Tom, Rozdzial

13167     2, 13|             dawała, ale brzegi leżały już skute na moc, że trzeba było przyręble
13168     4, 49|                   drugich i potem jeszcze skwapniej przypinał się do roboty,
13169     2, 14|                    trąba, zjadłeś fis jak skwarek! - powtórz od Laudamus pueri.:.~-
13170     1, 2 |           gotowanych ziemniaków i żuru ze skwarkami; gdzieniegdzie jedli w sieniach
13171     1, 2 |             ziemniaków i polanych obficie skwarkarni, w drugiej donicy stało
13172     4, 40|                  Boga, toć stopimy się na skwarki - zaśmiał się Rocho.~Już
13173     3, 33|               zmaściłaś, więcej ich niźli skwarków.~- Już mu muchy szkodzą!
13174     4, 41|         cierpliwie, tyle jeno przerywając skwarną cichość, co się ta niekaj
13175     4, 45|                  jasne noce i takie to te skwarne, rozprażone dnie lipcowe,
13176     3, 35|                   piesków roznosiły się w skwarnej ciszy.~Tylko u Dominikowej
13177     2, 21|                nie do wytrzymania, dzieci skwierczą z zimna, warzy już nie było
13178     2, 14|                   pokrywał szybki, dzieci skwierczały z cicha, jakby przygłodne
13179     4, 41|               płakanie.~- Któż to tam tak skwierczy?~- A Nastusia. Urwanie głowy
13180     3, 33|                Darmo to źreć będę, co?... Słabam, już z dnia na dzień końca
13181     1, 12|                   kijaszkiem, gdzie babia słabizna!~Izba gruchnęła śmiechem.~-
13182     1, 11|             prażyły drugimi powrósłami po słabiźnie.~Zaś na dokończenie młynarzowa
13183     3, 36|                   ale że widać było, jako słabnie i coraz barzej zapada, to
13184     3, 30|                    ale Hanka wymówiła się słabością, po prawdzie, bo już poczuła
13185     3, 26|                  Zdrowi... jeno Tomek, że słabował ździebko, to się teraz lekuje
13186     2, 22|                  się z każdą cicho, że to słabowała na piersi i głos miała cedzący,
13187     3, 28|               pytlowała wczoraj, że ociec słabują - zaczęła wstępnie.~- I...
13188     2, 19|                   ku rzepeckim ludziom:~- Ślachta, ścierwy, worek i płachta! -
13189     2, 13|             zdeptaną, poznaczoną łajnem i śladami kopyt, a raz w raz wybuchała
13190     1, 12|                jeszcze na dnie mroków, co słały się nisko nad ziemią grubym,
13191     4, 45|                 obrócić w żart.~- Ha! ha! sławno, a to się nam udała szutka! -
13192     3, 28|                        Dominikowej to nie ślecie?~- Później się da, po połedniu...
13193     1, 4 |                   Cztery półkwaterki... i śledź... i... Przyniesę... Cie,
13194     2, 15|                   zajmuje~że go pilnują i śledzą na każdym kroku jak złodzieja,
13195     3, 28|                 much, których nie było, a śledząc wszystko bacznymi ślepiami.~
13196     2, 16|               spieszył saniami, aż koniom śledziony grały, biegali jeszcze przez
13197     3, 26|                 wójt i powiedają, że kiej śledztwa skończą, to ich popuszczają,
13198     4, 44|                   Boryna, pozostający pod śledztwem karnym, nie ma prawa brać
13199     4, 38|      przepuszczając ani jednego, zaś temu ślepemu z psem wetknęła całą dziesiątkę
13200     4, 42|          niepowstrzymanie zalewając świat ślepiącą jasnością i żarem, wiater
13201     4, 45|                sielny parob o rozlatanych ślepiach, cosik zamamrotał, ale starszy
13202     4, 48|                  dziwnie pusty i boleśnie ślepiący.~Czekała z upragnieniem
13203     4, 49|               złotawych, w rozmigotanym i ślepiącym powietrzu, od świtu do późnego
13204     3, 33|                 złość na cię nie spojrzę, ślepiaj se psu w ogon! Nie przeciągniesz
13205     3, 31|                miał w kulasach i ździebko ślepiał, ale zawdy czterdzieści
13206     4, 49|              wichurą ze wszystkich stron, ślepione piorunami, obłąkane hukiem,
13207     2, 23|       przerażeniem.~Parzą się juchy i tak ślepną, że na człowieka nie baczą.
13208     1, 5 |             wszystkich stron co niemiara: ślepych, kulawych, niemych i zgoła
13209     4, 41|                   i spokojnie poredzał ze ślepym dziadem, któren pod stodołą
13210     2, 23|                przepaść i rozglądając się ślepymi od żarów oczyma, zrywali
13211     4, 41|                tym siarczyście~- A gdzie! Ślepyś, że cudze? Widzisz je, świńtuchy
13212     1, 5 |                   przytrzymywała Żydówka.~Ślicznie jej było, jakoby zorze namotała
13213     1, 4 |                się jakoby w niebie w tych ślicznościach, że ruchać się nie śmiał,
13214     2, 22|              córce. Jezus, jak się to jej ślicznym widziało!~- I to sam król
13215     1, 5 |               wódką poślę choćby jutro.~- Ślijcie, a bo ja to wam przeciwny!
