Tom, Rozdzial

15686     3, 31|                  dusze, ludzie chodzili w utrapieniu, wzdychający i żalni, ze
15687     2, 13|            przyginały się niby w ciężkim, utrudzającym chodzie pod wzgórze... Patrzył
15688     1, 11|            przynajmę, byś się zbytnio nie utrudzała... obaczysz!...~pogadywał
15689     3, 29|              żwawo się podnosił do nowych utrudzeń i turbacji.~A przed kościołem
15690     3, 32|                  szło na rzadki pytel, bo utrudzeni byli, zaś chłopy rozpytywały
15691     4, 42|                   kieracie, nie bacząc na utrudzenie ni na żar, dnie bowiem szły
15692     2, 14|                 rozliczaniem. Niemało się utrudziła nad tylachnem pieniędzy,
15693     4, 40|               Pódzi, Jantoś, pora spać... Utrudziłeś się dzisia niemało...~-
15694     1, 7 |              narządziła, że to wielce był utrudzon.~Głuche milczenie zaległo
15695     2, 16|                  stracą, Józka niech maku utrze, jeszcze tyla do zrobienia,
15696     4, 40|                     Hale, jeszcze się nie utrzyma i zleci!~- A mało go to
15697     4, 47|                  me, co? Miłujesz? Dyć me utul ten ostatni razik, dyć me
15698     2, 24|              chałupy kochanej. Rychło się utuliła, bo stary jął się wypytywać
15699     3, 31|          pocieszenie i w ramiona brać, że utuliwszy żałoście zapraszała, bych
15700     3, 36|               garnczek.~- Ksiądz tak samo utwierdza! - przywtórzyła Hanka.~-
15701     3, 28|             Zaklął z cicha, ale się teraz utwierdzał coraz bardziej że ona coś
15702     2, 20|            przełazie i jeszcze lepiej się utwierdził w pewności, że to Antek
15703     3, 28|                 jej nie chciało po omacku utykać! - myślała Hanka wyzierając
15704     4, 49|                 wszystkiemu, jeszczek ona utykała o kiju, z przewiązanymi
15705     2, 18|                     A gdzieżeś się to tak utytłała w śniegu?...~- Gdzie? Ze
15706     3, 30|                   też gdzieś Jagnę i tęgo utytłali, nawet Józce nie przepuszczając,
15707     3, 29|              gdzieniegdzie już i kij albo utytłana mietlica...~Wójt cosik tłumaczył
15708     1, 3 |                   ogiera czas, a świniaś. Utytlesz się zawdy kiej maciora -
15709     2, 24|               dookoła stawu i spoglądał z uwagą na pręgi świateł, co chlustały
15710     4, 42|                              Rozdział 6~- Uwal się już raz i nie przeszkadzaj! -
15711     1, 1 |             głowie , która, że ręce miała uwalane ziemią, przez zapaskę ujęła
15712     3, 29|                drugim syczały na maciory, uwalone w błocie; gdzie znów stado
15713     3, 32|            przelocie.~- Co to jest w tych uwałowanych redlinach?~- Końskiego zęba
15714     3, 27|              schowane gdzie w chałupie... Uważajcie pilnie na Hankę, bo jakby
15715     2, 25|                  za dziewkę, i tak ją też uważał i honorował. Nie pomogły
15716     3, 29|                   wszystkie, a wieś swoją uważały za najpierwszą, teraz poniechali
15717     3, 29|                 za najgładszą była we wsi uważana, siała groch tuż za płotem
15718     4, 43|                   żalem, przyglądając się uważniej obojgu. Wydali się jej nie
15719     1, 11|                  a dobrocią. Starszy wżdy uważniejszy jest na to niźli młodziak...
15720     3, 33|                   do Jagny ciągnę:~- Cie! uważny kiej dziewka po przypadku -
15721     3, 33|                 chycił za taką kaszę: jak uwędzona!...~- Bogać ta, ździebko
15722     3, 34|                   drogi. Ktoś dobrodzieja uwiadomił, że wyszedł przed plebanię
15723     2, 20|           pojedziesz na świadka. A Bartek uwiadomiony?~- Byłem dzisiaj w kancelarii
15724     3, 30|                   sprawuj się dobrze! Psy uwiąż, by za wami na drugie wsie
15725     1, 5 |                 Jagną i Szymkiem, a krowa uwiązana za rogi szła za wozem, z
15726     3, 29|                zganiał do kupy, to krowie uwiązanej do trześni kłak siana podrzucał
15727     4, 42|            przywiódł im swojego Kruczka i uwiązawszy go pod chałupą uciekał jakby
15728     2, 16|      odpowiedziała, sił jej zbrakło, głos uwiązł w gardle, serce dygotało
15729     3, 30|                  życia takiego cudaka nie uwidziała! - przykucnęła pobok.~-
15730     2, 18|              Szukałem cię w oborze, a nie uwidziałem...~- Bom wtedy już musiała
15731     4, 40|              siedział z Rochem w ganku, a uwidziawszy ją wyszedł naprzeciw w opłotki.~
15732     3, 32|             obronie nikto nie stanie, ale uwidzicie, czyje ostanie na wierzchu!~
15733     4, 41|               kryjesz, że ani sposobu cię uwidzieć?~- Kaj? Wygnała me twoja
15734     4, 43|                 pola mglały coraz barzej, uwiędły, a niedojrzały owoc opadał
15735     4, 49|                   mówili poważniejsi.~Ale uwierzono, gdy kowal wrócił z miasta
15736     3, 34|           Powiadali mi coś o tym, ale nie uwierzyłem.~- Bo to i nie do wiary!
15737     4, 49|                  się kurzyło, ale święcie uwierzyły, tylko jedna Jagustynka
15738     3, 28|                  koryto, przecież trza go uwiesić do rozbierania. .~- W izbie
15739     3, 26|                 umarły, gdy mu nowe serce uwieszą, serce ze słońca uczynione,
15740     3, 35|                dam mojemu iść! Kapoty się uwieszę, i choćby mi kulasy obcięli,
15741     1, 5 |         przystając przed wstążkami, które uwieszone w górze, kołysały się na
15742     3, 26|          głośniejsze.~Od lampki płonącej, uwieszonej na sznurze przed wielkim
15743     3, 32|              modlitwą łzy płynęły z oczu, uwieszonych na Chrystusie przybitym
15744     3, 30|                 jeno, co tam nieco dzieci uwijało się nad stawem śmigając
15745     2, 16|              Kubowe miejsce.~A w chałupie uwijano się żwawo, Józka przyśpiewywała
15746     3, 32|                   nawet wrona gniazda nie uwije ni żaden ptak nie przysiądzie.
