Tom, Rozdzial

 1504     3, 30|                   Witkiem, czego byli nie dojedli, do stajni ponieśli z sobą.~-
 1505     1, 8 |                   ździebko, ale teraz nie dojedzie - odpowiadała stara spokojnie
 1506     2, 25|              trzecim się przypominały nie dojedzone kolacje, że krzykali na
 1507     1, 2 |         odkrzyknęła.~- Chodzi ino.~- Kiej dojem krowy.~- Pilnuj tu, bo idę
 1508     4, 41|                   go jakimś słowem barzej dojena, wraził widły w gnój i zawołał
 1509     2, 18|                  przyleciała po skopki do dojenia.~- Sama wydoję, odpocznij
 1510     2, 18|                   ją nieco. Zwijała się z dojeniem ze wszystkich sił, ale była
 1511     4, 47|              serce taką gorzkością i taką dojmującą udręką, że poniósł się do
 1512     3, 33|                 ośmiu morgach siedział, a dojną krowę poprowadził na powróśle,
 1513     3, 29|                  a coraz głośniej.~- Jeno dojrzałam strażników, zaraz mnie cosik
 1514     3, 32|                żadna już nie odkrzyknęła: dojrzały kobiety, ciągnące nad stawem
 1515     1, 11|                 aż padną na naród ziarnem dojrzałym!~- A ty, człowieku, masz
 1516     2, 16|                   nawet ta gwiazda ledwie dojrzana - wszystko dzisiaj czuje,
 1517     3, 30|                 kadzielnych dymach ledwie dojrzane, śpiewaniami opowite i przez
 1518     3, 30|               kupami bokiem drogi, ledwie dojrzanej, bo księżyc już zaszedł
 1519     2, 18|                sypał się pierwszy, ledwie dojrzany mrok, wicher ustał, jeno
 1520     3, 26|                  łuny pożarów jeszcze nie dojrzanych, i tak się galanto rozwidniało,
 1521     4, 49|                   się o kosy, a jęczmiona dojrzewały prawie na oczach, a pszenice
 1522     2, 19|            przesłoni, a wnet każde drzewo dojrzysz z osobna i w ten mig rozeznasz:
 1523     3, 32|                   kiej te psy przyczajone dokąśliwego chwytu.~Tylko niekiedy prostowała
 1524     3, 35|                  będę go namawiał.~I tyle dokazał, że kobiety się już nie
 1525     3, 26|            frasował ni narzekał, bo swoje dokazali, wrócili też bujno, ze śpiewami
 1526     2, 22|       niedźwiedniki wraz z chłopakami tak dokazywali, że dziw się chałupa nie
 1527     4, 40|                   dobro wsi, jako jeszcze dokłada swojego, bych jeno tę zgodę
 1528     1, 6 |                   Jędrzych pilnował, żeby dokładać i dolewać, tylko Jambroży
 1529     3, 34|                  i wszystko, co ino było, dokładało swój wtór serdeczny, nabrzmiały
 1530     2, 22|                    a starsze jeszcze rade dokładały swoje, bych więcej było
 1531     3, 27|                 pojadała stojący pilnując dokładania, a dzieci siedziały pod
 1532     4, 48|                historie, nie szczędząc na dokładkę ni plotów, ani też najrozmaitszych
 1533     4, 42|         przechwalał się z tego, co to już dokonał, i z nagła oniemiał i ślepie
 1534     4, 37|                   się jeszcze rozmówimy - dokończył prędko i poszedł.~A pan
 1535     2, 17|             rajcowała trzy po trzy, a nie dokończywszy leciała na drugą stronę,
 1536     3, 27|                 już nie wiem jakie leki a doktory zwoził, zamrzeć musi, a
 1537     2, 25|              ciężko, bo wszystkim zarówno dokuczały pluchy i frasunki przejmowały
 1538     4, 41|                nieustannie i cięły wielce dokuczliwie, to prawie z płaczem oganiała
 1539     4, 44|                   nawet przekpinki, a tak dokuczyło czekanie na słońcu i głód,
 1540     3, 33|               szepnął błagalnie Stacho.~- Dokupcie na całą chałupę, z tego
 1541     2, 13|               jakby zbrakło paszy, to się dokupi.~- Owsianki cheba, bo żytniej
 1542     4, 48|               sprzedam, niech sobie tylko dokupią blichowanego. Jutro Michał
 1543     3, 33|              tylko chyla tyla... a resztę dokupię... juści... chwaciłoby...
 1544     1, 3 |                nie wraca, nie; grontu już dokupił i stodółkę dostawił, i konie
 1545     3, 33|                nie postawi, to darmo...~- Dokupiłbym niecoś nowego, może by... -
 1546     1, 4 |                  niby georginie żółte, co dokwitały pod ścianami, libo te nagietki
 1547     1, 3 |                   prętach rozpiętych, nad dołami, w których paliły się ognie,
 1548     1, 8 |                  z karczmy, tylko z drogi dolatywał jego głos chrapliwy, śpiewający...~
 1549     4, 45|             jednak otrząchał, zadra i tak dolegała mu do żywego.~- A ode mnie
 1550     3, 26|                   padnie na świat, któren dolegiwał ostatków, ozwierał ciężko
 1551     1, 6 |                 pilnował, żeby dokładać i dolewać, tylko Jambroży raz po raz
 1552     3, 27|                  ukąsił! - szepnęła Józka dolewając barszczu Pietrkowi.~- Nie
 1553     3, 32|              siebie - dziubały motyczkami dołki, a wraziwszy weń ziemniak,
 1554     4, 44|                   dalejże wołać:~- Szapki dołoj! szapki!~- Poszedł ścierwo
 1555     4, 39|                 przepomniał ziemniaczanym dołom, aż Hanka powiedziała:~-
 1556     3, 29|                 żurem, do którego jeszcze dołożyli różnych paskudności.~Witek
 1557     4, 49|              wypytywać, bych za wiele nie dołożyły. Przez całe te trzy dni,
 1558     2, 17|              Wiecie o Magdzie! Już żywie, domacali się w niej ducha, Jambroży
 1559     1, 3 |                  za to nie pożałuje - ale domagała się wielkim głosem sądu
 1560     3, 26|                   to się już ledwie tli i domiera w piachach; w łachmanach
 1561     3, 27|                   i przed się zapatrzony.~Domierał se tak z wolna, dochodził
 1562     3, 34|              sierotami jeszcze po śmierci Dominika.~- A ja myślałem, że co
