Tom, Rozdzial

14180     1, 6 |              ramię...~- A oczy to się wam świcą jak temu wilkowi... aże
14181     1, 8 |               jucha, wierci ślepiami kiej świderkiem - myślał.~A Jagustynka łaziła
14182     2, 24|                   już z dala widny, a tak świdrował, iż Antek odwracał ociężałą
14183     2, 13|                   ją przejął szrogi i tak świdrujący, aż buchnęła płaczem, a
14184     4, 37|                   a jeno chodziła błędna, świecąc oczami zapiekłymi w zgrozie.~
14185     1, 8 |                 cięgiem; oczy zmrużone, a świecące urągliwością i naśmiechliwe...~-
14186     4, 42|                   biednie przy dwóch jeno świecach, że Nastusia rozpłakała
14187     3, 27|                  cała była w jego oczach, świecących dziwnie.~- Antka broń...
14188     3, 30|                  w nowym był spencerku ze świecącymi guzikami, co je był uprosił
14189     2, 14|                  i ludziom przed oczy nie świeciłaby swoją biedą.~Poczuła w sobie
14190     2, 24|                nim kompaniono, bo bakę mu świecili, jak pieski w oczy naglądając,
14191     1, 5 |                   nijakiej nie wyciągnę i świeców gasić nienauczny...~Pojechali
14192     2, 16|                wpatrzony w księdza i w tę świeczkę, co płonęła wysoko nad ołtarzem,
14193     3, 34|                   kopciła się w mosiężnym świeczniku, wiszącym u pułapu. Grzela
14194     3, 31|                 jeno ciepnął i wyszedł.~- Świędlerz jucha! - prześmiechnęła
14195     3, 32|                choć to są juchy, łajdusy, świędlerze i zabijaki, a niech się
14196     4, 39|              kościele zbłąkane i trwożnie świegolące.~Kajś od stawu rozlegały
14197     4, 37|                  wieś, jedne jaskółki, co świegoliły zajadlej śmigając nad stawem
14198     3, 33|           wiedział, nasłuchiwał niby tego świegotania jaskółek lepiących gniazda
14199     2, 25|       przepełniały domy radością i drżały świegotliwymi głosami w powietrzu ciepłym.~
14200     3, 32|                 zapachami i pełne ptasich świegotów, młyn turkotał ostro, a
14201     3, 34|                przywiezie gaci jodłowej i świerczaków, zaś Jagustynkę z Józką
14202     3, 34|                   od drogi wysadzone były świerczyną na przemian z brzózkami,
14203     3, 32|                   pyta, o czym już wróble świergocą.~- Nie rozpuszczajta ozorów:
14204     4, 37|            światło, to jaskółka zbłądziła świergocąc lękliwie, to niesły się
14205     3, 32|                  z cicha jako ci ptakowie świergocący w klonach i lipach, co wyniosłym
14206     4, 38|               sygnaturka jako ten ptaszek świergoliła, na darmo chcąc tamte prześpiewać,
14207     3, 29|                   aż wrzask i ogłuszający świergot rozchodził się na całą wieś.~
14208     1, 11|                wtór i pogwizdywał wesoło, świergotał, figle czynił jakby na sprzeciw
14209     2, 16|               dzwoniła i jako ten ptaszek świergotała zwołujący do kościoła.~Naród
14210     3, 30|                   w słońcu, skowronkowymi świergotami dzwoniący i młodą zielenią
14211     4, 37|               nasłuchując tych pierwszych świergotań po gniazdach, patrzał skroś
14212     1, 1 |             dzwonić Anioł Pański spiżowym świergotem, że ludzie przystawali i
14213     2, 16|                  przedzie.~Usunął się pod świerk i już z niej oka nie spuścił,
14214     2, 17|                  polu nieco, wróble w nim świerkały i całymi bandami chroniły
14215     2, 16|                tak mdłe światło i gałęzie świerków tak przysłaniały, że nic
14216     4, 45|                   i grabów, zaś miejscami świerkowe zagaje rozpychały się hardo,
14217     1, 5 |                   że ino ogień trzaskał i świerszcze za kominem poskrzypiwały
14218     4, 37|                   cisnęły się do oczów.~- Świętaś ty i rodzona! Święta - wyrzekła
14219     4, 49|                 już wybełkotała:~- Choćby świętemu, a nie przepuszczą!~Nie
14220     1, 2 |                 poczęły.~Wszedł prosto do świetlicy.~- Wójt doma? - zapytał
14221     2, 23|             zaledwie, że tonęli jeszcze w świetlistej smudze cichych, mistycznych
14222     2, 16|                 od tych mroźnych brzasków świetlisty wionął światem całym i przenikał
14223     1, 12|                maleńkie jako ten robaczek świętojański, aż Witek zajrzał przez
14224     2, 25|                podziwem głębokim, bych tę świętość największą, i dziwowali
14225     4, 38|                 dzieuszyne piski.~Budy ze świętościami jaże się chwiały od babiego
14226     4, 38|                 światłom, obrazom i innym świętościom; wypłakał się rzetelnie,
14227     3, 26|              drujkimi niźli miód. Hi, hi! świętują se chłopy aż miło! - zaśmiała
14228     3, 26|                ciężka, nierówna, zawalona świeżymi kretowiskami, kamieniem,
14229     3, 32|              pokrako zapowietrzona!... ty świniarzu!... Poważ się jeszcze kiej
14230     1, 3 |                  że już do ogiera czas, a świniaś. Utytlesz się zawdy kiej
14231     3, 32|               rwała do komory rznąć kawał świniny la niego, że już po gorzałkę
14232     1, 11|                   obtańcowywać koło.~I w "Świnkę" się zabawiali.~A na ostatek
14233     3, 33|            korytem.~- To ino prać po tych świńskich pyskach! - rzekł rozgniewany
14234     3, 30|                 Pan Jezus wiedział, na co świńtucha stworzył!- szepnęła, podjadłszy
14235     3, 28|                  przedzwonić pałą po łbie świntuchowi!~- Żeście to pośpieszyli
14236     3, 31|                 przycichło wszystko, baty świsnęły, zaszczękały orczyki, sprężyły
14237     2, 21|                   nierozpoznanej mątwie i świstach.~Zaraz za wsią poszli gęsiego
14238     4, 49|                taką zapamiętałością, jaże świstało płytkie ostrze kosy i pojękiwały
14239     2, 13|                 po świecie, zamęt, szumy, świsty, kurzawa.~Chmury, stratowane
14240     2, 13|                  wysuwać z mroków długie, świszczące i jakoby kolczaste jęzory
14241     4, 39|                 słowami kiejby tym biczem świszczącym:~- To ja za nim latałam,
14242     1, 3 |                 gdzie popadło, aż rzemień świszczał, a chłopak wił się kiej
14243     4, 42|                 wdzierają mąty pierwszych świtań.~Omackiem zbierał po klepisku
14244     2, 23|          olśniewające pędy drzew w majowe świty, a oddechy były jako te
14245     1, 2 |              siennej ścianie, było niecoś swobodnego miejsca.~Boryna się rozzuł
14246     2, 19|                odpoczywaniu i w tej myśli swobodnej, że każden człowiek widniał
14247     4, 46|                 niespokojnie.~- Jesteśma! Swoi!~- Nogi mi się już plączą,
14248     3, 26|        obwąchawszy i jakby snadź poznając swojaczkę, wracały legać na przyzby
14249     1, 5 |               Agata uradowana z obaczenia swojaczki, nuż wypytywać się, co tam
14250     4, 44|              stojali wsiami, swojaki przy swojakach, że łacno rozeznał, które
14251     4, 44|              którzy zrazu stojali wsiami, swojaki przy swojakach, że łacno
14252     1, 5 |             wrócić do wsi i tam se między swojemi zamrzeć - o to ino Jezusiczka
14253     1, 3 |           rzetelnie, wybijał mu na skórze swvoją stratę tak zajadle, że Witek
14254     1, 1 |                   kole gospodarstwa abo i śwyń chodził...~- Obrządzają
14255     1, 3 |                    myślę sobie, nic, jeno swynia to abo i zasie prosiak.
