Tom, Rozdzial

16186     4, 49|                  komu zawiniła? A o co ją winią, to nieprawda, czyste cygaństwo!
16187     2, 25|                   zwalał na jej głowę, ją winił o wszystko, ją przeklinał
16188     4, 40|                 niespodzianą nowiną klnąc winnych a swarząc się między sobą
16189     2, 24|             krzyczeć wniebogłosy:~- Oboje winowaci, oboje przywlec i skarać
16190     1, 3 |                 wiada, kogo za łeb chyci, winowatego czy sprawiedliwego. Bywało
16191     4, 45|                 ode mnie?... w niczym nie winowatym... A szukacie bitki, dobrze...
16192     2, 14|                kościoła w długie opłotki, wiodące między Kłębowym sadem a
16193     3, 31|        wyprowadzali konie, chłopaki pługi wiodły, ziemniaki wynosili na wozy
16194     3, 32|                 wielgachne snopy kwietne, wionące zapachami i pełne ptasich
16195     1, 10|                   podobny do kupy starych wiórów prędzej niźli do człowieka.~
16196     3, 30|                lasem, więc chociaż o parę wiorst od Lipiec, widać było jak
16197     2, 23|          uciekających chyżo, kieby klucze wiosennego ptactwa gonione przez jastrzębie.~
16198     3, 26|                       Rozdział 1~Czas był wiosenny o świtaniu.~Kwietniowy dzień
16199     3, 26|                ciężko, niby wody roztopów wiosennych, biły w czarne pola albo
16200     3, 26|                 słońcu, a wszędy było tak wiośniano, rozlegle, jasno, chociaż
16201     3, 29|               pojechało zaraz po obiedzie wioząc cosik pod słomą na przedanie.~-
16202     1, 1 |              znowu chłop z sąsiedniej wsi wiózł zboże do młyna albo Żydówka
16203     2, 21|          kotłowała wciąż zawieja, tysiące wirów zawodziło diabelski tan,
16204     4, 45|             drabiny, otoczony całą chmarą wirującą nad nim z brzękiem i szumem,
16205     1, 11|                 wskróś ciemności i wskróś wirującej gęstwy ludzkiej, co nadpływała
16206     4, 41|                 to kiej ten głupi co dnia wisiałem u kraty i oczy wypatrywałem
16207     2, 22|             północnych godzin, strachach, wisielcach, o czarownicach i pokutujących
16208     2, 22|                  potępionych głosem jęczą wisielce, a strzygi z nietoperzowymi
16209     4, 40|                dziwowały.~- Urzekł ją ten wisielec czy co? Do cna zgłupiała.~-
16210     4, 37|               bujne żyta gmerały rdzawymi wisiorami, czarniawe jęczmiona polśniewały
16211     2, 18|                  przede mną, na oczach mi wisisz. Jaguś, nic mi to nie powiesz?~-
16212     4, 45|                   sczerwieniwszy się kiej wiśnia uciekła do chałupy.~- Jaguś,
16213     3, 31|                   Tęgie pąki wzbierają na wiśniach, ino patrzeć kwiatu.~- By
16214     3, 32|                   dzieuchy spłonione kiej wiśnie przywierały do swoich chłopaków
16215     2, 17|                 którym tkwiła spora gałęź wiśniowa, obsypana delikatnym kwiatem.~-
16216     3, 32|                trybularzówv rozżarzonych; wiśniowy kwiat pachniał i bzy ledwie
16217     4, 41|              zaraz w cudze jak te świnie! Wiśta kasztan! - I uniesłszy ubieru
16218     4, 45|                 przed zachodem, a niekiej wisus jaki ciepnie pecyną i dzionek
16219     4, 40|            cichuśko, jakby się skarżąc na wisusa.~Antek przystanął pod lasem
16220     3, 32|                   krzyki kijem rozpędziła wisusów i wywiedła go na drogę,
16221     2, 18|                   strzechy śniegowe brody wiszą, to ino trącić, a na głowę
16222     2, 14|                   więcej światło w lampie wiszącej, pomógł jej liczyć i nawet
16223     3, 34|                   w mosiężnym świeczniku, wiszącym u pułapu. Grzela puścił
16224     3, 33|               szczęsnego oniemienia dzień wita i to, że między żywymi jest
16225     1, 11|                  państwa młodych na progu witała obrazem i tym świętym chlebem
16226     4, 41|                      Nie tak to me kiedyś witałaś! - rzekł smutnie.~Rozpłakała
16227     3, 32|             rycząc szczęścia~Ponowiły się witania, a babie i dziecińskie jazgoty,
16228     2, 25|             jeszcze przybywali spóźnieni.~Witano się w milczeniu, każden
16229     3, 33|             wmawiał!~- Tak mię to, Jaguś, witasz? co? tak?..~- Jakże to mam
16230     3, 34|                 warował mu przy nogach, a Witków bociek gajdał się pociesznie
16231     3, 33|                 prosto z głodu, gdyby nie Witkowe dobre serce, któren porywał,
16232     4, 38|             pacierz, a pilnie nasłuchiwał Witkowego boćka; któren kręcił się