13216     3, 33|          bezwolnie.~Zmilkli wszyscy, jeno ślipia obleciały po sobie, a kobiety
13217     1, 12|                 na odwieczerzu pomroka mu ślipie gasi...~- Jeszcze bym i
13218     1, 6 |                   był ciężki, bo stromy i śliski, koń utykał i co krok przystawał
13219     1, 4 |                   klęknąć na błyszczącej, śliskiej posadzce, żeby jej nie powalać.~
13220     2, 14|                 tym ino zajęta, by się na~śliskim lodzie nie pośliznąć i by
13221     3, 36|                 był sinawą modrością kiej śliwa dojrzała, gdy Hanka zajechała
13222     1, 4 |                 zoczywszy bandę wróbli na śliwkach, śmignął w nie grudką ziemi
13223     1, 1 |               Jadamowego chłopaka, co jej śliwki w sadku obrywał, jakieś
13224     1, 2 |               georginiowy i niskie drzewa śliwkowe aż na płot i drogę.~Boryna
13225     2, 24|                 śniegi, po drogach dzieci ślizgały się zawzięcie i pokrzykiwały
13226     4, 37|                 bo waju uciecze z garści, ślizgie...~- Kogo nie piecze, temu
13227     3, 30|                    chleba, jajek i placka słodkiego.~Dopiero kiej się i sama
13228     4, 41|           pachnące zwiewy kolebiące duszę słodkimi spominkami; ale już się
13229     3, 35|             flecik zagwizdał nutą jeszcze słodszą, skowronki dzwoniły prawie
13230     4, 45|             Jasiowy głos, wezbrany dziwną słodyczą, lecz Jagusia, chociaż wpatrzona
13231     4, 45|             nieopowiedzianego szczęścia i słodyczy - to przyszła do mnie Panienka
13232     1, 3 |                   Jewka, Jewuś, i jeszcze słodziej, a to mi paciorki przywieźli
13233     2, 16|                 Jaguś nagotowała kawy, to słodzili ją suto i popijali z wolna...~
13234     1, 8 |                  garście. - Naści, Jaguś, słodziusieńkie są, naści.~- Hale... szkodujecie
13235     4, 38|                   cichy lśniący pośmiech; słodziuśki niby te miody.~- Naści,
13236     3, 30|                  jeszcze przez dziewczynę słodziuśkiego placka, że huknęli mu śpiewkę
13237     1, 8 |                 Napijcie się do Jagny tej słodziuśkiej...~Napili się, Maciej ujął
13238     3, 29|                   posypane i tym maczkiem słodziuśkim, a na ostatku postawili
13239     3, 34|                  żółte, nabrzmiałe żywicą słoje, mamrotał:~- Tylachnaś,
13240     2, 14|                 grzybów suszonych, serów, słojów różnych, a na półkach cały
13241     2, 22|                   tuż drugi wodziciel, ze słomianą pytą i kijem ostrymi kołkami
13242     4, 39|            rozdziany, w portkach jeno a w słomianym kapelusie, ale bliżej nie
13243     2, 15|                cztery żerdki trzasły kiej słomki, a Mateusz niby kloc ciężki
13244     1, 9 |               rodzącą a strudzoną ogarnia słońce- tak ci Pan przyhołubi duszyczkę
13245     1, 11|              drugiej potrawie:~Opieprzone słone flaki,~Jedzże, siaki taki!~
13246     3, 30|                 ganku, gdyż ciepło było i słonecznie. Młoda zieleń polśniewała,
13247     3, 29|              drugą stronę.~- Trzeci dzień słonieją, juści, że nie zawadzi,
13248     1, 5 |                  w gnatach gruba, a nie w słoninie.~- Ocyganiają, jak ino mogą...
13249     2, 15|                była na świecie, pachniało słonko, tom go rzucił, a szli natenczas
13250     3, 33|                    a jeno niekiej, w czas słót jesiennych, pastuch jaki
13251     3, 33|                 Nie wierzyła mu juści ani słóweczka. - Niech się wygada, może
13252     4, 49|              Jagusia się nie odezwała ani słóweczkiem, zajęta robotą i swoimi
13253     3, 28|          przegryzkę i rada słuchając tych słówek przypochlebnych, i ugwarzając
13254     3, 33|                  uszach od tej cichości a słowiczych kląskań i zawodzeń.~Hanka
13255     4, 39|                 dając ucho przypochlebnym słówkom Jagustynki.~- Dobrzeście
13256     3, 33|                   mu te ciągłe kwiki. Nie ślubował przeciek, bych się jej musiał
13257     4, 37|                 niego.~- Juści, co nie do ślubu go rychtujem, a jeno do
13258     4, 45|              teraz sam godzi z chłopami o śluby i pogrzeby, sam, słyszane
13259     3, 27|              nikto się nie pomiarkował... Słuchacie to?~- Co by zaś nie! - okryła
13260     1, 2 |                  Jagna - powtórzył Boryna słuchający w milczeniu wyliczania -
13261     1, 5 |               doznał, że aż dziw ogarniał słuchających pobożnie, a niejednemu i
13262     1, 7 |                   Walkowi, to i ja, i mój słuchalim, inom przepomniała, bo i
13263     4, 49|                  idzie, przekładałem, nie słuchaliśta i tera mata bal! - dogadywał
13264     2, 22|       przerażających rzeczach, od których słuchania włosy się podnosiły, serca
13265     2, 22|                 podsunął, tak była zajęta słuchaniem i robotą, że o całym świecie
13266     2, 13|                   i powietrze stawało się słuchliwsze, głosy darły się ostro przez
13267     2, 13|                oczy jak ten pies wierny i słuchliwy, że już w tym oczymgnieniu
13268     2, 16|              odzywał; krzyki dźwięczały w słuchliwym, mroźnym powietrzu kieby
13269     2, 20|                  i o złodziejach chodziły słuchy coraz częstsze; wzięli podobno
13270     4, 37|                  na ojców, żony na mężów, sługa na pana... nie uszanują
13271     3, 36|                   ruchu i myśli, zgoła do słupa podobnej.~Maciej już nie
13272     2, 15|                 wysoko na czterech tęgich słupach, o które tak biła woda,
13273     3, 33|                      A co? - wparła się w słupek i dziecko mocniej przycisnęła
13274     4, 45|                 czerniały kiej jamy, a na słupiastym ganku siedziało jakieś państwo
13275     4, 37|                 proboszcz, przywtórzył mu słupski wraz z organistą i kowalem,
13276     3, 31|                  Opowiadają, że chłopu ze słupskiej parafii, co ich pono wyszczuł
13277     4, 37|               wotywę i wraz z proboszczem słupskim i organistą, zasiadłszy
13278     2, 14|               popija... ziemniaki jej nie służą... a stary się ino przymila
13279     4, 41|                  abo dała jedna dzieucha, służanka, bom obiecał się z nią ożenić!
13280     3, 34|           parszywe, dziedzice ścierwy! Ja służę, ale kryjomo ćwiartek nie
13281     1, 7 |                   wieś, to jakże, dziewki służebne, komornice albo biedotę
13282     2, 22|              chałupy, może ci co poredzę, służebnico wierna.~Obejrzała chorego
13283     1, 3 |           przyświadczyć, co prawdę mówię. Służyłam u nich, to mi cięgiem spokoju
13284     1, 9 |               Ociec gront swój mieli, ale służyli we dworze za furmana...