15747     1, 3 |                  gospodarzem do miasta! - Uwił kłak siana i wyczyścił jej
15748     3, 35|                   z dziesięć lat ubyło.~- Uwińcie się ze sprzedażą, zróbcie,
15749     4, 41|              chciało się lecieć, to w mig uwinęła się z robotą i nim Hanka
15750     4, 40|              skinienie.~Rychło się jednak uwinęli z jadłem i zaraz poszli
15751     3, 31|                  obsiane pola.~Prędko się uwinęły z wywodem, bo dzieciak się
15752     1, 5 |           Dominików stoi przy wieprzku.~- Uwińta się rychło, to se ździebko
15753     3, 32|                   drożynie, kiej różaniec uwity z czerwonych, pasiastych
15754     2, 24|           podpalaczach ojców rodzonych, o uwodzicielach i grzesznikach takich, których
15755     1, 2 |            chodzić będą, abo się nad wami użalą - zagadała gorąco wójtowa.~-
15756     3, 30|                   do żywej skóry dojęły!- użalała się wesoło Jagustynka wpadając
15757     2, 14|             Borynie nie powiedzieć słowa, użalali się nad nią tak poczciwie,
15758     4, 37|               juści, co ta była niegłodna użalań się nad sobą, ale zawdy
15759     1, 10|                   dobrodzieja po radę, po użalenie się, to go ino skrzyczał
15760     3, 30|               skąd miała, i nawet się nie użalił nad jej umęczeniem daleką
15761     2, 13|        przyjacielstwie. Hale, powiesz co, użalisz się, juści! Co mu ta kobieta,
15762     2, 13|                    co się jej tam od rana uzbierało, i przewiedła przez izbę
15763     2, 22|            skwarze dzień cały, bo nikto z uzdą do niego nie wyszedł, dopiero
15764     3, 29|                 dzieuchy we dwie konia za uzdę ciągnęły, bo słuchać pono
15765     3, 29|                 dolę i przekarmić głodne, uzdrowić chore albo wystarczyć swoimi
15766     1, 12|                 nawet źróbka urwała się z uździenicy i przychodziła do wyrka
15767     4, 47|                 wszyćko śmiertelne wiano, użebrane przez całe życie, rozłożyła
15768     2, 20|                    że nocami pies latał i użerał jak wściekły, a rzucał się
15769     2, 15|                  jucha! - szepnął Antek z uznaniem, ale nie bez złości.~- Mało
15770     3, 36|              ziemiach wszelkie stworzenie uznojone legło w cichy i słodki sen,
15771     2, 24|                  tak się tym rozjątrzył i uzuchwalił, że wyrwał jakiś kołek i
15772     1, 11|                   pójdziesz za wdowca,~Da uzwiłabym ci wieniec,~Da z samego
15773     3, 32|                dobrodziejowi z furkę jaką użyczę.~- Bóg zapłać, bo i koniczyna
15774     2, 22|            gospodarze bogacze, gospodynie użyczliwe, a dzieuchy piękne, tośmy
15775     2, 25|                dla Jagusi, boć nigdy tego użyczliwego słowa jej nie dał, a tak
15776     4, 42|           prześmiechów.~- Potańcuj z nią, użyj se choć tyla, kiej ci matka
15777     1, 12|               Kuba, przejedzcie ździebko, użyjcie i wy wesela!~- Bóg ci zapłać!
15778     4, 47|              zrobił to samo! Nie bój się, użyłem jak pies w studni, bo com
15779     1, 5 |              mieli, nakupowali różności i użyli jarmarku, co się zowie.
15780     3, 28|                  zaboli: nie taka głupia, używa se do woli...~- Jakże?~Podniosła
15781     4, 49|                łajdusie zapowietrzony !~- Używałaś, to nażrej się teraz wstydu,
15782     4, 38|                morzę głodem, a sama to se używam kiej dziedziczka. Tak się
15783     3, 26|                 obleczeniu... ni razu nie używaną... dyć ją z tych naleźnych
15784     3, 26|                    a wszystko czyste, nie używane zgoła, by nie marać, zawsze
15785     4, 45|                  i tak ciągnąca oczy, tak wabiąca jarzącymi ślepiami, tak
15786     1, 4 |           zapiskała cienko jakoby ptaszek wabiący abo i bębenek zahurkotał
15787     2, 19|                  flet zaś przegwizdywał i wabił kiej ten kos na zwiesnę,
15788     4, 38|                który, czy aby starszy nie wącha kaj pod ścianą?~- Dopierom
15789     1, 12|                Darmo probował, oblizywał, wąchał. nie mógł, ręka mu opadła
15790     2, 13|      przestąpiwszy próg wyciągała gębulę, wąchała, to śnieg jęła zlizywać,
15791     2, 19|             kawalerów, na Płoszkę Stacha, Wachnika, wójtowego brata i drugich,
15792     2, 25|              wiódł sołtys.~A trzecie były Wachniki, chłopy drobne, suche, ale
15793     2, 13|             skrzeczała.~- Nie przemarzły! Wachnikom tak wiatry przeziębiły,
15794     2, 15|                ważył, a i tę miał jeszcze wadę, że za takiego się miał
15795     3, 32|                 pieniądze też oszukuje na wadze. Zaś potem już z Kozłową
15796     2, 19|                  rodzicielami cięgiem się wadził, a za Ulisią chciał całe
15797     1, 6 |                  cóż ba, jak nie o gront. Wadzili się już z pół roku, aż się
15798     2, 20|                  hulano, pito, czasem się wadzono, czasem za łby brano, aż
15799     3, 30|               dźwigać od mich z dobrą już wagą w kałdunach, a Pietrek z
15800     2, 19|                  Zmyślna jucha jest, choć wagi nie trzyma, ty będziesz
15801     1, 9 |          przegarniał raz w raz kijaszkiem wągielki i cichym głosem mówił: ~...
15802     1, 10|                 oczy świeciły się jako te wągliki, a kuł żelazo czerwone mocno,
15803     1, 5 |               pieniędzy wywalić musi, ale wagować się nie było co, bo Kuba
15804     2, 16|                 przychodził, a ludzie też wagowali się mówić o nim przed nią...
