Tom, Rozdzial

 7019     2, 25|             niepowściągliwej, ni razu nie omraczało jej czucie takiego szczęścia,
 7020     2, 20|            Borynów wyprawia !~Dom całkiem omroczał, że snuli się po nim cicho,
 7021     3, 32|              zaglądał w jej twarz dziwnie omroczałą.~- Kaj to matka?~- Na plebanię
 7022     2, 23|                    wybiegli za stodoły, w omroczałe śniegi, w noc bezgwiezdną
 7023     2, 14|                 świecie, bo wnet zgasło i omroczało, jakby śnieg narastał i
 7024     3, 26|                   z tych sennych jeszcze, omroczałych pól, jakoby w kościele rozmodlonym
 7025     3, 29|               struga światła topiąc się w omroczałym stawie, i tupoty a przyciszone
 7026     2, 25|                 wesela. Stali w cichości, omroczeni, surowi, gotowi na wszystko,
 7027     2, 13|                   ołowiana, tymi śniegami omroczonymi rozbielona, a taka cicha,
 7028     2, 23|                  słońce i świat ścichnie, omroczy się i w żałości a lęku przepada
 7029     4, 37|                 skruszony, zaś wszystkich omroczył ciężki, beznadziejny smutek
 7030     4, 41|                   sobie, już im tak cosik omroczyło dusze, że spozierali na
 7031     2, 17|                ziemi, niby te głazy polne omszali; surowi, twardzi, nieprzystępni
 7032     4, 40|           skrzeczały sroki. Czasem między omszałymi dębami zamigotała żołna,
 7033     1, 4 |                gołębi łaziło po zielonym, omszonym dachu i sfruwało na ganek.~
 7034     2, 21|                 ruszyła nie czekając.~Nie omyliła się, Boryna to powracał
 7035     2, 21|                  stawał wtedy nieruchomy, oniemiały, jakby wsłuchany w grzmotliwą
 7036     3, 26|                  w kościele rozmodlonym i oniemiałym, kiedy dobrodziej ma wznieść
 7037     3, 33|           światłość i krzykiem szczęsnego oniemienia dzień wita i to, że między
 7038     3, 32|                siedział na progu owijając onucami nogi, a o buty krzyczał
 7039     2, 13|                  nagrzanymi przed kominem onuczkami.~- Przyuczyła się trajkotać,
 7040     1, 7 |                 ino taki dziki pies, bo w ony czas pieski nie były jeszcze
 7041     2, 25|                   i sypał na nich rosisty opad osędzielizny, kieby tymi
 7042     3, 28|                dymiły z przemiękłej ziemi opadając drobnym i zimnym dżdżem,
 7043     3, 33|                   odrzucając głową włosy, opadające mu na twarz.~- Obejrzałeś,
 7044     4, 45|                   nie przestając skrapiać opadającego roju, a nie upłynęło i Zdrowaś,
 7045     2, 13|            białości martwej, rozdrganej i opadającej nieustannie.~Biaława ćma
 7046     1, 9 |               niby pisklęta...~A chwilami opadało na cmentarz głuche i ciężkie
 7047     4, 41|                     Juści, co już całkiem opadłam ze sił. ~- Pietrek, a gęściej
 7048     1, 3 |                Droga była pusta i zasłana opadłym liściem tak obficie, że
 7049     1, 10|                  i po rowach, zarzuconych opadłymi liśćmi i śmieciami, i dzieci
 7050     2, 25|             kundle, kiej psa owczarskiego opadną, kłami za skórę ujmą i ciepią
 7051     2, 13|              stare sito podarte, że słomy opajęczonej więcej w nim było niźli
 7052     1, 4 |                   Była niedziela - cichy, opajęczony i przesłoneczniony dzień
 7053     1, 2 |                   strugi wody, niby bicze opali, opadały im z szerokich
 7054     3, 32|                kiej w stodole nabierała w opałkę sieczki, chwycił ją wpół,
 7055     1, 4 |                    zapytał, zgarnąwszy do opałki zaśniedziałe miedziaki.~-
 7056     2, 24|                 stajania, zaniesione były opalonym poszyciem, potrzaskanymi
 7057     2, 16|              rąbał drzewo, aby nie brakło opału na święta, a Witek nosił
 7058     4, 49|              bowiem niecierpliwość, jakby opamiętanie, że już prawie w dyrdy dosięgli
 7059     3, 30|             gęstej nocy, ku przestrodze a opamiętaniu rodzonych.~Dusze się wszystkie
 7060     1, 5 |                krowę? - zapytał po chwili opamiętawszy się nieco i wytchnąwszy
 7061     2, 16|             Dominikowej też, że do cna go opanowały! Dobrze mu z tym było, gospodarstwo
 7062     2, 25|                  a złość i trwoga zarazem opanowywała naród cały.~Dopiero stary
 7063     2, 17|                 się dziwował, ale się nie oparł przyzwolił.~W parę chwil
 7064     2, 17|                   w tym oczymgnieniu! nie oparłaby mu się, nie!...~Bróg stał
 7065     3, 34|                domu zabierać, jeno co się oparli, matkę z karczmy wypędzili,
 7066     3, 32|               dala od ludzi niby ten pies oparszywiały.~Rozdygotała się też ciężkim
 7067     1, 3 |        oszroniałych strzech podnosiły się oparyn i woda skapywała, tylko
 7068     4, 48|                       to ci łeb wrzątkiem oparzę kieby temu psu...~- ...ino
 7069     3, 36|                      To pono najlepsze na oparzelinę! - odrzekła, za czym dając
 7070     1, 7 |                   nieprzebyte, a chrapy i oparzeliska takie, że musi sam Zły tam
 7071     3, 28|                  się był nieco.~- W ganku oparzycie?~- Do izby wniesę koryto,
 7072     4, 39|              Kozłów byłem, dziecko się im oparzyło na śmierć. Wołała mnie,
 7073     3, 29|              ścieżka pod okapem, że jakby opasała chałupę w żółtą wstęgę.~
 7074     1, 11|                   nieomłóconej pszenicy i opasali nim wielgachne koło, które
 7075     4, 37|                jęczały z oddali, a Józka, opasawszy rączynami ojcową trumnę
 7076     4, 45|                  niżej, jakby zamierzając opaść na który z domów, że już
 7077     3, 36|                płynęły rozkołysane zboża, opasywały go zagony, cały świat się
 7078     1, 12|                Noga przestała go boleć po opatrunku zdrętwiała tylko aż po pachwiny,
 7079     3, 30|                   ale Dominikowa przyszła opatrywać Hankę, i wygonili go z izby.~
 7080     3, 33|                    gdyż była przy bitce i opatrywała wójtów.~Pietr też często
 7081     2, 25|                   radosną wrzawą.~Kobiety opatrywały co ciężej rannych i przenosiły
 7082     3, 30|                    żeby nie sfrunął.~- To opatrz krowy i do izby przychodź
 7083     3, 28|              Dominikowa zabierając się do opatrzenia głowy chorego.~- Cie...
