Tom, Rozdzial

 4007     3, 31|              wszędzie śpią.~- Nie puszczę latawca, niech se do rana posiedzi
 4008     4, 47|               niej wygadują?~- Baby zawdy łatki jej przypinały.~- Za Jasiem
 4009     3, 26|           kartofliska czerniały abo i już latosie podorówki, miejscami zaś
 4010     3, 29|                      Może wójtowa kupi... łatwiej u nich o grosz.~Wzięła go
 4011     1, 10|                turbacji żadnej nie ma, to łatwo mu drugich poganiać. Kobietę
 4012     2, 14|                 jak skwarek! - powtórz od Laudamus pueri.:.~- Na Gody to już? -
 4013     2, 16|                ścian, obrastał ołtarze, z ław się wynosił i prawie sięgał
 4014     2, 13|        przepaściami, zasypanych zielonymi ławicami lodów, a parły się naprzód
 4015     1, 3 |              Świadkowie czy są? . zapytał ławnik.~- Jesteśmy! - zawołali
 4016     1, 3 |               Raciborowic, a za nim dwóch ławników i sekretarz, który usiadł
 4017     1, 3 |                    coś szepnął pierwszemu ławnikowi, ten oddał to sędziemu,
 4018     3, 29|                  się wodząc i po drzewach łażąc za wronimi gniazdami, gdyż
 4019     2, 17|                  gniewał nawet ten bociek łażący po izbie, że z rozmysłem
 4020     3, 32|               progu i pogwizdywał srokom, łażącym po płotach.~- Wiesz to,
 4021     3, 36|              gniewny głos:~- Czego za mną łazis jak ten pies... nie ucieknę
 4022     1, 7 |                   po chałupach; jaki taki lazł po tym błocie i deszczu
 4023     4, 37|              czegoś po izbie, a same ręce lazły pod poduszki lebo we słomie
 4024     3, 32|                poniektórym chłopakom tęgą łaźnię, że podniósł się taki wrzask,
 4025     3, 28|                tłusty i czerwony ksiądz z Łaznowa.~- Spowiedzi słuchał będzie,
 4026     3, 28|           połednia się nie ruszą.~- Hale, łaznowski proboszcz długo nie strzyma,
 4027     4, 39|                  nieco do osi...~- To pod łaznowskim dobrodziejem tak się zmaglował.~
 4028     4, 41|                 gospodarzy.~- Kto ma jeno lebiodę z otrębami, temu nie potrza
 4029     3, 31|                    osty strzelały w górę, lebiody trzęsły się po dołkach,
 4030     3, 33|                   osa, ścierwo! - mruczał lecąc już prosto do domu. Gniew
 4031     1, 4 |                 wedrze do izby ze dworu i lecący huczy... a czasem skrzypka
 4032     3, 30|                 czepiłaby się tych ptaków lecących pod zachód i na kraj świata
 4033     3, 32|            cichego wtóru pieśniom i oczom lecącym przed się w dale jasnego
 4034     2, 16|                   że widziały się jako te lechy w sadzie, na których pietruszkę
 4035     1, 11|                nie stała dzisiaj o nic... Leciałaby tylko gdzieś przed się,
 4036     1, 1 |                   ziemi, pełnej zeschłych łęcin.~Wzięli się chyżo za robotę
 4037     3, 33|                   okrywały ziemię chudymi łęcinami. Oziminy jeno nie ucierpiały
 4038     4, 46|                  rzekł z przekąsem:~- Tak lecisz, jakbyś chciała uciec przede
 4039     3, 32|             pachnie młodą trawą... Kaj to lecita? Dzieuchy?!~Dosłyszał naraz,
 4040     3, 26|               kiej lustro spod białawej a leciuchnej przysłony, obsiadły wodę
 4041     3, 34|               radosnym bełkotem do stawu.~Leciuchny wiaterek przegarniał pochylone
 4042     1, 3 |                   czasem wiatr przegarnął leciuchnymi palcarni po czubach drzew,
 4043     4, 37|                  jakby prześmiechając się leciuśko wśród świateł, dymów i modłów
 4044     2, 22|             wpadła, uśmiechnęła się na to leciutko, nieznacznie stróżując oczami
 4045     1, 3 |              ogona i w skok przede mną! A lećże se, zapowietrzona, pomyślałem.
 4046     1, 11|                  ścięci, to i pod płotami legali, i gdzie tam padło, a reszta
 4047     2, 15|                 kto na ciepłym przypiecku legiwał, komu radość była, komu
 4048     3, 36|              wszelkie stworzenie uznojone legło w cichy i słodki sen, jeno
 4049     3, 29|               Dopiero zaś pierwszym kołem legły chleby pytlowe i kołacze
 4050     3, 26|               dzień dźwigał się leniwie z legowisk mroków i mgieł jako ten
 4051     4, 47|               kiej dzieciątko i przez łzy lejące się ciurkiem, przez mękę
 4052     2, 21|                 tłukło się wśród śniegów, lejących się wzburzonymi strugami,
 4053     4, 40|            siedział pod oknem we świetle, lejącym się szeroką smugą aż w sad.~
 4054     1, 3 |                   a chłopak nowe portki i lejbik.~Sprawa o woranie się.~Odłożona
 4055     1, 1 |                 go lekko, pociągnął konie lejcami, że zatoczyły krótki łuk,
 4056     1, 5 |                pod zachodzącym słońcem, a lekkie, kieby z pajęczyny! Nie,
 4057     4, 47|            dziwować szczęśliwej śmierci i lekkiemu skonaniu.~Tylko Jasia, skoro
 4058     1, 11|                 co? - spytała ciszej... z lękliwą nadzieją w sercu...~- Co
 4059     4, 37|                   i posypał się cichuśki, lękliwy szmer albo wydarł siej skądciś
 4060     4, 49|                  tam nawet nie pokazał, z lękliwym smutkiem odwracano od nich
 4061     4, 43|                   siostry.~Ona zaś wlekąc lękliwymi oczami po świecie pomyślała:~-
