Tom, Rozdzial

 6519     4, 46|                 pędzonymi z pastwisk, gdy odjechali nic nie wskórawszy.~Wieś
 6520     4, 46|                   osadzenia krokwi.~- Nie odjechały jeszcze? - pytał nie przestając
 6521     1, 5 |                  czas.~- Nie bój się, nie odjedzie cie.~Przysiedli na jakimś
 6522     1, 12|               ludzi, co mają po wieczerzy odjeżdżać, bierzcie je i jedźcie.~
 6523     4, 42|                 razem orali cały dzień, a odjeżdżając obiecał przyjechać jeszcze
 6524     3, 28|                   po niewoli, dała spokój odkładając swoje zamysły na sposobniejszą
 6525     1, 12|                 aże rosła z kuntentności, odkładała łyżkę, by się no patrzeć
 6526     2, 13|                  ciężka la was robota, ja odkopię.~Podniósł się, zdjął kożuch,
 6527     3, 29|                psia robota: wyraźnie znać odkrojenie nożem... złodziej obcy też
 6528     3, 32|                   przy krzyżu; z dala już odkrywali głowy i oczom kobiet pokazały
 6529     1, 11|                 śpiewał, że mu po muzycku odkrzykali, i dalej hulał siarczyście
 6530     1, 11|                 to, rumor czyniąc ławami, odkrzykli drużbowie:~A dyć my już
 6531     3, 32|                 kochane!~Juści, co chórem odkrzyknęli, cisnąc się do niego kiej
 6532     4, 41|                piekle. Michał właśnie był odkuwał z pomocnikiem jakieś grubachne
 6533     3, 29|                   po raz leciały na drogę odłamane gałęzie.~Stary też, zgarbiony,
 6534     4, 48|            sznurowadła; twarz miała kieby odlaną z blichowanego wosku, a
 6535     4, 37|                   od wiek wieka wszystkie odlatują.~Gotowy ci już był do pożegnań
 6536     3, 36|                  zabłąkany lub kiej dusza odlatująca ze ziemie - i znowu się
 6537     2, 22|                  chciał w cieniu - cienie odlatywały, a słońce żarło żywym ogniem!
 6538     4, 37|                    niech se ta wędrownica odleci na Jezusowe pola... Niech
 6539     4, 40|                   iż skoro poruszył ręką, odleciały za rów.~- Głupie! Mało co,
 6540     2, 16|              skrzyp sani, ale tak słabo i odległe, że jeszcze nie chycił całkiem,
 6541     3, 31|                   pyta dni jasnych i tych odłogów pustych: ~- A kaj się to
 6542     4, 41|                   i łat, zaś ślub Nastusi odłożyli, póki Szymek jako tako się
 6543     2, 25|                połowie marca, kiej ziemia odmarza i drzewa soki ciągnąć zaczynają,
 6544     2, 25|             ciągłe deszcze, ziemia prędko odmarzała i puszczały lody, to już
 6545     4, 42|               drogę kijaszkiem i chodziła odmawiając półgłosem litanię.~- Tłuką
 6546     4, 37|                 drzwi a okna głos Jagaty, odmawiającej litanię za umarłego, roznosił
 6547     2, 19|               sypnęli zapraszać do tańca, odmawiała pogadując wesoło, a ukradkiem
 6548     2, 20|              słuchali starszych, pacierze odmawiali i grzechu się strzegli,
 6549     1, 9 |               pobożnych i głośne modlitwy odmawiane za zmarłych...~Z trwogą
 6550     4, 41|               gołą głową, tak pogrążony w odmawianiu pacierzy, iż jakby nie widział,
 6551     2, 24|               wieje smutków, w te żałosne odmęty łez palących, krzywd i niesprawiedliwości,
 6552     3, 28|                  zatoczyć do stawu, niech odmiękną; jeno nie zabacz kamieni
 6553     2, 16|          przeodział! - wybełkotał.~- Mowę odmień; nie szmaty! - rzuciła Jagustynka.~-
 6554     3, 27|                starunków, co mu ta często odmieniali na głowie zmoczone szmaty,
 6555     2, 14|                  Bolesną i żeby Pan Jezus odmienił, to się ochfiarowała iść
 6556     3, 26|            wielkiego gatunku. Organiścina odmieniła mi jaja, że trzy swoje dawałam
 6557     2, 21|                   czującej mocno duszy.~- Odmieniłaś się, widzę.~- Bieda łacniej
 6558     4, 38|              Juści, co za tobą stoję. Ale odmieniłeś się przez te czasy, no,
 6559     2, 17|                przystrajał się w komorze.~Odmieniło się w niej, opadły wszystkie
 6560     2, 25|                rozmyślała, to jeno o jego odmienności, nie poredziła tak jasno
 6561     3, 28|                 jeno skwapliwie odważał i odmierzał, czego zechciała, jeszczech
 6562     4, 37|               Mateusz jeno głową pokiwał, odmierzył trupa, pacierz zmówił i
 6563     3, 36|                 dowiódłszy ich do kopców, odmierzyła ojcową łąkę i zatknąwszy
 6564     3, 30|                Płoszkowa, wielce markotna odmową, Jagnę poszła zapraszać.~
 6565     1, 8 |                   że niemłody, ale mu nie odmówią... nie, gospodarz taki,
 6566     3, 30|                    Żeby go wama tylko nie odmówiła która - rzekła ciszej.~-
 6567     4, 42|                    chociaż zaprosinom nie odmówili, a wspomogę na wesele, jak
 6568     2, 13|                   ogień przygasł, a przez odmrożone nieco szybki biło białawe,
 6569     2, 15|               złości.~- Mało to bierze? - odmruknął Bartek.~Zabili ręce o ramiona,
 6570     4, 44|                 kiej przydeptana glista i odmruknąwszy cosik jął się przeciskać
 6571     2, 23|                    niebami kołują, aż się odnajdą, przepadną w sobie i w świętej
 6572     3, 29|              mącznym i mroku nie mógł jej odnaleźć: schowała się przed nim.
 6573     2, 23|                długie, puste dnie, aż się odnaleźli i z jednakim, niezmożonym
 6574     2, 24|                   uprzedził.~- Bych Hance odnieść - gadały wybuchając śmiechem.~-
 6575     2, 24|               Mówię ci, odnieś abo sam mu odniesę i w gardziel wrażę, niech
 6576     2, 20|                  rzemieniem przypominając odniesienie ptaka Juści, chłopak usłuchać
 6577     3, 28|              gdyby nie wstyd, byłaby arak odniesła Żydowi.~W chałupie już zastała
 6578     2, 15|               oprzędłam już worek wełny i odniesłam organiścinej pięć proników.
