Tom, Rozdzial

12667     3, 34|               ręku wolniuśko zstępował ze schodów. A kiej się jako tako ustawili
12668     2, 15|               mnie poniechaj i z drogi mi schodź, bo jak mnie kiedy złość
12669     2, 25|                  pewnikiem wiedział o jej schodzeniach się z Antkiem. Nie pilnował
12670     4, 38|                ale już coraz więcej ludzi schodziło się na plac przed kościołem,
12671     2, 22|                     straszno... jeno żona schorowana wywlekła się z barłogu na
12672     1, 10|                   rzadko zachodził, że to schorowany był i ledwie się już ruchał.~
12673     4, 49|               nawet dzieci, nawet stare i schorzałe, nawet pieski rwały się
12674     1, 12|              położonej wołał Kuba słabym, schorzałym głosem, wołał długo, ale
12675     3, 31|              wiatru w polu: kto ukradnie, schowa ładnie.~Dobrze już było
12676     4, 46|             zaskrzeczała nieprzytomnie:~- Schowałam go pewnie pod siebie, co?
12677     4, 41|                 Przeciek go w kieszeń nie schowałem! - odburknął Antek.~- Ja
12678     1, 5 |                   po świecie, i zaraz się schowało za chmury; a już przed wieczorem
12679     3, 27|            odbierę mu, bo mój.~- A kaj go schowasz, by ci nie odebrali?~- Już
12680     4, 38|                Rozdzieliła ich gęstwa, że schowawszy za gors obrazik, długo toczyła
12681     3, 27|                   odebrali?~- Już ja taki schowek umyśliłem, że i strażniki
12682     3, 30|                nie kujnął, i poniesłem do schowka. Ino pary z gęby nie puść,
12683     2, 20|                kąta, gdzie by mogła głowę schronić, i tej łyżki warzy! Zarówno
12684     1, 7 |                   że i ptaszek by się nie schronił....~Ale co przysiadł, to
12685     2, 13|                głosów ptactwa szukającego schronisk, strasznych wołań pustek
12686     4, 45|               dobrze już znała te samotne schroniska, dobrze wiedziała, kaj go
12687     2, 19|                jeno od _karczmy dochodził schrypły śpiew Jambroża, któren swoim
12688     4, 49|                  spowiedzi! - Aż głos jej schrypnął ze zgrozy,~- A nie. Ksiądz
12689     4, 41|                czekałam!~Głos miała jakby schrypniętyod rosy.~- Mogłem się to księdzu
12690     3, 30|            osowiały i markotno patrzał.~- Schuchrało się panisko, że ledwiem
12691     3, 26|             gniazd swoich.~Stare to było, schuchrane, słabe i ledwie dychające,
12692     3, 32|                tak, jak mój zeszłoroczny: schylać się nie było po co.~- Kuropatkom
12693     4, 38|                poręczę...~- Bóg zapłać! - schyliła mu się do nóg. - Może Rocho
12694     4, 47|                 gdy dzień miał się już ku schyłkowi, a izbę zalały czerwone
12695     4, 49|                  wszystkim przykazaniom i ściąga na wieś gniew Boży i jego
12696     3, 30|                się głodzą i pasami na noc ściągają, by ino nie pogrubieć. Taka
12697     4, 37|                   śpiewa.~Noc się z wolna ściągała na świat, więc już do cna
12698     3, 33|                    Ostatnie stada do obór ściągały; od wsi, z pól, z miedz
12699     3, 32|                 to może i do wieczora nie ściągną...~- Jakże; razem ich puszczą,
12700     3, 33|            podporami wesprzeć... klamrami ściągnąć... dyć... - jąkał stary
12701     3, 26|              jedno... Dobrze, iżeście już ściągnęli do chałupy... roboty tyla,
12702     3, 30|                 idź, przyodziewy jeno nie ściarachaj i sprawuj się dobrze! Psy
12703     3, 33|         wygodziłabym waju. Na pochówek je ścibałam, ale kiejście w takiej potrzebie,
12704     1, 2 |                   zasadzę ją i niechta se ścibie, zawżdy coś uścibie". No
12705     3, 29|              wysypywały, tylko wiater nie ścichał, a naprzeciw, mocy jeszczech
12706     1, 12|                 Takiś to majster! Taki se ścichapęk, lelum polelum, a z dziedzicem
12707     1, 12|                  mu zatkał gębę kożuchem, ścichł, bo zemdlał z bólu. Oporządził
12708     2, 23|                  przysłoni słońce i świat ścichnie, omroczy się i w żałości
12709     1, 11|                drudzy zasie, barzej z nóg ścięci, to i pod płotami legali,
12710     3, 35|                strumieniami a wraz z nimi ściekała pamięć wszyćkich bolów dawnych,
12711     2, 16|                dopiero pociecha się ojcom ściele! To dopiero radość, że oni
12712     3, 31|                   nie rozpozna, zaś cegłą ścierają jaże do kości te miejsca,
12713     3, 34|             przyniósł flachę, wysłuchał i ścierając na stole porozlewaną gorzałkę
12714     3, 26|                 się szare i utytłane kiej ścierki ugory; to płachty zielonawe
12715     1, 3 |              którzy z pługiem ciągnęli na ścierniska; którzy. na wozach brony
12716     1, 1 |                    co się snuły nisko nad ścierniskami - poglądała żałośnie, aż
12717     1, 4 |     przesłoneczniony dzień wrześniowy.~Na ściernisku, tuż za stodołami, pasł
12718     4, 49|                 pomsty za taką krzywdę... ścierpcie ino...~Zaś Jagusia w postronkach,
12719     3, 28|                  Hale! zdrowe były, takim ścierwom nic się złego nie stanie -
12720     1, 2 |                  jak w błoto! Do miski to ścierwów aż gęsto, a przypilnować
12721     4, 38|             wszystkie strony, po drogach, ścieżkami, na miedzach, czerwieniły
12722     2, 13|                gdzieniegdzie przekopywali ścieżki między chałupami, odwalali
12723     2, 14|              zawróciła sprzed kościoła na ścieżynkę utorowaną środkiem zamarzłego
12724     2, 25|                wiater, że ziemia jęła się ścinać w grudę i obmoknięte, czarne
12725     1, 10|                    wyiskrzona, przymrozek ścinał ziemię, księżyc wisiał wysoko
12726     1, 3 |                 to zagnać je do grabienia ściółki, a ty mógłbyś kołki pozabijać
12727     3, 33|                 minuty na minutę, a serce ściskając strasznym żalem i przerażeniem.~
12728     2, 19|                 sobie kupą całą, kije ino ściskali między kolanami, popijali
12729     1, 7 |                  usiedzieć nie mogły, ino ściskały dygocząc z uciechy kolana
12730     3, 28|                 rzucając w kąt maglownicę ściskaną w garści, buchnęła się na
