Tom, Rozdzial

19212     4, 43|                dziobów na polikach?~- Nie zdrapuj, to przejdzie ci bez znaku,
19213     2, 25|              padających w śmierć i patrzą zdrętwiali na nieubłaganą kośbę.~Bo
19214     2, 13|                  pomdlały, wszystko jakby zdrętwiało i stanęło w zdumieniu z
19215     1, 3 |                dmuchnął w oczy i rzekł:~- Zdrętwiały, bo przymrozek galanty.
19216     4, 42|                  się nażegnać, jaże kulas zdrętwieje: dzisiaj było inaczej, a
19217     1, 2 |                przeżegnał się i jął mówić zdrowaśki za nieboszczkę i wszystkie
19218     3, 31|           przynosim wam, matko. Niech się zdrowo chowa na pociechę!~- I niechaj
19219     3, 27|                   wczoraj przywiózł: jako zdrowszy.~- Wójt akuratnie tyle wie
19220     1, 12|                 ino wyzbyłenn do cna, ale zdrowszym!~Leżał spokojnie i ani krzyknął,
19221     1, 1 |                   krzami.~- Ha, to świnie zdrożeją, bo jaki taki chciał będzie
19222     4, 48|                   nie podejrzewałam o nic zdrożnego! Myślałam sobie zawsze,
19223     2, 24|            wypominać przewiny wszystkie i zdrożności, jakich się dopuszczali:
19224     4, 45|                 jadła i czując się wielce zdrożony, zaraz położył się spać.
19225     2, 23|              sosny, gdy je burza wyrwie i zdruzgotane rzuci na siebie, że obejmują
19226     2, 21|             wydawało, jako cały bór runie zdruzgotany.~Biegli też, co ino sił
19227     3, 31|         rozglądając.~- Temu się najbarzej zdumiewają nasze chłopy, co ludzie
19228     3, 32|                    Wracają!... mało to? - zdumiewały się jej oziębłości.~- Tyla
19229     2, 23|               poczną, bych się potem stać zdumionym oczom: wiośnianą porą albo
19230     4, 47|                  prowadzić, jaże i głupią zdurzył.~- Ze to nie ma sądu na
19231     4, 40|                   się przemóc, bo to mógł zdusić w sobie kuntentność, która
19232     4, 38|                 Witek.~- Żeby ich morówka zdusiła! - zaklął wytrząsając pięścią.~-
19233     2, 25|             gorącej, mocna, a on dziw nie zduszał w uściskach, to mimo wszystko,
19234     2, 23|             samych trzewiów, tylko szepty zduszone, porwane a strzeliste jak
19235     2, 18|                       szeptał.~A ten głos zduszony, namiętny, zapiekły mocą
19236     3, 34|                    ale samam ich w sadzie zdybała, no...~- Dajcie mi gdzie
19237     4, 45|               tobą, niech no cię jeno kaj zdybię na osobności - mruczał bacząc,
19238     3, 27|                przy tym jako te psy kiele zdychającego barana i przepierali z warkotem,
19239     2, 13|                się zdziebko, wichry jakby zdychały, bo ino od czasu do czasu
19240     3, 26|                  ziemię, obwalanych mułem źdźbłach ozimin ślady wielkich śniegów
19241     3, 26|           fruwając niekiedy pod nawami ze źdźbłami w dziobach, a czasem jaskółki
19242     3, 36|              każdej grudce ziemi, każdemu źdźbłu, i siał - siał wciąż, siał
19243     4, 42|                się to co urodzi na takich zdziarach i mokradłach!~- Wszystko
19244     4, 41|               kiej go już doganiała, bych zdzielić drewnem, poderwał się i
19245     3, 35|                   jeden przez drugiego:~- Zdzielże który w łeb pierwszego z
19246     1, 3 |                 jaki abo i jenszy miescki zdzier. To tak było.~- Patrz dobrze
19247     3, 35|                  do drąga z obleczeniem i zdzierając z niego Szymkowe rzeczy,
19248     4, 37|         niecierpliwie:~- O tym potem. Nie zdzieram skóry z ludzi. Maciej był
19249     4, 47|                   no. Ale dobrze tak temu zdzierusowi, niech mu kałdun spadnie.~
19250     2, 15|                   cosik, co ino przez moc zdzierża, co ino przywarło, przytaiło
19251     3, 35|             tajemnicę, jeno co ledwie już zdzierżała tę straszną radość; chodziła
19252     1, 6 |          przystawał odpoczywać, że ledwie zdzierżeli wóz, żeby nie uciekł.~-
19253     2, 24|                   że gdyby nie wstyd, nie zdzierżyłby tych łez, co się cisnęły
19254     2, 21|                przyzwał z powrotem... nie zdzierżysz tej biedzie, nie...~Opuściła
19255     3, 35|                 Szwaby, bo z chłopami nie zdzierżyta.~- A waszego mięsa i głodny
19256     2, 21|           strzępiaste konary, niby wskroś zdziurawionych strzech, świtało niebo białawe
19257     1, 7 |                     Jagna aż krzyknęła ze zdziwienia, bo ten ci to był, o którego
19258     2, 14|                   stary Kłąb.~Niemało się zdziwili, bo pierwszy to był człowiek
19259     3, 29|               dobrodziej nie widzieli!... zdziwują się wielce! - mruknęła urągliwie
19260     3, 32|        uwałowanych redlinach?~- Końskiego zęba wsadziłem całą morgę...
19261     2, 19|               była w chałupie, a głód już zębce szczerzył za węgłem, do
19262     2, 15|                    nie chyci albo tyla co zębem. Pożyczę wam na dzisiaj
19263     2, 15|               wiewiórczych kudłów nadrę i żeber pomacam, nie obronią cię
19264     4, 38|              wstyd, żeby rodzony ociec na żebrach! A co Antek na to powie?
19265     1, 11|                   spódnica biała rzęsisto zebrana w pasie, gorset z błękitnego
19266     3, 31|                   widne były głowy w krąg zebrane i gęby ruchające, skrzybot
19267     4, 43|                  naradę przed jutrzejszym zebraniem w kancelarii, na które wzywał
19268     1, 11|                zagrała wolno i cały naród zebrany, starzy i młodzi, dzieci
19269     1, 10|       nieprzytomnym głosem krzyczeć:~- Na żebrę ino nam iść, we świat...
