Tom, Rozdzial

11640     3, 29|          następowały placki żółciuchne, a rodzynkami kieby tymi gwoździami gęsto
11641     1, 9 |                długo... aż tu na świtaniu rogacz idzie... Przyczaiłem się
11642     1, 3 |                Matki Boskiej, wiszącego w rogu izby, Dominikowa, a potem,
11643     3, 33|                ominą.~- Robactwo jaże się roi na drzewach, na suszę się
11644     4, 47|                 pod obrazami, jak se była roiła przez całe życie. Leżała
11645     4, 43|                   i na niebie zaroiły się roje błyskawic, jakby kto zamigotał
11646     3, 32|                 rozbrzęczonymi pszczelnym rojem.~Otoczyli go kręgiem świateł
11647     3, 30|                  we wsi czyniło się coraz rojniej i gwarliwiej: starsi poredzali
11648     4, 45|               wiesz, ile mam tegorocznych rojów? Piętnaście! A mocne, jak
11649     2, 13|              gruzłów sinych, pełne plam i rojowisk strasznych - jakby pełne
11650     2, 15|                  mrówczym albo pszczelnym rojowisku - że ino huczało w chałupach.~
11651     4, 45|           przestając skrapiać opadającego roju, a nie upłynęło i Zdrowaś,
11652     1, 3 |                 jak to zwyczajnie bywa na rokach.~Po przerwie i odczytaniu
11653     2, 22|           prośbami.~I tak roki płynęły za rokami jako ta woda bystra, bogactwa
11654     1, 3 |               rządca - oskarżeni chłopi z Rokicin.~Skazani na kary pieniężne
11655     2, 22|              chłop się niezgorszy trafił, rolim przykupiła, to ci już z
11656     1, 12|                  jął wydłubywać śruciny i ropę wyciskać.~Kuba zrazu ryczał
11657     2, 23|                jakieś lodowe, wilgotnawe, ropiące brzaski pełzały w wężowych
11658     2, 15|                    kiedy przedzwaniali na roraty, że co dnia przechodził
11659     3, 29|            oziminy podnosiły się w chyżym roście, skowronki przedzwaniały
11660     1, 5 |               wesoło, jak równy z równym. Rościebnął ździebko kapotę, wyciągnął
11661     1, 2 |            otwierając wierzeje stodoły na roścież.~- Ja ta nie jestem drzyk,
11662     4, 38|                   a wysokie, ciemne niebo rosiło się gwiazdami, wieś już
11663     3, 30|                 wyschła ziemia pije dżdże rosiste i ciepłe.~On zaś, prawie
11664     3, 36|            zastępujące mu drogę i trzęsły rosistym gradem łez. Jakieś ptaki
11665     3, 32|                  tuliła się wypróchniała, rosochata wierzba, okrywając jego
11666     2, 13|        postrzępione, podarte, spiętrzono, rosochate, niby kupy borów podruzgotanych,
11667     1, 3 |                sosna prawie, a często dąb rosochaty i siwy ze starości, a czasem
11668     1, 10|                 pochylonych olch i wierzb rosochatych czerwieniły się kobiety
11669     1, 7 |                niejeden, bo i ziemniaki z rosołem były, i mięso gotowane z
11670     4, 45|                synaczku! Takiś mizerny!~- Rosoły na święconej wodzie nie
11671     3, 31|             otwierających się pąkowi, pęd rostów i głosy stworzeń, wydających
11672     4, 45|                 na głowę przycupła kajś w rowie, konie zaczęły się rwać,
11673     3, 27|                   i na ganku, że to kilka rówieśnic z nią przyszło i społecznie
11674     3, 30|             gwarno było i wesoło; dzieuch rówiesnych naszło się do Józki, że
11675     4, 39|                 to sobie i ze mną się nie równaj, rozumiesz, co?~Wołała zjadliwie,
11676     2, 19|                prostował się, rozrastał i równał jeden z drugim w wolności,
11677     2, 19|            tanecznica - ale żadna ani się równała z Jagną, żadna. Przenosiła
11678     3, 34|               ściany, drogę też miejscami równali zasypując wyboiska, któraś
11679     4, 42|         splunąwszy w garście wziął się do równania ziemi a karczunków.~Dzień
11680     2, 17|               wszyscy, wyschli, wygoleni, równiaki latami, czerstwi jeszcze;
11681     3, 31|               wolno, ciągle, bezustannie, równiuśkie, drżące nici szare jakby
11682     2, 19|                mało z kim się witał, bo i równych było niewiela, jako że co
11683     3, 34|                 wezbrała, a ze wszystkich rowów, miedz i bruzd waliła spieniona
11684     1, 4 |                   pod wielki klomb, pełen róż, lewkonii i astrów, od których
11685     3, 26|                  pól; wszystko błyszczało różaną rosą, czarne role połyskiwały
11686     3, 29|               widział: oczy miał ze ziarn różańcowych wlepione, a ogon, uszy,
11687     4, 38|                    kto na książce, kto na różańcu, a kto jeno tym szczerym
11688     4, 48|                 spłoniona kieby ten kierz różany, kieby ten jabłoniowy kwiat,
11689     4, 37|              Niech poczekają, nie ostawię rozbabranego.~- Wyręczę was, idźcie,
11690     3, 34|                Izba była ciasna; zapchana rozbabranymi betami, w których spały
11691     1, 3 |                   prawda? - rzekł. sędzia rozbawiony.~- Hę! Zarznęli i zjedli?...
11692     3, 32|            żołnierka, czerwona jak burak, rozbeczana, trzymała go za rękę, nie
11693     4, 42|                   pławiły się kieby w tym rozbełtanym, cichuśkim wrzątku.~- Mnie
11694     1, 11|               sprać, stratować, w drzazgi rozbić i na obcasach roznieść,
11695     3, 34|                 patrząc mu ostro w ślepie rozbiegane.~- Kiejby was strażnik dojrzał
11696     3, 30|                  wysoki, z żółtą bródką i rozbieganymi oczyma. Rocho wyszedł naprzeciw.