12731     3, 32|                  poczuć się w gromadzie i ścisku, w tej przejmującej wrzawie
12732     4, 44|               ciżby, ale chłopi w mig ich ścisnęli między sobą, a ktosik im
12733     3, 30|         przypomnienia krzywd tak boleśnie ścisnęły dusze, jaże ryknęli wraz
12734     1, 7 |               ostro spojrzy na nią albo i ściśnie mocno... to się w niej wszystko
12735     2, 25|              ciężko jako te chłopy w boju ściśnięte a parte jedne przez drugie,
12736     3, 36|                  głosu już nie wydobył ze ściśniętej gardzieli, chciał uciekać,
12737     4, 40|               wróci - westchnął z dziwnie ściśniętym sercem. - Nie sposób. -
12738     4, 44|               ludzie oprzytomnieli nieco, ściszając się nawzajem.~Naczelnik
12739     2, 24|                   rozpadał się na bryzgi, ściszał, aż nagle przymilkł całkiem
12740     4, 38|                izbie chodzili na palcach, ściszali głosy, przymykali okna i
12741     4, 40|                  przeszło, i wzięła nucić ściszonym, a tęsknością nabranym głosem:~
12742     3, 30|                 Bylica.~- Znaliście go? - ściszył głos oglądając się na kowalową. ~-
12743     3, 26|                  bez duszy, a powiedają - ściszyła głos obzierając się strachliwie -
12744     3, 30|             Kościół już był jakby nabity, ściżbiony naród kłębił się i wrzał
12745     2, 22|                kiedy prawdę powie, a kiej scygani !~- Wszystko jest bez to,
12746     3, 35|      rozwścieczony z bólu oddawać zaczął. Sczepili się kiej psy i taczając
12747     1, 5 |                  drewnianych, na których, sczepione za uszy, wisiały szeregi
12748     1, 10|                   nagich, z dróg, z sadów sczerniałych i pokurczonych i obsiadły
12749     3, 32|                   duszy nie wypatrzył pod sczerniałymi od pluchy topolami.~Choć
12750     4, 40|                całkiem rozgorzało, a staw sczerwienił się od zórz, narobiła takiego
12751     3, 33|                   po sobie, a kobiety się sczerwieniły powstrzymując śmiech. Nie
12752     3, 36|                  pod każden wieczór, kiej sczerwienione słońce kłoniło się nad bory
12753     3, 34|                stojali kupkami nad stawem sczerwienionym od zórz, gdy się pokazały
12754     4, 45|               przysłoniła piersi rękami i sczerwieniwszy się kiej wiśnia uciekła
12755     2, 17|                 że chociaż nie zasnęła, a sczezło z jej pamięci wszystko i
12756     3, 31|          niezmożony i nieprzyjacioły jego sczezną niby śniegi! Obaczycie,
12757     4, 37|                  świętym miłosierdziu.~- "Secundum magnam misericordiam Tuam..."~
12758     1, 3 |                  oczki chytrze skakały po sędziach niby wiewiórki.~- Wy Bartłomiej
12759     1, 11|                  dachy, i już przytrząsał sędzielizną ziemię.~Późno już było,
12760     1, 3 |                   ławnikowi, ten oddał to sędziemu, który kiwnął głową potakująco.~
12761     1, 3 |            rozkładał papiery a patrzył na sędziów, jak stanęli przy wielkim
12762     1, 3 |                  czepcem zawadzała o stół sędziowski.~- Świadkujecie?~- Niby
12763     3, 34|                  toporzyskiem, gdzie jaki sęk odciupnął siekierą i cięgiem
12764     3, 29|                Kłębowa nie mogła poradzić sękatemu pniakowi, a Paczesiowej
12765     3, 28|                   i tak wóz się w polu po sękle zarzyna.~- Parę dni dobrego
12766     1, 3 |                    chrząknął, spojrzał na sekretarza i grubym, donośnym głosem
12767     3, 34|          żartobliwie:~- Nie łasym cudzych sekretów, a nic tu, widzę, po mnie...~-
12768     2, 15|                  wyszczerbił się topór na sęku, a potem zaś, zaraz z przypołudnia,
12769     1, 5 |                  skończył szkoły, nie. Do seminarium pójdzie na księdza...~-
12770     2, 17|                  cisza ją zbudziła z tego sennego rozmarzenia, z żalem się
12771     4, 38|           płomieniami.~Cichość była coraz senniejsza, że już niejeden zachrapał
12772     1, 3 |                   że go ta cisza mroczyła sennością, to poglądał przez kolumnadę
12773     3, 26|               Boże, niewidzialne ręce nad sennymi ziemicami i żegnając światłością
12774     3, 30|                  kawale kiełbasy, szynki, sera, chleba, jajek i placka
12775     4, 45|                   oczami, jak przyjacioły serdeczne, jak braty rodzone, nawet
12776     1, 6 |               Mógłby zapis zrobić - rzekł serio wytrząsając fajkę na trzon.~-
12777     1, 5 |             wełniakami; która z jajkami a serkami, a grzybami, a masłem w
12778     1, 3 |     niesprawiedliwość bo las był wspólny, serwitutowy, aż sędzia skinął na Jacka,
12779     1, 10|                  mleko jest... że masło i sery do miasta nosi i ten grosz
12780     2, 25|              których pioruny nie zmogły i setki lat nie skruszyły, a topory
12781     2, 13|                  leciał drugi, dziesiąty, setny!~Wyły już stadami, lały
12782     2, 24|                  topniały albo podmiękłe, sflażone zieleniły się od pluchy
12783     2, 15|               niemroźny, bo jakoś od rana sfolżało mocno, gwiazd było niewiele,
12784     2, 25|              westchnął żałośnie i ruszali sfornie, mocno i w milczeniu, i
12785     4, 42|                   posmutniała, wielce się sfrasował i kiej przysiedli pod żytem,
12786     3, 33|                chałupami.~Tereska sielnie sfrasowana wróciła do domu.~Mieszkała
12787     4, 44|                    Płoszka odszedł wielce sfrasowany, pisarz zaś dalej wywoływał
12788     3, 30|                brak kiele niego, żeby nie sfrunął.~- To opatrz krowy i do
12789     3, 31|              gdakać poczęły strachliwie i sfruwać z gniazd.~- A dyć chociaż
12790     1, 4 |                zielonym, omszonym dachu i sfruwało na ganek.~Ksiądz chodził
12791     3, 27|                  jedzenia przygarścią, że sfruwały z grzęd skwapliwie, koguty
12792     3, 36|              dobrze on wie, że kaj Miemce siądą, tam się już żaden Żydek
12793     2, 20|                 sami, kazał mu przy sobie siadać, odchrząknął, tabaki mu
12794     3, 26|                  kancelarii na przewiady. Siadajcież... strudzeni pewnikiem jesteście.