 6579     2, 16|                plecy, przygnietli nogami, odnieśli noże i już, już mieli go
 6580     3, 27|                 łzy rzęsiściej płynęły, i odnowione wspominania ciężej przygniatały,
 6581     4, 40|                  on zaś mijając bróg, już odnowiony i pełen siana, przyglądał
 6582     2, 24|          pogorzelą i strzegli, by w razie odnowy ognia dać pomoc.~Ostał się
 6583     2, 22|                 ciężko, ciało mu kawałami odpadało, kości próchniały.~Na darmo
 6584     4, 41|                  nie poredził się bronić. Odpadły go wszystkie złoście, a
 6585     4, 44|               gospodarze?~- Bóg zapłać! - odparli pierwsi z brzega kolebiąc
 6586     2, 22|                  choć koniskowi skóra się odparzała od chomąta, ani zarżał,
 6587     3, 33|                 do chałupy przyniósł. Dyć odparzy sobie kłęby w tym gnoju,
 6588     4, 45|                   Nie bój się, już ja cię odpasę - szeptała gładząc go pieściwie
 6589     4, 41|                ale co oko miała bystre, a odpasiona Jagustynka też za nimi patrzała
 6590     3, 31|           łachmytek jeden, pisarek jakiś! Odpasł się na naszym chlebie i
 6591     1, 3 |                  kark i drugą ręką szybko odpasywał szeroki, twardy pas rzemienny.~-
 6592     4, 47|                  tysiąca, zabij me, a nie odpędzaj od siebie! Miłujesz to me,
 6593     1, 10|               nogi - aż oczy przecierał i odpędzał precz od się te mary mamiące,
 6594     4, 38|                nie goń od siebie.~- Hale, odpędzałam cię to kiedy?~- Abo raz!
 6595     4, 45|                  za gromadą kieby ten kot odpędzony od miski, a rozważał, czyby
 6596     1, 8 |                    Poczekam na was tutaj; odpiją, to zabierzcie kobiety i
 6597     1, 5 |                  przepijał do ciebie, nie odpijaj, na co się spieszyć... mnie
 6598     1, 8 |                 jej nie będę, cóż, Jaguś, odpijesz?...~- I... ja ta wiem... -
 6599     1, 2 |               Witek! Witek! - jął wołać i odpinał szeroki rzemień z bioder,
 6600     1, 8 |                   na wycug poszłam, gront odpisałam, i co?...~- Ja ta nie odpiszę
 6601     1, 10|             zapiszcie, ale to, co ostało, odpiszcie na nas - zaczęła cicho kowalowa.~-
 6602     2, 13|                   i tym dobrym słowem nie odpłaca!...~Nie mogła już powstrzymać
 6603     3, 28|                   Hankę tknęło, i chociaż odpłacała im tym samym, nie żałując
 6604     2, 14|               kaszy.~- Niech ci Pan Jezus odpłaci za dobrość - szepnęła rozrzewniona
 6605     4, 47|                 marnego słowa i ja mu tak odpłaciłam. I takiemu przeniewiercy
 6606     3, 31|             zapłaci!~- Bywajcie zdrowi!~- Odpłacim się jeszcze w sposobną porę!~-
 6607     4, 38|          wypominki, ale już naród z wolna odpływał i dziady podniesły jękliwe
 6608     4, 42|                  prawił:~- Wyleżałeś się, odpocząłeś, to mi teraz możesz chałupę
 6609     3, 34|             odczytał pierwszą Ewangelię i odpocząwszy ździebko, powiódł naród
 6610     2, 19|                ździebko!~Długo tańcowali, odpoczęli tyla, by złapać niecoś tchu
 6611     4, 40|               ciężko.~- Wasz wróci, to se odpoczniecie.~- Już się do Częstochowskiej
 6612     1, 5 |               wyczerpane, szare, odarte w odpocznieniu leżały i cichości tężenia;
 6613     3, 34|          chudziaczko, w boru, to se teraz odpoczniesz... juści, nikto cię już
 6614     3, 32|             wolniuśko robiąc, a z długimi odpoczynkami, że to na odrobek przyszły,
 6615     3, 30|                   radośnie zażywać świąt, odpoczynku, jadła, zwiesnowego słońca,
 6616     1, 11|                się komu - pofolguj sobie, odpoczywaj, obserwuj i uciechę miej! -
 6617     3, 26|            jeszczech się lenił w słodkim, odpoczywającym dośpiku, bo cichość padła
 6618     2, 21|               wlekła od topoli do topoli, odpoczywała często, z przerażeniem nasłuchując
 6619     1, 4 |           zachodowi, jakby se też krzynkę odpoczywało niedzielnie... A rwało go
 6620     2, 19|              jeden z drugim w wolności, w odpoczywaniu i w tej myśli swobodnej,
 6621     3, 34|                 śmiał się Wachnik Adam.~- Odpokutuje jeszcze za te jamory: kobieta
 6622     2, 22|                  grzechy, popłaczesz, nim odpokutujesz...~W kamień się wnet obrócił
 6623     4, 37|             świecy fajeczkę i wyszedł nie odpowiadając na powitanie kowala, któren
 6624     2, 16|                 zagadnie - ludzkim głosem odpowiedzą; równe są dzisiaj ludziom
 6625     2, 21|                   żelazo.~Zdumiał się nad odpowiedzią, że nie wiedział, co na
 6626     2, 22|                 Zarżało konisko boleśnie, odpowiedziały mu jakieś konie z dala,
 6627     3, 33|            wszyscy wiedzą o was, Mateusza odpraw, póki czas, to Jasiek nie
 6628     3, 31|                  cóż, urząd pierwszy...~- Odprawcie ich prędko i powracajcie.~-
 6629     2, 24|                takim, bych dawali takiemu odprawę od ognia, wody i jadła,
 6630     4, 38|             muzyki!~- I wiela to weselisk odprawi się w zapusty! ~- Dzieuch
 6631     2, 15|                  roboty, był pewny, że go odprawią, zaraz jednak po śniadaniu
 6632     1, 11|                takie nie co niedziela się odprawiają.~A zaraz po obiedzie jęli
 6633     3, 29|                mało która poszła na mszę, odprawiającą się dzisiaj bez grania i
 6634     1, 11|                    A potem jednym ciągiem odprawiali drugie ceremonie; aż parobcy
 6635     4, 45|            nabożeństwa, jakie się cięgiem odprawiało w jej, duszy, bo kiedy wyjrzała
 6636     4, 48|                   już wychodził z wotywą, odprawianą na intencję pielgrzymki.~
 6637     3, 32|                mną nie igrajcie!~- Bo co? Odprawicie mnie może albo wytrącicie
