Tom, Rozdzial

13670     3, 30|                  onej uroczystej cichości spożywania glamania się rozchodziły,
13671     2, 18|              odpocznij se, kiedyś się tak spracowała!~- A dójcie sami, znowu
13672     1, 5 |                   i w milczeniu, ze to po spracowaniu nikomu się odzywać nie chciało,
13673     4, 37|               buty prawie całkiem nowe.~W spracowanych, wyschłych rękach trzymał
13674     4, 43|                słowa o Jasiu.~Leciała też spragniona o nim wieści, a z jakąś
13675     1, 12|                    Brzękliwe są; a któren spragnionego napoi, zasługę ma! - odparł
13676     2, 25|                 potężnie tym rzutem ziemi spragnionej wiecznie ciepłych dżdżów
13677     2, 22|            trzymam.~- Takim głodny, takim spragniony, takim obolały! - jęczało
13678     3, 26|                kusztykając z wolna i żrąc spragnionymi oczyma tę ziemię kochaną,
13679     1, 8 |                kudłów sięgła i po pyskach sprała, a posłuch musiał być i
13680     2, 20|            wiedziałabym, co zrobić! Józkę sprałabym, niech się nie rządzi w
13681     3, 29|            suszyła za stodołą?~- A jak to sprały Gulbasiaka, że kamieniem
13682     4, 37|           wyczekująco, gdyż kowal z Hanką spraszali poniektórych na ten chleb
13683     2, 20|                  zdziebko, gdzie znowu ze sprawami, a nawet z takimi przestawał
13684     3, 30|               przed ludźmi kuntentność, a sprawdzając cosik sobie za stanikiem.~-
13685     3, 26|           przywalniała, bych jeno opóźnić sprawdzenie tych nowin piekących. Długo
13686     4, 44|         odkrzykiwał:~- Jest! Jest!~Zaś po sprawdzeniu wójt wlazł na stołek i zakomenderował:~-
13687     2, 25|            świętości, jako na własne oczy sprawdziła, że już z dobre pół włóki
13688     4, 47|                   me proś w dziewosłęby i sprawiaj wesele choćby zaraz po żniwach.~
13689     3, 32|                   wedle starego obyczaju, sprawiały na kopcu poniektórym chłopakom
13690     4, 37|               boru po kawale i tak się to sprawiata!... Chleb was ano roznosi,
13691     2, 24|            szepnął wreszcie przystając. - Sprawied1iwie mówił! Sprawiedliwie! -
13692     1, 3 |                 łeb chyci, winowatego czy sprawiedliwego. Bywało już tak nie raz,
13693     4, 46|            świecie źle, ale już najgorzej sprawiedliwemu.~- Nie martw się, Grzela,
13694     3, 33|                  garnku.~Wójtowa bitka to sprawiła, obie bowiem strony szukały
13695     3, 30|             Balcerkównę i taką jej kąpiel sprawili, aż matka z kijem leciała
13696     1, 2 |              matki i jeszcze przed Godami sprawim wesele...~Boryna nie odrzekł
13697     2, 14|                    ja też potrzebuję kogo sprawnego do zwózki drzewa.~- Hale,
13698     3, 29|                 psich figlów głowę miał i sprawność. Obeszli w procesji cały
13699     3, 30|         przyodziewy jeno nie ściarachaj i sprawuj się dobrze! Psy uwiąż, by
13700     3, 33|                   głowę, co mu się stało, sprawując się już kiej trusia, gdyż
13701     3, 36|                 Pietrek wyciągał z wasąga sprawunki.~- Koszą to? - pytała siadając
13702     4, 45|                pszczelnym brzęku, słodki, sprażony w słońcu zapach przejmował
13703     4, 42|                 Paczesiów, to się tak był sprężył w mocy i srogiej ochocie,
13704     4, 39|                  jej do głowy, a mściwość sprężyła pazury, aż skoczyła na izbę
13705     4, 45|              widząc, że to nie przelewki, sprobował wszystko obrócić w żart.~-
13706     3, 32|                 ostre ciernie...~Grzelowa spróbowała bronić poniektórych, ale
13707     3, 30|                 im przynieśli w połednie, spróbowałam: kieby na starym bucie zgotowana
13708     4, 47|               wnet przestały plotkować.~- Sprobuj, może się wystraszą i przestaną! -
13709     1, 12|                 ruchaj, nie uredzisz.~- A spróbujmy się! - odkrzyknął parob,
13710     3, 33|        wyprowadził, jak to Gulbas musiał, sprocesowała go bowiem Balcerkowa za
13711     3, 26|                  przydrożna, pokrzywiona, spróchniała, co to się już ledwie tli
13712     4, 37|              słońcu grudy ziemi lebo pnia spróchniałego; w zesztywniałych garściach
13713     1, 9 |              gdzieniegdzie sterczał krzyż spróchniały - tam leżały pokotem rody
13714     3, 33|                 się statkuje, kiej mu kły spróchnieją - śmiał się Kłąb.~- Albo
13715     2, 22|          przęślicową wieczornicę.~Kłębowa sprosiła głównie same starsze kobiety,
13716     2, 22|                wojnę się miało, Turek ano sprośny w kraje polskie wszedł,
13717     4, 38|                  prześmiechem.~Dominikowa sprostowała się nagle i twardo rzekła:~-
13718     1, 11|                  wieprzek zabity, weselni sproszeni... tyla już zrobione...
13719     4, 38|               mieli dziadować.~- To go se sprowadź do chałupy i żyw, kiejś
13720     4, 45|              świecę mi zapalą...i księdza sprowadzą... a potem we świąteczne
13721     3, 33|                   księdza z Panem Jezusem sprowadzali do niego. Powiedali ta różnie
13722     1, 8 |               zaraz na zwiesnę omętrę się sprowadzi i już wasze, możecie se
13723     2, 25|              najmłodszych, nie odratowały sprowadzone dochtory i powieźli je na
13724     2, 25|               cisnęli się do się goręcej, sprzągani nagłym pożądaniem, szukając
13725     1, 10|                  parobków, jak te woły.~- Sprzątacie za to z trzech morgów.~-
13726     4, 39|           zwracając się do Borynów.~Hanka sprzątała już po kolacji, ale zaraz
13727     1, 6 |             synowie jak zwykle zajęli się sprzątaniem, myciem naczyń i obrządkiem.