12795     4, 41|                przysiadając na kamieniu - Siadajże, to sobie pogadamy! Śliczna
12796     3, 28|              końca tej ludzkiej marnacji. Siadłam przy Agacie, kiej już ksiądz
12797     3, 27|            Odbiegła strojów z niechęcią i siadłszy w oknie czesała jasne, bujne
12798     1, 6 |                   kolacji. Jagna ze starą siadły do kądzieli przed kominem,
12799     1, 1 |                    A stara ino w kościele siaduje, a na książce się modli,
12800     4, 43|                całymi godzinami przy niej siadywał, gałęzią bronił od much
12801     4, 41|                 to już przy jednej chorej siadywała! Nie baczycie, jakem to
12802     4, 48|                    pod gruszę, kaj nieraz siadywali wraz z Jagusią.~Juści, co
12803     3, 27|                   posłyszeć coś niecoś.~- Siądź przy mnie...~Rozkazał stary
12804     3, 30|                    do stołu Pańskiego nie siądzie."~- "Kto ino wyrzeka na
12805     1, 11|           Opieprzone słone flaki,~Jedzże, siaki taki!~Muzyka zaś zasiadła
12806     3, 32|         doprawiona i idzie kiej bór.~- Ja siałem jeszcze na Palmową, a dopiero
12807     4, 40|                   i szczawiów.~- Na mokro siali! Spyskał rolę kiej świnia!
12808     1, 12|                  cicho, porankowe brzaski siały na świat posępne, nieprzeniknione
12809     4, 40|                idzie! Ojcowego to jeszcze siania! We dworze nie lepsze! -
12810     3, 36|                   Hanka wciąż była zajęta sianokosami na równi z całą wsią, dopiero
12811     4, 37|                   się kiej te przejmujące siąpania deszczów jesiennych. A ludzie
12812     3, 30|           chłopaka, co to był niezguła, a siarczystego parobka chciał udawać. Stojał
12813     3, 27|                   makuchu ugotować.~- Już siarę odpuszcza, próbowałam dzisiaj.~-
12814     3, 28|                Babciu, wam byłby już czas siąść na pokutę w kruchcie i te
12815     3, 29|               poniósł garnek na plecach w siatce od serów, drugi zaś chłopak
12816     2, 18|                   hamany, kare całkiem, w siatkach czerwonych, z piórami na
12817     1, 9 |                jako ten ptaszek duszony w sidłach, dopiero Kuba go odnalazł
12818     4, 49|                   wparł się w zagon i jął siec, spokojnie nasłuchując zarazem
12819     3, 33|                  cóż, nie poredzi! Miemcy siędą, będą się panoszyć, a ty,
12820     4, 40|            miesckie jedzenie, co ochotnie siędę przed miską ziemniaków z
12821     4, 40|                przedanie!~- Na gospodarce siedlim, to i po gospodarsku trza
12822     4, 49|                tej ziemie i tych ludzkich siedlisk.~Buntował się jeszcze, ale
12823     3, 29|                  Wełniak nowiutki ma całe siedm łokci pół piędzi, samej
12824     4, 46|                   przyjrzał się żandarmom siedzącym w ganku i jakoś mocno zaniepokojony
12825     2, 23|                    Najmilejsza moja!...~- Siedziałeś z tyłu, czułam, ale bojałam
12826     2, 16|              ciągnęło chyłkiem ku ludzkim siedzibom, pod brogi pełne; gdzie
12827     1, 6 |                 takim błocku łazić... nie siedzielibyście to w chałupie i pacierze
12828     1, 3 |                      Hę?... karany?~- Czy siedzieliście w kozie?~- To niby w kreminale?...
12829     2, 23|             ozdarły zajączka.~- Od wiatru siedzim, to i nie zwąchały.~- Bojam
12830     3, 28|                  zawróciła z pół drogi.~- Siedzisz w chałupie, stróżujesz,
12831     1, 2 |              która do chłopskich kołtunów sięgająca, która paparuch a latawiec
12832     3, 29|              ledwie nosem ogona końskiego sięgające i przez żadnej mocy, to
12833     2, 21|                  rosło, podnosiło w górę, sięgało, zda się, nieba, przysłaniało
12834     1, 8 |                  i po stołku, a do kudłów sięgła i po pyskach sprała, a posłuch
12835     2, 18|                  zawżdy, jak ino pamięcią sięgnę, to zawżdy służył u Borynów.~-
12836     2, 17|              odrzekła pozdrowieniem i nie sięgnęła po wodę święconą, a przeszła
12837     3, 32|                 niesły jak ptaki, ale nie sięgnęły w kołującym locie innych
12838     4, 37|                 lękliwy szmer albo wydarł siej skądciś głos jakiś dziwny,
12839     4, 45|             drzewa, w rzekach jest woda i sieją na polach, to po co ta drukować
12840     3, 31|                    wszędy dojrzał chłopów siejących, pługi w orce, ludzi przy
12841     1, 1 |               samym błogosławiącym ruchem siejby; z tym samym świętym rzutem
12842     3, 29|                 ni na rozkolebane drzewa, siekące gałęziami. Jazgotali cosik
12843     4, 38|                  jednak, chocia jazgotała siekającym, prędkim głosem, kieby te
12844     3, 28|              grubaśnych salcesonów. Hanka siekała mięso z jakąś ponurą wściekłością,
12845     1, 9 |             jeszcze by nie...z pół garści siekańca dostała w bok... a beczała
12846     3, 33|                  pomieniał się stryjek za siekierkę kijek! Zlecisz z woza, to
12847     3, 36|               grzbiet wyprostować i znowu siekł zawzięcie ostawiając za
12848     3, 34|             ścierwę rózgami pod kościołem siekła! - zaczęła znowu wrzeszczeć
12849     4, 43|                 powiedając; gdzie będą co sieli.~- A skądże to weźmie nasienia?~-
12850     4, 41|                  słońca, jakbyś wiedział! Sielnieś zadufany w siebie i rozumiesz,
12851     4, 40|       poprzerabianych żółciznami - kupiła siemię zapaskudzone i nie przewiała!~
12852     2, 16|                  wyniesła z dobry garniec siemienia lnianego i sześć jajek.~-
12853     1, 2 |             komina z okapem, co stał przy siennej ścianie, było niecoś swobodnego