 6638     2, 16|           przybiją do ściany!...~Msza się odprawiła, kazanie było, druga msza
 6639     3, 32|                szalejów łońskich.~Od moru odprawili nabożeństwo i przyśpieszając
 6640     2, 19|                ino pieskowie wesela swoje odprawują.~Jeden ma chałupę, do której
 6641     4, 42|            śmignął i ruszył, a pobok szli odprowadzający.~I wiedli się w milczeniu,
 6642     3, 32|                jeszcze po swojemu za ucho odprowadzał...~Do stajni potem zajrzała,
 6643     1, 10|                domów i jakby procesją ich odprowadzali.~A u starego obiad jedli
 6644     4, 37|                  wywołał księdza i poszli odprowadzeni całą hurmą aż w opłotki.~
 6645     1, 11|                  wtedy dopiero przestał i odprowadził ją do komory.~- Kiedyś taki
 6646     4, 45|                   i dopiero kiej poszedł, odprowadziła go na drogę, patrząc za
 6647     4, 48|                szczerego serca, byście mi odpuściły.~- Złości już do was w sercu
 6648     4, 38|         rozpierała jednaka radosna lubość odpustowania. I nie dziwota, jakże, toć
 6649     3, 26|                cicha o świecie, to o tych odpustowych miejscach, które była schodziła,
 6650     4, 38|                  paciorkom i drugim cudom odpustowym.~Katarynka znowu zagrała,
 6651     3, 32|                 pytał j i z dobrym słowem odpuszczał, aż utrudzony siadł pod
 6652     2, 22|             przykupiła, to ci już z serca odpuszczam.~I zaraz tej samej nocy,
 6653     3, 31|                  ojca to jakby grzech bez odpuszczenia- ozwał się niebacznie Jambroży.~
 6654     1, 10|             hamował, nie chciał bijatyki, odpychał Antka, na obelgi z rzadka
 6655     4, 41|              powiedam, cobym se te kulasy odrąbała abo i z tego ołtarza zdarła
 6656     3, 33|                   na ciebie, to jej teraz odrabiaj! - chlastała kiej batem,
 6657     4, 42|                  kto drugi, gdyż Nastusia odrabiała przy księżych ziemniakach.~
 6658     1, 10|                   to z trzech morgów.~- A odrabiamy wam za dwadzieścia abo i
 6659     4, 40|                 gdy kowal zaczął mu cicho odradzać, aby sprawy poniechał, gdyż
 6660     4, 42|           zapłakał, że nawet sam dziedzic odradzał, ale chłopak się uparł:~-
 6661     3, 31|                 iść na wywód do kościoła; odradzały jej kobiety, ale się uparła
 6662     2, 25|              wójtowych, najmłodszych, nie odratowały sprowadzone dochtory i powieźli
 6663     3, 27|                  jej udręki, odwracając z odrazą oczy od jego twarzy strasznej,
 6664     4, 48|                  zbudzić do niej gniewu i odrazy.~- Co ci jest? Wzdychałeś,
 6665     3, 31|                  lipeckie ziemie leżały w odrętwiałej cichości, smutne, ogłuchłe,
 6666     4, 39|                  ale krzywdę musicie sami odrobić.~Hanka wyprostowała się
 6667     4, 41|             zaszeptała łzawo. - Juści, co odrobię, kiedy jeno będzie potrza.
 6668     3, 28|                 dobrość, w porę to choćby odrobkiem odpłacę.~- Ze szczerego
 6669     1, 3 |                  jeden abo drugi od ziemi odrósł, a już do ojców z pyskiem,
 6670     4, 43|                    przypalone owsy ledwie odrosły od ziemi, jęczmiona pożółkły,
 6671     2, 20|                garnkiem rozbitym, co choć odrutowany i zgoła cały się widział,
 6672     2, 25|            musieli go w końcu uspokajać i odrywać, boby zabijał na śmierć...~
 6673     2, 25|             zdradnie pochwycony we wnyki, odrywało się od swoich, biło gałęziami
 6674     4, 45|                Piotrem, co?...~Nie zdążył odrzec, bo nagle jakby wyrosła
 6675     4, 37|                  jakby na Podniesienie, a odrzecze z płaczem:~- Prawdę powiem
 6676     2, 17|                zaś rozważnie i z namysłem odrzekał- tamten o śniegach prawił,
 6677     3, 32|                  ino czekała zaczepki, by odrzeknąć poczciwym słowem, że nawet
 6678     4, 41|           przewracał się z boku na bok, i odrzucał pierzynę stawiając nogi
 6679     2, 24|                    ale w ostatniej chwili odrzuciło go cosik od drzwi, przypomnienie
 6680     1, 8 |              ciele beczy, kiej je od maci odsadzają... zwykła to rzecz. Nie
 6681     1, 2 |                się na ganku, przed domem; odsadził się od miski obyczajnie
 6682     1, 1 |                     A że rychtyk i ciołka odsadzili od maci... a i gąski, bo
 6683     2, 25|              czasu do czasu albo gęsiory, odsadzone od gęsi siedzących na jajach,
 6684     4, 40|              cebratkę z żarciem, cielęciu odsadzonemu od matki sporządziła picie,
 6685     3, 30|                 Zasłuchali się, nie ważąc odsapnąć ni poruszyć się z miejsc
 6686     4, 49|                  że się sprzeciwi, ale on odsapnął, wyprostował się i rzekł
 6687     4, 37|             piersi a kajał...~Zaś ksiądz, odsapnąwszy nieco, jął znowu mówić o
 6688     1, 3 |             Skazani na kary pieniężne lub odsiedzenie w areszcie po dwa tygodnie.~
 6689     4, 38|                nie chwaciło, to se resztę odsiedzi w kreminale - gadała Jagustynka -
 6690     4, 41|                   się za głowę. ~- A tyle odsiedział w ciężkich robotach, juści,
 6691     3, 35|                       jeszcze jednego nie odsiedziały i nowe biedy chcą na wieś
 6692     4, 41|                   znowu radził pozostać i odsiedzieć karę, a na ostatku powiedział:~-
 6693     3, 35|             Znajdziemy na was sposób, nie odsiedzieliście jeszcze za las, to wam przyłożą
 6694     4, 41|                  już łzy powstrzymując:~- Odsiedzisz swoje i wrócisz! Nie bój
 6695     2, 23|                 przeleciały obok nich, że odskoczyli z przerażeniem.~Parzą się
 6696     3, 34|                   kawał modrego nieba się odsłaniał.~Rocho przysiadł.~Drzewa