15805     4, 41|                stał czas jakiś nad stawem wagując się w sobie, w którą stronę
15806     3, 33|                 inszy poredzi? Każden się waguje iść na pierwszego, bo każden
15807     1, 6 |                  odpowiedziała po chwili, wahająca już i niepewna.~- Więcej
15808     1, 2 |                 skrzepiła głuche jeszcze, wahające postanowienia. ~Gront mój,
15809     2, 13|                  w topolową drogę i nieco wahająco rozglądał się po zgubionych
15810     2, 20|            podobnie. Stary dotychczas się wahał, kalkulował, nie odmawiał
15811     2, 21|                   kołująca jeszcze, pełna wahań wstawała w niej niezmożona
15812     2, 21|                  że spełniła wszystko bez wahania.~- Bylicę zabrali Bartek,
15813     2, 14|              ostali sami.~Hanka po długim wahaniu, po wielu nieśmiałych wzdychach
15814     4, 49|              garście i jął się do roboty, waląc pokos za pokosem z taką
15815     2, 25|            otworzyć i z trwogą patrzył na walącą się ciżbę, wchodzili w milczeniu,
15816     1, 12|                   stał pod okapem stajni, walał się teraz pod progiem.~-
15817     4, 45|             kałuże po wczorajszej burzy i walały się połamane wierzchoły
15818     2, 14|               belek, a płótno grubachnymi wałami leżało na kupie, a co grzybów
15819     3, 32|                 fur wywiezie... co się ma wałęsać po próżnicy!~- Przy was
15820     4, 41|                  bowiem było pełno ludzi, wałęsających się gadzin i dzieci. Przyśpiewki
15821     2, 25|             drzewo dla młynarza, a reszta wałęsała się po chałupach, wysiadywała
15822     2, 24|             rozpusty i cięgiem się po wsi wałęsały, kiej wilki, upatrując,
15823     3, 26|              nagie.~- Wiatry zerwały, ale wałkoniowi nie chciało się naprawić! -
15824     1, 7 |                 czytał je przecież mojemu Walkowi, to i ja, i mój słuchalim,
15825     3, 29|                 pochowek, gdy wtem Jasiek walnął łopatą w garnek, że rozleciał
15826     1, 5 |               miał być na świętą Kordulę, walny i ostatni już przed Godami,
15827     1, 5 |           czerwonych i grubych kiej liny, wały żółtego sadła, boczki wędzone,
15828     2, 25|                    w niezdrowy czas, kiej wapory smrodliwe biją z tającej
15829     1, 7 |             wyskakują i szczerzą kły... i warczą...i straszą... i świecą
15830     2, 25|                   robił zawzięcie, że ino warczała gruda i błoto wyrzucane,
15831     1, 6 |           puszczała w wir wrzeciono, że z warczeniem, kieby bąk, kręciło się
15832     1, 12|               słomę, a pies legł w podle, warkał i polizywał go po twarzy.~
15833     3, 36|                   doszedł znad stawu jego warkliwy, gniewny głos:~- Czego za
15834     1, 11|                   w końcu rzekła:~- Ostaw warkocz, ostaw, zda się Borynie,
15835     1, 11|              miała na zwiniętych, grubych warkoczach, ale jeszcze się urodniejsza
15836     2, 24|              stoczków, mrowił się naród i warkotał kiej rzeka kołysząc się
15837     2, 22|                   izbę, że jeno wrzeciona warkotały, a czasem ogień trzasnął
15838     2, 23|                jakby ciężkim, druzgocącym warkotern wód, zrywających lodowe
15839     1, 2 |         powiedział Boryna~- Hale - ludzie warna zwrócą krowę abo i co poradzą.
15840     2, 18|                 co dnia, w każden wieczór warowałem jak pies pod brogiem, nie
15841     2, 15|                  których zboże się mełło, warowali przy gankach, reszta siedziała
15842     2, 15|            pogwarę czasu nie było - dwóch warowało przy piłach, zwalało porznięte
15843     1, 3 |                    Ty znajdku, ty pokrako warsiaska! Ty! - I bił zapamiętale,
15844     3, 31|                   do lasu poleciała!~- We Warsiawie siedzi od wczoraj, po dzieci
15845     4, 39|                   na zwiesnę przywiezła z Warsiawy. Wpadło do grapy z ukropem
15846     1, 10|             uczona, bo w szkołach była we Warszawie...~- Pewnie, pewnie... -
15847     2, 21|                Macieju, ale też ziąb, no, wartałoby do karczmy na rozgrzewkę
15848     4, 47|                wrzaskiem.~- La was to ino warte śmiechu, co? Zbóje zapowietrzone,
15849     1, 11|                   uciesznych, przegonów i waru krwi młodej kochania pragnącej.
15850     3, 27|                   siedź, póki nie zamrze! waruj swojego! - nakazywała srogo
15851     3, 33|                        Psy mięsa pilnują! Warują, a w końcu ty, chłopie,
15852     3, 36|                   brzęczały muchy i Łapa, warujący przy gospodarzu, ziewnął
15853     4, 43|           przestawała z Łapą nieodstępnie warującym i z boćkiem, któren przychodził
15854     3, 29|              Mateusza i jak pies dni całe waruje pod kryminałem, a zanosi
15855     1, 4 |          spiesznie, a pilnie baczyła, czy warza nie schodzi, by przynieść
15856     1, 5 |                wiatr, mącił wody stężałe, warzył resztki zieleni i rwał ostatnie
15857     2, 25|                 chałupie jeno raz w dzień warzyli jadło, a sól za jedyną okrasę
15858     3, 29|                 południa nadjechał długim wasągiem stary handlarz Judka ze
15859     3, 31|                przyodziani, zeskakiwali z wasągów rzucając pozdrowienia kobietom
15860     1, 3 |                 Żydówki i nuż zaglądać do wasągu, macać pod grochowinami,
15861     3, 31|              prawda, że i wam ciężko... i wasi mężowie z drugimi... no
15862     3, 31|            odziane, ale sielnie miniaste; wąsiska im sterczały kiej wiechy
15863     3, 33|                   proga Nastka, że to ino wąski sadek ich dzielił.~- No
15864     2, 18|                poszła szczytową ścianą do wąskiego przejścia między sadem a
15865     3, 32|                rękoma; rozwłóczyli się po wąskiej drożynie, kiej różaniec
15866     3, 32|                 się radośnie niby te krze wątłe, a toć gwarzą, cieszą się,
15867     2, 18|                  mus... - uśmiechnęła się wątpiąco.~- Sam się obiecał, nikto
15868     1, 7 |                  jak wszyscy ludzie?... - wątpiła Jagustynka.~- A żebyście
15869     1, 11|                łóżka, a ją znowu chwyciły wątpliwości różne i żale, i jak te jastrzębie
