Tom, Rozdzial

17704     1, 4 |                     woda wyschnie... ryby wyzdychają, skoro jeno chuchnie na
17705     1, 8 |             Żebyśta, ścierwy, pode płotem wyzdychały za moje ukrzywdzenie! Poszłam
17706     1, 8 |                potem co?...Dzieci macochę wyżeną i...~- Mówili Maciej, coby
17707     4, 42|                  lał się z nieba i słońce wyżerało ślepie. Zbielałe, mętne
17708     2, 16|                 chałupie mróz... na darmo wyziębłam... na darmo... Mój Jezus...
17709     3, 30|               wesoło pozdrawiał dzieuchy, wyzierające z opłotków.~Zmierzch się
17710     4, 43|                 lał jak z cebra.~Z trwogą wyzierano na świat, tu i owdzie już
17711     3, 33|                 papierowe wstęgi a korony wyzłacane i polnym kwieciem obrzucały,
17712     4, 41|                   myśl podejść do niego a wyznać się ze swoich frasunków.~-
17713     3, 33|                zaraz po ich wyjeździe Żyd wyznał przed parobkami, jako Niemcy
17714     4, 38|              morgi, co?~- Ja ta wiem! Nie wyznała mi się. Niech się jej spyta.~
17715     4, 47|             twarzy zimny, lodowaty pot.~- Wyznałam się przed nim... na nic
17716     4, 41|                 na sam z żoną, zaczął się wyznawać z utrapień.~Słuchała z bijącym
17717     4, 37|                  chusta leżała na skłonie wyżni. Kajś niekaj boby tysiącami
17718     3, 29|          ciągnącym do łońskich gniazd, na wyżnich miejscach podsychały role,
17719     3, 32|                  wyglądając...~- Kozłowa, wyższaście - to obaczcie, czy chłopów
17720     4, 40|                  kajś niekaj rwały się co wyższe drzewa buchając w górę niby
17721     3, 32|              saniach, chcąc go napędzić z wyższego brzegu do stawu, jeno co
17722     2, 24|                nań wciąż spoglądał, że to wyższy był nad drugie i już z dala
17723     3, 31|                białe kiej śniegi, jeno na wyższych rolach porzedły i słonecznymi
17724     2, 13|                  całkiem z wszelkiej mocy wyzuta.~- Choćby i ten najlekciejszy
17725     2, 21|                 zdarłabym Jagnę za łeb, a wyzwała, a skleła, a kudłów naczesała,
17726     3, 35|        zmiarkowawszy, że wsi nie poruszą, wyzwali Rocha za stodoły Borynowe
17727     2, 15|                   zapowietrzone, kiej się wyzwolita na hyclów !~Źli byli na
17728     3, 33|                   kłyźnić, a wrzeszczeć i wyzywać ze wszystkiej mocy - że
17729     3, 30|                ciszej poredzać bierąc się wzajem na ozory. ~A kiej kowal
17730     1, 8 |                   długo przetrzymując się wzajemnie.~- Na wesele mnie zaproście,
17731     3, 33|           gardzieli, wyciągać rwaną nutą, wzbierać mocą, jaże w końcu buchnęły
17732     2, 21|              szeptała twardo, moc w sobie wzbierając i cierpliwość.~Trzeba, to
17733     3, 29|                  w nocy, i niby ta rzeka, wzbierająca z wolna a bezustannie, ciągnęli
17734     2, 19|              niego, takie kochanie w niej wzbierało, że w mig zapominała o wszystkim.~
17735     3, 34|                   mrowiska porozrywane, i wzbierały z wolna wielgachne chmurzyska.
17736     3, 32|                zdały się dychać w słodkim wzbieraniu, bych co ino przypadnie
17737     3, 35|               wolno pod wzgórze. Kurz się wzbił za nimi, że jeno niekiedy
17738     4, 38|                ostro wozy i kłęby kurzawy wzbiły się ponad drzewa.~- Jakieś
17739     4, 41|                Jezusowego, którego urzędy wzbraniały odprawować po kościołach.~
17740     2, 20|                   się napierasz, idź, nie wzbraniam...~
17741     2, 25|                   i idźta z Bogiem, rąbać wzbraniamy, a któren by nie usłuchał,
17742     2, 25|              chałupy, po dobytek! Któż im wzbroni, kto się im sprzeciwi?...~
17743     4, 43|                 pogarszało, że Jagustynka wzbroniła ją wynosić na powietrze.~-
17744     4, 41|               całe tysiąc złotych, ale ja wzbroniłam, bo jak temu wilkowi wpadnie
17745     1, 10|                   nie zrobicie...~- Ty mi wzbronisz, ty!~- A ja, a my wszystkie,
17746     2, 20|               łaski Jagny i tyle zaufania wzbudziła w Antku, że prosto nie było
17747     4, 40|               zboża i skłębiał je, mącił, wzburzał do dna i przepadał znowu
17748     3, 28|                zdyszana, ledwie zipiąc ze wzburzenia i stając groźnie naprzeciw.~-
17749     4, 41|              plótł, ogarnięty gorączkowym wzburzeniem. Wysłuchała wszystkiego
17750     3, 28|                mogąc się opamiętać po tym wzburzeniu.~- Trza je naleźć i schować
17751     2, 23|              drgającej wszędy ciemności i wzburzonego mętu.~Głęboki, niepokojący,
17752     2, 24|                   od nich kiej bełkot wód wzburzonych, kiej ten głos gniewu powszechnego,
17753     2, 21|               wśród śniegów, lejących się wzburzonymi strugami, i wśród podruzgotanych
17754     4, 49|                  muszą za niego dopłacić!~Wzburzyło to wszystkich, że niech
17755     4, 41|                   luboście i takie płomia wzburzyły krew, że gotów był lecieć
17756     3, 26|                   się zakolebały z nagła, wzdęły i ruchający ciężko, niby
17757     2, 19|              kopica, a i drugiemu brzucho wzdeno od ziemniaków!~Galante parobki !~
17758     4, 45|                 gdy wypinając się naprzód wzdętymi piersiami podawała króbkę,
17759     1, 2 |             pomarł - rzucił dziad.~Boryna wzdragał się, ale w końcu, że słonina
17760     1, 8 |                      szkodujecie się... - wzdragała się.~- Nie bój się... stać
17761     1, 7 |           przepijać.~Dziewczyny się nieco wzdragały, aż któryś z parobków powiedział:~-
17762     4, 40|                  jakoś z bliska, jaże się wzdrygał i przystawał. Jak żywa mu
17763     1, 11|               miętko, a dobrocią. Starszy wżdy uważniejszy jest na to niźli
17764     1, 12|                 człowiekowej modlić się a wzdychać, a płakać z radości i weselić
