, pracowitych
  392     2, 16|                   rolach siedzieli, wśród błot, a dymem torfowym od nich
  393     2, 16|           bełkotliwie, a gdzieś za nim, w błotach i w oparzeliskach, z oparów
  394     2, 25|               dniach deszczów, wycinków i błotnej taplaniny niejednemu się
  395     1, 6 |                 opustoszałe rozlały się w błotniste, gnijące kałuże.~Krótkie;
  396     3, 26|                drogach zaś, jeszcze nieco błotnych, dzieci przeganiały stadami
  397     2, 16|               wielkim głosem wołać:~- Nie bluźnij, kobieto, nie grzesz, nie
  398     2, 22|              zatracenie skazał!~Strasznie bluźnił przeciw boskiemu imieniowi
  399     2, 13|                 na mgnienie, na ten jeden błysk i roznieśli w dwie strony,
  400     3, 32|            rozwijać na wietrze, trzepać i błyskać kolorami. Michał organistów
  401     3, 31|                  sinych dalekości, od wód błyskających krętowinami, od mgieł i
  402     1, 11|                Tak to, tak! Górą, kiej to błyskanie, lecą boskie przykazy, a
  403     2, 23|                  niewypowiedzianych żądz, błyskawicowych spojrzeń, bolesnych drżeń,
  404     2, 23|       pomiarkowali, co się dzieje: krwawe błyski jęły się przeciskać do środka
  405     4, 48|                 me rozum nie odszedł.~Łzy błysnęły jej u rzęs przysłaniając
  406     2, 18|               czerwona, a oczy rozjarzone błyszczą się kiej w chorobie. Jakieś
  407     1, 4 |                   że się bojał klęknąć na błyszczącej, śliskiej posadzce, żeby
  408     4, 48|          podnieśli zaraz chorągiew, krzyż błyszczał na czele, ktosik zaśpiewał
  409     4, 40|                 chodziły kiwający, pilnie bobrując. Pachniało bagnem i surowizną
  410     3, 29|                 wojnę czyniły ze świniami bobrującymi po rowach, a kajś znów krowy
  411     1, 10|                   I wstążek, ino długich, bobym nie miała na wasze wesele.~-
  412     1, 2 |                   na żonę i powiedział:~- Bobyście się, Macieju, ożenili i
  413     2, 25|                   kaszy albo i ten chleba bochenek!~Juści, koszula nie rządzi,
  414     3, 29|                 rozczynianiem i toczeniem bochenków, otulaniem w pierzyny dzież
  415     1, 2 |              krając potężny glon chleba z bochna jak przetak wielkiego.~-
  416     3, 32|                się ciężko całe stada.~- I bociaków coś więcej niźli zeszłego
  417     3, 32|          przekomarzając:~ ~Reh! reh! reh!~Bocian zdechł!~Ja rada, ty rada,
  418     1, 7 |                już i gęsiarce nie mówią o bocianie, ino się w oczy roześmieje...
  419     4, 41|         podrzucając niekiej glonki chleba boćkowi, któren przygrajdał się
  420     4, 40|                odeszli, przycichła zaraz, bocząc się jeno na brata i pyrchając
  421     2, 20|                ruszyć, przekręcił szyję i boczkiem, czająco znów godził w księże
  422     3, 28|                  kiszka, kiełbasa i kawał boczku la Magdy, la kowali, niech
  423     4, 39|                  co najbliżsi siedzieli w bocznych ławkach, a tylko Jagusia
  424     2, 25|                   mało kto przytwierdzał, boczono się nań, patrzono zyzem,
  425     2, 15|               przyjacielstwa, a zawdy się boczyli na siebie i odgrażali przed
  426     4, 40|               Józka, czemu się to na mnie boczysz? Chodźże - zauważył.~- A
  427     4, 39|                  już dłużej nie ścierpię! Bodajem była nogi połamała, nim
  428     3, 33|                 na ogrodzie i w sadzie! A bodajś się struła moją krzywdą!