19270     4, 38|         przyzwoleństwo pytała nie będzie! Zechcemy, to i on musi! - zagrzmiał
19271     1, 3 |                    aby ino chycić cudze i zechlać...~Zajrzał do stodoły i
19272     3, 34|                     Naści, szkła jeno nie zechlaj, pijanico! - podał mu pełny
19273     1, 3 |                 że i dwie drugie tyle nie zechlają..: Jeszcze z miesiąc, to
19274     3, 28|           zostawię w tamtej komorze, żeby zechlała albo wyniesła! Niedoczekanie
19275     3, 27|        najczystszy, w słońcu wysuszony.~- Zedrzeć ci ino pazurami tę gębusię,
19276     4, 38|                   dziecińskimi śmiechami.~Zegar wybił jakąś godzinę i organiścina
19277     4, 38|               podłogi, nieustanne cykanie zegaru i nawet ciężkie przysapki
19278     2, 20|                 równo, jako te godziny na zegarze, ani go wyprzedzić, ani
19279     2, 22|                 swój dom, przeciera oczy, żegna się, a poznać nie może...
19280     1, 9 |                przyzby resztki wieczerzy, żegnały się pobożnie i szeptały:..~-
19281     4, 46|                ziemię rękami kieby tę mać żegnaną na zawsze.~Jagusia jaże
19282     2, 25|                 ksiądz ze mszą wychodził, żegnano się, zdejmowano czapki,
19283     1, 6 |                    Poczekajcie, niech ino zejdę, to pomogę. Pomroka taka,
19284     1, 7 |                      Idź se, bo cię matka zeklną jeszcze... - prosiła cicho.~-
19285     1, 2 |                 stosem starych rzemieni i żelastwa, aż usłyszawszy Hankę w
19286     3, 27|                   dobrą godzinę.~- W tych żelazach siedzi? - wykrztusiła strachliwie. ~-
19287     1, 6 |                  rdzawej niby pasy blachy żelaznej, a tu i ówdzie majaczyły
19288     3, 33|                podjeździe, a wszystkie na żelaznych osiach, na żółto i niebiesko
19289     2, 14|                  był coraz tęższy i kieby żelaznymi pazurami ściskał, bo raz
19290     3, 36|                   obsiadły łęgi, ostrzyły żeleźca i, błyskając kosami, całe
19291     4, 40|               boćka, stawiając mu w ganku żeleźniak z wczorajszymi ziemniakami,
19292     2, 17|                strasznie smutna.~Mróz był zelżał nieco, ale poczerniało jakoś
19293     3, 32|                   Która co inszego powie, zełże jak pies.~- Wyczekały się
19294     1, 12|                 gębę kożuchem, ścichł, bo zemdlał z bólu. Oporządził mu nogę,
19295     3, 30|                   do łóżka, bo jej w ręku zemglała, pot kroplisty wystąpił
19296     4, 43|                parno, jaże ptactwo padało zemglone, krowy żałośnie ryczały
19297     4, 47|                  kolei, boć każden chciał zemleć jeszcze na żniwa.~Niemało
19298     2, 13|              ciemnicach się krył i marzył zemstę srogą, poprzysięgał, iż
19299     2, 15|              wojnę, to mie i ze zgodą nie żeń, widzisz go, jaki mi przyjaciel!
19300     1, 10|                 ożenkowi, chcecie, to się żeńcie...~- A przeciwcie się, dużo
19301     1, 2 |                   nosem, a na wspominek o żeniaczce aże kwiczy i z nogi na nogę
19302     3, 35|                pacierze.~- Z kimże się to żenisz? - spytała z urągliwym prześmiechem.~-
19303     2, 20|                    by ino jakoś ten dzień zepchnąć, ale i tam dobrze jej nie
19304     3, 27|                   pierzynę snadź z gorąca zepchnąwszy do pół piersi, że ramiona
19305     1, 12|                   Dopiero kiej coś niecoś zepchnęła roboty, zajrzała do Kuby.~-
19306     2, 19|                  sobie w oczy, tanecznicy zepchnęli ich pod ścianę, Nastkę pojął
19307     3, 30|                  zlały i jeszcze do stawu zepchnęły na pośmiewisko...~Ale ozgniewany
19308     2, 19|                   starym nie ostawiać, bo zepsują.~- Cóż, na to jest tylko
19309     2, 17|            dziećmi.~- A gdzież to twój?~- Zepsuła się młockarnia we Woli,
19310     1, 12|                        Juści, już na nic, zepsuta, czernieje cała.~- Urznęliby? -
19311     4, 46|              człowieka gonić jak tego psa zepsutego! - buchnął Mateusz. ~- I
19312     3, 33|                 boćki leciały z gniazd na żer, kokoty piały po płotach
19313     4, 38|                 taką mocą, jaże trzasnęła żerdka. Jasio wychylił głowę, popatrzył
19314     1, 10|                    a on ubijał i zakładał żerdkami, ale mu ręce drżały i raz
19315     1, 7 |              niektóry z biczem bieży, kto żerdkę z płotu wyciąga, kto znów
19316     2, 24|              stada wron włóczących się za żerem - a cudna, przesłoneczniona
19317     3, 35|               westchnął ciężko i trwożnie zerkał na Podlesie...~- Chodźmy,
19318     2, 23|               zamajaczył tak wyraźnie, że zerwali się na równe nogi.~Ktosik
19319     1, 9 |                  i zamętu - aż stado wron zerwało się z kaplicy i z krzykiem
19320     1, 8 |                   to choćby i smok, a nie zerwie się... No, wiela, matko?-
19321     4, 49|            zrobiły nad nim sąd, organista zerżnął mu skórę, ksiądz swoje,
19322     4, 37|                   gębą, podobien zgoła do zeschłej na słońcu grudy ziemi lebo
19323     1, 9 |               nawet wiatr nie przegarniał zeschłymi badylami ni chwiał drzewami,
19324     2, 19|                obaj byli kieby te pluskwy zeschnięte! Skoczyły po rozum do głowy
19325     1, 9 |                  i gąszczów drzew, i traw zeschniętych.~Głuchy, przyciszony trwożnie
19326     1, 5 |                 wyboisty bruk miasteczka, zesiadł z bryczki i jął dziękować
19327     3, 31|                  świątecznie przyodziani, zeskakiwali z wasągów rzucając pozdrowienia
19328     4, 48|                   Zatrząsł się ze wstydu, zeskoczył z łóżka, otworzył okno i
19329     2, 19|                 śniegach, cichość martwa, zeskrzytwiała tuliła świat cały, wieś
19330     4, 37|                   całkiem widział się być zeskrzytwiałym, leżał na twarzy, jak był
19331     1, 7 |                   tak całował, że całkiem zesłabła, oczy jej zaszły mgłą, tchu
19332     1, 1 |               rozłożył brewiarz, ale oczy ześlizgiwały mu się z czerwonych liter
19333     3, 29|              zajęcze.~Jeszcze się z niego ześmiał Pietrek, a i Józka nie pożałowała,
19334     4, 38|                  nas na ozory i powiedzą, żeśmy go wygnały po proszonemu.~-
19335     1, 5 |                 pysk paskudny, to ci wnet ześniedzieje... Ale, pszenica czysta
19336     4, 41|                 pleć, dyć mi wstydno... - zesromała się wielce.~- Przyjdź, Jaguś,
19337     4, 45|                  widziało, co żywy janioł zestąpił z obrazu i oto płynie ku
19338     2, 21|                   oczy bez dawnego lęku i zestrachanej pokorności, stary zaś wciąż
19339     2, 24|                  jego wejście porwali się zestraszeni, nawet Stacho nie wiedział,
19340     2, 16|                mię rozbiera... - bełkotał zestraszony.~- Do Nastki cię niesie,
19341     1, 4 |             kościoła krążyło stado gołębi zestraszonych...~..................................................................~ ~
19342     3, 28|                 prześmiechy na pamięci! - zestrofowała ją gniewnie.~- A cóż to?
