Tom, Rozdzial

  501     3, 29|                 albo wystarczyć swoimi za brakujące ręce?...~Nad moc jednego
  502     4, 49|                wrzeszczały.~Na szczęście, brama smętarza była zawarta, zaś
  503     1, 5 |           świętych ciągnęły i znały Ostrą Bramę, Częstochowę i Kalwarię,
  504     4, 38|                same ręce się wyciągały do brania tej ziemi upragnionej.~Niejeden
  505     2, 20|                się wadzono, czasem za łby brano, aż ksiądz potem karcił
  506     1, 11|                 bych zawziętość stajała i braterstwo a zgoda rosły między ludźmi!~-
  507     1, 12|           zachodziła, wśród żywe szła, do bratów wołała żałośnie i u serc
  508     1, 4 |              Ksiądz chodził po ogrodzie z brewiarzerm w ręku, ale raz wraz potrząsał
  509     3, 29|            czerwonej tasiemki!... a i tej brezylii do jajek potrza farbowania...
  510     1, 5 |                   wieprzki wypaproszone i broczące jeszcze posoką, że trza
  511     2, 25|           rozłożyste, padały i dęby bure, brodami siwych mchów obrosłe kiej
  512     3, 33|              tęgie były juchy, rozrosłe i brodate, w granatowe kapoty przyodziane,
  513     3, 30|                    chudy, wysoki, z żółtą bródką i rozbieganymi oczyma. Rocho
  514     4, 42|                  zagona od boru - mruczał brodząc oczyma po świecie. Pola
  515     1, 6 |               torfowisk i rozganiał gęsi, brodzące za liściami spadłymi z wozów.~
  516     1, 5 |                 którego widywano samotnie brodzącym po łąkach, przychodzić jął
  517     1, 5 |                schronienia po stodołach i brogach, a wrony siadały na kalenicach,
  518     3, 32|                   przyorywała.~- Przecież brona wszystko wywlecze. Paskudziarze
  519     4, 46|                 nawożonej, rodzą się nowe brońce, nowe siły, nowe ochfiary,
  520     2, 21|             skraju lasu, tuż przy drodze, broniły go od burz cztery ogromne
  521     3, 31|                  to jak te płoty a ściany bronne: świnia się bez nie nie
  522     3, 31|                 górką, a Witek we wałacha bronuje zagony pod len na świńskim
  523     3, 33|            zabiedzone, wychudłe i obrosłe brudem, jaże litość ją wzięła.
  524     2, 13|                 zalały wszystko lodowatą, brudną mgłą; naraz niebo się przedarło
  525     1, 11|             światła bladły i izbę zalewał brudny, zmącony mrok, a jeszcze
  526     3, 32|                duszę, że zeszła na bok, w bruzdę, i oczy wypatrywała...~Zaś
  527     2, 19|             dowierzał, zmarszczył groźnie brwi i podszedł, ale na to Mateusz
  528     3, 29|                  jajkami obłupanymi, a na brytfance całą świńską nogę i galanty
  529     1, 6 |                  stronie, sięgał płotów i bryzgał pianą na ściany chałup.~
  530     3, 30|                 świecie. Dopiero Jambroży brząkaniem kluczów przyniewolił ją
  531     2, 23|                 zły widział się w krwawym brzasku, bo ogień objął już cały
  532     3, 30|                  kiejby ta złotymi rosami brzęcząca pajęczyna, jaże rozsnuła
  533     3, 35|             kościoła roznosiło się ciche, brzęczące granie organów i głosy śpiewań
  534     2, 14|                  w głębi już niedojrzanej brzęczał monotonnie głos klawikordu -
  535     3, 32|         przygotowań był jako to pszczelne brzęczenie wśród drzewin.~- A może
  536     2, 22|                   chłodne chwiały się nad brzegami i wiaterek miły przeciągał,
  537     4, 39|                 okrążając staw samym jego brzegiem, jaże się odbijając w wodzie.~
  538     3, 36|                  prześwietlonych cieniach brzegów, cichość wlekła się nad
  539     4, 38|                   jęły posobnie wyciągać, brzękając w miseczki, a gwary podnosiły
  540     1, 11|                    baraszkujące, ucinaną, brzękliwą nutą i skokliwymi przyśpiewkami
  541     1, 4 |            przestając się kiwać i modlić, brzęknął raz i drugi kieliszkami...~-
  542     4, 37|               czasem zatrzeszczały płoty, brzęknęły szyby lub Łapa zawarczał
  543     3, 28|                Jambroż.~- Niech ino szkło brzęknie, to was zarno grzysi ponoszą -
  544     2, 23|                     Pękały złote łańcuchy brzemień, rozsypywały się na wiatr
  545     2, 21|                godzinę narychtowała takie brzemiono drewek, iż ledwie mogła
  546     4, 45|             oczami po wielgachnych lipach brzeżących drogę i całych we kwiatach
  547     4, 45|                gorącym popiele.~Pokręcone brzezinki stojące kaj niekaj nie dawały
  548     3, 34|                   i młynarzem stożyły się brzeziny i świerki, które wkopywali,
  549     3, 27|                   Juści, że przysiadła na brzeżku, ledwie płacz powstrzymując.~-
  550     2, 22|                   pustych pokojach co noc brzmi muzyka, zabawy idą, ludzie
  551     3, 32|               świat wydała.~A gdzie znowu brzózka się pochylała, przyodziana
  552     3, 34|                   kapliczka, wypleciona z brzozowych gałęzi a zieleni, wykryli
  553     4, 45|                jakimś dworze, stojącym we brzozowym gaju, jakby o dziedzicowym
  554     2, 22|                 nóg, bez rąk, bez głowy i brzucha,~A kaj się obróci, wszędy
  555     3, 27|                 niziutko łyskając białymi brzuchami, a gdziesik znowu u wodopojów
  556     3, 31|        szaromodrawe, niskie, chmurzyskami brzuchatymi przywalone a parne, ciężkie
  557     3, 28|                 sam rad przy pełnej misce brzuchowi folguje i choćby ciepłym
  558     2, 25|               darły się ano napęczniałymi brzuszyskami o drzewa. Smutno było, mokro,
  559     4, 37|                długą zadrę od Jambrożowej brzytwy, zalepioną papierem. Ubier
  560     4, 40|                 niegdyś zdało się od niej buchać lubym żarem, aże krew uderzała
  561     3, 27|                 jakowymś prażącym ciepłem buchająca i lubością, że powiódł po
  562     2, 19|                  uciechy i takim śmiechem buchali, że na całą karczmę szło.~
  563     3, 33|               wytrzymać, uciekła w pole a buchnąwszy gdziesik w żyto, tam dopiero
  564     4, 41|           drzewina ożeni się z pierunem i buchnie w niebo płomieniami, że
  565     2, 15|              dzieci , starego nagnała, by buciarami nie hałasował, sama boso
  566     3, 30|             wyrost.~- Po dziadku dodziera buciarów.~- Kamizelę ma ze wsypy,
  567     3, 30|              spróbowałam: kieby na starym bucie zgotowana i smarowidłem
  568     1, 3 |                zadymionej sieni:~- Jacek! buciki panienkom!~- Zaraz, zaraz!~
  569     3, 32|                  jeszcze cosik do sióstr, buczących pod domem, a patrzał jeno