 4062     4, 43|                  cierpliwie poddawała się lekom, jeno trwożnie rozpytując:~-
 4063     3, 36|                    ledwie ją owiał zapach leków, cofała się pośpiesznie:~
 4064     2, 17|                   dom zwoził; jeść dawał, lekował i może jeszcze dochtorów
 4065     2, 17|                 ukradną, to za co będą ją lekowali? Tyle gospodarzy we wsi,
 4066     3, 33|                   maciorę z prosiętami na lekowanie męża i prawie co dnia wylatywała
 4067     2, 22|                gdzie kije samobije, a one Lele-Polele, a one południce, upiory,
 4068     3, 36|                 warknął albo przelatujący lelek zatrzepał skrzydłami, a
 4069     2, 13|               Hale, ozedrę się pewnie i z lelit ci pieniądze wypuszczę,
 4070     3, 27|                kto pierwej chyci kłami za lelita i jaką sztuczkę la siebie
 4071     4, 46|                cienie przesiane światłem, lelki cichym, krętym lotem przewijały
 4072     1, 12|               majster! Taki se ścichapęk, lelum polelum, a z dziedzicem
 4073     1, 10|                  A Jasiek taki zmyślny do lementarza, aż się panienka dziwuje.~-
 4074     3, 33|                   roznosiły się krzyki na leniących się wstawać.~Rano było jeszcze,
 4075     3, 32|           próżnicy!~- Przy was to nikto z leniem się nie stowarzyszy.~- Bo
 4076     3, 33|                ręce, jeszczech się bowiem lenili niecoś poranić, do późna
 4077     2, 25|                 ano krowy jeszcze się nie leniły i włos mocno siedział, co
 4078     2, 13|              bełkotały wody i toczyły się leniwo, jakby strachem stężałe,
 4079     4, 40|                Przeciek nie święci garnki lepią, mogę i ja poprobować, poredzimy
 4080     2, 18|              robiło się w dołku.~- Kto to lepił? - wskazał na światy wiszące
 4081     1, 5 |                piernikami, gdzie z ciasta lepione były zwierze różne, a serca,
 4082     3, 26|              drzewa stały w nabrzmiałych, lepkich pąkach, a wszędzie pod płotami
 4083     3, 28|                   rychlej!...~Obrzucił ją lepkimi ślepiami raz i drugi, poskubał
 4084     4, 49|             wyście pono za młodu byli nie lepsi! - trzasnęła ją złym słowem.~
 4085     1, 3 |                dowodów.~Sprawa o kradzież leśną w borze sędziego; stawał
 4086     1, 3 |                była. Podlejsze krze, jako leszczyna, to karłowata grabina, to
 4087     3, 26|                   krajach... Ale wama ten letki chleb Jezusowy na zdrowie
 4088     3, 29|              urodzajów i dawało bydlątkom letkie lągi.~A później widząc,
 4089     4, 47|                  jej gasły niby ten dzień letni znojami utrudzony, twarz
 4090     4, 37|                jaże się rozlegało.~Zaś ta letnia, krótka noc przechodziła
 4091     1, 11|               cepy czeka, to se używaj za letnie trudy, za harowanie, za
 4092     3, 31|              rzeczy równą pamięć miała: o lewentarzu, o chorym, kaj orać i co
 4093     1, 4 |                  wielki klomb, pełen róż, lewkonii i astrów, od których bił
 4094     3, 29|                gromadzie; nie lubił jakoś leźć w oczy urzędom.~Gwar zaś
 4095     4, 45|            zdumienia - Jezu, pan Jasio!~- Leżcie spokojnie. Chorzyście, co? -
 4096     3, 31|             Strasznie mierziło się jej to leżenie, więc aby rychlej ozdrowieć
 4097     1, 4 |                    zmięte całotygodniowym leżeniem w skrzyniach, gdzie już
 4098     1, 3 |                   idę... idę... a to fort lezie za mną i chrząka! A że to
 4099     3, 27|                czy w dzień biały, czy też li w noc ciemną, a jednako
 4100     2, 21|                   przenikliwy i na wskroś lichą przyodziewę przejmował,
 4101     3, 34|                bęcnął na ziem. Patrzę: ki licho strachnęło konia? a tu jakieś
 4102     4, 37|             Pańskim, a jeno ten jego trup lichy, ta człowiecza zewłoka,
 4103     1, 2 |                    niech źróbkę założy za licowego i trza dzisiaj zwieźć. -
 4104     1, 2 |                nie czuję ni krzyża... a i licowy kuleje na przednią.~- Józka,
 4105     3, 31|           kieliszków przy poczęstunku nie licz...~- Kaj grzysi przydzwaniają,
 4106     2, 19|             kapotę i na wagę go stawią... liczą, aż tu cosik powiada: S...
 4107     2, 14|         spokojniej zbierając się znowu do liczenia.~Staremu coś niesporo szła
 4108     2, 16|             wychylały się z nieba inne, a liczne, nieprzeliczoną i nieprzejrzaną
 4109     1, 9 |            wychodzili przed chałupy coraz liczniej, bo nigdy jeszcze nie widziano
 4110     2, 14|               lampie wiszącej, pomógł jej liczyć i nawet wódką poczęstował.
 4111     1, 12|                   zaś, gdzie ino pachnące lilie wioną, gdzie kwietne pola
 4112     3, 26|                   to zaś pod ścianami one lilije wyrastały z szarej ziemie
 4113     3, 33|                   ugór, sam spętałem i na lince przywiązałem do kołka! -
 4114     2, 25|                 pola nieobjęte, na czarne linie wsi, na otoki borów, we
 4115     1, 5 |                 czerwonych i grubych kiej liny, wały żółtego sadła, boczki
 4116     1, 3 |                  osłonięty potężnym wałem lip żółknących i klonów wjechał
 4117     2, 16|                  Gody... to by dopiero na lipca wypadło, w same żniwa...