 7084     3, 29|                 trzymało się więcej boską Opatrznością niźli ludzkimi zabiegami,
 7085     4, 41|                    aby go przyrychtować i opatrzyć na jutro, ale wnet odechciało
 7086     2, 22|                 dunaju szerokiego, by nas opatrzyli, grzecznie przyjęli i na
 7087     4, 38|                  Przejął ją chłód i jakby operlił srebrną rosą jej duszę wniebowziętą,
 7088     3, 36|           przymglonych brzaskach i leżały operlone rosami, jakby zasłuchane
 7089     3, 30|           mięciuchnych i chłodnymi rosami operlonych, to brała ją szalona chęć
 7090     2, 21|              jeszcze powróci do ciebie... opętało go złe i rzuca po świecie...
 7091     1, 3 |             kulasy - rymnąłem kiej długi. Opętana czy co?... Ledwiem się pozbierał,
 7092     4, 44|              drugie, nie przemogli jednak opętania. Wójt dzwonił, jaże mu drętwiały
 7093     2, 24|                   sił starczyło, że kieby opętanie jakieś poniesło wszystkich
 7094     4, 46|                jeszcze zasłuchani a jakby opici jego słowami i tak jakoś
 7095     3, 34|                 mają: kaj indziej to jest opieka nad narodem, nie tak, jak
 7096     3, 34|              prawdę mówili. Jagną się ano opiekują, ale tak, co mi wstyd rozpowiadać
 7097     3, 34|                   wójt broni Dominikowej, opiekunem był nad sierotami jeszcze
 7098     4, 47|                 Widzisz ją, jaka mi czuła opiekunka, szkoda tylko, że Jasio
 7099     3, 34|            przystrajała ściany kapliczki; opięła też nimi obrazy, lichtarze
 7100     1, 11|                  A przy drugiej potrawie:~Opieprzone słone flaki,~Jedzże, siaki
 7101     2, 20|             nakładał czapkę. - Na zgodzie opiera się świat cały, zgodnie,
 7102     3, 28|               Pietrkiem wywodził z chlewu opierającego się silnie wieprzka.~- Nieckę
 7103     2, 25|                 miał będzie sprawę...~Nie opierali się, boć srogie twarze,
 7104     3, 27|      przyzwoleństwo... Ni w myśli postało opieranie, kiej ściskał, aż ją mdliło
 7105     2, 13|                    a sypał gęsty, bo wnet opierzył wszystkie drzewa i wyniosłości.~
 7106     2, 24|                 się, a to w służbie Bożej opieszała - grzeszną była. Krzyczała
 7107     3, 33|                  niebo i czarnymi brwiami opięte, a ilekroć spotkał się z
 7108     1, 11|                  odpoczywał, a któren się opił, na przyźbie spał abo i
 7109     4, 39|                Pyskujesz bele co; boś sie opiła złością! - przerwała jej
 7110     3, 31|                   zwracali na niego uwagi opisując wszystko podrobno i rozpytując
 7111     4, 39|                póki wszystkiego urząd nie opisze!~- Spisu nie było, a już
 7112     3, 26|                    jako ten ptak radością opity niesie się z krzykiem w
 7113     3, 30|                   jako w tych drzewinach, opitych mocą rostu, śpiewa i jako
 7114     1, 11|              złotych kosztuje wesele..:~- Opłaciło się niezgorzej, bo to nie
 7115     3, 28|                 się oczyma w jej twarz. - Opłaciłoby się poszukać, broń Boże
 7116     2, 16|                   z niemi czujące, więc i opłatkiem trza się z niemi podzielić...~
 7117     2, 18|                   i kolebały się u pułapu opłatkowe światy. Zimno przejmujące,
 7118     4, 49|                   zdałoby się jeszcze raz opleć i osypać, brakowało drew
 7119     3, 32|                cudne; na jej głowę jasną, oplecioną warkoczami, co jak grubachne
 7120     3, 29|                   i tymi zajęczymi wąsami opleść stół cały.~A tyle co skończyły,
 7121     3, 32|                 przytulającym spojrzeniem opleśniałe dachy ojcowej chałupy i
 7122     2, 21|                kiej te wielgachne słupy z opleśniałej miedzi, majaczące w mroku
 7123     2, 25|                  niego, chycili się wpół, opletli barami kiej niedźwiedzie
 7124     4, 49|                 bez chmur i modrzało kiej opłukane, ziemia polśniewała rosami,
 7125     3, 30|                 zapachy; z pól ogromnych, opłyniętych niebieskością, bił niekiedy
 7126     2, 24|             Krzyczała w sobie rozpalonym, opłyniętym krwią żalem skruchy, że
 7127     2, 13|                  gliniany tok pocił się i opływał rosą.~- Przyjdą te Żydy? -
 7128     4, 38|            ogromny, serdeczny, a procesja opływała z wolna białe, rozpalone
 7129     1, 2 |           czerwonawe światło szczap ostro opływało jego ogromną, wygoloną twarz,
 7130     2, 16|                   jakby się rozdarły bure opony, a z głębokich granatowych
 7131     2, 24|                  cofnął się zmieszany tym oporem niespodziewanym.~- Tanio
 7132     3, 27|                  a przychodzi ze statkami oporządzić wieprzka.~- Będzie to mógł,
 7133     1, 12|                ścichł, bo zemdlał z bólu. Oporządził mu nogę, obłożył jakąś maścią,
 7134     1, 7 |                  wierzą; tak samo i kowal opowiada o zamorskich krajach, co
 7135     3, 31|               łokieć.~- Prześmiewacie!... Opowiadają, że chłopu ze słupskiej
 7136     3, 32|                  i dziecińskie jazgoty, a opowiadania, przerywane wybuchami gorących
 7137     2, 24|              nawet mało zwracała uwagi na opowiadanie Witka, któren jej szeptał,
 7138     2, 18|                      Długo Kuba chorował? Opowiedz wszystko.~Juści, że Witek
 7139     2, 16|                 świadectwo."~Długo czytał opowieść oną, a głos mu się wzmagał
 7140     1, 9 |                   chłopak rozgorączkowany opowieścią.~- Gdzie ostała, to ostała,
 7141     3, 30|              ledwie dojrzane, śpiewaniami opowite i przez oczy wszystkiego
 7142     2, 22|                   zawodząc ni się zbytnio opóźniając, boć każda kuma rada ciągnęła
 7143     3, 33|       Pośpieszajta się, ludzie... - że to opóźniali się z nutą niektóre.~A nawet
 7144     3, 28|                  robotą, jeszcze i bez to opóźnianą, że Józka, a to i sama Hanka
 7145     3, 26|                   przywalniała, bych jeno opóźnić sprawdzenie tych nowin piekących.
