Tom, Rozdzial

12167     1, 9 |                przechodzili - szli dalej, rozpraszali się wśród mogił, iż wnet,
12168     1, 12|                przepił raz i drugi, wziął rozprawiać z gospodarzami i przekpiwać
12169     3, 36|                   śmiechem z leda powodu, rozprawiała ze sobą i potaczała się
12170     2, 25|              szyby grały ogniami, kobiety rozprawiały po sąsiedzku przez sady,
12171     3, 36|               czasie obiadu szeroko o tym rozprawiano.~Południe przyszło upalne,
12172     4, 40|                jak wczoraj, to się z tobą rozprawię! - rozrządzała zwijając
12173     2, 18|                 przytłumione a jazgotliwe rozprawy Józki.~- Rajcuje, a ziemniaków
12174     4, 41|            luboście biły od niej i tak go rozprażało jej ciepło, że coraz zajadlej
12175     4, 37|           rozbełkotanym, białawym wrzątku rozprażonego powietrza.~Pomdlałe drzewiny
12176     4, 41|                 jagody.~Bór stojał cichy, rozprażony, pachnący i kieby ździebko
12177     3, 30|                  śpiewa i jako wszędy się rozpręża, kiej pierwsze słońce przygrzeje...~
12178     2, 23|               budzą się o wiośnie każdej, rozprężają nieśmiertelną żądzą, prą
12179     3, 35|            natomiast srogi gniew i tak ją rozprężał, jaże zaczęła biegać po
12180     1, 6 |           bezwiednie, jak do obejmowania, rozprężała się w sobie, bo ją brały
12181     4, 38|                jakieś straszne pragnienia rozprężały i wyginały... Już chciała
12182     3, 27|                wydzierała się jej dusza i rozprężone udręką serce krzyczało żalem
12183     2, 22|                kiej się dusza człowiekowa rozpręży jako to żelazo w ogniu,
12184     4, 49|              młotem, gniew nim zatargał i rozprężył grzbiet, już miał rzucić
12185     3, 32|                   Płomień ją ogarnął, moc rozprężyła przygięte plecy i taka radość
12186     4, 42|                syta, pasa popuścił, kości rozprostował i huknął wesoło:~- Bóg zapłać,
12187     1, 5 |                gospodarskiego głosu, więc rozprostowywał skurczoną duszę, rósł w
12188     2, 23|              cieniów, pękały jakby gromem rozprute i przez straszliwe rozpadliny
12189     1, 12|                   pióra poleciały kieby z rozprutej pierzyny, bo Łapa nie żałował
12190     1, 10|                  huczało, i deszcz iskier rozpryskiwał się spod młota i z sykiem
12191     3, 32|                drobniejszy, mżył cięgiem, rozpryskując się po skibach, a trzepiąc
12192     2, 23|                  wiada zgoła skąd, drgały rozprysłe, pełzające jakby głosy,
12193     2, 22|                 gotowa gwiezdnym deszczem rozprysnąć i tęczą się rozsnuć między
12194     2, 13|                  o stół, że w kawałki się rozprysnęła, i szedł ku drzwiom.~- Zapłaćcie! -
12195     3, 32|               puściły te parzące ogniwa i rozprysnęły się tak doszczętnie, jaże
12196     3, 33|                  chałupie też się z wolna rozprzęgało. Mogła to dopilnować wszystkiego?
12197     4, 43|                   zaś Józka śmiała się do rozpuku.~- Może go pies złapał,
12198     1, 12|                  A cóż to? Z cukru jest i rozpuści się w tym łajnie końskim?
12199     4, 39|               dawno trza ją było wygonić. Rozpuściła się kiej dziadowski bicz,
12200     3, 29|                Podniósł się był z ławy.~- Rozpuściłem swoją szkołę: święta; a
12201     4, 42|           kieliszka i jął po swojemu gębę rozpuszczać, to już oboje rej wiedli
12202     3, 32|                   wróble świergocą.~- Nie rozpuszczajta ozorów: i wiater czasem
12203     1, 11|             trzęsła od śmiechu, a one tak rozpuszczały gęby, aż młynarzowa zaczęła
12204     1, 2 |                  ratowanie chorej; to sól rozpuszczoną wlewali jej w gardło, to
12205     1, 11|                 pęki wstęg u kapeluszów i rozpuszczone na wiatr, kiej skrzydła,
12206     4, 45|                miejscami świerkowe zagaje rozpychały się hardo, pnąc się chciwie
12207     4, 45|                  po głowie, postanawiając rozpytać się obszerniej, lecz Antka
12208     2, 17|                  mnie słuchać nieletko.~- Rozpytaj się na wsi, kiej mnie nie
12209     3, 35|                jeno że jakaś była dziwna, rozpytywała o wszystko, turbowała się
12210     4, 43|                  wieczór, przeszła i noc, rozpytywałam się na wsi, pytałam nawet
12211     3, 29|                przy zjeździe do spowiedzi rozpytywali się pilnie o uwięzionych
12212     3, 32|                utrudzeni byli, zaś chłopy rozpytywały z cicha o folwarek spalony
12213     1, 5 |                drodze błoto, tutaj bite i rozrabiane tysiącami nóg, było już
12214     4, 40|          chrzęstliwymi, ciężkimi kłosami. Rozradował się głęboko, gdyż było pięknie
12215     4, 41|                  cosik kupię na jarmarku.~Rozradowała się taką łaską i dalejże
12216     3, 34|           Zdumieli się wielce i strasznie rozradowali taką możliwością, a Grzela
12217     3, 32|              kamieniem w całą kupę i w te rozradowane, śmiejące się gęby.~Szczęściem,
12218     2, 16|                  tam poszeptali i wrócili rozradowani, weseli, roześmiani i nuż
12219     4, 49|                jak i ci, którzy pozwalają rozrastać się złemu! Pismo święte
12220     2, 21|                   przegryzało na wskroś i rozrastało się w niej piekącą, nieustępliwą
12221     3, 26|                miedzami, na których gęsto rozrastały się grusze rozłożyste, górzyły
12222     3, 29|                  i jeszcze wapno w szaflu rozrobił do bielenia ścian i galanty