 6697     2, 21|                 budząc się z odrętwienia, odsłoniła z twarzy chustę spozierając
 6698     2, 25|                  blichu; niebo zmodrzało, odsłoniły się dale przymglone, zdziebko
 6699     1, 7 |                wam czynił pies? Odtąd wam odsługiwać będzie. I gąsków popilnuje,
 6700     2, 19|                   wycugi iść!~- Ja wojsko odsłużyłem, lata mi idą, a tego, co
 6701     1, 7 |              Jeszcze ty za to człowiekowi odsłużysz i żyć bez niego nie poradzisz... -
 6702     2, 19|                  że i nie wypowiedzieć.~- Odstąp ździebko, puść!... - prosiła
 6703     3, 27|                 ja go wama nie wyślipiam.~Odstąpił od drzwi, bo rozległ się
 6704     2, 20|                  i do ucha jej szeptała - odstaw go kiej tego ciołka od krowy,
 6705     3, 33|                  mu się i z wolna od niej odstawał.~I teraz, na obiad idąc,
 6706     1, 12|                   się, bo musiał rekrutów odstawić do powiatu - rozruchalic
 6707     4, 45|                  i twardszej drogi, Antek odstawił taczki, kupił za całą złotówkę
 6708     3, 36|                Antek za trzy dni powróci. Odstawili go do guberni, Rocho pojechał
 6709     3, 32|                 przyjścia na krok jej nie odstępował i pomagając zagadywał z
 6710     3, 35|                 Tłumaczył tak Grzela, nie odstępując sprawy, bo chociaż sam był
 6711     2, 24|               cicha podjudzał, to z wolna odstręczali się nawet dawni przyjaciele,
 6712     2, 17|               Jaguś, co?~- A cóż by, nic. Odsuńcie się, przy ludziach będą
 6713     3, 34|                   na wójta nie wybierzem!~Odsunęli się od niego i cosik długo
 6714     3, 26|                 młynarzowym domu, co stał odsunięty od drogi, a podobien się
 6715     2, 24|                  zalękłe i groźne twarze, odsuwające się mimo woli kiej od zapowietrzonego,
 6716     3, 27|                  posłyszawszy mruczenie i odsuwanie zawory wywarła drugie zaraz
 6717     4, 48|                  środku izby, przybrana w odświętne szaty, w czepcu o sutym
 6718     3, 36|                  z niego pociechy, co się odświeżyło powietrze.~Ale wieczór przyszedł
 6719     4, 41|                    Ale parob bardzo hardo odszczekiwał, ani myśląc posłuchać, a
 6720     4, 41|                   kiej niekiej jazgotliwe odszczekiwanie Józki.~Zawahał się znowu,
 6721     4, 40|                   kałduny popruły rogami?~Odszczeknął cosik, aż skoczyła do niego,
 6722     4, 41|            nowinek - warknął gniewnie, że odszczeknęła gniewnie i poleciała w las
 6723     4, 47|                   dosyć ozięble.~Mateusz, odszedłszy parę kroków, roześmiał się
 6724     3, 31|                    że nie sposób ich było odszukać.~Ale ta kradzież tak sturbowała
 6725     2, 14|          marznących u rzęs, próżno... Nie odszukała, nie widziała nic i szła
 6726     1, 7 |                  Krzywdę wam czynił pies? Odtąd wam odsługiwać będzie. I
 6727     2, 25|                jeno śniegi spłyną, ziemia odtaje i przeschnie, słońce przygrzeje,
 6728     3, 32|                 nad rowami.~A kiej słońce odtoczyło się na parę chłopa z południa,
 6729     1, 4 |            piętnaście kopiejek od sztuki, odtrącę... A za to, co się fuzja
 6730     2, 21|              nieśmiało, chrząkał, zbierał odwagę, aż w końcu zaczął jękliwie:~-
 6731     2, 15|             roboty naprzeciw Bartka i jął odwalać szczapy a ociesywać drzewo
 6732     2, 13|                 ścieżki między chałupami, odwalali śniegi sprzed drzwi, wywierali
 6733     2, 13|                starczy do zwiesny. Ociec, odwalcie kopczyk, trza zajrzeć, czy
 6734     2, 15|               wrzał złością, a nieraz tak odwarknął, że tamten ino ślepiami
 6735     3, 28|              pieniędzy, a jeno skwapliwie odważał i odmierzał, czego zechciała,
 6736     3, 30|                parobek poszedł do stajni, odważył się pytać:~- Widzieliście
 6737     4, 43|              jęknęła unosząc głowę.~I gdy odwiązał jej ręce, wzięła trzepoczące
 6738     4, 39|                  moje...~Jagna zaczęła je odwiązywać ze szyi, ale się nagle powstrzymała.~-
 6739     1, 7 |                   rzemieniem, a trzeci na odwieczerz często gęsto kłonicą poganiał... -
 6740     3, 33|                ruiny, gdyż kapliczka była odwieczna, spękana i w gruz się sypiąca,
 6741     3, 30|          wyniosłych i mrocznych, niby bór odwieczny, bo chociaż na ołtarzach
 6742     3, 36|                 uśnie... - powiedział.~Na odwieczór naszło się narodu, bo zdawał
 6743     2, 17|                  opłotkach poredzając, to odwiedzali się po sąsiedzku,~a dzieci
 6744     4, 45|                 Płoszkową bielącą płótno; odwiedził chorą Józkę; nasłuchał się
 6745     4, 45|                   bardzo ucieszona z jego odwiedzin, zawołała na Jagusię zajętą
 6746     3, 35|                   nikt się nie pokwapił z odwiedzinami. Stara pojękiwała w gorączce,
 6747     2, 17|                   zaraz z wieczora niby w odwiedziny, a głównie, by się z Nastką
 6748     1, 12|                   na jutro dali podwodę i odwieźli do miasta.~- Próżno pójdziecie,
 6749     1, 12|                  i poredźcie.~W milczeniu odwijał szmaty przekrwione, zeschłe
 6750     3, 31|               drżące nici szare jakby się odwijały z jakiegoś wrzeciona niedojrzanego,
 6751     2, 24|            jeszcze się był nie roztopił w odwildze, ze strzech kapało sznurami
 6752     2, 23|                   pieją ano na odmianę.~- Odwilga będzie.~- Juści, śnieg zamiękł.~
 6753     2, 20|                  znowu były całe tygodnie odwilgi, że woda stała po rowach,
 6754     2, 15|                  było można ozewrzeć, czy odwilż przychodziła, że trzeba
 6755     3, 29|           spiekocie wargi spragnione rosą odwilżał, pić nie podając!...~Jakże!