13285     1, 10|                kobietą za parobków prawie służym, a on obcej zapisuje, leda
13286     3, 31|                tyś co za osoba? Gromadzie służysz, gromada ci płaci, to rób,
13287     1, 3 |                   wielmożnego sądu, niech słyszą, com ano rzekł, i przywtórzę;
13288     3, 34|            jeszcze o takim zgorszeniu nie słyszałam. Sołtys zaraz przyjechał
13289     4, 38|                  to obaczysz! Zapowiedzie słyszałaś?~- Kiedyż ślub?~Nastusia
13290     2, 17|               ozwały się cichutką, ledwie słyszaną nutą za stajni, bo tam się
13291     2, 16|                   tak się wielce dziwował słyszanemu, aż raz po raz szarpał Szymka
13292     1, 11|                Hale, co mądrego umyśliła? Słyszano to, żeby dziewce włosów
13293     4, 44|                   sekretarz przeczytał?~- Słyszelim! Juścik, przeciek nie głusim! -
13294     2, 15|                Nie drzyj się po próżnicy, słyszymy wszyscy.~- Obżarł się mięsem,
13295     3, 33|                   Złodziejką me przezywa! Słyszyta, ludzie! Do sądu podam,
13296     3, 32|                wszystkich prawie kominów, smaczne jadła narządzali, radość
13297     1, 11|                piosneczki różne, bych się smaczniej jadło.~Pojadali też przystojnie,
13298     2, 24|                przypiekały serca - bo jął smagać a wypominać przewiny wszystkie
13299     4, 39|                 śmierć; biły ją do krwie, smagały bez litości ni miłosierdzia
13300     2, 25|                 mieszać i cofać, bo konie smagane cepami stawały dęba i z
13301     2, 24|                  i miotał jako ten gąszcz smagany wichurą, i jął się kolebać,
13302     1, 4 |           pierwszy głód, jęli pogadywać i smakować w jadle...~Józia, że to
13303     2, 20|               sypiać nie mogła, jadło nie smakowało, usiedzieć trudno było na
13304     1, 7 |                   abo i cudze żony lepiej smakowały... Chłop był rozrosły jak
13305     1, 2 |                 dziad i wciągał nozdrzami smakowitą woń, a przygrzewał ręce
13306     1, 11|                   całym domu zapachy szły smakowite, że niejednemu w nozdrzach
13307     3, 30|                jak najdłużej czuć w gębie smakowitości. Dopiero kiej Hanka się
13308     3, 29|                   do woli mięsiwa i onych smakowitych różności.~Że zaś nie wszędzie
13309     3, 30|              pojadali z wolna, w cichości smakując święconego, że to bez tyle
13310     4, 45|               złemu winni panowie.~- Duby smalone pleciesz, a cóż ci to złego
13311     4, 47|                    że bierą ją na ozory - smarkul to był jeszcze, kiej Jaśka
13312     4, 37|                  Witek, któren ociągliwie smarował buty, sielnie je nagrzewając
13313     3, 30|                  starym bucie zgotowana i smarowidłem od woza omaszczona. Na drugie
13314     2, 20|               opadła! - rzekła Dominikowa smarując mu boki gorącym olejem;
13315     2, 20|                   was, ino przez złość!~- Smarujcie jeno i róbcie, bym wyzdrowiał
13316     2, 16|                śledzie w mące obtaczane i smażone w oleju konopnym, później
13317     4, 46|                  wsi rozwiały się zapachy smażonej słoniny, skrzyboty łyżek
13318     2, 24|                 to już od samego południa smażono pączki, że mimo pluchy po
13319     3, 33|                  jaki schronienia szukał. Smętarne drzewa, lipy staruchy, brzozy
13320     1, 3 |                polną dróżkę, co biegła do smętarnich wrótni, i podwiózł pod smętarz,
13321     1, 5 |                zimnych cieniach chałup.~A smętek konania był w tych południach
13322     1, 9 |                  ostająca...~Wśród ciszy, smętku, rozpamiętywań, lęku płynął
13323     1, 9 |                 żałoby wołały w ten dzień smętny, w ten dzień, co wstał blady,
13324     2, 24|             słuchają mnie teraz i jeszcze śmią bronić takiego - wrzeszczał
13325     3, 31|           powstała na niego Jagustynka.~- Śmiałbym to, kiej chodzi cosik po
13326     1, 8 |                  i jej...~- Hale, żeby to śmiałe oko miała przed pasierbami,
13327     3, 35|                    Boś me skrzywdziła!... Śmiałem to? Jaguś... - pokorny już
13328     1, 7 |                  wodziła i w robocie, i w śmiechach, bo starego nie było, a
13329     2, 13|                zmurszałych bali, nawozu i śmiecia zgniłego. Ni jednej deski
13330     1, 10|             zarzuconych opadłymi liśćmi i śmieciami, i dzieci krzyczały przed
13331     3, 32|                  kupę i w te rozradowane, śmiejące się gęby.~Szczęściem, że
13332     3, 32|                    he! - przekomarzał się śmiejący.~- A niech się zabawią!
13333     4, 39|                   z miejsca kiej ogier.~- Śmiejcie się na zdrowie! Co ja już
13334     2, 13|               Antek! - powiedziała ostro, śmiele, gotowa wszystko wypowiedzieć.~
13335     4, 38|             wróble obsiadały sztachety, a śmielsze nawet już pod okna się przebierały,
13336     1, 1 |                 gapie gniazdo - ozwał się śmielszy.~Ksiądz się uśmiechnął dobrotliwie
13337     2, 14|                  zniewolić do się? czy to śmiem? A choćbym i żyłę każdą
13338     2, 25|                  jakie insze historie abo śmiercie czyje i co drugiego jako
13339     3, 30|                   Nastką, co są zleżałe i śmierdzą...~- Żeby jej tak zapachnęło
13340     4, 38|                     A bo im nasze kożuchy śmierdziały - zaśmiał się i któryś,
13341     2, 13|                   a pójdę, byle tutaj nie śmierdzieć i krzywdy na oczach nie
13342     4, 39|              ukradł, niech miał będzie na śmiertelną koszulę.~- Sama pierzyna
13343     2, 23|                  mioty piorunów, oniemień śmiertelnych, tkliwości, a takiego czaru
13344     2, 20|                  karczmie i całą sprawę w śmieszki obracał a rad rozpowiadał,
13345     4, 41|                   A może byś chciał samej śmietany, poczekaj.~Zaś kiej się
13346     3, 32|                  przetarte, jaskółki jęły śmigać powietrzem kiejby na zwiady,
13347     3, 32|           krzyknął proboszcz na chłopaków śmigających kamieniami za stadkiem kuropatw,
13348     4, 39|                   się wiercił na miejscu, śmigał ślepiami po izbie i chrząkał
13349     1, 11|                tak się zwijała, tak raźno śmigała po izbie, że nijak jej chycić
13350     1, 11|                ten dąb rozrosły w boru po śmigłej sośnie, tak on następował
13351     2, 16|                   bór sosnowy wyrośnięci, śmigli i mocni; a postrojeni aż
13352     1, 1 |                 zeschłe skiby.~- Walek! a śmignij no prawą po portkach, bo
13353     3, 30|               sikawkami, sprawiając sobie śmigus, albo przyczajone za drzewami
13354     2, 18|                    Jezus, jeszczem takich smoków nie widział!~- Jeszcze by,
13355     4, 45|                   Ady mnie udusisz! Puść, smoku, puść! - i kiedy puścił,
13356     4, 43|             spętane, a ślepie zalałem jej smołą.~Bawili się ptakiem czas
13357     3, 34|             szukając, kaj by przysiąść.~- Smolipysk jucha, zawdy tam wzejdzie,
13358     2, 13|                krwawe wrzątki i biły dymy smoliste, czarne, popręgowane gorejącymi
13359     1, 4 |                  tam nie pojechał, co?... Smoluch jucha, łże jak ten pies
13360     2, 14|           kołtunów w Rudce albo i tamtych smoluchów w Dębicy! Niech ino dziedzic
13361     2, 13|                ino odgrzało od komina, to smród bił gorszy niźli z gnojówki,
13362     3, 29|             zauważył, że się kajś zbytnio smucą i wyrzekają - żarty stroił
13363     3, 32|                   radować się musi albo i smucić... Nie poredzi żyć z osobna,
13364     2, 23|              tonęli jeszcze w świetlistej smudze cichych, mistycznych powiadań,
13365     3, 34|                 zielonych zatok, rdzawych smug i chrzęstu, i trzepotów.