13728     1, 3 |                  najpierwsze się wama nie sprzeciwią...~- La zapisu! Kiej te
13729     1, 10|                Antkowi już się odechciało sprzeciwiać.~- Pójdę do izby - rzekł
13730     3, 27|               Choć do sieni ustąpcie, nie sprzeciwiajcie się... - błagała.~- Wyjdź,
13731     3, 28|                    że nim się Hanka mogła sprzeciwić, nim pomiarkowała, już one
13732     4, 43|                  obeszło się bez kłótni a sprzeciwieństw, ale w końcu zgodzili się
13733     3, 32|                   chciwie sięgając...~Nie sprzeciwiła się, nie miarkując, do czego
13734     4, 49|              sposób, żeby to miało być!~- Sprzeciwisz się to całej gromadzie?~-
13735     4, 40|                rajcuje.~- Przecie, a taki sprzeciwny, a taki zmyślny, dorwie
13736     4, 44|              szkołę, bo jak się będziecie sprzeczali, to naczelnik może się rozgniewać
13737     4, 49|             wielce swarliwy, pełen narad, sprzeczek i tajemniczych szeptów,
13738     4, 41|                  w sadzie.~- Paparuch! Na sprzeczki to czas ma! - mruczał idąc
13739     3, 32|              chyla oczków miały - kwękała sprzeczliwie Gulbasowa.~- Moiście, przeciek
13740     3, 27|              Antka broń... pół gospodarki sprzedaj, a nie daj go... nie daj...
13741     3, 34|                 sześćdziesiąt rubli morgę sprzedają, a potem to znajdziesz z
13742     1, 5 |               było, rozsiadły się kobiety sprzedające; która cebule we wiankach
13743     1, 5 |                solennie.~- Cóż tam u was? Sprzedajecie co dzisiaj?~- Bogać ta nie,
13744     1, 5 |                  bo zaraz z kraja były.~- Sprzedajeta, co?~- Hale, już tu targowali
13745     1, 5 |             wyjechali z miasta Borynowie; sprzedali wszystko, co mieli, nakupowali
13746     1, 5 |              targu zapłaciła za czapkę.~- Sprzedaliście krowę? - zapytał po chwili
13747     4, 48|                  tam brackim, że wosku im sprzedam, niech sobie tylko dokupią
13748     3, 34|                 on tu coś w tym, ma... Ze sprzedaniem się nie śpieszyć: z grontu
13749     1, 11|               wykrzykiwał, że już ten las sprzedany Żydy ocechowały i rąbać
13750     2, 15|            Jankiel zachodził po gęsi...~- Sprzedasz to?~- Hale, a na zwiesnę
13751     2, 14|                   na święta.~- Zaśbym tam sprzedawała, ostawiłam ino tyla, co
13752     1, 5 |                   a trafił się kupiec, to sprzedawały wolno, spokojnie, bez gorącości,
13753     3, 35|                   ubyło.~- Uwińcie się ze sprzedażą, zróbcie, co potrzeba, pieniędzy
13754     1, 11|                 czuli, i jedna radość ich sprzęgała do kupy i wskroś przenikała!~
13755     2, 20|                      Dobrze, woził będę i sprzęgnę się z wami.~- Kiej tak,
13756     3, 30|                   jeżeli znowuj się z nią sprzęgnie? - pomyślała naraz, dosłyszawszy
13757     2, 18|                   przyglądał się obrazom, sprzętom, to stawał na środku i tak
13758     2, 20|             spółki! Woźcie tyla, co i my! Sprzężaj macie dobry, parobek się
13759     4, 41|               Hale, bogać ta, kiej rychło sprzykrzyła mi się taka nauka, że przycapiłem
13760     3, 32|                  A dał Pan Jezus zwiesnę, sprzykrzyły mi się pokoje i dworskie
13761     4, 41|                  pysk wyrychtowałem, jaże spuchnął niby bania. Już me potem
13762     1, 9 |                   nabił, ba, aże mi ramię spuchnęło, tak dostałem przykładem...
13763     4, 43|                   drugiej stronie chałupy spuchnięta, w gorączce i cała obwalona
13764     3, 29|           rozbijał na zagonikach pecyny i spulchniał ziemię, gdyż Hanka jeszcze
13765     3, 31|                  ręki rozsiewali ziarna w spulchnione, czekające role...~Tak zaś
13766     3, 35|               przystając pobok pod olszą.~Spuściła prędko wełniak na kolana
13767     4, 37|                 wraz z dziedzicem, a kiej spuścili w dół trumnę i jęli na nią
13768     4, 38|                   oko chłopy kiej dęby, a spuścisz pięść, to jakbyś w pierzynę
13769     3, 30|              pomajdrowała kiele stanika i spuściwszy chustę na plecy, jęła się
13770     3, 28|                rodzonych, piesków się ano spuszcza...~- Co wy też ! przeciek
13771     2, 25|                miał.~A jeno głupi w marcu spuszczałby budulec.~I nawet nie wiada,
13772     4, 48|                 słońcem.~Zaś kiedy trumnę spuszczali do dołu i wybuchnęły lamenta,
13773     3, 30|                  piekielny na wiek wieków spychać, a sprawiedliwe po prawice
13774     3, 32|                  skrabiąc się na drzewa i spychając wronie gniazda, że wystraszone
13775     2, 16|              nosiła się po izbie - robotę spychała na matkę, to na Józkę, a
13776     3, 33|          przegadał z kumami, a zaś drugie spychali jeno co pilniejsze roboty,
13777     3, 31|                   przeciśnie i zagona nie spyska...~- Wie się już o tym,
13778     2, 14|                rozwalony, jakby go świnie spyskały .Idźcie do chałupy dzieci
13779     4, 41|              podarła na bielniku, i za te spyskane ziemniaki. Mam świadków
13780     4, 41|                 płot.~- Wsadź jeno ryj, a spyszcz, to już ja cię przyrychtuję.~
13781     1, 11|              przytrafi - czy kiej gadzina spyszcze w sadzie, czy baby się poswarzą
13782     4, 38|             wyznała mi się. Niech się jej spyta.~Przystąpił do nich Szymek
13783     1, 3 |             złowrogo Dominikowa.~- Gdzie? Spytajta się Kruczka i drugich piesków.