 6756     3, 35|                    Łuna oblała jej twarz, odwiodła głowę i w zakłopotaniu jęła
 6757     3, 34|                 drugi chciał się wyżalić, odwodząc go na stronę i supląc przed
 6758     3, 28|                   śmiała.~Że zaś Jambroża odwołał księży parobek do kościoła,
 6759     3, 32|                żal cichy.~- Na księdza go odwożę, moja Borynowo! - napuszała
 6760     4, 40|                 boleścią, jaże Rocho, aby odwrócić smutne myśle od wszystkich,
 6761     4, 48|                była w tej chwili zjawiła, odwróciłby się od niej ze wzgardą i
 6762     2, 15|                 wprost do domu szedł i na odwrót, ale dobrze czuł, że tak
 6763     2, 25|                 ryknął mocno.~- Na las! - odwrzasnęli wraz wszyscy, rum się uczynił,
 6764     2, 17|                 krzepiąc się tym słowem i odżegnując od zła, ale dusza jej krzyczała
 6765     3, 27|                   co tamta wyszczekuje na odzew.~- A pyskuj, póki ci gęba
 6766     3, 31|                   miejska w czarne kapoty odziane, ale sielnie miniaste; wąsiska
 6767     3, 30|                   ludzie w dyrdy a na pół odziani wpadali na drogi, a coraz
 6768     3, 27|              dzisiaj, na odwieczerzu...~- Odziej się i bieżyj do Jambroża,
 6769     3, 36|                  rozglądał się zarazem za odzieniem, po buty sięgał, kaj zwykły
 6770     3, 29|              dachów i co kruchsze gałęzie odzierał, a wiał już teraz górą i
 6771     3, 30|         święconego, co go ledwie uniesła, odziewać się jęła do drogi.~Już ano
 6772     3, 32|                  trzaskały drzwi, kobiety odziewały się na progach, już wypatrując
 6773     4, 49|                   okrwawiona w potarganej odzieży, zaszlochana i z trudem
 6774     4, 42|                   jeno prostował grzbiet, odzipiał, przecierał oczy zalane
 6775     3, 31|                nieco na pościeli, ale nie odzipnęła jeszcze, kiej Witek z krzykiem
 6776     4, 44|                   podwórze. A jeszcze nie odzipnęli, kiej wójt przykazał wziąć
 6777     1, 11|                   a tak wyraziście w niej odżyły, że rady sobie dać nie mogła...
 6778     1, 5 |                 po spracowaniu nikomu się odzywać nie chciało, aż dopiero
 6779     4, 47|                     Głupiś jak cielę! Nie odzywaj się lepiej, byś i ty czego
 6780     3, 34|             nijako się im zrobiło, że nie odzywając się już na jego wrzaski,
 6781     3, 28|                gdyż się w robocie pomagać ofiarowywała.~- Nie trudź się, uradzim
 6782     1, 9 |                  i szli spokojnie składać ofiary i pacierze za zmarłych.~
 6783     1, 10|                 zapamiętale. Wziął się do ogacania ściany od podwórza, Witek
 6784     1, 3 |                  pozabijać do ogacenia.~- Ogaćcie se sami chałupę, nama tutaj
 6785     1, 3 |                Rzekłeś... to swoją stronę ogacę, a ty marznij, kiejś wałkoń.~
 6786     1, 12|              szyby jeszcze powygniatają i ogacenie rozniesą.~Witek skoczył
 6787     3, 35|              Lipiec, widzę, jesteście, to ogadamy po sąsiedzku! Johan, Fryc,
 6788     3, 28|                 te paciorki prząść, a nie ogadywać drugich!~- Poczekam, byś
 6789     2, 18|                ten dziedzic, to jak wilk, ogania ino koło narodu, a zabiega,
 6790     4, 39|                 wiedzą, jak się przed nim oganiałam! Dyć kiej piesek skamlał
 6791     3, 33|               batami a klnąc siarczyście, oganiało rozłażące się stado i wrzeszczało
 6792     1, 5 |            człapał się na szkapie; drugie oganiały wystrzyżone barany, gdzieniegdzie
 6793     4, 37|                   oczy.~- Ani tego słowa, ogarnęłam mu pierzynę, dałam pić i
 6794     1, 11|                zapalał świece na ołtarzu.~Ogarnęli się ino w kruchcie, uporządkowali
 6795     4, 38|                   nogi, wzuwać trzewiki a ogarniać się przystojnie do kościoła,
 6796     3, 26|                 rozchodziły się kiej ręce ogarniające cały staw.~Kolebała się
 6797     4, 45|       rozsłoneczniony, wezbrany ciepłem i ogarniający wszystek świat duszą miłującą,
 6798     4, 48|                 się tak z bliska, jaże ją ogarniały słodkie ognie, że idą kajś
 6799     4, 41|                  i kiej pijany też plótł, ogarnięty gorączkowym wzburzeniem.
 6800     4, 37|              lasem rozbłysnął jakiś słaby ogieniek.~Witek już od zmroku przyniewalał
 6801     1, 3 |                     Tyla klacz, że już do ogiera czas, a świniaś. Utytlesz
 6802     2, 20|                   mi klaczkę! Po jakim to ogierze?~- A po młynarzowym!~- Zaraz
 6803     4, 39|                   aż Hanka powiedziała:~- Oglądacie, jakby co ubyło!~- Nie kupuję
 6804     2, 15|                 robiło, niecoś świat Boży oglądało, oczy pasło i duszy rosnąć
 6805     3, 26|                 jeszcze i ten dzień jasny oglądam! A to już jutro będzie całe
 6806     3, 33|           południe, kiej Mateusz skończył oglądanie; a dzióbiąc toporem jeszcze
 6807     3, 26|               postać.~Zakłopotała się tym oglądem i strapiła, że nie tylko
 6808     1, 3 |            chrząka albo i nie chrząka?... Oglądnąłem za się niczego nie widno,
 6809     1, 6 |                     Milczeli znowu. Stara ogładzała długo rozwichrzoną kądziel,
 6810     4, 44|                  pisarzem, a ten pokrótce ogłosił: jako Antoni Boryna, pozostający
 6811     4, 44|                 było chmara, lecz w końcu ogłosili:~- Dwieście głosów za szkołą,
 6812     1, 12|               gęstszych, w ciszy ciemnicy ogłuchłej i ślepej jeszcze, że tupoty
 6813     2, 13|                   nic, zamilkło wszystko, ogłuchło, jakby przed cudem stanęło
 6814     1, 9 |                   się ciężko w martwyrn , ogłuchłym powietrzu, opadał na pola
 6815     3, 31|              trawach mokrych, jako te psy ogłupiałe czyniły.~To przychodziły
 6816     1, 10|                 to przysiadał na zadzie i ogłupiałym wzrokiem patrzył, aż wreszcie
 6817     4, 42|                 żałośliwie, nos ucierał i ogłupiałymi oczami spozierał w Nastusię,