14256     4, 37|          Poleciała za nim w dobrej myśle, swywoląc po drodze.~Doprowadził ją
14257     3, 33|                  przyszedł baraszkujący i swywolił po polach, że zboża chlustały
14258     4, 37|             cisnęło się tyla dzieci i tak swywoliły, jaże Witek nie poredząc
14259     4, 40|            wargami.~- A jak me zasądzą na Syberię, to co? - myślał frasobliwie,
14260     3, 33|               lubej cichości wszystko się syciło rzeźwym, pachnącym porankiem,
14261     4, 37|          ogrzewało coraz barzej i ciepło, sycone zapachem kwiatów, co tliły
14262     2, 23|                  i z szumem miotając się, sycząc, bił w górę okropnym słupem
14263     1, 5 |                   szyje gąsiorów, cięgiem syczących, jako te żmije.~Pochwalili
14264     3, 31|                nie odmówi z poczciwości - syczała jej nad uchem, aż tamta
14265     2, 14|                żelazną formę, ściskał, aż syczało, i kładł nad ogniem wspierając
14266     3, 34|                   zaś w kościele zaraz po sygnaturce rozpoczęło się nabożeństwo,
14267     4, 48|           poważnie Jagusia i posłyszawszy sygnaturkę poszła się przybierać do
14268     2, 16|                przedzierał się do izby.~- Sygnują na pasterkę, trza się nam
14269     3, 27|                    przyjęły ją gęganiem i sykami; wygnała precz gęsiory,
14270     1, 10|                      zauważył, bo chłopak sylabizował głośno i wodził zastruganym
14271     1, 10|                  wszystkie razem a w głos sylabizowały... Roch je nauczał i pilnie
14272     4, 39|                   Jagna po długiej chwili sylabizowania odparła zniechęcona:~- Hale,
14273     2, 24|                   ogromnym głosem wołał o synach wyrodnych, o podpalaczach
14274     4, 45|                    kruszyno! Takiś blady, synaczku! Takiś mizerny!~- Rosoły
14275     3, 32|           przywiezie ci kuraska... wróci, synka na koń wsadzi... cicho,
14276     1, 8 |                   już do domu iść, i jęła synków wołać, żeby się zbierali.~
14277     1, 2 |                pilnujecie! - rzucił lejce synowi i z batem w garści pobiegł
14278     1, 3 |                biłabyś, czarownico, kacie synowski, ty!~- Uciszyć się! - zawołał
14279     2, 20|         niewinności, ale poczuł, że w tej synowskiej nienawiści do niego musi
14280     3, 34|                   świateł i tego kwiecia, sypanego pod nogi dobrodzieja.~Powiedli
14281     2, 18|                ino trącić, a na głowę się sypią - tłumaczyła się spokojnie,
14282     3, 33|           odwieczna, spękana i w gruz się sypiąca, że nawet ptaki już się
14283     1, 5 |                strzechach, jeno te dżdże, sypiące jakoby szkliwem po szybach,
14284     4, 37|            głębokie szlochania.~- Jagusia sypiała u matki, bo stara ciężko
14285     1, 2 |                   ścierwa, hale, ja z nią sypiałem... żebyś ozór straciła...
14286     3, 31|          powiadają: rachuj kaszę, kiej ją sypiesz do garnka, paliców przy
14287     2, 13|                  gęściej, suchszy nieco a sypki, i tak już przez całą noc
14288     4, 40|                  gęste i wielkie kłosy.~- Sypnie niezgorzej. Trzeba jeszcze
14289     3, 33|               przódzi, Maciusiu, do Kasi! Syrek i mendel jajków przyłożę
14290     3, 30|            lubości, twarze czerwieniały i sytność rozpierała serca gorącem
14291     4, 38|                  a to krzyczą kiej Żydy w szabas! Chciałem jeno pedzieć,
14292     2, 16|                 latała na drugą stronę do szabaśnika, w którym buzował się tęgi
14293     3, 29|                 Że zaś nie wszędzie mieli szabaśniki do wypieku, to w sadach
14294     4, 45|                Nuchim; ty się spóźnisz na szabes! - upominał się płaczliwie. -
14295     3, 29|                 nawet sady stały zawalone szafami, łóżkami a sprzętem przeróżnym,
14296     4, 41|                    aby też kupić oszkloną szafę na talerze, jaką miały organisty.~-
14297     1, 10|                   rymnął łbem na oszkloną szafkę i z nią razem zwalił się
14298     3, 29|                   w tym i jeszcze wapno w szaflu rozrobił do bielenia ścian
14299     1, 8 |                 do tego śledzie, placek z szafranem i jakieś wymyślne kukiełki
14300     1, 4 |                 topoli, że szedł kieby po szafranowym kilimie.~Plebania stała
14301     4, 41|                   usmaż, jeno słoniną nie szafuj.~- Żałujecie to?~- Zaśby.