12854     1, 5 |                    jakaś kobieta spała na sienniku w kącie, przykryta paltem. -
12855     3, 32|           szerokim... Hej, deszczyk ci to siepie kiej czyste złoto, ciepły
12856     4, 42|             ugłaskać, choć się ta jeszcze sierdził na babie gadanie, że odeszła
12857     4, 38|              sobie dam! - przechwalał się sierdziście.~- Pomogę mu, Jaguś, we
12858     4, 38|                   zdrowie, co pamiętasz o sierocie.~- Sierota jucha, a kałdun
12859     4, 43|               nikto nie stoi - westchnęła sieroco.~Kajś w pół drogi spotkała
12860     3, 30|             gęstwy, a bolesne przypominki sieroctwa żywym ogniem zapiekły.~Jakże,
12861     3, 28|                  Westchnęły obie na swoje sieroctwo i opuszczenie.~- Kiej Stacho
12862     1, 12|             utrudzenia, utulić swój płacz sierocy we wrzawie ludzkiej; między
12863     1, 9 |              ludzkich, i płakał rzewnymi, sierocymi łzami..:~- Matulu! Matulu! -
12864     4, 37|                   Jeno te żałosne lamenty sierot nie ścichały ani na chwilę,
12865     1, 8 |                  mnie, Pietrze, pijcie... sierotam jest...- bełkotał niewyraźnie
12866     2, 17|           obiecałem się rozsądzić, by się sierotom krzywda nie stała, jechać
12867     4, 45|                   pszenicy, gotów się dać sierpom, ptakom czy wichrom, bo
12868     4, 45|              stalił kosy i nacinał ostrza sierpów; zajrzał i na ogrody, kaj
12869     1, 2 |               nieco i z oblazłą na bokach sierścią, oganiał graniastą, obwąchiwał
12870     1, 3 |               wieźli a worki pełne ziarna siewnego; którzy znów zasię wykręcali
12871     3, 32|              powschodziły, a równe, jakby siewnikiem posiane.~- Modliczaki dobre
12872     3, 26|            obróbkę, czas na orki, czas na siewy, czas na wszystkie roboty,
12873     1, 12|                twarzy, płakał rzewnie, aż sięzanosił, jak to dzieciątko ukrzywdzone.~-
12874     2, 22|              takie, te bogactwa, te moce, śIiczności takie, króle takie, gdzie?~
12875     3, 30|                Przewrotnego, któren się z sikawką od gaszenia pożarów zaczajał
12876     3, 30|             zabiły.~Chłopaki już latały z sikawkami, sprawiając sobie śmigus,
12877     2, 24|             serdecznie, a nawet Kłębowa i Sikorowa zaraz z wieczora poszły
12878     2, 13|                pieski jazgoczą...~- Ni, w Sikorowym obejściu naszczekują - powiedziała
12879     3, 32|           sołtysowa!... Kłębowa Kasia!... Sikorzanka Hanusia! - wołały wszystkie.~-
12880     3, 29|                  na pożegnanie, skinął na Sikorzynę, by szła za nim, i wyciągnąwszy
12881     4, 42|                dopiero przed wieczorem:~- Silne piekło ci zrobili?~- I...
12882     1, 2 |              stawów, a u wójtów gorąc był silny.~- A bez kobiety trza zmarnieć
12883     1, 4 |                   uczuciu bezsilności tak silnym, że łzy jej pociekły po
12884     3, 36|              caluśki świat pokrył się był sinawą modrością kiej śliwa dojrzała,
12885     2, 18|                   stały widne w omdlałym, sinawym tumanie mroczenia.~A wieś
12886     3, 35|              jakby zastygł, okrwawiony, w siniakach cały i w tych krzepnących
12887     1, 6 |                   wysokie zagony kapusty, siniejącej bladą zielenią albo rdzawej
12888     3, 28|                   naglądały w staw ledwie siniejący, że jeno spod skołtunionych
12889     1, 6 |                   wskroś gęstych zarośli, siniejących niby chmura, czerniały stogi
12890     3, 26|                   rozsączały się w martwe siności, że na niebie poczynały
12891     3, 31|                   świtowych, przyziemnych sinościach, zaczęli się zrywać ze śpiku
12892     4, 45|                 gałgany to tną jak osy, a sio! - zajęczał opędzając się
12893     4, 37|                  po kim, to byście się do siódmego potu wydzierali nie żałując
12894     3, 33|                   cheba o jednej izbie ze sionką.~- Przeciech coś by drzewa
12895     3, 32|                 krzyczał jeszcze cosik do sióstr, buczących pod domem, a
12896     4, 37|               bracie deszczu! Bóg zapłać, siostro chmuro! Bóg zapłać!~Właśnie
12897     4, 48|                  w jadle, sprzeciwiał się siostrom wyrzekał na gorąc w izbie
12898     4, 48|                całunki.~- ...że już i nie sipiam, a ino cięgiem o tobie,
12899     1, 5 |                   sprzedawali.~I ci, co z sitami po świecie jeździli.~I ci,
12900     4, 42|                  zaś po dołkach i młakach sitowia i trzciny burzyły się kiej
12901     2, 18|                  słyszała wyraźnie; mleko siurkało raz po razie do szkopka,
12902     1, 2 |                ciche, bolesne chlipanie i siurkanie nosem.~- Juści, że nie pierwszyzna,
12903     2, 22|             zeszły, boć i był podobien ze siwego włosa, z długiej białej
12904     2, 17|                wywieść; siedzieli w rząd, siwi wszyscy, wyschli, wygoleni,
12905     1, 11|                  pod płotami i w cieniach siwiało jeszcze, ale ze strzech
12906     2, 18|                zapleść i sprząc z wójtową siwką, toby tak samo rwały, co?
12907     1, 1 |                  krokiem za parą tłustych siwków, ciągnących pług ze skrzypem.~
12908     2, 15|                tak garbaty, oczy wielkie, siwozielone, a te brwie, to jakby krychę
12909     1, 5 |              wychody małe? Już nie wiada, skąci brać na wszystko...~- Nie
12910     4, 41|            głębszą mgłę widział dziedzica skaczącego na koniu po podleskich polach
12911     1, 3 |                 zaraz do oczów z pazurami skacze albo rzeknie coś, co jaże
12912     1, 4 |                 idźcie sobie, Jagustynko, skądżeście przyszli...~- A nie pójdę!