13784     4, 37|                   wody wlekły się niby te srebrnawe przędziwa. Powietrze było
13785     1, 1 |          tarnin-tylko gdzieniegdzie w tej srebrnawej szarości rozlewały się strugi
13786     1, 11|                soli, mąki, słoniny albo i srebrnego rubla w papierku - wszystko
13787     1, 4 |             rozchwianych świateł, migotał srebrny krzyż, kołysały się niesione
13788     3, 31|                króla mają, któren cały we srebrnych guzach chodzi, a taki ma
13789     3, 36|                  jakby zastąpił mu drogę, srebrzące się liście szemrały cosik
13790     3, 26|          poniektóre już drzewa co bliższe srebrzyły się całe w rosach i brzaskach.~
13791     4, 46|                  drogą, że szli jakoby tą srebrzystą miedzą obrzeżoną pokrętnymi
13792     3, 36|                ptak wlekący wskroś pustek srebrzyste skrzydła, chmury spały kajś
13793     1, 11|               duży, świt zatopił ziemię w srebrzystej, połyskliwej szronami topieli,
13794     4, 37|                  a za nią dopiero błyskał srebrzysty krzyż i otwierała się długa
13795     3, 36|               chlusnął oblewając mu twarz srebrzystym wrzątkiem światła.~Przysiadł
13796     3, 27|                   łozy czerwonej, pokryte srebrzystymi kotkami, stały w dzbanku
13797     2, 16|                   kupą rosną, niewyrosłe, średniaki same, a pękate kiej wory,
13798     2, 24|                rozmodlony, zalegał gęstwą środkową nawę, zalana potokami światła,
13799     1, 12|                  w ciemnicy, że ledwie ku środkowi wyleniał się w nocy i majaczył
13800     2, 16|          podniesionymi nożami, zgarbieni, srodzy a nie ruchający się - i
13801     3, 31|                  obory dając pić po palcu srokatemu ciołkowi.~Obejrzał się trwożnie
13802     4, 37|                 kręcił się z rykiem tęgi, srokaty byk, że ledwie go parob
13803     1, 1 |            jeszcze pod siew... stada krów srokatych pasły się na ugorach...
13804     3, 32|           wyplatał na progu i pogwizdywał srokom, łażącym po płotach.~- Wiesz
13805     1, 3 |                  i jed na... Wio! głupia, sroków się będzie bojała! - Trzepnął
13806     1, 3 |                   uszami i przystawała.~- Srokowe wesele - deszczu będzie
13807     2, 20|                       Czegóż się, głupia, sromasz? Złego w tym nie ma! wszystkie
13808     2, 18|                czasu do czasu w śnieżycę, srożącą się za oknem.~Wiatr huczał
13809     2, 15|                się zawzinali na się coraz srożej, bo na samym dnie złości,
13810     1, 9 |             mękach coraz boleśniejszych i sroższych - ani jadł, ni spał, ni
13811     2, 15|       nienawistnie, zacinając się w coraz sroższym gniewie na wszystkich, że
13812     4, 37|                   w palce trzaskać, brwie srożyć, oczami toczyć i rzekł wytrząchając
13813     2, 22|                 tym szlochem krwawym, tym srzybotem serdecznym skamlała o zmiłowanie.~
13814     1, 2 |               rozwalona jęczała cicho, bo ssały ją białe, młode prosięta.~
13815     2, 14|            rzuciło się na łóżku - i znowu sta wała głęboka, przemarznięta
13816     2, 16|                 przyszedł był z żoną i ze Stachami, puścił ich naprzód, a sam
13817     2, 25|                  było z trzech chałup, ze Stachem na przedzie, naród był nieurodny,
13818     3, 29|          Sikorzyna.~- A to nie wiecie?... Stachom rozwaliło chałupę!... cud
13819     3, 28|                przyrosłoby kilka złotych. Stachowim dać musiała kilkanaście
13820     3, 34|             Wstrzymywały go nieco wozy ze Stachowym drzewem, że polem chciał
13821     2, 13|           zasypaną i ledwie co poznaczoną Stachowymi trepiskami, kopało się dwóch
13822     1, 12|                płaczem, krzykiem niemocy, staczającej się w przepaść bez ratunku.~
13823     4, 45|                   w takich ciągotkach, że staczała się na chłodne, oroszone
13824     3, 31|                  co się z białymi kłakami staczały z pól czarniawych.~Zwyczajnie
13825     4, 40|            opłotkach bieliły się pokulone stadka gęsi.~Czuby drzew już się
13826     3, 32|                 śmigających kamieniami za stadkiem kuropatw, szorujących w
13827     4, 37|                 koty, jakie macie po jego stadniku. Trzymajże, gapo, krowę
13828     3, 32|                chce być mędrsze od kury i stadu przewodzić...~- Rzekliście!
13829     3, 32|           dziewczyna do pierwszej komunii stająca.~Podnosili się z wolna na
13830     3, 34|                   kiej stado źrebców dęba stających. Wiater z różnych stron
13831     4, 38|                 już taka gęstwa i tak wóz stajał przy wozie, że ledwie się
13832     1, 12|                   Że już im dusze całkiem stajały od gorącości, krew kipiała
13833     1, 3 |               batem i źrebica przez kilka stajań poszła raźniej, ale potem
13834     2, 24|                   uboczy i rzekł:~- Mocno stajecie mu naprzeciw, choć wczoraj
13835     2, 22|               Jezus Maria! Gumien nie ma, stajen nie ma, sadów nie ma, płotów
13836     2, 16|                 Hej, mój Jezus kochany! W stajence ci to lichej urodzić się
13837     2, 16|                tymi głosami anielskimi do stajenki onej pokłonić się Narodzonemu!
13838     2, 16|                   winowata, nie, to czemu stajesz przede mną jak ta dusza
13839     4, 45|          przyjrzał się w kuźni, jak kowal stalił kosy i nacinał ostrza sierpów;
13840     1, 2 |                gwiazdy niby w zwierciadle stalowym.~Maciej sam nie wiedział,
13841     2, 20|                   bo już jej obmierzł ten stan.~- Złego dobrością nie przeprzesz,
13842     2, 15|                    nie stójcie, bo i piły staną - wrzeszczał Mateusz.~-
13843     1, 12|                 wsi, duży, widny, wysoki, stancje kieby w jakim dworze, wybielone,
13844     3, 30|                  cosik pomajdrowała kiele stanika i spuściwszy chustę na plecy,
13845     1, 5 |                 chustki były i materie na staniki i kaftany.~- Jezus mój,
13846     3, 30|                sprawdzając cosik sobie za stanikiem.~- Czy aby nie brak czego
13847     4, 47|                 jak mógł, wykręcał się od stanowczej odpowiedzi zbywając ją całunkami
13848     4, 39|                 będę, nie moja w tym wola stanowi.~- Jaguś! - podniesła głos
13849     4, 37|                  klamki zatargał i ciężko stąpający obchodził całą chałupę.~
13850     4, 41|              gwiazd i nasłuchując cichych stąpań nocy rozważał se o Jagusi.~-