 1563     1, 5 |                prosięta Kłęby, a i Szymek Dominików stoi przy wieprzku.~- Uwińta
 1564     4, 42|               mruknął Kłąb.~- A bo to nie Dominikowe nasienie! - wykrzyknął ze
 1565     1, 8 |                   Boryna żeni się z Jagną Dominikówną! Dopiero co szły do niej
 1566     1, 8 |              Wiecie to?~- Nie bójcie się, Dominikowra mądra, a Jagna też po myślenie
 1567     1, 5 |                  się raźnie; stary z Kubą domłócał pszenicy, a Józka z Hanką,
 1568     4, 49|                 ciągnęły od opustoszałych domostw za narodem.~Że już na wszystkich
 1569     1, 3 |          biegnącej na przestrzał sądowego domostwa.~Po lewej stronie był sąd,
 1570     1, 3 |                   obstawione pozapadanymi domostwami, co przysiadły niby stare
 1571     1, 7 |                takie, że musi sam Zły tam domował, a gąszcze, że i niektóremu
 1572     2, 25|             uciechy żadnej, i rade znoszą domowe piekło, co dnia się bijają
 1573     4, 39|                 bojała! Hale, upilnuje to domowego złodzieja! A może miała
 1574     3, 31|                już po was lecą...~Co jeno domówił, wpadł zadyszany sołtys.~-
 1575     4, 37|                miarę na trumnę.~- Jeno mu domowiny nie żałuj, niechta chudziak
 1576     3, 34|                 Borynami, że Hanka wraz z domownikami już od świtu pomagała Rochowi.~
 1577     4, 38|             budami widniał wszelki sprzęt domowy i siedziały kobiety i dzieci,
 1578     4, 49|                 błąkała się w przeróżnych domysłach kieby w tej uprzykrzonej
 1579     4, 45|                    stróżujące ślepie, nie domyślała się niczego; co ją tam zresztą
 1580     2, 19|               rozmysłem zaś to czynił, bo domyślali się, że Rzepczaki ciągną
 1581     3, 35|                 Antku nie powiedział, ale domyśliła się łacno wszystkiego z
 1582     2, 22|                ogonem kiwa."~Z trudem się domyślili, iż to ma znaczyć skrzypce.~
 1583     2, 22|                   się nie przeciwił, jeno domyślne, przytajone uśmiechy zaczęły
 1584     3, 30|                podwórzu Pietrek z Witkiem domywali się do czysta; tylko stary
 1585     1, 11|                   poczęły dymiące ogromne donice z jadłem i przyśpiewywały:~
 1586     3, 33|               jeszcze się, rozniesie.~- A doniesą mu, to będzie wiedział.
 1587     1, 3 |               może, łyżki sam do gęby nie doniesie i na przypiecku se dochodzi...
 1588     4, 42|                ślubie, więc i Dominikowej doniesła któraś z sąsiadek, ale stara
 1589     2, 19|                 głos Hanki, której ludzie donieśli, że się pobił znowu z ojcem.~-
 1590     3, 28|           siedzieli, a Żyd ledwie nadążył donosić półkwaterki... Nie taka
 1591     2, 18|                 do stodół, że bicie cepów donośniej rozlegało się po drogach,
 1592     2, 18|             całunkach, rozległ się ostry, donośny głos Boryny.~- Jaguś! Jaguś!...~
 1593     1, 3 |                   na sekretarza i grubym, donośnym głosem oznajmił, że sądy
 1594     3, 32|             Przysiadła nieco na żerdce.~- Donoszą, ile potrza; jeno mi się
 1595     1, 6 |                  torfu i wozy, do których donoszono kapustę w płachtach, bo
 1596     1, 5 |                 bo mrok ogarniał świat...~Doorywano podorówki, że niektóry kładł
 1597     1, 1 |            powstał i krzyknął do Walka:~- Doórz do brzózek i do domu...
 1598     4, 46|                    w niemałej już trwodze dopadając chałupy, matka siedziała
 1599     2, 20|                   oczami, a jak ino mógł, dopadał boćka, ogarniał go ramionami,
 1600     3, 35|                   i w bok uskoczył, matka dopadała go znowu kiej ta suka rozjuszona
 1601     2, 25|                   z nim po śniegu, a baby dopadały z boków i darły za kudły.~
 1602     2, 25|                  kiej te wilki, gdy stada dopadną, a ono się zbije w kupę
 1603     1, 11|             rozzłoconą ziemię. ~Dzień się dopalał jaskrawo i z wolna przygasał.~
 1604     4, 43|                  nie słuchał, stodoła się dopaliła, przywalili błotem dymiące
 1605     2, 21|               tchu starczyło, aby rychlej dopaść drogi i zdążyć przed nocą,
 1606     1, 5 |                coś niecoś ze znajomkami i dopchał się wreszcie na targowisko
 1607     1, 9 |                 ściskał - dopiero kiej go dopchnęli do stołu, wprost organisty,
 1608     1, 12|                  kucharek, leciał za nią, dopędzał w sieniach, ogarniał mocno
 1609     1, 5 |                  szersza.~Zaraz na skraju dopędzili Dominikową, jechała z Jagną
 1610     3, 35|                   na co się jeno zawziął, dopiąć musiał, żeby tam nie wiem
 1611     4, 45|           głaszcząc niespokojną klacz~- A dopieka, za jaki tydzień trza będzie
 1612     4, 46|                 się bojał, i najbarzej im dopiekał.~Jaż Antek, kiedy już ostali
 1613     3, 29|                 Przez to już cały wieczór dopiekała wszystkim o byle co, spać
 1614     4, 38|            nasienia. Pono Lipczaki tak im dopiekali, że musiały uciekać! Ze
 1615     3, 36|               kokoty piały, słońce barzej dopiekało, stronami wisiały ciężkie
 1616     4, 37|                       Tak ci to już braty dopiekły, żeś się zbył żywota, co?~-
 1617     3, 30|             pamięć tego, czego to dzisiaj dopięła, tak ją ukrzepiły, iże całą
 1618     4, 38|                   wącha kaj pod ścianą?~- Dopierom go widział przed szynkwasem! -
 1619     4, 40|                    żeby ich wciorności.~- Dopieroś to się, chudziaku, namorzył
 1620     3, 33|               wolna rozprzęgało. Mogła to dopilnować wszystkiego? Parobek się
 1621     3, 33|                   chłopie, dopłać, bo nie dopilnowali.~- Bogać ta inaczej! Wiecie