19343     1, 7 |                 nieco, szatkownicę.~- Ba, zestroiły się kiej na wesele! - ozwała
19344     3, 32|                   rannym deszczu. Kobiety zestrojone świątecznie postawały kupami,
19345     1, 2 |                 nie wyporządzone, to trza zesuć na klepisko.~- Kiej ociec
19346     3, 32|               sinych wysokościach, słońce zesunęło się na sam wrąb i nad borami
19347     4, 46|                   buntuje - rzekł Mateusz zesuwając się na ziemię.~- To by rychtyk
19348     3, 36|                nad chałupą, że modry cień zesuwał się z białych ścian, wody
19349     2, 20|                 sobą ciągał i na wiór się zesychał z tych utajonych myślunków
19350     4, 45|                nim z brzękiem i szumem, a zeszedłszy na ziemię poniósł sito przed
19351     3, 32|                Bóg zapłać, bo i koniczyna zeszłaroczna nietęga; jeśli susze przyjdą,
19352     3, 32|                 bociaków coś więcej niźli zeszłego roku.~- Mają co żreć na
19353     1, 10|                starszą siostrą jeszcze od zeszłej zimy, że to tamta po śmierci
19354     3, 32|                  w niziny, zarosłe żółtą, zeszłoroczną trzciną i olchami, skąd
19355     3, 32|                     Byle nie tak, jak mój zeszłoroczny: schylać się nie było po
19356     3, 26|                kałużami spośród rdzawych, zeszłorocznych liści przedzierały się złotawe
19357     3, 28|                   sprzedała organiścina w zeszłym tygodniu coś dwadzieścia
19358     1, 5 |                  lepsze. Ale to się jakoś zesztukuje, tak że będzie i choroba
19359     4, 39|                stawem i kaj się kto z kim zetknął, rajcowano zawzięcie o wypadkach,
19360     2, 25|               idąc do chałupy...~Na ganku zetknęła się z Kłębiakiem, któren
19361     3, 33|                bokach, rzekł stanowczo:~- Zetlałe do cna, samo próchno, nic
19362     4, 45|                kruszyny ludzkiej, od tego zetlałego źdźbła, co drgając, kieby
19363     2, 19|                   uczynił, ostatnie zorze zetliły się do cna, że ino kajś
19364     2, 24|                   dawną duszę miała jakby zetloną na proch, to w sercu poczuła
19365     1, 3 |                jest za obrazem. A niechta zetną jakiego grabka albo i chojkę -
19366     2, 18|                   że ni jednej chojki nie zetnie, póki się z nami nie ugodzi
19367     4, 49|              pochód przystanął.~- Trza ją zewlec do naga i pod kruchtą wysiec
19368     4, 37|                 trup lichy, ta człowiecza zewłoka, próżna żywiącego dechu,
19369     4, 45|                wrzące, białawe płomienie. Zewlókł kapotę, lecz i tak koszula
19370     1, 3 |              Jeszcze z miesiąc, to by nas zeżarła i z bebechami... Co było
19371     3, 31|                  bo go wnet słońce do cna zeżarło - to i nie dziwota, że na
19372     2, 15|                  tego, bo cztery piły tak zeżerały drzewo, że ledwie mogli
19373     2, 15|             rozumiał, co koza na pieprzu, zeźliłem się, skląłem juchę, bo drzewa
19374     3, 33|               mogąc wydobyć.~Nastka cosik zeźlona odeszła, kury zwołując po
19375     2, 24|          przysiągł, a zresztą są świadki, zeznają i musi być kara na takich,
19376     2, 24|                  a deliberowali, co stary zeznał do protokółu, wiedział jeno
19377     1, 3 |                  w rzeczywistości nic nie zeznali prócz plotek i domysłów,
19378     1, 3 |            jękliwym, nieprzytomnym głosem zeznawał, że świnia była matczyna,
19379     1, 3 |                poszkodowana, Dominikowa a zeznawała cichym, nabożnym głosem
19380     3, 34|               weźmiesz~Skoro żytko, jarkę zeżniesz;~A tyś zeżon i owiesek -~
19381     3, 34|              żytko, jarkę zeżniesz;~A tyś zeżon i owiesek -~Teraz szczekasz
19382     3, 35|                  ogień ima się słomy, ale zeźre i murowańce, a chyta się
19383     4, 45|              boków niby rozpalona blacha, zezuł i buciary, grzęznąc w piasku
19384     2, 13|                 obleciał.~- Co mu jest? - Zezuła trepy, bych go ino nie jątrzyć
19385     2, 15|                 nie pękła, ale musiał but zezuwać i okładać lodem, bo napuchła
19386     4, 37|               gęsto przysiadać kobiety do zezuwania trzewików, zaś drogi tak
19387     3, 32|                  dusze i oczy poczęły się żgać błyskawicami nienawiści.~-
19388     3, 30|            swojemu tym słowem kieby nożem żgacie...~- Wesoło mi, tom rada
19389     1, 2 |                  i pies warczeć przestał.~Zgadł, bo wójt wszedł, bat rzucił
19390     3, 33|                  wrzeszczała urągliwie.~- Zgadła ciotka: ksiądz wypasł swoimi
19391     3, 36|                   zgodę zapobiega?...~- A zgadliście, matko, ten się najwięcej
19392     4, 46|                  i Grzelę wołają.~Ale nie zgadły, bo Grzela puścił brata
19393     2, 20|                    nie hołubił, myśli nie zgadywał ni o jej łaski się starał,
19394     2, 22|               świecie nago chodzi."~Długo zgadywali, aż dopiero Mateusz powiedział,
19395     4, 44|                 cóż, wszyscy jednogłośnie zgadzacie się? - zapytał uroczyście
19396     2, 17|               wszystkiemu przytwierdzał i zgadzał się na wszystko, co mówili,
19397     3, 33|                   przepuszczając niczego, żgała ją powoluśku naśmiechliwymi
19398     1, 10|                 na Jagnę wypowiedzieli, a żgało go w serce jakby nożem...~-
19399     2, 15|           panieństwie... Każda teraz może zganiać na przełaz ostry... a stary
19400     3, 29|          obchodził wciąż rumowiska i kury zganiał do kupy, to krowie uwiązanej