13851     2, 25|              Pacześ przetrącony kulas, że stąpić nie mógł i darł się wniebogłosy,
13852     3, 32|              Lipce obmierzły bez chłopów. Staram przeciek, ale prosto powiem,
13853     4, 49|                 przy pustych żłobach, boć staranie poredziła zaradzić wszystkiemu,
13854     2, 25|              siwych mchów obrosłe kiej te starce, których pioruny nie zmogły
13855     2, 25|               niewiela ich, było, jeno że starczyli za pół wsi, bo same zabijaki
13856     1, 8 |                   I we świecie coś niecoś stargować można, ino poszukać trza...~-
13857     2, 13|              ciebie... przyjdą tu wnet... stargują... postronek ci za rogi
13858     1, 8 |                dobrym słowem, to cheba co stargujemy u was, matko...~- I we świecie
13859     2, 25|                   sprzeciwił, na proch by starli, na cały świat by się porwali.~
13860     2, 17|                czerstwi jeszcze; choć już starością i pracą przygięci do ziemi,
13861     2, 22|                  przeodziała się na panią starościnę i weszła na pokoje.~Juści,
13862     2, 25|               przewlókł - a jaki taki, co starowniejszy, brał się narządzać pługi,
13863     2, 25|                  każdy był ciekaw, co tam starszyzna uradzi, a radzili długo,
13864     2, 13|           światłości, zakrzepły w szron i starte lotem podniebnym na proch,
13865     3, 29|              szarości zmierzchu, kieby ze startego na proch szkła uczynionego.~-
13866     3, 26|                 ostał, kowal i tych kilku staruchów ledwie się ruchających,
13867     4, 37|              ratować.~Ale na darmo poszły starunki, próżne już były wszelakie
13868     3, 27|                  kole niego tyle już jeno starunków, co mu ta często odmieniali
13869     1, 6 |                 uciechy nie ma młodych?~- Staryście kiej świat, a pstro wam
13870     1, 1 |            kobieta.~- A tyle dziewuch się starzeje albo i służby szukać idzie...~-
13871     1, 1 |                  do nich na wycug, co?... Starzyście. Wawrzku, a do cna jeszcze
13872     4, 45|                 się do moich jagód. Jedz, Stasiu, jedz! Spotkałem w lesie
13873     4, 49|                     mówili poniektórzy co stateczniejsi, a na to wraziła między
13874     3, 27|                  po mszy, a przychodzi ze statkami oporządzić wieprzka.~- Będzie
13875     3, 33|                  szczekania.~- I wilk się statkuje, kiej mu kły spróchnieją -
13876     3, 30|              zarno od wschodu i zagrało w stawach a rosach, i płynęło po bladym,
13877     4, 41|               naznaczył pokutę kościelną: stawałeś w ojcowej obronie, a że
13878     1, 5 |                  i ugodził się na trzy za stawanie w sądzie, jak sprawa przyjdzie
13879     3, 34|                  Boże Ciało. Gdzież to go stawiacie?~- Gdzie i co rok, przed
13880     3, 30|            wykupiły dziedzica i teraz się stawiają... po dwie włóki na osadę -
13881     3, 33|           Kiejście taki majster, to sobie stawiajcie, ja z próchna nie poredzę -
13882     4, 37|                  tam się naradzim.~- A ja stawiam la całej kompanii - dodał
13883     3, 26|                  obszerne, budynki w rząd stawiane, a proste i tak galante,
13884     3, 34|              historię, bo ksiądz zabronił stawiania ołtarza przed wójtem, jak
13885     2, 16|                   namaszczeniem, a wszędy stawiano w kącie od wschodu snop
13886     2, 15|                  a i Pan Jezus mógł świat stawić w jeden dzień, a wolał go
13887     1, 6 |                   płynącej na koła i spod stawideł otwartych, bo przybór był
13888     3, 31|                  wszystkimi do roboty się stawił objaśniając kobietom, że
13889     3, 34|                 ogromny, cała parafia się stawiła, a nawet wszystkie dwory,
13890     3, 32|               młynarzu, jako na bórg daje stęchłą kaszę, a za pieniądze też
13891     1, 2 |                  pokładać, a porykiwać, a stękać, żem do chałupy przygnał.~
13892     1, 4 |                   oto ja..." - odbąkiwały stękając basy, a bębenek trząsł się
13893     1, 10|                  chory, a tak jęczał, tak stękał, aż konie rżały, przychodziły
13894     2, 13|          osłupiałe, chorością sine, ckne, stękliwe, oropiałe i zgoła lamentem
13895     2, 15|                 grabiały i przywierały do steliska i czas się tak dłużył, że
13896     1, 9 |                    poszedłem... juści, że sterany byłem kiej ten pies... kulas
13897     3, 34|                 nieżywe... jeno im kulasy sterczą spod jałowców. Filipka me
13898     3, 29|                 kiej ten ząb wypróchniały sterczący; ziemię dokoła zaścielały
13899     3, 35|            dworskie o zapadłych dachach i sterczących kominach, zaś pod ścianami,
13900     1, 9 |                   gęstwa, a gdzieniegdzie sterczał krzyż spróchniały - tam
13901     2, 14|                przynależą?... aż mu kulas stergł od postronka, tak się krasula
13902     3, 28|               jaże mi ten drewniany kulas stergnął.~- Zaraz naszykuję wama
13903     3, 33|                    to Jasiek nie uwierzy, stęsknił się do ciebie, łacno wmówisz,
13904     4, 47|            galancie koło niego i okrutnie stęskniony do swoich.~- Dobry był chłop,
13905     2, 13|                  świeży, uleżał się już i stężał nieco, że trza go było krajać
13906     2, 13|                równią; mgliste i przejęte stężałymi szronami powietrze przesłaniało
13907     3, 33|              opóźnionych.~A kiej ruszyli, stłaczając się na topolowej, bo jaże
13908     3, 28|                   kiej trzeba! Sam Maciek stłoczy, ale sam nie wyskoczy! Te
13909     1, 11|                 to była piekąca, więc się stłoczyli w kupę i przyciszywszy głosy
13910     2, 14|                     jęknęła rzewnie i aby stłumić ból, zaczęła biec prędko,
13911     1, 11|              swoje...~Stara nie odrzekła, stłumiła w sobie żal, jaki nagle
13912     4, 45|            urywane szmery stworzeń, jakby stłumione westchnienia, jakby wołania,
13913     2, 23|                   i pobłyskiem strumieni, stłumionym krzykiem ptaków; serca tętniały
13914     2, 16|                spostrzegła go od razu, bo stoczek, przy którym modliła się
13915     2, 24|       gdzieniegdzie roztlałych płomieniem stoczków, mrowił się naród i warkotał
13916     4, 45|                  myśląc, kto tam pierwszy stoczy się z brzega.~Zaśby ta komu
13917     1, 11|               ogniami, i przewalić się, i stoczyć w noc, że tylko ciężkie
13918     1, 12|              pytał po chwili, gdy chłopak stoczył ze stropu siano i zakładał