12223     2, 14|              chwila czerpał łyżką z michy rozrobione, płynne ciasto, rozlewał
12224     3, 30|              dzieucha musi być kiej lepa, rozrosła wszędzie, taka, co to jak
12225     3, 26|            początku świata, całe w sadach rozrosłych a w opłotkach.~Agata wlekła
12226     3, 31|                   drugiego w potrzebie! A rozrośnie się wtenczas po wszystkie
12227     4, 41|               głęboki cień drzew galancie rozrośniętych.~Księżycowy sierp zawisł
12228     1, 11|                    bych prędzej chłopaków rozruchać.~Najpierw zabawiali się
12229     4, 37|                   a kiedy powiał wiater i rozruchał pola i drzewa, to posypały
12230     1, 12|            rekrutów odstawić do powiatu - rozruchalic się ludzie, bo skoro wszedł,
12231     3, 27|             wodziła przygasłymi oczyma po rozruchanych drzewach po wodzie, kaj
12232     4, 42|                  od rosy zboża trącały go rozruchanymi kłosami, gdy zerwał się
12233     4, 39|                 zobaczy, że jego krwawicę rozrywacie jak wilki barana! I broń
12234     4, 39|                  ciężki, wzburzony szloch rozrywał jej piersi. Z lękiem patrzała
12235     3, 29|                pokazało, jednak miejscami rozrywały się niskie, białawe chmury
12236     2, 15|                    to do ludzi zagadywał, rozrządzał, naganiał, śmiał się, przekpinki
12237     4, 40|                   się z tobą rozprawię! - rozrządzała zwijając się sama jak fryga;
12238     4, 49|                  się jeszcze i ucieknie - rozrządziła wójtowa.~Na drodze stał
12239     2, 21|                 bez słowa, tak ją ułapiło rozrzewnienie za grdykę, że głosu nie
12240     4, 47|                 takiego drugiego - mówiły rozrzewnione kobiety, srodze przy tym
12241     3, 26|               szedł pochylony i zawracał, rozrzucający w półkole jakieś ziarno.~-
12242     3, 26|                  gmerało się kilka kobiet rozrzucających nawóz, że ostry, przenikliwie
12243     4, 41|             podorówce pod lasem komornice rozrzucały gnój, jaki Pietrek dowoził,
12244     3, 27|                   weźmie się z Witkiem do rozrzucania; co czasu zbędzie, to i
12245     3, 31|            krzyżem błogosławił albo i sam rozrzucił, a wszędy do pośpiechu przynaglał,
12246     2, 24|              pozrywano do samych zrębów i rozrzucono, że cała dróżka i pole wokoło,
12247     1, 6 |                    Z nowego nasienia była rozsada, dobrodziej przywieźli z
12248     3, 26|              szarej ziemie bladymi kłami, rozsady wschodziły pod przykrywą
12249     2, 19|                 wiadomo, to już urzędniki rozsądzą.~- Kiedy oni z dziedzicami
12250     3, 32|                   i pijana zgoła nadzieja rozsadzała jej duszę, że zeszła na
12251     2, 17|                  procesują, obiecałem się rozsądzić, by się sierotom krzywda
12252     4, 42|              oddasz biedniejszym - dodała rozsapana Płoszkowa wyciągając spod
12253     2, 13|               niebo wisiało nisko, śniegi rozścielały się grubym, puszystym kożuchem
12254     4, 46|                 że odpocznę nieco - rzekł rozsiadając między nimi. Jagusia zwaliła
12255     3, 36|          pożółkłych, zdeptanych wycinkach rozsiadały, się gęsto kopice i stogi,
12256     3, 30|              oknach otwartych, a staruchy rozsiadłe na progach przeiskiwały
12257     4, 37|                 ławami, że skoro się jeno rozsiedli, zaraz podano gorzałkę i
12258     3, 30|               przenajświętszym utajony, i rozsiewa wokół wesele, budzi omdlałe,
12259     3, 31|              nabożnym, sypkim rzutem ręki rozsiewali ziarna w spulchnione, czekające
12260     2, 13|                   się jakby z łańcuchów i rozskowyczoną, wściekłą zgrają biły w
12261     2, 13|                  uradzę, biedna, co?... - Rozskrzypiała się jej tak dusza, że rady
12262     2, 16|                 mgieł, ale świat się cały rozsłonecznił i stanął w takich migotliwych,
12263     4, 48|                   z oczów, a tylko kajś w rozsłonecznionych dalach, nad drogami, podnosiły
12264     1, 12|                  wietrzny, aż się i potem rozśnieżyło na dobre.~Śnieg sypał jakby
12265     2, 22|           deszczem rozprysnąć i tęczą się rozsnuć między ziemią a niebem.~
12266     3, 30|                 brzęcząca pajęczyna, jaże rozsnuła się w cichuśkim trzepocie
12267     4, 41|                Jagusia...~I kieby przędzę rozsnuwała różnoście o Jagusinych smutkach,
12268     1, 5 |                   i zimniej, i niżej dymy rozsnuwały się po nagich sadach, i
12269     4, 43|                  z oczów i tak się w niej rozśpiewała radość, że chciało się jej
12270     4, 37|              pieśni serdecznej.~I już tak rozśpiewani, a pełni jakowejś dufności
12271     2, 23|               strwożeni, milczący a pełni rozśpiewania, lecieli ze wszystkich sił
12272     4, 45|              słońca nad polami, kiej ptak rozśpiewany wysoko nad ziemią.~Cofnął
12273     1, 4 |                  z nagła uczynioną z głów rozśpiewanych, świateł płonących, barw
12274     1, 10|             frybra angielska potrzęsie! - Rozsrażał się coraz bardziej, bo go
12275     1, 2 |                   lasów księżyc w pełni i rozsrebrzał czuby drzew, i siał przez
12276     2, 14|        występowały zarysy budynków, białe rozsrebrzone dachy, czerniały ściany,
12277     1, 11|              przenikliwie, smutnie, kieby rozstajami płacze sieroce kwiliły,
12278     2, 14|                  którego dnia z kądzielą.~Rozstały się przed młynarzowym domem.