11697     3, 36|              odetchnęli, biedota się wnet rozbiegła po dworach za zarobkiem,
11698     1, 12|              oślepłe, a świat się z wolna rozbielał świtaniem, wychylał z mroków
11699     4, 38|               nikłym i sypkim chrzęstem w rozbielałej ciszy gorącego przypołudnia
11700     1, 11|                brzaski ściekały z wolna i rozbielały noc. Gwiazdy pobladły, księżyc
11701     2, 13|                 tymi śniegami omroczonymi rozbielona, a taka cicha, zakrzepła
11702     3, 31|                   mleczów, to stokrótkami rozbielone albo rozzieleniałe wierzbowymi
11703     2, 23|                   kamionki w milczeniu. Z rozbielonej śniegowymi brzaskami ciemności
11704     4, 37|            stojące, puszyły się czubami w rozbielonym powietrzu niby pęki czarnych
11705     3, 33|                stojało na początku.~- Nie rozbierę więcej, to darmo. Mateusz
11706     4, 49|               każdemu będzie wolno kraść, rozbijać, krzywdzić, rozpustę czynić,
11707     3, 32|                 nawet takich, co kościoły rozbijają...~- Bo wszystki człowiek
11708     2, 15|            krzykiem waliła się przez nie, rozbijała wnet piany wrzące, w śnieżyste
11709     2, 19|                kto ustojał, bo tanecznicy rozbijali i coraz większym kołem zataczali,
11710     3, 29|                   ze strachliwym krzykiem rozbijały się o wieżę i rozchwiane
11711     1, 10|                   bo ci ten pysk o ścianę rozbiję, wara... - i jął nią trząść,
11712     3, 32|                  z organistami.~Naród się rozbił na kupy i z wolna pociągnął
11713     4, 44|             rozgrzewali się coraz barzej, rozbili się na kupy i wszędy zawrzały
11714     1, 6 |                  głuchym spadała na dół i rozbita na białą miazgę, kłębiła
11715     1, 8 |                 tak się ciepał, że bryzgi rozbite w pianę padały na środek
11716     2, 24|                  na to oczów mgnienie nie rozbłyskało - śniegi z wolna topniały
11717     4, 37|                wynieśli czarne chorągwie, rozbłysnęły światła, Stacho poniósł
11718     3, 27|                  spod nocy się przetrze i rozbłyśnie na jedno oczymgnienie.~Westchnąwszy
11719     3, 32|                      A to me znowuj kulas rozbolał... - zająkał strachliwie. -
11720     3, 35|            właśnie na to, rzuciła się ich rozbrajać, ale na darmo, bo co Szymek
11721     2, 15|                 po księdza chodzili, żeby rozbroił... a u Paczesiów cielę pono
11722     4, 44|                 Ciszej, ludzie, ciszej!~- Rozbrykały się barany, a wilk jeno
11723     4, 45|                 rój, niósł się górą kieby rozbrzęczana chmura, kołował upatrując
11724     4, 45|         przeróżnymi pogłosami niby ten ul rozbrzęczany, że cięgiem mu się myliło,
11725     4, 45|                   stało kilkadziesiąt uli rozbrzęczanych, jakby w każdym się roiło.~
11726     3, 32|                kopa, nastroszona kwiatami rozbrzęczonymi pszczelnym rojem.~Otoczyli
11727     2, 16|                 pachnący i żywymi głosami rozbrzmiały, a wiater był duży, to drzew
11728     3, 32|                 wieś jęła się napełniać i rozbrzmiewać, bo już wszystkimi stronami
11729     3, 31|                oparów, zaroiły się drogi, rozbrzmiewając weselnymi krzykami. Zagotowało
11730     2, 13|               domu, z mieszkania Stachów, rozbrzmiewały ostre głosy kłótni, wyrzekań
11731     1, 5 |            jeszcze, a wtedy bydło pasała. Rozbuchała się ino, kiej jałowica na
11732     3, 30|                 poduszki, bych dzieci nie rozbudzić, a każda kostka w niej z
11733     3, 27|           wydziera i dunderuje!- szepnęła rozbudzona z przypominków.~Słońce już
11734     4, 47|           paniczku - uśmiechnęła się kiej rozbudzone dziecko.~Chciał zaraz bieżyć
11735     4, 45|                   księże indory, jaże się rozbulgotały, przywitał pieski, że dziw
11736     1, 7 |                 ona zapatrzała się w staw rozchlustany, któren niby ptak jaki rozwijał
11737     4, 39|                   mu pokażę zapis, to się rozchmurzy. Głupia! sześć morgów, toć
11738     3, 34|               wszystkim. Nawet Grzela się rozchmurzył i przystał znowu do nich,
11739     4, 43|                 przyniósł jej żywą żołnę, rozchmurzyła się nieco.~- Jezu kochany,
11740     4, 43|            Hanusia krzywiła się na wielki rozchód masła i jajek.~I leżała
11741     3, 32|             żółciły się piachami, że jeno rozchodniki, kiej te liszaje, czepiały
11742     4, 43|               zamowę, okadziła wysuszonym rozchodnikiem i przywiązawszy jej ręce
11743     2, 23|                głosy na drodze, pewnikiem rozchodzą się od Kłębów.~Cebratki
11744     3, 34|                   Wyrzekali z oburzeniem, rozchodząc się z wolna po chałupach.~
11745     4, 47|                  jakieś przyduszone jęki, rozchodzące się z wywartej na rozcież
11746     2, 14|                   kościoła, skąd wieś się rozchodziła kieby w te dwie ręce obejmujące
11747     3, 30|                  kiej ten bór człowieczy, rozchwiany i śpiewający jednym, ogromnym
11748     4, 49|                    rypnęły w lasy zwarte, rozchybotane i wniebogłosy szumiące.~
11749     3, 27|                  w cichym dychaniu; przez rozchylone, wiśniowe wargi lśniły się
11750     4, 45|               jakiś przytajony uśmiech na rozchylonych, czerwonych wargach.~Zaraz
11751     3, 36|                   warknął kłótliwie Kobus rozciągając się pod drzewem.~- Jakże,
11752     1, 5 |              pośrodku rynku dookoła drzew rozciągali się bednarze, blacharze
11753     3, 36|           niekiedy, bych odpocząć i kości rozciągnąć, i znowu się brał do tej
11754     4, 41|                   ptasie śpiewania.~Antek rozciągnął się na trawie i kurzył papierosa,
11755     3, 28|             wrótnie na świat, na drzewiny rozciapane i szamocące się z wichurą.
11756     2, 24|                   drodze i ginęła z wolna rozciekając się po opłotkach i chałupach.