15870     2, 19|                  chyba krzepciejszy niźli Wawrzek z Woli?...~- Nie zbiłem
15871     3, 32|                  na Marysię Balcerkównę z Wawrzkiem: gdziesik pod płotem, w
15872     2, 19|              jeszcze się pono lekuje...~- Wawrzona! Powiadali o tym, alem wierzyć
15873     1, 1 |                 czarownica to też jest; a Wawrzonowym krowom to chto mleko odebrał,
15874     4, 43|             żeście świńtuch i tyla! I ani ważcie się mnie czepiać.~Odbiegła
15875     2, 19|               Juści, że w tym, prócz tego ważenia, innej prawdy nie było,
15876     4, 42|              niego kobiety kieby kole tej ważnej osoby, często dokładając
15877     2, 24|           różności, jeno tyle że ciszej i ważniej.~- Stary pono tak zbił Jagnę,
15878     3, 28|                 pamiętajcie, com rzekł! O ważniejszą sprawę idzie... Wiecie,
15879     2, 19|             przynęt były jeszcze większe, ważniejsze sprawy, zarówno obchodzące
15880     4, 40|                brać kije. Mnie się ta nie ważono tknąć ni palcem. Niechby
15881     2, 19|                   burza, że gotów się był ważyć na wszystko, byle zaraz
15882     1, 6 |                  otwierał drzwi do sieni.~Wbiegła Józka zadyszana, przypadła
15883     2, 16|                jeno do trumny to ochotnie wbiją gwoździe ostatnie, by się
15884     3, 33|                    pewnie! - przywtórzyli wbijając oczy w michę.~- Byliście
15885     3, 29|                jeszcze pogięte i w ziemię wbite; dachu nie było całkiem,
15886     3, 26|               przypłaszczonych zagonach i wbitych w ziemię, obwalanych mułem
15887     2, 21|                  sprawie ze dworem, którą wbrew zapewnieniom wójta przegrał
15888     2, 22|        nieznacznie stróżując oczami drzwi wchodowych.~- A wiało też dzisiaj,
15889     4, 39|                natknąwszy się na wójtową, wchodzącą między opłotki, długo jej
15890     3, 27|                   zwracając się prędko do wchodzącej właśnie Nastki Gołębianki,
15891     4, 47|              godzinę, ale musiałam iść... wchodzę do chałupy... a on stoi
15892     3, 36|                 na nią.~- Może już do wsi wchodzi... może już... - myślała
15893     3, 30|              odwiedziwszy przódzi Borynę, wchodziła do Hanki.~- Byłam u chorego.
15894     1, 2 |                   porykiwania krów, które wchodziły do stawu po kolana, piły
15895     4, 42|              dokoła i zaglądał przez okno wciągając z lubością skisły zapach
15896     1, 12|         przywtarzała, by szli, to ją wójt wciągnął do kupy, usadził przy sobie
15897     3, 29|                    Do dołu ziemniaczanego wciągnęłam się z dziećmi i tak do świtania
15898     1, 12|                   dojrzał w sieni Jankla. Wciągnęli go wnet do izby.~Żyd czapkę
15899     3, 36|                podciąć, czynili toż samo, wcinając się posobnie w omgloną łąkę
15900     4, 40|                   tym kreminale, żeby ich wciorności.~- Dopieroś to się, chudziaku,
15901     3, 36|            otwarte okna Borynowej chałupy wciskały się te wszystkie głosy ludzi
15902     2, 16|                 nie obzierać się, to złe, wciśnie się i na cały rok ostanie! -
15903     1, 9 |           umarłych; dwie lampki tliły się wciśnięte w piasek, wiatr zawiewał
15904     4, 38|                 ludzie zażywając chłodu i wczasów~Cichy zmierzch stawał się
15905     3, 30|           dobiegały święta i dni słodkich wczasowań, powszednie jutro stojało
15906     3, 27|           pierwszy dopadnie dziedzictwa i wczepi weń pazury, to i niełacno
15907     4, 40|                  nawet, że świnie pyskają wczesne ziemniaki, a kury rozgrzebują
15908     4, 48|                 szły na zajdach. Ale mimo wczesnej godziny upał się już wzmagał,
15909     3, 36|                pas jak bór, nie taka, jak wczorajsza.~- Taka to kiepska, co?~-
15910     4, 40|          stawiając mu w ganku żeleźniak z wczorajszymi ziemniakami, że przyczajał
15911     4, 45|                   przesiadywał zagłębiony wczytaniu albo jeno se medytujący.~
15912     2, 19|               gwałtu nie można czynić, bo wda się w to sąd i prócz kozy
15913     4, 37|                 łzy.~- By chociaż synowie wdali się w niego - wyrzekł potem
15914     4, 49|             rykiem całe rozjuszone stado.~Wdarli się do chałupy kiej burza,
15915     2, 13|               błota przymarzłego i śmieci wdeptanych, że niech ino odgrzało od
15916     4, 37|               trwożnie na czarne wieko.~- Wdowaś teraz, Jaguś, wdowa! - szepnął
15917     1, 7 |                   cię nikt nie widział, a wdowieństwu daj spokój, to nie na twój
15918     3, 26|               garnuszek, chleb mam, to se wdrobię i pojem galanto.~Jakoż Kłębowa
15919     3, 26|                  miseczce, w któren stara wdrobiła chleb i pojadała z wolna
15920     3, 34|                  pana wójta ledwie na wóz wdygowali, spity był kiej świnia!~-
15921     4, 37|                  papierem. Ubier też miał wdziany co najlepszy: białą kapotę,
15922     3, 26|                   wieś całą i najgłębsza, wdzięczna radość zatrzęsła jej sercem,
15923     2, 17|                 czułość, niewypowiedziana wdzięczność gorzała w jej sercu, że
15924     4, 42|             świecie.~I był mu niezmiernie wdzięczny za tę dobroć, ale chociaż
15925     3, 27|                czym jeno mogły.~Juści, że wdzięcznym sercem przyjmowała nie stowarzyszając
15926     4, 42|               stodoły, kaj spali, już się wdzierają mąty pierwszych świtań.~
15927     4, 43|            piukające, że stare z krzykiem wdzierały się do izby, aż mu Józka
15928     3, 28|                  utykał na wybojach, jeno węchem zmierzając ku wodzie, bo
15929     4, 48|          Częstochowy! Raźniej będzie nama wędrować z księżykiem i honorniej!
15930     2, 16|                   z kijami, bo na piechty wędrowali; po karczmach szły o nich
15931     4, 42|              jednako ze wschodu na zachód wędrowało słońce siejąc nieubłaganie
15932     2, 22|                  z cicha jeszcze dziady i wędrowce różne powiadali...~Aż w
15933     4, 37|             Wywrzyjcie drzwi, niech se ta wędrownica odleci na Jezusowe pola...