12279     2, 25|                oczami po ludziach wodził, rozstąpiali się przed nim czyniąc wolne
12280     1, 11|                 do Dominikowej; naród się rozstąpił, a oni go wiedli do izby
12281     1, 2 |                 pobiegł przodem.~Baby się rozstąpiły, a Witek, który cały czas
12282     1, 7 |             środkiem ludzi, kieby z nagła rozstąpioną ulicą, gna z wywieszonym
12283     4, 44|                  zakrzyczał uroczyście:~- Rozstąpta się, ludzie! Naczelnik!~
12284     3, 27|                 luby, z którym się ciężko rozstawać, kiej znowu rozległ się
12285     3, 36|                podwinęli portki do kolan, rozstawili się pobok i wparłszy drzewce
12286     3, 29|              Naraz poruszyli się wszyscy, rozstępując a chyląc pokornie do ziemi,
12287     2, 18|                 jak te drzewa wielgachne, rozstrzępione taczały się po świecie i
12288     3, 26|                  słów pacierza, które się rozsuły po duszy palącą rosą, to
12289     2, 24|                  się kiej te krwawe perły rozsuwały po zimnej podłodze.~Msza
12290     3, 30|               wszystkie strony, a tak się rozswawolili, że nawet Jaśka Przewrotnego,
12291     3, 29|           przyniósł ze stawu; gdzie znowu rozswawolone dzieci do posłuchu napędzał...~
12292     1, 11|                   bo to mogę. Ocknęłam na rozświcie i cięgiem mi w głowie stoi
12293     2, 25|                  aż głęboka, cicha radość rozświeciła mu twarz, poruszył ustami
12294     3, 34|              warknął na muchy, a niekiedy rozświegotane jaskółki śmignęły wskroś
12295     1, 12|                  chycą.~Ino czasem wróble rozświergotane wrzaskliwą bandą wpadały
12296     4, 48|                sama zrodziła i kieby ptak rozświergotany leciała nad omroczone pola,
12297     2, 13|                   się zajęły płomieniem i rozświetliły nieco.~- Naleciało go tyla,
12298     3, 30|               Zajrzała przez okno do izby rozświetlonej: pan Jacek stojał w pośrodku
12299     3, 28|        zaszlachtował, ten zaraz nazajutrz rozsyłał w podarunku najbliższym
12300     1, 11|                  nic, ino jakby kto tęczę rozsypał i bił w nią wichurą, że
12301     4, 44|                  głosować przeciw szkole, rozsypali się po placu i nie bacząc
12302     4, 41|            wszystko wygasło ze szczętem i rozsypało się w popiół, bo ozwała
12303     3, 35|         pastwiskach pod lasem gmerały się rozsypane stada, dym niebieską strugą
12304     3, 28|                   ten piasek dusza mu się rozsypie żałosny.~Zaniesła się płaczem
12305     1, 3 |                  wylatywała zza pazuchy i rozsypywała się po drodze.~Boryna pogroził
12306     4, 43|                   uczynił się dziki mąt i rozszalała się taka zawierucha, że
12307     3, 36|                   odpowiedzi posypały się rozszlochane słowa i rzęsisty płacz.~
12308     3, 34|                  płaci, ale i bić gotowy.~Roztańcowała się karczma na dobre, z
12309     3, 36|         płomieniami; wszystko zdawało się roztapiać w rozżarżonym powietrzu,
12310     2, 14|            głębokim, czasem wzdychali, to roztapiali duszę w tej głuchej, martwej
12311     3, 28|             karczmę i wzięła się na prawo roztaplaną, polną dróżką.~Miarkowała,
12312     4, 43|                  zadumana, smutna i jakaś roztęskniona.~- A ja co? ten badyl suchy,
12313     2, 18|                krów szukała wymion, i tak roztkliwiona szczęściem, że dopiero idąc
12314     2, 24|               Właśnie byli rozwlekli taką roztlałą kupę, gdy któryś, bodaj
12315     3, 32|               kwiat pachniał i bzy ledwie roztlałe, pachniały zboża, wody i
12316     2, 24|                ciemnościach gdzieniegdzie roztlałych płomieniem stoczków, mrowił
12317     3, 26|              wschodzie zaś, jako zarzewie roztlewające spod ostygłych popiołów,
12318     3, 32|            pachnącym powietrzu.~Dzień się roztoczył słoneczny i cichy, wiater
12319     3, 34|            wrzaskiem brodziły po rowach i roztokach, ptaki ćwierkały w gąszczach,
12320     3, 34|                  na niebie świeciły złote roztoki, to się gęsto kwaterowali
12321     2, 25|              Lipce jakby przepadły w tych roztopach, boć ledwie ano mógł rozeznać
12322     2, 24|            przymrozek jeszcze się był nie roztopił w odwildze, ze strzech kapało
12323     2, 13|                  uchwycił, zginęły drogi, roztopiła się wieś cała i wsiąknęła
12324     4, 38|         ochraniały, dziw się wszystko nie roztopiło; a w tej nagrzanej i sennej
12325     3, 26|                wlekły się kiej to szkliwo roztopione; za młynem rozlewały się
12326     2, 13|                 spadało ciężko, niby kadź roztopionego żelaza, z której buchały
12327     3, 26|               ruchający ciężko, niby wody roztopów wiosennych, biły w czarne
12328     3, 26|              ślady wielkich śniegów i wód roztopowych.~- Wycierpieli się ludziska
12329     4, 38|              zacisnął kaszkiet i poleciał roztrącając ludzi. Przed plebanią natknął
12330     2, 25|               chwila spadnie i świat cały roztratuje.~A za nimi niesły się płacze,
12331     4, 49|                   wymyślą se co niebądź i roztrząsają se la zabawy! - mówili poważniejsi.~
12332     4, 37|               wschodów.~Świt już gęstniał roztrząsając się kieby ta zamieć śniegowa.~
12333     4, 38|                  piórki, a granie koników roztrząsało się po polach kiej ten nieustający
12334     4, 44|                porwały się z dachu krążąc roztrzepotaną białą chmurą.~- Mołczat! -
12335     4, 41|                 czubaty wóz, bych się nie roztrzęsał po drodze, i spokojnie poredzał
12336     3, 29|                  wieś wyrwie i po świecie roztrzęsie.~Uspokoiło się dopiero nad
12337     3, 29|           wszystko było w takim dygocie i roztrzęsieniu, jakby leda mgnienie rozlecieć
12338     2, 19|                  skoczył już za nim, stał roztrzęsiony, nieprzytomny i wodził pustymi
12339     3, 29|                  się paliły lampki, w tym roztrzęsionym kurzu mącznym i mroku nie
12340     3, 32|                   chałupy.~Tak się w niej roztrzęsło, że ani sposób iść było.~
12341     4, 38|                kto jeno ślepie na wszyćko roztwierał szeroko, kto się aby cisnął,
12342     3, 36|                      Zachwiał się Boryna, roztworzył ręce, jak w czas Podniesienia:~-
12343     4, 44|           rozkazujący:~- Szkoła być musi, rozumiecie! Słuchać i robić, co wam
12344     3, 32|               dnia z nią siedzę, a oczy i rozumienie mam. Nacierzpiała się ona