 7146     2, 24|                 wciąż jeszcze nadchodzili opóźnieni.~Ale Hanka nie cisnęła się
 7147     3, 30|                 iż kiejby się jeden dzień opóźniła, nalazłby pieniądze i zabrał...
 7148     3, 33|                się stado i wrzeszczało na opóźnionych.~A kiej ruszyli, stłaczając
 7149     2, 16|                   one strucle świąteczne, oprawiano śledzie, wiercono w niepolewanych
 7150     2, 17|                miał z nią zrobić, w ramki oprawić i na ścianie powiesić! Chłop
 7151     3, 33|                  ino może, we złoto by ją oprawił. Niech se używają i końca
 7152     3, 31|                   wyprowadzili maciorę na oprosieniu.~Prosto nie opowiedzieć,
 7153     4, 43|                   przepiórki jakby złotem oprószone, to jeża, to oswojoną wiewiórkę,
 7154     4, 40|               powiadała, co sam proboszcz oprowadzi kompanię!~- A któż mu to
 7155     4, 37|                  ozwała się do Jagustynki oprzątającej izbę:~- Chociaż od tyla
 7156     4, 47|                   co barzej rozeschnięte, oprzątano stodoły, że już stojały
 7157     3, 31|                dobrych chłopaków, co to i oprzędą, i wydoją, i garnki pomyją
 7158     3, 33|                   nieobjęte, kaj w sinych oprzędach mgieł, leżały nieprzeliczone
 7159     2, 14|                  nie zliczył.~- Równiuśko oprzędę, na kółku, Bóg zapłać pani
 7160     2, 23|                     A osłaniała ich noc i oprzędła, bych się stało, co przeznaczone...~ ~. . . . . . . . . . . .~ ~
 7161     2, 15|                  dojadając.~- A cóż by! - oprzędłam już worek wełny i odniesłam
 7162     2, 14|                 wam co zbędzie, to byście oprzędli mi wełnę. Pakulinie miałam
 7163     2, 22|                która miała: to z wełną do oprzędu, to ze lnem, to z pakułami,
 7164     2, 14|                 weźcie wy; tylko na kółku oprzędźcie, bo na przęślicy nić wyjdzie
 7165     1, 1 |                 szarości, na ścierniskach oprzędzonych srebrnymi pajęczynami, w
 7166     2, 16|                 świeciło na modrym, jakby oprzędzonym w cieniuśkie, przejrzyste
 7167     4, 37|           zadrzesz giry na księżą oborę i oprzej się!~Nawet Jagustynka była
 7168     3, 27|                 doli, człowieku? czym się oprzesz, kruszyno?~Gdzie zaś to
 7169     4, 44|                  kiej bęben, wtedy ludzie oprzytomnieli nieco, ściszając się nawzajem.~
 7170     2, 18|          bezwiednie i dopiero własny głos oprzytomnił ją nieco. Zwijała się z
 7171     4, 49|                 zwiesiły nisko spęczniałe opuchłe kałduny i coraz to któraś
 7172     1, 3 |                   pod bielonymi ścianami, opuściły czerwone zapaski z głów
 7173     3, 30|                   niego cichuśko.~Dom też opustoszał, do kościoła poszli, Hanka
 7174     2, 22|                 jeden ludzi w biedzie nie opuszcza.~Juści, że na takie przyzwy
 7175     4, 37|                 służbie Bożej całkiem się opuszczają, pogany te pieskie i chrystobije,
 7176     4, 48|                 organiścina z dziećmi nie opuszczała go ani na chwilę, że nie
 7177     4, 42|                    sieroty kochane, i nie opuszczę, póki życia! - mamrotał
 7178     4, 42|                   płonej, nieurodzajnej i opuszczonej, dodawał pieszczotliwie
 7179     4, 40|             szkapie, wlekącej się ze łbem opuszczonym, Pietruś chycił się rączynami
 7180     3, 33|                 zieleni kiej białe chmury opylone zorzami; pszczoły z cichuśkim
 7181     2, 22|             któren stał w roli, wdowa nim orała wraz z krową i dziećmi.~-
 7182     3, 31|             wszędy czerwieniały wełniaki, orały pługi, wlekły się brony,
 7183     1, 1 |                wozów kartofli... miejscam orano jeszcze pod siew... stada
 7184     4, 40|               taką samą, jeno co zieloną, oraz fryzkę i parę sznurków paciorków
 7185     3, 31|                chłopów siejących, pługi w orce, ludzi przy sadzeniu ziemniaków,
 7186     3, 32|                  i tak się w nie zaplątał orczykami, że go dopadły z bliska
 7187     2, 21|                  jakieś dzwonienie, brzęk orczyków i głosy ludzkie, ale tak
 7188     3, 28|              Borynowej izbie, rozpięty na orczyku przywiązanym do belki.~Jagny
 7189     3, 30|              dworskim nie płaci, jeszczek ordynarii na Nowy Rok należnej nie
 7190     2, 23|                rozsypywały się na wiatr i ordzawiałe wlekły się ciężko po zagonach,
 7191     3, 30|                kajś górą chwiejąc czubami ordzawiałych topoli, a we wsi czyniło
 7192     1, 3 |                   światło szarym zagonom, ordzawionym krótką szczotką wschodzącego
 7193     4, 37|             czynił, zorze ostygły kiej te ordzewiałe blachy przysypywane popiołem,
 7194     2, 16|             wesoło pokrzykiwali kolędy za organami.~Jeden ino Antek nie śpiewał
 7195     2, 20|              poświęcał wszystko po kolei, organiściaki zaś szli wpodle przyśpiewując
 7196     4, 45|              prasowania, poleciały za nią organiścianki wraz z Jasiem i tak się
 7197     4, 39|                  wczoraj Kozłowa przedała organiścinie kaczęta, to się ździebko
 7198     1, 9 |                   a były one księże, były organistowe i Jambrożego, a reszta dziadowskie,
 7199     4, 38|                płot i zajrzała do środka.~Organistowie wraz z dziećmi siedzieli
 7200     4, 45|                 jego oczach na śmierć.~Na organistówkę zaglądała prawie już co
 7201     3, 29|                    w komżę ubrany.~Michał organistowy niósł za nim miednik z wodą
 7202     4, 49|                    Antek dojrzawszy, że w organistowych opłotkach zbiera się coraz
 7203     2, 21|               szumy borów huczały niby ta organowa muzyka w czas Podniesienia,
 7204     4, 48|                  by ci jutro przewietrzyć ornaty, na nic spleśnieją. Komżę
 7205     2, 13|           chorością sine, ckne, stękliwe, oropiałe i zgoła lamentem przejęte,
 7206     1, 3 |                  jaka się była wznosiła z orosiałych dróg.~Boryna wymijał trzody
 7207     4, 40|                  kwiat pachnący weselem i oroszony krwią serdeczną, a oczy
 7208     4, 38|                 ozwał się pierwszy sołtys orząc frasobliwie pazurami po
 7209     4, 42|                   dojrzał Stacha Płoszkę, orzącego w parę tęgich koni.~- Mój
 7210     2, 16|             skrzydłami... nawet ten chłop orzący stał z podniesionym batem -
 7211     3, 31|                   się przy swoim parobku, orzącym nade drogą, a potem ku zdumieniu
 7212     1, 5 |                  perły białe, wielkie jak orzechy laskowe, a drugie ze srebra
 7213     2, 22|                    W ciemnicy, człowieku, orzesz żywota rolę i płacz zasiewasz,
 7214     4, 43|               więdły, zawiązały się kieby orzeszki i tak ostały, przypalone
 7215     3, 26|                    i to powietrze ciepłe, orzeźwiające i jakoby nabrzmiałe tym
 7216     2, 15|                  dworze, a zarazem by się orzeźwić nieco, bo śpik go morzył.