  570     4, 42|               roboty rzekł twardo:~- Masz buczeć i pleść bele co, to lepiej
  571     4, 38|              ledwie za nim zdążyła.~- Już buczysz kiej to cielę! - rzucił
  572     3, 30|                 idą... Byliście u kogo na Budach?~- Tak sobie ino chodziłam,
  573     3, 34|                 im siać, nie pozwolim się budować, nie damy krokiem się ruszyć
  574     4, 44|             uchwalicie, to pozwoli zacząć budowę jeszcze w tym roku, a na
  575     1, 2 |                obstawionym z trzech stron budowlami gospodarskimi, a z czwartej
  576     3, 34|             Stachowi drzewo na chałupę.~- Buduje się to?~- Przeciek pan Jacek
  577     4, 44|                  plac z polem, ile na sam budynek i na całe utrzymanie szkoły
  578     3, 28|               woda nie wzięła. Dzieci nie budź, niech se śpią robaki, przestroniej
  579     2, 23|                żywiące skryto pod ziemią, budzą się o wiośnie każdej, rozprężają
  580     4, 38|                   duszy, niepojętą radość budzącego się dnia zwiesnowego i przeplatał
  581     3, 33|              świecie, kieby ten gospodarz budzący wszystko na świtaniu; przegarniał
  582     3, 27|                  jakoby drgały w złotych, budzących brzaskach; ozime zboża mokrą,
  583     3, 34|             buchała od nich gorzałka! Nie budzilim: niech świadki przyjdą,
  584     1, 11|                wyszyty srebrem, koszula o bufiastych rękawach, a pod szyją bujne
  585     4, 45|                   teraz bal! Stary ryfa i bufon, ale Felka szkoda, zdolna
  586     4, 46|           kruszynam tylko, jedno źdźbło z bujnego pola, wezmą mię i zagubią,
  587     1, 11|                   pełne weselnej gędźby i bujnej, mocnej, zuchowatej młodości
  588     3, 32|                   duszy krzewił się coraz bujniejszy i sroższy smutek~Zapłakane
  589     4, 39|              nieco przechładzał, zawiewał bujny, iż kolebały się sady, pełne
  590     4, 41|                   trzeszczenie pił; zaś w bujnych trawach poręby pasły się
  591     1, 4 |                jarzyły się świece i stały bukiety papierowych czerwonych kwiatów...
  592     3, 32|              skakał po zagonach na swojej bułance za jakimiś ludźmi, jakby
  593     1, 3 |                    Pilnuj tutaj, a już ci bułeczkę przywiezę abo i co.~Podjadł
  594     3, 31|              śliczne, okrągluchne kiej te bułeczki.~Bylica stanął we drzwiach
  595     4, 45|                   głąb, kaj cosik tajnego bulgoce i gada, i błyska, i coś
  596     3, 28|                  grążył się drżący, cichy bulgot kropel bijących nieustannie
  597     3, 31|               ziemia zdawała się kipieć i bulgotać od tego wrzątku zwiesnowego!~
  598     3, 33|                  poszczekiwały, woda jeno bulgotała i ptaki zawodziły w sadach.
  599     4, 42|                cichości słychać było jeno bulgotanie wody przeciskającej się
  600     3, 28|                   ścianę chlewa, i jęła z bulgotem spływać parując niby wrzątek.~-
  601     3, 31|         nasłuchując rzęsistego trzepotu i bulgotów strug, co się z białymi
  602     3, 30|                  rozchodziły, przysapki a bulgoty gorzałki, bo Hanka nie żałowała
  603     1, 4 |                 harakiem... i machorka, i bułków... i całego śledzia... -
  604     1, 4 |             gniewem i głuchym, szarpiącym buntem.~- Ino osiem morgów by wypadło -
  605     1, 11|                   szczeka!...~Zaczęła się buntować przeciw niemu, ale z nagła
  606     4, 44|                 roki, kiej się to panowie buntowały; dobrze baczę, jak nas tumaniły
  607     3, 32|                     nawet i te największe buntowniki: Grzela, wójtów brat, i
  608     3, 35|               będziesz niewolił do nowego buntu, to cię strażnikom wydam!
  609     3, 34|                powsadzać ich za te ciągłe bunty na parę lat do kryminału...
  610     2, 16|              wolno i godnie.~Najpierw był buraczany kwas, gotowany na grzybach
  611     1, 5 |               żółte się widziały, a insze buraczkowe... i kto je tam wszystkie
  612     1, 3 |                miedzą, między Michałowymi burakami a pszenicą Borynowa, a potem
  613     1, 4 |           pszenica, i żyto, i jęczmień, i buraki od skiby do skiby siać było
  614     1, 7 |                   pasa, tak mu w kiszkach burczało z głodu. ~Ale rychło skończyli
  615     2, 13|                 drewno. A ten nic, czasem burknie kiej pies zły abo i spojrzy,
  616     4, 45|             pasując do ręki a zważając na burków, którzy chociaż szli jak
  617     2, 22|                      I jak! Było to o tym Burku Panajezusowym!~- Rzeknę
  618     2, 16|                   całkiem zatapiało się w burościach.~Józka z Witkiem dobrze
  619     2, 15|              przybijał drzewo klamrami do burt, rozmierzał, a wciąż hukał
  620     3, 32|                  nie mówię, a wy ino huru buru jak na tego łysego konia...~-
  621     3, 31|                ukradł, nie! - zerwały się burzliwe głosy.~- Lecieć do nich
  622     3, 30|         zaśpiewała swoją pieśń upalną, że burzyło się w niej i cosik poczynało,
  623     1, 3 |                rzucał szmatami po izbie a butami.~- Słuchać się powinny,
  624     1, 4 |                wypił drugi, przyjrzał się buteleczce pod światło, stuknął nią
  625     1, 4 |                światła stojał pod oknem z buteleczką w garści - przepijali gęsto
  626     1, 11|               uwijali się raźno z pełnymi butelkami i kieliszkami w garściach,
  627     1, 7 |                pękatą, dobrze półgarncową butlę okowitki i jął z nią obchodzić
  628     1, 2 |                  ty za wodą, ~Jakże ja ci buzi podom?...~Podam ci ją na
  629     1, 2 |                  ale w kominie musiał się buzować tęgi ogień, bo słychać było
  630     3, 29|      poprzywierane by ciast nie zaziębić, buzowały się ognie, a z kominów biły
  631     4, 37|                    jak się wam podoba mój byczek, he?~- Śliczności! Lepszy
  632     1, 2 |           cebratek, gdzie stało picie dla bydląt, to krowy wydoić, bo właśnie
  633     2, 16|                   w stajni lichej, między bydlątkami, co w tej radosnej nocy
  634     1, 12|              worku skórzany.~- Co smakuje bydlęciu, szkodzi człowiekowi! Powiedają: "
  635     4, 49|            wszystkie strony i rycząc kiej byki zjuszone, rypnęły w lasy
  636     3, 30|                   portki gubił, tak przed bykiem uciekał.~- Ożeń się z Magdą
  637     3, 35|                  życie mi zawiązał! Panną byłabym, to nie daliby mnie ukrzywdzić,
  638     2, 21|                  toś zabiegać powinnaś... Byłabyś mu pod ręką w sposobną porę...