12345     2, 25|                   porębie gasić ogniska i rozwalać poukładane sążnie, a baby,
12346     3, 34|                   że chałupy dziw się nie rozwalają, tyla w nich siedzi, bieda
12347     3, 33|                  a Niemcy będą na włókach rozwalali.~- To podkup ich, a nie
12348     1, 10|                 łbów dworskich siekierami rozwali, to zaraz będzie sprawiedliwość!~-
12349     2, 22|                   że dziw się chałupa nie rozwaliła od tych wrzasków, gonów
12350     3, 26|                 musieli, Płoszce Stachowi rozwalili łeb, a drugim dostało się
12351     3, 29|                 to nie wiecie?... Stachom rozwaliło chałupę!... cud boski, że
12352     3, 36|            pomroki śmiertelnej, niebo się rozwarło przed nim, a tam w jasnościach
12353     4, 39|                  kieby w jakąś głąb nagle rozwartą, i drżała niby to źdźbło,
12354     3, 27|               natknąć na jego oczy, wciąż rozwarte.~Juści, że był jej obmierzły,
12355     3, 32|                 bych co ino przypadnie do rozwartego łona, pożywić się mogło
12356     4, 49|                  trup, a w oczach szeroko rozwartych gorzało ponure płomię grozy
12357     3, 34|                   nie są i przódzi dobrze rozważą, czy im wojna z nami pójdzie
12358     4, 43|                pole? - spytała po długich rozważaniach.~Nastusia jęła pokazywać
12359     4, 44|                   stary Płoszka po długim rozważaniu wyrzekł niespodzianie:~-
12360     3, 28|                 muszą, jakże...~Mówili co rozważniejsi, że się nijakiej prawdy
12361     4, 49|              powściekali, bo co jeno było rozważniejsze, pozamykało się w chałupach
12362     2, 15|          człowieka, a ta ni wyrozumie, ni rozważy, jeno bele co klepie. Powiadają,
12363     3, 35|                zrazu przeciwny, ale skoro rozważył, że inaczej nie można, całą
12364     3, 30|                miasta wraca, na dobre się rozweseliły. Chłop był wyszczekany,
12365     3, 26|                   wsi na przełaj, a Żyd z rozwianym chałatem zabiegał mu drogę.~-
12366     3, 29|                 zawlekanym kieby piaskami rozwianymi, zaś nad kościołem jakieś
12367     2, 14|              trzech workach przywieźli...~Rozwiązała wory i w jednym z nich na
12368     1, 5 |                już uwagi na Żydów, którzy rozwiązywali worki po kolei i oglądali
12369     2, 13|           przeciągały zgniecione kadłuby, rozwichrzały sine grzywy, zielonawymi
12370     1, 6 |              znowu. Stara ogładzała długo rozwichrzoną kądziel, potem pośliniła
12371     1, 7 |             rozczerwienił się, łeb mu się rozwichrzył i pot gęsto pokrył mu czoło;
12372     3, 32|            prętami, a zaś przy krzyżu, na rozwidleniu dróg i kole stogów spalonych
12373     3, 26|             dojrzanych, i tak się galanto rozwidniało, iż ano bory wyrastały dokoła
12374     3, 28|                  się leda pacierz całkiem rozwidnić...~- No... niechby przyszło
12375     3, 36|            wyminąć, lecz nagle odskoczył, rozwidniło mu się na mgnienie, błyskawicą
12376     3, 35|                 oczy się przyćmiły łzami, rozwiedła ręce i z ciężkiem westchnieniem
12377     2, 25|                 szli naprzód nieustannie, rozwiedli się w szeroką ławę i z wolna,
12378     3, 27|                 miał owiązaną szmatami, a rozwiedzione szeroko ręce zwisały martwo
12379     2, 21|                  tej rozkrzyczanej, lutej rozwiei żywiołów. Jeno popłakiwała
12380     4, 49|                  przez chmury, ciemnicę i rozwieję przelatywały modre łyskawice,
12381     4, 43|                   serce, jaże się prężyła rozwierając ramiona. To siedziała w
12382     3, 30|                  się Lipce.~Dzień się już rozwierał kiej to modre oko, jeszczech
12383     4, 40|              przeróżne głosy.~Hanka, jeno rozwiesiwszy przeprane szmaty na płocie,
12384     3, 28|            czerwone a tłuste, i co trochu rozwieszała je na żerdce nad kominem.~-
12385     1, 5 |            chomątami na kołkach i uprzężą rozwieszoną.~A potem powroźnicy i ci,
12386     4, 39|                  dojrzawszy ojcowy kożuch rozwieszony w kącie na drążku jął go
12387     4, 37|              miecie, i nie wiada, kaj się rozwiewa...~I ty się masz panem wszystkiego
12388     3, 29|                  ziemi, by jej kiecki nie rozwiewało.~- Nie śpiesz się tak, jeszcze
12389     3, 33|                   kiście bzów i czeremchy rozwiewały zapachem. Powietrze szło
12390     3, 32|              chorągwie, co się jęły zaraz rozwijać na wietrze, trzepać i błyskać
12391     1, 5 |                 śliczności! - wykrzyknęła rozwijając wstążkę tę samą, co się
12392     1, 7 |       rozchlustany, któren niby ptak jaki rozwijał ciężkie skrzydła, bił nimi,
12393     2, 16|             pokryło się rosą świetlistą i rozwijało się nad światem modrą płachtą,
12394     1, 4 |               kadzielnych buchało słońce, rozwijały się na wietrze pochylone
12395     3, 32|                   w krzach, choręgwie się rozwinęły nisko pochylone i ludzie
12396     4, 38|                   migotały rzędy świateł, rozwinięte chorągwie niby ptactwo łopotało
12397     3, 29|              byłoby biedy na świecie nie!~Rozwiódł ręce w onej niemocy ciężkiej
12398     2, 23|             majaczyły jakoby przez szare, rozwleczone dymy, że świat cały zdał
12399     3, 32|               jękliwym chórem, że litania rozwlekła się nad polami, niby ten
12400     1, 3 |                     wzionem, co miały psy rozwłócyć... poskarżyły, przysięgły,
12401     3, 32|                  ruszały się białe opary, rozwłócząc kieby przędzę na wszystkie
12402     2, 25|                 tam i nuż je rozdzierać a rozwłóczyć po lesie, by i śladu nie
12403     4, 48|                dym ciągnął się z komina i rozwłóczył po całej izbie, co trochę
12404     3, 32|                Osłaniając światło rękoma; rozwłóczyli się po wąskiej drożynie,
12405     3, 32|             choręgwie zwisły, a naród się rozwlókł na staje, że jako te kwiaty
12406     3, 35|              Byłby czas: dyć wszystko się rozwodzi jak te koła bez luśni.~Doszli
12407     3, 34|               jęła się skwapnie a szeroko rozwodzić.~- Kaj to Józka? - przerwał
12408     3, 30|                 wzdychy i te ręce szeroko rozwodzone. Klękali kornie cisnąc się
12409     3, 33|                 woza, to biegnij potem za rozworą z wywieszonym ozorem! pod
12410     3, 35|                   toby ino spacerowały! - rozwrzeszczała się przed chałupą.~Zaś Balcerkowa
12411     3, 30|                 wraz z całą chmarą dzieci rozwrzeszczanych i tak się cisnących, że