19401     4, 41|                   a do cna już posiwiał i zgarbaciał, żywą krwią pluje i kulasami
19402     3, 36|             powieda, jako nie chce do cna zgarbacieć przy ciosołce, to musi se
19403     2, 16|                   z podniesionymi nożami, zgarbieni, srodzy a nie ruchający
19404     3, 29|              odłamane gałęzie.~Stary też, zgarbiony, przemykał pod samymi płotami,
19405     1, 4 |                       W szkło? - zapytał, zgarnąwszy do opałki zaśniedziałe miedziaki.~-
19406     3, 29|                 łóżka i ledwiem co dzieci zgarnęła w naręcze, a tu już wszystko
19407     1, 12|           czerwone paciorki, że chciał je zgarniać, tak widno toczyły się po
19408     3, 29|                    dzieci nawet pędząc do zgarnywania błota w obejściach i wysypywania
19409     2, 13|                  w strapieniach, uśmiechy zgasły, w oczach błyskały tłumione
19410     3, 33|              Maryja!~Dobranoc!~ ~Mrok już zgęstniał i noc ciepła i cicha świat
19411     1, 3 |                  raźniej się poruszali, i zgiełkliwiej; wychodzili gromadnie na
19412     1, 1 |                  ktoś niektoś wyprostował zgięty i zbolały grzbiet, odetchnął
19413     1, 7 |                  tak przytuleni do siebie zginęli w ciemnościach.~
19414     3, 28|                   niech jeno co z chałupy zginie, to jak Bóg w niebie, do
19415     4, 43|             przywalili błotem dymiące się zgliszcza i porozchodzili się do domów,
19416     2, 13|         skowyczały w polach kiej to stado zgłodniałych wilków; a hulały rzetelnie,
19417     2, 23|                  namiętnym, nieprzytomnym zgłoła śpiewem...~Kołysali się
19418     2, 16|                 wsi powiadali, że całkiem zgłupiał z tego kochania, bo choć
19419     4, 41|                   a wzdychał markotnie.~- Zgłupiałem już do cna! Jezu, dokąd
19420     4, 40|                  to, co naród pobłąkany i zgłupiały kiej barany, a nie ma go
19421     1, 4 |                 się suma - organy huczały zgłuszonym, pokornym a głębokim głosem
19422     4, 38|           Chodziła sama, dziwnie smutna i zgnębiona. Nie cieszyły jej dzisiaj
19423     4, 48|                wrzaskliwie.~Przypomnienia źgnęły go niby szydłem, iż przystąpił
19424     3, 27|                przypomnienie było jako to żgnięcie w serce, że i teraz poderwała
19425     4, 48|           posłyszy. Laboga, dyć mi ziobra zgnieciesz... puść...~Pietrek Borynów
19426     2, 13|                 potworne łby, przeciągały zgniecione kadłuby, rozwichrzały sine
19427     2, 14|                   i myliło się jej wciąż; zgniewana jeszcze była na Weronkę
19428     3, 36|                rozłaził w pamięci jako te zgniłe przędze, i dusza mu się
19429     2, 13|        zmurszałych bali, nawozu i śmiecia zgniłego. Ni jednej deski na ziemi,
19430     4, 41|                 Krowa im padła, ziemniaki zgniły, że trza było kupować do
19431     3, 33|                Wójtowa, cicha zazwyczaj i zgodliwa kobieta, jakby się dzisiaj
19432     2, 20|                    Dobry człowiek jestem, zgodliwy, wszyscy o tym wiedzą, ale
19433     4, 41|                 dorzuciła uszczypliwie:~- Zgódź się do Jagusi, ona ci tłuściej
19434     1, 6 |               Laboga, a dyć ino la ciebie zgodziłem skrzypka z Woli i la ciebie
19435     4, 49|                  zapytał:~- Już wszystkie zgodziły się na jedno, że Jagusię
19436     1, 2 |              swego wieku, a zaraz się wam zgoi wszystko - dodała wójtowa
19437     3, 31|               cały dzień, jeno mi ich nie zgońcie... młynarza też uproszę,
19438     4, 40|                  Koni na piechotę się nie zgoni! Że to kużden człowiek musi
19439     3, 33|                  i do tej Hameryki... nie zgonią...~- Jezus, Maria! Do Hameryki! -
19440     3, 31|                   jęczmień spadłe, pecyną zgonił, a często pierwszą garść
19441     1, 3 |                 przyniósł z sąsieka nieco zgonin, dobrze okraszonych owsem,
19442     2, 22|              Przyszła jeszcze, zasapana i zgoniona, Grzeli z krzywą gębą kobieta,
19443     1, 7 |                    a biedne jest, głodne, zgonione i bezpańskie.~Ale chłopi
19444     1, 3 |                 nieprzytomnymi oczami psa zgonionego patrzyła po ludziach i ważyła
19445     3, 29|               taki czas, że jako ten pies zgoniony a bezpański, rad, kiej go
19446     4, 49|                   kłosami, pasły się całe zgony owiec i krów, kaj niekaj
19447     4, 49|            odrzekła niechętnie, podnosząc zgorączkowane oczy.~- Ciekawaś czy nie,
19448     3, 32|                    Długo łapała powietrze zgorączkowanymi wargami... Nie, niedobrze
19449     3, 34|                 jestem, a jeszcze o takim zgorszeniu nie słyszałam. Sołtys zaraz
19450     2, 19|             Boryna, przywiedły go kobiety zgorszone, popatrzył i wnet się we
19451     4, 45|              buchnął wzgardliwie, głęboko zgorszony.~- Bajdy! Hale, przeciek
19452     4, 49|                  święte nas poucza: jeśli zgorszy cię ręka twoja, odetnij
19453     1, 11|                 co wszystko w niewiniątka zgorszysz, to jakby mnie samego; tak
19454     4, 41|                   ze sobą zmizerował się, zgorzkniał i stał się w chałupie srogi
19455     3, 30|        spróbowałam: kieby na starym bucie zgotowana i smarowidłem od woza omaszczona.
19456     3, 32|                izby wietrząc łakomie, czy zgotowane.~Łzy ustać musiały i boleście
19457     4, 40|                   wesoło. - Jeno la Rocha zgotuj co inszego.~- Bóg zapłać!