15934     4, 48|                  przystępujące do komunii wędrowniki - jak przez mgłę widział,
15935     4, 45|                dzwoniły bory dalekie i te wędrujące chmury, i ta przenajświętsza
15936     1, 4 |            buczały jako ten bąk, kiej się wedrze do izby ze dworu i lecący
15937     1, 5 |                wały żółtego sadła, boczki wędzone, połcie słoniny, szynki -.
15938     1, 8 |                   chleb, sól, a w końcu i wędzonej, suchej kiełbasy na przegryzkę. ~
15939     3, 33|         przyciesie jeszcze by wytrzymały, węgary jeno dać nowe... ściany
15940     1, 2 |                     poprawił pasa, wraził węgielek we fajkę i pyknął parę razy.~-
15941     4, 41|                 bierąc się do wygarniania węgli z pieca.~- Trza będzie ludziom
15942     4, 37|                 przysypując raz po raz na węgliki jagód jałowcowych.~Jagusia
15943     3, 32|                  Dosięgli drugiego kopca, węgłowego. Wielki był kiej usypisko;
15944     1, 7 |                  na Jędrka, że świnie nie wegnane do chlewów, a kury nocują
15945     3, 26|                  ździebko przygarnąć, nim wejdzie między chałupy, ale miała
15946     2, 22|                  że każden mógł poznać od wejrzenia.~Tyla wystrzygnęła, że można
15947     3, 30|                   słowa pociechy!~- Jezu, wejrzyj miłościwie, wspomóż, bo
15948     2, 17|                   spotkała się zaraz przy wejściu w kruchcie z Hanką, pochwaliła
15949     1, 7 |                   w portkach pasiastych z wełniakowego sukna, rozczerwienił się,
15950     4, 40|                droga wypadnie - podał jej wełnianą chustę, takusieńką, jaką
15951     1, 3 |              ostrożnie, czasem śmignął po wełnie jakie jagniątko głupie,
15952     3, 27|                  się stada chmur, białym, wełnistym barankom podobne, bo gdziesik
15953     1, 10|              tylko... - wiatr resztę słów wepchnął mu do gardła, że ksiądz
15954     3, 33|                 tej smutnej cichości jeno Weronczyn płacz chlipał.~Naraz pan
15955     2, 14|                  młodszemu by też trza... Weronczynym dzieciom też... zbóje są
15956     2, 13|           przetoczyli do sieni zabawiać z Weronczynymi dziećmi, wrychle też jazgoty
15957     2, 14|                   wnet w całym domu, bo u Weroniki już spali, a stary też wkrótce
15958     3, 31|                 południa, nałazili się po wertepach i zabłocili po pasy, gdyż
15959     4, 38|                  dziadygi, a wszystko się weseliło pospólnie; czyniąc taki
15960     4, 38|                jakie muzyki!~- I wiela to weselisk odprawi się w zapusty! ~-
15961     1, 8 |                  że Boryna wyprawi sielne weselisko.~- Wyprawi abo i nie wyprawi! -
15962     2, 23|            przeganiać się i gzić kieby na weselisku, aż całą gromadą przeleciały
15963     1, 12|            Jagusię, wystrojoną jeszcze po weselnemu, matka wiedła z braćmi i
15964     3, 32|                  i podnosił się raźniej i weselniej.~Ruszyli dalej, bierąc się
15965     3, 30|                   radośnie, wody dzwoniły weselnym bełkotem, bory zaszumiały,
15966     3, 31|                 się drogi, rozbrzmiewając weselnymi krzykami. Zagotowało się
15967     3, 30|             rozsłoneczniony i jakiś zgoła weselszy. Ptaki śpiewały rozgłośniej,
15968     2, 19|              kumali się jedni z drugimi i wesołości całym sercem zażywali. Rzepecka
15969     2, 22|                  izba roztrzęsła gwarem i wesołością.~I jeszcze długo w noc tak
15970     1, 1 |                  Ze śpiewami a pokrzykami wesołymi spędzano bydło z pastwisk,
15971     3, 33|                 to się za nią upomni, kto wesprze? Trza było wszystko znieść
15972     3, 33|                   ściany też by podporami wesprzeć... klamrami ściągnąć...
15973     1, 3 |                  podniesą, ręce rozłożą i westchną modlitewnie, a padną wnetki
15974     4, 45|                 że nieraz chciało się jej westchnąć, przeżegnać i zapłakać,
15975     3, 28|              Uradzę to sama wszystkiemu !~Westchnęły obie na swoje sieroctwo
15976     2, 24|                bolesne echa i szmer łkań, westchnień i modłów gorących.~Nabożeństwo
15977     1, 4 |                  serca skruszone i łzami, westchnieniami, krzykiem wołające do Pana
15978     2, 13|                   ze skowytem jako te psy węszące tropu, gryzły zagony, warczały
15979     4, 39|                   była nogi połamała, nim weszłam tutaj!~- Tak ci to źle z
15980     1, 3 |            zaspali dzisiaj, bo słońce już weszło i rozczerwieniło szrony,
15981     1, 11|           bardziej, gdy Ewka z Jagustynką weszły, niosąc przed sobą z wielką
15982     1, 11|                przysiadała po ławkach, to wet się zrywała i zaczynała
15983     1, 3 |                się nawaliło, że ani palca wetknąć, i parli się coraz krzepciej
15984     3, 27|                Wywiedła dzieci na ganek i wetknąwszy im po glonku chleba przywołała
15985     3, 33|                imał się po ździebku pracy wetującej.~Juści, co nie szło jeszcze,
15986     1, 11|                   w borze na zwiesnę.~A i wewnątrz wyporządzone było galanto.~
15987     2, 20|                radosna wrzawa, ten spokój wewnętrzny i ta cicha, głęboka dufność.~
15988     3, 34|                 mig położyła zboża, rzeka wezbrała, a ze wszystkich rowów,
15989     2, 23|                   rwiącym potokiem z serc wezbranych i biła we świat wszystek
15990     2, 24|               krzywd, że buchnęła nagłym, wezbranym potokiem wypominków i żalów
15991     2, 21|               strasznie bolały, a zaś ten węzeł płachty, zakręcony w kij,
15992     3, 33|            bierzcie, do równa - supłała z węzełka dodając po dziesiątce -
15993     3, 28|                piechty przyszedł z jednym węzełkiem, a teraz by go i we cztery
15994     4, 38|              ochfiary, to każden supłał z węzełków ten grosz jakiś, a często