12412     4, 49|                   i prać nią te wszystkie rozwrzeszczone pyski, a obcasami tratować
12413     3, 29|          wrzaskiem, kiej to stado indorów rozwścieczonych. Kobusowa zaś uwijała się
12414     2, 24|                 minucie!...~Uląkł się jej rozwścieklenia, zatargało mu się cosik
12415     3, 31|                 za hardość, ale stary się rozwścieklił na dobre. Prostował się
12416     4, 47|                   ożenić, kąsały go kieby rozwścieklone psy.~Nie odpowiadał na jego
12417     2, 24|                niej na czoło przez gęstwę rozwścieklonym, huczącym potokiem; podniósł
12418     3, 31|             pogwary; stare jeno się żarły rozwścieklonymi ślepiami, zaś Płoszkowa
12419     3, 35|                 Nowe dybki sobie szykują. Rozwydrzyły się chłopy na dziedzicu
12420     1, 12|                   wody szumiące... na dno rozwytych wichurą borów.~A gdy wesele
12421     3, 32|            bialuchną i tak śliczną, iż do róży polnej podobną.~Ona zaś
12422     3, 31|                miętsi płakali z nią razem rozżalając się nad stratą, gdyż bez
12423     1, 10|                niczego- szepnęła kowalowa rozżalonym głosem.~- Nie ma to na to? -
12424     4, 41|             pierzynę wietrzy a wzdycha...~Rozżarł się na te słowa kiej pies
12425     2, 15|                tego i Mateusz dzisiaj był rozżarty jak ten pies, kłócił się
12426     3, 26|              ostygłych popiołów, jęły się rozżarzać zorze czerwone.~Mgły się
12427     3, 32|                 na zielonkawym zaś niebie rozżarzały się zorze ogniste. Z łąk
12428     2, 19|                  ino te głownie w kominie rozżarzane wichurą pędu, sypały iskrami
12429     1, 4 |               leżało na sercu niby węgiel rozżarzony, bo aniby mógł wypowiedzieć,
12430     3, 32|             zapachami niby z trybularzówv rozżarzonych; wiśniowy kwiat pachniał
12431     3, 32|             pomagając zagadywał z cicha i rozżarzonymi ślepiami obejmował, a przycierał
12432     2, 13|                  pewnie nawiała ta chęć i rozżarzyła mu serce niepowstrzymanym
12433     4, 38|                 pola i sady zalane pożogą rozżarzyły się kiej ogień migocąc białawymi
12434     3, 31|               stokrótkami rozbielone albo rozzieleniałe wierzbowymi pędami.~Przychodziły
12435     4, 37|                  w której jeszczek barzej rozzieleniły się pola i sady, a wody
12436     3, 30|              rozczochrane głowy wyglądały rozziewane na świat Boży, któren stojał
12437     3, 26|                 trybularzów biły z łąk ku rozzłoconemu niebu, a ptactwo i stworzenie
12438     4, 43|                  Wyrwała mu się z pazurów rozzłoszczona.~- Jeszczek raz me tkniecie,
12439     3, 33|                  wszystkiego? Parobek się rozzuchwalał coraz barzej, snadź przez
12440     1, 4 |                półkwaterki... to już cały rubel?... Jakże?... dwa... - majaczyło
12441     2, 13|             stanęła zgoda na czterdziestu rublach i dwóch złotych postronkowego
12442     3, 36|                bladych przypomnieniach, w ruchach zatartych jak skiby na rżyskach
12443     3, 26|                kilku staruchów ledwie się ruchających, a z parobków jeden ino
12444     4, 48|                     mruknęła stara.~- Nie ruchajmy tego! Proszę was ze szczerego
12445     4, 44|                  się z kupy jakiś głos.~- Ruchajta się, ludzie! Ja tu po urzędzie,
12446     1, 4 |                   muchy w smole! Jewka, a ruchajże się. Ganiała gdziesik po
12447     4, 41|                 kobiety, bych się prędzej ruchały! Tak go już cosik ponosiło,
12448     3, 33|             czerwonymi płomieniami, a już ruchano się wszędy galanto.~Wiater
12449     2, 22|                  każde drzewo mówi, każdy ruczaj śpiewa, każdy ptak jest
12450     2, 22|             buchały krwawą pożogą; na one ruczaje szli srebrne, pełne śpiewań
12451     1, 10|      niewystudzony i od ukrytego zarzewia rudawy jeszcze - zorze dogasały,
12452     3, 34|                   już prosto do Stachowej rudery.~Pan Jacek siedział na progu,
12453     2, 13|              dworem się widziała przy tej ruderze; co chałupa, nawet obora
12454     2, 13|                   słońca, spadały kłakami rudnymi, to sypały się barwione
12455     1, 10|                   złośliwy wił mu się pod rudymi wąsami.~- Byłeś pono u dobrodzieja?
12456     3, 26|               boki klombu, któren się już rudział kieby szczotką żelazną tymi
12457     3, 31|                   trzęsły się po dołkach, rudziały szczawie, perze kłuły się
12458     3, 29|                zabawę starczyło - ale już ruinę i opuszczenie widać było
12459     3, 33|            obrzucały, broniąc od zupełnej ruiny, gdyż kapliczka była odwieczna,
12460     2, 19|                 Płoszkówna kiej georginia rumiana i w sobie wielce podufała,
12461     4, 38|                 koniczyny, a stokrotki, a rumianki dzikie, a tysiąc inszych,
12462     4, 40|                   ledwo widny spod ostów, rumianków i szczawiów.~- Na mokro
12463     3, 29|                  siebie.~Stary ostał przy rumowiskach, w progu ano siedział opatrując
12464     3, 29|                  i pilnych robotach.~Przy rumowisku ostała jeno sama rodzina
12465     2, 23|                 te wiewy pieszczące młodą ruń, a dusze jako ten dzień
12466     1, 2 |                   zwinięte w kłęby brudne runa owiec i worki z pierzem.
12467     2, 23|                   brudnymi i poszarpanymi runami chmur, kieby to stado wołów
12468     4, 40|            polśniewał mięciuśką, wilgotną runią traw; jakby toczył się strumieniem
12469     3, 30|               chciało, śpiewać, tarzać po runiach zbóż mięciuchnych i chłodnymi
12470     4, 48|             frycówkę, że mnie popamięta z ruski miesiąc! A i tobie może
12471     3, 35|            przeczytać nie potrafi, zaś po ruskiemu też ani me, ani be... Młodsze
12472     4, 44|            nauczają, prawda, ale i tak na Rusków nas nie przerobią, boć żaden
12473     2, 25|                  bo może wleźć do kopców. Ruszajże się prędzej, kiej mówię! -
12474     4, 49|                   się dźwignąć z miejsca, ruszało do żniw, że nawet dzieci,
12475     3, 32|                  ogniste. Z łąk za młynem ruszały się białe opary, rozwłócząc
12476     1, 3 |                bata, jucho, z miejsca nie ruszysz, co?~Wyminął go i zajrzał
12477     4, 41|               czym wykupić, to i musiałem rużie dźwigać. Jeno zrazu, pókim
12478     4, 45|        najdufniejszą, żarliwy krzyk serca rwący się w czas Podniesienia.