 1622     2, 25|             niejeden jeszcze w drodze się dopinał, a pacierz kończył i w dyrdy
 1623     3, 33|                 powrotu, a w końcu Grzela dopisywał prosząc, by zawiadomiła
 1624     4, 49|                  wybrany i pogody cięgiem dopisywały, to wzięli pożęte zboża
 1625     2, 24|                głosy, zaprzestano tańców, dopito spiesznie flach i kieliszków,
 1626     2, 24|              wódki, jeno że, postawił nie dopity kieliszek i spiesznie wyszedł.~
 1627     3, 31|                 się z nim i by kto wziął, dopłacają.~- Musi być, co wójtowej
 1628     1, 3 |                  byłem bez trzy roki, tom dopłacił gotowym groszem. A com namarnował
 1629     3, 33|                byśmy za te jego rządy nie dopłacili.~- Sam się nie rozporządza:
 1630     1, 3 |             trzepot miądlił jął raz w raz dopływać z powiewem, co się był podnosił
 1631     1, 5 |               jeszcze ze wszystkich stron dopływały nowe rzeki ludzkie i cieśniły
 1632     2, 22|          Opowiadali dalej, wciąż, a Rocho dopomagał chętliwie, sam się dziwował,
 1633     1, 12|               roboty, zajrzała do Kuby.~- Dopomóżcie, poredźcie - prosił cicho.~-
 1634     2, 19|                    rozegnać, nie pozwolić dopóty, aż się dziedzic ze wsią
 1635     2, 20|                   że powiadali, jako Kłąb dopożyczył pięćdziesiąt rubli od organisty
 1636     1, 9 |               krzyczał, a modlił w głos i dopraszał wspomożenia, a jak niektórzy
 1637     3, 30|             grosza, pacierzem se to jadło doprawia - opowiadała urągliwie.~-
 1638     3, 35|                szerzej.~- Słyszałeś?! Nie doprowadzaj me do złości przy świętej
 1639     3, 27|                  przy was...~- Hanka, nie doprowadzajcie me do złości, bo będzie
 1640     2, 18|                zawiane śniegiem, trafię i doprowadzę! - zawołał Witek.~- A to
 1641     4, 46|                   zgorszenia może ich zły doprowadzić...~Nie słuchała, wzdychając
 1642     4, 37|                myśle, swywoląc po drodze.~Doprowadził ją do ojcowego trupa.~Wrzask
 1643     4, 41|           szlachtą i drugimi.~- Bieda ich doprowadziła do rozumu. I potrza to było
 1644     4, 49|              dopiero w sobotę po południu doprowadzona już do ostatka wzięła sielnego
 1645     4, 48|                  byka, obiecywał go nawet dopuścić za darmo, ale chłop wolał
 1646     4, 40|            zgodzie, a nawet przykazał nie dopuszczać lipeckiego bydła na leśne
 1647     4, 43|              skarżąc się cichuśko, że nie dopuszczają do niej dzieci ni żadnej
 1648     2, 20|                  Że zaś nikogo bliżej nie dopuszczał i zwierzać się a wyżalać
 1649     2, 24|                  i zdrożności, jakich się dopuszczali: a zakwardziałość w grzechach,
 1650     3, 26|                  w obraz, nie śmiejąc już dopytywać. ~- Mój Jezu! Sąd ci tu
 1651     3, 32|               rana już zachodu wyglądają. Dorabiać się w najemników to jakby
 1652     3, 30|                nie może.~- Prędko się tam dorabiają dzieciaków... Świeży chleb
 1653     1, 3 |               Obaczycie!~- Starym, dzieci dorastają... a pierwszej z brzegu
 1654     3, 29|                  kłótnie, spory łagodził, doredzał, a gdzie było potrza, i
 1655     4, 42|                  Świec nakupię, a jak się dorobię, to nawet baldach sprawię! -
 1656     3, 28|                się nie złoży. Tyleśmy się dorobili, że z gromadą trzymał!...~-
 1657     4, 42|                 jej kawał płótna.~Jak się dorobisz, to oddasz biedniejszym -
 1658     2, 19|                   Sochówna, skrzat ledwie dorosły, gibki i z gębusią kiej
 1659     3, 30|                    że zaś ich dużo było i dorosłych, to wnet dały radę chłopakom
 1660     2, 20|              przepalały.~Nikt też się nie dorozumiewał, co mu ta we wątpiach siedzi
 1661     2, 21|              kieby te dymy jeszcze nikłe.~Dorwali się wreszcie drogi i padli
 1662     4, 45|                   wyganiać, gdyż się były dorwały żyta łuskając kłosy aż miło,
 1663     1, 2 |            Wstąpcie jutro do mnie, krowem dorznął, to się tam jaka sztuczka
 1664     1, 4 |               będzie na obiad mięso z tej dorzniętej krowy - nie, postawał, pogadywał
 1665     4, 41|            przyokrytej pierzyną.~- Józka, dorzuć do pieca, bo trzon jeszczek
 1666     2, 20|              udławiła się ziemniakiem, że dorzynać ją musiał Jambroży, to Grzela
 1667     1, 12|                   zrazu ryczał jak zwierz dorzynany, aż mu zatkał gębę kożuchem,
 1668     4, 46|                kajś na wsi ujadał pies...~Dosięgali już borów, gdy Rocho przystanął
 1669     4, 45|                  ksiądz piął się w górę i dosięgnąwszy pszczół gmerał między nimi
 1670     3, 29|               worek! - odkrzyknęła.~- Nim dosiejesz, już ci pierwszy wzjedzie!
 1671     3, 33|                  wyzdrowiał, bieda im nie doskwierała jak indziej, to powinno
 1672     2, 15|        przodownictwa i tych jego ciągłych doskwierań.~Inni już na to nie baczyli,
 1673     4, 38|            zawodzący.~Ale Witek nawet nie dosłuchał, skrzypki przyniósł, zasiadł
 1674     2, 23|                 lodowe okowy...~...Ledwie dosłyszalnym, brzękliwym a słodkim poszumem
 1675     1, 12|                   leciały i drgały ledwie dosłyszane, ledwie odczute brzmienia,
 1676     3, 27|                    Ona zaś ni dojadła, ni dospała, ni wypoczęła harując nikiej
 1677     3, 31|              nabierze mocy? Nie doje, nie dośpi, a co rok rodzi.~- Marnacja,
 1678     3, 28|                każdą duszę zapisaną jajko dostają...~- A za kartki do spowiedzi
 1679     2, 20|                  mają wszystko, a jej nie dostaje nawet tego kąta, gdzie by
 1680     2, 13|                  i gospodarzowi sprzedać, dostałby pięćdziesiąt rubli jak nic.