16233     3, 32|               Skrzyczała za to Józkę i do Witkowych kudłów skoczyła, ledwie
16234     3, 29|                  różnościami polał się po Witku.~Uciecha zapanowała, że
16235     1, 11|                 Po wianeczku tuż -~Kornet wity. czepiec szyty,~To la ciebie
16236     1, 3 |                Poszły, parchy! - mruknął, wjeżdżając na rynek, pod cień starych,
16237     1, 3 |               śniadaniowych dwojaków, gdy wjeżdżał do Tymowa, na puste uliczki,
16238     3, 32|              machał czapką na pożegnanie. Wjeżdżali już w mrok topoli.~Rozglądała
16239     1, 3 |                  i nierogacizny.~Zaraz na wjeździe obstąpili go Żydzi i Żydówki
16240     2, 16|                 na swojem, to niechaj się wkłada !...~Ale Łapa skomlał z
16241     2, 19|                 rajcowali rozglądając się wkoło, a bacząc na wchodzących.~
16242     4, 37|                oklepali mogiłę, a nad nią wkopali czarny krzyż, wzięli pomiędzy
16243     3, 34|                 brzeziny i świerki, które wkopywali, kaj miały się stawiać ołtarze,
16244     3, 29|                 jaki to upadek wszędy się wkrada...~Mało bowiem, że pola
16245     2, 20|                 Jagnie i w łaski się nowe wkradał, juści, że i Jagustynka
16246     2, 20|                Jagustynka, tak się umiała wkraść w łaski Jagny i tyle zaufania
16247     1, 11|                  Najpierw Jagusia musiała wkupywać się do gospodyń!~A potem
16248     3, 26|                   naprzód, między możne i władne, nie wyrzekała na dolę,
16249     4, 37|                się nad świat, ogarnęło go władnym, żywiącym okiem i skryło
16250     2, 15|                  śniegi sypały, że topora własnego mało co widział - trzeba
16251     4, 47|                  Kłębowej łóżko, a na jej własnej pościeli, sama pilnowała,
16252     2, 17|                 parobkowi nie chciało się włazić i z wierzchu zrucać, choć
16253     1, 11|              chycić nie mogli, aż sama im właziła w ręce, bych ino obtańcowywać
16254     2, 21|                zawsze do końca świata tak wlec się będzie, zawsze. Strasznie
16255     4, 41|                     Kobiety czekają, a ty wleczesz się kieby szmaciarz! ~-
16256     1, 12|           modlenie płynie i dymy pachnące wleką się cięgiem, jako te mgły,
16257     4, 40|                   jakiejś starej szkapie, wlekącej się ze łbem opuszczonym,
16258     3, 36|                   wyżej, leciał kiej ptak wlekący wskroś pustek srebrzyste
16259     1, 9 |                   z kamienną rezygnacją i wlekli się dalej , przysiadali
16260     4, 45|                 bardzo rad z towarzystwa, wlepił oczy w książkę i z wolna
16261     4, 49|                  karczmie, wszystkie oczy wlepiły się w niego, byli prawie
16262     3, 26|                    ciekącej połyskliwie i wlewającej się do stawu, między chałupami.~
16263     1, 2 |               chorej; to sól rozpuszczoną wlewali jej w gardło, to topiony
16264     4, 42|                   przeciek pod pazury nie wlezę - powiadał jakoś markotnie.~-
16265     2, 21|                   radę, co?~Antka już nie wliczała, nie brała w rachubę w tej
16266     1, 5 |               taki, co siedzi choćby i na włóce... warta tego...~- To tylko
16267     2, 24|                   przeganiając stada wron włóczących się za żerem - a cudna,
16268     1, 1 |                    ciężkich głowach... to włóczono role i tuman szarego, przesłonecznionego
16269     2, 18|                   się ciągle po chałupach włóczy i nic nie robi, juści, że
16270     1, 8 |             mówicie, macie! Po sądach się włóczyłam, to ino te parę złotych,
16271     2, 24|                ślinę smaki.~Niedźwiedniki włóczyły się znowu od chałupy do
16272     3, 26|                 wzdychając ciężko i łzawo wlokąc oczyma.~- Cie, Płoszkowe
16273     3, 36|                   każdy kiełb widniał pod włóknistą powierzchnią; każdy kamyk
16274     2, 22|                  i był podobien ze siwego włosa, z długiej białej brody
16275     1, 11|                  przyzwoity,~To na główkę włóż!...~Odsłonili ją wtedy.~
16276     1, 11|                 łeb ułapi, jarzmo na kark włoży, biedą popędzi i ciągnij,
16277     4, 46|            słychać.~Antek zaprzągł konie, włożył w brykę jakąś ćwiartkę żyta
16278     4, 37|               zebrało się też coś niecoś, włożyli Borynę do trumny, Mateusz
16279     3, 33|                teraz będzie mi co inszego wmawiał!~- Tak mię to, Jaguś, witasz?