 7217     1, 3 |              chłodny, a że zaś przymrozek orzeźwił powietrze, to i raźniej
 7218     1, 12|                   ściółkę do lasu. Juści, oś w przodku wytarta i bez
 7219     1, 2 |                długie opłotki, bo wójtowa osada leżała trochę w głębi.~W
 7220     4, 45|                   skrzydłami, zaczęły się osadzać w dzwonnicznym oknie.~-
 7221     4, 46|                  zrębie zacinając łuzy la osadzenia krokwi.~- Nie odjechały
 7222     3, 26|                   podobnym! Złe się tutaj osadziło na dobre czy co?~- Juści,
 7223     2, 25|                sypał na nich rosisty opad osędzielizny, kieby tymi łzami pokrapiał.~
 7224     2, 24|                  rzucali się nań chłopi z osękami, dusili trepami, bili kijami
 7225     3, 28|              rękawy, poostrzył jeszcze na osełce noża, wziął z kąta tęgą
 7226     4, 49|                   na nogi, naostrzył kosę osełką, przeżegnał się, splunął
 7227     1, 5 |                    a grzybami, a masłem w osełkach, poobwijanych w szmatki;
 7228     3, 36|                 raz po razie gładzić kosy osełkami. ~- Sielna trawa jak kożuch,
 7229     2, 13|               przeżuwał te wspominki kiej oset kolący a gorzki.~Dzień się
 7230     3, 33|                  a wszystkie na żelaznych osiach, na żółto i niebiesko malowane,
 7231     3, 27|                ona cichuśko się wniesła i osiadła na amen.~A stróżowała pilnie:
 7232     2, 22|                   na przezwisko Jastrząb, osiadły był z dawna, rodowy i bogacz,
 7233     3, 33|                   całe piętnaście familii osiądzie na folwarku.~- My się dusim
 7234     1, 3 |                  to karłowata grabina, to osiczyna drżąca tulił się do czerwonych,
 7235     2, 19|                dąbek-li to, grabek-li to, osiczyna-li to!~Takuteńko było i z narodem.~
 7236     3, 29|                południe, Weronka już była osiedlona na nowym pomieszkaniu.~-
 7237     4, 44|                Dwieście głosów za szkołą, osiemdziesiąt przeciw.~Grzelowi podnieśli
 7238     4, 48|              ogłuchł i zatrząsł się kieby osika. Wiater poszedł po sadzie,
 7239     3, 32|                   sperką, to nie rosół na osikowym kołku! - przedrzeźniała
 7240     2, 22|                  trumnach serca przebijać osikowymi kołkami, by z ludzi krwi
 7241     4, 41|         zmizerowany i wyschnięty kieby ta osinowa deska; jedne oczy mu gorzały,
 7242     3, 29|               ziąb, to ranek podnosił się osiwiały rosami, przemglony a chłodny,
 7243     1, 3 |                Dominikowa, matka Jagny.~- Oskarżony, Bartek Kozioł, bliżej,
 7244     1, 4 |                   z niej nie upiecze...~- Oskubałabym ci ten łeb barani, żebyś
 7245     3, 30|                 pół żywego ptaka, całkiem oskubanego z piór.~- Pewnie, że nie
 7246     3, 31|                strzyże, a z czegóż to nas oskubie, cheba z tych wszy! - wywierała
 7247     4, 40|              wrota, wtedy dopiero całkiem osłabła i uciekła na ogród do pielenia
 7248     4, 39|                     A dobrze! całkiem już osłabłam, ale ty musisz tu wrócić
 7249     4, 49|            pójdziecie, to powiedzą, co ją osłaniacie i przeciwko gromadzie na
 7250     3, 36|                było i martwo, przez krze, osłaniające od żarów, siał się zielonawy,
 7251     1, 4 |                  obchodziła kościół.~Kuba osłaniał dłonią świecę i trzymał
 7252     2, 23|                   lutą śmierć upadną...~A osłaniała ich noc i oprzędła, bych
 7253     3, 33|             wysmukłe i te, pogięte krzyże osłaniały ją nieco od burz zimowych
 7254     4, 48|                  go tak obchodzi Jagusina osława, przeżuwał matczyne słowa
 7255     3, 34|               wieś padnie!~- Jagna się ta osławy nie boja, jutro gotowa to
 7256     2, 13|                   tę białość cudną, w ten oślepiający tuman, a w końcu nie było
 7257     2, 23|                   wszystkim, że wybuchali oślepiającym hymnem uniesienia, modlitewną
 7258     3, 36|         światłości pogasły, że cały świat oślepł nagle i zatonął w burych
 7259     1, 11|                plątały i huczały głucho w oślepłej izbie.~A ciągnęły się już
 7260     2, 21|                  a bił już jak ten mocarz oślepły gniewem i pomstą, że wrzask
 7261     4, 40|              leżały przeżuwając i glamiąc oślinionymi gębulami, podnosząc ku niej
 7262     3, 35|                 mój po ojcach...~- Głupie oślisko! nikto cię za ogon nie ciąga...