15995     1, 12|              Dominikowa wniosła przodem w węzełku skibkę chleba, soli szczyptę,
15996     4, 37|                przy zmarłym. U Borynowego wezgłowia było coraz widniej od świec
15997     1, 2 |            chciałem, ale nieboszka peda: "Weźmiem, przyda się w domu, co mamy
15998     3, 34|               robi swoje bez nas, to i my weźmy się do swojego przez niego -
15999     1, 9 |                   szeptał z przejęciem.~- Wezną to? - pytał cicho Witek
16000     4, 49|             łyskawice, leciały niby stado wężów ognistych, leciały wyrwane
16001     2, 23|                 ropiące brzaski pełzały w wężowych skrętach wskroś cieniów,
16002     2, 13|                   a skoczy i lutymi kłami weżre się we świat...~- jeszcze
16003     3, 28|             Młynarzowa ją przed wieczorem wezwała sprzątać pokoje, bo pewnikiem
16004     1, 7 |                było od samego rana, bo ją wezwali do rodzącej kobiety na drugi
16005     4, 44|                  czego, to i niełatwo się wezwyczai.~- Moiściewy, a jaki to
16006     3, 29|                 do tego się już był naród wezwyczaił rozumiejąc dobrze, jako
16007     4, 39|                   zabrała się do roboty i wezwyczajone ręce robiły prawie same,
16008     4, 44|                 trudno, naród jeszcze nie wezwyczajony do oporu.~- Boja się bele
16009     2, 21|                 przez zapaskę i kaftan, a wgniatały się w żywe mięso, ramiona
16010     3, 36|               sobą coraz dłuższe pokosy i wgniecione ślady nóg.~Zaś nim słońce
16011     4, 39|              zdrad Antkowych tak boleśnie wgryzła się w serce, że ledwie już
16012     3, 30|              rękoma, gdyż ani bosaków, ni wiader nie pozwolili zabierać z
16013     1, 10|              Witek coraz to nosił mu wodę wiaderkiem i ukradkiem prał w potoku
16014     3, 27|                  trzasnęła znowu trepem w wiaderko ciskając rozsrożonymi oczyma
16015     4, 49|                   po dziesięć...~I tak te wiadomości przygnębiły ludzi, że mało
16016     4, 39|                   tak jednak zgryziona tą wiadomością, że cały dzień chodziła
16017     2, 22|          zakrzyczała rozczerwieniona, boć wiadomym było, że z Mateuszem dobrze
16018     3, 35|                  strzechę.~Jagna wyszła z wiadrem po wodę do stawu.~Wtedy
16019     1, 11|          zaśpiewały:~A już ci to, już!~Po wianeczku tuż -~Kornet wity. czepiec
16020     1, 5 |              sprzedające; która cebule we wiankach albo i we workach;~która
16021     3, 32|               przystrojony w zeszłoroczne wianuszki a obraziki, ubrane firaneczkami,
16022     4, 42|          przeróżne głosy wraz z leciuśkim wiaterkiem, któren zaswywolił we zbożach,
16023     3, 28|                  kominie i wystrugiwał im wiatraczki; nawet w podwórzu szukała;
16024     4, 38|               śpiewa ze wszystkiego serca wiatrom, polom, niebu jasnemu i
16025     2, 24|                  idą na niego, ściskają i wiążą w pęta, że już ruchać się
16026     2, 17|             znosiła mur z komory ubrania, wiązała wstążki u koszuli pod szyją,
16027     1, 10|            pakowali się, wynosili statki, wiązali toboły; Hanka aż mdlała
16028     2, 16|                    w czepeczkach białych, wiązanych pod brodę, i w katanach
16029     2, 23|                skoczył do brogu, przytkał wiązką dziurę... trzasnęła zapałka
16030     2, 23|                 wlekąc za sobą wielgachną wiązkę słomy, przystanął na mgnienie,
16031     1, 12|                łzy i rozpacze jęły mu się wić postanowienia jakieś, medytacje,
16032     1, 2 |               struga światła i jak błyska wica zamigotała i padła aż na
16033     2, 13|                    Zima rośnie i na złych wichrach przyjedzie.~I rosła zima,
16034     3, 36|                  siebie, pora zaszumieć z wichrami weselną pieśń życia, a nie
16035     2, 13|                   przyleciały zapowiednie wici.~Jakoś wnet po świętej Barbarze,
16036     4, 45|             robili, pilnuj lepiej gnoju i wideł, rozumiesz! A język trzymaj
16037     2, 25|                   przy cepach, widły przy widłach i z krzykiem ogromnym runęli
16038     3, 36|                szedł zagonami cicho, niby widmo błogosławiące każdej grudce
16039     2, 23|              zwałów ciemnicy wybłyskiwały widmowe bladości śniegów, to jakieś
16040     4, 40|                  noc była głucha, chociaż widnawa, gwiazdy zaglądały w okna
16041     3, 32|                złotymi łuskami, w te wsie widniejące na wyżniach suchych, a ledwie
16042     3, 29|                  dziwnie przesłonecznioną widność; niebo wisiało wysoko, niby
16043     2, 20|                  zmusił ją do tańcowania, widocznie, że chciał z wami awantury,
16044     2, 24|                   płaczem, wzruszona jego widokiem i przypomnieniami bijącymi
16045     2, 16|                   ten świadek cudu, w ten widomy znak zmiłowania Pańskiego
16046     3, 31|              cudem i w najlichszej trawce widomym.~To i mnogi ów naród obzierał
16047     4, 47|                   ni ziębi, ale są, które widują co dnia, jak się schodzi
16048     3, 31|               samotności, tyle jeno ludzi widując, co w obiad i wieczorem,
16049     3, 35|                  że możecie się z Antkiem widywać raz na tydzień.~Hanka, opatrzywszy
16050     4, 45|                rozradowany, a już co dnia widywał ją w kościele, klęczała
16051     1, 11|                napomykali, że tu i ówdzie widywali ich razem, jak się zmawiali... -
16052     1, 10|              chciała, to się i prawie nie widywały.~- Bo się u nich nie przelewa,
16053     2, 20|                   prosto nie było sposobu widywania się bez jej pomocy. Cna
16054     1, 5 |                   się był ostał i którego widywano samotnie brodzącym po łąkach,
16055     2, 25|           strasznymi snami, pełnymi mar i widzeń gorączkowych.~A skoro się
16056     2, 16|                 bo snem się jej wydało to widzenie, majakiem, niczym więcej...