19458     1, 3 |                    Widzi mi się, co jutro zgotują mięsa... Tyle i z ciebie,
19459     2, 13|                   rozskowyczoną, wściekłą zgrają biły w chmury, rzucały się
19460     4, 44|                  i naród już się wszystek zgromadził przed kancelarią, a naczelnika
19461     1, 3 |                   prześwietnego sądu i la zgromadzonego narodu, co jestem niewinowaty,
19462     3, 32|                 chłopy wam nie uciekną! - zgromił ksiądz, bo mu już następowały
19463     1, 7 |              dalej coś o tym rzec, ale ją zgromiły drugie, że to o takich rzeczach
19464     4, 37|               świecąc oczami zapiekłymi w zgrozie.~Szczęściem, że Hanka wrychle
19465     4, 39|             wyrzekła porywczo, tak jednak zgryziona tą wiadomością, że cały
19466     4, 49|                 warknęła i srodze się tym zgryzła, że tak czy owak, a trza
19467     4, 41|              dusza człowiekowi zapiecze w zgryzocie, to by i siebie, i wszystek
19468     3, 33|                  córka nie szczędziła jej zgryzot i wstydu. Paczesiowa trzymała
19469     4, 41|                ostałam jeno z trupem a ze zgryzotami! - Zatrzęsła się z zimna.~-
19470     3, 32|               zajrzała, ale jakby po nową zgryzotę - ano klacz obgryzała pusty
19471     4, 38|                 naród, chociaż zmęczony i zgrzany do ostatniej nitki, miętosił
19472     3, 26|                  w pasy, kieby te postawy zgrzebnego płótna, rozciągnięte pod
19473     1, 1 |             pochyłości i niby długi wątek zgrzebnych skib rozciągał się aż ku
19474     3, 31|               świtania zadeszczone, jakby zgrzebnym przędziwem obmotane, że
19475     2, 24|             Boryny.~Juści, kto przez kogo zgrzeszy, temu się do niego nie spieszy,
19476     2, 16|              dzieci was ślepi, byście nie zgrzeszyli!... .~Postrofował ja surowo,
19477     4, 49|                twoja, odetnij ją, a jeśli zgrzeszyło oko, wyłup je i ciśnij psom!
19478     1, 5 |                 wynoś się nad drugie - bo zgrzeszysz ciężko. I sam dobrodziej
19479     2, 25|           siekiery waliły bez przestanku, zgrzyt pił nie ustawał, a świst
19480     4, 41|                   przerwy, piły z głuchym zgrzytem przeżerały długachne kloce,
19481     3, 36|                sine ostrza, roznosiły się zgrzytliwe ostrzenia i wszędy bił mocny
19482     2, 25|                  siekier i przeszywający, zgrzytliwy pisk pił.~Walili bór!...~
19483     1, 1 |                  Wóz zaturkotał albo pług zgrzytnął o kamienie... to cisza znowu
19484     1, 1 |              konie pociągły z miejsca, aż zgrzytnęły orczyki - i orał dalej wielki
19485     2, 25|              dworem pogodzić, a resztę na zgubę podać!...~Kobus się już
19486     1, 7 |              trzecim chodzi i znowu gdzie zgubi...~Taka była Jagustynka...~
19487     2, 23|              przywarci do się a bezwolni, zgubieni w sobie a niepamiętliwi,
19488     4, 40|                   w oborze, to by całkiem zgubiły mleko. Dajcie mi Pietrusia
19489     2, 23|                 blaski, jakby echa jakieś zgubione, widma dźwięków i rzeczy
19490     3, 34|                ciep się tak, bo obertelek zgubisz.~- Dowie się, co ją bronisz,
19491     3, 30|            oprzytomniała otwierając oczy, zgudka ją jeno chyciła.~Rozeszli
19492     2, 24|                 dno, że jeno woda czasami zgurbi się nad nim, zmarszczy,
19493     3, 32|              mnogim zaś zrobiło się pilno zgwarzać ze swoimi. Ciąg się też
19494     4, 37|                sieroty, głaskał dzieci, a zgwarzając się z gospodyniami chętliwie
19495     3, 27|                  na umor i ptaszyny różne zgwarzały się z cicha po sadach jakoby
19496     3, 33|           wyprowadzał, zaś drugie szły la zgwarzenia się ze somsiady, la obaczenia
19497     3, 31|                wozów:~Teraz, Maryś, takie ziąby -~Zskrzytwiałyby dziewosłąby ;~
19498     4, 38|              skowytem, a dziadoski piesek ziajał z wywieszonym ozorem pod
19499     4, 45|                  stało?~- Jaże trzy bryki ziandarów przyjechało na plebanię.~
19500     4, 46|               przygodzie. Wielka mi rzecz ziandary.~Płoszkowa wtoczyła swój
19501     3, 29|                 się widział: oczy miał ze ziarn różańcowych wlepione, a
19502     4, 38|                  i przeplatał się grubymi ziarnami błogich łez niby tym różańcem
19503     3, 34|          korczyków zboża...~- A widzicie, ziarnko do ziarnka i zbierze się
19504     3, 28|                   dojrzał, deszcz zacinał ziębiący, wiater ciepał się raz po
19505     4, 42|               stroniła od niego, bo ni ją ziębił, ni parzył, słuchała cierpliwie,
19506     2, 20|                   reszta z powodu tęgiego ziębu kupiła się przed kominem.
19507     2, 19|                  trzyma, ty będziesz moim zięciem!"~Juści, że w tym, prócz
19508     4, 40|           powietrze jaże ślepiło migotem, ziejąc takim skwarem, że skroś
19509     3, 33|               widne jak na dłoni, na role zieleniące, na ten dzień jasny, ciepły
19510     4, 40|                  we złocie i bledziuśkich zieleniach, wiater ustał, zboża zwiesiły
19511     3, 36|           jęczmiona, ledwie rozkrzewione, zieleniały kiej łąki w płowych przesłonach
19512     3, 30|               drzewa i porykując ku polom zieleniejącym. Pustką zarówno stojały
19513     3, 26|                   się do słońca i gęściej zieleniła się trawa.~Juści, że tak
19514     3, 27|             brzaskach; ozime zboża mokrą, zielonawą wełną otulały zagony, a
19515     3, 36|            osłaniające od żarów, siał się zielonawy, senny mrok, brzęczały muchy
19516     2, 13|            wychuchując szybkę, obrośniętą zielonawym, grubym lodem, bych w świat
19517     2, 13|                 rozwichrzały sine grzywy, zielonawymi kłami błyskały i szły całym
19518     1, 4 |             sznurowadłami, to na gorset z zielonego aksamitu, tak wyszyty złotem,
19519     3, 29|            jeszcze na Witka, by ponatykać zielonej borowiny i tymi zajęczymi
19520     3, 32|                 mroczało nad ziemiami, na zielonkawym zaś niebie rozżarzały się
19521     3, 31|                 nad ziemią kiej ta chmura zieloności, że ino kominy z niej bielały