12913     4, 43|                która strasznie do śmiechu skakała po izbie, to młode jaskółki,
12914     1, 11|                  z gorącością niepomierną skakali do siebie jak jastrzębie,
12915     2, 20|             każdego, że niejednego dobrze skaleczył, aż skargi z te-~go powstały.~
12916     3, 29|                Pieska ino zabierz, bok mu skaleczyło... juści... stróżować ci
12917     4, 41|                  to skiby łupały się niby skały, a konie ciągnęły pług z
12918     4, 49|                   pierś niby w tym krzyku skamieniałym.~- Prędzej, Pietrek! prędzej! -
12919     1, 9 |             płonęły szklisto, jakby łzami skamieniałymi - zęby zacinał, żeby nie
12920     2, 16|                  mieli go żgnąć... a wtem skamienieli z nagła i zostali tak z
12921     2, 25|                   przed chałupami jakby w skamienieniu, tak zasłuchani, bo dzwon
12922     1, 10|                 pokorność, i te jej psie, skamlące oczy... i gdyby nie ona!...
12923     3, 29|                   też zabrakło! - prosiła skamląco Hanki.~- Jutro pojedziesz
12924     2, 16|                świat, ni jakichś cichych, skamlących głosów, rozlegających się
12925     3, 30|                się wierciły między ludźmi skamlając żałośnie.~Nikto się nie
12926     3, 31|             zjedzą! Chodźta, kobiety, nie skamlajta po próżnicy!... żebyśta
12927     2, 14|                zaradziła wszystkiemu. Nie skamlałaby i ludziom przed oczy nie
12928     1, 9 |              łzami..:~- Matulu! Matulu! - skamlało w nim cosik i oździerało
12929     3, 30|                   w podwórzu jakby głuche skamlenie, a nic tam nie nalazłszy,
12930     2, 19|                   stary długo się opierał skamleniom Józki i namowom Nastki,
12931     1, 7 |                 krzyża... ino jeden Burek skamli żałośliwie i tuli się do
12932     2, 23|             wyrwać z siebie wnętrzności i skąpać się w rozkoszach męki, a
12933     3, 31|                 rankami, jakby we srebrze skąpane złote monstrancje, że zielone
12934     3, 30|                   jaśniejszy, barzej jeno skąpany w rosach i modrawych omgleniach,
12935     4, 45|               Powiadają, jako i Antek nie skąpi - przepowiadały se na ucho
12936     3, 28|                   pieniędzy na sprawę nie skąpić i cierpliwie czekać. We
12937     3, 32|              twarz na wiater i na te rosy skapujące z obsychających kwiatów
12938     3, 31|                 radości, co to jeno łzami skapuje cichymi, wzdychem się wypowie
12939     1, 5 |                   niezgorzej, stary, choć skąpy był i aż piszczał za groszem,
12940     2, 24|                  się złocenia o lodowych, skąpych smugach światła, chciała
12941     1, 11|                   jeszcze, ale ze strzech skapywał zamróz lśniącymi paciorkami,
12942     2, 24|                winowaci, oboje przywlec i skarać na pogorzelisku!...~Baby,
12943     4, 49|                    żeby cię Pan Jezus nie skarał za takie grzeszne gadanie!
12944     3, 29|             Cichocie, kobiety, by was nie skarali za ubliżenie urzędowi!~-
12945     4, 45|                 jest piec, to jest boskie skaranie, a nie gorąc - wybuchnął
12946     3, 30|               koła bieluchne, a rzęsiście skarbowane nad czołami, we fryzkach
12947     4, 44|                  me gdzieś, i uciec przed skarceniem. Ale naród nie ucieknie
12948     3, 35|                  juści, że trzeba ją było skarcić, ale żeby ją zaraz wypominać
12949     1, 8 |                    żeby ich chociaż za to skarcił z ambony, to mi rzekł, że
12950     1, 10|                 chcesz sądu, idź do sądu, skarż mnie, dochodź swojego. Coś
12951     2, 13|                przegrać! Dziedzica z Woli skarżą, sądzi dziedzic z Rudki,
12952     2, 22|        narzekająca wiecznie i cięgiem się skarżąca na wszystko; a po niej,
12953     1, 10|                  tak źle...~- Dyć się nie skarżę, nie narzekam, ino... ino... -
12954     4, 45|                harna kieby dziedziczka! - skarżyli się przy Mateuszu, który
12955     2, 21|                zakazywał, choćby ją nawet skatował, nie posłucha i pójdzie,
12956     2, 22|                   opuścił i na zatracenie skazał!~Strasznie bluźnił przeciw
12957     2, 15|                 przez wicher i na zagładę skazane , a schnące powoli w samym
12958     1, 3 |               oskarżeni chłopi z Rokicin.~Skazani na kary pieniężne lub odsiedzenie
12959     1, 3 |                   nieporządki w podwórzu.~Skazany zaocznie.~Potem o pobicie
12960     1, 1 |               niby długi wątek zgrzebnych skib rozciągał się aż ku wsi,
12961     1, 9 |               zanadrza parę oszczędzonych skibek chleba, rwał je w glonki,
12962     2, 13|                   każdym, kto ino większą skibką przynęci abo i kijem postraszy. -
12963     2, 15|              wziął się był mocno w garść, skiełznał duszę niby w ten kantar
12964     2, 21|              buchały słupy ognia, dymów i skier. Dzwon zaczął bić na trwogę
12965     2, 25|              siebie, znajomków pozdrawiał skinieniem i oczami po ludziach wodził,
12966     4, 42|                 okno wciągając z lubością skisły zapach wapna i surowej gliny,
12967     1, 2 |                   nic to nie było u niego skląć abo i zbić z leda powodu.~
12968     3, 28|          dygotliwym cieniem, kieby z tych skłaczonych, szklistych mgieł uczynione,
12969     1, 11|                drugiej stronie, gdzie był skład rupieci, buzował się tęgi