  639     2, 25|          powiedziała miękciej i ciszej.~- Byłech i wczoraj, czemuś to nie
  640     2, 13|               niby przędzą; że to chałupa Bylicowa była jakby na wzgórku, to
  641     3, 33|                   jeno niekiedy z trześni Bylicowych spadał okwiat chwiejąc się
  642     1, 1 |                 Ni... ino do młynarzowego bysia... a stójże, zapowietrzona...
  643     2, 15|                różnie - jako w tej wodzie bystrej i głębokiej, którą mróz
  644     3, 31|             świecie za cały miesiąc.~- Na bystrym koniu zwiesna jedzie, że
  645     1, 8 |                  twarzą, siwy i z małymi, bystrymi oczkami. j~- Pijecie se,
  646     1, 10|                 gdyby nie ona!... Żeby to byt sam! Jezus mój! - jęknął
  647     2, 22|                   wciąż, przez całą nędzę bytowania ziemskiego rwały się im
  648     3, 31|                 Niech wama Bóg zapłaci!~- Bywajcie zdrowi!~- Odpłacim się jeszcze
  649     2, 15|                  Gdzieście to latową porą bywali, żem was we wsi nie ujrzał? -
  650     4, 41|             zgłupiała i uwierzę ci w bele bzdury...~Przysięgał na wszystko,
  651     4, 39|               cosik ugryzło, kiej się tak bzdycy! - myślała zwracając się
  652     4, 42|                   się rzewliwie, a Szymek bzdyczył się czegoś i hardo, zaczepliwie
  653     3, 32|                 wiśniowy kwiat pachniał i bzy ledwie roztlałe, pachniały
  654     4, 45|                 zaćwierkały wśród gałęzi, bzyknęła przelatująca pszczoła i
  655     3, 28|                    popróbuj ino, to ci te cacaną gębusię tak sprawię, aż
  656     1, 8 |                  prawda, prawda, ty matko~Cackaj, czesz, strzeż~I jeszcze
  657     1, 9 |                całe, wsie całe, pokolenia całe- tam się już nikt nie modlił,
  658     2, 25|                było ani jednego, który by cało wyszedł, ale że górę wzięli,
  659     1, 2 |                   i milczał zły, zmęczony całodzienną pracą srodze, i patrzył
  660     2, 24|              ogniskami, uspokajali się po całodziennych wzruszeniach, nie przestając
  661     3, 29|              sieni było wszystko, a ona w całości ostała.~Ksiądz zażywał tabakę
  662     1, 4 |                 świąteczne szmaty, zmięte całotygodniowym leżeniem w skrzyniach, gdzie
  663     4, 45|        niezmiernie, a co tam było pisków, całowań i pytań, tego i nie wypowiedzieć,
  664     2, 19|             ledwie się już wstrzymywał od całowania! Oczy mu ino latały nieprzytomnie
  665     3, 33|               śliczna, jaże się prosiła o całowanie. Ujęła się hardo pod bok
  666     4, 44|               gospodarza: robił nie będę, całuj me gdzieś, i uciec przed
  667     3, 33|                 oni go dziw po nogach nie całują!~- Sami go wybralim nad
  668     4, 45|                   wszędy i wszystko witał całującymi oczami, jak przyjacioły
  669     2, 25|                 podeptanych, niby na tych całunach ostatnich, leżały pobite
  670     3, 32|              jakby do wtóru tym szeptom i całunkom, i radościom. ~Zaś na moczarach
  671     3, 36|            Rozdział 11~Już tak dniało, że caluśki świat pokrył się był sinawą
  672     2, 13|                   koniec wsi, a monotonne capanie cepów dudniało głucho jak
  673     2, 22|               widziała za oknem, łeb kiej ceber i ślepie czerwone!~- Przywidziało
  674     3, 29|                 Jagustynka rozcierająca w cebratce ziemniaki la maciory zaczęła
  675     1, 7 |                 zaś szatkował nad wielkim cebrem przy kominie; rozdziany
  676     3, 29|                   stanęły wystraszone nad cebrzykiem, deliberując, kaj się mogło
  677     3, 27|         omaszczała śmietaną przesmażoną z cebulą, gdy reszta już bodła łychami
  678     4, 41|                 się, że świnie pyszczą po cebuli, ale na szczęście to jeno
  679     3, 29|               swoje, w piórkach żytnich i cebulowych gotowane, żółciuchne, białymi
  680     1, 11|                   mrozów i sanny.~- Niech cechują, na wycięcie poczekają... -
  681     2, 13|                   nawet tego...~- Cóż to, ceckał się z tobą będę, może jamorował...
  682     4, 41|                 figle mi ta w głowie, nie ceckania!~- Dyć cię całkiem nie poznaję! -
  683     2, 22|          słabowała na piersi i głos miała cedzący, zadychliwy, Kłąb zaś, jako
  684     2, 20|             wyganiali jej, ale przez zęby cedzili słowa, twardo spozierali,
  685     1, 11|                rozsiadły, miód przez zęby cedziły i słodki placek delikatnie
  686     4, 42|            dzikiego ugoru, pełen dołów po cegielni, szutrowisk i kamionek obrosłych
  687     3, 31|                   potem nie rozpozna, zaś cegłą ścierają jaże do kości te
  688     2, 14|                  nad ogniem wspierając na cegle sztorcem ustawionej, przewracał
  689     2, 17|                  tłukła się po izbach bez celu, wyglądała na świat bez
  690     2, 25|                  ramię w ramię, cepy przy cepach, widły przy widłach i z
  691     3, 34|              pobok:- A wali kulasami kiej cepem: jeszcze mu się rozlecą! -
  692     1, 7 |              zapraszał stary.~Obsiedli po ceregielach różnych, jak to obyczaj
  693     1, 11|                 ciągiem odprawiali drugie ceremonie; aż parobcy uczynili długie
  694     1, 12|                Józka odeszła spiesznie.~- Cesiu! Ceś, Ceś... - zawołał przytomniejąc.~
  695     1, 12|              szeptał cicho, serdecznie:~- Ceśka, Ceś, Ceś!~Ale już dusza
  696     2, 13|              jesteście czy co?~- Ty mi od chabanin na nią nie pyskuj, byś czego
  697     2, 13|                     Trzysta złotych za tę chabaninę! Wy, Antoni, chory jesteście
  698     1, 7 |                Pan Jezus jeszcze po ziemi chadzał i rządy nad narodem sam
  699     2, 13|                  kijem, a starszy zapinał chałat.~- Za telachną krowę!...