14302     1, 5 |              łóżka i skrzynie malowane, i szafy, i półki, i stoły aże grały
14303     2, 25|       zapamiętałość i jakby dziki bitkowy szał ogarniał, to z całej mocy
14304     2, 13|               wszystkich, a już dzieci to szalały z uciechy, psy naszczekiwały
14305     3, 32|                  suche badyle dziewanny i szalejów łońskich.~Od moru odprawili
14306     4, 47|                 dzikim warkotem gniewnego szaleństwa.~- To po coś me brał? po
14307     2, 24|              krzyczeć i ogarnęło go jakby szaleństwo gniewu i nienawiści, wstały
14308     1, 5 |                 organiścina. - Jasiu, weź szalik, bo chłodno! - zawołała
14309     1, 10|                 ciężko i porwał go dziki, szalony gniew, że chciało mu się
14310     3, 27|                   tamtego z dni miłowań i szałów, z dni schadzek i przytulań,
14311     2, 23|           obejmując go ze wszystkiej mocy szału i miłości...~ ~. . . . . . . . . . . .~ ~
14312     2, 23|         śmiertelnym zmaganiu kolebią się, szamocą, chwieją, nim społem w lutą
14313     3, 28|                  na drzewiny rozciapane i szamocące się z wichurą. Postrzępione,
14314     1, 6 |              ostatnimi łachmanami liści i szamotały się rozpacznie, niby psy
14315     1, 5 |                   dobrodziej naucza, żeby szanować starszych. Napij no się,
14316     3, 32|              jedno i jednako je Pan Jezus szanuje, wedle zasług jeno a grzechów...~
14317     1, 7 |             będzie a przyjacielem. Ino go szanujta i krzywdy mu nie czyńcie.~
14318     4, 37|            pokazało; świat się był omglił szarawą kurzawą, w której jeszczek
14319     3, 31|               długachne, rankami omglone, szarawe i cicho nagrzane w południa,
14320     3, 26|              chociaż i jeszczech ździebko szarawo, i taką lubością tchnęło,
14321     2, 13|                    A dzień był chmurnawy, szarawy, a przebielone niebo wisiało
14322     1, 12|                   całą jakby podbielonym, szarawym przędziwem albo tym pierzem
14323     1, 1 |                  to włóczono role i tuman szarego, przesłonecznionego kurzu
14324     3, 31|                   Bez słońca, przemglone, szaromodrawe, niskie, chmurzyskami brzuchatymi
14325     2, 16|                   gęściej majaczeli w tej szaromodrawej nocy, tłumami walili, że
14326     2, 21|                dach. Ziemista, spopielała szarość zapełniała głębię, śniegu
14327     3, 26|                jeszcze nie rozpoznanych w szarościach.~Słońce zaś było już ino,
14328     3, 31|                 wszystkich ziemiach w tym szarozielonawym, mgławym powietrzu, niby
14329     3, 32|                niby te nieprzejrzane wody szarozielone, z których wynosiły się
14330     2, 21|                 miedzi, majaczące w mroku szarozielonych sklepień nieprzejrzanymi
14331     4, 41|        rozpalonymi całunkami, zaczęła się szarpać a prosić lękliwie, prawie
14332     3, 32|              rychtyk tymi samymi smutkami szarpana i tak samo tłukąc się kiej
14333     4, 41|                   twarze. Dyszeli ciężko, szarpani gryzącymi spominkami, oczy
14334     1, 12|                   Kiej boli!... A dyć nie szarpcie! Jezus! - wył prawie.~-
14335     2, 25|                  sobie umiłowała - dziki, szarpiący żal zawodu i rozczarowania.
14336     1, 4 |                 żalem, gniewem i głuchym, szarpiącym buntem.~- Ino osiem morgów
14337     3, 29|                   jeno małpa małpie zajdy szarpie, a człowiek za człowiekiem
14338     4, 38|                  zaskarżyła się cichuśko.~Szarpnął się i poszedł przodem, że
14339     4, 38|               wrzaski kajś niekaj i konie szarpnęły się przy wozach.~Zaś na
14340     3, 35|                 skrzynki kiej ryś, jednym szarpnięciem oderwał wieko i zaczął z
14341     1, 6 |                  ziemią, spod zielonawych szarug wychylały się chwilami szmaty
14342     1, 7 |             podług rozkładu wychodzili na szarwark, na drogę za młyn, rozmytą
14343     3, 29|                   robić, a nie dopiero na szarwarki jeździć. Pójdę do niego,
14344     2, 13|                   wiecie? A w boru to już szarwarkiem przekopują drogę!~Nic się
14345     4, 44|                  nad nią, kościelna wieża szarzała skroś gałęzi, zaś czarne
14346     2, 21|                 spaść leda chwila, bo już szarzało nieco na polach i wskróś
14347     2, 14|                   widne spod śniegów i te szarzejące nieskończone pola. Wieczór
14348     4, 43|                   la niej niesie ten świt szarzejący nad ziemią, z lękiem a radością
14349     4, 37|                   kwardzi a zrezygnowani, szarzy i mocni kiej te głazy widne
14350     2, 16|              odrętwienia, otrząsała się z szarzyzny, podnosiła się i szła radosna,
14351     3, 26|                   tknęła ziemię słoneczna szata, tam podnosiły się drżące
14352     1, 7 |                   większą kupę. Antek zaś szatkował nad wielkim cebrem przy
14353     3, 28|                    bo Florka wyschła kiej szczapa i tej kropli mleka w piersiach
14354     1, 5 |                 się jak łkanie bolesne, a szczątki babiego lata rwały się nie
14355     4, 40|                   spod ostów, rumianków i szczawiów.~- Na mokro siali! Spyskał
14356     1, 3 |                    czesały się dziobkam i szczebiotały jakby dziękczynienia~A Łapa
14357     3, 33|                 się na żółtej twarzy kiej szczeć, głowę miał jeszcze obwiązaną,
14358     3, 28|                  mu tymczasem ze grzbietu szczecinę co dłuższą.~A w parę pacierzy
14359     3, 28|                   już oparzony, obrany ze szczeciny, wymyty, wisiał w Borynowej
14360     3, 33|              dodał:~- Wiecie, jak jej nie szczędzą. Nic mi do niej, chociaż
14361     3, 33|                   pomocy. Ale i córka nie szczędziła jej zgryzot i wstydu. Paczesiowa
14362     3, 32|              błota i grud, których mu nie szczędzili. Ale skoro poczuł, że mu
14363     4, 49|                 żeby was ogień i woda nie szczędziły!~Każden jeno głowę wtulił
14364     4, 39|              głupia, Pan Bóg ma sieroty w szczególnej opiece.~- Że i rodzony nie
14365     3, 35|                jedzących, skrzybot łyżek, szczęk mich; a zapachy jadła i
14366     3, 33|               Jako ten pies cięgiem jedno szczekacie! - chciała odejść.~- Ciepiecie
14367     2, 22|             wiedzą wszyscy jaka, to czemu szczekaczowi wiarę dają.~- Juści, kto
14368     3, 32|                   do roli, dziabki migały szczękając niekiej o kamienie, a one
14369     4, 49|                 dochodziły turkoty wozów, szczęki naostrzanych kos i dalekie,
14370     3, 27|          stróżował!~Pies pomachał ogonem, szczeknął radośnie, buchnął przez
14371     3, 29|               chałupie okna i drzwi stały szczelnie poprzywierane by ciast nie
14372     2, 15|                  nie, ino wziąć kiej tego szczeniaka za uszy i ciepnąć do wody!