 4118     4, 45|                  skwarne, rozprażone dnie lipcowe, że mijały kieby sen słodki,
 4119     4, 45|                 promieniał jako ten dzień lipcowy, jasny, roześmiany, rozsłoneczniony,
 4120     3, 33|            końcowi, a przypiekało kieby w lipcu. Dnie wstawały ciche i duszne,
 4121     3, 30|                 się nie wstawił za żadnym Lipczakiem, boć przez nich sam jest
 4122     2, 25|                   był zawziął, że żadnemu Lipczakowi grosza zarobić w lesie nie
 4123     3, 32|                   Tak jak krześcijany wsi Lipec, gminy Tymów, ujezda..." -
 4124     3, 30|                  wełniakach, w chustkach, lipecką modą do pół pleców opuszczonych,
 4125     3, 32|                drzewa rzucały cienie, zaś lipecki staw wybłyskiwał rozgorzałą
 4126     4, 40|                  przykazał nie dopuszczać lipeckiego bydła na leśne paśniki,
 4127     4, 38|               niekiedy kły i odszczekując lipeckim, które raz w raz zajadle
 4128     3, 26|                sygnaturka zaświegotała na lipieckim kościele kiej ten ptaszek
 4129     2, 22|                sam zadał taką zagadkę:~- "Lipowe drzewo wesoło śpiwa,~A koń
 4130     2, 22|                  to: "Gonią się goście po lipowym moście..."~- Przetak i groch!~-
 4131     1, 11|                 nie ma ręki ani nogi".~Na lisa przebrali w kożuch do góry
 4132     1, 3 |                  Grzybny zapach bajorów i liścia dębowego aż wiercił w nozdrzach.~-
 4133     1, 1 |                liszka, zwinięta na szarym liściu łopianu, od której do lasów
 4134     1, 10|              rowach, zarzuconych opadłymi liśćmi i śmieciami, i dzieci krzyczały
 4135     1, 11|                 buchały płomieniami, staw liśnił się i migotał, przydrożne
 4136     3, 34|                ulękną! Wykurzymy ich kiej lisów z jamy.~- A juści, niby
 4137     3, 30|             przejęte cichuśkim dygotaniem listeczków i głuchym, dalekim bełkotem
 4138     1, 2 |                  podom?...~Podam ci ją na listeczku,~A naści-że, kochaneczku...~
 4139     1, 9 |               zwieśnie, Pan przyodziewa w listki zielone a kwiatuszki pachnące,
 4140     3, 32|                 jeno rozchodniki, kiej te liszaje, czepiały się niegdzie i
 4141     3, 34|               Miemcy! siedziały takuśko w Liszkach a nasi ich wykupili co do
 4142     4, 37|                   tę długą i żałosną nutę litanii, jaże się widziało, co wszystek
 4143     1, 1 |          ześlizgiwały mu się z czerwonych liter i leciały po ogromnych,
 4144     3, 36|          przyleciała, jeszcze siedział na literkach i wołał:~- Kajście mi buty
 4145     3, 32|                 żadna nie wymiarkowała ni literki, że to był urzędowy, przypinały
 4146     3, 33|                  Po dydku i już z ojcowym litkupem je przedają. Bych jeno kupce
 4147     3, 28|                  by się spodział, że taka litościwa !~- Za pieniądze to i ksiądz
 4148     2, 21|                 chyba, ale to jakie słowo litościwe, od którego dziw krew nie
 4149     2, 24|            wpatrzona w słodką twarz Matki litościwej, zatopiła się w modlitwie.~
 4150     4, 49|            upatrzył porę, szeptał do niej litośnie:~- Już niedaleczko... pomsty
 4151     3, 33|                   a niejeden szczerze się litował.~- Żeby tak pobić ludzi,
 4152     2, 19|                  głowami, mełły ozorami i litowały się nad Boryną, aż Józka,
 4153     2, 24|                    nad którą się szczerze litowano i żałowano serdecznie, a
 4154     3, 27|                  strachu zakrzepła na ten lity kamień.~Szczęściem, że nim
 4155     2, 13|                   krasula poczęła sapać i lizać ją po głowie i plecach,
 4156     1, 10|                   obwąchiwały mu twarz, i lizały, a Witek coraz to nosił
 4157     1, 3 |         obejrzałem się... juści, że cosik lizie za mną, przystanąłem ja
 4158     1, 12|            płaczem, zarył twarz w słomę i łkał żałością a strachem.~A Witek
 4159     3, 33|              jakżeby... dziadówkam ino... Łkała w sobie cichuśkim, żalnym
 4160     4, 37|                   jeno żyło, trzęsło się, łkało i zanosiło, jakby w przytłumionym;
 4161     2, 24|             jękliwe, bolesne echa i szmer łkań, westchnień i modłów gorących.~
 4162     2, 21|               jakieś skowyczące, straszne łkania, to chichoty, to te ostre,
 4163     1, 5 |             bełkot rzeki rozlegał się jak łkanie bolesne, a szczątki babiego
 4164     1, 9 |                   błyskami trwogi, niemym łkaniem... tajemnicą pełną przerażenia
 4165     2, 22|                   wełną do oprzędu, to ze lnem, to z pakułami, a niektóre
 4166     1, 6 |                 leniwie się snuła jak nić lniana z kądzieli i jak ta nić
 4167     1, 6 |           pośliniła palec i jęła wyciągać lniane włókna lewą ręką, a prawą
 4168     2, 16|                   dobry garniec siemienia lnianego i sześć jajek.~- Pan Jaś
 4169     1, 5 |                  zorze namotała na swoich lnianych włosach; a one modre oczy
 4170     4, 48|                    skwapnie zazierając na lniska i wszędy, kaj się ino czerwieniły
 4171     3, 31|                się jeno kole ziemniaków a lnów, a po reszcie pól kuropatki
 4172     2, 24|                   w słońcu jako rozkwitły lnowy łan, gdy ;weń stado owiec
 4173     3, 30|                  gwiazdy jarzyły się spod lnowych, gładko przyczesanych włosów.
 4174     2, 19|                   mnie w kajdany skuli, w lochu zamknęli, wolniejszym bym
 4175     2, 25|              barował się ano z pękającymi lodami, bo raz po raz trzask się
 4176     2, 13|             zasypanych zielonymi ławicami lodów, a parły się naprzód z dziką
 4177     3, 33|                  wskroś drzew kieby tafla lodowa... Aże dzwoniło w uszach
 4178     2, 13|                 na wieś i zalały wszystko lodowatą, brudną mgłą; naraz niebo
 4179     2, 24|           Balcerków, ale i ci przyjęli go lodowato, bąkali coś niecoś, a nikt
 4180     4, 47|                  obcierał z twarzy zimny, lodowaty pot.~- Wyznałam się przed
 4181     2, 13|                zgoła lamentem przejęte, a lodowym światłem mżące - dnie trupie,
 4182     3, 34|                  farb, zaś środkiem, niby łódź na fali, płynął czerwony
 4183     2, 14|                 zajęta, by się na~śliskim lodzie nie pośliznąć i by prędzej
 4184     2, 18|                cięgiem tam przesiaduje.~- Lofer dzieucha, że tego pacierza
 4185     1, 3 |                   się do stajni.~A Boryna łoił go rzetelnie, wybijał mu
 4186     3, 34|              pomieścili przy stole. Jedna łojówka kopciła się w mosiężnym
 4187     2, 22|                   się złota kareta, cugi, lokaje, przeodziała się na panią
 4188     2, 22|              chałupą, a tu ani karety, ni lokajów, jeno deszcz, błoto, ciemnica
 4189     3, 29|            Wełniak nowiutki ma całe siedm łokci pół piędzi, samej czystej
 4190     2, 25|              Kobus a drugi biegali po wsi łomocząc kijami w płoty i krzycząc:~-
 4191     2, 21|            jastrząb spada zgłodniały, tak łomotała skrzydłami, rwała wierzchoły,
 4192     4, 45|                  nogi się trzęsły i serce łomotało kieby młotem, zaś indziej,
 4193     1, 12|                 się rozległ wrzask, pisk, łomotanie skrzydeł i pióra poleciały
 4194     3, 32|                  przypadnie do rozwartego łona, pożywić się mogło i przytulić,
 4195     3, 36|                    dufnie śpiących na jej łonie...~Boryna naraz przyklęknął
 4196     2, 25|                miłowanie przeszło jako ta łońska zwiesna, o której nikto
 4197     3, 27|               stała o nie akuratnie, co o łońskie lato, a chociaż już się
 4198     1, 1 |                 zwinięta na szarym liściu łopianu, od której do lasów wyciągało
 4199     3, 31|           wynosiły się smukłe dziewanny i łopiany kiej te kumy podufałe zasiadały
 4200     1, 2 |             piorących i głuchy, monotonny łopot cepów w jakiejś stodole.~-
 4201     2, 16|                    ino czasami ptak jakiś łopotał wskroś bielizn mieniących,
 4202     4, 38|         rozwinięte chorągwie niby ptactwo łopotało nad mrowiem głów, chwiały
 4203     1, 4 |                 ptaki purpurowe i zielone łopotały skrzydłami.~Procesja obchodziła
 4204     2, 13|          rozstajów zgubionych w ciemnicy, łopotów jakichś lotów, cieniów zaczajonych
 4205     1, 6 |                   jakby jej nie obchodził los własny, własny, tak nie
 4206     3, 26|               trząsł się cały i z głuchym łoskotem pracował.~A z lewa staw
 4207     1, 12|                   oczy.~Nie zazdrościć to losu takiego?..~Już sam dom najlepszy
 4208     2, 13|                 ciemnicy, łopotów jakichś lotów, cieniów zaczajonych pod
 4209     2, 20|                 siedzi w chałupie i myszy łowi kiej kot.~- No, wiecie,
 4210     2, 20|                dziedzic po stancji, myszy łowił, wszystkim ustępował, a
 4211     1, 7 |                   wyjmować a rozkładać po łóżkach przyodziewek świąteczny...