12479     3, 33|              próbować gardzieli, wyciągać rwaną nutą, wzbierać mocą, jaże
12480     4, 47|                 Jęczała rzewliwymi słowy, rwanymi ze samego dna udręczonej
12481     4, 47|            zrobiło się tylachna skrzętu i rwetesów, że wieś wyglądała jakby
12482     2, 16|                 pełno było wrzawy dzieci, rwetesu, gęgliwych głosów gęsich,
12483     2, 16|               ogromną, ze wszystkich serc rwiącą, aż pod te święte nóżeczki
12484     2, 23|                 dzika i wzburzona płynęła rwiącym potokiem z serc wezbranych
12485     3, 28|               siedzą, że młynarz przysłał ryb cały więcierz i że po obiedzie
12486     4, 41|              przyjacielskie powiadki kiej ryba przynętę i dławił się nią,
12487     2, 22|            plusków; w bory zaklęte, gdzie rycerze, wielkoludy, zamki one;
12488     3, 27|                śmierć będzie miał letką i rychłą. Spodziewali się jej co
12489     4, 45|                    ale latoś wszędy żniwa rychlejsze.~Dziedzic zapytał go o zebranie
12490     1, 11|                     Pewnie, Pan Jezus nie rychliwy, ale sprawiedliwy...~- O
12491     1, 6 |                  dzierżyła żelazną ręką i rychtowała ich na dziewki, żeby ino
12492     4, 47|                  ostro sposobić do żniwa, rychtowano na gwałt drabiny i moczono
12493     3, 27|          opiekował; był nawet dobrodziej, rychtowany na sprzeciw przez Dominikową.~
12494     4, 38|                  któren kręcił się wpodle rychtując przyczajonym dziobem w jego
12495     4, 49|               nieco, napotkał go Mateusz, rychtujący niedaleczko drzewo na kowalowy
12496     4, 37|                 Juści, co nie do ślubu go rychtujem, a jeno do trumny.~Nie mogła
12497     2, 13|                zawodziła nieprzytomnie.~- Rycz, to ci ano ode łba odciągnie,
12498     3, 32|                    niech go odbierze! Te, ryfo jedna, konia samego porzucasz,
12499     1, 7 |                   Nim na kolana, kiej nie rykną płaczem i kiej nie zaczną
12500     3, 30|             boleśnie ścisnęły dusze, jaże ryknęli wraz z płaczem, krzykiem,
12501     2, 25|                   nad głowy, i sto piersi ryknęło wraz, kieby piorunami.~-
12502     1, 5 |                    A za nimi ciągnęły się rymarze z chomątami na kołkach i
12503     1, 3 |                się nie rzuci pod kulasy - rymnąłem kiej długi. Opętana czy
12504     1, 7 |                   naród poznał i kiej nie rymnie przed Nim na kolana, kiej
12505     1, 3 |                  niby stare przekupki nad rynsztokami, pełnymi śmieci, kur, Żydziąt
12506     1, 5 |              wozach, pod ścianami, wzdłuż rynsztoków, gdzie ino miejsca było,
12507     3, 30|               cudakiem i piać, a wszyscy, rypiąc kijami i nogami do wtóru,
12508     2, 22|                przebieraną nutą, chłopaki rypnęli kijami w podłogę i nuż przykrzykiwać,
12509     3, 35|            miarkowali od razu, kijaszkiem rysował po ziemi podleskie pola,
12510     1, 9 |               imion wypominanych jękliwym rytmem wznosił się wciąż nad wrótniami,
12511     1, 4 |                 potężnie, dzwonki poczęły rytmicznie dzwonić, lud pochwycił wtór
12512     1, 11|           przyśpiewywały:~Niesiem rosół z ryżem-~A w nim kurę z pierzem!~
12513     3, 31|                 obroków przysypuje, konie rżą... i za bróg chodzi, bo
12514     4, 49|                   konie obgryzały drabiny rżąc przy pustych żłobach, boć
12515     1, 3 |         półbochenkiem chleba, stary kupił rządek bułek dla Józi i zabierali
12516     3, 31|               głucho drogi, a spod sinych rzadkich mgieł jęły się wytaczać
12517     3, 29|                   całkiem ciepła i mgłami rzadkimi otulona, ale tak jakoś weselnie
12518     3, 28|                tym chleba pytlowego, parę rządków bułek, śledzi coś z mendel,
12519     4, 41|              stronie, dzielnie zwijał się rządząc i bacznie wszystkiego doglądając.~
12520     3, 28|             zarznąć.~- Cóż tu Antek ma do rządzenia? jego to?~- A juści, że
12521     1, 3 |                 strzałką białą na czole i rżała cicho.~- Cichoj, mała, cichoj!
12522     1, 6 |                  kłębiła się i jaśniała w rzece rozlewającej się szeroko.~
12523     4, 47|                 siebie, ciesząc się każdą rzeczą i chwaląc przed kobietami,
12524     3, 27|              przestanku, a jakaś niewidna rzeczka mrowiła się po kamieniach
12525     1, 3 |                 krzyków.~Ale świadkowie w rzeczywistości nic nie zeznali prócz plotek
12526     2, 22|             baśniowe marzenia stawały się rzeczywistością- umierali prawie z zachwytów
12527     1, 11|            przeciągał, jakby rozdmuchując rzednące ciemności; oknami naglądały
12528     3, 26|                   wlekły się wskroś mgieł rzednących i świtów.~Dzień się już
12529     1, 12|                  nisko nad ziemią grubym, rzednącym zwałem, staw leżał martwy,
12530     1, 5 |               stał wóz przy wozie, i to w rzędów parę, że środkiem i z trudem
12531     2, 13|              tylko że już coraz suchszy i rzedszy, to nocami przedzierały
12532     1, 8 |         przegryzkę. ~Przepili parę razy z rzędu, aż oczy pojaśniały wszystkim
12533     3, 32|                     Hanka, co była szła w rzędzie z najpierwszymi gospodyniami,
12534     4, 45|                  w borach rosną drzewa, w rzekach jest woda i sieją na polach,
12535     2, 14|                   czego potrza, niech ino rzekną - to czy z leguminy, czy
12536     4, 38|                już powstrzymując złość.~- Rzeknijcie swoją prawdę, kiej nasza
12537     4, 40|               uginały się pod nogami kiej rzemienne pasy, zaś gdzieniegdzie
12538     1, 3 |             odpasywał szeroki, twardy pas rzemienny.~- A dyć nie bijcie, a dyć!