11757     3, 30|                 różności, gdyż srodze się rozciekawili. Noc ich okrywała, iż ledwie
11758     3, 29|                 Teresko? - spytała wielce rozciekawiona. ~- A bo te oszukańce dają
11759     2, 24|                  to w opłotkach wyzierały rozciekawione twarze, czekające, czy też
11760     4, 38|                się to kto z nimi? - pytał rozciekawiony dziedzic.~- Zaśby ta pobił,
11761     4, 48|                Świat się z nim zakręcił i rozciemniało mu w oczach, ledwie się
11762     2, 15|                wzburzony i tak na wnątrzu rozciepany jako to drzewo samotne na
11763     2, 21|                   postękując nieco i ręce rozcierając śniegiem, bo ziąb był przenikliwy
11764     3, 29|                   z chałupy, a Jagustynka rozcierająca w cebratce ziemniaki la
11765     3, 32|                 rozgdakane kwoki.~Niby to rozcierał nogę bolącą, a pokornie
11766     3, 28|                 wziął z kąta tęgą pałę do rozcierania ziemniaków la świń i ruszył
11767     3, 33|          przeniósł na swój grunt, że kiej rozcięte w poprzek żebra sterczały
11768     2, 15|                   nowe, dwóch zaś drugich rozcinało niedorznięte końce i układało
11769     3, 34|       przystrojona, a i gospodyni też się rozczapierza kiej ten indor! - szeptał
11770     1, 11|                    Co krok, to Jasiek się rozczapierzał i bęc jak ta kłoda na ziemię,
11771     4, 37|                 od młynarza, gdyż wójtowa rozczapierzała się kiej indyczka, gotowa
11772     3, 33|                  pierzyną.~Ale dziewczyny rozczapierzyły się kiej te jendyczki.~-
11773     2, 25|                    szarpiący żal zawodu i rozczarowania. Przeciech się jej widział
11774     2, 24|                ale bez Antka!~Zdumienie i rozczarowanie zawodu ogarnęło wieś, boć
11775     3, 27|               Słońce już bokiem zaglądało rozczerwieniając mrocznawą izbę, ptaki radośnie
11776     1, 3 |                    bo słońce już weszło i rozczerwieniło szrony, i zapaliło łuny
11777     4, 40|                   wielkie święto, a potem rozczesując włosy pod oknem wyzierała
11778     3, 30|          chałupach, skrzypiały wierzeje i rozczochrane głowy wyglądały rozziewane
11779     1, 5 |            koszuli był tylko, nie umyty i rozczochrany; jakaś kobieta spała na
11780     2, 14|                  przy obrządku, jak mógł, rozczuliła się tak głęboko, że i wypowiedzieć
11781     3, 29|          wszystkie kobiety tak się zajęły rozczynianiem i toczeniem bochenków, otulaniem
11782     3, 36|              spokojnie, całując dzieci, a rozdając im kukiełki.~Witek też wyleciał
11783     3, 35|                  książki polskie a gazety rozdaje ludziom... Trza go ostrzec,
11784     3, 26|                   po obraziku poświęcanym rozdała każdemu, potem zaś sznury
11785     2, 16|       zlodowaciałą ciszą.~Żaden krzyk nie rozdarł zakrzepłego milczenia pól,
11786     2, 21|          człowieczych, z samego dna serca rozdartego, z tego skrzybotu ginących
11787     4, 47|                   w sieniach i pod oknem, rozdawała po parę groszy:~- Naści,
11788     2, 24|           zarzewie, przywalone smutkami i rozdeptane, gasiła je w sobie z rozmysłem,
11789     1, 11|                 chlastając po twarzach, a rozdęte taneczną wichurą spódnice
11790     1, 12|             Głaskał ją czule i całował po rozdętych nozdrzach. - Nie bój się,
11791     1, 11|                złość, i wszystkie grzechy rozdmucha !~- Juści, któren głuchy
11792     3, 31|             przeszła i pół godziny, a już rozdrapali chłopów, przed kościołem
11793     2, 16|                duszę, co ją tak strasznie rozdrażniło, że przysiadła na skrzyni
11794     3, 27|                  ostała kiej ten kierz na rozdrożnym wywieisku, jeno że się nie
11795     3, 32|                  Ostatni kopiec stojał na rozdrożu, skąd jedna z dróg skręcała
11796     2, 20|             chuchnie, a wnet owarzy się i rozdygocze z bolenia. Mizerniała też
11797     3, 32|               niby ten pies oparszywiały.~Rozdygotała się też ciężkim żalem, ledwie
11798     4, 41|            wszystkie złoście, a serce się rozdygotało kochaniem.~- Cichoj, Jaguś,
11799     3, 36|               zboża i trawy, a z niskich, rozdygotanych pól podniósł się cichy,
11800     4, 37|             zmarłego.~Aż Hanka zaśpiewała rozdygotanym, zduszonym głosem:~Wszystkie
11801     3, 33|                 po wodę do stawu wypadały rozdziane jeszczek kobiety, ktosik
11802     3, 36|               ciągnął, zaś rzędy chłopów, rozdzianych do koszuli kiej te siodłate
11803     1, 3 |                  trochę, churchał na nie, rozdziawiał im dziobki, poił z ust własnych,
11804     4, 42|               jaże łopatę wypuścił i gębę rozdziawił.~- Czegóż się dziwujesz,
11805     3, 33|              znajdzie.~Osłupieli stając z rozdziawionymi gębami, aż dopiero Mateusz
11806     3, 36|               przenikliwie.~Hanka co jeno rozdziawszy się z drogi pobiegła do
11807     3, 34|                 la trojga, musi się teraz rozdzielać la dziesięciorga.~- Święta
11808     3, 30|                przynosiła z ojcowej izby, rozdzielając po talerzach, że każdemu
11809     4, 41|                  złem, co go i śmierć nie rozdzieli! - medytował gorzko i górnie.~
11810     4, 38|                  prawie nie pomiarkowała.~Rozdzieliła ich gęstwa, że schowawszy
11811     4, 46|                  chciał pobić, ledwie ich rozdzielili, więc jeno mu nawytrząchał
11812     4, 48|           odskoczył i uciekał niby wiatr, rozdzierając sutannę o krzaki, wpadł
11813     1, 9 |                  lament żałosny wił się w rozdzierających skrętach wśród krzyżów;
11814     3, 35|                   srogie boleście padła z rozdzierającymi jękami. ~Ponieśli ją na
11815     2, 16|                  tęsknica rosła w niej, i rozdzierała duszę, co ją tak strasznie
11816     4, 43|                    ale zając beknął jakby rozdzierany i wyrwał się z rąk, skoczył
11817     4, 40|                 ociężale.~Jęła się prędko rozdziewać szepcąc pacierz roztrzęsionymi
11818     3, 34|                  świat zdał się kolebać i rozdzwaniać.~Zaś kiej skończyli przed
11819     3, 26|       szczęśliwości godzinę...~Ziemia się rozdzwaniała życiem kieby ten dzwon umarły,
11820     3, 36|                 grał na fujarce i śmiechy rozdzwaniały się kajś niekaj, ptaki już
11821     4, 37|                wnet wszystkie pola i sady rozdzwoniły się sypkim, nieustającym
11822     2, 15|            muzyckich głosów, tych brzmień rozdzwonionych, cichych; przejmujących,
11823     2, 23|                  w różne strony, a cichy, rozedrgany jęk powiał po śniegach.~-
11824     3, 27|               jeszcze od rosy złotakowych rózeg osypanych baźkami, Józka
11825     2, 24|                  złapał w brogu i tyle co rozegnał, a tu ogień zaraz buchnął...