12970     4, 44|                nie mogą, mało to im naród składa podatków, a przeciech nikto
12971     1, 9 |               tajemnicy, i szli spokojnie składać ofiary i pacierze za zmarłych.~
12972     3, 30|                ukrzepiły, iże całą radość składała pod Jezusowe nogi, zapomniawszy
12973     2, 15|             przyszło.~Tak się już dziwnie składało, bo nawet tej kaszy, którą
12974     2, 14|                  deską, a dwie dziewczyny składały je w paczki okręcając papierowymi
12975     4, 44|            zaległe podatki, nie zapłaconą składkę na sąd albo jeszcze i coś
12976     1, 5 |           przychodziło podatki, to gminne składki i spłaty różne między sobą,
12977     4, 42|                   szła znacznie prędzej i składniej. Juści, co Szymek skwapliwie
12978     2, 15|                 na pieprzu, zeźliłem się, skląłem juchę, bo drzewa namarnował,
12979     4, 41|                    Jezu kochany! A tak me skląłeś tam za brogiem! A takiś
12980     4, 44|             trzyma.~Ale większość już się skłaniała głosować przeciw szkole,
12981     4, 38|              ugwarzać, wszyscy już bowiem skłaniali się do zgody oprócz starego
12982     4, 40|               wyrosła, już się poniektóre skłębiają na główki.~- Żeby jeno nie
12983     4, 40|                 buchał z nagła we zboża i skłębiał je, mącił, wzburzał do dna
12984     4, 40|                  ciężkie łby i raz po raz skłębiały się owce, obganiane przez
12985     2, 25|                   w przezpieczne miejsce.~Skłębiło się wtedy wszystko z nagła,
12986     2, 23|                wpatrywali się w bezdenną, skłębioną głąb marzenia, aż rozkwitały
12987     1, 6 |                    A spod ciężkich chmur, skłębionych nad ziemią, spod zielonawych
12988     3, 34|               pieśń ogromna rozlewała się skłębionym grzmotem w rozżarzonym powietrzu
12989     4, 38|                  to kiedy?~- Abo raz! Nie sklęłaś me to, co?~- Niepoczciwie
12990     2, 13|                 gałęzi, co splątane jakby sklepienie czyniły, jakoby ducht przebity
12991     2, 24|                    by sobie ulżyć złości, skłóciła się z Rochem, któren jej
12992     4, 37|               okrwawiona chusta leżała na skłonie wyżni. Kajś niekaj boby
12993     4, 40|               świat i zamedytował.~Słońce skłoniło się nad bory i pierwsze
12994     3, 32|               coraz bliżej... jeno co nie skłoniły, bo zawdy je cosik powstrzymywało:
12995     4, 44|                  stary Płoszka wystąpił i skłoniwszy się nisko zaczął pokornie:~-
12996     4, 47|                   indziej.~Odeszła wielce skłopotana, bo w domu nie było już
12997     3, 35|                  stanął niepewny i wielce skłopotany.~Płacz ją chwycił, łzy jak
12998     4, 38|                 odpust do pomocy.~- Stary sknerzy i z ludzi zdziera, ale na
12999     1, 12|                  się do obory i jął macać skobla, gdy naraz z wrzaskiem odskoczył,
13000     3, 31|                   czy już jest Jagusia.~- Skocz no, Józka, po Jagnę, niech
13001     3, 32|         Struchlały wszystkie czekając, że skoczą sobie do kudłów, ale one
13002     2, 16|                jął wycinać kolędy na taką skoczną nutę, że ustoić było trudno,
13003     4, 42|            wychodnym organista zagrał tak skocznie, jaże nogi zadrygały, i
13004     2, 19|              kieby te pluskwy zeschnięte! Skoczyły po rozum do głowy Pryczkowe
13005     1, 3 |                 kiej nie zadrze ogona i w skok przede mną! A lećże se,
13006     4, 38|                    czynił takie pocieszne skoki a figle, jaże się za boki
13007     2, 13|                   w przyczajeniu dygotały skokiem napiętym, złym.~A niebo
13008     1, 11|                 ucinaną, brzękliwą nutą i skokliwymi przyśpiewkami sadzone, jako
13009     4, 37|              ścianą.~- By ci ten zły ozór skołczał - mruknęła.~- Po dybkach
13010     4, 37|              obejmował za szyję bełkocząc skołczałym ozorem. Zaś poniektóry jeszcze
13011     3, 36|               słowa mamlał bezdźwięcznie.~Skołtuniły mu się naraz w mózgu wspominki
13012     1, 4 |                  wozach; nadział czapę na skołtunioną głowę i wolno, godnie ruszył
13013     4, 46|                  do nóg, a Józka buchnęła skomlącym, rzewliwym płaczem.~- Zostańcie
13014     4, 37|                 duszą, to chłopów o pomoc skomle.~- A przódzi to ino wiedział
13015     3, 30|                nikogo, sad był pusty i to skomlenie ucichło; ale powracając
13016     2, 13|           ogrodzeń i jęły się zwijać a ze skomleniem uciekać na bory - a po nich,
13017     1, 12|                    swoje, dostaniesz, nie skomlij ino...~Wziął się ostro do
13018     1, 10|                wypadł do sieni, szczekał, skomlił... połasił się do Józi i
13019     3, 29|                    A jak Mateusza wzieni, skompaniła się z jego siostrą, z Nastką,
13020     2, 22|                   ich był, to aby prędzej skonał, dmuchali mu w one rany
13021     4, 47|           zmierzchu, wypuściła gromnicę i skonała.~I pomarła se ta dziadówka
13022     4, 37|                 krowę pod oborą. - Z rana skończę trumnę, to się jeszcze rozmówimy -
13023     2, 19|               poniedziałek, jeszcze przed skończeniem nieszporów, bo słychać było
13024     2, 16|               nawet bez świętej spowiedzi skończł. Mówią po wsi, że pokutuje,
13025     1, 2 |                 zwózka drzewa... siew nie skończony... kapusta w polu... ściółka
13026     1, 2 |                czy co?... A dyć na Zielną skończyłem pięćdziesiąt i osiem roków.