12539     3, 36|                  za nim źrebak, któren ze rżeniem jął się dobierać do klaczy,
12540     3, 34|              naraję... młodą, jedrną kiej rzepa! Postaw, bracie, półkwaterkę... ~
12541     2, 25|                 całej wodził się za łby z Rzepczakami, ale nim się doń dobrał,
12542     2, 19|              przyśpiewki, pozostali tylko Rzepeczaki, którzy mieli zanocować,
12543     2, 19|                 na podziw wyrosła, biała, rzepiasta dziewka i pierwsza we wsi
12544     4, 45|                   Ja wiem, że każdy sobie rzepkę skrobie, ale i bez to jest
12545     3, 31|             dolega, jutro może przyjść na Rzepki.~- I na każdą wieś, panie
12546     4, 38|                 Józia, a kto tak szczerze rzępoli?~- A Witek! Wyuczył się
12547     4, 49|               dzieuchy, a jakieś skrzypki rzępoliły drygliwą wielce nutą.~Przed
12548     4, 40|          spleśniałe wody, pokryte zieloną rzęsą.~Na kapuśniskach nie było
12549     3, 33|            organiścina.~Teresce jeszczech rzęsistszy grad posypał się z oczu.
12550     2, 19|              karczmie zaś zabawa już szła rzetelna, muzyka rznęła co sił i
12551     3, 32|                  tam zbierało, by się coś rzetelnego dowiedzieć.~Wójt snadź wstał
12552     1, 10|                 co, nie tak?...~- Prawda! Rzetelni jesteście, prawda... ale
12553     1, 11|                  ją całkiem rozebrało, że rzewliwego płakania wstrzymać nie mogła;
12554     3, 30|               spamiętać, i coraz ciszej a rzewliwiej, że zaś go noc całkiem okryła,
12555     4, 48|            lamenta, posłyszał i jej płacz rzewliwy, ale zrozumiał, co nie po
12556     4, 46|                 Józka buchnęła skomlącym, rzewliwym płaczem.~- Zostańcie z Bogiem,
12557     4, 47|                 ostatnią dziewkę!~Jęczała rzewliwymi słowy, rwanymi ze samego
12558     1, 7 |                 ukradkiem oczy, bo tak je rzewnością przejęła dola Pańska i ta
12559     1, 2 |            niezmierną spoglądała na krowę rzężącą, to przez opłotki na drogę
12560     4, 41|                  pod nóż, kiej ten cielak rzezakowi?~- Głową muru nie przebiję! -
12561     3, 27|                  onych świątków w drzewie rzezanych; otwarte szeroko oczy patrzyły
12562     3, 34|                  podrobnie. Stary jeszcze rzęzi, a ta jak suka... Nie powtarzałabym
12563     1, 10|                  a w piersiach mu cięgiem rzęziało...~- Jedliście śniadanie,
12564     1, 12|            bezwładny, dychał coś niecoś i rzęził przez zwarte zęby, że trzeba
12565     1, 5 |                    Hale, już tu targowali rzeźnicy maciorę, ale mało dają...~-
12566     3, 33|          Niezgorzej poszlachtowani, co? I rzeźnik lepiej nie poredzi... Ale
12567     1, 5 |                 co się cisnęły.~A w podle rzeźników, jako te braty rodzone,
12568     4, 38|                 zaś drudzy wychodzili się rzeźwić, gdyż raz po raz skrzypiały
12569     2, 16|                  na mrozie pod dzwonnicą, rzeźwił się i nabierał powietrza,
12570     4, 45|                 kiej trup. Cichuśko było, rzeźwo i mroczno, pachniało pleśnią
12571     3, 34|             przegarniał pochylone zboża i rzeźwość mocna i weselna biła od
12572     4, 40|                  liście i trawy, zawiewał rzeźwy, krzepiący chłód.~Niskie,
12573     4, 38|              brzękadłami drygał wesoło, i rznęły wraz od ucha, uroczyście
12574     4, 37|             pykając fajeczkę godził go do rznięcia drzewa na Stachową chałupę.~
12575     1, 12|                   bym nie trzymał za tym! Rzuć ino kamuszkiem w krzaki,
12576     1, 12|                  kulasami po ludziach nie rzucaj! ,~- Z Walentową idź w parę,
12577     2, 22|                  gdzie mocarze, co górami rzucają, gdzie skarby nieprzebrane,
12578     2, 25|             okrwawieni, pobici, a mimo to rzucający się na całe kupy.~Tak się
12579     1, 1 |                   nie będziecie.~- My nie rzucalim na gruszki, ino że tam jest
12580     4, 38|                   me, bo się ozgniewam!~- Rzućcie te torbeczki, prędko, żeby
12581     2, 19|               jedwabną, modrawą, w różowy rzucik farbowaną, a końce od niej
12582     2, 24|                  to ani chybi z pięściami rzuciłyby się do niej.~Chłopi zaś
12583     2, 21|              poznał ją zaraz z pierwszego rzutu i przyłożył koniom po bacie,
12584     2, 15|                  domu, bo cięgiem mdlał i rzygał krwią. Po księdza nawet
12585     3, 29|               miejscami, a gdzie płową od rżysk i ugorów, strugami wód łyskającą,
12586     1, 1 |                któraś dojrzała, że od wsi rżyskiem bieży Józka Borynianka. ,~
12587     1, 1 |                  wraził krój błyszczący w rżysko, śmignął batem, konie pociągły
12588     1, 9 |                się świeci i ludzie jakieś są- zawołał Witek ze strachem
12589     4, 42|               ostał z obcych jeno Jambroż sączący flachy do sucha, zaś młodzi
12590     1, 3 |          zalepionym papierem, przez który sączyła się krew.~Sądy nie były
12591     1, 12|               poczerniałe sęki, z których sączyły się na ściany żywiczne strugi,
12592     3, 33|                   Nastka, że to ino wąski sadek ich dzielił.~- No cóż? co
12593     4, 39|                   odbijało kiej po starym sadle, że jeno pluł wspominając
12594     2, 25|         szamotania słychać było.~Taki się sądny dzień zrobił, że i wypowiedzieć
12595     3, 33|                   się ku uśpionym jeszcze sadom i rymnął w gąszcze, że z
12596     1, 3 |                koronkę, aż wreszcie drzwi sądowe się otwarły i naród począł
12597     1, 3 |                   biegnącej na przestrzał sądowego domostwa.~Po lewej stronie
12598     1, 5 |          pójdziemy do okręgowego, do izby sądowej - a nie darujemy.~- Zaśbym
12599     3, 34|                ucieknie, albo da w zastaw sądowi pięćset rubli.~- Rychtyk
12600     1, 5 |               kiej ją wóz ruszy - odrzekł sadowiąc się na przednim siedzeniu,
12601     2, 22|                  próżnicy; na rajcowanie.~Sadowiły się wielkim kołem w pośrodku
12602     1, 3 |                  zaczęte.~Ale przed domem sądowym, co stał zaraz w rynku,