 6818     3, 29|                 rozłożystych, aż wrzask i ogłuszający świergot rozchodził się
 6819     3, 26|           nienawiścią.~Agata powlekła się ogłuszona, nie mogąc jeszcze uwierzyć
 6820     3, 31|                cała wieś stanęła w łunach ogni, co się z okien i drzwi
 6821     3, 35|                  owsy żółciły się całe od ognich, pszenice wymiękłe a przypalone
 6822     4, 37|               owsy, gęsto przerosłe żółtą ognichą, pławiły się trzepotliwie
 6823     3, 26|              puszczały zielone warkocze z ogniłych łbów, to zaś pod ścianami
 6824     3, 28|                 ni jednej gwiazdy, ni też ogniowego migotu w chałupach, zgoła
 6825     4, 38|                 gdyż słońce prażyło coraz ogniściej, jaże śpik morzył, że już
 6826     2, 24|                  po ciasnych izbach przed ogniskami, uspokajali się po całodziennych
 6827     4, 41|                 Michał wsadzając żelazo w ognisko i poruchując miechem.~-
 6828     4, 49|                  leciały niby stado wężów ognistych, leciały wyrwane skądściś
 6829     4, 43|            błyskawic, jakby kto zamigotał ognistymi postronkami; i pierwszy
 6830     3, 32|                  oczy, puściły te parzące ogniwa i rozprysnęły się tak doszczętnie,
 6831     2, 22|          wyszczekana, jak mało która, ale ogólnie nie lubiana; tuż za nią
 6832     4, 37|                   wymyty był, wyczesany i ogolony do czysta, jeno na policzku
 6833     4, 40|               kury rozgrzebują wschodzące ogórki. Już o całym świecie przepomniała,
 6834     3, 30|                  wozów, krzyki ptactwa na ogorzeliskach i ciche, przejmujące granie
 6835     2, 23|                miłości...~...I jako krzew ogrnisty płonęła w chaosie mroków
 6836     1, 11|                    Chrząkała, kwiczała, w ogródeczku ryła,~Będzie teraz gospodarzom
 6837     3, 29|                      wołał za nią Witek z ogródka, gdzie już równo ze świtaniem
 6838     4, 45|            rozkwitła, kieby ta róża w jej ogródku, kieby te malwy smukła i
 6839     4, 38|            gospodarkę od proboszczowskich ogrodów. Przesuwała się lękliwie
 6840     2, 15|                prędko za tartak, do rzeki ogrodzonej płotem, i cisnął z całej
 6841     2, 25|                  drogę, a tak przysłaniał ogromem, że ginęli zgoła w cieniu
 6842     4, 45|                    jaka nitka, cienka czy ogrubnia - tłumaczyła i bardzo ucieszona
 6843     1, 12|              myślałech, że jaką kosteczkę ogryzę i podjem se choć raz do
 6844     3, 28|              powleką... jeno że i tak nie ogryziesz tych zagonów, byś latego
 6845     2, 18|           Nieznajomy siadł przed kominem, ogrzał się nieco i zapalił fajkę.~-
 6846     1, 7 |                  pod oknem płachtę.~Jaguś ogrzała ręce przy kominie, ostawiła
 6847     2, 16|                  Niech pan Jasio choć się ogrzeje, zamróz taki!~- A może zdziebko
 6848     1, 5 |                    Jaguś, to się ździebko ogrzejesz...~- Gdziebym zaś z wami
 6849     2, 25|                piaskach siedź, łajnem się ogrzewaj i zmiłowania Pańskiego czekaj!~-
 6850     1, 8 |                  mróz szło - zaczął wójt, ogrzewając ręce.~- Przeciech nie na
 6851     4, 37|                   było na świecie, słońce ogrzewało coraz barzej i ciepło, sycone
 6852     2, 16|                   to dopiero pociecha się ojcom ściele! To dopiero radość,
 6853     2, 24|                 rozmyślając po drodze nad ojcowcymi słowami, że nawet mało zwracała
 6854     4, 40|                   mi tak rychło przyjdzie ojcowizna!~Westchnął i poszedł za
 6855     3, 33|                  z wojska, to spłaciłby z ojcowizny, a nie, kupiec się też rychło
 6856     3, 28|           przeczuciem, pobiegła prosto na ojcowską stronę; chory leżał jak
 6857     1, 10|                  byle już rychlej zejść z ojcowskich oczów, byle prędzej...~Pożyczył
 6858     4, 45|             podwieczorku, wycałował go po ojcowsku i usadziwszy przy sobie
 6859     1, 1 |               wypełzłymi oczami po polach ojesieniałych, pustych i po dachach wsi,
 6860     4, 38|                  w kościele, gdy jegomość okadza Sakramenta.~Ten i ów pociągał
 6861     3, 36|                   a Jagustynka chciała go okadzać.~- Dajcie spokój, jeszcze
 6862     4, 45|                  tę monstrancję, Jasio go okadzał kołysząc trybularzem, Jambroż
 6863     2, 22|                   rwały się im strudzone, okaleczałe dusze!~Cóż ta to życie szare
 6864     4, 44|                 bok, za kalenicę, że spod okapu wysuwał się coraz większy
 6865     2, 13|             tłukła się o węgły, podważała okapy, za przyciesie się brała,
 6866     3, 29|                  za nią.~Jakoż prawda się okazała: z chałupy Stachowej zostały
 6867     3, 31|                   waszą poczciwość Lipcom okazaną... - wołał ze łzami, całując
 6868     1, 11|                zdarzy się na ten przykład okazja - wesele, chrzciny albo
 6869     2, 15|                czuł dobrze, że Mateusz na okazję czekał, by go z roboty wygonić...~
 6870     1, 2 |                  czarniawo, bo przez małe okienka, przysłonięte okapem i zagajone
 6871     1, 12|                się wycinać, a drabiny pod okienkami, niby żebra, prześwitywały
 6872     3, 27|           zajrzała w lusterko, wiszące na okiennej ramie; cofnęła się jednak
 6873     2, 16|           drzewiny i krze sypały strugami okiści niby tą srebrną kurzawą.~
 6874     2, 15|                  ale musiał but zezuwać i okładać lodem, bo napuchła i srodze
 6875     4, 38|                   lubością, a konia batem okładał i pośpieszał, gdyż słońce
 6876     3, 26|              ogrodu, a Jambroży z dziewką okładali nową darnią boki klombu,
 6877     2, 22|                  sto pięćdziesiąt roków z okładem, w ziemię też już zapadał,
 6878     4, 45|                    żeby ksiądz jeździł na oklep i zadawał się z pastuchami!~
 6879     3, 29|                  tam Rocho, gnój na wozie oklepał, jak się należało, i konia
 6880     4, 37|               tylachno już różnego narodu oklepałem, tylum już przedzwaniał...