13027     4, 39|              będzie wasze a kowalowe...~- Skończyłeś to z Tereską, co już o Jagusi
13028     1, 6 |                  Kubą wycinała w podle.~- Skończymy bo i czas do domu, taka
13029     1, 4 |                  gadaj, to ci ulży! A jak skończysz, to mi powiedz...~Hanka,
13030     3, 28|                 chycić, powlec po izbie i skopać, ale się jeszcze zdzierżył,
13031     2, 17|                   od rana jeszcze stało w skopkach, rzuciła kurom ziarna, zamietła
13032     4, 40|          rozgłośniej:~Stój, siwulo, stój!~Skopkę mleka dój!~- A to się drzesz,
13033     2, 18|                    a potem przyleciała po skopki do dojenia.~- Sama wydoję,
13034     3, 26|                 ździebko chorość odeszła, skorom jeno w te progi stąpiła.~-
13035     4, 37|                   w raz przepijając, a co skorsi do kieliszka wymykali się
13036     3, 33|             węgieł.~- Obrosła gnojem kiej skorupą: nie możecie to jej wycierać,
13037     2, 16|               słupka i drapał stwardniałą skorupę dobierając się do zboża,
13038     2, 25|                  wystąpi...~Nie brakowało skorych do pierwszeństwa, jeno że
13039     3, 36|                drudzy, ostawając nieco na skos, by se nóg nie podciąć,
13040     1, 1 |                poderwały się z krzykiem i skośnym rzutem leciały na kopaniska-
13041     1, 6 |                aże mi moja drewniana noga skostniała~- Wam też po nocy i takim
13042     4, 48|             duszny, pachniał miód, i żyto skoszone kajś za ogrodami, powietrze
13043     3, 32|                   te łzy poczciwe~A naród skotłował się kiej ten wrzątek kipiący.~
13044     4, 43|          powybiegali przed chałupy.~Naraz skotłowało się wszystko do dna, słońce
13045     4, 45|                 robotach rozśpiewana niby skowronek, niestrudzenie radosna i
13046     2, 25|                 że ktosik ano już słyszał skowronka, że i pliszki widzieli na
13047     3, 26|                   wystrzelił z nagła głos skowronkowy...~Wyrwał się gdziesik z
13048     2, 23|                 zboża w słup idące, pełne skowronkowych świergotów, blasków, poszumów,
13049     3, 30|                   któren stojał w słońcu, skowronkowymi świergotami dzwoniący i
13050     2, 21|                 ptaków zbłąkanych, jakieś skowyczące, straszne łkania, to chichoty,
13051     3, 30|                  i wyciągnął stamtąd Łapę skowyczącego.~- Juści, że złodzieje go
13052     4, 37|                   w krzyku.~- Hale, teraz skowyczy, a co to wyprawiała z nieboszczykiem! -
13053     3, 30|              rwały się żalne, przyduszone skowyty dokoła Hanki, aż przecknęła
13054     2, 22|             nogami!~- Jakby na ścianę się skrabał!~Zmartwieli wszyscy nasłuchując,
13055     3, 31|               błocie i piszczących gąsiąt skrabało się na próg wysoki. Naraz
13056     3, 31|                   chałupami, chłopaki zaś skrabały się po drabinach na kalenice,
13057     3, 32|                 zwijały się na topolowej, skrabiąc się na drzewa i spychając
13058     3, 35|              wisiało pogodne i jasne, zaś skraje były tak przejrzyste; że
13059     3, 32|                  zaś płomyki świec drżały skrami niby złotawe motyle.~Niebo
13060     4, 45|             zgorączkowany, nie przestając skrapiać opadającego roju, a nie
13061     4, 38|                  niebo pilnie patrzy albo skręca o staje. Zaś inszy wysuple
13062     3, 28|                   długachne flaki, że się skręcały po stole, kiej te węże czerwone
13063     3, 29|                pieniędzy, że dziw się nie skręcę...~- Pokażcie... a drogi? -
13064     1, 1 |                 pochwaliła Boga i chciała skręcić, aby księdza pocałować w
13065     4, 39|               pozgania.~Odeszły milcząco, skręciły na drogę i szły, z wolna
13066     3, 30|              jeszcze!~- Pokraka jedna, do skrobania ziemniaków sposobny!~- Dzieciom
13067     3, 34|                    A ojce jeno się we łby skrobią, wzdychają i zaradzić nie
13068     4, 45|               wiem, że każdy sobie rzepkę skrobie, ale i bez to jest źle.~
13069     1, 10|                   przypomniał... - rzucił skromnie kowal i uśmiechnął się chytrze.~-
13070     3, 30|                   zaś octem wycierała jej skronie i dopiero kiej chrzanu pod
13071     3, 34|                  ksiądz cie wodą święconą skropi, juści... co?...~Pan Jacek
13072     3, 28|         przewieźlim, czas go już gorzałką skropić! - wołał Jambroży myjąc
13073     3, 29|                   pono strzegła - a potem skropiła nią inwentarz i drzewiny
13074     4, 48|                 mu obwiązała głowę szmatą skropioną octem, ułożyła go spać w
13075     3, 32|                sady szarzały jakby wapnem skropione, a bijące zapachami niby
13076     1, 7 |                 owsem rozprażonym i octem skropionym obłożyła ciemię - dopiero
13077     2, 25|                   próżno.~Głęboka, ciężka skrucha i ten żal serdeczny, i ten
13078     4, 41|                 więc na niej wszystko się skrupiło.~- Kaj się to nosisz? Cięgiem
13079     4, 41|               molestował, tak skamlał, że skruszało jej serce, zaczynało jej
13080     1, 4 |                 obłokiem osłonił te serca skruszone i łzami, westchnieniami,
13081     2, 24|           najgłębszą pokorą, pełnią serca skruszonego, strachem śmiertelnym przejęty
13082     4, 37|                  w piersi się bił i kajał skruszony, zaś wszystkich omroczył
13083     1, 4 |                    że jaki taki westchnął skruszonym sercem, niejednemu łzy pociekły,
13084     4, 37|             lamenty, coby i najkwardszego skruszyło.~Ryczała Józka, ryczała
13085     2, 25|                nie zmogły i setki lat nie skruszyły, a topory na śmierć powiedły,
13086     1, 10|               prał w potoku jakieś szmaty skrwawione...~Stary nie spostrzegł
13087     3, 30|    zmartwychwstałego, któren stojał nagi, skrwawiony, ranami pokryty i w płaszcz
13088     2, 14|               komu dobremu powiadam: Idź, skryj się gdzie na drugą wieś,
13089     2, 25|                 samego zjawienia się ojca skrył się w karczmie, skoro ruszyli,
13090     3, 27|          potrafiła go żałować, a nawet ze skrytą radością przyglądała się
13091     3, 33|                był chłop sielnie ambitny, skryty, a we swój rozum i bogactwa
13092     2, 21|                się wzdłuż lasu, pobrzeżem skrywając się nieco od naporu wichury.~-
13093     3, 30|                 się, a rada, oczy się jej skrzą do figlów!~- A i mnie zapowietrzone
13094     3, 30|                   oprzędzone, całe rosami skrzące, w słońcu radosnym utopione,
13095     1, 12|             buchał szeroki potok jasności skrzącej, migotliwej, jako złote
13096     3, 33|              hardo pod bok i biła w niego skrzącymi ślepiami z taką mocą, że