 7263     3, 28|                  drobnym i zimnym dżdżem, oślizgłe drogi siwiły się opite wodą,
 7264     2, 13|                 jeszcze przychodziły dnie osłupiałe, chorością sine, ckne, stękliwe,
 7265     2, 25|                cudem, tyle jeno, że twarz osmalił, a Antek zwalił się na niego
 7266     1, 3 |                kłusem.~Dobrze było już po ósmej, bo ludzie na polach siadali
 7267     4, 45|           przepędziła na cztery wiatry! - ośmiała się kraśniejąc kieby róża,
 7268     4, 44|                   i oczy przecierał, więc ośmielony tym wójt siarczyście przemawiał
 7269     2, 21|                   miał porozrywany, twarz osmoloną i dziki, nieprzytomny ogień
 7270     2, 14|                 nasze marzyła wpatrzona w ośnieżony sad, z którego występowały
 7271     2, 20|                 żalów.~Cały dom zmilknął, osnuł się posępnością, a żył w
 7272     3, 29|            miesiąca.~Świąteczną cichością osnuła się wieś i mrokiem, w kościele
 7273     2, 24|                  go te śpiewy na wskroś i osnuły pieszczoną, kołyszącą nutą,
 7274     1, 11|             żałosną i płakaniem kiej rosą osnutą; tą nutą naszą, kochaną,
 7275     2, 25|                przymglone, zdziebko jakby osnute pajęczynami, że oko szło
 7276     2, 22|              motyle trzęsły się po izbie.~Osnuwali się w żywy, rozdrgany, mieniący
 7277     2, 25|             bowiem, kiej te dymy gryzące, osnuwały duszę, bo chociaż jeszcze
 7278     1, 7 |                Jezus był w swojej świętej osobie...~Ale i Panu Jezusowi dość
 7279     3, 29|                  cosik spólnie, to jakieś osobne głosy się wydzierały, ale
 7280     1, 3 |                 mówi, bo waju wyciepnę na osobność! - poparł Jacek, podciągając
 7281     2, 14|               podwórzu, a ino wyjazd miał osobny, krzyki jakieś odeń szły
 7282     4, 45|                pasieki za plebanią, kaj w osobnym zagrodzeniu stało kilkadziesiąt
 7283     3, 26|               Kłębowa wnet jej przyniesła osolonego wrzątku na miseczce, w któren
 7284     1, 4 |                  mi turkocze...~- Że to i ospa la karmika potrzebna... -.
 7285     4, 46|                  od paru niedziel leży na ospę.~Urzędnik śpiesznie cofnął
 7286     1, 7 |                   borze. Okrył go kapotą, ospostarł nad nim ręce i powiada:~-
 7287     4, 38|           wrótniami, że Hanka się zgubiła ostając kajś za wszystkimi, ale
 7288     1, 9 |                   krześcijańska, w czyścu ostająca...~Wśród ciszy, smętku,
 7289     1, 12|               nockę oddajemy,~Sami służką ostajemy,~Dobranoc!~.............................................................~ ~
 7290     4, 44|                   się jeno lśniły kałuże, ostałe po wczorajszej ulewie, toczył
 7291     2, 15|                   bo drzewa namarnował, i ostałem u niego, że to i prosił.
 7292     2, 13|                 Jak te ostatnie komorniki ostalim, jak te dziadaki, ani tej
 7293     3, 33|                  że ją przyjmie i powie: "Ostańce!"~Ale się nie odezwał, jakby
 7294     3, 29|               świat, kiej Rocho wyszedł z ostaniej za kościołem chałupy, od
 7295     3, 31|              odjeżdżają...~- I my sieroty ostaniem przez żadnego wspomożenia...
 7296     2, 25|                   ozeźlił i krzywdą swoją ostargał na wnątrzu, a na jedno zgodzić
 7297     3, 26|                Jezu! Sąd ci tu był we wsi ostateczny, kiej ano wzięli wszystkich
 7298     2, 24|                zapustnego wtorku. ~Że zaś ostatki były półświątkiem, więc
 7299     1, 7 |                  złapać nie mogła, że ino ostatkiem skamlała:~- Puść... Mateusz...
 7300     3, 36|                   razem, a za nim drudzy, ostawając nieco na skos, by se nóg
 7301     4, 39|               pożałowała! Ani godziny nie ostawiaj pod swoim dachem, bo cię
 7302     3, 36|                    owoc oblatywał,. krowy ostawiały mleko, że to głodne wracały
 7303     1, 5 |              maciorę i te gąski wybrane z ostawianych na chowanie, Antek zaś z
 7304     2, 14|                   Zaśbym tam sprzedawała, ostawiłam ino tyla, co na chowanie !~-
 7305     4, 41|                   me nie dał na wolę, nie ostawiłbyś me samej, a jeno strzegł
 7306     3, 31|                      Gęsi pod jangrestami ostawiłem. A to przyszedł niby pan
 7307     2, 16|                rodzone dzieci... samą mię ostawiły i bez tej okruszyny chleba...
 7308     2, 23|                    barzej szukali w sobie ostoi jakiejś, barzej przepierali
 7309     4, 40|            przypalony, a ledwo widny spod ostów, rumianków i szczawiów.~-
 7310     3, 34|            znosiła całe naręcze modraków, ostróżek; wyczki polnej i przystrajała
 7311     4, 38|                   kwitnęły już bowiem owe ostróżki przeróżne, kwitnęły powoje
 7312     2, 23|                   już słychać było ciche, ostrożne, jakby wilcze kroki... Cień
 7313     4, 37|             poredzi przełamać tej czujnej ostrożności, wywołał księdza i poszli
 7314     2, 20|                   powstały.~Ale przy tych ostrożnościach i pilnowaniach stary mizerniał
 7315     1, 3 |                    wyszedł wkrótce czysto ostrugany i tylko z jednym zacięciem
 7316     3, 35|               nami iść! - zauważył któryś ostrugując kij.~- Do powiatu wezwał
 7317     2, 15|               wyszczerbi. Ino swojego nie ostrzcie do sucha i gładka, trzeba
 7318     3, 35|                rozdaje ludziom... Trza go ostrzec, by się miał na baczności.~-
 7319     3, 33|                  dobrzy ludzie już nieraz ostrzegali starą.~Mogła to zapobiec,
 7320     3, 34|             Pieniądze dobrze schowajcie - ostrzegł ją jeszcze i poszedł.~Aż
 7321     3, 31|               trza się na to spuszczać! - ostrzegła Hanka - i kiej się dziewczyny
 7322     2, 16|            przeszył ją lubością, jako tym ostrzem przesłodkim, i radością.~-
 7323     3, 36|                  roznosiły się zgrzytliwe ostrzenia i wszędy bił mocny zapach
 7324     2, 22|                  wiecznej pamiętliwości i ostrzeżeniu grzeszników, jako "kara
 7325     1, 2 |                   przyjrzał się pod zorzę ostrzu i przeciął granuli arterie
 7326     1, 12|               tkliwości matczynej, a zęby ostrzyli przekpinkami, ile że teraz
 7327     1, 2 |                  łunami zakrzepłej krwi i ostygłego złota i posypywały, na staw
 7328     3, 26|                zarzewie roztlewające spod ostygłych popiołów, jęły się rozżarzać