 6881     4, 37|                  bywa po pochowku.~I kiej oklepali mogiłę, a nad nią wkopali
 6882     2, 14|                  był przywalony i galanto oklepany.~Ale mroczeć już poczynało,
 6883     3, 28|              pięknie przedzwonię i łopatą oklepię...~- Nie tykajcie me, bom
 6884     2, 16|               bochenki na desce i jeszcze oklepywała i smarowała je białkiem,
 6885     3, 26|                  niebieskawych ku wysokim oknom, przez które padało słońce;
 6886     4, 40|              smutnie i cierpki prześmiech okolił mu wargi.~Z boru zaczęły
 6887     4, 37|           powietrzem.~Chorągwie i światła okoliły jamę głęboką, naród się
 6888     2, 22|                   pomyślisz nawet, co się okólnie dzieje, jakie to kadzielne
 6889     2, 18|                 lata po wszystkich wsiach okólnych i znalazłem po śmierci...~-
 6890     2, 16|                 za wronami, tłukącymi się około domów, po stajniach rżały
 6891     1, 7 |                potem podniósł siwą głowę, okoloną długimi, równo nad czołem
 6892     2, 20|                 owieczką pokorną, a teraz okoniem stawa! - wykrzyknął raz
 6893     3, 33|                  i dach, przypierające do okopconego komina.~Dojrzała ją z proga
 6894     1, 7 |               nitkach wiszące u czarnych, okopconych belek; na środku izby leżała
 6895     1, 4 |                 wielgiej izbie z czarnym, okopconym pułapem pusto prawie było,
 6896     3, 26|                pługów leżało pod ścianami okopconymi, ale kowala ani widu, jeno
 6897     4, 43|            powtórzyła smutnie - czyjeż te okopcowane role?~- Antka Boryny! Nie
 6898     4, 40|                    póki rosa a chłodniej, okopiemy nieco kapusty, a od śniadania
 6899     3, 36|                  i rzeczki, zboża żółkły, okopowizny więdły, robactwo rzuciło
 6900     3, 32|                   przygarniały go ziemią, okopując zarazem w poprzeczne rządki.~
 6901     4, 42|                   chałupy, Kłąb ze synami okopywał rowem swoją ziemię, a Grzela,
 6902     4, 37|                  wszystkich za przełaz do okopywania ziemniaków, jeno Józka ostała
 6903     1, 11|                   szczodrze stawiali tęgą okowitę i piwo.~Mało kto zważał,
 6904     2, 23|                   wód, zrywających lodowe okowy...~...Ledwie dosłyszalnym,
 6905     3, 29|                pustymi rękoma, bo nie był okpis, jak karczmarz albo i drugie,
 6906     1, 6 |                daje, i na mieleniu to nie okpiwa, co: - ciągnął Szymek.~-
 6907     3, 31|             ścianą, ale prosiaki śliczne, okrągluchne kiej te bułeczki.~Bylica
 6908     3, 35|               śniadaniu, że zapach żuru i okrasy wiercił nozdrza, a Pietrek
 6909     1, 3 |              sąsieka nieco zgonin, dobrze okraszonych owsem, i wsypał to klaczy
 6910     3, 26|                  przyskrzybnie drzwiami a okratuje.~- Jezus Maria, Józefie
 6911     4, 39|                  na drogę i szły, z wolna okrążając staw samym jego brzegiem,
 6912     1, 11|              prawie cała wieś stłoczyła i okrążała weselników ciżbą, iż coraz
 6913     1, 4 |                brogiem wysokim i pękatym, okrążonym zieloną szczotką żyta, wykruszonego
 6914     1, 1 |             ujrzawszy księdza przy drodze okrążył go z dala i biegł na przełaj
 6915     1, 11|                 Tańcował też, tańcował! A okręcał w miejscu, a zawracał, a
 6916     1, 6 |                   z kądzieli i jak ta nić okręcała się ciągle jednako na tym,
 6917     1, 11|                 się po izbie z turkotem i okręcało tak szybko, że już żadne
 6918     2, 16|             przybrane i pasami czerwonymi okręceni.~Nadciągnęła i szlachta
 6919     1, 11|                   ostaw, zda się Borynie, okręci se nim rękę, ostrzej przytrzyma
 6920     1, 5 |                 nie poradzi, pójdziemy do okręgowego, do izby sądowej - a nie
 6921     4, 37|                    co musi się nam dobrze okroić. Jeno ani mru-mru, kobieto,
 6922     2, 25|                wszystkiego, to jeno czuła okropnie, że stała się jej krzywda,
 6923     2, 13|                   nierozeznanych, mlaskań okropnych, przeszywających jęków...~-
 6924     1, 5 |                 raz odwracał wynędzniałą, okroszczoną twarz na Frankę; zęby przednie
 6925     1, 4 |               kieszeni w lejbiku wybierać okruchy tytoniowe i natrafił na
 6926     3, 29|              wszystkiej wsi było to jedną okruszyną, tym, jakoby kto w spiekocie
 6927     4, 44|               spieka jednak podnosiła się okruteczna, dogrzewało, że już niejeden
 6928     2, 13|                drugie, ciężej - myślała i okrutna chęć ją wzięła zagadać,
 6929     2, 13|               puszystym śniegu, a bałwany okrutne czynili, a saneczkami się
 6930     1, 3 |             Dogadywali coraz złośliwiej i okrutniej, a ona zmilkła i nieprzytomnymi
 6931     1, 12|                  nic nie potrafię pomóc...okrutniem słaby... bez mocy całkiem...~
 6932     1, 9 |                mnie... nie strzeliłem, bo okrutny był, kiej wół... to myślę...
 6933     2, 21|                  się w niej kłębił, pełen okrwawionych wzdychów, jako to Jezusowe
 6934     4, 46|                Chrystus jakby błogosławił okrwawionymi ręcami jego siwej, umęczonej
 6935     1, 7 |                  przy mnie niźli w borze. Okrył go kapotą, ospostarł nad
 6936     2, 23|                upojeń, radosne bicie serc okryły, ich jakoby drgającym żarem
 6937     1, 2 |                    I wójt siadł do miski, okrytej parą świeżo utłuczonych
 6938     3, 30|                 się rozciekawili. Noc ich okrywała, iż ledwie się znaczyli
 6939     2, 16|              kącie od wschodu snop zboża, okrywano ławy czy stoły płótnem bielonym,
 6940     4, 40|         ziemniaków, dała piersi dziecku i okrywszy się w zapaskę rzekła:~-
 6941     4, 41|                   zwalali chojary, ledwie okrzesane z gałęzi, aż ziemia jęczała,
 6942     4, 41|                  Filipa, syna Jagustynki, okrzesującego chojary.~- A kto temu był
 6943     2, 25|                   rozległy się pojedyncze okrzyki i głuchy tupot wielu nóg,
 6944     2, 17|                jej sercu, że ją obronił i okrzywdzić nie dał. Ale mimo to tak
 6945     2, 24|             Kłębową chałupą i miał ich na oku - prawiła pod nosem Kobusowa.~-
 6946     1, 10|                    których kilka stało do okucia, i zapatrzył się w ogień.~
 6947     2, 15|              głębokiej, którą mróz w lody okuje i śniegi przysypią - a bełkocze
 6948     3, 36|                   pieniędzmi, zapłaci tam okup i razem już powrócą!~Stary
 6949     2, 13|                  słodko, kiej te wiśniowe okwiaty w noc miesięczną.~Na trzy