 1681     2, 22|             szerokiej grzędzie, rozrosłe, dostałe i późną jesienią owarzone,
 1682     1, 11|                niby ten rozkołysany zagon dostałego żyta, gęsto przekwiecony
 1683     3, 30|                zasadzili na Nastkę, aż ją dostali w pazury i pod studnię zawlekli,
 1684     1, 12|                   oczy, a niejednej matce dostałych córek zazdrość szła do gardła,
 1685     4, 38|                  dziedzicem, prawda to?~- Dostaną, co im się należy, to może
 1686     2, 13|                   przewiem, może od Godów dostanę, choćby ~na rataja, a pójdę,
 1687     4, 47|                 najmilejsza, póki jej nie dostanieta. A potem jeszcze się przekpiwają!~-
 1688     1, 12|              statki różne, jakie w wianie dostawała.~Teraz zaś, może w pacierz
 1689     4, 45|                   Juści, co już najbarzej dostawało się Teresce, że już chodziła
 1690     1, 3 |             grontu już dokupił i stodółkę dostawił, i konie ma kiej te hamany!...~-
 1691     1, 9 |           ostatnią parę puścić... ale nie dostojał tak, bo go odepchnęli w
 1692     3, 30|                 oczyma po ludziach, a nie dostrzegając nikogo, choć pobok siedziała
 1693     4, 40|               wieś do kobiet, a kogo jeno dostrzegła, to mu już z dala krzyczała:~-
 1694     2, 22|                    że Pan Jezus chciał go doświadczyć i wypróbować.~- Pomogę,
 1695     3, 33|                   koni zagląda, obroku im dosypuje... bo to raz?~Nie słuchała
 1696     4, 43|              swoją chałupę warcząc jeno a doszczekując:~- Dmij się, pani wójtowo,
 1697     3, 32|              ogniwa i rozprysnęły się tak doszczętnie, jaże uderzyła się pojrzeniem
 1698     1, 5 |                organiścina.~- Bóg zapłać. Doszedłbym, ale jak powiadają, zawżdy
 1699     2, 22|                   poszła w tę ciemnicę...~Doszła do dworu umęczona srodze
 1700     2, 21|            przemianą, nie mógł się bowiem doszukać dawnej Hanki. Dziwny, mrożący
 1701     2, 25|                pilnie za głosem starego i doszukując się go w podwórzu, Pietrek
 1702     3, 31|                  w przytajeniu i strachem dotela żyło, kiełkowało teraz weselnie,
 1703     4, 38|                 do bud, abych chociaż się dotknąć i napatrzyć onych śliczności.~
 1704     2, 15|             odzywał się jeno, bo go mocno dotknęło, że taki Mateusz, a przewodzi
 1705     4, 40|               obaczy i poczuje, czego się dotknie i co się wyrozumie, ale
 1706     3, 30|          przepuści... to i trudno dziewki dotrzymać do roku. Co prawda, to i
 1707     2, 20|              szedł, i tym podobnie. Stary dotychczas się wahał, kalkulował, nie
 1708     1, 5 |                   i z lubością, ostrożnie dotykała chustki. wsadzonej za pazuchę.
 1709     3, 27|               nasłuchiwać, bo jak raz tam dotykały głowy łóżka, że przez szyby
 1710     2, 17|                    Jaguś, a jakby się kto dowiadywał, rozgłaszaj, że musiałem
 1711     2, 20|               młody śnieg była, sadzy się dowidzą! Na świecie jest takie urządzenie,
 1712     4, 49|                 bądź, choćby z Modlicy, a dowiecie się całej prawdy!~I odeszła
 1713     4, 41|          strażnika?~- Nie czekał, jaże mu dowiedą! Nie głupi zgnić w kreminale...~-
 1714     4, 41|                 pismo nosem.~- A bo mu to dowiedły, że zabił tego strażnika?~-
 1715     2, 18|            rozeznał.~- Bieżyj w ten mig i dowiedz się, gdzie stanął!~- Pójdziecie
 1716     3, 35|     rozpowiadajcie! Powróci, to się i tak dowiedzą, zaś potem trzeba mówić,
 1717     2, 18|                Sochy, dopiero dzisiaj się dowiedziałem, że służył u was i że umarł.~-
 1718     4, 46|                   i porwał się strwożony, dowiedziawszy się, o co idzie.~- Właśnie,
 1719     2, 19|              sumie od ludzi z drugich wsi dowiedzieli się, że dziedzic, co ino
 1720     3, 33|            dopuści... Cóż ta na jarmarku? dowiedzieliście się co o koniu?~- I... dałem
 1721     3, 27|                  ci gęba nie ustanie: nie dowiedziesz me dzisiaj do złości!~I
 1722     2, 19|                  odparł miętko.~Antek nie dowierzał, zmarszczył groźnie brwi
 1723     2, 22|            warczało, ale niewiela, bo nie dowierzały zbytnio tym nowomodnym wymysłom
 1724     1, 11|             kużden mówił i swojego chciał dowieść, mało bacząc na drugich...
 1725     4, 39|               wsadzą do kreminału, to się dowiesz!~Wójtowa skoczyła z pięściami,
 1726     1, 3 |                   aż w końcu jako ostatni dowód rozpowiła dziecko i położyła
 1727     1, 3 |             woranie się.~Odłożona z braku dowodów.~Sprawa o kradzież leśną
 1728     2, 20|                   słowem się ozwał na jej dowodzenia gorące, dopiero gdy w płacz
 1729     1, 3 |                 domysłów, więc znowu jęła dowodzić i przekonywać, aż w końcu
 1730     3, 30|            wyszczekana Balcerkowa swojego dowodziła; była i chuda Sikorzyna,
 1731     4, 41|             rozrzucały gnój, jaki Pietrek dowoził, a przyorywał Antek.~Że
 1732     3, 35|            chodził do Woli, nauczycielowi dowoziłem, po korczyku ziemniaków,
 1733     3, 27|                 mocą za wszystkie krzywdy doznane, a ile razy ją wołał i brał
 1734     3, 29|                koszulę i pościele. Boryna dozwalał z sobą robić wszystko, nie
 1735     3, 29|                 biedowania i marnacji nie dożyła... O Jezu mój, Jezu! Bez
 1736     4, 45|           usiędzie przy nim na stare lata dożywać dni swoich w spokoju i szczęśliwości.~-
 1737     3, 34|                 to starą chałupę bierze w dożywocie...~- Hale, tyle warta co
 1738     3, 26|                   się w sionce skrobać po drabce, gdy Kłębowa zaczęła mówić
 1739     3, 31|              chłopaki zaś skrabały się po drabinach na kalenice, patrząc na
 1740     1, 12|             Kłębów wóz, w jednego konia i drabinami, pewnie po ściółkę do lasu.
 1741     2, 13|                  obrazów na ścianach, zaś drąg z ubierem rozwieszonym i
 1742     3, 35|                 rąk, skoczyła za komin do drąga z obleczeniem i zdzierając
 1743     4, 49|               przed komorą i chociaż prał drągiem, chociaż bronił całą mocą,
 1744     2, 13|                    we młynie udarła kawał dranicowego dachu, a co strat pomniejszych!
 1745     4, 39|                    chytrze ściągając je z drążka.~- Niczego tknąć nie pozwolę!
 1746     3, 29|                  słowa, jakby z rozmysłem drażniąc. Nawet przyszła na kolację
 1747     4, 48|                  gąszczach wciąż mlaskały drażniąco całunki, prześmiechy i szepty...~- ...