11826     3, 31|                  posprzątały po obiedzie, rozegnała wszystkich do roboty. Sama
11827     3, 30|                  Same rozbolałe, chyłkiem rozejdą się do pustych domów i ze
11828     3, 29|            Kobusowa.~- Pójdę, ino już się rozejdźcie!... Przecież tyle roboty
11829     4, 48|            podnieść oczów na ludzi ni się rozejrzeć po kościele, ale tym goręcej
11830     3, 35|              śpiewań tchnęły wskroś sadów rozełkanym, pieściwym trzepotem.~Słońce
11831     4, 37|                   długą chwilę, powłócząc rozełzawionymi oczami po ziemiach, stojących
11832     1, 10|           nieopisany, kobiety chciały ich rozerwać, ale przewalili się na ziemię
11833     1, 8 |                 spędzeni do szarwarku, na rozerwaną groblę za młynem, poprzystawali
11834     1, 3 |                 czarną łatę miała, a ucho rozerwane, bo ją był Łapa Borynowy
11835     3, 27|                 kieby te paciorki lśniące rozerwanego różańca i suły się wolno
11836     2, 20|                 tyla było całej uciechy i rozerwania myśli, co tam Pietrek wieczorami
11837     3, 31|                    konie rżały, turkotały rozeschłe koła, psy ujadały zapamiętale
11838     4, 40|                   klepisko, bo się do cna rozeschnie.~- A bo to raz przykazywałam
11839     4, 47|                  we stawie wozy co barzej rozeschnięte, oprzątano stodoły, że już
11840     1, 7 |              kapustę, a główki rzucały na rozesłaną pod oknem płachtę.~Jaguś
11841     2, 24|                 wyrosło, z jej krwi było. Roześmiała się jej dusza rozradowaniem,
11842     2, 19|                 rozumu! - szepnął któryś, roześmiali się wszyscy, aż Szymek zmilknął
11843     4, 45|                 ten dzień lipcowy, jasny, roześmiany, rozsłoneczniony, wezbrany
11844     1, 7 |                  bocianie, ino się w oczy roześmieje... nie tak to przódzi bywało,
11845     2, 19|                   i gęsior bęc na ziemię! Roześmieli się wszyscy, a Kłąb powiada:~-
11846     3, 27|                 była, w koszuli, ździebko rozespana i taka urodna, a jakowymś
11847     1, 12|                  a strachem.~A Witek mimo rozespania pobiegł na wesele.~Tańcowali
11848     3, 31|              nogach utrzymał: napity był, rozespany i zgoła nieprzytomny, bo
11849     3, 29|              najzawziętsze, ale większość rozeszła się szykować warzę obiednią,
11850     4, 44|              ubierami, ale skoro się jeno rozeszło, jako trzeba głosować na
11851     1, 7 |                  mu z torby.~Ale pies się rozeźlił i zapamiętał, że nic, ino
11852     2, 17|                   biedy.~Jaguś srodze się rozeźliła, może pierwszy raz w życiu
11853     4, 39|          pyskujące przed Płoszkami tak go rozeźliły, że się już wstrzymać nie
11854     4, 40|                sam perz i kotyry!~Splunął rozeźlony i wszedł na ogromny łan
11855     1, 11|                ćmę na naród rzuca, że nie rozeznają, co dobre, a złe!~- Prawda,
11856     2, 17|                  którym rozum niczego nie rozeznaje, a ino sama dusza się wyprzędza
11857     1, 11|              szybko, że już żadne oko nie rozeznało, gdzie chłop, gdzie kobieta;
11858     1, 3 |                   zimną i spokojną nie do rozeznania: Długo nie rzekli ni słowa,
11859     2, 19|             dojrzysz z osobna i w ten mig rozeznasz: dąbek-li to, grabek-li
11860     2, 17|            ciemniejących, jeno że nic nie rozeznawała, tak ją całą przejmowała
11861     4, 47|                   sprawki, to go ździebko rozfrasowało.~- Co było, to nie jest,
11862     1, 6 |              mrukliwy był o tyle kiej się rozgadał, to już bez nijakiego końca.~
11863     2, 14|                   i powiedła, ale nim się rozgadały, weszła młynarzowa i zaraz
11864     4, 39|                    klął z cicha i wymijał rozgadane kumy, dopiero pyskujące
11865     3, 26|           pozdrowienie i przeszli prędko, rozgadani ze sobą.~- Dyć od tylich
11866     4, 46|                kądzielą, a przy niej parę rozgadanych kobiet.~- Widziałam jak
11867     3, 31|               zjechali.~Nie było czasu na rozgadki, tyle jeno mówili, z których
11868     3, 34|                  jeszcze rozgłośniej jęli rozgadywać całą historię, bo ksiądz
11869     2, 19|                 się najgłośniej i rad się rozgadywał!~Na karczmie też się zabawiano
11870     3, 30|                  wnet dały radę chłopakom rozganiając ich na wszystkie strony,
11871     2, 16|                 się wielce, że to w izbie rozgardiasz był taki, to ino schowała
11872     3, 35|               głowę i w zakłopotaniu jęła rozgarniać wodę nogami. Mateusz też
11873     3, 34|              różańcami na szyi; wiater mu rozgarniał siwe włosy, a chuda twarz
11874     4, 43|           naszczekiwać radośnie, kury się rozgdakały zestraszone, a Szymek gwizdał
11875     3, 32|                 rzucił patykiem w sień na rozgdakane kwoki.~Niby to rozcierał
11876     1, 12|               najeść, bo wnet nadciągnęły rozgęganą gromadą gęsi, z sykiem migotały
11877     3, 33|                 gęsiarki wypędzały białe, rozgęgane stada, to ktosik cielną
11878     2, 16|            trepami i szyby malowały się w rózgi i kwiaty dziwne...~Wieś
11879     4, 44|                 Strażnicy jęli się pilnie rozglądać w gromadzie.~Pisarz się
11880     2, 24|                  prysnął, gwar umilkł, że rozglądali się po sobie, jakby przecknięci
11881     4, 45|               szukać... lecę w tę stronę, rozglądam się... pusto... tknęło me
11882     4, 46|                 zapodział i ani słychu! - rozgłaszali przyjaciele.~- Ma szczęście,
11883     4, 49|                    a już po całych dniach rozgłaszały się dzieuszyne przyśpiewki,
11884     3, 34|                   co po wsi w ten mig się rozgłosiło o pomordowanych, wrzask
11885     3, 34|          zawierzam. Jakby Michał...~- Nie rozgłoszę, bądźcie spokojni. Jak powiadomią,
11886     4, 41|            poczuła w jego mocy i kiej jął rozgniatać jej wargi rozpalonymi całunkami,
11887     2, 23|                   dusili się w uściskach, rozgniatali do bólu, darli się wprost
11888     4, 39|                 litości ni miłosierdzia i rozgniatały kiej tego mizernego robaka;
11889     4, 44|         sprzeczali, to naczelnik może się rozgniewać i gotów wam jeszcze popsuć
11890     4, 48|            każdego.~- Głupiś jak baran. - Rozgniewała się, dotknięta srodze jego
11891     2, 25|                 widły, cepy i tyla narodu rozgniewanego, gotowego do bitki, strachem
11892     3, 31|                  a na darmo.~Tak byli tym rozgniewani, że skoro przyszli do Boryny
11893     2, 13|                 brzasków gwiazd pomarłych rozgniłe noce dygotliwego milczenia,
11894     2, 25|                się, nie dać! Gromadą iść, rozgonić, las odebrać!~- Zakatrupić
11895     2, 24|           szynkwasem.~Zrozumiał, że to on rozgonił wszystkich, ale połknął
11896     2, 13|                kurzawie niby te ptaszyska rozgonione i tłukły się o ściany, we
11897     3, 32|        wyprostował się i wparł oczy w jej rozgorączkowaną twarz.~- A co?... doczekały
11898     1, 9 |               ostała, co? - pytał chłopak rozgorączkowany opowieścią.~- Gdzie ostała,
11899     2, 25|               nich niźli na dworskich, że rozgorzał kiej ta żagiew na wietrze,
11900     3, 26|                   wyłupie się z tych zórz rozgorzałych i padnie na świat, któren
11901     2, 22|              wydusiły stada... źli ludzie rozgrabili... sąsiady zabrały ziemię...