14373     3, 27|              wyjąc niby suka za topionymi szczeniętami.~Cieszyła się mściwie z
14374     2, 17|              mocno.~- Weźcie mnie, święty Szczepan dzisiaj, roboty wiele nie
14375     1, 8 |                  ten sad, com go ano sama szczepiła, to synowa wywarła na mnie
14376     4, 39|                  dołach, to po żytach. Ze szczerej przyjaźni wam radzę! Wszystkie
14377     1, 9 |            ocieniały, nic, jeno ten piach szczery, parę zeschłych badyli dziewanny
14378     1, 7 |            pomioty diabelskie wyskakują i szczerzą kły... i warczą...i straszą...
14379     2, 24|                   się zebrały i zęby będą szczerzyć z cudzego nieszczęścia! -
14380     3, 30|             progiem i w mrokach ostre kły szczerzyło, że niejedną duszę lęk ściskał
14381     3, 31|                   buchały wesołe; dziewki szczerzyły zęby do kawalerów i rade
14382     4, 38|                  z cicha Mateusz.~- I nie szczęściło się im na Podlesiu. Krowy
14383     4, 47|                  lusterku szepnęła wielce szczęśliwa:~- Będzie galancie, na sielną
14384     4, 47|                   zazdrośnie się dziwować szczęśliwej śmierci i lekkiemu skonaniu.~
14385     3, 30|                  trza posiewać człowieczą szczęśliwość, a któren posiał, wzejdzie
14386     4, 48|                  w duszy prawie niepojętą szczęśliwością.~- A przed Kłębami, wczoraj,
14387     4, 40|        przemieniło! - wzdychała zdumiona, szczęsna, prawie wniebowzięta, że
14388     2, 22|                  o Matce Boskiej, to wnet szczezną przewidzenia - zagadał siadając
14389     3, 33|                przychowkiem; Marysia zbyt szczodra dla parobków; Jewka, choć
14390     4, 39|              pamiętajcie. Nieboszczyk był szczodrym i czy na światło, czy na
14391     4, 43|                  Jezus da z dziesięć razy szczodrzej, toć Antek zaręczył u dziedzica
14392     3, 36|              Juści, wyschła prawie, jakby szczotkę kosił.~- Rosa obeschnie,
14393     1, 8 |                 podle siedzieli, pożyczyć szczotki paczesnej, że jej była się
14394     3, 31|                   mocarz taki, a psami go szczują- szepnął Witek.~- Pieskie
14395     3, 35|              przez te dnie? Dyć cała wieś szczuła na nią, kieby na psa parszywego;
14396     3, 30|                  się do Józki, że kiej te szczygły świergotliwe obsiadły przyźbę
14397     4, 45|                  stadko podskubanych gęsi szczypało trawę między topolami.~-
14398     2, 14|           niepomna na czas biegnący ni na szczypiące, ostre zimno. Przywarła
14399     3, 36|                   pachniała jajecznica ze szczypiorkiem, raźno skrzybotały łyżki,
14400     1, 1 |                sumiennie i z szacunkiem w szczypty, nie śmiejąc przy nim zażywać.~-
14401     2, 14|         występował w głębi za szopą ostry szczyt brogu. Jakby jej wrosły
14402     2, 15|            trzcinowy dach, wsparty ino na szczytach, drygał niekiedy, niby ta
14403     2, 15|                   węgłem ino przywarty do szczytu młyna, że woda z czterech
14404     3, 33|            opowiedziała. Znali go jak zły szeląg, ale wójtem był przeciech,
14405     4, 44|              rubla z morgi, a na inszą ni szeląga.~- Co nam taka szkoła, moje
14406     1, 1 |               mówią, póki tego ostatniego szelążka od niej nie wyciągną...
14407     4, 37|           wszystko wokół jęło się chwiać, szeleścić, trząchać, kołysać i jakby
14408     2, 13|          uroczyście w tym ledwie wyczutym szeleście, w tym locie cichym, w tej
14409     1, 9 |              krzyczały złowrogo i smutnie szeleściła gęstwa, a gdzieniegdzie
14410     1, 9 |                uroczyste a pełne dziwnych szelestów i głosów przejmujących zapanowało
14411     4, 45|                  ale Felka szkoda, zdolna szelma, po łacinie umie ekspedite,
14412     1, 3 |               cichy podnosił się z wolna, szemrał, przewalał po izbie, huczał
14413     2, 24|                jak Pan Bóg przykazał, bez szemrania i z cierpliwością.~Juścić,
14414     1, 1 |                   i szept pacierzów, niby szemranie opadających listków, padał
14415     2, 19|               zwracają na nich uwagę, coś szepczą a krzywią się i w głos dogadują.~
14416     2, 21|                  szumy.~Zgasiła światło i szepcząc pacierze zaczęła się rozbierać.~
14417     2, 21|                  zły idzie pobok, a wciąż szepta do ucha te straszne przypominki,
14418     2, 17|          zasłuchiwała się w tych gorących szeptach Antkowych, co wciąż, z jednaką
14419     2, 23|                   kieby tymi pieszczącymi szeptami przechładzał rozpalone twarze.
14420     3, 32|                  nutą, jakby do wtóru tym szeptom i całunkom, i radościom. ~
14421     1, 1 |               strzec...i zniżając głos do szeptu, a patrząc z ukosa na Annę,
14422     1, 9 |                  ze strachem wskazując na szereg mogił pod samym płotem.~-
14423     2, 21|                  chwiejnym, nieskończonym szeregiem, szumiały rozpacznie targając
14424     3, 29|             której wręby oblepiła Jagusia szerokiem pasem czerwonych wystrzyganek.