 1748     2, 25|               niecierpliwie.~- Jagna, nie drażnij!~- Kiej ci się nie podoba -
 1749     4, 48|              zaraz po mszy ruszą...~Jasia drażniła nieco ta rozmowa, odszedł
 1750     2, 24|                    ni Antek, ni Jagna nie drażnili sobą ludzkich oczów, to
 1751     3, 32|                  Lipce! A które to wpodle drepcą? - bo nie poredzę po samym
 1752     3, 31|                  słuchali wciąż opowiadań drepcząc ze stajni na drogę i z nawrotem,
 1753     4, 45|                  i kurz się podniósł. Żyd dreptał pobok łapiąc powietrze zadyszaną
 1754     4, 38|            stawała, kaj insi stawali, tam dreptała, kaj ją pchali, nie wiedząc
 1755     4, 38|            trzęsło i płonęło. Była cała w dreszczach, kiej błyskawice kłębiły
 1756     3, 33|                  ślepiami z taką mocą, że dreszcze go przeszły. Obejrzał się
 1757     3, 26|              cichość była jeszcze całkiem drętwa, tyle jeno, co rosy kapały
 1758     3, 27|                cosik chciał rzec i znowuj drętwiał nie przemówiwszy ni słowa
 1759     2, 23|                  głąb przerażenia i dusza drętwiała, przywalona głuchą martwotą
 1760     3, 36|                    że pora im przecknąć z drętwicy zimowej, pora nabrane chlusty
 1761     4, 41|                 roków - szeptał niekiedy, drętwiejąc w strachu:~Mrok już zapadał,
 1762     2, 14|                   w sobie jak ta drzewina drętwiejąca z zimna, co ani uciecze
 1763     1, 5 |               nagie, poskręcane, żałobne, drętwiejące z wolna na długą, długą
 1764     3, 27|          oprzytomniał i jak przódzi leżał drętwy, nieruchomy, z otwartymi
 1765     2, 17|                  bo się namarszczył i jął drewka rzucać do komina.~- O co
 1766     4, 41|                  doganiała, bych zdzielić drewnem, poderwał się i frunął na
 1767     3, 28|                wnątrzu zimno, jaże mi ten drewniany kulas stergnął.~- Zaraz
 1768     1, 5 |                całą ulicę wysokich kozłów drewnianych, na których, sczepione za
 1769     1, 7 |          żałośliwie wyciągał nutę z owych drewulek, aż mróz szedł, po kościach
 1770     1, 3 |              opadła i wlekła się wolno bo drga, choć nieznacznie, szła
 1771     4, 45|                 tego zetlałego źdźbła, co drgając, kieby ten promień gasnący
 1772     1, 10|                  na wodę długie, porwane, drgające odbicia świetliste... a
 1773     2, 23|                  zdał się utkany z mgieł, drgającej wszędy ciemności i wzburzonego
 1774     2, 14|                  tylko coś, jakby szelest drgających gwiazd, jakby tętna ziemi
 1775     2, 23|                   serc okryły, ich jakoby drgającym żarem pól wiośnianych: byli
 1776     2, 24|                 dziwowała, a choć czasami drgało w niej cosik, jakby ostatni
 1777     1, 3 |              ciągle w krótkich a prędkich drganiach, i tylko coraz któraś się
 1778     2, 23|                  drżeniem traw rosnących, drganiem i pobłyskiem strumieni,
 1779     2, 25|                przychwycił za rękę, że ni drgnąć nie mogła, i chrypliwym,
 1780     4, 39|                 zrobimy z działami?~Hanka drgnęła i prostując się powiedziała
 1781     2, 22|             pogodny czas i cichy, że jeno drgnienia po niej się snują, a tęcze,
 1782     1, 11|                 tam robi?~Dzieciom kluski drobi. ~Co złego zrobiła? ~Dzieci
 1783     3, 26|                   bacząc, bo stare kuły w drobiazg, tratowały i kradły jedzenie,
 1784     1, 11|                    pośpiewywać, zawracać, drobić, przeskakiwać a śmiać się
 1785     3, 33|          roztrzęsały się wrzaskliwe głosy drobiu, kaczki trzepały się w kałużach,
 1786     1, 5 |                    czy z ziarna abo też z drobnego przychówku. A że na zimę
 1787     3, 32|                    przeciek u młynarza co~drobniejsze ziemniaki całe sadzą. Rocho
 1788     4, 49|              drzewa, po niebie, zawalonym drobnymi chmurami, leciał księżyc,
 1789     2, 22|                   ze śrebła, szyby miał z drogich kamieni, a strzechę kieby
 1790     1, 5 |                   posuł tymi kamuszczkami drogimi, że się lśniły a połyskały
 1791     3, 34|            zakręciły wirem i chlustały ku drogom i miedzom, jakby już ino,
 1792     2, 13|                 bo ano rankiem ziemia już dropiała spod stratowanych i wyżartych
 1793     1, 9 |               wskroś mgieł po ścieżkach i dróżkach.~Smutek przejmujący padł
 1794     3, 31|            wytaczały się wozy, wszystkimi dróżkami ciągnęły pługi, wszystkimi
 1795     3, 32|                rozwłóczyli się po wąskiej drożynie, kiej różaniec uwity z czerwonych,
 1796     4, 49|                się wozy na miedze i polne drożyny.~A kiej sygnaturka zaświegotała
 1797     3, 28|                  po dobrej woli poszedł z drugiemi swojego się dobijać, i wy
 1798     1, 11|                rozgłośnie, bo drużbowie z druhenkami zawodzili, jakoby ich kto
 1799     1, 11|                   oknami druhen:~Wychodź, druhenko, wychodź, Kasieńko,~Na wesele
 1800     3, 26|               napasiecie nowinkami barzej drujkimi niźli miód. Hi, hi! świętują
 1801     2, 17|                nie było w sercu wesoło ni drujko, nie!...Ziąb ją przejmował,
 1802     2, 13|                  było na duszy, nie - nie drujkość czuła ano w sercu miodową,
 1803     4, 45|              sieją na polach, to po co ta drukować o tym wszyćkim?...~Jasio
 1804     3, 33|                    nie powiadaj...~- Żeby drukowane, to na każdej książce przeczytam,
 1805     4, 45|           przeciek Rocho czytał o tym i z drukowanego.~- Głupstwa wam czytał i
 1806     4, 45|            Organiścina chybciej zaruchała drutami wpatrując się jakoś pilnie
 1807     4, 45|                  niepokój, poskrobała się drutem po głowie, postanawiając
 1808     4, 45|           spuszczając oczy na rozmigotane druty. ~Jasio jakby nie zrozumiał,
 1809     1, 11|                trwała zabawa, gdy starszy drużba dał znak, by przycichli.~
 1810     1, 11|              zaśpiewały chórem:~A dokoła, drużbeczkowie, dokoła;~Zapraszajcie dobrych
 1811     1, 11|          zabawiali.~A na ostatek któryś z drużbów, widzi mi się, Tomek Wachnik,
 1812     2, 19|                   we wsi kawalery, którzy drużbowali na weselu Jagusi. Zrazu
 1813     2, 23|                   chwilami jakby ciężkim, druzgocącym warkotern wód, zrywających
 1814     3, 31|               probanta, nie Dominikową! - drwiła stara.~Nie zdążyła się odciąć
 1815     1, 11|             pohukiwały do taktu i buczały drygający niby bąki, a flet wiódł
 1816     2, 16|               zaparta w sobie, że jeno po dryganiu pleców było widno, jaka
 1817     1, 11|             tańcowali!~...Owe krakowiaki, drygliwe, baraszkujące, ucinaną,
 1818     2, 19|                 mocą; basy zaś pobekiwały drygliwie do taktu, że same nogi niosły
 1819     4, 47|                  patrzy, sama strzepywała drżąc chudą pierzynę, sama nalała