 4212     3, 27|                   z palmami, już owe pędy łozy czerwonej, pokryte srebrzystymi
 4213     1, 1 |                  bielały omdlałe, wyschłe łożyska strumieni albo leżały piaszczyste
 4214     1, 5 |       najśliczniejsze te mieniące, co się lśkniły kiej woda pod zachodzącym
 4215     1, 11|                   głowę.~- I jaka, aż się lśni na świecie od przymrozku!
 4216     3, 36|                  już w słup, stały hardo, lśniąc czarniawymi piórami, zaś
 4217     1, 2 |            zakrwawione ręce o jej miękką, lśniącą skórę i zabierał się do
 4218     2, 23|            świergotów, blasków, poszumów, lśniącej zieleni i niezmożonej radości
 4219     4, 38|                czerwonych polał się cichy lśniący pośmiech; słodziuśki niby
 4220     3, 29|                wieś.~Zaś nad wygładzonym, lśniącym stawem krzyczały gęsiory
 4221     1, 11|                   strzech skapywał zamróz lśniącymi paciorkami, a na mokradłach
 4222     3, 30|                  przez te progi cieniów i lśnień, które zachód rzucał przez
 4223     4, 42|                 przezierał z nocy, co tym lśnieniem odbijających się gwiazd.~
 4224     3, 33|                  szeroko otwartych oczach lśnił jakiś strach śmiertelny.~
 4225     1, 4 |             patrzyła na niego... a wszędy lśniła się pozłota, jarzyły się
 4226     1, 5 |              gnata nie rzuci, a napić się lubiał niezgorzej i samemu stawiać
 4227     4, 45|                   matki; strasznie bowiem lubiała naglądać za nim z daleka
 4228     2, 22|               mało która, ale ogólnie nie lubiana; tuż za nią wsunęła się
 4229     1, 11|               nieprzychylne głosy, bo nie lubiano go we wsi.~- Wesele dzisiaj,
 4230     4, 45|                nich, że ją wszyscy w domu lubili, że widział, jaka była pobożna,
 4231     3, 30|                   biegnące, kaj czerniały łubinowe stogi.~- Na Podlesiu?~-
 4232     3, 26|              lasem, spod dworskich stogów łubinowych, stojących wpodle szerokiej
 4233     1, 1 |              rozlewały się strugi złota - łubiny żółciły się kwiatem pachnącym,
 4234     2, 22|                   a jeszcze i pofarbowała lubryką czerwoną i niebieską, jaką
 4235     3, 35|                   nic nie słysząc, a jeno lubując się piwskiem i tą słodkością,
 4236     2, 13|                 Dopiero przed samą świętą Łucją przyszła odmiana.~Mróz sfolżał
 4237     2, 14|                    ale ino tyla, coby kto łuczywem przeciągnął po świecie,
 4238     1, 4 |               poczęły rytmicznie dzwonić, lud pochwycił wtór i śpiewał
 4239     4, 40|                  W podwórzu gwarno było i ludnie, krzątali się kole wieczornych
 4240     3, 32|                 Witkiem poniesła się, kaj ludniej było i weselej, że jedna
 4241     4, 39|                   a was i myśli sobie: na ludzim ich wywiódł, gospodarkę-m
 4242     3, 26|            roztopowych.~- Wycierpieli się ludziska niemało, nabiedowali! -
 4243     2, 16|                pracowitych dniach, to i w ludziskach budziła się dusza z zimowego
 4244     3, 29|                  boską Opatrznością niźli ludzkimi zabiegami, więc i nie dziwota,
 4245     1, 12|                   polu byłem, a ten z obu luf strzelił... żeby cię, piekielniku...