12603     3, 30|            sprawiedliwe po prawice swojej sadzać w chwale wiekuistej! Jako
12604     3, 31|                 gmerały się rzędy kobiet, sadzących ziemniaki, a gęsto po czarnych
12605     2, 22|                  między swoich komorników sadzał.~Puszył się tym Jastrząb,
12606     3, 31|             sielnie honorując chłopów, że sadzały ich na pierwszych miejscach,
12607     2, 25|                 opłotki i stała grząskimi sadzawkami w obejściach, a że zaś śnieg
12608     4, 45|           przejmował go lubością; kajś ze sadzawki zakwakała kaczka i rozchodziło
12609     3, 29|                zaś do sądu podali, że się sadze zapaliły!...~- A mnie to
12610     3, 29|                  przebierać z dołów przed sadzeniem, wodę z pól spuszczać, gnój
12611     2, 16|                  mgieł, to obwalił drzewa sadzią jakby tymi szklanymi strużynami
12612     3, 29|                   nie orał, nie siał, nie sadził, boć co tam w roli paprali,
12613     1, 4 |                   Kłębów...~- Zjadłbyś! A sadziłeś je to, co? Powtórz "Wierzę".~-
12614     1, 11|                  skokliwymi przyśpiewkami sadzone, jako te pasy nabijane,
12615     1, 8 |                     Czarny był,.. jak ten sagan był czarny... - zmierzył
12616     3, 29|              przywędzona, w mniejszym zaś saganie kiełbasy parkotały, że po
12617     4, 38|             kościele, gdy jegomość okadza Sakramenta.~Ten i ów pociągał nosem
12618     3, 30|             dobrodziej z Przenajświętszym Sakramentem jął zstępować ku narodowi
12619     2, 22|               turbacji, by nie pomarł bez Sakramentów i pojednania z Bogiem; to
12620     3, 26|            brakuje.~Stara wnet pozbierała sakwy i jęła się w sionce skrobać
12621     3, 28|                 kiszek i onych grubaśnych salcesonów. Hanka siekała mięso z jakąś
12622     1, 4 |               świętych; to dzwonki krótką salwą dźwięczały, to dymy kadzideł
12623     3, 32|                   z minuty na minutę.~Nie samać jedna tak biadoliła, nie,
12624     4, 42|                 niego.~- Mojaś, Nastuś... samaś mi się dała... już cię nie
12625     2, 18|              niego pisali do komisarza.~- Samem ją podpisywał i twardo będę
12626     2, 22|                  gdzie Madeje, gdzie kije samobije, a one Lele-Polele, a one
12627     2, 22|                  za cieniami pokutujących samobójców; w pustych rozwalonych zamkach
12628     1, 11|                prędzej się weźmie...~- To samom mówiła wójtowy, jak o zmówinach
12629     3, 29|                 błocie kiej świnie łaziły samopas po drogach, statki gospodarskie
12630     3, 31|               Juści, że całe dni leżała w samotności, tyle jeno ludzi widując,
12631     2, 24|                  na serce, poczuł się tak samotnym, zbiedzonym i nieszczęśliwym,
12632     4, 39|               skargę, mogą was pokarać za samowolę i gwałt. Nie mieliście prawa
12633     3, 27|                  by nie miarkując niczego samu się wygadał, długo się biedząc,
12634     2, 24|                  Witek musiał to wieźć na saneczkach, boby sama nie udźwignęła,
12635     2, 13|                bałwany okrutne czynili, a saneczkami się ciągali, że te ich piski
12636     4, 41|                 orać, zabrał więc pług na sanice i założywszy wałacha pojechał
12637     2, 13|                  roznieśli w dwie strony, sanki przesunęły się wnet i utonęły
12638     2, 13|                 rwały z kopyta podrywając sankowe pudełko kiej piórkiem, a
12639     1, 11|               będą, czekają jeno mrozów i sanny.~- Niech cechują, na wycięcie
12640     2, 13|           chlipała, a gdy krasula poczęła sapać i lizać ją po głowie i plecach,
12641     3, 35|                  i wolniej, powstrzymując sapania i kije zaciskając; serca
12642     3, 35|                  słuchamy!~Cichość padła, sapanie a krótkie przydechy się
12643     4, 39|            Przymilkły na to oczymgnienie, sapiąc jeno a dysząc, Dominikowej
12644     1, 3 |              obaczy, czyje ono; o, ten ci sarn nos kiej kartofel, te same
12645     3, 32|          przemykając się lękliwie kiej ta sarna spłoszona. I ją poniesły
12646     2, 24|               ktoś niektoś poszeptywał do sąsiada wskazując nań ukradkiem.~
12647     3, 31|           chałupach od gwarów, biegali po sąsiadach rozważać i dziwować się
12648     4, 41|               jazgotała zajadle, że zaś i sąsiadka dłużną nie ostawała, to
12649     3, 29|                 dzieciach, o kłopotach, o sąsiadkach i o tym wszyćkim, w czym
12650     1, 1 |              redlinę, szeptała Jagustynka sąsiadkom:~- A pono pierwszy do obrony
12651     4, 44|           zeszłoroczne szkody przypominał sąsiadowi, kto folgę jeno dawał wątrobie,
12652     3, 32|              łysicy, a rozglądając się po sąsiednich rolach pogadywał z wójtem:~-
12653     2, 20|                  po sąsiedzku...~- Wilcze sąsiedztwo, a na takiego najlepszy
12654     1, 2 |                  wójta, to wama pomogę. W sąsieku u belki ją powiesić - będzie
12655     2, 25|             ogniska i rozwalać poukładane sążnie, a baby, z Kozłową na przedzie,
12656     2, 23|                kraje szli, na wskróś tych scen nadludzkich, wszystkich
12657     3, 27|                   miłowań i szałów, z dni schadzek i przytulań, całunków i
12658     4, 39|           wiadomość.~- Coś letko wama idą schedy, letko! - ozwał się drwiąco
12659     4, 44|                cały półkoszek napitków.~- Schlają się jak łoni.~- Abo to nie
12660     1, 7 |                  jak się jeden albo drugi schlasz - chudoby i dobra stróżem
12661     4, 43|              jęczmiona pożółkły, zaś żyta schły przed czasem, bielejąc płonnymi
12662     3, 31|                 swoją stronę poszła.~Wójt schmurniał, na próżno oczekując, że
12663     4, 41|             budzić Hanka. Podniósł na nią schmurzoną twarz, lecz taki dziwnie
12664     3, 34|                ognie błyskawic ozdzierały schmurzone niebo, oczy wyżerając blaskami.~
12665     4, 37|                  ziemię, pogasły gwiazdy, schmurzyło się całkiem i jakby jeszcze
12666     3, 33|               czeka. A on tam chudziaczek schnął w kreminale i Bożego zmiłowania