 1820     1, 6 |                   długo, aż stara cichym, drżącym głosem zaśpiewała: ~ ~Wszystkie
 1821     2, 14|             dychanie drzew zmartwiałych - drżało w mroźnym powietrzu.~A Hanka
 1822     2, 13|                dymiła, aż Hanka uścibnęła drzazeg z jakiejś deski, to słomy
 1823     2, 16|                  śniegach, i świetlistymi drzazgami rozdzierały ciemności, a
 1824     2, 17|                   pusto, jedna Jagustynka drzemała pod kominem, a stary patrzał
 1825     3, 30|                  a po kątach już na dobre drzemali, ale pod koniec zwrócił
 1826     4, 43|             buchnął na ganek i przez Łapę drzemiącego w sieni rymnął do sadu,
 1827     2, 23|        błyskawicowych spojrzeń, bolesnych drżeń, niepokojów nagłych, całunków
 1828     2, 16|                ciszy serc zasłuchanych, w drżeniu dusz olśnionych cudem i
 1829     3, 27|              stawu, całkiem przysłonionej drzewcami, przechodziły niekiedy kobiety,
 1830     3, 36|           rozstawili się pobok i wparłszy drzewce w ziemię jęli raz po razie
 1831     3, 35|                nóg kłaniały ze chrzęstem, drzewinom, ziemi wszystkiej: ~- Gospodarz
 1832     2, 24|                  i budynki, płoty i każde drzewko lśniące w osędzieliznie,
 1833     2, 22|                 marzenia - jako ta ziemia drży pławiąc się w słońcu wiośnianym,
 1834     1, 2 |               roścież.~- Ja ta nie jestem drzyk, cobym krowę obłupiał ze
 1835     2, 15|                  nich przekpiwając:~- Te, drzyki zapowietrzone, kiej się
 1836     1, 2 |                zwyczajnie, chciało mu się du drugiego łóżka zawołać i
 1837     4, 45|        wszystkiemu złemu winni panowie.~- Duby smalone pleciesz, a cóż
 1838     2, 13|                sklepienie czyniły, jakoby ducht przebity w śniegach, a podstemplowany
 1839     3, 28|                  któren pieniądz ma, temu duda gra, a ty, biedaku, handluj
 1840     3, 34|             karczmy zawodzenie skrzypków, dudlenie basów i brzękliwy warkot
 1841     3, 30|              słychać było dalekie jeszcze dudnienie wozów, krzyki ptactwa na
 1842     2, 14|               gliniany, mokry tok tężał i dudnił pod trepami kiej klepisko,
 1843     2, 22|                wrzeciona jeno furkotały i dudniły po podłodze, a gdzieniegdzie
 1844     2, 20|           powiadam, a wy zbytnio w siebie dufacie. Baczcie i na to, że kto
 1845     1, 11|              gębie wyda! - Cierp przeto i dufaj w Panajezusowe miłosierdzie...
 1846     2, 20|                  ponawiała już tej sprawy dufając, iż to samo przejdzie i
 1847     3, 30|                modlitwie a gotowości."~- "Dufajcie, bo pokrzywdzone zawżdy
 1848     2, 15|                   szeroką rękę, jeno zbyt dufał w siebie, zbyt się wynosił
 1849     3, 30|             rychło się skończy, bych jeno dufali w miłosierdzie Pańskie,
 1850     3, 36|            przylegnie wpośród dzieciątek, dufnie śpiących na jej łonie...~
 1851     3, 30|              słowach, ulżyło im galanto i dufnuść wstąpiła w serca.~A gdy
 1852     3, 27|                 prawo doglądać i przy nim dulczyć - cóż, kiej nie poredziła
 1853     4, 41|               baczycie, jakem to przy was dulczyła, kiejście leżeli w połogu. -
 1854     1, 12|                  nie dziwota! - szepnął z dum - Juści, a ociec się tak
 1855     4, 41|                  niepokojące i strachliwe dumania i takie myśle go nawiedzały,
 1856     4, 43|                   ramiona. To siedziała w dumaniu jeno wszystka i w czuciu
 1857     3, 32|                 Borynowo! - napuszała się dumnie.~- Na księdza!~Podniesła
 1858     4, 47|                życie. Leżała pełna cichej dumy i nieopowiedzianej szczęśliwości,
 1859     2, 22|            przyśli z kraju dalekiego, zza dunaju szerokiego, by nas opatrzyli,
 1860     3, 29|              Hanka nie dawała jej spokoju dunderując zawzięcie, nie odezwała
 1861     3, 27|                 odarty tak się wydziera i dunderuje!- szepnęła rozbudzona z
 1862     3, 35|                 wyrzucić ze siebie, co go dusiło, pohamował się jeszcze,
 1863     4, 40|                nią gięły, brakowało tchu, dusiły łzy i w głowie miała taki
 1864     3, 33|            osiądzie na folwarku.~- My się dusim na zagonach, a Niemcy będą
 1865     2, 13|             Ciemnica się rozlewała mętna, dusząca: chmury opadały coraz niżej,
 1866     3, 34|              wielce pogodny, jeno dziwnie duszący i cichy; najmniejszy powiew
 1867     3, 36|                   dobrotliwie:~- Pódziże, duszko człowiecza, do mnie. Pódziże,
 1868     2, 16|               mniej mizeracji, mniej tego dusznego skrzybotu?... Człowiek jest
 1869     2, 21|           zapomnieć, nie! Ból poniewierki dusznej, poniżenia, wstyd, zazdrość,
 1870     3, 34|               jeszcze parniej się stało i duszniej, zaś słońce paliło niemiłosierniej,
 1871     4, 48|                    Wieczór był nagrzany i duszny, pachniał miód, i żyto skoszone
 1872     4, 37|        rozkrzyżowany kieby w tym ostatnim dusznym i gorącym pacierzu.~Zniesiono
 1873     1, 9 |            ciepłych krajów ciągną, tak ci duszyczka strudzona do Jezusa podąża...~
 1874     1, 9 |             słońce- tak ci Pan przyhołubi duszyczkę każdą, że nic jej zimy nic
 1875     1, 5 |          prawdziwe... Zdrowaś Maria za te duszyczki... Jagusia!...~Jagna oprzytomniała
 1876     3, 28|              garnka dymiącą się wątrobę i dutki, gdy jakiś wóz zaturkotał
 1877     4, 38|                      spokoiła go Józka.~- Dużoście dzisiaj wykrzyczeli? - zapytał
 1878     2, 13|                   nieco i jął padać śnieg dużymi płatami, a sypał gęsty,
 1879     1, 10|               cofnął, bo tam siedziało ze dwadzieścioro dzieci i wszystkie razem
 1880     2, 15|                kobiety się już pokazały z dwojakami, a Hanka wychodziła za węgla
 1881     3, 29|                   ogień i w grapie, którą dwojgu ciężko było podjąć, gotowała
 1882     4, 46|                 każdy sieje z wiarą, że w dwójnasób mu zaplonuje.~- Juści, chciałby
 1883     1, 7 |                  bym zjadł z jedną albo z dwoma miseczkami kaszy... a juchy
 1884     3, 30|              wpychają. Powiadała mi jedna dwórka, co za pokojową była w modlickim
 1885     3, 30|                 las dały, podatki winien, dworskim nie płaci, jeszczek ordynarii
 1886     3, 32|                pan brat z dziedzicami i z dworskimi pieskami: znają me i nie
 1887     2, 22|         zestrojona zawdy, dufna w siebie, dworująca nad wszystkie i wyszczekana,
 1888     3, 32|                  u miłosiernych ludzi, we dworzem przesiedział zły czas.~-
 1889     4, 39|                   A to mu było dopiero na dwudziesty szósty. Miał już wrócić
 1890     3, 30|              przyległe ziemie rodne, łąki dwukośne, juści... - rozmyślał głośno
 1891     2, 16|               ostatnich wyskoczyli zbóje! Dwunastu ich było i wszyscy z nożami!