17765     2, 14|             wahaniu, po wielu nieśmiałych wzdychach spytała wreszcie:~- Znalazłeś
17766     3, 34|                  jeno się we łby skrobią, wzdychają i zaradzić nie poredzą.~-
17767     4, 48|                   i odrazy.~- Co ci jest? Wzdychałeś, że dziw nie pogasły świece! -
17768     3, 27|           południowych udojów, bo wzdychy wzdychami, a robota pierwsza przed
17769     3, 30|                woda, z poszumem pacierzy, wzdychań, kaszlów a pozdrawiań, i
17770     3, 30|              wszędy trzęsły i pacierze ze wzdychaniami szemrały cichuśko a rzęsiście
17771     4, 38|             stołach, a coraz i z żałosnym wzdychaniem przeliczała tę swoją mizerną
17772     1, 9 |              zniknęły w borach. Patrzano, wzdychano ciężko, jaki taki znak krzyża
17773     2, 20|                   słowa nie da - a ty co? Wzdychasz, trujesz się i boskiego
17774     4, 39|                siedziała czegoś chmurna i wzdychliwa, oczy miała połyskliwe jakby
17775     4, 37|                ściszone szlochy i pogwary wzdychliwe trzęsły się kiej te przejmujące
17776     3, 26|                  cieszyć się sobą i szyję wzdymać kiej te indory napuszone;
17777     3, 32|                 niebo się wyniesło, jakby wzdymając w rozzłoconą, szklaną banię,
17778     2, 25|                   chłopi rąbali zawzięcie wżerając się w bór kiej te wilki,
17779     3, 30|             ciemny i chłodny, gwiazdy nie wzeszły, głucha cichość ogarniała
17780     1, 11|                 zaczęła im przekładać, by wzgląd miały na dziewuchy i na
17781     3, 30|                dworskie ziemie za młynem, wzgórzem pod las biegnące, kaj czerniały
17782     3, 35|              silniej ciągnęło do niej, że wziąłby ją był na ręce kiej to dzieciątko
17783     3, 35|            ustąpią - zapewniał Mateusz.~- Wziąłbym tę ziemię z kraju; przy
17784     1, 10|               jeszcze Panu Bogu dziękują. Wziąłbyś się do roboty, a nie wyrzekał
17785     1, 10|                jucha z cudzego. Dosyć już wziąłeś, to ci nie pilno.~- Tylem
17786     3, 29|                 zaś to wszystko, od czasu wzięcia chłopów, trzymało się więcej
17787     1, 3 |                maciory Marcjannie Pacześ! Wzięliście ją z pola, zagnali do domu,
17788     3, 32|                 dzieci pomniejsze na ręce wzięło, drugie a co młodsze parami
17789     4, 39|             złodziej...~- To niby jak? Ja wzienam, a teraz cyganię, co?~-
17790     1, 4 |                nie wywiedli kuropatwów, a wzieniście całe stado.~- Głupiś! Jabłka
17791     2, 24|                 się kuntentować śledziem, wziętym na bórg od Żyda, i ziemniakami
17792     2, 23|                  nabrzmiewały taką potęgą wzlotu i zagubienia się we wszystkim,
17793     3, 27|                  ciche chlipanie jęło się wzmagać w gromadzie, gdzie zaś i
17794     2, 23|                się w nich zerwała i rosła wzmagając się co mgnienie, przewalała
17795     1, 5 |                  po szybach, i to głuche, wzmagające się co dnia bicie cepów
17796     2, 21|                bić na trwogę i krzyki się wzmagały.~- Gore! wstawajta, gore! -
17797     3, 30|                   widać było jak na dłoni wzmaganie się ognia. Na czarnej ścianie
17798     4, 39|                  nad stawem, upał się tak wzmógł, że już parzyła ziemia i
17799     3, 26|              kwiatów przeróżnych.~Dopiero wzmógłszy się na siłach chyłkiem ruszyła
17800     2, 24|                  świat, wielce czując się wzmożoną na siłach i dufna już całkiem
17801     3, 26|           oniemiałym, kiedy dobrodziej ma wznieść na Podniesienie Hostię Przenajświętszą -
17802     4, 40|                   kiej dusza gdziesik się wzniesie i płynie klęczący na jakieś
17803     3, 27|               świątek z ową białą brodą i wzniesionymi oczyma, któren wszędy niósł
17804     3, 32|                   rozchwianych, krzyż się wzniósł zatknięty w krzach, choręgwie
17805     4, 43|                  krótki wiatr, po drogach wzniosły się skłębione tumany, słońce
17806     3, 30|                   omdlałe, ożywia martwe, wznosi przygięte, jałowe zapładnia.~
17807     1, 6 |           przyjdzie - rzekła twardo stara wznosząc oczy na obrazy święte.~-
17808     3, 29|                  czerwonymi, a na inszych wzory takie i cudeńka, kiej na
17809     2, 14|                  brał z miejsca i znowu a wzorzysto pokrywał szybki, dzieci
17810     1, 2 |                stanął w cieniu i zapuścił wzrok w izbę.~Lampka tliła się
17811     1, 6 |                pośmiać, bali się srogiego wzroku matki.~- Dobrodziej w domu? -
17812     2, 24|                  powiadać, więc ciekawość wzrosła niepomiernie i snuły się
17813     2, 16|                   widna była z dala przez wzrost, siadła w ławce z brzega
17814     1, 4 |                  się po ludziach, jako że wzrostem równa była i chłopom najroślejszym,
17815     4, 47|            spłakana i z obwiązaną twarzą, wzruszała ramionami, ale jak mogła,
17816     2, 24|           uspokajali się po całodziennych wzruszeniach, nie przestając jednak snuć
17817     2, 22|               słychać było kołatanie serc wzruszonych, wilgotne blaski oczów świeciły
17818     3, 36|                   płacz.~Ale Hanki to nie wzruszyło, czekała na męża, to co
17819     4, 37|               zeschły, co nie sposób było wzuć mu je na nogi.~Kowal wraz
17820     2, 13|                   tak chwytliwy, że Hanka wzuła trepy na bose nogi, w kominie
17821     4, 38|               obsiadały staw moczyć nogi, wzuwać trzewiki a ogarniać się
17822     3, 31|                   pachnie.~- Dzień, dwa i wzwyczaicie się.~- Tydzień dopiero,
17823     3, 27|                   lato, a chociaż już się wzwyczaiła do rządów i rada była wielce
17824     4, 41|                 raz sprał po pysku...~- I wzwyczaiłeś się do tego, co? Hi! hi!