  700     3, 26|                przełaj, a Żyd z rozwianym chałatem zabiegał mu drogę.~- W ogon
  701     4, 42|        wdzięcznością, bo przy jego pomocy chałupina rosła kieby na drożdżach,
  702     4, 45|          pieczonej, a drugich przezywa od chamów! - srożył się kopiąc ze
  703     2, 23|                  krzew ogrnisty płonęła w chaosie mroków i nocnego mętu...~...
  704     4, 37|              Gotowych pieniędzy też sporo chapnąć musieli...~- Kowal wyrzeka,
  705     2, 25|               skoczył do ojca; stary jeno charczał, krew zalewała mu twarz,
  706     2, 23|                 potem ostry tupot, wrzawa charczeń, kotłowanina jakaś przerażająca,
  707     2, 25|                  wrzaski, a tylko ciężkie charczenia, klątwy a szamotania słychać
  708     3, 30|          poszumiały cichuśko ważąc się ku chatom i lękliwie jakby poglądając
  709     1, 6 |                   potężna a bez woli, bez chcenia, bez pragnień martwa a nieśmiertelna,
  710     3, 28|           jedziesz do miasta?~- Juści, że chciałabym najprędzej, ale Rocho się
  711     2, 20|                księdzu spojrzeć w oczy.~- Chciałbym z wami pomówić, Macieju! -
  712     4, 41|               cała kuźnia dygotała.~- Nie chciałbyś to wozić? - rzekł Michał
  713     2, 19|               rzepeckich.~- Czego on może chcieć?~- Czego, a niczego, tak
  714     3, 30|                  i to szeptem, paśli jeno chciwe oczy i wzdychali, bo w każdym
  715     1, 11|                 to zarzewie przygasłe, aż chciwość i złość, i wszystkie grzechy
  716     4, 46|           powyciągały szyje nasłuchując z chciwością.~- A to będą was zapisywały
  717     3, 27|                  dobry zarobek; chłop był chciwy na grosz i tak zabiegliwy,
  718     2, 19|            niezgorszy praktyk! - dowodził chełpliwie.~- A jak i potem nie przejdzie? -
  719     2, 16|                 po trzech i ci z Modlicy, cherlaki i mizerota sama; w łatanych
  720     3, 33|                  to miałem oczy? Takie to cherlawe i wymiękłe... Ni to z pierza,
  721     4, 45|                 zapraszała, że to Jagusia chętna była do pomocy przy każdej
  722     1, 4 |                 bębenek trząsł się ino, a chichotał, a baraszkowal i wrzawę
  723     2, 22|                  cała izba się trzęsła od chichotów; a starsze jeszcze rade
  724     4, 44|                   zasłonił.~- Wstydzą się chlać na oczach!~- Lepiej, bo
  725     4, 41|                    Sama po kątach też nie chlam kiełbasy. Drugie na przednówku
  726     4, 44|                 co się nie ulękli, a Kłąb chlasnął na odlew:~- Nie przykazujem
  727     3, 33|                  na nią; pierwsza wójtowa chlasnęła ją kijem przez pysk i z
  728     2, 20|                  wiedzą, ale jak mnie kto chlaśnie batem, gotowem oddać kłonicą.~-
  729     4, 39|            rozwścieklona do ostatka, jęła chlastać przyduszonymi słowami kiejby
  730     1, 11|                  z furkotem za nią latały chlastając po twarzach, a rozdęte taneczną
  731     4, 41|                   o całym świecie, czasem chlastał biczem po końskich portkach,
  732     3, 36|                 posobnie w omgloną łąkę i chlaszcząc równym, spokojnym rzutem
  733     1, 7 |               psuje Jezusowe porteczki.~- Chlebam ci dał, nie ukrzywdził,
  734     2, 24|                  opalone kiej głownie, na chlewach zaś i szopie dachy pozrywano
  735     3, 36|            dojrzawszy błyszczący pług pod chlewami, do niego pośpieszył i nie
  736     3, 30|                 go Józka w podwórzu przed chlewem, jak nabierał w połę świńskiego
  737     4, 43|              Zastała Nastusię przy krowie chlipającej z cebratki, Szymon stawiał
  738     4, 39|                   nowinę rozpłakała się i chlipiąc rzewliwie, mówiła przez
  739     4, 37|                   gospodarza lub na Józkę chlipiącą coraz ciszej.~Na drogach
  740     4, 44|                 kuntentności, a chwali se chliw i pełne koryto!~- I za to
  741     1, 1 |             miejsca nie ma w sieni ani we chliwie. Scierwy, psie krewniaki
  742     3, 26|                  błądząco w cichościach i chłodach murów i uciekały chyżo na
  743     4, 37|                 przygrzeje, z pól powiało chłodem, staw westchnął kolebiąc
  744     4, 41|                 więc burzył się w sobie i chłódł, przejęty dziwną markotnością
  745     2, 25|                rozplątały się im ramiona, chłodli do siebie i stali kiej te
  746     4, 41|                pierzynę stawiając nogi na chłodnej, orosiałej trawie, ale śpik
  747     3, 36|                   wieczór przyszedł nieco chłodniejszy, pachniało sianem i ziemią
  748     3, 30|               runiach zbóż mięciuchnych i chłodnymi rosami operlonych, to brała
  749     2, 22|           kiełbasami grodzą, a ogniem się chłodzą; gdzie garnki do słońca
  750     2, 21|              omroczona, na pół przytomna, chłodziła śniegiem rozpalona twarz,
  751     4, 38|                  kieby z tego trybularza.~Chłodziły się czymsić, co się widziało
  752     2, 19|                   muzykantów:~- Obertasa; chłopacy, a ostro!~Juści, że trzasnęli
  753     3, 32|                jaką stronę się obrócić, a chłopaczyska czaiły się za drzewami,
  754     1, 12|                 uszy bolą, i rozpędź tych chłopaczysków, szyby jeszcze powygniatają
  755     3, 31|               kobiety wespół ze starszymi chłopcami miały co noc obchodzić wieś
  756     4, 45|                 zaraz nadjedzie. Poczciwa chłopczyna, on nawet obcego psa nie
  757     2, 16|              srogi szedł górą. Pospieszał chłopina, jak ino mógł, a rozglądał
  758     4, 37|                 każden z nich jeno zdradę chłopskiemu narodowi gotuje - wołał
  759     1, 2 |                  zadudniły, i rozległ się chlupot wody nabieranej, a w końcu
  760     3, 36|                 księżyc uderzył w szyby i chlusnął oblewając mu twarz srebrzystym
  761     3, 34|                  ją wiater ozdarł, słońce chlustało mu w oczy i coraz kawał
  762     3, 26|             szczotką żelazną tymi młodymi chlustami kwiatów przeróżnych.~Dopiero
  763     3, 27|             czynił się ruch, słychać było chlustanie wody przy nabieraniu ze
  764     3, 36|            drętwicy zimowej, pora nabrane chlusty wypuścić ze siebie, pora
  765     3, 29|              przekrzyki między chałupami, chmary dzieciaków i czerwieniejących