 7329     1, 12|                  szukał po niebie szarym, ostygłym i poprzebijanym blednącymi
 7330     3, 35|              cieniach polśniewały jeszcze osuszone, ciężkie trawy i z pól zawiewał
 7331     3, 30|                  palący wicher uniesienia osuszył łzy i porwał dusze, iż naraz
 7332     1, 9 |                 drzew rozchwianych sennie osuwali się na kolana; do stóp Chrystusa
 7333     4, 44|                   jakie to dobrodziejstwo oświata, jak to urzędy jeno myślą
 7334     4, 44|                 pomocą, bych go wspierać, oświecać i bronić przed złem. Zaś
 7335     2, 15|                  co dnia przechodził koło oświetlonego kościoła, co dnia zatrzymywał
 7336     1, 11|                 kieliszkami.~A w komorze, oświetlonej lampą pożyczoną od organistów,
 7337     2, 24|             wielkiemu ołtarzowi rzęsiście oświetlonemu, przepchał się aż do kraty
 7338     4, 41|                poniektórych okien jeszcze oświetlonych, jeno co pieski tak naszczekiwały,
 7339     1, 7 |                 powrócił mocno wzburzony, oswobodzić musiał psa, bo skowyt było
 7340     2, 20|             wiecie, jeszcze nie widziałem oswojonego bociana dziwne, dziwne!~
 7341     4, 49|                   się jeszcze raz opleć i osypać, brakowało drew na opał,
 7342     2, 14|                 cicha, mroźna, granatowa, osypana gwiazdami, jakoby tym piaskiem
 7343     4, 45|                   rodzone, nawet te malwy osypane kwiatem, nawet te prosięta
 7344     3, 27|                 od rosy złotakowych rózeg osypanych baźkami, Józka jęła je układać
 7345     2, 23|                  zakołysały się trwożnie, osypujące ich mokrym śniegiem; chmury
 7346     3, 34|        niecierpliwie.~- W polu, ziemniaki osypuje z komornicami i Jagustynką,
 7347     4, 39|                   jakby z pól, kaj ludzie osypywali ziemniaki, zrywała się niekiedy
 7348     3, 34|               obejściach, że to pora była osypywania ziemniaków, lecz skoro się
 7349     2, 23|                   w nocy, więc jął ryczeć oszalałym, nieprzytomnym zgoła głosem:~-
 7350     2, 24|                   ostatniej, by sobie nie oszczędzić żadnej boleści i upokorzenia,
 7351     4, 49|                  poodpadały, żeby ich nie oszczędziła zaraza! - I zapłakała, z
 7352     1, 9 |                Kuba wyjął z zanadrza parę oszczędzonych skibek chleba, rwał je w
 7353     1, 3 |                 nie był zwyczajny picia i oszołomiony sądem, to się ino kiwał
 7354     3, 27|             rosami opitą, a gdzieniegdzie oszroniałą. Pusto było jeszcze i ni
 7355     1, 12|              świtaniem, wychylał z mroków oszroniały i ogłuchły przemarzłą cichością,
 7356     3, 29|                   ostał z niego niewielki osztych, kiej ten ząb wypróchniały
 7357     4, 44|               wrzask.~- Na nowo głosować! oszukali!~- Ja mówiłem: nie, a postawił
 7358     2, 18|                nad wszystkich się wynosi, oszukaniec, zna on o nim takie sprawy,
 7359     1, 2 |            krzywdą ludzką a procentami, a oszukaństwem tyla nabrał... A na bezrok
 7360     2, 14|              trzyma w lesie i razem ludzi oszukują.~- Tną to już poręby?~-
 7361     3, 32|                 kaszę, a za pieniądze też oszukuje na wadze. Zaś potem już
 7362     3, 31|                   zawdy wrzask podniesły, otaczając przybyłych.~I szli zaraz
 7363     3, 35|      wyciągających się boleśnie ku niebu, otaczał czworaki dworskie o zapadłych
 7364     2, 24|                  po raz pierwszy widział, otaczała go dookoła przywartymi do
 7365     2, 19|               coraz zapalczywsze koło ich otaczało, że to już gorzałka ponosiła,
 7366     3, 28|                 rzeknę coś waju na zgodę.~Otarłszy ręce poszła, pozostawiając
 7367     4, 48|                    i jakby w niebiańskich otęczach nad głowami.~Jakby msza
 7368     4, 44|                  zasiedli pod kancelarią, otoczeni przez kupę ludzi, między
 7369     2, 22|                 już w płaszczu i koronie, otoczona chórami anielskimi, wstępuje
 7370     2, 21|           przeciskać do środka, cisza ich otoczyła grobowa, żaden głos się
 7371     1, 11|                   Jaguś na izbę, a druhny otoczyły ją wiankiem, a tak strojne
 7372     2, 25|                   na czarne linie wsi, na otoki borów, we świat ten cały
 7373     4, 39|                oktawę - przytwierdzili.~- Otóż to! Właśnie o tym chciałem
 7374     4, 41|                     Kto ma jeno lebiodę z otrębami, temu nie potrza mówić o
 7375     3, 29|                   teraz poniechali sporów otrząchając z siebie zawziętość, bo
 7376     4, 45|              niechta...~Próżno się jednak otrząchał, zadra i tak dolegała mu
 7377     3, 35|            dostawszy gdziesik w słabiznę, otrząchnął się z taką złością, że padła
 7378     3, 32|                   drzew, że to wiater jął otrząsać gałęzie, drogi siwiły się
 7379     2, 21|                  drgał jakby przebudzony, otrząsał się z martwoty, chwiał z
 7380     2, 16|                   z zimowego odrętwienia, otrząsała się z szarzyzny, podnosiła
 7381     2, 23|                  prześnione baśniowe moce otrząsały na ich dusze cudowny okwiat
 7382     2, 15|                  suły się kurzawą śniegi, otrząsane z drzew... dymy tłukły się
 7383     3, 28|                   podała śledzia, którego otrząskał o drewno nogi, ze skóry
 7384     2, 13|                 suchy i dobrze, letko się otrzaskuje... - napierał mi się Filip,
 7385     4, 45|                   Więc i Jasio prędko się otrząsnął ze smutku i poszedł na wieś.~
 7386     1, 12|                   ją po cichu obgryzał...~Otrzeźwiał nagle, bo po wieczerzy muzyka
 7387     2, 19|                  tańcować, bych się nieco otrzeźwić, juści, że i Antek z Jagusią
 7388     1, 12|                   nowe szmaty, dopiero go otrzeźwił.~- Do szpitala musisz iść... -
 7389     3, 30|                 ano słowa księże przejęły otuchą, a te śpiewy radosne, nabożeństwo
 7390     2, 19|               dogasające, a świat z wolna otulał się w modrawą a lutą płachtę
 7391     3, 33|                  noc ciepła i cicha świat otulała, zasie na niebie występowały
 7392     3, 29|      rozczynianiem i toczeniem bochenków, otulaniem w pierzyny dzież i niecek
 7393     4, 39|                  on me niewolił! To on me otumanił i robił z głupią, co chciał!