17825     2, 15|                 pluchy czy śniegi srogie, wzwyczajał się był do tego po trochu -
17826     4, 41|                tym, i do głodu niezgorzej wzwyczajonam, ale jak te moje robaki
17827     3, 36|                   po siostrę, że matka ją wzywa.~Wkrótce rozeszli się wszyscy,
17828     3, 33|               Boga i ludzi sprawiedliwych wzywając na świarczenie i poratunek.~
17829     3, 31|                  a o Rochu to jakby słuch za- ginął: jak pojechał wtenczas
17830     3, 28|                  niech odmiękną; jeno nie zabacz kamieni nakłaść, by ich
17831     1, 5 |                   a dobrze. Tatulu, a nie zabaczcie o chustce, coście to jeszcze
17832     3, 26|              zawdy i do samej śmierci nie zabaczę, jak ich brali...~- Wzieni
17833     4, 40|            sprawię. To gapa ze mnie, żeby zabaczyć!~- Ostaw, Hanuś, kogutki
17834     1, 2 |                  pasowały la Macieja.~- A zabaczyłaś o jednej, co by była la
17835     1, 3 |                  mignął pod jabłoniami.~- Zabaczyłem... prru... Witek! Prru!
17836     3, 29|                 kościele, a dzisiaj znowu zabałamucili przez strażników.~A tu i
17837     3, 31|               każdej poredzili tym słowem zabasować, że kobiety jaże urastały
17838     1, 11|               jutro je ostaw, dzisiaj się zabawiaj, przyjacielstwa używaj,
17839     3, 30|                 obsiadły przyźbę i ganek, zabawiając się prześmiechami z Jaśkiem
17840     3, 27|                pogwary z krzykami dzieci, zabawiających się ciskaniem kamieni po
17841     2, 19|              prosili.~Antkowa zaś gromada zabawiała się z osobna, że to młódź
17842     3, 32|               wrzeszczał wniebogłosy mimo zabawiań starszych dzieci. Hanka
17843     1, 3 |                   Ptaszkami się, ścierwo, zabawiasz, co?~Porwał się, by uciekać,
17844     4, 42|                  się spostrzegając w onej zabawie, jak im przeszła ta krótka
17845     1, 5 |               nich sprzedawali?...~Były z zabawkami i takie z piernikami, gdzie
17846     2, 22|                  zapiał potem kiej kokot, zabeczał jak baran, zarżał niby ogier
17847     1, 10|                pyskować a uredzać!...~Gdy zabeczana Józia podawała obiad ojcu
17848     4, 39|                się w serce, że ledwie już zabełkotała:~- A coś to z moim wyprawiała,
17849     4, 37|                  swoje pacierze, głośniej zabełkotały wody i poruszyły się zboża
17850     3, 31|               ogromny, zaszumiały drzewa, zabełtały wody, podniesły się ludzkie
17851     3, 33|           nabierały, wtedy nieprzeliczony żabi chór podnosił rechotliwe
17852     4, 37|                   to ni minuty spokoju! - zabiadała Hanka, gdyż przypominki
17853     3, 33|            łyżkami od prosiąt. A tak były zabiedzone, wychudłe i obrosłe brudem,
17854     4, 45|              takie sprawy. Naród ciemny i zabiedzony, to nawet i nie miarkuje,
17855     3, 33|                 zgnije, Powiem mu, jak to zabiegacie, by mu ulżyć.~Przysiadła
17856     2, 13|             Zapłaćcie! - krzyczał Jankiel zabiegając mu drogę - zapłaćcie, ja
17857     3, 26|                    przeciech o swoje jeno zabiegali. Poszli do poręby, pobili
17858     3, 29|               Opatrznością niźli ludzkimi zabiegami, więc i nie dziwota, że
17859     4, 45|                 rozumiesz, jak harujemy i zabiegamy, aby chociaż wam było trochę
17860     2, 22|                 ziemi, żyjesz, człowieku, zabiegasz, turbujesz się, by dzień
17861     2, 25|            rzuciła się za nim z rozpaczą, zabiegła drogę i czepiła mu się szyi,
17862     3, 27|                 był chciwy na grosz i tak zabiegliwy, jak mało któren.~Oto i
17863     3, 31|                 mogli zrachować, ile razy zabielił podogoniem z ozimin; wrony
17864     4, 49|               kasie brakuje pięć tysięcy, zabierą mu za to całą gospodarkę,
17865     2, 16|            krzyczała stara.~- Jak kobiety zabierają się do porządków, to chłopom
17866     1, 5 |        Powiedziałem: do grobu ze sobą nie zabierę, a przódzi ni morga nie
17867     1, 8 |                  na was tutaj; odpiją, to zabierzcie kobiety i przychodźcie duchem -
17868     3, 28|                 niecoś. Ociec, la Weronki zabierzecie, miała wczoraj zajrzeć...~-
17869     2, 25|             zdziebko, a on znowu wołał: - Zabierzta, co wasze, i idźta z Bogiem,
17870     3, 36|                się na słupy, gotowy bić i zabijać, lecz nim uderzył co bądź,
17871     1, 11|               posuwiste a groźne, godne a zabijackie i nieustępliwe, jako te
17872     4, 49|                  nią kiej grad po stokroć zabijający~Ale przed kościołem cały
17873     1, 7 |                 nim ręce i powiada:~- Nie zabijajcie go, ludzie, bo to też stworzenie
17874     2, 19|            odmawiał, że Stacho był sielny zabijaka, wicher nieposkromiony i
17875     1, 6 |               kary boskiej nie ma na tych zabijaków- ozwała się Jagna.~- Przyjdzie,
17876     2, 22|                   tu po tobie, wałkoniu i zabijaku, jak błogosławić będą ci,
17877     2, 24|               tymi cepami, żebych mogła - zabiłaby na śmierć w tej minucie!...~
17878     4, 39|                takiego zrobiła? Ukradłam? Zabiłam kogo, co?~- Masz to jeszcze
17879     4, 38|                 nakryte.~Zaś skoro dzwony zabimbały, skoro ich głos radosny
17880     3, 36|            świerszczów, a moczary zagrały żabimi rechotami, kiej buchnęły
17881     4, 42|                 nad staw.~Wieś spała kiej zabita, nawet pies nie zaszczekał,
17882     3, 28|              zastawię i nie ugryziecie, a ząbków szkoda, ile że ostatnie...~
17883     4, 42|                wspomożenie bowiem Pańskie zabłagał rzewliwie i tak ze wszystkiej
17884     3, 32|            zaczynały rechotać, a niekiedy zabłąkało się jękliwe kwilenie czajek.
17885     3, 36|                    ginął w nich kiej ptak zabłąkany lub kiej dusza odlatująca
17886     3, 31|               nałazili się po wertepach i zabłocili po pasy, gdyż role były
17887     3, 29|                 Rozwinęła go na izbie, że zabłysnął i zamigotał kiej tęcza i
17888     3, 32|                   po miedzach la jakiegoś zabobonu.~Organista zaintonował litanię,
17889     4, 41|           ostawała, to już kłóciły się na zabój, wytrząchając do się przez
17890     4, 47|                   to niechże im proboszcz zaborguje i co innego.~I nie pomogły
17891     4, 38|                zapusty! ~- Dzieuch we wsi zabraknie!~- To se miesckich przykupiemy,
17892     3, 34|               Spotkałem po drodze wójta i zabrałem się z nim, to cała historia.