16057     1, 12|                 wszystko i myślami, i tym widzeniem czującym po wsi chodził,
16058     1, 11|                   brzaskach jako w sennym widzeniu i przepadała w ćmie nieprzeniknionej,
16059     2, 22|                 ciemnych, prześwietlonych widziadłami, co jak żagwie buchały krwawą
16060     4, 45|                   pierących nad stawem.~- Widziałyście, jak się to pawi! A to przejdzie
16061     3, 32|                   świętym witał dawno nie widziane progi, a nie-jeden na ziem
16062     1, 9 |            liczniej, bo nigdy jeszcze nie widziano tyle ptactwa razem - patrzano
16063     3, 34|               zawdy obejrzeć Poszliśmy... widzim z dala, prawda, leżą jakieś
16064     2, 15|                  drygał niekiedy, niby ta wiecha na wietrze.~- Sprawny jucha! -
16065     3, 28|                  żywy mróz siedzi... Okna wiechciami pozatykane... jedno łóżko
16066     3, 32|                 zamorzone.~- Ady byś choć wiechciem wytarł wałacha! - wsiadła
16067     4, 42|               sobotę po południu, zieloną wiechę zatknął na kominie i poleciał
16068     1, 9 |                  sadłem wysmarować i nowe wiechetki ze słomy przyciąć - Kuba
16069     1, 5 |                wycierał jej ognojone boki wiechetkiem i na noc przyrzucał koniczyny,
16070     3, 31|                 wąsiska im sterczały kiej wiechy konopne i oczyma toczyli
16071     3, 28|                 młynarz przysłał ryb cały więcierz i że po obiedzie będą jeszcze
16072     3, 31|                   We wszystkich chałupach wieczerzali, wszędy przez wywarte okna
16073     4, 46|                   i ludzie zasiedli przed wieczerzami, a po wsi rozwiały się zapachy
16074     3, 26|                   u Kłębów siedzieli przy wieczerzanych miskach.~Łyżka na nią czekała
16075     3, 31|                   się zwijały na łęgach i wieczorna, zwiesnowa cichość przędła
16076     2, 22|                 Kłębów na oną przęślicową wieczornicę.~Kłębowa sprosiła głównie
16077     3, 30|                niekaj pokazywały, a chłód wieczorny zaciągał z pól.~Już wszystkie
16078     2, 19|              ognie zapalali i spieszyli z wieczorowymi obrządkami, jeszcze wodę
16079     2, 23|                   do dna dusz, pożeranych wieczystym głodem trwania... ~Nie mogli
16080     3, 36|               raźnie kole szopy opłotkami wiedącymi na pole, natknął się na
16081     3, 36|              wszędy bił mocny zapach traw więdnących.~Pogoda była jakby wybrana
16082     4, 48|                   żarów i nic o sobie nie wiedzące.~Nie wiedzieli również,
16083     2, 13|          skrzyczał, niechby nawet i zbił, wiedziałaby, że w chałupie jest chłop
16084     2, 20|                 dołoży! Żeby tak na mnie, wiedziałabym, co zrobić! Józkę sprałabym,
16085     4, 48|                 Mówię to, co wiem! Juści, wiedziałam, że ją spotykasz tu i ówdzie,
16086     1, 5 |                  jak komu potrzeba, a nie wiedziałbym, co wam potrzeba!~- Cyganisz
16087     2, 23|      nieprzypomnianym, a jeno przez dusze wiedzianym, jakoby w tym śnie cudownym,
16088     4, 37|                   dychać poredziła.~- Nie wiedzieliście to? - pytał Jambroż łagodnie.~-
16089     2, 16|         diabelskich, bo na potępienie się wiedziesz i wieczny ogień! - Ale upadł
16090     2, 17|                   jako ten łan, a nad nim wieją szaty błękitne, szaty czerwone,
16091     3, 28|                psa żal by na świat gonić, wiejba, aż dachy trzeszczały, chmurzyska
16092     2, 18|                wytrzymać trudno na takiej wiejbie, a dziedzicowi by się tam
16093     2, 22|                  się działo, dawno, przed wiekami, że jeno o tym w starych
16094     3, 34|                   Zapakują, to i puszczą, wiekować tam nie będziemy, ale kiej
16095     4, 47|                   ale przeciek nie będzie wiekowała.~Spomniały mu się Jagusine
16096     1, 9 |                  szły coraz niżej i coraz większymi stadami, że niebo pokryło
16097     4, 37|                  puści. Bych ci światłość wiekuista! Bych ci... - zaniesła się
16098     3, 30|            prawice swojej sadzać w chwale wiekuistej! Jako przyjdzie ten czas,
16099     3, 36|                   powtarzał, żegnając się wielekroć razy i zaczynając pacierz
16100     3, 32|                niżej, jakby we dnie michy wielgachnej, a tak przysłoniona drzewami,
16101     1, 5 |                  być a teraz jest pono we wielgich szkołach i na dochtora praktykuje...~-
16102     4, 40|                 kazał zaszlachtować przed Wielkanocą.~- No, no, niezgorsze pęto,
16103     1, 5 |                jajka dawali latoś za spis wielkanocny - więcej niż połowa była
16104     3, 26|                którymś organiściakiem. Po wielkanocnym spisie do Woli idą, kiej
16105     3, 30|                 zwyczaju, w drugie święto Wielkanocy, po sumie, ścigali się,
16106     2, 22|                   zaklęte, gdzie rycerze, wielkoludy, zamki one; widma straszliwe,
16107     3, 26|               gospodyni, ale sobota to ci wielkopostna, to z mlekiem jeść mi się
16108     3, 26|               wschodu do zachodu, jako ta wielmożna Boża wysłanniczka, łaski
16109     4, 44|                  za stodołę.~- Kiej takie wielmożne, to niech przykażą świniom,
16110     1, 5 |              ciężkie wykwitało z głębin w wieńcach wron i kawek, co się zrywały
16111     1, 11|                   wdowca,~Da uzwiłabym ci wieniec,~Da z samego jałowca!~A
16112     3, 33|                  to się wyleguje kiej ten wieprz.~- Dobrodziej pewnie na
16113     3, 32|                  wywierając całą złość na wieprzaku, jaże z kwikiem pognał,
16114     1, 5 |               znów na hakach wisiały całe wieprzki wypaproszone i broczące
16115     3, 28|                  wnet o nim, mocno zajęci wieprzkiem, któren nie zawiódł przewidywań,
16116     3, 28|                   się i kiej nie huknie w wieprzkowy łeb między uszy, aż świńtuch
16117     3, 31|            dzieuchy kręciły się na bokach wiercąc ślepiami parobków, a komornice
16118     1, 8 |       naśmiechliwe...~- Czarownica jucha, wierci ślepiami kiej świderkiem -
16119     2, 16|            świąteczne, oprawiano śledzie, wiercono w niepolewanych donicach
16120     2, 22|                 ci co poredzę, służebnico wierna.~Obejrzała chorego i zafrasowało