19522     3, 35|                 cieniów, kieby ten deszcz zielonozłoty.~- Ni... jeno mi niedrujko
19523     3, 27|                   kiej to diabelskie, złe zielsko, że same pięści się zaciskały
19524     3, 26|             niewidzialne ręce nad sennymi ziemicami i żegnając światłością świat,
19525     3, 35|              Nawet wszystkim dziedzicowym ziemiom byśmy poradzili.~- Niech
19526     2, 15|                   grochem, a potem kluski ziemniaczane z mlekiem, a Hanka ukucnęła
19527     4, 39|           obejściu, nawet nie przepomniał ziemniaczanym dołom, aż Hanka powiedziała:~-
19528     3, 31|            długiej chwili.~- Pietrek orze ziemniaczysko pod górką, a Witek we wałacha
19529     3, 32|         motyczkami dołki, a wraziwszy weń ziemniak, przygarniały go ziemią,
19530     3, 31|                  a jak się jeszcze i tego ziemniaka nie wsadzi, to już ino postroneczka
19531     1, 2 |                  i krowa, zmieszczą się i ziemniaki-szeptał Kuba, otwierając wierzeje
19532     2, 20|              krowa Jędrzejom udławiła się ziemniakiem, że dorzynać ją musiał Jambroży,
19533     3, 32|                  plewami. ~- Dyć o suchym ziemnioku, a lepiej na wolności -
19534     2, 22|                przez całą nędzę bytowania ziemskiego rwały się im strudzone,
19535     4, 37|          przemarzł na lód w onej tułaczce ziemskiej.~Święty Pietr ozwarł nieco,
19536     1, 5 |           podniósłszy się z barłogu, jęła ziewać i przeciągać się; wielka
19537     2, 24|                 krwawe perły rozsuwały po zimnej podłodze.~Msza się skończyła
19538     3, 32|                  dobrodzieja na tym dołku zimnica, a tu grunt cieplejszy.~-
19539     1, 5 |               świtanie - mroczniej było i zimniej, i niżej dymy rozsnuwały
19540     1, 5 |                   zacinał coraz gęstszy i zimniejszy.~Mrok zapadał prędko ciężki
19541     1, 5 |                   i przepadały w ostrych, zimnych cieniach chałup.~A smętek
19542     3, 32|                  A dawno, coś na jesieni! Zimowałem se u miłosiernych ludzi,
19543     2, 15|               chałupach w długie wieczory zimowe zbierały się kobiety z kądzielą
19544     3, 36|                   im przecknąć z drętwicy zimowej, pora nabrane chlusty wypuścić
19545     2, 16|                  pola zapadały w mrokach, zimowy wieczór prędko nastawał
19546     3, 35|              swojej Marysi.~- To tam raki zimują! Że mi to nawet do głowy
19547     3, 31|                 że zielone były, pachnące ziołami, nagrzane i śpiewające ptasimi
19548     4, 38|                    kaj jest, i ledwie już zipała, tak się w niej wszystko
19549     3, 31|                 brzuchy ściska, że ledwie zipią.~- Wypuściliście to maciorę?~-
19550     4, 44|                   burak i spocony, ledwie zipiący, ale już w łańcuchu, i powlókłszy
19551     4, 44|                    że już niejeden ledwie zipiał i w piwie szedł szukać ochłody.
19552     3, 31|               jako we czwartek, pojutrze, zjadą się całą hurmą sąsiedzi
19553     2, 14|                  za kaszę i mąkę.~- Krowę zjadacie! - powiedział zgarniając
19554     3, 26|                  przydechy i dziw jej nie zjadając rozgorzałymi oczyma.~A ona
19555     3, 29|          niszczały na deszczu, pługi rdza zjadała, w półkoszkach wylegiwały
19556     3, 28|              niech nie szczekają, że sami zjadamy ojcowego świniaka, juści,
19557     3, 26|        rozdygotana w sobie strachem coraz zjadliwszym, że już z umysłu przywalniała,
19558     2, 25|                głębokim serca krzewił się zjadliwy kiej trutka żal do niego,
19559     1, 3 |               Miała ona nas - tośwa my ją zjadły, a i to niecałą, bo na wsi
19560     3, 35|               krowę, to i nie dziwota, co zjałowiała.~Wyszli na ugory. Okopcone
19561     4, 39|                   już gębę kiej wrótnię i zjątrzona do żywego jej ślepiami,
19562     2, 22|              gadających, o wilkołakach, o zjawach strasznych północnych godzin,
19563     3, 28|               Hale, przedzwoni i wnet się zjawi, bo Rocho mają go zastąpić.~-
19564     4, 48|                   zaczynało go morzyć, to zjawiała się przed nim Jagusia niby
19565     2, 25|                  zaś któren był od samego zjawienia się ojca skrył się w karczmie,
19566     2, 14|                nie umartwi niczym, tłusto zje... Stacho powiedał przecie,
19567     4, 47|            wielkim świętem.~A że przy tym zjechało się z drugich wsi sporo
19568     3, 30|              kościele, że wszystkie dwory zjechały, a po sumie dobrodziej zwoływał
19569     3, 28|                    zarzynajcie go sobie i zjedzcie, wasza wola... nie moja
19570     1, 5 |                 snopczynę żyta, to pewnie zjedzoną przez myszy, a jak tę ćwiartczynę
19571     3, 31|               nawet na południe z ról nie zjeżdżali, przysiedli jeno na miedzach
19572     3, 29|               sumie albo jak wczoraj przy zjeździe do spowiedzi rozpytywali
19573     4, 49|                 strony i rycząc kiej byki zjuszone, rypnęły w lasy zwarte,
19574     3, 32|                kroku, zaglądała po kątach źląc się coraz barzej.~A to krowy
19575     3, 27|                    jako z narodem się nie złączył i nie poszedł; rozumiała,
19576     3, 30|              jakoś dziwnie spokojnej...~- Zląkłem się, byście tego zbytnio
19577     4, 49|                   przyciesię, niech drugi złakomi się na belki, a trzeciemu
19578     3, 30|                 dopadły Balcerkówny, wodą zlały i jeszcze do stawu zepchnęły
19579     2, 25|               niemało, Kłębiak jeden miał złamaną rękę, Jędrzych Pacześ przetrącony
19580     2, 20|            wykurował, że to miał skrzydło złamane, i teraz siedzi w chałupie
19581     1, 3 |                powrotem stróżować.~- Ale, złap wiater w polu - mruczał
19582     3, 30|             dojadłszy do końca, poleciał.~Złapała go Józka w podwórzu przed
19583     1, 7 |                mnie konia wyprowadzili, a złapałbym tobym ubił na miejscu jak
19584     4, 46|                   wieś ucierpi...~- To go złapcie i wydajcie!~- Żebyśta mieli
19585     4, 43|                wszystko rozpowiem, to się złapiesz za głowę i nie dasz wiary!