14425     3, 28|                  nim ostygnie, łacniej mu szerść puści! - rozkazywał obdzierając
14426     2, 13|                gnał przez wieś z rozwianą szerścią, to wrony z krzykiem przejmującym
14427     1, 5 |                  już luźniej było i droga szersza.~Zaraz na skraju dopędzili
14428     2, 20|               miał chudziaczek dopiero na sześćdziesiąty i czwarty - cała wieś poszła
14429     1, 5 |                 dołu czapkami.~Gdzie znów szewcy tworzyli całą ulicę wysokich
14430     1, 3 |                 za nimi wolno, bo w jedną szkapę i piachy były srogie, ale
14431     3, 35|                 spalony sad poczerniałymi szkieletami drzew, wyciągających się
14432     1, 12|                dwadzieścia i wszystkie ze szkłami! A tu jeszcze obory, stajnie,
14433     4, 43|                  bez chmur i całe jakby w szklanej, białawej pożodze, a słońce
14434     4, 49|                 kawy, a czysty harak pili szklankami! Widziałam, jak zwoził z
14435     1, 4 |                   słońca, że przez środek szklany widać było bladą, przeźroczystą
14436     2, 16|           skostniałe ręce. - Droga jak po szkle i sanna sielna, ale i taki
14437     1, 5 |                  pozłocistych ramach i za szkłem, że choć stały pod ścianami
14438     1, 9 |                 jeszcze większe i płonęły szklisto, jakby łzami skamieniałymi -
14439     3, 28|                 kieby z tych skłaczonych, szklistych mgieł uczynione, i naglądały
14440     2, 25|                  na skraju i długo wodził szklistymi oczami po skołtunionych
14441     3, 27|            czarniawe pasma prądów, jakoby szkliwa tężejące.~Młyn gdziesik
14442     1, 6 |           zatapiał się w szarych, mętnych szkliwach deszczów, że tylko obrysy
14443     3, 29|                  choć był przykry i nieco szkodliwy, sielnie też przesuszał
14444     3, 30|                   boć przez nich sam jest szkodny najbarzej! Wiecie, że to
14445     1, 11|                 gospodyni zbytnio się nie szkodowała.~Przepijały ze starą po
14446     1, 11|                   Jagusi tak się ochotnie szkodowali, to ją całkiem rozebrało,
14447     1, 8 |       słodziusieńkie są, naści.~- Hale... szkodujecie się... - wzdragała się.~-
14448     2, 20|                   mu po cudzych chałupach szkodzić! Zrób tak, a wnet mi podziękujesz!
14449     4, 45|                    Święci Pańscy, znowu w szkodzie! Skoczył wyganiać, gdyż
14450     2, 18|                  siurkało raz po razie do szkopka, ze stajni dochodziły końskie
14451     3, 27|                    Kiej wróciła z pełnymi szkopkami, już wszyscy byli w chałupie.
14452     2, 22|                fortelnica, jakich mało, a szkudnik w cudzym najgorszy! Przyszła
14453     2, 18|                   Ścierwa, nie pies, taki szkudny...~- Łapa?... cie... no,
14454     3, 31|                dwór starczy!"~- Cie, taki szlachcic, dziedziców brat! - dziwiła
14455     3, 28|                    Hale, wieprzka dzisiaj szlachtujemy, zajrzyj na odwieczerzu,
14456     4, 45|                 Żyd i powstawszy, założył szleje na stary, przygarbiony kark,
14457     3, 30|              odemstę, a babi naród w głos szlochał czyniąc sprawę wedle nosów.~
14458     3, 29|                  Weronczyne, słabnące już szlochanie, zaś na twarzach, ledwie
14459     4, 49|                  niewypowiedzianej męce i szlochaniu.~Napłakały się nad nią do
14460     3, 32|              żarów i gotowe do uniesień i szlochów radosnych, a oto sama iść
14461     4, 45|                 że omal nie wlazł na Żyda szmaciarza, siedzącego pod zbożem.~-
14462     2, 24|                  się zapachy przepalonego szmalcu, prażonych mięsiw i jensze,
14463     4, 48|                tym, że mu obwiązała głowę szmatą skropioną octem, ułożyła
14464     3, 30|                Ale wszyscy zarówno byli w szmatach świątecznych, że ino grały
14465     1, 5 |                  osełkach, poobwijanych w szmatki; inna znów zasię ziemniaki,
14466     2, 23|           niepochwytnych drgań, trwożnych szmerów, przyczajonych zjaw i nagłych
14467     2, 15|                   i drygały raz po raz na sznurach. Ale nie mógł wysiedzieć,
14468     1, 1 |                rychtyk ci tego starczy na sznureczek abo i na ten kamień do szyi...~-
14469     3, 29|                   stary pomagając brać na sznurek.~Pobiegła przodem, bych
14470     3, 33|             skapywały z dachów sperlonymi sznurkami, jaskółki śmigały w czystym
14471     1, 2 |               pewnikiem wójt! - pociągnął sznurkiem i pies warczeć przestał.~
14472     4, 48|                 zaścibniętych na czerwone sznurowadła; twarz miała kieby odlaną
14473     3, 26|                   płonącej, uwieszonej na sznurze przed wielkim ołtarzem,
14474     2, 15|                 chronili przed mrozem pod szopami, a jeszcze dwóch obłupywało
14475     2, 24|                głownie, na chlewach zaś i szopie dachy pozrywano do samych
14476     3, 29|                 bielili dzisiaj na gwałt, szorowali podłogi, a przed domami
14477     3, 29|          świątecznym, czesaniem, myciem i szorowaniem dzieci, że nie z jednej
14478     2, 16|                 przewietrzano izby, myto, szorowano, posypywano izby, sienie,
14479     2, 17|                  się umilali!~Odsunęła go szorstko.~- Hale, będzie ją głaskał
14480     4, 39|                było dopiero na dwudziesty szósty. Miał już wrócić we żniwa.