11902     2, 16|                  jak koło tego dzieciątka rozgrymaszonego, głaskali, patrzyli w oczy,
11903     2, 15|              leciał któren do młynicy, by rozgrzać zgrabiałe ręce, a z nawrotem
11904     2, 18|                   rozezna - rzekła Jagna, rozgrzała ręce i wzięła się do motania
11905     2, 13|                 poprowadził, by się nieco rozgrzali.~Hanka zaś wytarła krowie
11906     4, 38|                   Parzyła ziemia, parzyły rozgrzane mury, że klęczeli bez ruchu,
11907     2, 22|                  baran, zarżał niby ogier rozgrzany i zaczął wykrzykiwać:~-
11908     2, 13|                 wrony, co się zleciały na rozgrzebany z dołu śnieg, a handlarze
11909     3, 27|                kijaszek, jakim niebacznie rozgrzebią przytajony ogień, iż płomię
11910     4, 40|                 wczesne ziemniaki, a kury rozgrzebują wschodzące ogórki. Już o
11911     2, 14|           pocałowała w rękę.~- Siadajcie, rozgrzejcie się, cóż tam u was słychać?..~
11912     1, 7 |                  parę pacierzów, nauczał, rozgrzeszał i błogosławił wszystkiemu.~
11913     2, 22|                srogo, ale on jeden ma moc rozgrzeszania... Sama pójdę po tego kostyrę
11914     2, 22|                żałował, Boga przepraszał, rozgrzeszenie dostał i zaraz w ten moment
11915     4, 45|                     I będzie cie miał kto rozgrzeszyć! - krzyknęła za nią urągliwie.~
11916     2, 16|               zakalca! - śmiał się Boryna rozgrzewając skostniałe ręce. - Droga
11917     4, 44|             swojego i przepierał drugich, rozgrzewali się coraz barzej, rozbili
11918     1, 3 |                 Witek i tak się zatopił w rozgrzewaniu jaskółek, że ani widział,
11919     2, 24|                 się z klęczek, zakłębił i rozgrzmiał wszystkimi naraz głosami,
11920     3, 28|                      Zaraz naszykuję wama rozgrzywkę, Józia, namocz duchem śledzie.~-
11921     3, 35|                   niech poprobuje wyrwać!~Rozgwarzali się między sobą, coraz prędzej
11922     4, 38|                   pospólnie; czyniąc taki rozgwarzony i rozkolebany gąszcz kole
11923     3, 35|                zajrzał do chorej.~Wnet ci rozgwarzyła się cała wieś, rozgwarzyły
11924     3, 35|                rozgwarzyła się cała wieś, rozgwarzyły się izby a sienie i progi;
11925     4, 40|                 cichy, nagrzany i sielnie rozgwiaździony, skroś drzew błyskały światełka
11926     4, 41|             dawniej! Jak zawdy!~Noc stała rozgwiażdżona, księżyc wisiał wysoko w
11927     2, 13|           zagonach jak te wody wzburzone, rozhukane, straszne - uderzyły na
11928     3, 30|                  puściła, w ścisk karczmy rozhukanej, w tumult, w pijatykę nawet,
11929     3, 34|               nosił się po izbie kiej ten rozhukany źrebiec, pokrzykując srogo
11930     4, 42|                  pokazało, pola stanęły w roziskrzanych rosach i ptasich śpiewaniach,
11931     1, 7 |             lampkę i skręcał papierosa, a roziskrzonymi uciechą oczami spoglądał
11932     1, 10|               jasno świecił, że cały staw roziskrzył się jakby żywym srebrem,
11933     4, 41|                 niebie i gwiazdy jęły się rozjarzać coraz migotliwiej; wieczór
11934     2, 20|               zapewnienia, tym więcej się rozjaśniał, uspakajał i z wolna, niepostrzeżenie
11935     1, 4 |                   mdłym żółtawym światłem rozjaśniała jasne, powichrzone głowy -
11936     2, 20|                  Nie było! - Twarz mu się rozjaśniła, bo księdzu wierzył.~- Powiadali
11937     4, 45|                   Jasiem nic nie wskóra - rozjątrzał się coraz barzej - poniektóra
11938     2, 24|                 nie pokazała, tak się tym rozjątrzył i uzuchwalił, że wyrwał
11939     3, 32|                        I pięć karczmów na rozjazdach! - zakpiła po swojemu Jagustynka. ~-
11940     4, 39|              osobna utopiła w łyżce wody.~Rozjazgotały się nad nim, jaże musiał
11941     1, 9 |               mrocznych zarysów... gędźbą rozjęczonych a cichych głosów... oceanem
11942     3, 31|                  płot, bo już zaczęli się rozjeżdżać na wszystkie strony, drogi
11943     4, 44|                   się śmiechy, a on wołał rozjuszony:~- Albo niech im gęś zaryczy.
11944     4, 44|                  Tylko prędzej! - grzmiał rozkazująco.~- Nie przyszlim tu na posługi -
11945     3, 35|             sołtys.~- Cóż on tu ma nam do rozkazywania? Niech se strażnikom przykazuje,
11946     4, 41|                  pod bór, konie wyłożył i rozkiełznawszy je puścił na trawiastą,
11947     2, 21|           przepełnionym białym wrzątkiem, rozkipionym, okrytym osędzielizną i
11948     3, 28|            śpiesznie na wczesny i galanto rozkisły poranek.~Dzień co się był
11949     4, 38|                   spiekotą i utrudzeniem, rozkładali się w cieniu wozów, nad
11950     1, 9 |               beczek solówek, a obok nich rozkładały się gromady dziadów.~A naród
11951     1, 7 |                chałupy, żeby jutro podług rozkładu wychodzili na szarwark,
11952     2, 21|               kamieniem, nic, jeno biała, rozkłębiona, przewalająca się ćma. Wicher
11953     4, 47|                pod każdą chałupą brząkały rozklepywane kosy, kobiety zwijały się
11954     2, 14|                   oderwać oczów, ni serca rozkołatanego.~Noc cicha, mroźna, granatowa,
11955     3, 35|               drzewa zaszumiały i sad się rozkolebał, zaś polem rozchodził się
11956     3, 29|                 już stała zupełna; wskroś rozkolebanych drzew trzęsły się gdzieniegdzie
11957     2, 24|                  nim, zmarszczy, połamie, rozkolesi, zaszemrze i znowu płynie
11958     3, 35|              Poniesła i ją ta wiadomość i rozkołysała jakąś radosną, cichą nadzieją,
11959     1, 11|              głowa przy głowie - niby ten rozkołysany zagon dostałego żyta, gęsto
11960     3, 30|           nasadzone głowami, że ino w tym rozkołysanym ździebko, człowieczym łanie
11961     1, 1 |               kosz na kupę żółcącą się na rozkopanej ziemi, pełnej zeschłych
11962     1, 4 |                    a Kubę napełniały taką rozkoszą, aż wzdychał ino, rozkładał
11963     2, 23|                wnętrzności i skąpać się w rozkoszach męki, a przesłonione bielmami
11964     2, 13|                niżej, zwalały się z lasów rozkotłowaną gęstwą tumanów i toczyły
11965     3, 36|                 Mateusz przyciągnął pasa, rozkraczył się nieco, przygiął bary,
11966     3, 33|                któren ją powstrzymywał, i rozkraczywszy się pod boki się ujęła krzycząc
11967     4, 37|                 gdyż od kościoła jęły się rozkrążać w przypołudniowej cichości
11968     2, 16|                   modliła się na książce, rozkrążał tak mdłe światło i gałęzie
11969     1, 12|                wrzawa buchała z chałupy i rozkrążała się szeroko, na dobre śmignięcie
11970     2, 14|               przejść, i nie widzieć, nie rozkrwawiać sobie duszy przypomnieniem,
11971     3, 36|                  owsy i jęczmiona, ledwie rozkrzewione, zieleniały kiej łąki w
11972     4, 37|                 powstał w chałupie, Hanka rozkrzyczała się wniebogłosy, Józka z
11973     3, 32|                 sąsiadów, zaś Balcerkówny rozkrzyczały od siebie najbliższym chałupom,
11974     2, 21|                  zapadała na samo dno tej rozkrzyczanej, lutej rozwiei żywiołów.