13366     2, 24|              złocenia o lodowych, skąpych smugach światła, chciała ostać sam
13367     1, 6 |             wlekły się ciężko przegniłymi smugami światła, a noce zapadały
13368     2, 15|                 patrzył w długą, czerwona smugę światła, bijącą przez wywarte
13369     3, 34|                  całkiem. Konia pasłem na smugu i jużeśmy z Gulbasiakiem
13370     3, 32|                 wygon graniczny, w gąszcz smukłych jałowców, rosnących z kraja,
13371     3, 29|                przypowiastką wyrwać duszę smutkowi, komu był potrzebny śmiech,
13372     4, 43|               Trapili się tym niemało, ze smutnawą nadzieją spozierając w każden
13373     1, 5 |          westchnęła ale już ją odchodziła smutność, bo powiedziała:~- Tym dziedzicom
13374     1, 11|          muzykantom złotówki rzucał, bych smyczków nie żałowali, bo grali z
13375     2, 25|                   niepokojem i strasznymi snami, pełnymi mar i widzeń gorączkowych.~
13376     3, 29|             przypominając sobie z nagła o śniadaniach i pilnych robotach.~Przy
13377     1, 3 |               ludzie na polach siadali do śniadaniowych dwojaków, gdy wjeżdżał do
13378     1, 5 |             więcej nie można, pszenica ze śniedzią.~- Jak ci, parchu, lunę
13379     2, 14|                   jakby się zapadły w tej śniegowej topieli, że ni znaku, ni
13380     2, 24|           obmarzniętą szybą w tym gęstym, śniegowym tumanie, gdy zaczęli powstawać
13381     2, 13|           opłotkach, krzyczeli a bili się śniegułkami, a tarzali w miękkim, puszystym
13382     3, 36|                   wiedzą, że płone są ich śnienia i próżne poczynania...~Za
13383     2, 17|             targał drzewami, że stawały w śnieżnej kurzawie, i po drogach prześwistywał,
13384     2, 13|              Antek niedługo się błąkał po śnieżnym pustkowiu, nawrócił znowu
13385     2, 21|                  grzmocił wicher i ciepał śnieżycą, próżno się chronili za
13386     2, 18|           spoglądając od czasu do czasu w śnieżycę, srożącą się za oknem.~Wiatr
13387     2, 13|                   wychylali się czasem ze śnieżycy, to zaczerwieniły się Jagusine
13388     2, 15|            rozbijała wnet piany wrzące, w śnieżyste drzazgi i waliła z rykiem
13389     2, 13|                   widne, prócz tych strug śnieżystego pyłu, spływającego tak cicho,
13390     2, 16|                   Wieś zginęła w szarych, śnieżystych mrokach, jakby się rozlała,
13391     4, 45|               gasnący w mroku, jeszcze se śnił o dniach nowego żywota.
13392     4, 48|              miejscu i z otwartymi oczami śniła na jawie o Jasiu - że cosik
13393     4, 40|                całować.~- Ani mi się kiej śniły takie cudności - szepnęła
13394     3, 32|                  sen cudny, ale dawno już śniony. Może i wróci! - dumała.~...
13395     2, 23|               jakoby w tym śnie cudownym, śnionym na jawie tam, w Kłębowej
13396     1, 5 |          gospodarz się kurczy i jak ci da snopczynę żyta, to pewnie zjedzoną
13397     2, 19|                chłopem jak ja rzucić kiej snopem, no, no...~- Boś mi na robocie
13398     3, 30|           tęsknicą i turbacjami społem do snów legną...~Jezus mój, Jezu!
13399     2, 24|       wzruszeniach, nie przestając jednak snuć domysłów i przypuszczeń!~
13400     2, 22|                jeno drgnienia po niej się snują, a tęcze, a kolory; jako
13401     2, 24|              karczmie przesiadywał i pił, snując coraz krwawsze zamysły pomsty
13402     4, 42|            chodzić.~Widział ją kieby cień snującą się poddrzewami; macała
13403     4, 49|      zalamentowała rozpacznie. - Ten tłuk sobaczy, ta piekielnica! A żebyś
13404     4, 37|               Józkę, aby z nim leciała na Sobótki, ale mu powiedziała żałośnie:~-
13405     4, 37|                 za wieś, na wyżnie, palić sobótkowe ognie, gdyż to była wigilia
13406     3, 26|              Wzieni Balcerków...~- Wzieni Sochów...~-...a tyla jeszczech
13407     2, 19|                 kieszenie napchały. Ale i Sochowie też nie były głupie, nie
13408     2, 19|               sobie wielce podufała, była Sochówna, skrzat ledwie dorosły,
13409     3, 31|                   majątek i chłopa, Ulisi Sochównie, że ją zwiedzie kawaler,
13410     4, 49|                   musi, jak spadła na ową Sodomę i Gomorę! Spadnie i wszystkich
13411     3, 27|                  się w ziemię, nabrzmiewa sokami rodnymi, a kwietne gałęzie
13412     2, 16|                 się bowiem szynela i tych sołdackich ubierów, a stanął przybrany
13413     2, 16|                   przemarzł na kość w tym sołdackim szynelu. Jasio na długo
13414     3, 28|                   to zarówno się znała na soleniu i przyprawie mięsa.~Hanka
13415     4, 48|                   wyjść rankiem, zaraz po solennej wotywie, to się z wolna
13416     1, 5 |            tabakierkę.~Zażyli i pokichali solennie.~- Cóż tam u was? Sprzedajecie
13417     1, 9 |                 murem, stały rzędy beczek solówek, a obok nich rozkładały
13418     3, 31|                   nowa sprawa się wydała.~Sołtyska z płaczem przybiegła, że
13419     3, 31|                    przeniesła skrzynie do sołtyski i upatruje se, u kogo by
13420     3, 29|                Rocho zaś prędko wszedł do sołtysowego domu, gdzie był teraz mieszkał,
13421     3, 31|                   na świeżej ziemi, aż do sołtysowej stodoły; tam konia wprzęgli
13422     2, 19|                   już od kopania ku Ulisi sołtysównie, pewnikiem dzisiaj zapije
13423     1, 2 |             dziękuję wama za pożywienie i somsiedzką radę.~- Idźcie z Bogiem,
13424     3, 33|                 szły kłótnie, to o szkody somsiedzkie, to o bele co, bych się
13425     2, 14|                 złotych - znajdzie się po somsiedzku...~Antkowie ostali sami.~
13426     3, 33|                 rozważać, co by z takiego somsiedztwa mogło wypaść złego la Lipiec?~
13427     3, 35|                  i w tych krzepnących już soplach krwie na twarzy, nasłuchiwał
13428     3, 35|                  mógł rozeznać żółte pnie sosen, białe gzła brzózek i szare,
13429     4, 42|             trudem wynosiła się pokręcona sosenka, to kępa olch lub jałowców,
13430     3, 32|              niskimi zaroślami jałowców i sośnianej młodzi.~Ksiądz zaśpiewał: "