13919     1, 3 |                 nie; grontu już dokupił i stodółkę dostawił, i konie ma kiej
13920     1, 3 |            piesków. Wynieśliśmy na noc do stodółki. Psy, że to czujne psie
13921     3, 32|                 swoje: zawdy za bękartami stoicie!~- A zawdy, jaże do samej
13922     2, 24|                   Do domu, baby! Czego tu stoita? Jużeśta dosyć namełły ozorami -
13923     4, 38|                   się wyrwał z matczynego stojaka.~- I lepiej ci teraz na
13924     2, 18|                 jakże, dziedzicowy brat i stojałby tam o Kubę! Głupi ino w
13925     2, 15|                  Prędzej tam, Bartek, nie stójcie, bo i piły staną - wrzeszczał
13926     1, 1 |                   młynarzowego bysia... a stójże, zapowietrzona... Wściekłaś
13927     3, 31|                   się kiej wstęga szyta w stokrocie, a łęgi kiej tym puchem
13928     3, 26|                  gdzie już czerwone rzęsy stokrotek otwierały się do słońca
13929     3, 31|               niekaj żółte od mleczów, to stokrótkami rozbielone albo rozzieleniałe
13930     1, 11|             Zapraszajcie dobrych ludzi do stoła!~A na to, rumor czyniąc
13931     4, 37|                 roboty; wszelaki porządek stolarski znajdował się w chałupie,
13932     1, 5 |             przejść można było, a za nimi stolarze; łóżka i skrzynie malowane,
13933     1, 3 |                 który usiadł przy bocznym stoliku pod oknem i rozkładał papiery
13934     1, 8 |                   przysuniętych do komina stołkach i jęli pogadywać to o tym,
13935     3, 31|              Rocho wszedł był właśnie, za stołkiem się rozglądając.~- Temu
13936     4, 38|             jakiegoś drzewa i naznosił im stołków, że zasiedli poredzając
13937     1, 8 |               było potrza, to choćby i po stołku, a do kudłów sięgła i po
13938     3, 29|           ostrożnie dźwigające wielgachne stolnice i niecki pełne placków,
13939     4, 40|               podskakując coraz bliżej, a stopercząc obmierzłe, zbójeckie dzioby.~-
13940     2, 23|               oszaleli, wyzbyci z pamięci stopieni z sobą jako dwie żagwie
13941     4, 40|                      Bójcie się Boga, toć stopimy się na skwarki - zaśmiał
13942     2, 25|             głosów wód, a tu i ówdzie nie stopione śniegi jarzyły się ostrą
13943     2, 17|              pierwszy raz w życiu do tego stopnia, taka była zła na Mateusza,
13944     1, 2 |       napełnionych zbożem, to w kącie pod stosem starych rzemieni i żelastwa,
13945     2, 14|                   pod ścianą, bieliły się stosy opłatków, przyciśnięte deską,
13946     3, 32|                 to nikto z leniem się nie stowarzyszy.~- Bo i sama kulasów nie
13947     2, 25|                  z którą się była sielnie stowarzyszyła w ostatnich czasach. Juści,
13948     4, 46|                  i padną jeden za drugim, stożąc się jak te kamienie, aż
13949     1, 10|                gnał i zwalał na zachód, i stożył w góry przeogromne. Zimno
13950     2, 16|                  do mleka, to więcej soli stracą, Józka niech maku utrze,
13951     3, 30|             Kijami tego, któren ruszy! Na stracenie ścierwę! - zawrzeszczały
13952     3, 33|                 zmora dusi, że targa się, stracha, zamiera, aże raptem oczy
13953     4, 44|           przyniewalać do posłuszeństwa i strachać.~- Głosować za szkołą, głosować.~-
13954     4, 44|                wszystko obiecywał, a kogo strachał strażnikami, komu bakę w
13955     4, 44|           przekładali, prosili, a nawet i strachali Bóg wie czym, większość
13956     4, 37|               zwity zmyśleń przeróżnych a strachań niemałych.~- Trzydzieści
13957     3, 29|                   się nieść wichurze i ze strachliwym krzykiem rozbijały się o
13958     3, 34|                 na ziem. Patrzę: ki licho strachnęło konia? a tu jakieś ludzie
13959     3, 32|                   zwłóczą.~- A ja swojego straciłem, w same święta się gdzieś
13960     2, 16|                  nie można, aż wieczorem, straciłyby mleko.~Jagna połamała opłatek
13961     2, 13|               przemawiali, słowa więzły w strapieniach, uśmiechy zgasły, w oczach
13962     4, 49|                    zajęta robotą i swoimi strapieniami, że stara dała spokój i
13963     1, 11|                  tym Dominikowa, ino nowe strapienie wśliznęło się do jej serca...
13964     2, 25|                ogarniając wszystkie serca strapieniem a gniewem srogim, że już
13965     2, 20|                   łaziły omroczone, złe i strapione, bo stara Szymka pobiła
13966     3, 34|                   jakimś smutnym i wielce strapionym głosem, ale nie skończył,
13967     1, 7 |              szczerzą kły... i warczą...i straszą... i świecą ślepiami, i...
13968     3, 36|                   żar buchał kiej z pieca straszliwego, najsłabszy wiater nie przewiał,
13969     3, 36|             krzyku, oczy patrzyły jeszcze straszniej i po sinych policzkach toczyły
13970     2, 22|                   piekła, przez wszystkie straszności, przez ciemnice Bożego gniewu
13971     2, 14|                  już stergła i po śmierci straszyła!~- Co wam też do głowy przychodzi,
13972     4, 44|             Prawda, najwięcej namawiali a straszyli - przyświarczył Stacho Płoszka.~-
13973     2, 16|                   dusza pokutująca, czemu straszysz? - myślała żałośnie broniąc
13974     2, 13|                   dranicowego dachu, a co strat pomniejszych! Co drzew wyłamała
13975     1, 11|                 świat cały porwać, sprać, stratować, w drzazgi rozbić i na obcasach
13976     4, 49|         Dominikowa zastąpiła drogę, to ją stratowali, Jędrzych skoczył bronić
13977     3, 26|               przypilnować, aby stare nie stratowały.~Wybrała je starannie z
13978     2, 13|                  świsty, kurzawa.~Chmury, stratowane ostrymi kopytami wichrów,
13979     2, 25|                   leżały pokotem niby łan stratowany, a jeno kajś niekaj niby
13980     2, 13|                  ziemia już dropiała spod stratowanych i wyżartych śniegów, gdzieniegdzie
13981     4, 37|                najlepszą łąkę, a wypasą i stratują.~Bych chociaż tę skibkę,
13982     4, 46|                   co stanie na zawadzie - stratujem!~- A kto się nam sprzeciwi,
13983     1, 4 |            świecami kiej kłonice trzymali straż przy ołtarzu w czas Podniesienia.~
13984     3, 31|                   dni stojały pustką, pod strażą tylko staruch, psów i tych
13985     1, 3 |                   i profit.~- Bóg zapłać. Strażnikowi się kłaniaj, pisarza obłapiaj