  429     3, 27|                  z cebulą, gdy reszta już bodła łychami wlepiając łakome
  430     3, 33|                 boku przez mrocznawe sady bodło czerwonymi płomieniami,
  431     3, 28|                 myśleń o Jagnie, które ją bodły kiej te noże ostre, poleciała
  432     3, 27|               wielce wynosić się a puszyć bogactwem, i rozpierać na swoim, to
  433     3, 32|                  jej ta po gospodarce, po bogactwie, po ludzkim uważaniu, kiej
  434     4, 45|                rozdawał między bliźnie, a bogaczem ostaje, a cięgiem mu jeszcze
  435     3, 31|                pomagali, ale gospodarzom, bogaczom jeno... zaszlochała Filipka.~-
  436     2, 14|                 bogatsi.~- Prawda, kto ta bogaczów zmoże, kto ich przeprze...
  437     4, 47|                   któż to da radę takiemu bogaczowi, kto?~- Jak mu wiatrak postawią
  438     4, 37|                nie młoda, nie urodna, nie bogata! Kijem się będzie musiała
  439     2, 16|                    chłop jeden, gospodarz bogaty, szedł był sobie z jarmarku,
  440     4, 39|                 troje was jeno! Mój Boże, bogatym to i cudza śmierć na profit
  441     4, 37|                    a stokroć poczciwsze i bogobojniejsze.~- I to w lipeckiej parafii
  442     1, 11|                    jakby sto cepów biło w boisko, i nierozplątana gęstwa
  443     2, 22|           korowodom mar przerażających, w bojach byli, pod wodami, gdzie
  444     4, 43|                nich dusza tłucze, tak się bojają, biedoty! Puść je, Witek!~-
  445     4, 44|                   pilił i niemało pomagał bojając się, bych się czasem nie
  446     4, 39|            niebądź, jakąś kruszynę. I nie bojajcie się niczego, pomagał wam
  447     2, 25|                choćby na całą noc się nie bojałaś, przemieniłaś się do cna...~-
  448     3, 35|                  zwierzyli się przed nim; bojali się, że będzie im przeciwny.~
  449     2, 25|           zapiekło, aż szepnął z wyrzutem bojaźliwym:~- Przódzi nie bywało ci
  450     2, 25|                  i głuchy, że zamierała z bojaźni jako ten ptaszek, kiej go
  451     3, 33|                  i kryjąc się w cienie, z bojaźnią wpatrywała się w niezrozumiałe
  452     4, 41|             rozpaczą w duszy.~Więc z tego bojowania ze sobą zmizerował się,
  453     2, 25|                   ciężko jako te chłopy w boju ściśnięte a parte jedne
  454     2, 20|               wrzasnęła Dominikowa.~- Nie bójże się, nie zjedzą cię, czegóż
  455     2, 15|                przy piłach, ile że tartak bokowych ścian nie miał i świecił
  456     3, 33|                   jeno, kogo by żgnąć tym bolącym słowem albo i za orzydle
  457     1, 11|                   zaniechali lasu, jakże, bolączka to była piekąca, więc się
  458     2, 13|                   się wbił w samo serce i bolał coraz ostrzej, przez niego
  459     1, 12|                wyjściu.~Noga przestała go boleć po opatrunku zdrętwiała
  460     1, 12|                   a żyję.~- To ino urznąć bolejące miejsce i byłbym zdrowym?...~-
  461     3, 27|              Juści, że ją płacz chwycił i boleść ozdzierała, ale się przemogła,
  462     3, 28|                  buchnęła się na łóżko, w boleściwym, nieutulonym płaczu roztrzęsiona~
  463     4, 37|                nie wyprawiają! - szepnęła Bolesławowa.~- A mało nieboszczyk ostawił,
  464     2, 13|                 Nie mogła już powstrzymać bolesnego zalewu żałości ni łez, uciekła