  766     3, 32|                 te wiotkie trzmieliny czy chmiele dzikie, które zawdy czepić
  767     2, 13|                   noc ciemną.~A dzień był chmurnawy, szarawy, a przebielone
  768     2, 25|                krzyczeli, a twarze szare, chmurne, zasępione rozbłysły wnet
  769     4, 37|                   we świat i u tego nieba chmurnego żebrały zmiłowania. Twarze
  770     1, 10|              mówił i nie pytał, siedzieli chmurni, więc przyjrzała się wszystkim
  771     4, 45|                gorąco, że odchodził coraz chmurniejszy i coraz częściej zaglądał
  772     3, 29|                  siedzieli tego wieczora.~Chmurno było na świecie i ciemno,
  773     3, 31|                   okiem sięgnął, od borów chmurnych aż po wyżnie polnych granic,
  774     4, 37|              deszczu! Bóg zapłać, siostro chmuro! Bóg zapłać!~Właśnie ten
  775     2, 25|                 tym większą spoglądano na chmurzące się z nagła niebo, a ze
  776     1, 3 |                 zwijała ją w kukłę libo w chochoła i rzucała na rozpostartą
  777     3, 33|          kochające, lękliwe oczy, gniewał chód cichy, gniewała twarz pokorna,
  778     2, 17|                  zakwitła! - krzyknęła do chodzącej Jagny.~- Jaka rózga?~- A
  779     3, 36|                dotykając się drzew.~Łapa, chodzący wciąż przy nim, zaskomlał
  780     3, 36|                    jako ten koń po latach chodzenia w kieracie czyni na wolności,
  781     2, 24|                  dobitkę zachorzał po tym chodzeniu do lasu i leżał na przypiecku
  782     2, 14|              złote i groszy piętnaście.~- Chodziłaś pytać? - krzyknął.~- Nie,
  783     4, 38|                 krzyknął na niego Kłąb.~- Chodziłeś z nimi do boru, to ich stronę
  784     2, 22|              srogiego wodzim i po świecie chodzim! Powiedzieli nam ludzie,
  785     3, 32|               odciągała i każden kiej ten chojak kolebał się wpośród krzyków
  786     2, 16|                    chojary ino stały przy chojarach, dęby przy dębach, sosna
  787     1, 3 |               zetną jakiego grabka albo i chojkę - przyda się.~Wóz ruszył
  788     2, 18|                  tym stojał, że ni jednej chojki nie zetnie, póki się z nami
  789     1, 3 |                próg i tak go rozdmuchiwał cholewą zawzięcie, że dymił niby
  790     3, 32|                 faje w zębach i portki na cholewach.~- Rychtyk, podobni do Olendrów
  791     2, 22|          koniskowi skóra się odparzała od chomąta, ani zarżał, wiedział, iż
  792     1, 5 |               nimi ciągnęły się rymarze z chomątami na kołkach i uprzężą rozwieszoną.~
  793     3, 30|               czerwony jeno przyodziany z chorągiewką w ręku.~Cichość z nagła
  794     3, 29|                   a ogon, uszy, kopytka i chorągiewkę z czerwonej, postrzępionej
  795     1, 11|              procesję całą, z księdzem, z chorągwiami, z obrazami i inne różności,
  796     2, 22|              płaszczu i koronie, otoczona chórami anielskimi, wstępuje na
  797     3, 35|              zatłukło.~- Co ci to, Jaguś? choraś?...~Drzewa się zakolebały
  798     2, 25|             rozpozna, i znowu pada w mrok chorobny, bowiem ledwie przedzwonili
  799     4, 37|                przycisnę głodem, pożogą i choróbskami, że mnie popamiętają łajdusy
  800     3, 26|              biegać !..~- Już me ździebko chorość odeszła, skorom jeno w te
  801     2, 16|                  ci się będą lepiej i nie chorować; jeno jutro rano doić nie
  802     1, 2 |                 Hanka kiej ta ćma łazi, a choru je jeno, i tyle zrobi, co
  803     1, 5 |             nieśmiało.~- Zdrowi, a wy nie chorujecie?~- I... gdzie zaś, w piersiach
  804     3, 26|                jeno mocy nieco nabierę... chorzałam i całkiem się wyzbyłam z
  805     4, 43|                  zaskarżyła się boleśnie, chorzało bowiem biedactwo od tygodnia,
  806     4, 41|                  rodach ostatnich cięgiem chorzeje i wszyćko ostało na tej
  807     3, 28|                   Antkowy, bo skoro ociec chorzy, to on tu rządzi za niego
  808     1, 8 |                postanowił, że ojce dzieci chowają la świata, nie la siebie.~-
  809     2, 16|                łzy ciekły przez palce, że chowała głowę za Jędrzycha, któren
  810     4, 37|             weselu tańcowałem! Ojców jego chowałem! Dobrze pamiętam! Mój Jezu,
  811     3, 28|                  W jęczmieniu to by klucz chowali? co? - wyrzuciła zdyszana,
  812     2, 25|                   miała barzej czujące, i chowana była pieściwiej, i już w
  813     3, 31|              dzieuchy.~- Bo w poczciwości chowane i w posłuszeństwie.~- Prawda,
  814     3, 33|              położyli, a kiej dzieci jęły chrapać, zaczęła go cicho namawiać:~-
  815     3, 32|                   mięciuchnych a ciepłych chrapach.~Ale już nie poszła dalej:
  816     3, 36|                   stały otwarte, chłopaki chrapały pod ścianami stodoły, zajrzał
  817     4, 37|                jaże na dwór roznosiły się chrapania.~Wiater buchał co trochę
  818     1, 12|            krzyczał przez sen, aż konie z chrapaniem rwały się na łańcuchach,
  819     4, 37|                  zadrzemali już na dobre, chrapiąc, jaże się rozlegało.~Zaś
  820     1, 2 |           cmentarzu, a tam se śpi Józka i chrapie, a on jest sierotą, która
  821     2, 25|              gęste razy kołów, szamotania chrapliwe i dzikie pokrzyki pobojowiska.~
  822     1, 2 |                   zęby, ale krowa dyszała chrapliwie i coraz ciężej, krew przestała
  823     1, 8 |                 drogi dolatywał jego głos chrapliwy, śpiewający...~A do karczmy
  824     1, 12|                   na nic już... kosteczki chroboczą ano... Czemuś to zaraz mnie
  825     3, 27|               łykali te kotki poświęcane, chroniące pono od bólów gardzieli.~
  826     3, 29|                    a każda swoje z osobna chroniła i kryjomo, aby się barzej
  827     4, 44|         poroztrząsała się po placu, sporo chroniło się w cieniu smętarza i
  828     2, 17|                świerkały i całymi bandami chroniły się do wielkiej dziury,
  829     2, 21|                 przez to jakby stężałym w chropawą grudę utajonych boleń, jeno
  830     2, 14|                   bo zapadała miejscami w chrupiący śnieg aż po kolana, że trepy
  831     1, 8 |              kałdun... zakręciłem, że ino chrupnęło... pierwszy!... Stoimy...