13097     3, 31|                  Witka ociec wzięli takim skrzatem, co jeszcze koszulę w zębach
13098     3, 26|                  ze sobą.~- Dyć od tylich skrzatów, baczę ich, a nie poznali
13099     4, 40|                   zawzięcie i kajś daleko skrzeczały sroki. Czasem między omszałymi
13100     3, 33|         rechotliwe głosy i grał zgodliwym skrzekiem i nukaniem przeciągłym.~
13101     4, 46|                  do wojska - zaśmiała się skrzekliwie, ale żadna nie zawtórzyła,
13102     3, 36|                raźno skrzybotały łyżki, a skrzekliwy głos Jagustynki rozlegał
13103     3, 33|                  jaże się wieś trzęsie od skrzeków pannowych, wszyćkie gotowe
13104     2, 19|               bystro, aż po śniegach szły skrzenia. Mróz zaś brał srogi i podnosiła
13105     3, 33|                   naród pocieszy, wyżali, skrzepi, a nowin dowie, jeśli nie
13106     2, 25|                 przetrwożony żegnał się i skrzepiał w sobie, boć już i Mateusz,
13107     4, 38|                 święcie, duszę oczyścił a skrzepił, narodu różnego zobaczył,
13108     1, 2 |                pewności zalała mu serce i skrzepiła głuche jeszcze, wahające
13109     4, 42|            pokornie ziemię i wstał wielce skrzepiony i dufny w siebie.~I mocnym
13110     1, 12|                przeciągał zimny wiatr, że skrzepłe powietrze raziło nozdrza
13111     4, 37|                    końskie rżenia, ruch i skrzęt wstawań, że cała wieś się
13112     4, 47|          wszystkiego zrobiło się tylachna skrzętu i rwetesów, że wieś wyglądała
13113     1, 2 |                   ciągnął łyżkę za łyżką, skrzybiąc mocno o wręby i spozierając
13114     4, 46|                 zapachy smażonej słoniny, skrzyboty łyżek i ciche pogwary przy
13115     3, 36|               muszą! - mówił Mateusz wy - skrzybując garnczek.~- Ksiądz tak samo
13116     3, 28|               Pietrek, niemało już dzisia skrzyczany od Hanki, że to wczoraj
13117     4, 39|          piekłować, jaże Hanka musiała ją skrzyczeć, bych dała spokój, bo Jaguś
13118     4, 40|                   się ciężko na omdlałych skrzydłach i zaziajane wrony przefrunęły.~
13119     3, 26|               przy chatach i wszystek ród skrzydlaty nadciągał ze śpiewaniem,
13120     2, 25|               rębacze ustąpili tak łacno, skrzykiwał gospodarzy i namawiał, bych
13121     2, 16|                   albo to stadko kuropatw skrzykiwało się pod zasypanymi krzami
13122     2, 21|       porozchodzili, a blisko, by móc się skrzyknąć łacno do powrotu.~Mrok ich
13123     4, 46|              szeptał Antek tężąc myślą.~- Skrzyknę wieś i nie damy was, Rochu! -
13124     2, 21|             srożyła wichura, to się i nie skrzyknęli.~- Hanuś, do topolowej nam
13125     3, 27|                 ni znaku życia, świt jeno skrzył się suchy i przyodziewał
13126     4, 45|                   pas nieba, zaś po ziemi skrzyła się rozmigotana rzeka słońca.
13127     3, 28|                może będziecie ukręcać, do skrzyń otwierać... co?- wrzeszczała
13128     1, 11|                   już zrobione... zapis w skrzynce... - Nie, nie! Co będzie,
13129     2, 13|                  z ubierem rozwieszonym i skrzynia przysłaniały przegrodę chruścianą,
13130     3, 30|              stojał w pośrodku i rznął na skrzypcach, zaś przed szynkwasem kolebał
13131     1, 1 |                siwków, ciągnących pług ze skrzypem.~Zaczął znowu bezwiednie
13132     1, 4 |                 ekstazy, że jego zaschły, skrzypiący głos rozlegał się najdonośniej.~-
13133     1, 5 |                 Pisarz pracował, aż pióro skrzypiało, pociągał cygara, puszczał
13134     2, 14|                koło obór, bo słychać było skrzypienie śniegu pod trepami, a dalej,
13135     3, 30|                   był nieco, bo zawżdy ze skrzypkami się nosił, na rozstajach
13136     3, 34|                  się z karczmy zawodzenie skrzypków, dudlenie basów i brzękliwy
13137     1, 11|                całych piersi:~Rozgłaszaj, skrzypku, rozgłaszaj!~A ty, Jaguś,
13138     2, 14|                poradzi - jako ta drzewina skrzytwiała Hanczyna dusza. Wsparła
13139     2, 15|             ciężka praca, nie wichry złe, skrzytwy, pluchy czy śniegi srogie,
13140     2, 20|             spalił swojego szwagra, że go skrzywdził przy działach, siedział
13141     3, 35|                   nie pokazał...~- Boś me skrzywdziła!... Śmiałem to? Jaguś... -
13142     1, 4 |               wszystkich, że to dzieci ją skrzywdziły, a ona na starość na wyrobek
13143     4, 49|            odzieniu, pohańbiona na wieki, skrzywdzona ponad człowiecze wyrozumienie
13144     2, 20|                 ino tymi żałosnymi oczami skrzywdzonego dzieciątka spozierała na
13145     1, 3 |                włosach; głupowaty uśmiech skrzywiał mu suchą, wygoloną twarz,
13146     2, 22|                 Gołębowa, Mateusza matka, skrzywiona kiej po occie, z obwiązaną
13147     1, 2 |                ciężko, to znowu brała się skubać pióra, aż gęś zagęgała boleśnie
13148     1, 2 |                 te wilki za owcą... a ino skubią, a patrzą, kiedy ozerwą
13149     3, 33|                  papierosa i jak przódzi, skubiąc bródkę, po niebie wodził
13150     3, 26|                 oganiając oczyma gąsięta, skubiące pod płotami, znowu powiedała:~-
13151     2, 24|                  by przywieść podpalacza, skuć w, kajdany i do urzędu powieść,
13152     3, 26|                nimi, a w oczy im rzekł:~- Skujcie mię mocno w kajdany i pilnujta,
13153     3, 32|                  brzeżące zielonawe pole, skulały zziębłe kwiaty.~Wrony kołują
13154     2, 19|         powiedział: - Żeby mnie w kajdany skuli, w lochu zamknęli, wolniejszym
13155     4, 38|              plecami do płota, barzej się skuliła i ostała kieby urzeczona
13156     3, 31|                  dojrzał ni dróg, ni chat skulonych pod przemokłymi sadami.
13157     3, 31|             częstując gorzałką na prędsze skumanie. Dziewki rade usługiwały,
13158     2, 22|                chleb, każdy wie! - wołali skupiając się koło niej.~- Albo to: "
13159     1, 4 |                gromadzie, co się już była skupiła za wrotniami na drodze,
13160     1, 5 |              wielki, co się zowie, narodu skupiło się tyla, że i przejść było
13161     3, 31|                   wionęła przez serca, że skupiły się barzej, a Witek rozdygotany
13162     2, 24|                 spojrzeniami księdza...~W skupionej i zasłuchanej gęstwie już
13163     1, 5 |                głosu, więc rozprostowywał skurczoną duszę, rósł w ambit i taką
13164     3, 28|                    a przemiękłe drzewiny, skurczone, jawiły się kajś niekaj
13165     1, 11|               owładnął i tak zatrząsł, aż skurczyła się z bólu i przysiadła
13166     1, 9 |                  ten głupi i serce mu się skurczyło z bolenia, że ledwie zipał,