 4246     2, 24|                   spała w najlepsze, a tu Łuka, co latał z niedźwiednikami,
 4247     1, 8 |                zapisał te trzy morgi koło Łukaszowych?~- Dobra i psu mucha, kiej
 4248     3, 30|                 deszczem, a od czerwonych łun, co jak ogniste płachty
 4249     1, 2 |                    świeciły jeszcze zorze łunami zakrzepłej krwi i ostygłego
 4250     1, 5 |               śniedzią.~- Jak ci, parchu, lunę przez ten pysk paskudny,
 4251     1, 2 |                   bo przez drzwi uchylone lunęła struga światła i jak błyska
 4252     2, 13|                  żale nabrane w serce nie lunęły z niej choćby i poniewoli! -
 4253     1, 5 |                  stękający - jaże we łbie łupało od wrzasku.~Zaś w pośrodku
 4254     4, 41|              spieczona i twarda, to skiby łupały się niby skały, a konie
 4255     1, 2 |                 ziemniaki z pola, rzuciła łupanie drzewa i szła do woza.~-
 4256     4, 44|                 za posłuch, ale niech was łupią ze skóry, kiejśta głupie.~
 4257     1, 5 |                   smutny.~- Po gnatach mę łupie, to pewnie na pluchę - wyrzekał.~
 4258     2, 15|                  byli na to, boć nie psów łupili ze skóry, ale swarzyć się
 4259     2, 14|                   to pogięte stare ściany łupnęły, jakby kto strzelił, to
 4260     1, 2 |                  wody ciche drgały rdzawą łuską i szmerem sennym.~Wieś zapadała
 4261     4, 45|                gdyż się były dorwały żyta łuskając kłosy aż miło, potem brata
 4262     4, 38|            przypiekało, jaże się człowiek łuskał ze skóry, kurz zapierał
 4263     4, 40|                    lśniących piór już się łuskały gęste i wielkie kłosy.~-
 4264     3, 32|                 rzekę rozmigotaną złotymi łuskami, w te wsie widniejące na
 4265     1, 5 |                   aż lśniły od paciorków, lusterek, szychów, a wstążek, a kryzków
 4266     3, 26|                przez drugą cisnęły się do lusterka, przymierzając, cieszyć
 4267     3, 27|                  sobie włosy i zajrzała w lusterko, wiszące na okiennej ramie;
 4268     3, 26|               stawy zamigotały poślepłymi lustrami albo strumienia kiej długachne,
 4269     1, 5 |                  ale tylko tyla, coby kto lustrem mignął po świecie, i zaraz
 4270     3, 30|               wodzie się odbijając niby w lustrze, dzieci latały z dyngusiarzami,
 4271     2, 15|                 mrozie twarz mu miejscami łuszczyła się ze skóry, ale mimo to
 4272     2, 13|             owarzył zboże. to łacniej się łuszczyło, a ino na odwieczerzu, kiej
 4273     2, 20|            wieczora, jakoś już pod koniec lutego, zeszło się parę osób i
 4274     2, 21|               samo dno tej rozkrzyczanej, lutej rozwiei żywiołów. Jeno popłakiwała
 4275     4, 41|                obronie, a że był łajdus i luter, to niewielka stała się
 4276     2, 21|                  po raz z bielizn, aż się luto robiło na sercu.~Stary spoglądał
 4277     2, 22|                 tak się ano przesuwał ten lutowy, zimny wieczór.~Dusze się
 4278     2, 13|                  kiej przeprze a skoczy i lutymi kłami weżre się we świat...~-
 4279     2, 24|                   jakby za ratunkiem, ale luz się robił dookoła, dojrzał
 4280     4, 46|              okrakiem na zrębie zacinając łuzy la osadzenia krokwi.~- Nie
 4281     3, 27|              cebulą, gdy reszta już bodła łychami wlepiając łakome ślepie
 4282     1, 3 |              skargi strażnika na jakiegoś łyczka o nieporządki w podwórzu.~
 4283     1, 12|                   wykrzyknął zdumiony, bo łydka była poszarpana, zaropiała,
 4284     1, 12|                cię uszlachtowali! Pies ci łydkę wyżarł czy co? wykrzyknął
 4285     3, 35|                jeno wam, ciemnym baranom, łydy dygoczą przed bele łachmytkiem
 4286     4, 44|                robi, a po próżnicy ślinkę łyka! - pogadywali.~Z aresztu,
 4287     3, 33|               użyją, a ty, chłopie, ślinę łykaj!~Pogadywali wzdychając żałośnie.
 4288     4, 38|             zapachy, jaże niejeden ślinkę łykał z onych smaków.~Jambroż,
 4289     3, 27|                 nią przyszło i społecznie łykali te kotki poświęcane, chroniące
 4290     2, 17|                 skrzyni i jęła przyciskać łypiące powieki do wiśniowych kwiatów
 4291     2, 16|                  chleb na łopatę, a stara łypnęła oczami, że zaraz pomiarkował,
 4292     1, 2 |                  ogromną, wygoloną twarz, łysą czaszkę i szeroko otwarte
 4293     2, 15|             jeszcze, a jakże, tyla że ino łysawa zdziebko, koślawa i świdrem
 4294     1, 5 |                   znali się dobrze jak te łyse konie i przezierali na wskroś,
 4295     3, 32|                 ino huru buru jak na tego łysego konia...~- Podziękuj Bogu,
 4296     2, 15|                   O Kubę! Nie jednemu psu Łysek.~- Przezwiska nie powiada,
 4297     2, 13|                  płaty, a zagony świeciły łysicami, drogi leżały skostniałe
 4298     2, 21|                 szepnęła dojrzawszy białą łysicę źrebicy i ruszyła nie czekając.~
 4299     3, 32|                już sielnie, pot ocierał z łysicy, a rozglądając się po sąsiednich
 4300     3, 32|                  z gołą głową, że mu jaże łysina błyskała w słońcu.~Pietrek
 4301     3, 31|               miedzach, by pot obetrzeć z łysiny a odzipnąć.~Radzi mu byli
 4302     3, 29|              rżysk i ugorów, strugami wód łyskającą, jakby tymi szybami.~Skowronki
 4303     4, 49|                 kajś nad borami jakby się łyskało.~Zaś między ludźmi już się
 4304     3, 36|             rzutem kos, zimne ostrza jeno łyskały ze świstem i trawy kładły
 4305     3, 27|                    przemodrzone i dziwnie łyskliwe; sady stały bez ruchu, ku
 4306     2, 20|                jeno; co powiem.~Stary ino łysnął ślepiami i rozważał, jaki
 4307     3, 33|            odwrócił się zdziwiony. Niemcy łysnęli jeno po sobie ślepiami,
 4308     2, 18|                  a brzękadła na pasach to łyśnią się od złota kiej te obrazy
 4309     3, 26|             grzbiety zagonów przemiękłych łyśniły się kiej piskorze, czajki
 4310     3, 33|               niejednej, ledwie mi do pół łyst sięgają, jakże bym to zimą
 4311     3, 28|                   tu u ciebie, że jaże po łystach liże.~Wzdrygnęła się, bo
 4312     2, 18|                ledwie wykrztusiła.~- Kiej łysula nie wypiła jeszcze, potem
 4313     3, 27|            przychodź skrobać ziemniaki. A łysuli nie dawaj, niech ją sama
 4314     4, 39|                  by ją z osobna utopiła w łyżce wody.~Rozjazgotały się nad
 4315     4, 41|                  im pływały w zakrzepłych łzach żalów i udręki.~- Nie tak
 4316     4, 45|                  wlókł się poglądając nań łzawie.~- Będzie dobry urodzaj,
 4317     3, 29|                zażywał tabakę rozglądając łzawymi oczyma tę kupę rumowisk,
 4318     4, 47|                   stronami, na piaskach i lżejszych gruntach wychodzono ze sierpem,
 4319     2, 15|                 się to żaliła na niego?~- Łżesz jak ten pies! - krzyknął
 4320     4, 37|            jeszcze i rzecze:~- A jeno nie łżyj, bo tu nikogo nie ocyganisz.