19586     3, 31|                 na leda gwizd do nogi się zlatują! Potrza im czego, niech
19587     1, 3 |           przeziewał, a że wróble poczęły zlatywać z dachów do studni i trzepać
19588     1, 5 |                   sadach, i więcej ptaków zlatywało do wsi i szukało schronienia
19589     4, 43|                  i z ptakami, co się były zlatywały do kruszyn chleba.~Któregoś
19590     4, 45|                chciało mu się jechać, ale zlazł jak niepyszny i ponieważ
19591     3, 26|                   bliżej jeszcze zagonów, zlazła z drogi na ścieżkę ciągnącą
19592     1, 3 |                   to abo i zasie prosiak. Zlazłem zdziebko w bok, w koniczynę
19593     1, 5 |          ziemniakami też mieli.~I dziadów zlazło się ze wszystkich stron
19594     3, 33|               stryjek za siekierkę kijek! Zlecisz z woza, to biegnij potem
19595     3, 26|                  rodów, że już poniektóre zległy, krowy się też cielą, lągi
19596     4, 41|            doszedł ją ze sadu jakiś kwik, zlękła się, że świnie pyszczą po
19597     4, 48|             uspokajać.~- Nie dziw się, że zlękłam się o ciebie, przecież to
19598     3, 36|                  drzewem.~- Jakże, to nie zlękli się waszych wrzasków i nie
19599     3, 36|              zgodę z Lipcami, młynarz się zlęknął, że Niemcy mogą postawić
19600     4, 39|                   wielce przyjacielsko:~- Źleście sobie poczęli z Jagusią!
19601     3, 35|        Przykazawszy Jagusi, by co pacierz zlewała zimną wodą, poleciał śpiesznie
19602     4, 45|              jednego, stary zakrzyczał:~- Zleź mi zaraz! Nie pasuje, żeby
19603     3, 30|             wyrzekała przed Nastką, co są zleżałe i śmierdzą...~- Żeby jej
19604     2, 14|                  inszego dobra toby i nie zliczył.~- Równiuśko oprzędę, na
19605     2, 15|             chudoby, będziecie się to nań źlili za szczekanie?...~- Powiedziałem,
19606     3, 28|            podsunął o tym, to może by się zlitowały... - tłumaczyła.~- Kto ma
19607     2, 13|                    wąchała, to śnieg jęła zlizywać, aż ni stąd, ni zowąd zaryczała
19608     1, 2 |               grzebiąc ino nogami... Pies zlizywał krzepnącą na powietrzu krew,
19609     3, 27|                 Krowy leżały rzędem przed żłobami.~- Witek! A to śpi pokraka,
19610     2, 17|                   po skrzeniach świateł i złoceń, po tych farbach ledwie
19611     2, 24|                 gdzieniegdzie żółciły się złocenia o lodowych, skąpych smugach
19612     1, 9 |                 weźcie kiedy ze sobą, moi złoci, moi...~- Śniadanie! - krzyczała
19613     3, 31|             ptasimi głosami, że każdy rów złocił się od mleczów, każda miedza
19614     4, 49|                  oczach, a pszenice coraz złociściej rdzawiały, że nie było czasu
19615     3, 29|           jeździły.~- A czerwonego kup, a złocistego i jakie ino będą papiery! -
19616     4, 49|                 już kiej koła rozmigotane złocistymi szprychami słońca i przechodziły
19617     3, 30|                pary z gęby nie puść, moja złociuśka! Za parę niedziel przywiedę
19618     2, 16|               całym i przenikał na wskróś zlodowaciałą ciszą.~Żaden krzyk nie rozdarł
19619     2, 24|           sznurami lśniących paciorków, a zlodowaciałe wody po drogach i rowach
19620     1, 10|               jestem ni ten cygan!~- A ja złodziejem jestem, ja?...~Przyskoczyli
19621     3, 31|                   mam twoje przekleństwa, złodziejko!~- Nie urzekłaby, gdybyście
19622     3, 31|              któremu, a w mig to robią.~- Złodziejski król, mocarz taki, a psami
19623     2, 15|                  najbarzej te obmacujące, złodziejskie oczy Jagustynki.~Wieczór
19624     3, 27|                   jakby ją obmacywał tymi złodziejskimi ślepiami.~Przeszedł się
19625     3, 27|                jeno że wrony, czające się złodziejsko za gąsiętami, przewijały
19626     4, 46|                 czy to Rocho zrobił jakie złodziejstwo?...~Urzędnik zajrzał mu
19627     3, 34|               figlów!~- Rzemieniem by ich złoić, co mają ludzi trwożyć po
19628     3, 29|                   należało, i konia batem złoił, iż ciągnął posłusznie kiej
19629     4, 38|               jucho, stąd! A to kijem cię złoję, że popamiętasz. ~Ale nie
19630     1, 3 |                   z krzykiem zaprzeczań i złorzeczeń, a Dominikowa ino wzdychała
19631     1, 3 |                 raz w raz szmer, to uwagi złośliwe albo śmiech się rozległ
19632     1, 10|               poglądał na Antka i uśmiech złośliwy wił mu się pod rudymi wąsami.~-
19633     3, 27|                wilgotnych jeszcze od rosy złotakowych rózeg osypanych baźkami,
19634     4, 37|           stojących we słońcu kieby w tej złotawej przyodziewie; wykłoszone,
19635     3, 26|              kamionki cierniem obrosłe, w złotawym świetle ostro wyrzynały
19636     3, 34|              Józka oblepiła w strzyżki ze złotego papieru. ~Wielki obraz Matki
19637     1, 2 |                   i na wodzie czyniły się złotopurpurowe tęcze i płomienne koliska,
19638     3, 33|                  wsunęła mu w rękę samymi złotówkami cosik ze trzy ruble.~- Schowajcie
19639     4, 39|            miejscami tak często puszczała złotucha, jaże niektóre zagony żółciły
19640     2, 25|                  potwierdzenia tej wieści złowróżbnej, więc jaki taki jeno klął,
19641     3, 36|                  się kolebać.~Przeciągły, złowróżbny szum powiał od borów.~Zatrzęsły
19642     3, 29|                już szły drugie kobiety na złożenie do grobu Ciała Jezusowego.~
19643     3, 33|           opuszczeniu, kieby już do grobu złożony i trawą porosły.~Komuż ta
19644     1, 3 |                 czapkę powiesił na rękach złożonych jak do pacierza, oczów nie
19645     4, 45|            przybrany, smukły, śliczny, ze złożonymi rękami snuł się w tych dymach
19646     3, 28|                wszystko, a nowego się nie złoży. Tyleśmy się dorobili, że
19647     4, 42|                  ją rozgorzałymi oczyma i złożywszy taczki na miedzy jął obchodzić
19648     3, 36|                  naprzód; motał się w one złudy jak to wrzeciono w nić uciekającą
19649     3, 34|                   miłosnymi rękoma żółtą, złuszczoną korę sosny.~Polazł do najgrubszej,
19650     3, 30|               wodzie, że nie uchycisz, bo zmącą się i przepadną od cienia
19651     4, 37|                   przewiady.~- Konia jeno zmacha i niczego się nie przewie...