 6950     4, 37|              ugorom i zarazem tym bujnym, okwieconym polom podobni, i tym drzewom
 6951     1, 11|            tchnień, woniejących poszumów, okwietnych sadów; jako te pola o wiośnie
 6952     2, 21|               porykiwał w mrokach, targał olbrzymami, ale na darmo, nie przemógł,
 6953     1, 1 |                    leżały szare pola niby olbrzymia misa o modrych wrębach lasów -
 6954     2, 24|                 się, w oczach wszystkich, olbrzymiał, błyskawice rzucał oczami,
 6955     2, 16|                 jako sakrament.~A gwiazda olbrzymiała, niosła się już niby kula
 6956     3, 36|             przędzę, a głosy wciąż rosły, olbrzymiały, ze wszystkich stron biły
 6957     3, 26|                    białe mury wśród drzew olbrzymich i grał oknami i złotym krzyżem
 6958     2, 13|                   szły od północy czarne, olbrzymie góry, postrzępione, podarte,
 6959     2, 15|                 pił zejdzie niedługo.~Zza olbrzymiego kloca, leżącego w śniegu,
 6960     2, 25|            drugich, poręba rosła, pocięte olbrzymy leżały pokotem niby łan
 6961     3, 36|             Jezusem, ale go jeno świętymi olejami namaścił.~- Więcej mu już
 6962     3, 31|                 miejsca, kaj przy chrzcie Oleje święte kładli na nie, i
 6963     3, 26|                 porządku, kieby u jakiego Olendra na koloniach a lepiej nie
 6964     3, 32|          cholewach.~- Rychtyk, podobni do Olendrów z Grunbacha.~Szeptali oczy
 6965     2, 24|               trudno się było utrzymać na olodowaciałych drogach i przejściach.~Przez
 6966     2, 13|                   zaciągnęła bezgwiezdna, ołowiana, tymi śniegami omroczonymi
 6967     2, 13|                zachodzie, z posępnych pól ołowianego nieba wyłupywało się czerwone,
 6968     2, 13|        przecierało, dzień znowu zaświecił ołowianymi oczami, stwór wszelki odetchnął
 6969     2, 23|                samego rdzenia duszy, niby olśniewające pędy drzew w majowe świty,
 6970     2, 23|                  splątanych, bezładnych a olśniewających niby dzikie mioty piorunów,
 6971     2, 16|              zasłuchanych, w drżeniu dusz olśnionych cudem i w najszczerszym
 6972     3, 35|               cicho, przystając pobok pod olszą.~Spuściła prędko wełniak
 6973     4, 40|            wielgachne oko zasute pomroką, olszowe wysady gwarzyły nad nim
 6974     4, 40|                  szuwarami a gęstą, młodą olszyną, przemykała się ku nim jakaś
 6975     3, 31|                  to je kąpią we wywarze z olszyny, że i rodzona matka potem
 6976     3, 30|                  odwieczny, bo chociaż na ołtarzach gorzały światła, gęsty mrok
 6977     3, 34|                  Zaś kiej skończyli przed ołtarzami, to jeszcze długo trwało
 6978     2, 16|                  migotały jarzące światła ołtarzów.~A naród wciąż jeszcze nadchodził
 6979     2, 22|               światem, od jakich świętych ołtarzy idą głosy, jakie utajone
 6980     2, 22|                   kądziel, utopiła modre, ołzawione oczy w Rochowej twarzy,
 6981     1, 5 |                  cztery palce... - rzekł, omacawszy maciorze grzbiet i boki. -
 6982     4, 41|                 rozmamłana była całkiem i omączona przy wyrabianiu chleba.~
 6983     3, 26|                grobli, jeno tak nisko, że omączone dachy wystawały nieco nad
 6984     2, 23|                  nie sen to wszystko, nie omanienie!...~- Nie bojasz się, Jaguś,
 6985     3, 33|              stare sadło.~- Mazią od woza omaścić, też gorsze by nie było.~-
 6986     3, 33|            płaciła; kochanie to jeno suta omasta przy niedzieli; jedz co
 6987     2, 20|               lepsze podwieczorki, więcej omasty, a czego gęsto i parę groszy
 6988     3, 27|          ziemniaki, właśnie je była Józka omaszczała śmietaną przesmażoną z cebulą,
 6989     3, 30|              kiełbasie i ziemniaki tłusto omaszczone. Zaczęła ją podawać na ławę,
 6990     4, 37|                 kapustą i groch szczodrze omaszczony.~- Drudzy takiego wesela
 6991     4, 40|                 nimi ziemniaków szczodrze omaszczonych tęgą michę i nie mniejszą
 6992     3, 26|           potrzęsły się z drzew.~Aż z tej omdlałej szarości świtów, z tych
 6993     2, 17|                był zapadł, wieczór cichy, omdlały jakiś, świąteczny; mroczno
 6994     4, 40|                bociek ważąc się ciężko na omdlałych skrzydłach i zaziajane wrony
 6995     4, 45|                   spojrzenie, to dziw nie omdlewała z lubości, oblewał ją war,
 6996     4, 38|                  zaraz odpisze, zaś potem omentra rozmierzy, co komu.~- To
 6997     3, 32|                wymierzają, jeno że to nie omentry.~- Kupce pewnikiem, niej
 6998     1, 8 |                 ojcu, to zaraz na zwiesnę omętrę się sprowadzi i już wasze,
 6999     4, 45|             wargami wszystką moc ze ziemi omglałej.~Antek szedł coraz wolniej,
 7000     3, 30|              skąpany w rosach i modrawych omgleniach, ale i barzej rozsłoneczniony
 7001     2, 13|             rozglądał się po zgubionych w omgleniu polach, zimno go przejęło,
 7002     4, 37|                   pokazało; świat się był omglił szarawą kurzawą, w której
 7003     2, 13|            rozbłysłe.~Przygasła mu dusza, omgliła się, jakby te szrony przysypały
 7004     3, 36|                   wcinając się posobnie w omgloną łąkę i chlaszcząc równym,
 7005     3, 31|                   szły długachne, rankami omglone, szarawe i cicho nagrzane
 7006     3, 27|                   bielonych ścian, zaś po omglonej gładzi stawu wlekły się
 7007     1, 9 |           rozbolałe dźwięki pojękiwały po omglonych, pustych polach; ponurym
 7008     3, 29|                   mrowiły się w ciepłym i omglonym powietrzu. Pozdrawiali się
 7009     3, 29|                 czyste i ściany, a obrazy omiecione z pajęczyn, Jagusine zaś
 7010     2, 20|               opłotków; wywietrzono izby, omieciono z pajęczyn ściany, Józka
 7011     3, 35|                    niech idzie z Bogiem i omija nas z daleka. No, czego
 7012     4, 49|                   wstyd la poczciwych! Że omijać ją będą z daleka i żegnać
 7013     1, 10|                  go, na drodze już z dala omijała!...~Nie, to nie! I coraz
 7014     3, 33|         przechodzą deszcze, toż i nas nie ominą.~- Robactwo jaże się roi
 7015     4, 38|              zaraza.~- A żeby was mór nie ominął, psy heretyckie.~A któraś
 7016     1, 10|                  zrzuconych ze sąsieka do omłotu i jął cicho mówić:~- Na
 7017     1, 9 |                   dziwnie bolesna cichość omotała serca - cichość rozpamiętywań
 7018     2, 17|                   jak gdyby z kądzieli, i omotuje sobą świat cały, cudności