 7394     3, 31|                   rano, jeno świt rosisty otwarł siwe ślepie; a pierwsze
 7395     3, 31|                  słyszał cichuśkie szmery otwierających się pąkowi, pęd rostów i
 7396     2, 18|                 Nie odrzekł, bo dosłyszał otwieranie drzwi od sieni, jakoż w
 7397     4, 40|               zaczęły się rozlegać brzęki otwieranych okien, klekoty trepów i
 7398     2, 16|                   z chałup, gdzieniegdzie otwieranymi drzwiami lunął potok światła
 7399     1, 2 |                 bo drzwi dla gorąca stały otworem. Krowy leżały przeżuwając
 7400     2, 18|                  się robota la wszystkich otworzy! A tu pono się zaprzysiągł,
 7401     4, 37|                   się do drzwi, a kiej mu otworzyli, tak szarpał za przyodziewy
 7402     2, 22|                  dostałe i późną jesienią owarzone, bo starsze już były a prawie
 7403     2, 20|                 ziąb nań chuchnie, a wnet owarzy się i rozdygocze z bolenia.
 7404     2, 13|                 do późnego wieczora, mróz owarzył zboże. to łacniej się łuszczyło,
 7405     2, 17|               sprawy, jako te zmyślne psy owczarskie, kiedy chcą owce zagnać
 7406     2, 25|                  jako te kundle, kiej psa owczarskiego opadną, kłami za skórę ujmą
 7407     3, 32|                  szeroki, a kręcił tędy i owędy kiej rzeka zieloną falą
 7408     3, 36|                   ciemnej izby, ledwie ją owiał zapach leków, cofała się
 7409     4, 49|                 kiej lute kąśliwe wichry, owiały go mrocznym tumanem ponosząc
 7410     3, 27|                   nie widzące, głowę miał owiązaną szmatami, a rozwiedzione
 7411     3, 28|                ostrożnie, w chustkę białą owiązane, miseczki z podarunkami.~-
 7412     1, 7 |                   że im już tyla gąsków i owieczek porwał, że cięgiem szkody
 7413     3, 34|                   zeżniesz;~A tyś zeżon i owiesek -~Teraz szczekasz kieby
 7414     4, 37|             wypowiedzieć, a dziwny smutek owiewał chałupy i dziwna cichość
 7415     3, 32|                portkach siedział na progu owijając onucami nogi, a o buty krzyczał
 7416     3, 36|                 załkał mu nad głową. Mgły owijały go w mokrą przędzę, a głosy
 7417     3, 32|                 lebo kole pnia wyniosłego owinąć - bych rosnąć mogły i kwitnąć,
 7418     3, 35|                zsiadłego mleka i wszystko owinął w mokre szmaty. Przykazawszy
 7419     1, 5 |            chustkę i coś jeszcze w papier owinięte.~- Potrzymaj no to, Jaguś,
 7420     3, 32|                   w bieluśkie gzło i cała owionięta zielonymi, rozplecionymi
 7421     1, 11|                 teraz... jakby strach nią owładnął i tak zatrząsł, aż skurczyła
 7422     4, 45|             dojrzewające, niby te gałęzie owocem ciężarne, niby ten łan źrałej
 7423     4, 49|        nabożeństwo znojnej, nieustannej i owocnej pracy.~Słońce podnosiło
 7424     3, 31|                   By mróz nie zwarzył, to owocu będzie galanto.~- Powiadają,
 7425     3, 35|                               Rozdział 10~Owóż te dnie od Bożego Ciała
 7426     2, 18|                nic nie robią i na czystym owsie stoją!~- Pewnie, że tak,
 7427     2, 15|            Mateusz nie przeniesie!... Tak owstydzić człowieka na całe życie!...~-
 7428     2, 19|                ławie.~- Siadaj przy mnie. Owstydziłeś mnie przed całym światem,
 7429     1, 7 |               palcami ziarna różańca...~W owy czas daleki...~Kiej Pan
 7430     1, 7 |                      Nie... to ino tak... ozbiera mnie zawdy granie... nie...
 7431     3, 30|            diabelskie!~- Niech jeno ociec ozdrowieją, zarno upomnę się o korale,
 7432     1, 3 |                   kulasach i przyodziewek ozdziera.~- Cichojta, ścierwy, bo
 7433     3, 33|                  stergła pode płotem...~- Ozdzieraj się, wrono, krzycz, to ci
 7434     2, 15|                  serce pazurami i darł, i ozdzierał.~Ciężko mu było w tym jarzmie,
 7435     3, 34|                  ziemią i ognie błyskawic ozdzierały schmurzone niebo, oczy wyżerając
 7436     1, 7 |                   smokowi?... kiej ją tak ozebrało, że... a potem mogła się
 7437     1, 6 |                   się tatuś z trzecią nie ożenią! - zakrzyczała Jagustynka
 7438     1, 5 |                  Spodoba mi się, to się i ożenię. Zabronisz?~- Zabronić nie
 7439     1, 3 |                  skóry!~- Boryna wdowiec, ożeniłby się z nią, a chłopak zdałby
 7440     1, 2 |                    Bobyście się, Macieju, ożenili i miałby kto gospodarstwa
 7441     2, 19|              Znalazłaby się i druga: kiej ożenkiem nie można, dostać kobietę,
 7442     1, 10|               poczęło.~- My nie przeciwni ożenkowi, chcecie, to się żeńcie...~-
 7443     1, 2 |                   skubią, a patrzą, kiedy ozerwą w kawały...~Ciemnawo już
 7444     4, 37|             powiem - rzecze Maciej - jeno ozewrzyjcie wrotnie, święty Pietrze,
 7445     3, 33|              ogarnął: nie myślała, iż się ozgniewa i pójdzie sobie.~- Głupi,
 7446     3, 33|                   nim. - I żeby się zaraz ozgniewać! ...Mateusz!~Ale nie usłyszał,
 7447     3, 33|            zwolnił kroku przed chałupą.~- Ozgniewała się, żem o niej przepomniał...
 7448     1, 3 |                  to ino prosiak, nie złe. Ozgniewałem się, bo co se ten głupi
 7449     3, 31|               przed pisarza i strażników.~Ozgniewało to Płoszkową, że ująwszy
 7450     3, 30|           zepchnęły na pośmiewisko...~Ale ozgniewany za despekt, iż to dzieuchy
 7451     4, 37|                 święty Pietrze, bych mnie ozgrzało choć ździebko Pańskie zmiłowanie,
 7452     2, 16|               prędko drzwi, bo się ciasto oziębi - krzyczała stara.~- Jak
 7453     4, 47|              będzie...~Rozeszli się dosyć ozięble.~Mateusz, odszedłszy parę
 7454     3, 32|                  to? - zdumiewały się jej oziębłości.~- Tyla z nimi, co i przez
 7455     2, 25|                  ogromne, już od starości ozieleniałe, padały jedle, kieby w zgrzebne
 7456     3, 27|             złotych, budzących brzaskach; ozime zboża mokrą, zielonawą wełną
 7457     1, 9 |              dworskie, pod las, bo tam na oziminę lubią kozy wychodzić...