 4321     3, 28|                  że wpodle za kieliszkiem maca...~- Leży se ten chudziaczek,
 4322     2, 20|                 burknął:~- Głupi! kury se macaj, myśli, że co lepszego poradzi.
 4323     1, 12|                Antków !~- Łapa! - szepnął macając w ciemności za psim łbem,
 4324     4, 49|                    zaszlochana i z trudem macająca kijem drogę, a gdy pomiarkowała,
 4325     3, 30|              potrzebny do mycia garnków i macania kur! - zawołała Nastka.~-
 4326     2, 16|                  potem przyszły śledzie w mące obtaczane i smażone w oleju
 4327     4, 45|                   zaziajany i nieustannie machający kropidłem, zaś Jambroż skradając
 4328     4, 45|              kłosami, pachniało rozgrzaną macierzanką i żytem, jakiś ptak przeleciał
 4329     1, 11|              Jaguś z płaczem padła do nóg macierzy, a potem i drugich podejmowała,
 4330     4, 43|                 Witek, powiedz ino, co ta maciorka ode mnie! A niech przyleci
 4331     3, 30|                   Trzeba by się wam napić maciórkowego naparu! Strzęśliście się
 4332     3, 33|           niektóre.~A nawet raz huknął na Maciusia Kłębowego:~- Nie drzyj się,
 4333     4, 47|                      A idzie moja Jewka z Maciusiem. Latoś mało wiela się ze
 4334     3, 33|               wtórzyły: "Do Kasi przódzi, Maciusiu, do Kasi! Syrek i mendel
 4335     3, 29|                pilnie majstrował wespół z Maćkiem Kłębowym kogutka, co to
 4336     2, 16|                   chałupie, u Szymonów, u Maćków, u wójtów, u Kłębów, i kto
 4337     1, 11|                 rozłożyste jako te grusze Maćkowe, huczne a szerokie niby
 4338     1, 8 |                 dzieci nie darują swojego macosze, nie!~- Hale, poredzą to
 4339     3, 35|                  w opłotkach.~- Dla "Anny Maćwiejówny Boryna" papier z kancelarii! -
 4340     3, 29|            jajeczne cukrem posypane i tym maczkiem słodziuśkim, a na ostatku
 4341     2, 15|            bezustannie, szary tuman pyłów mącznych przysłaniał młynice, lampki
 4342     3, 29|                   tym roztrzęsionym kurzu mącznym i mroku nie mógł jej odnaleźć:
 4343     2, 22|                   gdzie ptaki-żary, gdzie Madeje, gdzie kije samobije, a
 4344     1, 10|                   przecież... syn takiego mądrali...~- Przekpiwasz się, a
 4345     1, 8 |                wiem, Pietrze, i uważam.~- Mądraście kobieta, to i to wiecie,
 4346     1, 11|                   na starość...~Ale Jagna mądrych przykładów nie słuchała,
 4347     4, 44|             pomagają! rzekłem! - potoczył mądrymi oczami - a komu to nie w
 4348     3, 31|               przychodzi, panie Rzepecki: mądrzeją...~- Wytoczyli się wnet
 4349     3, 33|                   pod ręce się wiedli.~Co mądrzejsi wnet się pomiarkowali, jako
 4350     3, 32|                  nalazła od niej lepsza i mądrzejsza. Co dnia z nią siedzę, a
 4351     2, 22|                  wie.~- To mówcie drugie, mądrzejsze!~- "W koszuli się na świat
 4352     1, 12|            wynoszą, to myślą, że ino sami mądrzy !~- Wpuść cielę do kościoła,
 4353     1, 8 |            najlepszej ziemi!~- Moiściewy, mądrzyście i wy, że szukać, miarkujecie
 4354     4, 37|              gospodynie pocieszały Hankę, Magdę i Józkę, poczciwie popłakując
 4355     1, 3 |                   a obzierał się na swoją Magdusię.~Naród słuchał uważnie i
 4356     1, 5 |              historie o zbójach i srogich Magielonach przedawali i lementarze
 4357     3, 32|              najbarzej Grzela przed waszą maglownicą...~- Nie wam przestrzegać
 4358     4, 37|                 miłosierdziu.~- "Secundum magnam misericordiam Tuam..."~Ciężkie,
 4359     3, 34|             ołtarze, gdzie już i dzieuchy maiły ściany, drogę też miejscami
 4360     3, 33|                 upały szły coraz większe. Maj dopiero się miał ku końcowi,
 4361     3, 31|                   że bywają i złe, za nic mające ojców, kwarde, ale jaka
 4362     2, 16|              pozdrawiali, a coraz gęściej majaczeli w tej szaromodrawej nocy,
 4363     1, 6 |                   wydało się jakby sennym majaczeniem, a smutek wstawał z pól
 4364     2, 13|                  polach ni żywa dusza nie majaczyła, nic ino ta przeogromna
 4365     1, 9 |                  już szli ludzie drogami, majaczyli wskroś mgieł po ścieżkach
 4366     2, 21|                  kurzawach, niby straszne majaki z powyciąganymi ku niebu
 4367     3, 31|                 na kopaniu, Nastce wielgi majątek i chłopa, Ulisi Sochównie,
 4368     1, 11|               najpierwsi, po uważaniu, po majątku, po starszeństwie aż do
 4369     3, 31|              Jambroży.~Chłopak piszczał i majdał kulasami na pierzynie, Dominikowa
 4370     1, 3 |               stary - stał zbitą gęstwą w majestacie wieku i siły, drzewo przy
 4371     3, 33|               ziemia taką pieśnią zagrała majową.~I już wraz śpiewali wszystkie,
 4372     2, 23|                 olśniewające pędy drzew w majowe świty, a oddechy były jako
 4373     2, 22|               młode o pierwszym wieczorze majowym, co jeno kolebią się słodko,
 4374     4, 45|                  zrobił kontrakt z jednym majstrem na postawienie szkoły w
 4375     3, 29|                  się trzęsły wraz z wodą: majstrowali ano świąteczne przyodziewy
 4376     1, 4 |                  jeno chuchnie na staw... mąka się tak zwarzy, że i placka
 4377     1, 7 |                Czerwono w izbie, jakby od makowych kwiatów! --zawołał Antek,
 4378     2, 16|                 mąki z miodem zatarte i w makowym oleju uprużone, a przegryzali
 4379     3, 27|                    Józia, trza dla siwuli makuchu ugotować.~- Już siarę odpuszcza,
 4380     1, 2 |              jesiennego wieczora. Chałupy malały, jakby się przypłaszczały
 4381     3, 34|                    jeno nie na ciebie: za małaś figura, Michał.~Nacisnął
 4382     1, 2 |                  drzwi za sobą, odsunął ż małej szybki deskę, że zachodnie
 4383     2, 16|                  jednym głosem:~Kolędować małemu !~Zatrzęsły się drzewa i
 4384     1, 12|               tliło się jeszcze światełko maleńkie jako ten robaczek świętojański,
 4385     4, 45|         spenetrował w sadzie dojrzewające małgorzatki, pofiglował ze źrebakiem
 4386     4, 41|              Jakże cię to mam witać, jak? Małoś to me już pokrzywdził i
 4387     4, 41|                  groźne, pytające oczy.~- Małoście to na nich pomstowali? -
 4388     4, 37|                  już trumnę i właśnie był malował na niej biały krzyż, kiej
 4389     2, 16|                śniegi pod trepami i szyby malowały się w rózgi i kwiaty dziwne...~
 4390     4, 43|                    a to śliczności, kieby malowanie!~- A pilnuj się, bych cię
 4391     3, 33|                nie poradzi.~- A wójt kiej malowany - szepnął ostrożnie Balcerek.~-
 4392     3, 29|                  chłopskiego. Jakże, jeno małpa małpie zajdy szarpie, a
 4393     3, 29|            chłopskiego. Jakże, jeno małpa małpie zajdy szarpie, a człowiek
 4394     4, 47|                    Ja cię nauczę jamorów, małpo jedna, już ty mnie popamiętasz,
 4395     1, 3 |                   z boku świeciło.~- Wio, maluśka wio! - Świsnął batem i źrebica
 4396     3, 30|               zmyślnie przyrychtowanej do maluśkiego wozika, że skoro Witek zaruchał
 4397     3, 33|             strzeliła nad zagonem kiej ta malwa wysmukła.~- Żeś to me dojrzał?