11975     2, 25|                gęsi siedzących na jajach, rozkrzykiwały po podwórcach.~A że dnie
11976     1, 5 |                   że nie wiada, kto ci to rozkupi.~- Są ludzie z Lipiec?~-
11977     3, 33|                  pierza, ni z mięsa! Gnat rozkwaszony. Cyganicha prosto. Ni postury,
11978     3, 32|                barzej na jaśnię powietrza rozkwitające sady, kieby te wielgachne
11979     3, 32|                sito i pluskał cichuśko po rozkwitających sadach.~- Chłopy wracają!
11980     2, 24|                chmur, grało w słońcu jako rozkwitły lnowy łan, gdy ;weń stado
11981     1, 11|               białych - jakoby ten zagon, rozkwitłymi kwiatami pokryty; szedł
11982     3, 32|                  bied, i długich miesięcy rozłąki się zbyli, bo każden z całego
11983     4, 38|                    skoro ich głos radosny rozlał się po świecie, to i pokrótce
11984     4, 43|                  skłębione tumany, słońce rozlało się kieby żółtko w piasku,
11985     4, 49|            zbiedzona, tak nieszczęśliwa i rozlamentowana, że wzięły ją ściskać płacząc
11986     4, 42|                szarzały kiej wody szeroko rozlane, a siwe od rosy zboża trącały
11987     4, 45|                   młodszy, sielny parob o rozlatanych ślepiach, cosik zamamrotał,
11988     3, 31|               pierwszą, to posłuchały jej rozlatując się kiej spłoszone kokoszki,
11989     2, 25|                  Boryna, bo naród już się rozlatywał zestrachany, ale na ten
11990     3, 32|            największą kupę zbereźników iż rozlatywali się z krzykiem. Dobre parę
11991     4, 45|                   Jasiu, od spodu, bo się rozłażą! - rozkazywał zgarniając
11992     3, 33|               klnąc siarczyście, oganiało rozłażące się stado i wrzeszczało
11993     4, 44|                 aż wójt zakrzyczał:~- Nie rozłazić się! A którego zbraknie,
11994     3, 36|                się go uczepił, już mu się rozłaził w pamięci jako te zgniłe
11995     1, 2 |            gospodarzu? - odpowiadał wolno rozlazłym, jęczącym, iście proszalnym
11996     3, 34|                kiej cepem: jeszcze mu się rozlecą! - dodał głośniej, bliżej
11997     3, 29|                walnął łopatą w garnek, że rozleciał się w kawałki, a żur z onymi
11998     3, 29|        roztrzęsieniu, jakby leda mgnienie rozlecieć się miało, aż Rocho dał
11999     4, 46|                 do chałupy, zaś strażnicy rozlecieli się pilnować sadu i obejścia.~
12000     1, 4 |                   lesie, to aż we wsi się rozlega?~- Mechanik jucha! Ale pięć
12001     2, 18|                galanto, aże na drodze się rozlegają śpiewania.~Nie pytał się
12002     2, 16|               cichych, skamlących głosów, rozlegających się w dzwonnicy... Nic,
12003     3, 33|               Jakby przed wójtową chałupą rozlegała się sroga kłótnia.~Juści:
12004     3, 26|                wszędy było tak wiośniano, rozlegle, jasno, chociaż i jeszczech
12005     3, 30|                widniał na niebie złocisty rozlew, świat przygasał.~- I to
12006     3, 30|          przychudłych z postu, radość się rozlewa, puszą się ano, paradują
12007     1, 6 |            kłębiła się i jaśniała w rzece rozlewającej się szeroko.~W domu młynarza,
12008     3, 32|                  oczyma po tym nieobjętym rozlewie pól rodnych, co pogarbione
12009     2, 14|                  i wzięła się biedzić nad rozliczaniem. Niemało się utrudziła nad
12010     3, 28|           parobkiem się wyręcza! - wołała rozłoszczona do ostatka wywalając jednocześnie
12011     1, 3 |          Podniesienie oczy podniesą, ręce rozłożą i westchną modlitewnie,
12012     3, 26|                    no i że nie było gdzie rozłożyć tej pościeli. Miała to kiej
12013     3, 26|                nimi urzędniki i cały sąd, rozłożyli się na plebanii. No, że
12014     3, 28|                   kiełbasy, a Jagustynka, rozłożywszy połcie na stole; uczynionym
12015     3, 34|                    tyle warta co ten trep rozłupany! Jużeśwa nawet myśleli,
12016     1, 12|                 ino się przyginali, brali rozmach, niecili rum nogami i z
12017     3, 36|                   nabrał dechu i szerokim rozmachem spuścił kosę, tnąc już raz
12018     2, 16|                   a głos mu się wzmagał i rozmadlał, i w śpiew prawie przechodził,
12019     3, 30|              pieśni słodko podzwaniają...~Rozmadlali się z wolna, że wargi się
12020     4, 41|              krzyknęła sprzed domu Hanka, rozmamłana była całkiem i omączona
12021     3, 33|            zawołano ją do izby. Organista rozmamłany całkiem, w gaciach jeno,
12022     3, 31|                 banda Cyganek, obdartych, rozmamłanych czarnych kiej sagany, z
12023     1, 11|                  z pawich oczek i gałązek rozmarynu, a od niej na plecy spływały
12024     4, 45|                     skarciła go łagodnie, rozmarzając się myśleniem, jak to on
12025     1, 2 |                  I tak rozmyślał, liczył, rozmarzał się gospodarsko, aż czasem
12026     2, 21|                   samego północka tak się rozmarzała postanawiając równocześnie,
12027     4, 45|             trzęsła głową patrząc w niego rozmarzonymi słodko oczami, nachylił
12028     3, 30|                   na ziemie... juści... - rozmarzył się Bylica dyrdając za dziećmi,
12029     4, 48|                   mama zabroniła mi nawet rozmawiać z ludźmi! Przecież... -
12030     3, 27|               Choć strażnik nas pilnował, rozmawiałem z nim dobrą godzinę.~- W
12031     2, 13|                    przeżerały na wskróś i rozmiatały niby tę słomę strupieszałą.~
12032     2, 24|                   powiew ściskał zdziebko rozmiękłe śniegi, że chrupały pod
12033     1, 6 |                  w płachtach, bo z powodu rozmiękłego gruntu dojechać nie było
12034     3, 33|                Podlesie, że już pojechali rozmierzać kolonię, że całe piętnaście
12035     3, 32|                  za jakimiś ludźmi, jakby rozmierzającymi role długimi prętami, a
12036     4, 38|                odpisze, zaś potem omentra rozmierzy, co komu.~- To już po żniwach
12037     2, 17|               drzewo już wycechowali, las rozmierzyli i po Trzech Królach rąbać
12038     4, 48|             spąsowiałych z nagła wargach, rozmigotał się płomieniami i wybuchnął