19652     1, 1 |                  domu... na nic się konie zmachają.~I poszedł wolno miedzami,
19653     4, 45|                ale odrzekł spokojnie:~- A zmądrzałem, bo wiem, że wszystkiemu
19654     2, 21|               topole nagie, rozkrzyczane, zmagające się z wichurą. - Dosyć już
19655     2, 15|                   No, bo żeby się pobili, zmagali i jeden drugiego przemógł,
19656     2, 23|                  wszystką i w śmiertelnym zmaganiu kolebią się, szamocą, chwieją,
19657     4, 39|           łaznowskim dobrodziejem tak się zmaglował.~Ksiądz już nie odrzekł,
19658     1, 4 |                zrobił, jako to i borowemu zmajstrował taką, że jak strzeli w lesie,
19659     3, 32|              zabawiali, jaże go w końcu i zmanili podtykając pod chrapy wiecheć
19660     3, 30|            rychlej by pomogło...~- Juści, zmarlaka by postawiły takie leki!... -
19661     1, 9 |            mówiony przez wszystkich za te zmarłe w czyścu ostające.~Witek
19662     4, 48|                   mamrotał z książki przy zmarłej, która leżała nakryta płachtą;
19663     4, 37|            rodzina znowu się zebrała przy zmarłym. U Borynowego wezgłowia
19664     1, 2 |                   to ino pasy drzeć, żeby zmarnować taką krowę - mruczał powracając
19665     1, 3 |                   co? Najlepsza krowa się zmarnowała, co?... Ty znajdku, ty pokrako
19666     2, 24|                    popielną zgoła, porytą zmarszczkami, postarzałą o lata, a tak
19667     2, 24|               czasami zgurbi się nad nim, zmarszczy, połamie, rozkolesi, zaszemrze
19668     3, 27|                  się suchy i przyodziewał zmartwiałe czuby drzew w modre obleczenia,
19669     4, 48|             przytaiło dech wszystko kieby zmartwiało w zasłuchaniu dzwonów, co
19670     3, 33|                Juści, mało to ją własnych zmartwień żarło! Nie żałowała pieniędzy
19671     3, 33|                 jaże pożółkła ze złości a zmartwienia, bo w żaden sposób zmóc
19672     1, 2 |                 może.~Ale wrzał złością i zmartwieniem, bo coraz to przystawał
19673     3, 35|                przeszkodzić nie ma komu - zmartwiona była głęboko i zła - Ale
19674     2, 22|               umierali prawie z zachwytów zmartwychwstając zarazem tam, w tym życiu
19675     3, 26|               oczu, aże dusza człowiekowa zmartwychwstaje w nieśmiertelnych mocach
19676     2, 25|                  miłowanie dawne, z nagła zmartwychwstałe, zwaliły się na nią ciężkim,
19677     3, 30|               wielkiemu, na figurę Jezusa zmartwychwstałego, któren stojał nagi, skrwawiony,
19678     3, 30|                   radośnie i krzepiąco, o Zmartwychwstaniu Pańskim powiadać. O onej
19679     1, 12|              ziemia dzwoniła pod nogami i zmarzłe kałuże siniały na drodze
19680     4, 43|                  tysiące wozów pędziło po zmarzłej grudzi, i nowy deszcz lał
19681     3, 33|                przeciwiaj się! Muchami ją zmaściłaś, więcej ich niźli skwarków.~-
19682     3, 28|               teraz już się pono z wójtem zmawia... - dodała ciszej. - To
19683     2, 25|               przejmowało, to zaczęli się zmawiać, skrzykiwać, topory za pas
19684     3, 34|                  okna, pomyślałby, co się zmawiacie na kogo! - niby to drwił,
19685     4, 38|                   chłopi rajcowali kupami zmawiając się ze somsiady, zaś dziewuchy
19686     2, 19|                  chociaż inni przystawali zmęczeni, a nawet i muzyce mdlały
19687     2, 25|                   Mało kto czuł pobicie i zmęczenie, bo wszystkie serca rozpierała
19688     4, 48|                   wyzbyta ze sił skwarem, zmęczeniem i tą straszną udręką.~-
19689     1, 9 |               Dzień już przywierał szare, zmęczone powieki. gasnął i zapadał
19690     3, 32|              polami, niby ten ciąg ptaków zmęczonych długim lotem i już z wolna
19691     4, 45|              Siadajcie, widzę, żeście się zmęczyli.~Wagowała się nie wiedząc,
19692     4, 45|             otworzył oczy i zamamrotał: - Zmęczyły mnie pszczółki! A przychodź
19693     2, 15|                 Antek na nich nie zważał, zmełł kaszę i koło północka poszedł
19694     3, 36|              potem, kiej już noc ździebko zmętniała, gwiazdy zbladły i kury
19695     4, 43|              przyćmiło się nagle słońce i zmętniało, kieby weń kto rzucił przygarścią
19696     4, 46|                chmurę, poszarzało niebo i zmętniały pola, bór cosik zagadał
19697     3, 28|             napęczniałe przewalały się po zmętniałym niebie, a nikaj w wysokościach
19698     2, 24|                niczego, wystraszona tylko zmianą, jaka w nim zaszła, postarzał
19699     1, 10|                 piać po płotach, jakby na zmianę.~- We młynie prędzej się
19700     3, 33|                    bych się strażnicy nie zmiarkowali, zaś wtedy i za tysiące
19701     2, 18|                 niby na postronku, że~ani zmiarkujesz, kiedy, co i jak, a wszystko
19702     4, 41|              bólne oczy.~- Takeście jakoś zmiękli, że ani was tera poznać.~-
19703     1, 7 |                  tych nogach świętych, że zmiękło serce Pańskie, ostał z nimi
19704     1, 11|                   był syty, podochocony i zmiękły dobrym jadłem i napitkiem
19705     1, 4 |                       Wypijcie, Franek, a zmielcie rychlej, bo już mi baba
19706     2, 15|                 na któren wieczór, to się zmiele.~Hanka wyszła, a on pozostał
19707     2, 15|                   przywieźli i czekali na zmielenie, dokładali torfu do czerwonego
19708     2, 16|             ostatnią podzielić.~- Tak się zmienia ciągle w Lipcach, że co
19709     2, 20|                  z wolna, niepostrzeżenie zmieniał swoje postępowanie z Jagusią.~
19710     1, 5 |             którym godzono się do robót i zmieniano służby.~Kto co kupić, kto
19711     2, 17|             będzie urządzenie na świecie, zmienicie to?~- Baczę, że dawniej
19712     2, 16|                 skrzypi, a on sam tak się zmienił, tak wychudł, że ledwiem
19713     2, 24|                   snu strasznego, ale tak zmieniona, że kieby zgoła inna podniesła
19714     2, 20|               Zima wciąż była sroga, choć zmienna jak rzadko; bywały takie
19715     3, 28|                   płaksiwy, przykry a tak zmienny, iż co kilka pacierzów padał