  832     2, 23|           kotłowanina jakaś przerażająca, chrupot miażdżonych kości, groźny
  833     2, 13|           skrzynia przysłaniały przegrodę chruścianą, za którą mieściły się krowy.~
  834     2, 17|                      albo wspierała się o chruściany płot, dzielący sad od drogi,
  835     2, 25|                 że ni drgnąć nie mogła, i chrypliwym, złym, pełnym nienawiści
  836     1, 9 |            osuwali się na kolana; do stóp Chrystusa rzucali serca strwożone
  837     3, 32|            płynęły z oczu, uwieszonych na Chrystusie przybitym do krzyża. Dopiero
  838     4, 44|        przestępowali z nogi na nogę, jęli chrząkać a pokasływać, a nikt jeszcze
  839     3, 27|                   się na gruby zad i jeno chrząkającym ryjem wodził za nią, gdy
  840     1, 3 |                Dziedzic rozłożył papiery, chrząknął, spojrzał na sekretarza
  841     1, 3 |                 pysknie, i tam pysknie, i chrząknie, i kwiknie, a nie ostaje,
  842     3, 30|                jej skronie i dopiero kiej chrzanu pod nos nakładła, Hanka
  843     3, 32|           kwartały nie miną, a dobrodziej chrzcić nie nadąży...~- Stare, a
  844     1, 1 |               chłopak, com go to we żniwa chrzcił?~- Bóg zapłać dobrodziejowi,
  845     3, 31|             dzieciach, gdyż Bylica już od chrzcin nie przychodził, zachorzał
  846     3, 31|                  do rąk podała.~- Prawego chrześcijanina, któremu Rocho na imię przy
  847     4, 49|                   Żeby tak zatracić duszę chrześcijańską! Ale stara pono skarży całą
  848     2, 25|                  Narodzie kochany, ludzie chrześcijańskie, Polaki, .to mówię wama,
  849     3, 28|                  ze swarliwości a głupoty chrześcijańskiego narodu prześmiewają! Jezus
  850     4, 39|             powiedzieć, że zrobiliście po chrześcijańsku zamawiając mszę świętą za
  851     3, 31|               pomagać, jak prawe Polaki a chrześcijany powinny! Juści, co tak nie
  852     4, 38|                  w ptasich śpiewaniach, w chrzęstach zbóż i brzęku pszczół a
  853     3, 36|             krawędź żyjącego świata przez chrzęstliwą falę zbóż...~- Puszczaj,
  854     4, 46|               głucho bór i polami poszedł chrzęstliwy szmer zbóż. Księżyc wypłynął
  855     1, 11|            uskubnął ją w bok - a to mę na chrzestnego proś!- zawołał ze śmiechem
  856     4, 37|              Michał, wyręcz mnie, a niech chrzestni ołtarz obejdą z zapalonymi
  857     3, 34|          zielonych zatok, rdzawych smug i chrzęstu, i trzepotów. Skowronki
  858     1, 10|              kiedy im już zabrakło głosu, chrzypieli ino samymi przekleństwami
  859     3, 34|             nogami o podłogę wyśpiewywała chrzypliwie:~ ~Nie boję się wilka, choćby
  860     3, 31|        znaczniejszy.~Chłopy były drobne i chuderlawe, z miejska w czarne kapoty
  861     2, 20|        pilnowaniach stary mizerniał i tak chudł, że pas do pół bieder opadał,
  862     3, 29|                   tam przenosić pozostałą chudobę i co się jeno poradziło
  863     4, 41|                 jego konie, pasące się na chudym, wytartym ugorze, przeszły
  864     3, 33|                    ledwie okrywały ziemię chudymi łęcinami. Oziminy jeno nie
  865     2, 21|                      Na co to jej zeszło, chudziaczce - szepnęła współczująco
  866     3, 31|                  opowiedzieć, co się z tą chudziaczką wyrabiało: tak rozpaczała,
  867     3, 34|                      A i ty wystałaś się, chudziaczko, w boru, to se teraz odpoczniesz...