13986     4, 44|           wieczora! - i rad, iż zeszli ze strażnikowych oczów, jął znowu kręcić
13987     1, 12|                   Zostańcie, Jankiel, nie streficie się! Hej! Muzykanty, zagrajcie "
13988     3, 27|                się to przybierać będzie i stroić? dla kogo?~La tych babskich
13989     3, 29|                  ale myślała, iż to jakiś stroik, któren sobie szykowała
13990     1, 11|                   wstążek, a wełniakami i stroikami różnymi...~W chałupach był
13991     3, 34|                 sobą, zaś starsi na gwałt stroili ołtarze; stawiali u młynarzów,
13992     1, 10|               baczył, by psich figlów nie stroiły... Chodził se dookoła nich
13993     3, 30|                   puszą się ano, paradują strojami, rozpierają w kościele kieby
13994     2, 19|               Przenosiła wszystkie urodą, strojem, postawą i tymi modrymi,
13995     3, 35|              roznosiło się po całej ziemi strojnej we zwiesnę, w radość, w
13996     3, 27|                   ją na ozorach?~Odbiegła strojów z niechęcią i siadłszy w
13997     1, 6 |                  na groblę był ciężki, bo stromy i śliski, koń utykał i co
13998     4, 41|                 potwierdzali, że wyraźnie stronią od siebie i nikaj się nie
13999     4, 42|                   nieodstępnie.~Jaguś nie stroniła od niego, bo ni ją ziębił,
14000     4, 44|                ostre przycinki Grzelowych stronników, aż wreszcie zgniewany Grzela
14001     3, 30|            wybuchając, ale Jasiek się nie stropił, strzyknął śliną przez zęby
14002     4, 40|                  poglądały na się, do cna stropione jej spokojnością.~- Jeno
14003     1, 12|                    gdy chłopak stoczył ze stropu siano i zakładał je za drabiny.~-
14004     3, 31|                    chustą przykrytej, pod stróżą Dominikowej, a za nimi walili
14005     1, 7 |                 schlasz - chudoby i dobra stróżem będzie a przyjacielem. Ino
14006     3, 31|             barzej urosła, gdyż mimo tych stróżowań zaraz pierwszej nocy Filipce
14007     2, 24|                   bo mu się wydało, że go stróżują, że patrzą za nim i nieprzerwanym
14008     3, 28|                      Siedzisz w chałupie, stróżujesz, a obcych do komory puszczasz! -
14009     2, 22|       pobłogosławiła kobietę i powiada do struchlałego księdza:~- Pódzi za mną!...~
14010     2, 24|                    bo jakby w niej do cna struchlało kochanie po mężowych basałykach,
14011     2, 25|            dopiero Boryna przystanął przy struchlałych i ryknął, że na cały las
14012     4, 37|                  cichości, do cna w sobie struchleli z onej Bożej przemocy nad
14013     2, 16|             prostym chlebem, bo placka ni strucli, że z mlekiem i masłem były,
14014     3, 26|                  przewiady. Siadajcież... strudzeni pewnikiem jesteście. Gęsi
14015     3, 29|                 nozdrzach smaki, aż Witek strugający cosik wpośród dzieci raz
14016     3, 33|             szkodzą! jaki przebierny! nie strujesz się!~Zaś przy kapuście wyrzekał
14017     3, 33|                  i w sadzie! A bodajś się struła moją krzywdą! żeby cię pokręciło!
14018     2, 24|                 jakby raną otwartą płynął strumień modłów i płakań, co się
14019     3, 35|                  ze szczęścia, łzy ciekły strumieniami a wraz z nimi ściekała pamięć
14020     1, 8 |               głosem, wyprostował się jak struna i cofał się wolno, aż mu
14021     1, 7 |             palcami i smykiem tak ciął po strunach, że nuta jakby sama wychodziła...
14022     3, 33|                   zaniesły, aże cichło, a struny jakby tchu nabierały, wtedy
14023     2, 13|                  rozmiatały niby tę słomę strupieszałą.~Wrzask poszedł po świecie,
14024     4, 39|              jednak przypołudnie chodziła struta i milcząca nawet niechętnie
14025     2, 16|               sadzią jakby tymi szklanymi strużynami albo zasie puchem co najbielszym;
14026     3, 27|               poniki wody kiej te srebrne strużyny, niesły się z pól wilgotne,
14027     4, 44|              okulary, jeno Grzela się nie strwożył, wparł w niego harde ślepie
14028     4, 40|                   a kto wpędzi, fantować.~Strwożyli się tą niespodzianą nowiną
14029     4, 45|                samo.~- A wespół z panowym stryjaszkiem, jak mogą, tak naród nauczają.~
14030     1, 9 |                  a potem pomarli... gront stryje wzieni...a ja pańskie prosiaki
14031     3, 30|              jazgocząca cięgiem Borynowa, stryjeczna chorego, była i kowalowa
14032     4, 37|            ryczała Magda, ryczała Hanka i stryjeczne, płakały bliskie i dalekie,
14033     4, 39|                   Maciorę można zawierzyć stryjecznemu, a co się jeno da, pochować
14034     2, 25|                 Michał z Frankiem Bylicą, stryjecznym Hanczynego ojca; przeszedł
14035     3, 33|          pośmiewisko! Hale, pomieniał się stryjek za siekierkę kijek! Zlecisz
14036     3, 28|                 wyskoczy! Te dłuższe nieś stryjnie najpierw, zbójem na mnie
14037     1, 3 |                 niego kasztanowaty łeb ze strzałką białą na czole i rżała cicho.~-
14038     4, 49|             patrzał gotując broń jakby do strzału, że poniechawszy zamiaru
14039     3, 30|               rano... odpocznijcie sobie: strząśliście się mocno... by wam nie
14040     1, 5 |                   ten wiatr, pojękujący w strzechach, jeno te dżdże, sypiące
14041     3, 33|                babę zahukany, to i barzej strzegący języka.~Doszli też do Borynów.~
14042     2, 14|            mówiłam, prosiłam, zaklinałam, strzegłam - a bo to łajdusa ustrzeże!
14043     1, 11|                  druhny pilnie trzymały i strzegły, a Jagusia stojała w pośrodku:
14044     1, 9 |                 że to dziedzic abo borowy strzelają...~- Hale... juści... dawnom
14045     4, 41|               dawne miłoście i zwarły się strzelając bujnym, radosnym ogniem
14046     3, 30|            krzykania i huki pistoletowych strzelań!~Jeno w Lipcach było pusto
14047     4, 49|                  Jambroż z proboszczowską strzelbą w ręku i skoro się wstrzymali,
14048     1, 4 |                   i porozumieli się co do strzelby, którą Żyd miał mu przywieźć
14049     2, 18|                   zielonym, jaki to noszą strzelcy dworscy! a to znowu kożuch
14050     1, 4 |                  ustrzelił...~- Kuba umie strzelić?...~- Jankiel jest Żyd,
14051     3, 33|                   Jagusia podniesła się i strzeliła nad zagonem kiej ta malwa
14052     1, 9 |                kroków był ode mnie... nie strzeliłem, bo okrutny był, kiej wół...