17893     2, 22|              ludzie rozgrabili... sąsiady zabrały ziemię... susze wypaliły
17894     1, 5 |                się i ożenię. Zabronisz?~- Zabronić nie zabronię, ale...~- Jak
17895     2, 16|                 cię niesie, na gzy, co?~- Zabronicie to, przytrzymacie... - mówił
17896     1, 5 |                 Zabronisz?~- Zabronić nie zabronię, ale...~- Jak mi się spodoba,
17897     4, 48|                  z domu! Przecież to mama zabroniła mi nawet rozmawiać z ludźmi!
17898     1, 5 |                  mi się, to się i ożenię. Zabronisz?~- Zabronić nie zabronię,
17899     1, 12|                 się na uwięzi, aż łańcuch zabrzęczał.~- Podjem se choć raz do
17900     4, 38|                często gęsto i ta złotówka zabrzęczała o miedziaki; dziedzic rzucił
17901     4, 38|                przystanął przed Jagusią i zabrzęknął w tacę, podniesła oczy i
17902     2, 24|                   to święte słowo "Jezus" zabrzmiało jękiem, a ksiądz mówił coraz
17903     3, 36|                   powiedzieć; ale mu jeno zabulgotało w gardzieli.~Siedział tak
17904     4, 47|                  sama organiścina, wzięły żąć i córki, a stary miał nad
17905     4, 49|                 się na belki, a trzeciemu zachce się wyjąć kawał ściany,
17906     3, 36|                 we świetle; to spod szopy zachciał wóz wyciągnąć, już nawet
17907     3, 35|                 wywodzić, iż skoro ksiądz zachęca, to warto by tak zrobić.~
17908     4, 45|                  podtykać, a molestować i zachęcać do jadła, jaże cały dom
17909     3, 35|                postawimy? - wołali drudzy zachęcając się a cisnąc coraz bliżej
17910     1, 8 |                przepijali do nich gęsto i zachęcali.~- Pijta, chłopaki, zmówiny
17911     3, 33|              powstając.~Tereska jakby się zachłysnęła płaczem, że ino robiła gardłem,
17912     1, 5 |            paciorki i spiesznie już szła, zachmurzona i smutna.~- Jaguś, a to
17913     3, 27|             stawie tliły się resztki zórz zachodnich.~Co wam powiedział? - zagadnął
17914     1, 2 |                  ż małej szybki deskę, że zachodnie światło krwawym brzaskiem
17915     3, 35|                 darmo byłyby te wszystkie zachody, gdyby nie pomoc Rochowa.
17916     1, 5 |                 się lśkniły kiej woda pod zachodzącym słońcem, a lekkie, kieby
17917     3, 27|                   tym i u was! ~- Co dnia zachodzi, ale do Jagusi; ma z nią
17918     3, 28|                  nieco wziął za się i jął zachodzić wieprzkowi z boku. Naraz
17919     2, 14|                 powiedział, żeby do niego zachodzili, a jak im czego potrza,
17920     2, 19|                nie ujrzeć, do karczmy nie zachodzisz! - powiedział Płoszka.~-
17921     1, 5 |                     Nic nie szkodzi, mógł zachorować. Bił go przecież...~- Nie,
17922     2, 17|                 gadziny, pola tyle! A jak zachorowała, tą ją wygnały, ścierwy
17923     2, 13|            myśleniem górno nosi, jak obcy zachowuje, że i nie wie, co się wedle
17924     4, 43|                  na bok, więc skoro matka zachrapała, podniesła się cichuśko
17925     4, 42|                 biły skrzydłami krzykając zachryple.~Szymek zebrał w taczki,
17926     4, 41|                wyszedł na miedzę i głośno zachrząkał.~A ksiądz posłyszawszy,
17927     2, 19|                   się czai, a kiej kiecka zachrzęści, drygają mu kulasy - takiemu
17928     2, 25|             zdusił za gardziel; aż grdyka zachrzęściała, uniósł do góry i tłukł
17929     2, 14|              przeciech... a kupcom to nie zachwalał? słyszeli... cheba dadzą...
17930     3, 35|             zabudowań folwarcznych, starą zachwaszczoną drogą, że kiejby kwietna
17931     4, 40|           galancie wyrosłe, ale i sielnie zachwaszczone, mlecze bowiem szły w kolano,
17932     4, 42|                  współczując tej biedocie zachwaszczonej, płonej, nieurodzajnej i
17933     3, 31|                   rolach, na rżyskach, na zachwaszczonych ugorach stawali i wesołym
17934     3, 36|             Pódziże, utrudzony parobku...~Zachwiał się Boryna, roztworzył ręce,
17935     3, 30|               przelecą i powietrza innego zachwycą.~Nie odrzekła, gdyż w opłotki
17936     4, 40|                kajś ponad dole i stronami zachwyceń prowadził, że już w końcu
17937     4, 45|                  unosząc głowę szepnęła w zachwycie:~- Janioł przenajświętszy!