14481     2, 13|                   smugi śniegu, nawianego szparami, tajały pod przyciesiami,
14482     1, 12|                  się rozłaziły, a w każdą szparę wrażały zazdrosne oczy.~
14483     2, 20|                  oną zgodę nierozeznanymi szparutkami ciekły przyczajone nieufności,
14484     1, 11|                drzwi pchali, to w deskach szparutki czynili i przekomarzali
14485     4, 45|                 go nie przycięli!~Świsnął szpicrutą i pognał, jaże w klaczy
14486     4, 41|                   dał mu się długo trapić szpiegując go jeno chytrymi ślepiami,
14487     2, 18|                   jej milczenie i te jego szpiegujące oczy nie dawały spokoju,
14488     2, 23|               szałem, spojrzenia żrące do szpiku, spojrzenia struchlałe obłąkaniem,
14489     3, 29|                  a wstążki, a tasiemki, a szpilki, i cały ów kram do przystrajania,
14490     2, 17|               pańskich czasów, był we wsi szpital dla biednych, w tym domu,
14491     3, 33|                się wodząc, za orzydle, za szpondry.~Wrzask się rozniósł na
14492     4, 49|               koła rozmigotane złocistymi szprychami słońca i przechodziły jedne
14493     2, 16|                   smugi szły od niej niby szprychy świętego koła, i skrzyły
14494     3, 28|           przeciech! - radziła Jagustynka szprycując mięso w długachne flaki,
14495     1, 2 |                 takąż, wygoloną i pociętą szramami, włosy białe jak mleko kosmykami
14496     2, 13|                 przenieść, żal ją przejął szrogi i tak świdrujący, aż buchnęła
14497     2, 25|                  czarne drzewa przybladły szroniejące, głosy zaś, choć przyduszone,
14498     2, 25|               galanty, płoty pobielały od szronu, ale jakoś zaraz z północka
14499     4, 41|              pomocnikiem jakieś grubachne sztaby, pot mu zalewał twarz umorusaną,
14500     3, 30|              dyngusie, to obaczą. Jeszcze sztachetków brak kiele niego, żeby nie
14501     4, 38|                  jako te wróble obsiadały sztachety, a śmielsze nawet już pod
14502     2, 14|                ogniem wspierając na cegle sztorcem ustawionej, przewracał formę,
14503     3, 29|                niech załagodzi sprawę, by sztrafów nie kazali płacić!...~-
14504     2, 25|                  zajmą, zaraz sądy, zaraz sztrafy!~- Prawda! prawda! Łąka
14505     4, 44|           jarmarku.~Z pisarza chytra była sztuka i przemądrzała, łupił też
14506     3, 33|                   sprzeciw? Drugi za taką sztukę dobrze by zapłacił, ale
14507     1, 4 |         pokrzykiwał na niego albo i zasie szturchał biczyskiem, bo chłopak mylił
14508     3, 30|               ciężkimi łzami, aż ją matka szturchaniem przywodziła do opamiętania,
14509     1, 4 |            zawzięcie, aż zniecierpliwiona szturchnęła go w ramię.~- Śpisz to?...~-
14510     2, 25|                 do siebie serdecznie, ale sztywna była, zadąsana i jeśli oddała
14511     1, 3 |            Pobiegł do parobka i pokazywał sztywne, pogasłe jaskółki. Ale Kuba
14512     2, 25|                   barzej serce do niego i sztywniała mu nieraz w ramionach, jakby
14513     2, 16|             napływały do oczów.~Siedziała sztywno jak i drugie kobiety, w
14514     4, 37|               swoim łóżku, rozciągnięty i sztywny, z rozdziawioną i uwalaną
14515     2, 14|                   zgarniając pieniądze do szuflady.~- Cóż poradzić, kamieni
14516     2, 13|                  żałosnych głosów ptactwa szukającego schronisk, strasznych wołań
14517     3, 32|             pomiędzy ludźmi, jak ten Łapa szukający w ciżbie swoich gospodarzy.
14518     2, 18|                 śmierci...~- Naszego Kuby szukaliśta? - zawołał Witek wzruszony.~-
14519     1, 5 |                 ptaków zlatywało do wsi i szukało schronienia po stodołach
14520     1, 10|      Sprawiedliwości chcę ino.~- A pomsty szukasz, co?~Antek nie wiedział,
14521     3, 32|                  wzdłuż młynarzowych ról, szumiących żytem.~Ksiądz szedł za krzyżem,
14522     2, 16|                 zwartym, kolebiącym się i szumiącym jak bór, gęsto się bieliły
14523     4, 40|            Zmęczony się czuł, w głowie mu szumiało i kurz zapierał gardziel,
14524     1, 11|            wrzawie, w krzykach, w radości szumnej, w tanecznym zapamiętaniu,
14525     2, 25|                był nieurodny, ale pyskaty szumny i wielce w siebie dufający.~
14526     1, 9 |               domy, z trwogą nasłuchiwano szumów drzew, z trwogą patrzano
14527     3, 35|                 Drzewa się zakolebały bez szumu, sypiąc na jej jasną głowę
14528     4, 41|               rzekł groźnie:~- Nie róbcie szutek, przecież mieszka u was,
14529     4, 45|                sławno, a to się nam udała szutka! - i trzymając się za boki,
14530     4, 42|                  pełen dołów po cegielni, szutrowisk i kamionek obrosłych cierniami.
14531     4, 40|                 ścieżką nad rzeką, między szuwarami a gęstą, młodą olszyną,
14532     4, 41|                 twarz, wychylającą się ze szuwarów, przystanęła trwożnie, nie
14533     3, 35|               wrzeszczeć, ale jakiś stary Szwab zaszwargotał ostro, że wnet
14534     3, 35|            parszywego.~- Nie zaczynajcie, Szwaby, bo z chłopami nie zdzierżyta.~-
14535     1, 2 |                   wyszywaną na wszystkich szwach czarnymi tasiemkami, nadział
14536     4, 41|            latając oczami po świecie, ale szwagierek dał mu się długo trapić
14537     1, 10|             niepotrzebnie pokłócił się ze szwagrem.~- Teraz już wszyscy będą
14538     4, 47|             któren się z nią ożeni, sporo szwagrów miał będzie...~Rozeszli
14539     3, 35|                   krzyczeli kłębiąc się a szwargocąc zajadle, trząchając kulasami,
14540     3, 33|                  któren z Żydami poredził szwargotać, tak cosik do nich zaszprechował,
14541     4, 40|                   drodze, trzęsły ogonami szwendając się tak z bliska, iż skoro
14542     3, 31|                 wskroś sadów przepalonymi szybkami na pola szerokie, na pola
14543     1, 4 |             myślał głośno.~Jankiel zrobił szybkie obliczenie kredą i szepnął
14544     1, 4 |             tiulach a kwiatach i koronach szychowych, a już we drzwiach wielkich,
14545     2, 15|                końce i układało tarcice w szychty wielgachne albo co cieńsze
14546     2, 22|                  z pakułami, a niektóre z szyciem albo z tą przygarścią pierza
14547     3, 29|                    no!~- Na oczach głupie szyćko robią, to przejrzeć łacno.