  465     1, 5 |             chłodu i cały w szronach, i w bolesnej cichości ziemi zamierającej;
  466     2, 25|                przez niego; i ten jeszcze boleśniejszy, cichszy i nigdy nie wypowiadany
  467     1, 9 |                 zaś gorzał w mękach coraz boleśniejszych i sroższych - ani jadł,
  468     3, 35|                 ściekała pamięć wszyćkich bolów dawnych, pamięć krzywd wszelkich.~
  469     3, 27|             poświęcane, chroniące pono od bólów gardzieli.~Śmiechu było
  470     3, 35|                    to i poczęstunków albo borgowań, ale szło kiej po grudzie;
  471     1, 3 |                się ich tu naleci; ino nie borguj nikomu. Pośladek ostaw la
  472     1, 4 |                        Nie trzeba... chto borguje, ten się z butów zzuje...-
  473     1, 4 |                strzelbę zrobił, jako to i borowemu zmajstrował taką, że jak
  474     2, 21|                  Wicher zaś wciąż parł ku borowi, odbijał się kiej od ściany,
  475     3, 29|              spencerek i w las pognała po borowinowe gałązki i wąsy zajęcze.~
  476     3, 29|              Witka, by ponatykać zielonej borowiny i tymi zajęczymi wąsami
  477     3, 31|             zaperzona.~Gospodynią była po Borynach pierwszą, to posłuchały
  478     4, 37|                   i czego potrzebujesz?~- Borynam z Lipiec i miłosierdzia
  479     3, 26|                    a tego ci znowuj Antek Boryniak zakatrupił za ojca.~- Jezus!
  480     1, 6 |                 to dzisiaj? - zawołała do Borynianki, która z Hanką i Kubą wycinała
  481     3, 32|                   księdza go odwożę, moja Borynowo! - napuszała się dumnie.~-
  482     1, 6 |            niższych miejscach na drogę po Borynowwej stronie, sięgał płotów i
  483     3, 27|            miejscu, wciąż rozmyślając nad Borynowymi słowami, a co trocha zaglądając
  484     2, 25|            skoczył w całą kupę narodu, ku Boryrnie, ale ino tyla go było widać,
  485     3, 27|              zbierając włosy pod chustkę.~Bosa jeszcze była, w koszuli,
  486     4, 40|           ździebko, nogi mi nabrzmiały od bosaka, ale na zimę będą w sam
  487     3, 30|                   gołymi rękoma, gdyż ani bosaków, ni wiader nie pozwolili
  488     2, 15|             wyrzekał.~- To ino tak zrazu, boście niezwyczajni, niewłożeni...
  489     3, 27|         człowiekowa, dolo nieustępliwa!~O boskich przeznaczeń mocy, która
  490     1, 10|                  dwanaście rubli w rok... bośmy przeciech i dług spłacili...
  491     3, 33|              wszystko, co ino zechce...~- Bośta barany, że dacie takiemu
  492     1, 1 |                niby z obłoku wychylał się bosy chłop, z gołą głową, przewiązany
  493     1, 9 |                 nieco w tyle, że go to po bosych nogach srodze deptali, ale
  494     4, 38|                  i wrzaski kieby w jakiej bóżnicy.~Przeszło dobrych parę pacierzów,
  495     2, 24|            grzechach, niepamięć przykazań Bożych i one kłótnie wieczne, bijatyki,
  496     4, 37|           proboszcz z organistą, przyszli braccy ze światłem i ludzi zebrało
  497     4, 37|                  oczami rzekł donośnie:~- Bracia, a kogóż to chowacie dzisiaj,
  498     4, 37|                 otwierała się długa ulica brackich z zapalonymi świecami, i
  499     2, 15|                nie zrobił i zastawiał się brakiem czasu.~W chałupie też było
  500     2, 21|                  mrozie, bo sił zaczynało brakować, ciężar ją przygniatał,