13431     2, 16|                lasu, już ino tą karłowatą sośniną a jałowcami się przebierał,
13432     3, 28|                  zwarzyła się też pod jej sowimi ślepiami, nawet nieustępliwa
13433     3, 30|                  w oknach, bych się im na spacer nie zachciało. A przekarmiają
13434     1, 2 |                    podnosić nogi długie i spacerować...~- Bociek, Jezu, a dyć
13435     3, 35|                 się im nie chce, toby ino spacerowały! - rozwrzeszczała się przed
13436     4, 48|           Jambrożem, obszedł ich z dala i spacerując kajś pod drzewinami frasobliwie
13437     2, 13|           trzęsawiska dźwigały się ściany spaczone, struchlałe, przegniłe,
13438     3, 30|            czerwoną, ogromną kulę słońca, spadającego nad bory, szła przez te
13439     2, 23|                daleki, daleki bełkot wody spadającej na koła młyńskie, a po długiej
13440     1, 1 |                 lżej już, bo zaczynał się spadek łagodny.~A potem szedł środkiem
13441     2, 23|               dołku ścisnęło, że dziw nie spadłam ze stołka... ażem wode piła
13442     3, 31|                stado, na zasiany jęczmień spadłe, pecyną zgonił, a często
13443     1, 6 |                gęsi, brodzące za liściami spadłymi z wozów.~Staw szamotał się
13444     2, 24|              wyciągała groźnie, gotowa do spadnięcia, niejedno twarde słowo jak
13445     2, 24|          zatracenie, kieby z tego pagórka spadzistego, nie bacząc na nic ni na
13446     1, 10|                  w oborze, i przy koniach spałbym, byle u ciebie, Hanuś. byle
13447     2, 23|                 mi serce nie rozpęknie!~- Spalę się... loboga, puść... daj
13448     2, 24|               zwęglonym drzewem i wszelką spalenizną.~Śnieg padał bez przerwy
13449     4, 38|                 Jezus! - dziw, że się nie spaliła że wstydu.~Nasunęła chustkę
13450     2, 22|                  takie susze, że wszystko spaliło się na popiół, drzewa poschły,
13451     4, 40|                   wszystko jeszcze dokoła spało, zatopione w szarym, nieprzejrzanym
13452     3, 35|         przytrzymywać, bych chociaż twarz spaloną obwalić zmoczonymi szmatami,
13453     3, 32|                 jeszcze ździebko, gdyż od spalonego folwarku ktosik zamajaczył
13454     3, 32|            rozwidleniu dróg i kole stogów spalonych widniały bryki żółto malowane.~-
13455     3, 31|                 które dopiero pod stogami spalonymi, przy skręcie na Podlesie,
13456     3, 35|               uciecze od złej przygody... Spamiętajta, co rzekłem: wojna w dzień
13457     3, 27|                   ku któremu teraz, w nie spane często noce wydzierała się
13458     4, 41|                  która niby bór czerniała spaniale wyrośnięta i pokryta kwiatem.~
13459     3, 28|                  wyzierając na dwór przed spaniem.~Juści, czas był taki, że
13460     3, 32|                znalazłem.~- A któż to tak spaprał?... - połowa gnoju na skibach.~-
13461     3, 32|                  nieprędko się ruszą.~- I spaprane, że niech Bóg broni! - westchnął
13462     4, 48|                    uwierzyć musiał, a ona sparła się, piersiami o jego kolana
13463     4, 40|                  wczorajsze! Urżnij łby i sparz wrzątkiem! Wnet je wam sprawię.
13464     4, 38|                 spotkały i rozbiegły kiej sparzone.~Wzdrygnęła się, nie śmiejąc
13465     2, 20|                  szczekanie!~- Prawda was sparzyła kiej pokrzywa, żeście się
13466     3, 33|                    Ze dwa pręty koniczyny spasione! Czekaj, powiem zaraz, a
13467     3, 27|             podwórze, ale że świńtuch był spasiony, to uwalił się zaraz w gnojówce
13468     4, 39|           wrzeszczała wyzywająco.~- Hale, spasła się na cudzej krzywdzie
13469     4, 40|              czegoś po twarzy, a zielone, spasłe liszki pięły się skwapnie
13470     3, 33|                   srebrnymi łańcuchami na spaśnych brzuchach, a pyski to jaże
13471     4, 48|                  prześmiech zatlił się na spąsowiałych z nagła wargach, rozmigotał
13472     4, 49| miedzianogranatowych chmur zwiesiły nisko spęczniałe opuchłe kałduny i coraz
13473     4, 49|                  A z czegóż to im brzuchy spęczniały, przecież nie z postu!~Słuchali
13474     3, 27|                   podając gałęzie, nabite spęczniałymi pąkami, zaś olchy, staw
13475     4, 41|              trajkotała dalej po swojemu, spędzając muchy z ciasta i bierąc
13476     3, 31|              roboty, a późny mrok dopiero spędzał, że ledwie czasu starczyło,
13477     4, 41|            gruchaniem na ganek, a kiej je spędzała, doszedł ją ze sadu jakiś
13478     4, 39|              tumanami kurzawy porykiwania spędzanego bydła, gdy naraz Hankę jakby
13479     1, 1 |            śpiewami a pokrzykami wesołymi spędzano bydło z pastwisk, co ciżbą
13480     3, 34|                   pola wraz z rykiem stad spędzanych darły się jazgotliwe, prędkie
13481     1, 8 |                   też znali.~Nawet ludzie spędzeni do szarwarku, na rozerwaną
13482     4, 42|                  do roboty, nie dając się spędzić upałom, że nawet już noce
13483     4, 49|                 lasy.~Dziad podniósł się, spędził psa, poprawił torebek i
13484     3, 27|                  cicho.~Skrzyczała Witka, spędziła z barłogu Pietrka, dostało
13485     1, 5 |               drogie?~- Bogać tam drogie, spędzili tyla, że nie wiada, kto
13486     4, 42|             wrzątku.~- Mnie ta rychło nie spędzisz - rzekł jakby przeciw słońcu
13487     1, 5 |              niezgorsze na szynki - dodał spędziwszy go z mokrego piasku, w którym
13488     3, 31|             słonecznymi biczami pocięte i spędzone, dymiły już kiej z trybularzów
13489     3, 33|                 kapliczka była odwieczna, spękana i w gruz się sypiąca, że
13490     1, 4 |             pacierze odmawiać...~- Ci!... spekulant jaki! Do złodziejstwa namawia,
13491     4, 39|                tak rozrządził, ale trzeba spełnić jego wolę. Może on tam chudziaszek
13492     2, 21|                 do ojcowych przykazów, że spełniła wszystko bez wahania.~-
13493     1, 10|                Staremu nic się nie stało; spencer miał nieco podarty i twarz
13494     3, 27|                  choć me kujnął... byłbym spencerkiem go okręcił i wyniósł...