14548     4, 48|              Przypomnienia źgnęły go niby szydłem, iż przystąpił do niej zeźlony.~-
14549     3, 31|                  by nie pokazać mu twarzy szydliwej, ale on się jeno ciepnął
14550     3, 35|                zajdów, odchodzili, tym ci szydliwiej za się krzykając:~- Ostajta
14551     3, 28|               oczyma, pełnymi przytajonej szydliwości.~- Judasz, ścierwo, zbój!~
14552     1, 11|             wrzało kieby w ulu. Z pół wsi szykowało się na wesele Borynowe z
14553     3, 35|             naciskiem.~- Nowe dybki sobie szykują. Rozwydrzyły się chłopy
14554     1, 4 |                Kto, Kuba? - pytała Józia, szykująca obiad.~Spuścił oczy, bo
14555     2, 17|                 lusterkiem.~- Kędy się to szykujesz?~- A na wieś, u Płoszków
14556     3, 30|                 stajni ponieśli z sobą.~- Szykujże zaraz konie! - zarządziła
14557     3, 28|             zwyczajnie wznak. Jagna cosik szyła pod oknem, w izbie nie było
14558     4, 43|                   słuchał rozpowiadania o Szymkach.~- Nie wszystkim tak dobrze -
14559     4, 47|            wszystkiego, jął rozpowiadać o Szymkowej gospodarce wyznając przy
14560     4, 38|               Ślepa, ale jeszcze trafi do Szymkowych kudłów.~- Boże broń, bych
14561     2, 16|                    A w każdej chałupie, u Szymonów, u Maćków, u wójtów, u Kłębów,
14562     2, 14|              przed Kłębami, postała przed Szymonową chałupą, ale wejść nie weszła,
14563     2, 16|                   izby; pozbył się bowiem szynela i tych sołdackich ubierów,
14564     2, 16|                   na kość w tym sołdackim szynelu. Jasio na długo do domu?~-
14565     2, 25|               Kozłowa przeciskając się ku szynkwasowi.~- Zawdy naród krzywdzili,
14566     3, 31|                   mieniła się kiej wstęga szyta w stokrocie, a łęgi kiej
14567     1, 11|                tuż -~Kornet wity. czepiec szyty,~To la ciebie przyzwoity,~
14568     3, 30|             wyciągając nieśmiało palce ku tabace Rochowej.~- A teraz siedzi
14569     4, 37|               proboszcz pociągnął nosem z tabakiery, kichnął raz i drugi, a
14570     1, 2 |            psiekrwie. Paśniki są nasze, w tabeli stoi kiej wół a one cięgiem
14571     4, 38|                księżyk w białej komży i z tacą w ręku jął się ku nim przepychać.~-
14572     4, 38|              przed Jagusią i zabrzęknął w tacę, podniesła oczy i jakby
14573     1, 4 |               Jambroży zaczął obchodzić z tacką i pobrzękiwać, by słyszeli,
14574     2, 25|                  nierozeznany się uczyni, tacza po polu i przewala po zagonach;
14575     1, 12|        przytupywać i coraz większym kołem taczać po izbie.~A na to już zjawił
14576     3, 33|                   cepami, czyje głowy się taczają i czyje są krzyki. Przywarli
14577     2, 19|                   w tym kole wielgachnym, taczającym się od ściany do ściany,
14578     1, 2 |            stodoły, poostrzył ją nieco na taczalniku, co stał pod okapem obory,
14579     1, 11|                   nic niepomne, oszalałe, taczało się od ściany do ściany,
14580     2, 18|                 wielgachne, rozstrzępione taczały się po świecie i raz po
14581     1, 6 |              połednia śpią, a po połedniu taczkami gnój wożą i motyczkami orzą
14582     4, 45|                 trzy... - i rzucał się na taczkę z krzykiem rozpaczy, pchał
14583     1, 2 |               pobrzeżne drzewa rzucały na taflę czarne cienie i jakby ramą
14584     4, 46|          przyjechały.~- I w tym się cosik tai niedobrego! - zająkał stary
14585     4, 41|                  zaś w wychudzonej twarzy taiło się jakieś twarde postanowienie.~-
14586     2, 25|                   wapory smrodliwe biją z tającej ziemie, to i najpierwej
14587     2, 20|                   robiło i serce zdziebko tajało, ale i zazdrość tym większa
14588     2, 13|               śniegu, nawianego szparami, tajały pod przyciesiami, a gliniany
14589     1, 9 |                 trwogi, niemym łkaniem... tajemnicą pełną przerażenia i zamętu -
14590     3, 35|                  jednej Józce zawierzając tajemnicę, jeno co ledwie już zdzierżała
14591     4, 49|                  pełen narad, sprzeczek i tajemniczych szeptów, a gdy już ciemna
14592     2, 22|                   śpiewań nierozeznanych, tajemnych wołań, plusków; w bory zaklęte,
14593     4, 49|               rozpoczynając jakąś cichą i tajną robotę.~Przystały do nich
14594     4, 39|            Dominikowa jaże się trzęsła od tajonego płaczu, Magda huśtała dziecko,
14595     4, 38|                     Jaże się pokurczyli z tajonej uciechy, ale nikto już pary
14596     2, 24|               wypominków i żalów wiecznie tajonych, nie darowała mu już nic,
14597     2, 13|                   niepokojące, przesycone tajonymi żalami, wezbrane dławiącym
14598     4, 41|                 co mu o niej powiadali.~- Takaś to ty, jagódko, taka! -
14599     1, 2 |               kartofel na zwiesnę i szarą takąż, wygoloną i pociętą szramami,
14600     4, 41|             zaczerwienione, bólne oczy.~- Takeście jakoś zmiękli, że ani was
14601     4, 45|             zniechęcenie.~- I poradź co z takiemi! Bele strażnika się ulękną...
14602     4, 37|          wytrząchając pięścią ku ziemi:~- Takieśta to, Lipczaki? Takie! A zbóje
14603     1, 3 |                boso, w modrych portkach i takimże lejbiku z mosiężnymi guzikami,
14604     4, 44|                wrzeszczał Antek.~- Ty kto takoj? - spytał naczelnik wpierając
14605     3, 27|              babskich ślepiów, zazdrośnie taksujących każdą jej wstążkę i potem
14606     4, 38|             wymalowali w bocznym ołtarzu, takusi młody, smukły i śliczny.