  868     2, 16|                   A zmarło mu się, zmarło chudziaczkowi, krew go uszła i nawet bez
  869     1, 11|                miski tłustej jagły,~By se chudzielce podjadły!~- Jagno, przychyl
  870     2, 22|              gwiazdami, ludzie tam jakieś chudzili. Powlókł się do nich, bo
  871     4, 41|                 Kasi. Wszystkie w polu, a chudzinie nawet wody nie ma kto podać.~-
  872     3, 29|                      Kobiety?...~Ależ tym chudzinom ledwie już sił i czasu starczyło
  873     1, 3 |               ciałem, gmerały się trochę, churchał na nie, rozdziawiał im dziobki,
  874     3, 28|       przyokrywszy rozbabrane łóżko jakąś chuściną wyszła bez słowa, choć wargi
  875     3, 32|                  tylko w jakiejś podartej chuścinie na ramionach. Sczerwieniła
  876     2, 14|               wełniaków, tyle szmat, tyle chust!... Nie narobi się, nie
  877     3, 33|              piechty idące jajka niesły w chustach; to masło kryjomo przed
  878     4, 43|                   i Jagusia wysupławszy z chusteczki dziesięć rubli wetknęła
  879     3, 30|         świątecznych sutych wełniakach, w chustkach, lipecką modą do pół pleców
  880     1, 5 |                  kobiecym - a płótnami, a chustkami, co wisiały na żerdkach
  881     3, 33|                resztę dokupię... juści... chwaciłoby... W urzędzie prosić...~-
  882     1, 5 |                  Jechali truchtem i Jasio chwacko wymijał wozy, to ludzi,
  883     1, 5 |                 Nie narzekajcie, Macieju, chwalić Boga, macie dosyć...~- Przeciech
  884     1, 5 |             swatów, Macieju, kiedy ją tak chwalicie! - zaczęła się śmiać; a
  885     3, 31|                  bo tak wszyćko grzecznie chwalili, a każdej poredzili tym
  886     2, 16|            swojemu zasługuje i po swojemu chwały Pańskiej dostępuje. A w
  887     3, 34|            powiecie nie najdzie większego chwata!~A że jakoś nie bardzo mu
  888     2, 25|                  trochę drzewo się jakieś chwiało i z nagła, kiej ten ptak
  889     2, 23|            zmaganiu kolebią się, szamocą, chwieją, nim społem w lutą śmierć
  890     3, 32|             miedzy pod tknięciem wiatru i chwieje się ździebko, i patrzy po
  891     2, 16|                  najmniejszy, i ta trawka chwiejna, wszystko się po swojemu
  892     4, 41|                nad nim rzucajac po oczach chwiejny i morzący śpikiem cień.
  893     2, 21|                   widne w kurzawie, stały chwiejnym, nieskończonym szeregiem,
  894     2, 17|                  oparł przyzwolił.~W parę chwil już była gotowa i ruszyli
  895     1, 3 |                baby, że to blisko było do chwycenia się za łby, stały już cicho,
  896     2, 25|                niego, a kilkadziesiąt rąk chwyciło go ze wszystkich stron i
  897     1, 11|                szedł od łóżka, a ją znowu chwyciły wątpliwości różne i żale,
  898     3, 29|              rozumu, płaczą ino...~Hanka, chwyciwszy jeno zapaskę na głowę, w
  899     2, 21|                 słowo napomknienia za kij chwyta - bywa to bowiem nierzadko
  900     1, 11|                    aż miski podskakiwały, chwytali się wpół, to za orzydla,
  901     3, 35|            wyniesło fuzje, to za kamienie chwytało, kobiety podniesły wrzask. ~-
  902     2, 13|             przenikający, wilgotny, a tak chwytliwy, że Hanka wzuła trepy na
  903     2, 15|                 za nim, jak lecą ciekawe, chwytne spojrzenia, co rade by do
  904     3, 32|                   przyczajone dokąśliwego chwytu.~Tylko niekiedy prostowała
  905     4, 38|                gęby nie puścił, jął naraz chybać ludzi za orzydla i krzyczeć:~-
  906     4, 46|                   póki was nie zawołam. A chybko, bych nie nadeszli...~Rocho
  907     1, 2 |                  drzewa poczęły się lekko chybotać.~Boryna nie wrócił drogą,
  908     4, 41|             częściej pług mu się w rękach chybotał zadzierając o kamienie,
  909     3, 27|                   węże cicho pełznące; to chybotliwe jaskółki przewijały się
  910     1, 12|              nawet go oczy człowiecze nie chycą.~Ino czasem wróble rozświergotane
  911     4, 49|               wilki jedne. Siekierę chyba chycę i będę rąbał, a nie dopuszczę,
  912     4, 40|                 że pono pies jeno z głodu chyciłby się takiego jadła, prawda
  913     4, 49|                 się przed wilkami, każdy.~Chyciły go jakieś ostatnie żałoście
  914     4, 40|                 przez mgnienie, czyby nie chycnąć na niego, ale on ani już
  915     3, 35|                  ale zeźre i murowańce, a chyta się i zboża choćby na pniu...
  916     4, 40|                  twarzy, a Józka za głowę chytała się w podziwie.~Rocho się
  917     3, 30|                chłopsku z gołymi palicami chytały się ziemie, to by i trzech
  918     4, 41|               sprawę.~Że na nic się zdały chytre kowalowe zabiegi.~
  919     4, 37|           łajdusem pogania...~Wszędy jeno chytroście, oszukaństwa, srogie uciski
  920     4, 44|                   ale na to rzekł kowal z chytrym prześmiechem:~- Niegłupi
  921     4, 41|                 trapić szpiegując go jeno chytrymi ślepiami, aż w końcu rzekł
  922     4, 43|             niekiej spadała któraś z taką chyżością i tak gdzieś strasznie daleko,
  923     4, 41|                   bych ruszył naprzód, to ciągaj go za ogon! Pewnie co barany,
  924     1, 3 |               winowaty, do śtrafu sołtysa ciągają! Hale, jest profit. Dosyć
  925     2, 13|                 czynili, a saneczkami się ciągali, że te ich piski ucieszne
  926     3, 34|                 łąk przewiewały chłodnawe ciągi, wiater też niezgorzej jął
  927     2, 17|               głucho jej jakoś było, mimo ciągłego gwaru i Józinych śpiewek,
  928     2, 20|                  się posępnością, a żył w ciągłej trwodze i oczekiwaniu czegoś
  929     1, 11|                 to znowu śpiewały tą nutą ciągliwą, żałosną i płakaniem kiej
  930     4, 39|                Przeszedł im drogę Jankiel ciągnący za grzywę spętanego konia,
  931     3, 33|                  to powiedzą, co do Jagny ciągnę:~- Cie! uważny kiej dziewka
  932     3, 35|                  skoku.~W godnym porządku ciągnęIi jakby za procesją, bo jeżeli
  933     3, 35|             Słyszałeś, a jeszcze za język ciągniesz.~- Przyszedłem już po kazaniu,
  934     3, 26|                   ni poskrzypiwały pługi, ciągnięte na rolę.~- Na jarmarek musiały
  935     4, 45|                   dech i prężyły w takich ciągotkach, że staczała się na chłodne,