13495     3, 28|                  mięso do swojej komory i spenetrować zarazem beczki ze zbożem,
13496     4, 45|                narąbał drzewa za Michała, spenetrował w sadzie dojrzewające małgorzatki,
13497     4, 47|               położyła na nim kropidło, a spenetrowawszy, że już jest, jak być powinno
13498     3, 34|               wama z Miemcami w piątki na sperce z kawą, to jeszcze lepiej
13499     3, 33|                   rosy skapywały z dachów sperlonymi sznurkami, jaskółki śmigały
13500     3, 33|                     Wygnałem na ugór, sam spętałem i na lince przywiązałem
13501     2, 15|                 ciasno i duszno, jak temu spętanemu koniowi w zagrodzie, jak
13502     2, 25|                  tela, łazili po wsi kiej spętani poglądając żałośnie na świat
13503     3, 31|                 się o płoty kiej ten ptak spętany.~Przyleciał sołtys, po wójta
13504     3, 27|           ciskając rozsrożonymi oczyma po śpiącej.~Ale Jagusia i tak nie przecknęła;
13505     2, 24|              rękami, jako ten człowiek we śpiączce śmiertelnej, zapatrzona
13506     3, 26|                   gwiazdy gasły kiej oczy śpiączką morzone.~Na wschodzie zaś,
13507     2, 25|                    widząc, co się dzieje, spiął swojego ułanka i skoczył
13508     2, 18|              kłęby i szepnął znowu:~- Ani śpię, ani jem, ani robić mogę
13509     1, 4 |                      Spieklibym w polu.~- Spiecz se ziemniaków. Co mu się
13510     2, 16|                wysadzić, bo się na węgiel spiecze; zajmij się lepiej robotą,
13511     4, 45|               zbóż prawie dojrzałych i ze spieczonych ugorów pociągało niekiedy
13512     1, 4 |                   ptaszki?~- Poniesę...~- Spieklibym w polu.~- Spiecz se ziemniaków.
13513     3, 36|                dzień robił się ciepły, na spiekotę znowuj się miało.~Kosiarze
13514     4, 39|                zaniesła szlochem.~A Jaguś spięła się niby wilk napadnięty
13515     4, 46|              palące ognie wstydu, a serce spięło się męką, ale kiej spomniał
13516     3, 28|                 gospodarzył! - wykrzyknął spieniony.~- Wara ci od niego!...
13517     4, 37|                  taplające się po sinych, spienionych kałużach.~Dopiero o samym
13518     4, 45|                mocy, dała się jakby wodom spienionym, co ją ponosiły w jakoweś
13519     4, 45|            porywały go złoście, to śmiech spierał, to przejmowało zniechęcenie.~-
13520     4, 44|               skąd to przyszło i laczego?~Spierali się o szkołę, o Antka, o
13521     2, 20|                  go cięgiem mdliło, kolki spierały w boku i gorącość rozbierała.~-
13522     1, 6 |                   ma tyla, że się parobki śpieszą.~- Będą się i do ciebie
13523     3, 28|                 do Żyda po przyprawy.~- A śpieszcie, bo Jambroża ino patrzeć.~-
13524     2, 14|                   zrobicie...~- A dyć się spieszę, Hanuś, inom się zadychał
13525     2, 25|                    że powstała gorączkowa spieszna krzątanina, przybierania
13526     1, 6 |             deszcz, mokły ogromne beczki.~Spieszono się na gwałt, bo deszcz
13527     3, 26|             wrychle, dojdę...~- Do Kłębów śpieszycie?~- A gdzież bym to szła?
13528     1, 6 |                      Będą się i do ciebie śpieszyły, Józia, będą...~- Jak się
13529     1, 5 |                 połcie słoniny, szynki -. spiętrzały się na kupach, a gdzie znów
13530     2, 13|                    postrzępione, podarte, spiętrzono, rosochate, niby kupy borów
13531     3, 30|                 się nad folwarkiem i biło spiętrzonymi falami w niebo, zapalone
13532     3, 31|              pachnące ziołami, nagrzane i śpiewające ptasimi głosami, że każdy
13533     4, 45|                   nad światem, a wszystko śpiewało wraz z jej duszą jeden niebosiężny
13534     3, 30|                   dymach ledwie dojrzane, śpiewaniami opowite i przez oczy wszystkiego
13535     2, 17|                 ciągłego gwaru i Józinych śpiewek, dzwoniących po chałupie,
13536     2, 14|              wyżej brała, górniej kieby w śpiewie, to znowu cichła, że ino
13537     1, 1 |              drzew pożółkłych... to znowu śpiewka się zerwała lub krzyk nie
13538     1, 1 |                twarz.~- Heeet-aa! - wołał śpiewnie Walek, wyciągnął błyszczący
13539     2, 16|               wicher mocy, że nie słyszał śpiewu, jaki bił z drzwi kościelnych
13540     4, 41|                  podejrzewała, jako znowu spiknął się z Jagusią; ale co oko
13541     3, 34|                    i śpią se w najlepsze. Spili się w mieście, gorąc był,
13542     3, 29|               samym świtaniu, Józka, choć śpioch był największy, pierwsza
13543     1, 4 |                 zgodę postawił esencji ze spirytusem...~Tylko owsa stanowczo
13544     4, 39|             trzeba, abyście jeszcze przed spisem którego wieczora przepędzili
13545     4, 39|           wszystkiego urząd nie opisze!~- Spisu nie było, a już się kajś
13546     3, 36|                     Już biały dzień, a wy śpita. Kuba niech brony szykuje,
13547     4, 41|               sobą chorobę, to cię dam do śpitala.~- Juści, bom to już przy
13548     2, 22|                      Lipowe drzewo wesoło śpiwa,~A koń na baranie ogonem
13549     4, 38|                   płoszyły się ptaki, ale śpiżowe serca biły wciąż, biły miarowo,
13550     1, 1 |              zaczęła dzwonić Anioł Pański spiżowym świergotem, że ludzie przystawali
13551     1, 4 |                dzwony huczały nieustannie śpiżowymi ustami, aż trzęsły się lipy
13552     4, 47|             myślach, po ile to trza by mu spłacać Jędrzycha i Szymka, bych
13553     1, 10|                    zapytał z niechęcią.~- Spłaci się ich! Bo to Grzela mało
13554     1, 4 |                  wyliczała.~- Kowalowe by spłacić i ostać przy chałupie i
13555     3, 33|                 Grzela wróci z wojska, to spłaciłby z ojcowizny, a nie, kupiec
13556     1, 10|                    bośmy przeciech i dług spłacili... co, nie tak?...~- Prawda!