 4398     1, 8 |                 czerwoną twarzą, siwy i z małymi, bystrymi oczkami. j~- Pijecie
 4399     2, 13|                  jak to zwyczajnie bywa w małżeńskim stanie abo i w przyjacielstwie.
 4400     1, 10|             odpędzał precz od się te mary mamiące, i cała jego złość zawzięta
 4401     4, 37|                  Czczym dymem, próchnicą, mamidłem i zgoła niczym...~A cóżeś
 4402     3, 32|            mieście nie brakuje tych, co w mamki poszły albo w piecach u
 4403     3, 26|                  śpiesznie żegnać pacierz mamląc gorący.~- Nieszczęście takie
 4404     4, 41|                    Ksiądz cięgiem chodził mamrocąc pacierze, po gwiazdach włóczył
 4405     3, 32|                  lub te pacierze staruch, mamrotane jękliwymi nawrotami.~Zachód
 4406     4, 42|                   z cichym a nieustającym mamrotem.~- Kto tam? - posłyszał
 4407     4, 37|                  wyciągali coraz ciszej i mamrotliwiej, nie przecykając nawet wtedy,
 4408     2, 18|                    nie odpowiadała już na mamroty Józczyne, bo się jej wydało,
 4409     2, 16|            miłosierdziu i głupie żywią, i manią obietnicami, że zbawienie
 4410     3, 32|               mądrala nie dał się zażyć z mańki. Niekiedy, już nad samiutką
 4411     3, 26|                 nie używane zgoła, by nie marać, zawsze mieć gotowe, no
 4412     3, 32|                 wody, a szmaty na nic się marały w błocie, bo deszcz, choć
 4413     2, 25|                jakże, teraz by, w połowie marca, kiej ziemia odmarza i drzewa
 4414     2, 15|                   cielę pono się udławiło marchwią.~- Co mi ta po tym - mruknął
 4415     1, 4 |         najgłośniej wykrzykiwał, a po nim Marcin Białek, Tomek Sikora i Paweł
 4416     1, 3 |              jesteście o kradzież maciory Marcjannie Pacześ! Wzięliście ją z
 4417     1, 3 |                 Lipiec o kradzież świni u Marcjanny Antonówny Pacześ. Świadkowie:
 4418     2, 24|        przyciszało się i drobny, przykry, marcowy deszcz zacinał w twarz,
 4419     2, 25|                  nie miał.~A jeno głupi w marcu spuszczałby budulec.~I nawet
 4420     4, 42|                    Tłuką się po nocy kiej Marek po piekle - pomyślał, ale
 4421     1, 9 |              głosem podał imiona: Józefy, Marianny i Antoniego, te, co mu pierwsze
 4422     1, 5 |              wziął za nią rubla, wziął na marki drugiego i ugodził się na
 4423     4, 43|                  wodę, tęgi wywijacz! Nie markoć się, Józia, przyniesę ci
 4424     1, 2 |                żale za krową raz w raz go markociły i rozbierały.~A tu ani odbić
 4425     3, 26|             Zdrowi bych są? nie wiecie? - markotne jej były te przekpinki.~-
 4426     4, 49|           niejednemu płakać się chciało z markotności.~- Dawno miałem oko na niego
 4427     4, 38|                  z okien na gładź stawu i marły nie wiada kaj i przez co!