12039     4, 43|                   grążąc się w mgławych i rozmigotanych dumaniach, co ją oprzędły
12040     4, 45|              śliczny, kiej się nań patrzą rozmiłowane oczy!~A jaki to człowiek
12041     2, 16|                  a cięgiem chodził za nią rozmiłowanymi oczami i kieby przed weselem,
12042     4, 42|                 pazurów nie popuszczajta.~Rozminęła się w opłotkach z Mateuszem,
12043     2, 20|                  wilki się ano nad podziw rozmnożyły tej zimy i mało której nocy
12044     1, 4 |                  cichość zapadła, cichość rozmodlenia i serdecznej rozmowy z Panem,
12045     2, 24|               naród w pobożnym skupieniu, rozmodlony, zalegał gęstwą środkową
12046     1, 4 |           obłokiem pokrywały klęczących i rozmodlonych - a Kubę napełniały taką
12047     4, 45|                    i kiedy zapatrzyła się rozmodlonymi oczami w Jasia, któren biało
12048     3, 26|                złotymi włosami po cichej, rozmodrzonej od nieba wodzie, na brzegach,
12049     3, 33|                 Nie cygań. Wuj się z tobą rozmówi, no...~- Ja nie wygnałem,
12050     4, 37|            skończę trumnę, to się jeszcze rozmówimy - dokończył prędko i poszedł.~
12051     2, 19|                 trzymają. Sielne parobki, rozmowne, mądrale, przemyślne, z
12052     3, 31|                   toczyli górnie, jednako rozmowni byli, a obejście mieli delikatne
12053     4, 42|                 stały jeszcze potopione w rozmrowionych ciemnościach, ale na niebie
12054     2, 22|                   nich się nie turbuje ni rozmyśla, co tam będzie po śmierci,
12055     2, 18|                 miękko, by ino nie dać mu rozmyślać.~Ciepnął się, jakby go giez
12056     3, 30|                    ale zbrakło jej sił do rozmyślań, bo śpik ją zaraz z miejsca
12057     3, 28|                   zajęta pracą, a głównie rozmyślaniem, jak by odebrać połcie owe
12058     3, 32|                mogła już wytrzymać, bo te rozmysły przygniatały ją kieby kamienie,
12059     1, 7 |               szarwark, na drogę za młyn, rozmytą przez deszcze...~Ale wójt
12060     4, 38|                zaś rozkwitłe lny spłynęły rozniebieszczoną strugą kiej wody, ale już
12061     4, 46|             Józiną stronę, nie pozwalając rozniecać ognia. ~Stary przegryzł
12062     3, 29|                  w chałupach, by je znowu rozniecić tym młodym, poświęconym
12063     1, 12|                   powygniatają i ogacenie rozniesą.~Witek skoczył z batem,
12064     3, 33|             krzycz, Mateusz, jeszcze się, rozniesie.~- A doniesą mu, to będzie
12065     3, 28|                  Przyodziej się pieknie i rozniesiesz po ludziach...~- Jezus,
12066     3, 33|                   za szpondry.~Wrzask się rozniósł na całą wieś, wystrachane
12067     3, 30|                 znać o sprawie sołtysowi, rozniosło się też migiem po wsi, że
12068     1, 11|               jakby sto wrzecion, pełnych różnobarwnej wełny, wiło się po izbie
12069     1, 4 |                  białą, pełną szyję - pęk różnobarwnych wstążek zwieszał się od
12070     4, 37|               kolejkę, a Jagustynka chleb roznosiła.~Kobiety zebrały się po
12071     4, 40|                 dała głowę, jako wyraźnie roznoszą się jakieś głosy i głuche,
12072     4, 37|                   ścichały ani na chwilę, roznosząc się na całą wieś.~Dopiero
12073     3, 29|              świątek Pański, po zagrodach roznoszący Boże zmiłowanie a pociechy.~
12074     4, 45|               rzekła :~- Ja to plotów nie roznoszę. Macie oczy, to wypatrzcie
12075     3, 28|                    zdyszana, przejęta tym roznoszeniem kiełbas, i trajkotała.~-
12076     3, 35|                  jak groch sypnęły się po rozognionej twarzy.~- Taką krzywdę mi
12077     3, 32|                  chlustał nad bory słupem rozognionych uniesień...~A że sporo narodu
12078     2, 17|                      Trześnia, kwiatuszki różowe i pachnące! - szepnął Witek
12079     2, 19|           chusteczkę jedwabną, modrawą, w różowy rzucik farbowaną, a końce
12080     1, 2 |                jej piękne oczy o białkach różowych mętniały mgłą i ciężki,
12081     4, 49|                   brody, a wszystek świat rozpachniał się przywiędłą słomą, trawami
12082     4, 41|                   nad polami wisiała taka rozpachniona cichość, jaże w głowie się
12083     4, 41|             wysoko w pół nieba; nagrzane, rozpachnione powietrze obtulało pola
12084     4, 43|                  pól podnosił się upalny, rozpachniony wzdych i przejmował serce,
12085     3, 32|      niepowstrzymanie.~Gdziesik w nocy, w rozpachnionych sadach czy na polu, fujarka
12086     4, 47|                się ciurkiem, przez mękę i rozpacz szeptała:~- Powiedziały
12087     3, 31|                chudziaczką wyrabiało: tak rozpaczała, że i po dziecku nie poredziłaby
12088     1, 12|                  męce, ale przez te łzy i rozpacze jęły mu się wić postanowienia
12089     2, 19|                    dygocące przerażenia i rozpaczliwa, żalna niemoc...~Sam nie
12090     1, 6 |                  zapadały czarne, głuche, rozpaczliwe bezustannym, monotonnym
12091     2, 24|                  żywej krwie.~Jakiś krzyk rozpaczliwy zerwał się na kościele,
12092     2, 23|                 ciężkie zaczęły się nagle rozpadać i uciekać w różne strony,
12093     1, 6 |                  Rozdział 6~ ~Deszcze się rozpadały na dobre.~Już od samego
12094     2, 21|                  i głosy ludzkie, ale tak rozpadłe, że choć przystanęła nasłuchując,
12095     2, 23|                  od chmur, z tych dzikich rozpadlin, z których raz po raz wyfruwały
12096     2, 23|               rozprute i przez straszliwe rozpadliny chmur widać było w głębokościach
12097     3, 28|                       Rozdział 3~- Józia, rozpal na kominie i co jest garnków,
12098     1, 10|               stronie drogi było.~Siostra rozpalała ogień, a najstarszy chłopak
12099     3, 30|                się w serca i kieby słońce rozpalało w duszach, że dziwna błogość
12100     3, 30|              kiełbasy.~Wedle zwyczaju nie rozpalono ognia w kominie, kontentując
12101     2, 15|               wielce... Pietruś ino jakiś rozpalony, jeść nie je i matyjasi
12102     3, 32|                 wymykały się niekiej spod rozpalonych powiek. Nie poważyła się