13557     3, 31|               przed kościołem ostały jeno spłakane komornice, na darmo czekające,
13558     4, 48|               nosi kapłańską sukienkę, to splamić się jej nigdy nie poważy!
13559     1, 2 |                   to niby na Jagnę pięć i spłata za chałupę i lewentarz!
13560     2, 25|                    wpięły mu się w kudły, splątały i przygiąwszy do ziemi wodziły
13561     3, 30|            studnię zawlekli, a tak srodze spławili, jaże wniebogłosy wrzeszczała...
13562     3, 32|                  się na jakąś parę, mocno splecioną i cicho gwarzącą.~Spotkała
13563     4, 40|                 głębokich niby rowy stały spleśniałe wody, pokryte zieloną rzęsą.~
13564     3, 28|              naprzeciw.~- Patrzę, czy nie spleśniały, czy aby zda się do siewu... -
13565     4, 48|               przewietrzyć ornaty, na nic spleśnieją. Komżę i alby zanieś Dominikowej,
13566     3, 32|                 pręty.~Tak się już bowiem spletło dziwnie.~Jagna przyleciała
13567     2, 16|             gwiazda, co i dzisiaj świeci, spłonęła wówczas dla tej świętej
13568     3, 32|               ludzkich oczu, zaś dzieuchy spłonione kiej wiśnie przywierały
13569     4, 45|                  trzymajcie konie, bo się spłoszą.~Jakoż nad placem kościelnym
13570     2, 23|             Prawda... tutaj nikto nas nie spłoszy... Sami jesteśmy...~- Sami!...
13571     2, 14|              wójtów chlew, musiało je coś spłoszyć, że prosiaka nie wzięły,
13572     3, 30|             zmierza - trącił go sołtys.~- Spłoszyli się, że nic pono nie unieśli.~-
13573     1, 6 |               całym; przez nagie, odarte, splugawione pola, przez wsie zapadłe
13574     1, 4 |               zbereżeństwa czynił, to ino spluną i wziął się z Jambrożym
13575     4, 42|                  kożuch, przeżegnał się i splunąwszy w garście wziął się do równania
13576     3, 35|                przechodziła, a poniektóre spluwały za nią; przyjaciółki jej
13577     2, 25|            widziało, że niech jeno śniegi spłyną, ziemia odtaje i przeschnie,
13578     3, 28|                 chlewa, i jęła z bulgotem spływać parując niby wrzątek.~-
13579     3, 27|            burzyły się po białej poduszce spływając aż na ziemię kiej ten len
13580     3, 34|                paliły się spienione wody, spływające z radosnym bełkotem do stawu.~
13581     2, 13|                   strug śnieżystego pyłu, spływającego tak cicho, tak równo, tak
13582     2, 13|                   przedzierał wskroś tych spływających puchów, nic, zamilkło wszystko,
13583     1, 3 |           bursztynowe igliwo, co kołujący spływało na drogę. Grzybny zapach
13584     4, 38|          przekładać zapalczywie, jaże się spocił kiej mysz, kowal też sielnie
13585     1, 7 |         wszystkich stron i wszystkie oczy spoczęły na niej. ,~- A to młynarzowi
13586     1, 7 |                kiedy Jezusiczek strudzony spoczywał, to Burek odganiał złych
13587     1, 5 |                  już po kostki i tryskało spod-kół na wszystkie strony.~Gwar
13588     1, 11|                  rozdęte taneczną wichurą spódnice zapełniały izbę.~A parobcy
13589     1, 4 |                  w granatowym kaszkiecie, spodnie miał na buty i srebrną dewizkę
13590     4, 45|             zdumienia.~- Mnie to się jeno spodobają takie historie o królach,
13591     4, 47|          zborgować ani pół kwarty mąki.~- Spodobał im się księży byk, to niech
13592     3, 33|                cichuśko wama usnę, ni się spodziejecie... pokrótce... - jąkała
13593     4, 44|                 do rany go przyłóż, a nie spodziejesz się, jak udrze cię kłami
13594     4, 48|                   i gniewem. Albo to mógł spodziewać się czegoś podobnego? Że
13595     3, 27|        przyklęknąwszy, że to leda tydzień spodziewała się rodów, jęła mówić pacierz
13596     2, 20|                 była, wiele bowiem kobiet spodziewało się dopiero na zwiesne.~
13597     2, 14|                niezamarzłe szyby na świat spogląda... brak jej to czego!...
13598     2, 25|                 więc z trwogą tym większą spoglądano na chmurzące się z nagła
13599     3, 33|        wprowadzało.~- Na złość na cię nie spojrzę, ślepiaj se psu w ogon!