17938     3, 36|               wnet się zwalił w pościel i zaciągnąwszy pierzynę na głowę, jakby
17939     1, 3 |                ostrugany i tylko z jednym zacięciem na brodzie, zalepionym papierem,
17940     3, 31|                 od roku wołam, że dach mi zacieka na plebanii, co dzień modlić
17941     4, 45|                   sto par ślepiów jeszcze zacieklej poszło na prześpiegi trop
17942     3, 30|                więcej pociągnąć za język, zacięła się jakoś i zbywszy go bele
17943     3, 33|                   posłuchu. Nie dali się, zacięli się jak i matka i poszli
17944     3, 35|               prędzej idąc, bo już od wsi zaciemniała gromada kobiet biegnących
17945     2, 15|                  kręta się, a ogonem ślad zaciera, żeby nawet wiatru za nim
17946     2, 21|               nieustępliwa widniała w jej zaciętych wargach. Nie przerażał ją
17947     4, 49|            szynkwasie chmurny kiej noc, z zaciętymi zębami, pobladły od męki,
17948     4, 37|                  ten głupi.~Nad całą wsią zaciężyła ta śmierć Borynowa; dzień
17949     3, 30|             mówiła tego, co jej kamieniem zaciężyło na sercu, a jeno takie różności
17950     4, 37|                zapłać!~Właśnie ten deszcz zacinający przebudził Hankę śpiącą
17951     2, 25|                  przez dachy, kajś niekaj zacinało przez ściany i okna, lało
17952     4, 37|                  zesztywniałych garściach zaciskał piach; zaś oczy otwarte
17953     3, 27|               zielsko, że same pięści się zaciskały i krwawe, zawzięte słowa
17954     3, 26|                   bursztynowe paciorki, w zaciszach zaś albo i pod nagrzanymi
17955     3, 26|                   przy kopaniu grządek.~W zacisznych miejscach sadów kapuściane
17956     4, 45|           obwisłych kłosów, czasem wróble zaćwierkały wśród gałęzi, bzyknęła przelatująca
17957     3, 30|               sikawką od gaszenia pożarów zaczajał na Nastkę, dopadły Balcerkówny,
17958     2, 15|             żółciły się jak te kocie oczy zaczajone i drygały raz po raz na
17959     2, 17|                 gdzie nie stoi za drzewem zaczajony !...~Matki nie było, rankiem
17960     2, 13|            łopotów jakichś lotów, cieniów zaczajonych pod ścianami zdrętwiałych
17961     2, 19|                  zaczął, kończ!~- O lesie zacząłem mówić; moja rada jest taka,
17962     2, 22|             leciały, a dusze się niesły w zaczarowane światy, oczy gorzały, łzy
17963     3, 33|                 listu od męża.~Kazała jej zaczekać.~A dopiero w parę dobrych
17964     4, 46|                przełazu pod bróg.~- Konie zaczekają u Szymka na Podlesiu, a
17965     2, 18|                ścierwa... pójdę pod bróg, zaczekam... wyjdziesz, Jaguś?~- Bojam
17966     3, 33|             będzie wiedział. Niech me ino zaczepi!~- Maciej chory, to kto
17967     2, 19|                   swoją drogą i ludzi nie zaczepiaj! - krzyknął stary odwracając
17968     4, 39|                  swoją stroną i ludzi nie zaczepiajcie, kaj was obchodzą z daleka
17969     1, 10|                 bój się. A jest już jedna zaczepka, boć został gront po twojej
17970     4, 42|              bzdyczył się czegoś i hardo, zaczepliwie patrzył w ludzi i po pustym
17971     4, 47|                    Nie odpowiadał na jego zaczepne i często przykre słowa,
17972     2, 16|                  nieczęsto, zajączek jaki zaczerniał, kicał po śniegach, stawał
17973     3, 31|                   wszystkie strony, drogi zaczerniały od koni a ludzi, zaturkotały
17974     3, 33|                   Nastka wzięła jej z rąk zaczerniony papier i, przykucnąwszy
17975     1, 7 |                   nie... a to oczy ci się zaczerwienią kiej królikowi i jak to
17976     1, 3 |               krew.~Sądy nie były jeszcze zaczęte.~Ale przed domem sądowym,
17977     2, 17|              różaniec tkwił w palcach nie zaczęty, a ona wzdychała ino, chodziła
17978     3, 29|                 przychodzić, o dziesiątej zacznę, mówię: o dziesiątej! A
17979     3, 35|                  sami, póki was gonić nie zaczniem.~- Póki jeszcze prosimy
17980     2, 20|           zarobicie ze sto rubli.~- Kiedy zaczynacie zwózkę? - rzekł po długim
17981     3, 36|             żegnając się wielekroć razy i zaczynając pacierz rozglądał się zarazem
17982     4, 43|                minęło niebezpieczeństwo i zaczynali się rozchodzić, przysunęła
17983     3, 29|              głównie do wypieku chlebów i zaczyniania na placki a owe wymyślne
17984     4, 45|                się ż chłopami, bo kto się zada z plewami, tego świnie zjedzą!
17985     1, 4 |             zmądrzałeś nic z tego, że się zadajesz z kowalem.~- La ojca to
17986     1, 3 |                   pastwiska Kozioł, i nie żądała od prześwietnego sądu kary
17987     3, 33|                  jakieś niemieckie słowo. Zadami się wykręciły do chłopów,
17988     4, 40|                   przewijając się od boru zadarła rudy ogon, ważąc się przez
17989     1, 4 |               wszedł na ambonę, i wszyscy zadarli głowy i wpatrywali się w
17990     4, 45|                   wrzasnęła organiścina i zadarłszy kieckę na głowę przycupła
17991     4, 45|               jeno Jasiu stał spokojnie z zadartą głową, rój zakręcił z nagła
17992     2, 25|             serdecznie, ale sztywna była, zadąsana i jeśli oddała całunki,
17993     4, 41|               Prawdę pytam! Trutkę to jej zadasz czy co?~Pochwycił ją wpół,
17994     4, 41|                  swoje tysiąc złotych, na zadatek chwaci...~- A kajże to jeszcze
17995     2, 19|                  poręby, to już zgodził i zadatki podawał: miało iść z Rudki
17996     3, 32|                   zawziętość, przymierały zadawnione gniewy, a pospólna dola
17997     4, 45|                   ręką i szedł tak srodze zadeliberowany, że omal nie wlazł na Żyda
17998     2, 25|             chałupy od pól przemiękłych i zadeszczonego świata, ledwie je dojrzał
17999     3, 32|                topolową - ale na długiej, zadeszczonej drodze jeno mętne kałuże
18000     4, 37|                  się widziało, jako w tym zadeszczonym powietrzu i ze stron wszystkich
18001     2, 22|              zdjąć z kulasów, trzasnął go zadnimi kopytami i na miejscu zabił,
18002     3, 30|                 też by się nie wstawił za żadnym Lipczakiem, boć przez nich
18003     2, 25|                   jeno woli boskiej stało zadość!~Któregoś dnia, bodaj w
18004     2, 20|                   ręce zacierał a mruczał zadowolony:~- Głupie juchy jak te barany,
18005     4, 39|               swoje obrazy i krzywdy, ale zadraśniętego ambitu nie poredziła zapomnieć,
18006     4, 37|               jeno na policzku miał długą zadrę od Jambrożowej brzytwy,
18007     3, 30|                się młode liście, a ziemia zadrgała, że gęste runie zbóż zakolebały
18008     4, 46|          pokrętnymi cieniami drzew, naraz zadrgało mu serce, tęsknica wyciągnęła
18009     4, 45|         podwieczorka.~- Póki nie tknę tej zadry, póty i nie boli! - myślał
18010     4, 42|                   tak skocznie, jaże nogi zadrygały, i stało się jakoś raźniej
18011     3, 28|                   a w ciągłych procesach, zadrżała.~- Przewiem się nieco i
18012     1, 3 |                 pozbierał, a ona kiej nie zadrze ogona i w skok przede mną!