12103     2, 14|             środkiem drogi i ciekawie się rozpatrywała po chałupach: świeciło się
12104     1, 12|                  szczeka, aż uszy bolą, i rozpędź tych chłopaczysków, szyby
12105     2, 25|                 rozbijał łby kolbą fuzji, rozpędzał i tak prał, że niech Bóg
12106     3, 32|                 dosłyszawszy krzyki kijem rozpędziła wisusów i wywiedła go na
12107     3, 34|            inaczej śpiewał, jak mu kupców rozpędzimy, zaś nie...~Ale już Grzela
12108     2, 25|               niesprawiedliwość; iż serce rozpękało z bólu, dusiła się w sobie
12109     3, 35|                 że dziw się jej serce nie rozpękło z radości i z onego żaru
12110     2, 23|                 brakowało, dziw serca nie rozpękły; ziemia usuwała się spod
12111     1, 11|                  zdało się, że ściany się rozpękną od tej ciżby i mocy, jaka
12112     3, 33|                sprawdzić, jeszcze gorące. Rozpętałem je i wsiadłem na gniadego,
12113     3, 27|                 się a puszyć bogactwem, i rozpierać na swoim, to i za tym by
12114     3, 30|                   ano, paradują strojami, rozpierają w kościele kieby dziedzice,
12115     3, 31|                    a wszelkie stworzenie, rozpierane jakąś lubością, darło się
12116     2, 14|                  wilczy głód pracy, takie rozpieranie sił, aż się przeciągnęła
12117     4, 44|               stójka jął ganiać kurczątka rozpierzchające po zbożach i drodze.~- Widzi
12118     3, 32|             swoimi. Ciąg się też porwał i rozpierzchał na strony, chałupami szli,
12119     3, 34|               bose nogi, jaże z wrzaskiem rozpierzchali się co chwila.~Sygnaturka
12120     3, 33|             pomdlałe, dmuchał we mgły, że rozpierzchały się na wsze strony, targał
12121     4, 43|                sieni w całe stado kur, że rozpierzchły się ze srogim wrzaskiem,
12122     3, 35|            wieczór.~Chłopi wracali wolno, rozpięte kapoty powiewały niby białe
12123     3, 28|                 wisiał w Borynowej izbie, rozpięty na orczyku przywiązanym
12124     1, 3 |              krzyżów; w podle, na prętach rozpiętych, nad dołami, w których paliły
12125     3, 33|                  a na nic by się człowiek rozpił...~Juści, co się źle działo
12126     3, 31|               dobrze go przedacie - mówił rozpinając kapot.~- Na chowanie pójdzie,
12127     1, 11|                   było poręczniej, kapoty rozpinali z gorąca, pokładali się
12128     2, 24|                 przyszli... Hanka!... - i rozpłakało się dzieuszysko całując
12129     2, 24|                udręce grzeszności swojej, rozpłakały się żalami wszystkie serca
12130     2, 18|                 to rzeknę, co? - szepnęła rozpłakanym głosem.~Zmilkli oboje. Zabrakło
12131     1, 6 |              poczerniałych, przemiękłych, rozpłaszczonych - to wybłyskiwały strugi
12132     2, 25|                    tak żywe, iż bezwolnie rozplątały się im ramiona, chłodli
12133     1, 11|                   tym . Boryna wczoraj na rozpleciny , dał jej osiem sznurków
12134     3, 27|                 te paciorki najbielsze, a rozplecione włosy burzyły się po białej
12135     3, 26|                   nie wiedziała.~Aż stara rozpletła ręce i pochyliła się ku
12136     2, 19|                nią, bo widział w modrych, rozpłomienionych oczach podziw i kochanie!
12137     4, 37|           ostatnim pokłonie.~Księża pieśń rozpłynęła się kajściś w powietrzu,
12138     2, 13|                nie zważał na niego.~Żydzi rozpoczęli zajadłe targi, Antek też
12139     4, 44|                stołu rozumiejąc, iż zaraz rozpocznie się zebranie, ale przeszło
12140     4, 47|                żniwa leda dzień miały się rozpoczynać.~Więc i w Lipcach, jakoś
12141     1, 3 |              głosem oznajmił, że sądy się rozpoczynają.~Potem sekretarz przeczytał
12142     4, 49|           poleciały na wieś po chałupach, rozpoczynając jakąś cichą i tajną robotę.~
12143     3, 30|                   co dobrodziej w tę porę rozpoczynał kazanie i rumor się czynił
12144     3, 26|                 rodzące się i struchlałe, rozpoczynało świętą ofiarę dnia, że wszystko
12145     4, 39|                   zaś do Jagusi, wieś się rozpołowiła, wszystkie bowiem kobiety,
12146     3, 33|                  dopłacili.~- Sam się nie rozporządza: dyć i kasjer pilnuje, i
12147     3, 31|           wszystkich i razem z Rochem jął rozporządzać, który do jakiej chałupy
12148     2, 20|                  gospodynią, bo ino Józce rozporządzał, co się ma robić, z Józką
12149     3, 27|              przemówi jeszcze i majątkiem rozporządzi.~Żarli się przy tym jako
12150     3, 31|                    Tak ano w mig wszystko rozporządził, że nie przeszła i pół godziny,
12151     3, 32|                 gardzieli.~To cichość się rozpościerała, że ino tupot nóg się rozlegał
12152     3, 33|                  z Józką: płótno zmoczone rozpościerały w sadzie.~Powiedziała o
12153     1, 7 |                 sam piesek z boru, to ino rozpostarł tę swoją świętą kapotę i
12154     3, 33|              przykucnąwszy pod przełazem, rozpostarła go na kolanach i znowu z
12155     3, 26|                   kwietniowe poranki, a z rozpostartych rąk świętych puszczała skowronki,
12156     4, 49|                   i rzekła:~- A wiesz, co rozpowiadają o tobie i Jasiu?~- Nie ciekawam
12157     3, 30|                      może cyganią, to nie rozpowiadam. Hale, gadu, gadu, a z czym
12158     4, 43|                   z nią i uważnie słuchał rozpowiadania o Szymkach.~- Nie wszystkim
12159     3, 31|                   Przyjdą opisywać, to im rozpowiecie wszystko, Michale.~Skubał
12160     4, 40|       przychowkiem, a kiej i to obejrzał, rozpowiedała szeroko o polnych robotach,
12161     3, 34|              między sobą i wszystko znowu rozpowiedzieli, radząc się go we wszystkim.
12162     3, 32|               Bożym świecie nie wiedzący.~Rozpoznała po głosach i drugie, że
12163     3, 26|           gdziesik po wsiach, jeszcze nie rozpoznanych w szarościach.~Słońce zaś
12164     4, 41|             Boryna! Jak się masz? - wołał rozpoznawszy go z bliska.~- Dyć szukam
12165     1, 5 |                   i na odrobek komornikom rozpożycza, to ino uśmiechał się na
12166     1, 5 |             grosza w zapasie nie ma.~- Bo rozpożyczacie... mało to macie po ludziach?...