13600     4, 45|              przepaście; modlitwę miała w spojrzeniu, najgłębszą i najsłodszą,
13601     4, 41|                  fartuszek i poleciała.~- Spojrzyj ta na płótno, czy wyschło,
13602     4, 38|                    Zarno wam przyniesę! - spokoiła go Józka.~- Dużoście dzisiaj
13603     4, 44|              Cicho tam! cicho! słuchać! - spokoili sołtysi.~A nim się do cna
13604     4, 38|                już z niebem, wszystko się spokoiło, śpik z wolna morzył ziemię
13605     1, 10|                      Ulżyło mu rzetelnie; spokojniejszy wrócił do domu, ino tym
13606     4, 40|                 się, do cna stropione jej spokojnością.~- Jeno la oczów ludzkich
13607     2, 15|               dobry był jak nigdy, cichy, spokojny, dzieci zabawiał, pomagał
13608     3, 36|                 łąkę i chlaszcząc równym, spokojnym rzutem kos, zimne ostrza
13609     2, 25|                 ino mądre pomyślenie i to społeczne postanowienie.~Wieczór był
13610     3, 27|              sadach jakoby w tym pacierzu społecznym, kiej Hanka przecknęła,
13611     3, 32|               zbożach, i może zimy srogie spomina...~Jaguś o Antku myślała
13612     4, 45|                 urodniejsza, żeby już nie spominać, co wyprawiała z chłopami.~-
13613     4, 42|                   ziemi, to gubił słowa i spominał se z lubością, jako już
13614     4, 40|                   ciżbą przeróżne myśle i spominania, zaś jakiś głos kwardy i
13615     4, 43|                    z lubością oddając się spominkom o nim, że Mateusz, nie mogąc
13616     4, 46|                   nie wyjdzie, obaczycie, spomnicie moje słowa.~- To ja wam
13617     3, 33|                   jeśli zdarzyło się komu spomnieć, to jakby o nieboszczyku.~
13618     4, 42|               Juści, com grzeszny, ale me spomóż, Panie miłosierny, to już
13619     4, 41|         zaświarczy! Dajcie mi jeno grunt, spomóżcie, braty rodzone, a to już
13620     3, 35|             Skrzywdzić to każden gotowy i sponiewierać!~Łuna oblała jej twarz,
13621     3, 33|            ozewrzeć nie poredziła. Toć go sponiewierała kiej psa! Wstyd nim zatrząsł,
13622     4, 41|                   na tego psa...~- Ja cię sponiewierałem? To przeze mnie? - Gniew
13623     3, 33|              strasznym rykiem, a tak była sponiewierana, że ledwie ją poznawali.
13624     2, 24|                stało, a jeno jak ten pies sponiewierany gnał gdzieś przed się, bez
13625     2, 21|              czubach niby dach. Ziemista, spopielała szarość zapełniała głębię,
13626     2, 13|                 tliły się brzaski niby te spopielałe zarzewia, a na ziemi leżała
13627     4, 39|              przestały cieknąć po twarzy, spopielałej od męki, chociaż ciężki,
13628     4, 42|                 wymykała się z chałupy ze sporymi tobołami, cichaczem, przez
13629     4, 40|                Hanuś, kogutki na potem, a sporządź cosik po naszemu. Tak mi
13630     4, 40|            chałupy wzięła się na ostro do sporządzania sutego obiadu, lecz dosłyszawszy
13631     2, 18|                   Rocho wypisali, a krzyż sporządził Jambroży!~Pan Jacek dał
13632     4, 40|             cielęciu odsadzonemu od matki sporządziła picie, sypnęła kaszy gotowanej
13633     2, 24|            niechętnie i wymijająco.~- Nie sporządzisz to śniadania?~- Idź se do
13634     4, 45|                 ukąsiło go cosik w serce, sposępniał i głuche, kolące podejrzenie
13635     1, 5 |             chmury; a już przed wieczorem sposępniało na świecie, chmurzyska wlekły
13636     4, 41|                znacząco, próbując różnymi sposobami wypytywać o niego. Nawet
13637     4, 45|              rychtował, ktoś kosę nakuwał sposobiąc się do żniw, pachniał chleb
13638     4, 47|                  przy pieczeniu chlebów i sposobieniu zapasów, a z tego wszystkiego
13639     1, 5 |                   na jarmark.~I u Borynów sposobiono się raźnie; stary z Kubą
13640     3, 33|              sobie schować na później, do sposobnej pory, bo jeszcze pójdzie
13641     3, 28|                   se folguje i rad zawżdy sposobnością wymawia...~- Przepijcie,
13642     3, 27|                   całej wsi i la tamtego.~Sposponował ci on ją i sponiewierał
13643     1, 3 |                  sądu i karyza to, że tak spostponował ją i Jagnę wobec całego
13644     2, 17|                   stanęły w oczach z tego spostponowania i jawnej złości, ale siedziała
13645     3, 35|                 nią; przyjaciółki jej nie spostrzegały, chłopy śmiały się wzgardliwie,
13646     1, 12|           przepuści, niech choć ten razik spotkają ją po nocy z jakim chłopakiem,
13647     1, 7 |                  jest w zgodzie z Boryną. Spotkałam go, wiódł od starego sielnego
13648     2, 15|              kościoła. Nie i nie. Bał się spotkania z Jagną, dobrze wiedział,
13649     3, 27|                Pietrek wziął skrzypice.~- Spotkasz ich, to przypędź, niechby
13650     3, 34|                    a choć i sam proboszcz spotniały był i czerwony kiej burak,
13651     4, 45|                 koszula mu przywierała do spotniałych boków niby rozpalona blacha,
13652     2, 20|                 Józki i by się z Szymkiem spotykać, że nie było z niej pociechy,
13653     2, 15|                  gęsto to i po drogach go spotykają, po tych mogiłkach różnych,
13654     4, 48|                  się przeżegnał i wyszedł spotykając się tuż przed progiem oko
13655     4, 48|            słodkie, radosne przypomnienia spotykań, a jakiś słoneczny tuman
13656     2, 18|              dokoła, czasem pytał o ludzi spotykanych, to o chałupy, a szedł tak
13657     4, 48|                  Juści, wiedziałam, że ją spotykasz tu i ówdzie, ale Bóg mi
13658     4, 45|                Ale uważaj na siebie i nie spoufalaj się ż chłopami, bo kto się
13659     1, 12|                 twarzy sinej i obrzękłej, spoważniała prędko. - Księdza ci więcej
13660     3, 28|                  po obiedzie będą jeszcze spowiadali, gdyż siła narodu czeka.~
13661     2, 23|                nieutulonych tęsknic!~Byli spowici jeszcze w czarodziejską
13662     4, 44|                 wypychać naprzód, drapać, spozierać na się i na starszych, lecz
13663     2, 19|                 baczył, że ludzie dookoła spozierają uważnie i pilnie nasłuchują.
13664     2, 25|            ramieniu, a jeszcze przybywali spóźnieni.~Witano się w milczeniu,
13665     3, 31|                 do niego z kieliszkiem.~- Spóźniłeś się, Michał, to gońże nas
13666     2, 13|              obronił~- Jak się macie, no? Spóźnilim się, bo takie śniegi, takie
13667     1, 7 |             flisie, póki jest na misie... Spóźniliście się, ale jeszcze dla was
13668     3, 32|           motyczkę.~- Kobiet ino patrzeć; spóźniły się bez tę nowinę, ale przyjdą...
13669     4, 45|              odpoczywać.~- Nuchim; ty się spóźnisz na szabes! - upominał się