18013     4, 37|            wsparłszy się o niego głowami, zadrzemali już na dobre, chrapiąc,
18014     4, 37|                   grdykę, praśnie w pysk, zadrzesz giry na księżą oborę i oprzej
18015     4, 39|            pokładając głowę na ławkę.~- A zadrzyj ogona kiej cielak i leć! -
18016     4, 41|                 jakbyś wiedział! Sielnieś zadufany w siebie i rozumiesz, co
18017     2, 21|               wsparła głowę o przęślicę i zadumała się głęboko nad swoją dolą
18018     4, 46|                  to kto mozolić na darmo!~Zadumali się głęboko nad tymi rzeczami.~
18019     1, 11|                  a rzewliwe, siarczyste a zadumane i żalną nutą przeplecione,
18020     1, 9 |              pacierze, to siedzieli cisi, zadumani, głusi na życie, głusi na
18021     4, 38|                  święta cichość, jakby to zadumanie kwiatów przed wschodem słońca,
18022     3, 26|              niekiedy w takiej cichości a zadumaniu, jakoby w tej świętej chwili
18023     1, 1 |                 po ogromnych, w jesiennej zadumie pogrążonych ziemiach, to
18024     4, 37|                żałośnie, rozwodził ręce i zadumywał się nad człowieczą smutną
18025     3, 35|                przeszyły i wstyd dziw nie zadusił!~Mój Boże, a bo to była
18026     2, 24|               ogarnęła je sobą i dziw nie zadusiła w całunkach i wraz z nimi
18027     2, 18|                 przy których modlił się w Zaduszki.~- A dyć tutaj, na krzyzie
18028     1, 9 |               zapłakane...~Nadszedł Dzień Zaduszny, szary, bezsłoneczny i martwy,
18029     2, 14|                  spieszę, Hanuś, inom się zadychał zdziebko, tom tego powietrza
18030     3, 26|            różańce, ale iż ją spierało, a zadychliwość raz wraz chwytała się bolących
18031     2, 22|              piersi i głos miała cedzący, zadychliwy, Kłąb zaś, jako człowiek
18032     1, 6 |                    aż się cofnęła nieco i zadygotała ze wzruszenia.~- Idźcie
18033     3, 32|              skrzydła przetrącone i serce zadygotało z żałości.~Prawda, na kogoż
18034     1, 3 |             gniewny głos krzyczał z głębi zadymionej sieni:~- Jacek! buciki panienkom!~-
18035     2, 13|               wiatrów.~Gnietli się też po zadymionych chałupach i swarzyli z ckności
18036     3, 28|                biorą i złością dokładają.~Zadyszał się tą przemową, Hankę zaś
18037     2, 23|             palących a niewypowiedzianych żądz, błyskawicowych spojrzeń,
18038     3, 31|                    Kaj się to znowu Jagna zadziała?~- Pewnikiem u organistów
18039     4, 39|                  nie było, a już się kajś zadziały ojcowe pościele...~- Mówiłam
18040     1, 8 |               kiej ten paw chodzi a głowy zadziera.~- Bez obrazy boskiej się
18041     3, 35|                pomiarkuj się i ze mną nie zadzieraj!~Pochylił się naraz przed
18042     4, 49|              kobieta, panią se była i nos zadzierała, a teraz co! Chałupę wezmą,
18043     4, 44|           szlachta trzymała się z osobna, zadzierzyście a hardo spozierając na chłopów,
18044     3, 35|                  Twarze były surowe, miny zadzierzyste, a oczy wynosiły się hardo,
18045     1, 9 |                   a znajda , to znajda... Zadzierżysto powiódł oczami i pewnym
18046     3, 34|            napierali ciekawie, kaj się to zadziewał przez tyla czasu.~Ale tak
18047     4, 37|                   i baba w garnek rozbity zadzwoni - mamrotał płaczliwie. -
18048     4, 41|                    Za jakie trzy tygodnie zadzwonią kosy! No, mówię ci!...~Antek
18049     4, 44|                 płonego szczekania, kazał zadzwonić wójtowi.~- Cicho tam! cicho!
18050     3, 28|               bych o północku w kieliszki zadzwonili, wstaniecie radzi na pijatykę -
18051     1, 2 |                pochowek dzwonił nie będę; zadzwonita w garki sami.~- Ociec z
18052     2, 23|                   ich taki straszny dygot żądzy że zwarli się z dzikim skowytem
18053     4, 41|               Przysunął się bliżej.~- Nie zafrasowałeś się o mnie bez tyla czasu,
18054     2, 22|               wierna.~Obejrzała chorego i zafrasowało się wielce serce miłościwe.~-
18055     2, 19|                   tego na zięcia wybierę.~Zafrasowały się swaty, posłali po gorzałkę
18056     2, 19|                 przygięte karki, podnosił zafrasowane dusze, prostował się, rozrastał
18057     4, 41|                    to cię jeszczek barzej zafrasuje! Jakże, chłop ma niespełna
18058     2, 22|                 na wojnę przeciw poganom.~Zafraswał się wielce Jastrząb, bo
18059     2, 22|                    Każde dziecko o takich zagadkach wie.~- To mówcie drugie,
18060     2, 22|                  to ser, i sam zadał taką zagadkę:~- "Lipowe drzewo wesoło
18061     1, 3 |                  siedzeniu.~Czasem któreś zagadnęło jakimś słowem, że to nieobycznie
18062     4, 37|            krzepić miłosiernie, a kiej go zagadnęły o pogrzeb i koszty; przerwał
18063     2, 16|             narodził. Kto ino bezgrzeszny zagadnie - ludzkim głosem odpowiedzą;
18064     3, 28|            obchodź. Noś posobnie, ino nie zagaduj się tam z dzieuchami, bo
18065     2, 20|         odetchnęła z ulgą i jęła do niego zagadywać, to w oczy naglądać, przymilać
18066     3, 30|                   a to leży, jak leżał... Zagadywałam: ani spojrzał na mnie. Słońce
18067     1, 11|                  nie słyszała, co do niej zagadywali.~W kościele już Jambroży
18068     1, 2 |                 wielkiego.~- Na dworskich zagajach i borowy go stamtąd wygonił.~-
18069     2, 21|               Zaszyli się w wysoki, młody zagajnik, w taki gąszcz splątanych
18070     1, 2 |            okienka, przysłonięte okapem i zagajone drzewami, mało przeciskało
18071     4, 45|                 dwór, stojący w wyniosłym zagaju modrzewi, powywierane okna
18072     3, 30|             uciechy, chodzili całą hurmą, zaganiając, kto się napatoczył, pod
18073     1, 3 |                się po ścianie i raz w raz zagarnął jaką muchę, nakarmiał nią
18074     4, 41|            obaczyć, piaskiem kiej kot nie zagarniam. ~- Pyskacz ścierwa. Wio,
18075     3, 34|               głosem:~- Toć i lampa przed zagaśnięciem żywszym płomieniem wystrzeli
18076     1, 2 |                  się skubać pióra, aż gęś zagęgała boleśnie i rwać się poczęła
18077     4, 37|                    kajś znowu jazgotliwie zagęgały gęsi, to koguty się wydzierały
18078     2, 25|           dworskich, że rozgorzał kiej ta żagiew na wietrze, to próśb nie
18079     4, 37|                  Zaginął wszelki posłuch, zaginęła poczciwość, zaginęło miłosierdzie,
18080     4, 37|             posłuch, zaginęła poczciwość, zaginęło miłosierdzie, brat powstaje
18081     3, 31|               wieczorem, albo Dominikową, zaglądającą do niej raz w dzień; żadna
18082     3, 33|                ścianach i w okno niekiedy zaglądających.~- Macieju! - rzekł znów
18083     3, 33|                nikto o nim nie pamięta.~- Zaglądałeś to do niego? co?~- Hale,
18084     4, 47|                 do nich, nie było nikogo. Zaglądam teraz, siedzą oboje i płaczą,
18085     2, 15|                obłamane przez wicher i na zagładę skazane , a schnące powoli
18086     1, 12|                wolna, uspokajał się i tak zagłębiał w siebie, nic nie słyszał;
18087     4, 45|         granicznych kopcach, przesiadywał zagłębiony wczytaniu albo jeno se medytujący.~
18088     3, 31|                   nie wracają, dziecko mi zagłodzą.~- Od kościoła nikogój jeszcze
18089     3, 34|                   zboże, póki chwasty nie zagłuszą...~- Przepijcie no do mnie,
18090     4, 39|                  Witek, to ci twoją krowę zagna do chałupy, a po resztę
18091     2, 18|                    Ale Witek upewniał, że zagnał wszystkie i przymknął drzwi,
18092     1, 3 |             Pacześ! Wzięliście ją z pola, zagnali do domu, zarznęli i zjedli!