  936     2, 13|                 to, nie kobieta! A Stacho ciamajda i pozwala sobie kołki ciesać
  937     1, 11|                   chłopaki też niezguły i ciamajdy!~- Tyle paroby, a matczynej
  938     2, 13|          potrzebuje do młocki!...~- Hale, ciarach jeden, ciołek taki, co ino
  939     1, 3 |                   obłapiaj za nogi i bele ciaracha, co z urzędu - też... Wielgi
  940     3, 34|                  swoimi gośćmi.~Izba była ciasna; zapchana rozbabranymi betami,
  941     4, 40|                   przymierzać trzewiki. - Ciasne ździebko, nogi mi nabrzmiały
  942     4, 42|             przybębniał, że zatańcowali w ciasnej izbie, a poniektóre, co
  943     4, 44|                  kupiąc się zarazem coraz ciaśniej.~Antek, wsparty plecami
  944     3, 34|                ledwie już dysząc z żaru i ciasnoty, ale śpiewając z całego
  945     3, 29|                szczelnie poprzywierane by ciast nie zaziębić, buzowały się
  946     4, 37|                 przez nas... Przekleństwo ciąży nad nami... - gadał jakby
  947     4, 40|                 bardziej, gdyż Pietruś mu ciążył i jakoś dziwnie rozbierało
  948     3, 27|               Stary obmierzł jej do cna i ciążyła ta ciągła wojna z Hanką,
  949     3, 33|                 pasa, bo mu coś ziemniaki ciążyły, słońce przypiekało, gołębie
  950     4, 37|                  nie żałując gardzieli.~- Cichajta! Jagusia bieży! - przyciszył
  951     3, 33|             słowiki tak się zaniesły, aże cichło, a struny jakby tchu nabierały,
  952     2, 17|               nieba obrazów, w przygasłe, cichnące dźwięki, w rozmodlone śpiewy,
  953     3, 30|              sprawka... - szepnął wójt.~- Cichojcie, Pietrze, bo Kozłowa ku
  954     4, 37|               nieskończone, zgoła grobowe cichoście.~Oni zaś siedzieli rozdygotani
  955     1, 5 |                przymierały w lasach coraz cichsze, coraz bladsze - niby te
  956     3, 32|                przeciągłym, sennym, coraz cichszym hukaniem... aż dzieci, baraszkujące
  957     3, 35|               organów sączyło się kojącą, cichuśką smugą, staw polśniewał i
  958     2, 17|                  czasie jakimś ozwały się cichutką, ledwie słyszaną nutą za
  959     4, 37|                 nieboszczyka, ale oczy mu cięgien szukały czegoś po izbie,
  960     3, 33|                 jeno dostać do miodu... - Cięgotki go wzięły, zwolnił kroku
  961     1, 1 |              obrony to ano chłop Hanki... cieka się on za Jagną kiej ten
  962     3, 27|                 pachnące, a jakoby miodem ciekące, otwierały się na światło
  963     3, 26|                  i wąska przędza rzeczki, ciekącej połyskliwie i wlewającej
  964     4, 49|           podnosząc zgorączkowane oczy.~- Ciekawaś czy nie, a powinnaś wiedzieć,
  965     2, 15|                pośrodku Mateusz snadź coś ciekawego powiadał, bo co chwila wybuchali
  966     1, 5 |                   tyli świat, na żebry, a ciekawiście ich?~- Wygnali, nie wygnali,
  967     3, 34|              Pietr śpią jeszcze? - pytali ciekawsi.~- Brat mój rodzony, ale
  968     4, 41|                   uszami.~- Ostaw me, nie ciekawym twoich nowinek - warknął
  969     3, 35|               drzwi musiała zawrzeć przed ciekawymi, tyle co jedna Sikorzyna
  970     1, 2 |                  ale krew nie trysnęła, a ciekła wolno czarna, spieniona.~
  971     1, 12|                  słodkością szumią, gdzie ciekną rzeki gwiezdne po dnach
  972     4, 39|                    że nawet łzy przestały cieknąć po twarzy, spopielałej od
  973     2, 20|                   się widział, a gdziesik cieknął i przepuszczał wodę w takim
  974     3, 26|          poniektóre zległy, krowy się też cielą, lągi wszędzie, o chłopach
  975     3, 31|             rżenia koni, skrzypy wierzei, cielęce beki, gęgoty gęsi na noc
  976     4, 39|           zabierze, a ma przeciek krowę z cielęciem, a świnię, a gąski...~-
  977     1, 10|                   coś i Witka również, że cielęta wylazły z gródki i łaziły
  978     2, 25|                 tym i krowy zaczynały się cielić, i niektóra kobieta też
  979     3, 29|                zwyczajnie, a tu krowy się cieliły, drób się lągł, maciory
  980     2, 24|                 go kłonicą ździelił przez ciemienie, tak go zamroczyła ta nowina,
  981     4, 45|                  żeby go batem popędzać i ciemiężyć, a sami se tak balowali,
  982     1, 2 |                   się rozzuł i poszedł do ciemnego alkierza, zamykając drzwi
  983     1, 2 |              nabieranej, a w końcu wskroś ciemni i mgieł, co się były zwlekały
  984     2, 25|            hurkotliwe, zadeszczone, a tak ciemnicami przejęte, że się już nieraz
  985     3, 33|                wolna unosiły się ku niebu ciemniejącemu.~ ~Dobranoc, wonna lilija!~
  986     2, 17|                    śnieżne pola, do borów ciemniejących, jeno że nic nie rozeznawała,
  987     4, 42|                   w skołtunione pod lasem ciemnoście, kaj już czekały na niego
  988     3, 36|                potaczała się kiej pijana. Ciemnościom powiadała o swoich nadziejach,
  989     4, 45|           bolączek, wyrzekając cięgiem na ciemnotę i opuszczenie, w jakim naród
  990     2, 15|             przysłonięte równo obciętymi, ciemnymi, prawie czarnymi włosami
  991     3, 28|                    Juści, że nauczny, kaj cieni beknąć, a kaj grubiej i
  992     4, 44|                   drzew jakoby w tym gaju cienistym, tam się najskwapniej ciżbiąc,
  993     3, 36|                zaczął naklepywać kosę, że cieniuśki, ostry brzęk rozdzwaniał
  994     2, 19|              piersi wycięty, a na koszuli cieniuśkiej, która bieluchną fryzką
  995     1, 11|                druhny raz w raz zawodziły cieniuśkimi głosami:~A jadą, jadą, wozy
  996     4, 48|                sprawy", siostry wtórowały cieniuśko wraz z Michałem, któren
  997     2, 16|                 pod brodę, i w katanach z cienkiego sukna... a potem jeszcze
  998     1, 4 |                skrzypka z nagła zapiskała cienko jakoby ptaszek wabiący abo
  999     3, 34|                Obrońca zapowietrzony! nie ciep się tak, bo obertelek zgubisz.~-
 1000     2, 25|             opadną, kłami za skórę ujmą i ciepią się że nim to w tę, to w
 1001     2, 25|              swojego!~Długo tak krzyczeli ciepiąc się w różne strony, pomstując
 1002     3, 33|           szczekacie! - chciała odejść.~- Ciepiecie się jak głupia - rozgniewał