 1892     3, 33|                 Przyznasz się, kiej cię w dybach do kreminału popędzą.~-
 1893     3, 32|               Wolniuśko jeno szła, ledwie dychająca z radości a strachu zarazem.~-
 1894     2, 19|                czas jakiś bez słowa, jeno dychali prędzej, a ukradkiem zaglądali
 1895     3, 36|                   sen odpoczywania, jakby dychały niekiej cichuśkim chrzęstem
 1896     1, 5 |              gorzałki i co zjeść...~- Ani dydka nie mam, a wiesz, Guciu,
 1897     3, 33|                 niźli o całą złotówkę. Po dydku i już z ojcowym litkupem
 1898     4, 47|                   na nią zapłakane oczy i dygocąc w zalęknieniu, jęła rozpowiadać
 1899     4, 39|                   z chałupy zestrachana i dygocąca, wójt siedział na bryce.~-
 1900     2, 19|                   jeno strach śmiertelny, dygocące przerażenia i rozpaczliwa,
 1901     3, 35|                wam, ciemnym baranom, łydy dygoczą przed bele łachmytkiem z
 1902     1, 7 |                   jego i poczęła ździebko dygotać.~- Odprowadzę cię, Jaguś! -
 1903     4, 41|                   i całą przejmował war i dygotania.~- Ostatni raz pozwól, ostatni! -
 1904     2, 23|              niepokojąca, że słychać było dygotanie drzew obwisłych pod śniegiem
 1905     3, 30|             milczenie, przejęte cichuśkim dygotaniem listeczków i głuchym, dalekim
 1906     2, 13|                   pomarłych rozgniłe noce dygotliwego milczenia, przenikniętego
 1907     4, 48|                   łzami, przejął go jakiś dygotliwy war i cosik tak lubego jęło
 1908     3, 28|                    jawiły się kajś niekaj dygotliwym cieniem, kieby z tych skłaczonych,
 1909     4, 45|           jakowychś łez słodkich i lubego dygotu, jak wtedy, kiej patrzała
 1910     3, 32|               upalne westchnienia, jakieś dygoty i szamotania. Cała wieś
 1911     3, 28|                   dnia widzę; jakie torby dygują z różnościami. Samych jajów
 1912     2, 21|              Trzeba, to chodzi po drzewo, dyguje na plecach, w jeden rząd
 1913     3, 26|              Radzi was przyjmą, torbeczki dygujecie niezgorsze, a jakiś grosz
 1914     4, 41|             przyszłaś, a to ostatnią parą dygujemy.~Dociągnął skibę pod bór,
 1915     2, 20|                 zrobicie, co wam sumienie dyktuje, ale to wam mówię, że z
 1916     1, 10|             młotem, to pomagał chłopakowi dymać miechem, gdy mocniejszego
 1917     1, 10|                  było od ogniska, chłopak dymał miechem zapamiętale, aż
 1918     3, 30|                  i zaraz przykucnął przed dymiącymi michami. Dziwnie był czerwony,
 1919     2, 15|                  że cała izdebka tonęła w dymie, i rajcowali.~Antek usiadł
 1920     2, 13|               świeżyzna ino trzeszczała i dymiła, aż Hanka uścibnęła drzazeg
 1921     3, 30|                  lustrze, dzieci latały z dyngusiarzami, zaś jeszcze insi w pola
 1922     3, 30|                   Nie bój się, za krowami dyrdać ma kto jeszcze!~- Pokraka
 1923     3, 26|              stare zaś z sykiem i gęgotem dyrdały za nią. - No, to chwała
 1924     1, 10|                 jej twarz rozpłomienioną, dyszącą namiętnie, jej modre oczy
 1925     2, 14|           gorącymi ustami jego ust ledwie dyszących.~Ale on nie drgnął nawet,
 1926     3, 36|                 nawet porwał za wystający dyszel, ale dojrzawszy błyszczący
 1927     3, 30|               skoro Witek zaruchał długim dyszelkiem, kogut jął tańcować i skrzydła
 1928     1, 5 |                 cie.~Przysiedli na jakimś dyszlu wystającym~- Sielny jarmarek -
 1929     3, 32|                   kiej świnia... Do czasu dzban wodę nosi, do czasu... Nie
 1930     3, 27|             srebrzystymi kotkami, stały w dzbanku od wczoraj, pomdlałe nieco,
 1931     4, 48|                  się gromnica zatknięta w dzbanuszek, przez wywarte okna zaglądały
 1932     2, 25|             spragnionej wiecznie ciepłych dżdżów i słońca, jeno że już ni
 1933     1, 10|                  komin i pogrzebaczem tak dziabał w głownie, aż iskry się
 1934     1, 1 |             cichości, że ino słychać było dziabanie motyczek o twardą ziemię,
 1935     4, 40|                 sadzić na nowo.~Poredzały dziabiąc motyczkami ziemię i kopiasto
 1936     3, 32|                    Przygięły się do roli, dziabki migały szczękając niekiej
 1937     3, 36|                cosik dziwnego zaczęło się dziać: niebo poszarzało kiej zgrzebna
 1938     1, 10|                   tu jest nasze! Nasze po dziadach pradziadach! - zawołał mocno
 1939     3, 34|              prawdzie wszyscy go mieli za dziadaka i za głupawego, że to nie
 1940     2, 14|                siedziały przed kominem na dziadkowym kożuchu, a stary strugał
 1941     4, 38|                  się z cichym skowytem, a dziadoski piesek ziajał z wywieszonym
 1942     4, 38|             grzesznymi, a nie pamiętaj im dziadoskiej krzywdy! Bogać ta wiele!