18093     4, 40|           piskliwą nutą, zaś Hanka kluski zagniatała na ganku.~Antek przerzekł
18094     3, 29|                  kołacze pszenne z masłem zagniatane i na mleku, po nich następowały
18095     2, 20|                ale widząc twarze posępne, zagniewane, mało siedział.~Jeden tylko
18096     2, 25|                   i hukliwa, sroga wrzawa zagniewanego narodu. ~Każdy wołał swoje,
18097     2, 13|                   było tak, że odchodzili zagniewani, już Hanka krowę ciągała
18098     2, 20|               Wójt się też nie pokazywał, zagniewany, że Boryna nie chciał mu
18099     2, 25|               przemrożone, owdzie choroby zagnieździły się w chałupie, a do wielu
18100     1, 9 |                   kulas mi przestrzelili, zagoić się nie chciał, że to cięgiem
18101     3, 29|                  A juści, rana się prawie zagoiła, a im nic nie lepiej.~Zażył
18102     3, 29|                  ze świtaniem rozbijał na zagonikach pecyny i spulchniał ziemię,
18103     1, 3 |       przyjrzawszy się pod światło szarym zagonom, ordzawionym krótką szczotką
18104     3, 29|                 wyniesionym nad chałupami zagorzały wszystkie okna i z otwartych
18105     3, 33|                 długo wama w chałupie nie zagości... Kajże się to podzieje?~
18106     4, 41|                  Szymek jako tako się nie zagospodaruje.~Co go ta obchodziło cudze,
18107     2, 18|               uwagi, dopiero gdy się woda zagotowała, wydobył z jakiegoś papierka
18108     2, 18|                 nie, herbatę mam ze sobą, zagotujcie mi tylko wody...~- Wrzątku
18109     3, 30|                  na łóżko, to je palicami zagrabia, jakby w garście chciał
18110     3, 30|                gołymi pazurami ten wiater zagrabiać?~- A Niemcy ano na Słupi
18111     2, 24|           przywartymi do ziemi chałupami, zagradzała go zewsząd, że jakby ruszyć
18112     1, 12|            streficie się! Hej! Muzykanty, zagrajcie "żydowskiego"! Niech Jankiel
18113     4, 38|                uradował się ogromnie.~- A zagrałbyś to i pobożne pieśnie, co?~-
18114     3, 35|                   z nas! Dobra, ale teraz zagramy z wami inaczej! Nie chceta
18115     1, 7 |              krajach, też rozmówił się po zagranicznemu... a od nikogo nic nie weźmie,
18116     3, 31|                 gęsi na noc spędzonych do zagród, dziecińskie wrzaski, że
18117     2, 13|                trochę zaglądała do pustej zagródki, to przez okno patrzała
18118     4, 45|                   plebanią, kaj w osobnym zagrodzeniu stało kilkadziesiąt uli
18119     4, 37|              chałupie, bo powiem Hance! - zagroziła.~Ale poleciał i powrócił
18120     2, 24|                  jaki niecnota kijaszkiem zagrzebie.~Ledwie rozedniało chyla
18121     3, 32|              podążając z dala za procesją zagrzebywała ją strzępkami po miedzach
18122     3, 32|                 brata, któren przemyślnie zagubiał się w jałowcach i kole Nastusi
18123     2, 23|         nabrzmiewały taką potęgą wzlotu i zagubienia się we wszystkim, że wybuchali
18124     3, 27|         porykiwały lub pies naszczekiwał.~Zagubiła wnet pamięć tych rzeczy
18125     2, 13|                    popręgowane gorejącymi żagwiami, że świat cały stawał w
18126     4, 45|               suka, poleci za każdym, kto zagwizda.~Leciał prędko, ale nie
18127     4, 44|                  stojącą pod okapem, jaże zahuczała kiej bęben, wtedy ludzie
18128     4, 43|           przygarścią popiołu, a pokrótce zahuczało kajś wysoko, jakoby stado
18129     3, 27|                   nieśmiała i przez Antka zahukana, to jej tak ciężko nieraz
18130     3, 33|                 był mrukliwy i przez babę zahukany, to i barzej strzegący języka.~
18131     1, 4 |             ptaszek wabiący abo i bębenek zahurkotał i pobrzękiwał... ale wnet
18132     4, 45|              myślał, co me wezmą kiej psy zająca. To za mój opór, juści,
18133     1, 12|                   polelum, a z dziedzicem zajączkami się dzieli... Cie!... Ale
18134     2, 21|             drzewa, to przywierali jak te zajączki pod jałowcami, wszędzie
18135     4, 42|                 go Mateusz hamował w onej zajadłości, ale mu rzekł krótko:~-
18136     4, 43|                 czegoś nowego.~I pokrótce zajarzyły się w mrokach oświetlone
18137     3, 29|          najżółciejszy; wysypała też cały zajazd przed gankiem i ścieżka
18138     4, 38|                 buchał od ołtarza, czasem zajazgotały dzwonki, a czasem zahuczał
18139     3, 35|             półbokiem i czujnie, pilnując zajdów, odchodzili, tym ci szydliwiej
18140     2, 16|                 ino, tula, a do nikąd nie zajdzie. Nie powiadaj tylko na sprzeciw
18141     3, 35|              drudzy też poniechali swoich zajęć, a ino całe te dnie i wieczory
18142     3, 31|            kościół, kaj już pierwsze wozy zajechały, a wkrótce wszystek plac
18143     4, 43|             całując po gębule, jaże krowa zajęczała, pies jął naszczekiwać radośnie,
18144     3, 29|                 borowinowe gałązki i wąsy zajęcze.~Jeszcze się z niego ześmiał
18145     2, 23|                   bolesny, śmiertelny bek zajęczy, potem ostry tupot, wrzawa
18146     3, 29|                  zielonej borowiny i tymi zajęczymi wąsami opleść stół cały.~
18147     3, 26|                tam? - ozwał się po chwili zajękliwy głos z komory.~- Dyć to