14053     3, 35|            Miemców.~- Hale! co im do łbów strzeliło! Mało to już marnacji przez
14054     3, 26|                 urągliwie, a złe jej oczy strzeliły nienawiścią.~Agata powlekła
14055     1, 9 |                dacie mi choć ten raziczek strzelnąć, dacie? Co? - błagał.~-
14056     3, 36|                  przesiąkało to w niego w strzępach nikłych, w bladych przypomnieniach,
14057     2, 21|               śniegów, zaś w górze, przez strzępiaste konary, niby wskroś zdziurawionych
14058     3, 31|                  czystemu niebu darły się strzępiastym przędziwem; w szronach leżały
14059     3, 32|                  procesją zagrzebywała ją strzępkami po miedzach la jakiegoś
14060     2, 13|                  głuche, zamętne, a pełne strzępów mgieł i brzasków gwiazd
14061     3, 30|                napić maciórkowego naparu! Strzęśliście się wczoraj! - zafrasowała
14062     3, 33|          przypiekało, gołębie gruchały we strzesze i cichuśki szmer liści tak
14063     2, 20|               sprawiedliwości Bożej, nic! Strzeżcie się dnia sądu i dnia kary,
14064     2, 15|                 tego, kiej ten piesek, co strzeże chudoby, będziecie się to
14065     2, 22|                 przez smoki one piekielne strzeżone, gdzie ptaki-żary, gdzie
14066     1, 11|                   mocno zawartej i pilnie strzeżonej, bo parobcy drzwi pchali,
14067     2, 23|               stołka... ażem wode piła na strzeźwienie...~- Najmilejsza moja!...~-
14068     2, 24|                  z cicha o wczorajszym, a strzygąc uszami, bych czego nowego
14069     2, 22|                  głosem jęczą wisielce, a strzygi z nietoperzowymi skrzydłami
14070     4, 44|             podrapał się frasobliwie albo strzygnął ślepiami, ku strażnikom
14071     2, 18|                 za wymiona jeno, że mleko strzykało na wełniak i na ziemię.
14072     4, 39|                 zachodu, z pól niesły się strzykania koników i głosy przepiórek,
14073     3, 36|                  i pola przemówiły cichym strzykaniem koników i głosami przepiórek
14074     3, 33|              Wymion byś lepiej pilnowała, strzykasz ano mlekiem na wełniak.~
14075     4, 45|              Starszy zakurzył papierosa i strzyknąwszy przez zęby jął się użalać,
14076     2, 18|                   A mnie pacierza uczył i strzylać uczył, i kiej rodzony ociec
14077     1, 9 |                panów jeździlim cięgiem... strzylałem i ja niezgorzej... że młodszy
14078     2, 13|                jeszcze jako tako człowiek strzymać wstrzymał, że to ino ci
14079     1, 8 |             krzepki, ze dwadzieścia roków strzymam - nie bójcie się!~- I nieboja
14080     3, 31|                 jeno stoi o barany, bo je strzyże, a z czegóż to nas oskubie,
14081     1, 11|              Lipcach chałupy bez tych jej strzyżek...~Ogarnęła się nieco w
14082     3, 31|                  z wyrw głębokich kieby w studniach gwiazdy bystro świeciły.~
14083     3, 36|                  że skądciś wołają.~Żuraw studzienny wynosił się tuż przed nim,
14084     1, 10|              głośniej, a skrzypy wrótni i studziennych żurawi, rozmowy, krzyki
14085     1, 8 |               wolno, aż mu drewniana noga stukała. - Pijcie do mnie, Pietrze,
14086     4, 39|           siedziała. Antkowa może za taką śtukę dobrze posiedzieć i zapłacić!~
14087     1, 4 |                   buteleczce pod światło, stuknął nią mocno.~- Dajcie no drugi
14088     3, 30|                 ją oczy, zaś omdlałe nogi stulały się bezwolnie i ledwie ją
14089     3, 32|               dobrodziej w komżę ubrany i stułę, z gołą głową, że mu jaże
14090     1, 2 |                przyszedł zaraz dziad może stuletni, prosty jak świeca, twarz
14091     3, 34|                 albo kobietą, to by mordy stulili!~- Zawrzyj i ty pysk, parobie
14092     1, 3 |                  się! - zawołał sędzia.~- Stulta pyski, kiej sąd mówi, bo
14093     4, 47|                 po coś me brał? po coś me stumanił? po coś me przywiódł do
14094     3, 31|             odszukać.~Ale ta kradzież tak sturbowała wszystkich, że choć dzień
14095     2, 16|                    stawał słupka i drapał stwardniałą skorupę dobierając się do
14096     2, 24|                nagła:~Wisi na krzyżu Pan, Stwórca nieba,~Płakać za grzechy,
14097     2, 13|                   załopotało nad wszelkim stworzeniem - widać było, jak zając
14098     2, 20|              napomknąć o tym, całkiem nie stworzyłaby sobie.~A Rocho, że to dobry
14099     2, 13|                    długo w noc dogasały i stygły na niebie krwawe zarzewia,
14100     1, 9 |             żarzyły blado, kieby ta miedź stygnąca, spod sinych chmur zaczęły
14101     2, 13|                się barwione jako te żużle stygnące - a wszystkie szły na siebie,
14102     4, 47|                   ławie, wyjmowała z niej stygnącymi rękami wszystko, co se była
14103     1, 12|                 misek chodźta, ludzie, bo stygnie!~- Cichoj, głupi, znajdzie
14104     4, 37|                  za takiego gospodarza...~Stypa była suta, Hanka zapraszała
14105     1, 8 |                sól, a w końcu i wędzonej, suchej kiełbasy na przegryzkę. ~
14106     2, 25|                 jeno nastała jaka godzina suchsza i słońce zaświeciło, roiło
14107     3, 28|               kobiet, przebierających się suchszymi miejscami do kościoła.~Hanka
14108     4, 42|                 lubią brzuchów trząchać i suchymi ozorami mleć.~Że zaś już
14109     3, 29|                   zwalił do cna i razem z sufitem runął do środka, że przez
14110     2, 17|                  i pobił go! Jak te psy o sukę ,.tak się o ciebie zagryzają.~-
14111     1, 10|                   zwiesnę, kiej wam u tej suki tak źle...~- Dyć się nie
14112     4, 48|              skoro mój syn nosi kapłańską sukienkę, to splamić się jej nigdy
14113     1, 2 |                  pierzem. Wyciągnął białą sukmanę i pas czerwony, a potem
14114     1, 2 |                  pasiaste wełniaki, białe sukmany, to całe pęki motków szarej
14115     1, 3 |                  stole, okrytym czerwonym suknem, i nałożyli złote łańcuchy