 7458     3, 29|                  wróciła zmieszana jakoś, oznajmiając, że mięsa z połowę brakuje.~
 7459     3, 31|               wywartych.~Ale Józka rychło oznajmiła, że u Dominikowej ciemno
 7460     2, 20|               przed nią obawiając się jej ozora, a głównie tego, że pono
 7461     1, 11|            kobiety, kiedy sobie podpiją i ozorom wolność dadzą.~Izba aż się
 7462     1, 12|                  wieczora, pewnie jest na oźrebieniu...trza by przypilnować.
 7463     2, 24|            nieludzki zaszarpał mu duszą i ozrywał ją na kawały.~Pod jakimś
 7464     1, 5 |               nosem i tak się zawziął, że ozwać się nie chciał ni słowem
 7465     2, 19|                  juści, pozwolą to na co? Ozwałem się kiedyś, to ociec mię
 7466     4, 44|                    przeciek nie głusim! - ozwali się tu i owdzie.~- A któren
 7467     2, 19|                   albo się jakie bydlątko ozwało, to ktosik podążał spieszno
 7468     2, 25|                  szły, iż ledwie człowiek ozwar oczy, ledwie się obejrzał,
 7469     3, 29|                  ujrzawszy Jagusine, gębę ozwarła z podziwu i markotność ją
 7470     3, 30|            przyprze, jaże ramiona się jej ozwarły i gotowa się była dać, ale
 7471     3, 27|                   trza mu było nożem zęby ozwierać, by wlać wody, tak go ścisnęło
 7472     2, 16|                   rzeknie: "Wstań, duszo, ożyj, zasługuj się nieba!" Bo
 7473     3, 30|              wokół wesele, budzi omdlałe, ożywia martwe, wznosi przygięte,
 7474     1, 3 |                   poił z ust własnych, aż ożywiały się, otwierały oczy i poczynały
 7475     4, 37|                  która jakby się ździebko ożywiła, jakby się budził z ciężkiego
 7476     4, 38|                   jemu tylko kwitną i tak pachną, że prosto czad bił od pól
 7477     1, 5 |          bursztyny żółte, jakoby z żywicy pachnącej uczynione; korale, kieby
 7478     3, 34|                  zawodziły, ciepło było i pachnąco. Używali se ludzie wywczasu
 7479     3, 34|                 bicia dzwonów, śpiewów, w pachnących dymach trybularza i w kłębach
 7480     3, 31|               jajecznica na kiełbasie już pachnęła z michy.~Jagustynka czyniła
 7481     3, 31|              pszczelny rój obsiadł ziemię pachniącą i roił się pracowicie w
 7482     3, 32|           pachniał i bzy ledwie roztlałe, pachniały zboża, wody i te ziemie
 7483     1, 12|          opatrunku zdrętwiała tylko aż po pachwiny, a po całym boku czuł, jakby
 7484     2, 19|           prawdziwie, kowal wiódł się pod pachy ze starszym, obaj już byli
 7485     4, 40|              klęczał na ganku zatopiony w pacierzach.~Długo deliberowali w głębokiej
 7486     4, 48|                  tak się był gorąco oddał pacierzom, że ani wiedział, kiej Jambroż
 7487     4, 48|                   zburzeniu nad czołem, w paciorkach na szyi, w nowym wełniaku
 7488     4, 38|           napatrzyć do syta owym wstęgom, paciorkom i drugim cudom odpustowym.~
 7489     1, 11|               powinowaci i kumy Borynów i Paczesi, a drudzy zasie znajomkowie
 7490     1, 12|                   hulała ostro z Szymkiem Paczesiem. Umówili się przódzi, więc
 7491     2, 21|                   skończy!~- To już takie Paczesiowe nasienie, a Dominikowa nie
 7492     3, 33|                  było! Płótno cieniuśkie, paczesne, że kupne nie byłoby lepsze,
 7493     1, 8 |              siedzieli, pożyczyć szczotki paczesnej, że jej była się gdziesik
 7494     1, 10|              oknem warsztat i przeciągała pacześny wątek przez płochy i tylko
 7495     3, 26|                  się la chłopaków, i cała paczka machorki dla Tomasza, w
 7496     2, 24|                  zatracenie, kieby z tego pagórka spadzistego, nie bacząc
 7497     1, 1 |            uciekała na północ wyrwą wśród pagórków; na dnie kotliny, dokoła
 7498     3, 34|           słoneczne pręgi, podobne złotym pająkom.~Maciej wznak leżał. Rozruchane
 7499     3, 26|                   w nabrzmiałych, lepkich pąkach, a wszędzie pod płotami
 7500     3, 31|                  szmery otwierających się pąkowi, pęd rostów i głosy stworzeń,
 7501     3, 32|                jakby nabite zbielałym już pąkowiem i listeczkami.~Poszła w
 7502     2, 22|                 oprzędu, to ze lnem, to z pakułami, a niektóre z szyciem albo
 7503     1, 11|                 Poszła w służbę do miasta Pakulanka i co?...Mówił wójt, jaki
 7504     2, 14|                 byście oprzędli mi wełnę. Pakulinie miałam dać, ale weźcie wy;
 7505     3, 35|               stali nieporuszeni jak mur, paląc srogimi oczyma, ręce się
 7506     4, 46|                   jej z oczów rzęsistymi, palącymi strugami.~
 7507     2, 24|                kieby przykuty i urzeczony pałającymi spojrzeniami księdza...~
 7508     4, 44|                 kaj go zapraszał pisarz w pałąk przygięty.~Powóz odjechał,
 7509     4, 41|                   blady i rzekł prędko:~- Pałasze brzęczą na drodze! Jakby
 7510     4, 45|               pozieleniał ze złości, a za pałaszem macał, ale dopiero kiej
 7511     4, 46|                  ciężkie stąpania, brzęki pałaszów i rozmowy...~Zatłukło mu
 7512     1, 3 |              wiatr przegarnął leciuchnymi palcarni po czubach drzew, że ino
 7513     3, 29|               dają! - warknęła w sieni.~- Palcie i wy choćby całą noc! -
 7514     2, 19|              obieżyświaty, brakło u Żydów palenia w piecach, to przyleciały!~
 7515     3, 31|                kiej ją sypiesz do garnka, paliców przy robocie nie oglądaj,
 7516     4, 38|                   w cieniu... Te! jedrona pałka! - krzyknął znowu i pogonił
 7517     3, 27|                    Józia, dasz mi ponieść palmę? co?~- Zachciało mu się!...
 7518     1, 5 |               sienniku w kącie, przykryta paltem. - Siadajcie, panie gospodarzu! -