 4428     3, 34|                straty la wszystkich, nowe marnacyje, że gotowi powsadzać ich
 4429     2, 22|             pracować ciężko niźli z głodu marnie ginąć... Przestojał na skwarze
 4430     1, 2 |                ten pies zapłacze...~Toć i marnieje wszystko... granule trza
 4431     4, 47|                   Ostanie, żeby się naród marnował, a zły cieszył, ale ja to
 4432     2, 25|                 stróżował, bych dobra nie marnowali, la wszystkich w domu był
 4433     4, 40|                  gadać, a mnie już kiszki marsza grają.~- Laboga, do cna
 4434     4, 40|            przerywał ni pytał, brwie jeno marszcząc i łyskając oczami, dopiero
 4435     3, 31|               chwasty pod płotami, a staw marszczył się i pręgował.~- Tęgie
 4436     4, 46|           najgorzej sprawiedliwemu.~- Nie martw się, Grzela, przemieni się
 4437     3, 29|                    cały świat przecykał z martwego śpiku i prężył się a przystrajał
 4438     1, 5 |                 cepów po stodołach.~Lipce martwiały równo, jako te pola okólne,
 4439     2, 24|                  inna podniesła się z tej martwicy, twarz miała szarą, popielną
 4440     4, 49|                  zrobić.~Jednak najbarzej martwiła się o Jagusię, na darmo
 4441     2, 21|               przebudzony, otrząsał się z martwoty, chwiał z końca w koniec,
 4442     3, 30|              zjadł chciwie, patrząc wciąż martwym wzrokiem jak zawdy. Może
 4443     1, 9 |                hymn rozlewał się ciężko w martwyrn , ogłuchłym powietrzu, opadał
 4444     2, 20|                  krzywdził!~- Siadaj, nie marudź! - nakazała Nastka wskazując
 4445     2, 21|              ziemią głuchych drgań.~- Nie marudźcie, do nocy siedzieć nie będziemy.~
 4446     2, 17|                 rzekł uroczyście:~- Co tu marudzić i zwlekać; przyślim się
 4447     1, 10|                  odpędzał precz od się te mary mamiące, i cała jego złość
 4448     3, 30|                   o Jezusie,~O Jezusie, o Maryje -~Dajcie nam co, gospodynie!...~ ~
 4449     4, 48|                  Pietrek Borynów i księża Maryna! Rozpoznał ich po głosach
 4450     4, 48|                    i natkał się na księżą Marynę, ciągnęła za grzywę ślepego
 4451     1, 11|                   we świat wszystek idzie marząca i "oj da dana!" przyśpiewuje.~
 4452     2, 21|          porwanymi słowy kiej ten ptaszek marznący, któren tylko kiejś niekiej
 4453     1, 3 |                  swoją stronę ogacę, a ty marznij, kiejś wałkoń.~Trzasnął
 4454     2, 21|              jeden albo i Boryna!~Zaczęła marzyć, że niechby się jeno dorwała
 4455     3, 36|               owczarz z Woli, okadził ją, maście jakieś dał i pedział, co
 4456     1, 9 |                  się żółte płomyki lampek maślanych, a każdy, nim wszedł na
 4457     4, 40|          Pietrusia!~Wrony wylazły z lasu, maszerowały koleinami wydziobując, co
 4458     1, 9 |                 był... piechtyśmy szli do maszyny... baczę... a tu tyla jarzącego
 4459     3, 32|               Błysnęła ślepiami srogo, po matczynemu.~- I... nic... A to me znowuj
 4460     1, 5 |                  tym znowu chustki były i materie na staniki i kaftany.~-
 4461     2, 24|                  i przypuszczeń!~Bo juści materii nie brakowało, jeśli bowiem
 4462     2, 15|                   mu wytłumaczyła - mówił Mateusz- bez płot pono się spieszyła
 4463     4, 41|             znowuj siedzicie z dziećmi?~- Matkam przeciek. Ostawię to samych
 4464     4, 46|              Mateusz.~- A mało to narobił mątu? Mało to was nabuntował?
 4465     1, 1 |                chodził...~- Obrządzają se matulę i Jagusię, bo jakże, Jagna
 4466     3, 30|            bursztyny te wielgachne też po matusi! - pouczała ją Józka żałośnie. -
 4467     2, 18|                  mąki, ale ino dołem szła mątwa i kurniawa, bo górą już
 4468     2, 21|             odrzekła, zapatrzona ponuro w mątwę nocy i kurzawy, jaka się
 4469     2, 21|               topiło się w nierozpoznanej mątwie i świstach.~Zaraz za wsią
 4470     4, 42|                  spali, już się wdzierają mąty pierwszych świtań.~Omackiem
 4471     2, 15|                  rozpalony, jeść nie je i matyjasi cięgiem...~- Obżarł się
 4472     3, 36|                  a że dziecko zaczęło coś matyjasić, wzięła je na ręce i pohuśtując
 4473     4, 43|               chcę, przynieś co nowego! - matyjasiła odwracając oczy i nawet
 4474     4, 40|                 głęboko, nawet dzieci nie matyjasiły, noc była głucha, chociaż
 4475     4, 48|                   kajś dzieci popłakiwały matyjaśnie, a ona wciąż siedziała na
 4476     3, 28|                 czas podobien się czyni w matyjaśności do dziewki poniektórej,
 4477     4, 39|                   kiej psy przy podziale. Mawiam ciągle z ambony: zgodą stoi
 4478     4, 40|               ruszył.~Dzieci też jęły się mazać, a Józka skarżyła się żałośnie:~-
 4479     3, 33|                wyrzekał na stare sadło.~- Mazią od woza omaścić, też gorsze
 4480     3, 28|                przeciekała kiej przetak i maziste błocko pokrywało podłogę.~-
 4481     1, 11|               siarczyście, zapamiętale, z mazowiecka...~Zbili się wszyscy we
 4482     1, 11|                   tan ostry, zapamiętały, mazowiecki.~Świt już się stawał coraz
 4483     2, 19|                 Kłęba, urznęli rzęsistego mazura i w pierwszą parę puścił
 4484     1, 11|                  ludzie.~Hej ! Jak Mazury Mazurami, nie było śliczniejszej !~
 4485     1, 11|                   hołubce bić i ostro, po mazursku pokrzykiwać: "da dana!"~...
 4486     1, 2 |                   nich - podjął wójt - za mdła i młódka to jeszcze.~- A
 4487     2, 15|             młynarzowego domu, bo cięgiem mdlał i rzygał krwią. Po księdza
 4488     3, 32|                   przesiąkłych czerwienią mdlało w sinych wysokościach, słońce
 4489     2, 16|                 na książce, rozkrążał tak mdłe światło i gałęzie świerków
 4490     3, 27|                rzęsisty rozsypywały się w mdlejące dźwięki dzwonków.~Czas snuł
 4491     4, 48|               kieby ten jabłoniowy kwiat, mdlejący w skwarze tęsknicy, śliczności
 4492     3, 27|                 jak się przesuwały wskroś mdlejących już cieniów drzew nadbrzeżnych;
 4493     1, 4 |               wisiała u czarnego pułapu i mdłym żółtawym światłem rozjaśniała
 4494     4, 41|               ledwie się ruchał pod grozą męczących pomyślunków.~- Dziesięć
 4495     3, 28|               letką śmiercią pomarły, nie męczyłby się naród co nabiedniejszy.~-
 4496     4, 39|                  pielenia, lecz mimo tego męczyły ją pogrozy Dominikowej i
 4497     3, 32|                  Hale, tera jajo chce być mędrsze od kury i stadu przewodzić...~-
 4498     3, 29|                      Rocho długo stojał w medytacji onej, o Bożym świecie zapomniawszy,
 4499     2, 19|              swaty, posłali po gorzałkę i medytują: któren? bo obaj byli kieby
 4500     4, 45|         zagłębiony wczytaniu albo jeno se medytujący.~Ale Jagusia dobrze już
 4501     2, 25|               dobrodziej naród napomina i mękami straszy!~ ~Ani jej nawet
 4502     1, 5 |                 sadach czaiła się głęboka melancholia żałości i trwogi zarazem.~
 4503     2, 15|                 mądre pono, są... - rzekł melancholijnie.~- To i białe wrony pono
 4504     4, 38|                   mysz, kowal też sielnie mełł ozorem i każdemu z osobna
 4505     2, 15|                  tych , których zboże się mełło, warowali przy gankach,
 4506     2, 19|                  hulanki, kiwały głowami, mełły ozorami i litowały się nad