14116     1, 12|                ściana, a młoducha niby to sukno czerwone.~- Jutro powiecie...~-
14117     2, 22|                 mieniącą, jakoby kto rosy suł po owych pajęczynach, a
14118     1, 1 |            tabakierkę do mężczyzn - brali sumiennie i z szacunkiem w szczypty,
14119     1, 11|                 były niby węże półkolisto sunące w cichości; przymrozek brał
14120     3, 26|                   i z uciechy serdecznej.~Sunęła się tak cichuśko jako ten
14121     3, 26|                jakiś grosz też być musi w supełkach, to juści, że chętliwie
14122     3, 34|                   odwodząc go na stronę i supląc przed nim turbacje, kiejby
14123     4, 38|           wykręcać od ochfiary, to każden supłał z węzełków ten grosz jakiś,
14124     3, 33|              złotych bierzcie, do równa - supłała z węzełka dodając po dziesiątce -
14125     4, 42|            lubością skisły zapach wapna i surowej gliny, że dopiero o zmierzchu
14126     2, 20|                   nie powinniście zbytnią surowością zrażać do siebie kobiety,
14127     3, 30|        wczorajszym? - szepnęła Jagustynka susząc plecy przed kominem.~- Juści,
14128     1, 3 |                  Trzepnął ją batem, bo na suszce, co dźwigała Bożą Mękę,
14129     3, 29|            przestępując z nogi na nogę.~- Suszej będzie! - szepnęła któraś
14130     1, 7 |                  pomagał w te pędy i rwał suszki, rwał dęby, rwał gałęzie
14131     2, 14|             leżało na kupie, a co grzybów suszonych, serów, słojów różnych,
14132     4, 45|                  ogrodu, nie wypada ci tu suszyć zębów.~To rad nierad wziął
14133     4, 49|               wiater rozwiewał mu włosy i suszył twarz spotniałą z męki,
14134     3, 29|            przestrzał wywarte, po płotach suszyli przeprane dopiero co szmaty,
14135     4, 48|               zakrystii.~- Tak mnie parzy sutanna! - zaskarżył się odwracając
14136     4, 40|                  na ostro do sporządzania sutego obiadu, lecz dosłyszawszy
14137     3, 31|                  urastały z kuntentności.~Sutszą też wieczerzę kazała Hanka
14138     3, 31|                   jeszcze nie zarobili na sutsze jadło. ~Wrychle też, pod
14139     1, 12|               wczoraj, bo poczęstunek był sutszy i barzej niewolili gospodarze.
14140     3, 30|                  wszyćkie we świątecznych sutych wełniakach, w chustkach,
14141     3, 33|                    poczekam... - powiadał swachom, rającym mu różne dziewuchy.~
14142     2, 25|              młódź druga, wyrosła, bujna, swarliwa i na bitki wszelkie łakoma,
14143     4, 48|                  naszczekiwały psy wielce swarliwie, a od Kłębów buchały niekiej
14144     3, 28|                 albo Żydowinom, co się ze swarliwości a głupoty chrześcijańskiego
14145     2, 13|          Najstarsi ludzie nie baczyli tak swarliwych i uprzykrzonych wiatrów.~
14146     3, 34|        przestrzegała ciszej.~- Prawda, że śwarna i przystrojona, a i gospodyni
14147     1, 8 |                  To nie gospodarskie? Nie śwarne? Nie poczciwe? Co?...~-
14148     2, 13|                   zadymionych chałupach i swarzyli z ckności niemało, bo ciężko
14149     2, 14|                   to im przecież Magda ni swat, ni brat:~Pogadali o tym
14150     2, 15|             patrzył, aż mnie za to chciał swatać ze swoją siostrą, wdową,
14151     4, 43|                 się chłopakowi za lasem i swawolą, ale tak go strasznie rozżaliła
14152     3, 32|                  wyprzódki i baraszkowały swawolnie, jaże Pietrek Borynów, obzierając
14153     3, 30|                   sołtys musiał rozganiać swawolników, bo nie sposób się było
14154     1, 7 |                  a przymuszał, a Józia ze swej strony i Hanka pilnowały
14155     4, 43|                snadź Pan Jezus pofolgował swemu miłosierdziu, chociaż bowiem
14156     2, 24|                  czasem nie pociągnęli do świadczenia.~Drogi z nagła opustoszały
14157     2, 24|              choćby i widział podpalanie, świadczyć nie może, bo ociec i w złości
14158     1, 3 |        przesłuchiwanie świadków.~Najpierw świadczyła poszkodowana, Dominikowa
14159     2, 16|                   darami, by prawdzie dać świadectwo."~Długo czytał opowieść
14160     2, 16|                   światłość daleką, w ten świadek cudu, w ten widomy znak
14161     4, 48|                   tu i ówdzie, ale Bóg mi świadkiem, jako cię nie podejrzewałam
14162     1, 3 |            zawadzała o stół sędziowski.~- Świadkujecie?~- Niby to za świadka? ni,
14163     4, 37|            stowarzyszając się do upodoby, świarcząc sobie przyjacielstwa i raz
14164     3, 33|                sprawiedliwych wzywając na świarczenie i poratunek.~Biedota jeno
14165     3, 33|            trzymała wójtową stronę, nawet świarczyła przeciwko Kozłom, gdyż była
14166     3, 33|                  boć przy ludziach w oczy świarczyli sobie przyjacielstwo, witali
14167     4, 44|                się któryś, a za nim wielu świarczyło to samo; zaś gorętsi jęli
14168     3, 33|                 tych paru złotych dobrość świarczymy. Przeciek już pyskują, co
14169     4, 45|            kochania i dni barzej cudnych.~Światami dusza się jego nosi, górnie
14170     1, 8 |                  się ździebko przyodziały świąteczniej i wnet wychodzili.~- A chłopaki
14171     3, 29|                 zajęli się przyodziewkiem świątecznym, czesaniem, myciem i szorowaniem
14172     2, 24|                mrokach, znaczącą się jeno światełkami okien, patrzył zdumiony,
14173     3, 34|              Rozdział 9~Jeszczech były po świątkach umajenia chałup do cna nie
14174     4, 48|                 przed nim kieby przed tym świątkiem i modli się niezgłębioną
14175     3, 32|              obiad i kosze zbierać, że to świątkować mieli od południa.~Mówiły
14176     4, 38|                  napatrzył onym pozłotom, światłom, obrazom i innym świętościom;
14177     3, 26|               Niebo się rozlewało z wolna światłościami, zniżając się coraz barzej
14178     1, 2 |               odpowiedziała, wytykając ku światłu głowę i osłaniając ręką
14179     1, 7 |            spuszczał, a potem znowu inne, światowe całkiem tę o Jasiu, jadącym