14607     1, 5 |                  Nie za mała to będzie?~- Takusińką ma ci głowę kiej moja...~-
14608     3, 34|                   rzecz Miemcy! siedziały takuśko w Liszkach a nasi ich wykupili
14609     2, 19|             grabek-li to, osiczyna-li to!~Takuteńko było i z narodem.~Jeno Antek
14610     1, 4 |                 rzekł urągliwie Boryna.~- Takutka sama kiej księża - powiedział
14611     1, 4 |              nieboskie stworzenie, to ino tał przy szynkwasie z grubą
14612     2, 16|              przedał parę tęgich ciołków; talary miał dobrze schowane w cholewie,
14613     4, 44|                 wrzaski pisarzowej, brzęk talerzów, rumor przesuwanych sprzętów
14614     4, 38|              światłem, gwarami a brzękiem talerzy.~Tłukła się od brzega wsi
14615     3, 32|                powracać.~Hale cóż, kiej i tamój było pusto! Deszcz zacinał
14616     2, 15|             smutek, komu zaś ni jedno, ni tamto - a wszyscy żyli gwarno,
14617     3, 31|                   zamorzyć, jak to było z tamtymi dwa roki temu.~- Może to
14618     1, 12|             gospodarze. Wodzili się też w tanach do upadłego.~Wrzeli już
14619     1, 12|                  do taktu, każdy ruch był tańcem, każdy krzyk śpiewem, a
14620     4, 37|                  byłem!... Na jego weselu tańcowałem! Ojców jego chowałem! Dobrze
14621     1, 4 |               brzękadłami.~Niewiela ludzi tańcowało, ale tak ostro przytupywali,
14622     2, 20|                 złość na was zmusił ją do tańcowania, widocznie, że chciał z
14623     1, 12|                   bez mała, nie bacząc na tańcujących.~Wnet zasię poczęły iść
14624     2, 19|              starego.~- Ociec, a to Antek tańcuje z macochą, aż ludzie wydziwiają! -
14625     1, 11|         chlastając po twarzach, a rozdęte taneczną wichurą spódnice zapełniały
14626     3, 33|                 Antku Borynie pierwszy, i tanecznik równy Stachowi Płoszce,
14627     1, 11|               cienkie, w barach rozrosłe, taneczniki zapamiętałe , pyskacze harde,
14628     1, 4 |                  dalej dogryzała po kolei tanecznikom; niepomiarkowana była i
14629     3, 34|                  pojękiwały, a przewodził tanom ku niemałemu podziwowi Szymek
14630     4, 37|                  radosnym gęgotem leciały taplać się w kałużach.~Zajrzała
14631     2, 25|                spozierał radośnie na wieś taplającą się w słońcu, że jeno szyby
14632     4, 37|                niekaj zawrzeszczały gęsi, taplające się po sinych, spienionych
14633     2, 14|                   bez ciebie nie będę się taplała w błocie! - wykrzykiwała
14634     2, 25|              deszczów, wycinków i błotnej taplaniny niejednemu się widziało,
14635     2, 15|             niedorznięte końce i układało tarcice w szychty wielgachne albo
14636     3, 33|              twardym śpiku zmora dusi, że targa się, stracha, zamiera, aże
14637     2, 13|                   bydlątka, co próżno się targało na uwięzi, darmo wykręcało
14638     2, 13|             nagłych cichości, wycia psów, targań marznących drzewin, żałosnych
14639     3, 31|                  późno, kiej posłyszawszy targanie drzwiami zwlekła się otwierać
14640     2, 13|                  Żydzi rozpoczęli zajadłe targi, Antek też stał twardo przy
14641     1, 5 |                   chustkę, ale wzięła się targować, bo choć kupić nie miała,
14642     2, 15|         poprowadzę.~Młynarz się wściekał, targował, ale przystać musiał, bo
14643     1, 5 |           Sprzedajeta, co?~- Hale, już tu targowali rzeźnicy maciorę, ale mało
14644     1, 5 |                   dopchał się wreszcie na targowisko świńskie, za klasztor, na
14645     1, 5 |                 się zakłopotana i już bez targu zapłaciła za czapkę.~- Sprzedaliście
14646     1, 5 |                   a potargować można.~- A targuj się, kiej ci pyska nie szkoda. -
14647     1, 5 |                  i wotyw coraz mniej, a i targują się jak te Żydy! - dorzuciła.~-
14648     4, 38|             uciechą.~Łaziła z nimi Józka, targując jeno i oglądając różnoście
14649     1, 8 |                widzi się nam najlepiej.~- Targujcie - zawołała wesoło.~- Jałowicę
14650     4, 38|             jarzącymi ślepiami, że próżno tarła oczy i żegnała się raz po
14651     1, 1 |                  miedz pełnych kamionek i tarnin-tylko gdzieniegdzie w tej srebrnawej
14652     3, 26|                  wschodziły pod przykrywą tarniowych gałązek, drzewa stały w
14653     2, 24|              Wzywali go też i do Bartka z tartaka...~- Zachorzał to?~- Jakże,
14654     1, 1 |                 ani żreć nie żre, ino się tarza, a ryczy, że loboga!~- Ojca
14655     2, 25|              widno, kromie splątanych kup tarzających się po śniegach, kromie
14656     2, 16|                  z serc; psy jak oszalałe tarzały się po śniegach, szczekały
14657     2, 22|               trud, ten ból...~I w błocie tarzasz gwiezdną duszę, człowieku,
14658     4, 39|                 jeszcze uciekają na staw. Tasiuchny! taś, taś, taś, taś! - zwoływała
14659     4, 40|                 nich. - Pietras, powiedz: tata! powiedz.~Juści, co zamamrotał
14660     3, 34|                grubo wysypane i zarzucone tatarakiem.~Józka znosiła całe naręcze
14661     3, 34|                    dzieci znosiły naręcza tataraku, przed Płoszkami i młynarzem
14662     1, 1 |                kiej jeszcze krowy pasałam tatusiowe, to baczę, że takie ze wsi
14663     1, 2 |               boja się... już ja przełożę tatusiowi.. .~- Przełożysz, Józia? -
14664     1, 3 |             Antonówny Pacześ. Świadkowie: taż Marcjanna, syn jej Szymon,
14665     4, 40|                   czerwone nabrane wargi, tchnące tak jakoś z bliska, jaże
14666     4, 40|               oczy i twarz i tak wszystka tchnęła rozradowaniem i weselem,
14667     3, 35|                   organów i głosy śpiewań tchnęły wskroś sadów rozełkanym,
14668     1, 11|              modrych patrzań, wiośnianych tchnień, woniejących poszumów, okwietnych
14669     2, 25|                szły takie lube, wiośniane tchnienia, że w sercach człowieczych
14670     1, 10|           czerwone, a tak bliskie, że ich tchnienie czuł, buchnęły na niego
14671     2, 20|             dobrze skaleczył, aż skargi z te-~go powstały.~Ale przy tych
14672     2, 22|            otoczył, baśniowe życie objęło tęczami, baśniowe marzenia stawały
14673     2, 23|                  głosów, co zdały się bić tęczowymi skrzydłami i gwiezdnym,
14674     2, 20|                 lampce, a reszta z powodu tęgiego ziębu kupiła się przed kominem.
14675     3, 31|            przyginając się do kichania po tęgim zażyciu.~- Widać już do
14676     4, 40|               jeszcze potem do stodoły do tegorocznego siana; zaglądał nawet do
14677     4, 45|              brewiarz! Ale wiesz, ile mam tegorocznych rojów? Piętnaście! A mocne,
14678     3, 31|            wywodzić.~- A pilnuj sobie, od tegoś postanowiony, ja nie twój
14679     4, 38|                  rzekł przypochlebnie. ~- Tęgoście podkurzyli, cały rój się