16121     4, 47|               służyła ci będę za tego psa wiernego, za tę ostatnią dziewkę!~
16122     4, 45|                 pieski przeprowadzały ich wiernie z niemałym jazgotem i docieraniem.~
16123     1, 7 |                  co lepszy był od ludzi i wierniejszy Panu, zastanowiło wszystkich
16124     3, 30|                Szła ku niemu z tym sercem wiernym i kochającym, utęskniona
16125     4, 42|                 nóżki zaskamlał wpatrzony wiernymi ślepiami w Jego twarz umęczoną
16126     4, 44|                   obsadzoną pokrzywionymi wierzbami, ale tam się jeno lśniły
16127     4, 37|                  nie czekając gruszków na wierzbie.~Na to powstał Grzela, wójtów
16128     3, 31|             rozbielone albo rozzieleniałe wierzbowymi pędami.~Przychodziły i ciepłe
16129     2, 13|                 snopki z dachów, czasem i wierzchół pomniejszy, że leciały w
16130     3, 34|             najwyższe drzewa szarpały się wierzchołkami; ptaki jakieś z wrzaskiem
16131     4, 40|               nocy, rosa kapała obficie z wierzchołków, trzepiąc o liście i trawy,
16132     3, 31|          przekrzyki, rżenia koni, skrzypy wierzei, cielęce beki, gęgoty gęsi
16133     3, 28|              rękoma, że zwalił się na bok wierzgając kulasami, wtedy mu w mig
16134     2, 22|             ruchał uszami. kłapał ozorem, wierzgał, za dzieuchami gonił, a
16135     1, 3 |                   przed sędziami; dziecko wierzgało nagimi nóżkami i krzyczało
16136     2, 18|            zapomnieli...~- Bo wy kowalowi wierzycie, a on cygan najpierwszy...~-
16137     3, 33|                  Niemców znał dobrze.~Nie wierzyli mu zrazu, ale mimo to cała
16138     3, 33|               kiedyś, żem był praw... Nie wierzyliście mi... wasza wola... ale
16139     2, 17|                 się na wsi, kiej mnie nie wierzysz, każdy ci to samo przytwierdzi,
16140     1, 4 |                pies i tumani, a wy głupie wierzyta! - zawołała namiętnie.~-
16141     4, 38|                 mu się drapać na kolana i wieszać na szyi, tulił ci je poczciwie,
16142     2, 25|                 ustawała.~Sroki krzyczały wieszając się po nasiennikach, to
16143     1, 9 |                 jeszcze siwiły w mrokach, wieszali u krzyżów i ruchami tych
16144     3, 28|                opłotkach i kilkoro dzieci wieszało się na płotach, ciekawie
16145     3, 26|                dymów i dojrzała po sadach wietrzące się pierzyny, to jeno ogarniała
16146     2, 24|               rozpękła.~Noc była ciemna i wietrzna, topole przyginały się z
16147     1, 10|              kaszkiet i zapiął kapotę, bo wietrzno było i ziąb przejmujący
16148     3, 26|                  czerwieniły się pościele wietrzone i różny przyodziewek, a
16149     4, 41|                    Już tam Hanka pierzynę wietrzy a wzdycha...~Rozżarł się
16150     3, 27|                 przez wywarte okno wraz z wietrzykiem porannym buchał krzyk gęsi
16151     3, 31|                 do małego; widziałam, jak wietrzyła na płocie przyodziewę po
16152     3, 29|              przeprane dopiero co szmaty, wietrzyli po sadach pościele, ściany
16153     4, 39|                    na płotach kajś niekaj wietrzyły się pościele, a wszystko,
16154     1, 11|                kapot, wełniaków, chustek, wiewających po izbie, niby te ptaki
16155     3, 34|                 wypełniła się wrzaskiem a wiewającymi kieckami i kapotami, już
16156     2, 15|               złość rozbierze, to ci tych wiewiórczych kudłów nadrę i żeber pomacam,
16157     4, 40|                 zaświergoliły nad głową i wiewiórka przewijając się od boru
16158     4, 43|           oprószone, to jeża, to oswojoną wiewiórkę, która strasznie do śmiechu
16159     1, 3 |                  skakały po sędziach niby wiewiórki.~- Wy Bartłomiej Kozioł? -
16160     3, 30|                   Głupia, dziedzic to ich więzi czy co?~- Bych się wstawił,
16161     1, 3 |                   pod siedzeniem, czy nie wiezie czego na sprzedanie.~- Poszły,
16162     2, 13|                    nie przemawiali, słowa więzły w strapieniach, uśmiechy
16163     3, 31|                      Juści, trepy całkiem więzną, ale po zbronowaniu rychlej
16164     2, 24|            strażników pobił, wyrwał się z więzów i w cały świat poszedł,
16165     3, 35|                 złota bania na kościelnej wieży błyszczała w słońcu, pola
16166     4, 37|             sobótkowe ognie, gdyż to była wigilia świętego Jana, ale co ćma
16167     2, 16|                              Rozdział 4~W Wigilię przed godnymi świętami już
16168     2, 16|                   wszędy się szykowano do wigilijnej wieczerzy.~W każdej chałupie,
16169     3, 35|                    wrzeszczeli po swojemu wijąc się w kupie kiej przydeptane
16170     2, 19|               majaczył zbity kłąb ludzki, wijący się dookoła taką gęstwą,
16171     4, 45|                    że każdemu źle, każden wije się kieby nadeptany piskorz
16172     4, 47|                 ci Jaśkowego kija, to się wijesz kiej ta przydeptana glista!
16173     1, 6 |                Będzie Ulisia i Marysia, i Wikta, i pociotkowe, i drugie...
16174     2, 14|               biedą.~Poczuła w sobie taki wilczy głód pracy, takie rozpieranie
16175     1, 3 |              rychtyk zwiesna była... i za Wilczym Dołem, wedle Borynowej koniczyny...
16176     2, 16|                 po paru dniach miętkich i wilgnych mgieł, to obwalił drzewa
16177     3, 30|                   cicha i od ros obfitych wilgotnawa, z pól pociągał mięciuchny
16178     3, 35|             kłoniły się dzwoniąc kłosami, wilgotniały trawy od ros siwych, głosy
16179     3, 26|                  płachta modrawa przejęta wilgotnością i orosiała, przecierało
16180     2, 20|          strachach różnych baby pletły, o wilkach też często, bo pono wydusiły
16181     2, 22|                  o drzewach gadających, o wilkołakach, o zjawach strasznych północnych
16182     2, 22|              Rzekłem swoje, ruszaj precz, wilkom cię każę jeszcze szczuć
16183     2, 13|                kiej to stado zgłodniałych wilków; a hulały rzetelnie, bo
16184     2, 13|                pola o dobre pół stajania, Winciorkom komin zwaliła, we młynie
16185     1, 11|                    Juści, że ni Kłęba, ni Winciorków, ni tych morgowych biedot