 1943     4, 38|               dopuszczę, żeby ociec mieli dziadować.~- To go se sprowadź do
 1944     3, 33|               taki... juści... jakżeby... dziadówkam ino... Łkała w sobie cichuśkim,
 1945     2, 21|                   plecach, w jeden rząd z dziadówkami, jak Filipka, stawa, a płakać
 1946     3, 26|                pod ich dachem krewniackie dziadówki pomierały...~Rozmyślała
 1947     3, 26|         łachmanach juści była, z kosturem dziadowskim w ręku, z tobołkami na plecach,
 1948     3, 27|              bliskim im się stał niby ten dziaduś rodzony, a on się witał
 1949     2, 17|              głaskał i wpół jeszcze brał, dziadyga jakiś, niedojda! - myślała
 1950     4, 41|        przybaczyło, co tak mi pedział mój dziadźka we wojsku, kiej me przy
 1951     4, 39|                      Więc jakże zrobimy z działami?~Hanka drgnęła i prostując
 1952     3, 26|                wzgórza i poćwiartowane na działki. Pola wiły się i wydłużały
 1953     4, 39|                  jego część przychodzi do działu.~- Prawda, jeszczech o tym
 1954     3, 34|                   chłop rośnie se jako ta dziczka w czystym polu, że czy zmarnieje,
 1955     1, 2 |                  pyskacz zapowietrzony, a dzidówka! Laboga tyle umartwienia,
 1956     1, 11|                 czy baby się poswarzą abo dzieciaki się pobiją, jak to różnie
 1957     1, 3 |              gdzież ja się podzieję z tym dzieciąteczkiem, gdzie?... Świadki powiedzą
 1958     3, 31|                   bo Józka przyśpiewywała dzieciątku usypiając je w dużej niecce,
 1959     2, 16|                biedoto przenajświętsza, o Dziecineczko słodka!... Myśleli i serca
 1960     4, 38|                   jaże izba zatrzęsła się dziecińskimi śmiechami.~Zegar wybił jakąś
 1961     4, 48|                oczy pokuszeń i niewinnego dzieciństwa zarazem.~Wstrząsnął się
 1962     4, 40|              trzęsły się jakby w zimnicy. Dzięcioły kuły zawzięcie i kajś daleko
 1963     2, 13|                   więcej mu nie potrza, o dzieciskach niech kobieta zabiega, ale
 1964     3, 28|            Jankiel daje, co mówię!... nie dzieckom, wiem po co przyszłam i
 1965     1, 6 |                  rodowy... ale wdowiec.~- Dziecków cudzych kolebała nie będę...~-
 1966     1, 4 |          rozumiesz!~- Aleście je wzieni z dziedzicowego pola...~- I pole jest Panajezusowe.
 1967     1, 5 |                   zdrowie biło od niej.~- Dziedzicówna jaka przebrana czy co? -
 1968     1, 4 |              takiej postury, że i drugiej dziedzicównie z nią się nie mierzyć.~Dziewuchy
 1969     3, 30|          dziedziczki z Rudki, z Modlicy i dziedzicówny z Wólki, a dziedzice stojały
 1970     3, 27|                  któren pierwszy dopadnie dziedzictwa i wczepi weń pazury, to
 1971     3, 35|                 Rozwydrzyły się chłopy na dziedzicu i myślą, że jak znowu pójdą
 1972     3, 35|                  wygraża pięściami, zaś o dziedziczce z Głuchowa, choć cały świat
 1973     3, 30|                 zaś znowuj rozpowiadała o dziedziczkach, jak to były wystrojone.~-
 1974     1, 5 |         dziedzicom to dobrze... Widziałam dziedziczkę z Woli z panienkami, to
 1975     4, 37|                  lubością, dysząc jakby z dziękczynieniem.~- Bóg zapłać, bracie deszczu!
 1976     3, 29|                nogi obłapiła w serdecznym dziękczynieniu za dobrość i miłosierdzie,
 1977     3, 32|                półkole i wraz z żarliwą i dziękczynną modlitwą łzy płynęły z oczu,
 1978     2, 17|                 niewypowiedziane, pieśnie dziękczynne - że już i nie wypowiedzieć!~
 1979     3, 31|              zdążyć.~Wielu i za wieczerzę dziękowało, przegryzając jeno co niebądź
 1980     1, 10|               pracują i jeszcze Panu Bogu dziękują. Wziąłbyś się do roboty,
 1981     1, 1 |                   robocie!~- Boże zapłać, dziękujemy! - odpowiedzieli razem,
 1982     4, 41|              zaraz przy szerokiej miedzy, dzielącej Kłębową ziemię od księżych.~
 1983     1, 3 |                  się za czarnymi kratami, dzielącymi izbę na dwie połowy, i rzucał
 1984     4, 39|                  chciałem z wami pomówić!~Dzielcie się, ale pamiętajcie: zgodnie
 1985     1, 12|                 dziedzicem zajączkami się dzieli... Cie!... Ale kulasem za
 1986     3, 33|                 że to ino wąski sadek ich dzielił.~- No cóż? co ci wyczytał? -
 1987     1, 10|                   ją, mojem się tu będzie dzieliła! Nie bój się, na wycug do
 1988     4, 38|                   poszła opłotkami, które dzieliły Kłębową gospodarkę od proboszczowskich
 1989     4, 41|                  go było w innej stronie, dzielnie zwijał się rządząc i bacznie
 1990     4, 41|             wreszcie Antek.~- Po służbie! Dzieło u nas niemałe! - odrzekł
 1991     2, 15|                 młynarz, któren parę razy dziennie przychodził na robotę, to
 1992     3, 36|                  chrzęstem i jakimś echem dziennych zabiegów i trosk - jak dycha
 1993     2, 19|                   zaś z modrego aksamitu, dziergany złotą nitką i głęboko, do
 1994     1, 11|                często ułapiaj.~- A miętko dzierż, to i nie pozna; gdzie go
 1995     2, 19|                tego, bo wszystko w garści dzierżą i choćby na tę minutę, a
 1996     3, 27|            wrastając w ziemię i krzepciej dzierżąc w garściach rządy, iż ledwie
 1997     4, 39|                    I... grał, a trawy się dzierżał, wiecie! Gadacie, co wama
 1998     1, 3 |                   a ona wv garści wszyćko dzierży.~Milczeli znowu z pacierz
 1999     3, 34|                   się teraz rozdzielać la dziesięciorga.~- Święta prawda! Juści,
 2000     1, 7 |                albo biedotę taką, co to w dziesięcioro wisi u krowiego ogona -
 2001     3, 31|                gospodarkę trza szykować i dzieuchę.~- Gront - ojcowy to kłopot,
 2002     3, 26|                 od przyśpiewek i wrzasków dzieuszych; rozumiała też, jako przy
 2003     4, 45|               zebrać w sobie, kiedy jakaś dzieuszyna piesneczka dzwoniła gdzieś
 2004     3, 26|                chałupie Maciek, wiecie, i dzieuszyska, które teraz gnój powiezły