18148     2, 13|             topolami, czasem jeno dzwonek zajęknął w oddali i kurzawa zamajaczyła.~
18149     4, 46|        zaniepokojony poleciał do Mateusza zajętego przy Stachowej chałupie;
18150     3, 32|                   z nią nie stowarzyszył, zajęty swoimi. Aż w końcu złość
18151     3, 29|                 zaturkotały pierwsze wozy zajeżdżając przed cmentarz i ludzie
18152     3, 31|               porę!~- A zawdy w niedzielę zajeżdżajcie do nas kiej do krewniaków!~-
18153     3, 28|                   wraz też przed plebanię zajeżdżała bryczka w spaśne kasztanki,
18154     3, 29|                 kusząc nim co łakomsze...~Zajeżdżały właśnie przed Borynów dom,
18155     2, 15|                  na robotę; ostawił go na zajeździe wśród kloców zwalonych na
18156     2, 25|               dworskie padnie!... a zaraz zajmą, zaraz sądy, zaraz sztrafy!~-
18157     1, 12|                stołów, a za nim insi jęli zajmować miejsca, a śpiesznie, bo
18158     3, 34|          żydowskiej stancji, gdyż alkierz zajmowali gospodarze ze swoimi gośćmi.~
18159     2, 25|                   w milczeniu, spokojnie, zajmując wszystkie ławy, stoły i
18160     2, 15|               czuł, że wieś wciąż się nim zajmuje~że go pilnują i śledzą na
18161     4, 45|               pochrząka za ścianą, pieski zajrzą, wróble wpadną do sieni,
18162     2, 18|               spode łba, dziwnie jakoś.~- Zajrzałam do siwuli, bo cosik stęka
18163     2, 18|                  pieniądzach nie rzekł.~- Zajrzałbyś do dzieci kiedy.~- Przyletę,
18164     4, 40|           szczęściem, co nie czekał, więc zajrzawszy do stajni czepiła się Pietrka.~-
18165     3, 29|                 skamlały, abyście do nich zajrzeli... przyjdźcie!... - gorąco
18166     3, 35|                 czerwony kogut zapieje!~- Zajrzymy tu potańcować z waszymi
18167     4, 49|               swarów a obrazy boskiej !~- Zakała całej wsi! Już przez nią
18168     2, 16|              pieczeniu nie zwalili na nas zakalca! - śmiał się Boryna rozgrzewając
18169     3, 29|                  się jedynie frasując, by zakalec nie wlazł do placka albo
18170     3, 28|                   zakrystii, Walek księży zakalikuje organiście, a Magda kościół
18171     2, 25|                  siebie, nieustępliwa moc zakamieniła dusze i oblekała je w taką
18172     2, 16|                  gra w oczach! A Jagna, z zakasanymi po ramiona rękawami, miesiła
18173     2, 19|                 złość go poderwała sroga, zakąsił ino zęby, zapiął pętle kapoty,
18174     1, 7 |              Panajezusowej kapoty wziąć a zakatować. Aż się Pan Jezus ozgniewał
18175     1, 9 |                  juści, nie jednego burka zakatrupiłem... nie dwóch... a młodszy
18176     3, 30|                 okrwawiony pręt.~- Tym ci zakatrupili Burka!~Żelazo przechodziło
18177     3, 30|                  się ze sadów.~Dominikowa zakazała Hance ruszać się z pościeli,
18178     4, 45|                 nie wolno, nie rusz, a co zakazane, obchodź z daleka. Pokorne
18179     4, 44|             drzewa, nie bacząc na wójtowe zakazy, któremu jeno Grzela powiedział:~-
18180     3, 35|               śmignęły go kiej biczem; że zakipiał, wyprostował się hardo i
18181     1, 10|                 ten jeden razik, aby choć zakląć ze złości - ale go wnet
18182     1, 7 |           przychodzi do Lipiec i u Boryny zakłada kwaterę... Rochem kazał
18183     3, 28|             oberwać! Krowy ano pój, siano zakładaj i sieczkę na noc zasypuj...
18184     1, 11|                   będzie tu nowe porządki zakładała! Dworskie pannice niechta
18185     3, 30|            przemianą, a Józka jaże w ręce zaklaskała:~- Pietrek ci to? a to by
18186     2, 16|                 przypomnienia, obietnice, zaklęcia i pożądania paliły się w
18187     3, 27|            gąsiorów; bociek też raz jeden zaklekotał gdziesik i przeleciał blisko,
18188     3, 30|          powracały już niektóre z miasta, zaklekotały od trepów wszystkie mostki,
18189     3, 26|                zaś nad tym całym światem, zaklęsłym ździebko w miejscu, kędy
18190     2, 22|                takie cudności o królewnie zaklętej, że wrzeciona przestały
18191     2, 22|                   śpiewa, każdy ptak jest zaklęty, każdy kamień ma duszę,
18192     2, 25|         przestając na wszystkie świętości zaklinać, by się opamiętali a do
18193     2, 25|                  dać ucha, przytwierdzała zaklinając się na wszystkie świętości,
18194     2, 14|                      a mówiłam, prosiłam, zaklinałam, strzegłam - a bo to łajdusa
18195     1, 5 |                 aż dziewczyna cofnęła się zakłopotana i już bez targu zapłaciła
18196     3, 35|                 twarz, odwiodła głowę i w zakłopotaniu jęła rozgarniać wodę nogami.
18197     3, 27|                nienawiścią, aż ją w sercu zakłuło i same palce się sprężyły
18198     3, 27|                  oblał i serce gwałtownie zakołatało.~Prawie że nie spała tej
18199     4, 38|                   łąk chłód luby powiał i zakolebał bielejącymi żytami, jeszcze
18200     3, 30|                  ze wszystkich gardzieli, zakolebała się ciżba, palący wicher
18201     3, 27|               słońce przygrzeje, a wiatry zakolebią, rosi obficie, wpiera się
18202     1, 3 |                ten wiater żenie, a on się zakolebie i gwarzy, i szumi, a potem
18203     4, 44|        sprawdzeniu wójt wlazł na stołek i zakomenderował:~- Kto za szkołą, niech