16280     3, 33|             stęsknił się do ciebie, łacno wmówisz, co ino zechcesz. Mateusz
16281     2, 24|                 przyklękła przed ołtarzem Wniebowzięcia, pocałowała ziemię, rozłożyła
16282     4, 48|             zachwyceniu i tak im śpiewały wniebowzięte serca o łasce Pańskiej,
16283     3, 28|                ganku oparzycie?~- Do izby wniesę koryto, przecież trza go
16284     3, 27|                   j jeszcze się kowal tam wniesie i nikto go już nie wygoni!...~
16285     1, 12|             kowalowie i Józka.~Dominikowa wniosła przodem w węzełku skibkę
16286     1, 11|                  Kucharki wraz z drużbami wnosić poczęły dymiące ogromne
16287     3, 36|               ociec?~- W sadzie leżą, nie wnosilim go na noc, bo w izbie strasznie
16288     1, 12|                śpiesznie, bo już kucharki wnosiły dymiące miski i smaki wiały
16289     1, 8 |                    inom se myślała zawdy, wnuczków się doczekam na pociechę...~-
16290     2, 21|                kiej te ptaki poplątane we wnykach, bijące na oślep skrzydłami,
16291     2, 25|               ptak zdradnie pochwycony we wnyki, odrywało się od swoich,
16292     1, 3 |                   spostponował ją i Jagnę wobec całego na-rodu.~Świadczył
16293     4, 45|                lubej mocy, dała się jakby wodom spienionym, co ją ponosiły
16294     1, 10|                 tupot i ryki pędzonego do wodopoju inwentarza szły głośniej,
16295     3, 32|                  kwilące i już puszczając wodze żalom i bolesnym, palącym
16296     3, 32|              jakby wilki zgodził do owiec wodzenia. Przez sumienia są ludzie:~
16297     2, 19|             często i największego mocarza wodzi kieby to cielę na postroneczku,
16298     2, 22|                  niedźwiedzia my srogiego wodzim i po świecie chodzim! Powiedzieli
16299     3, 31|                  pługi, wlekły się brony, wodzone przez dziewki, gmerały się
16300     1, 7 |            całkiem tę o Jasiu, jadącym na wojenkę, co ją to często dziewczyny
16301     3, 28|                  ździebko, to jej ulży!~- Wojować wama znowuj przyjdzie! -
16302     4, 39|                    Kiejże to ich sprawa z wójtami?~- Nieprędko, ale Płoszka
16303     1, 5 |               cicho:~- Byli to od Michała Wojtkowego z wódką u ciebie, Jaguś,
16304     4, 41|                  Opatrzności.~- Juści, bo Wojtkowi jeno gorzałka pachnie i
16305     3, 34|              kwaterkę. - Posadzilim go na wójtostwie, to mocnim i zesadzić! To,
16306     2, 19|                 Płoszkę Stacha, Wachnika, wójtowego brata i drugich, którzy
16307     3, 34|                ale ku niemałemu zdumieniu wójtowymi końmi i bryką. Zły był jakiś,
16308     1, 3 |                 to ino bez kobietę; on se wójtuje, a ona wv garści wszyćko
16309     2, 25|                którymi to kobiety chłopów wojują. Całkiem na to nie zważał,
16310     1, 4 |                  westchnieniami, krzykiem wołające do Pana o zmiłowanie.~A
16311     1, 8 |                 łaska, dobra... ale zawdy wolałabym ja pogospodarzyć tu na groncie,
16312     3, 35|                był i dobry. ~- Aleć potem wołałam za tobą, nie usłuchałeś...~-
16313     3, 34|                ludzie w jałowcach leżą... Wołalim, a oni nic, leżą kieby pomarłe...~-
16314     4, 44|                 już mamy podatków! Nie! - wołano już ze wszystkich stron,
16315     4, 39|              zajrzyj ta później do mojego wolanta, prawy resor przyciera się
16316     4, 41|              nowego powiesz? po cóż to me wołasz?~- Czym ci to już taki całkiem
16317     1, 4 |                    za rano było, i młodzi woleli gzić się w sadzie albo wystawać
16318     4, 41|                  tak zrób. Wojtek Gajda z Wolicy też ano wrócił z kreminału
16319     3, 26|             piersi to musiała przystawać, wolnieć i już szła ciężko, z utrudzeniem,
16320     1, 3 |                Boryna poganiał źróbkę, bo wolniła, że to już do pół boków
16321     1, 1 |                lato, to już ją puściły na wolny dech.~- Wróci na zwiesnę,
16322     3, 36|            trzęsącym się kieby ten war na wolnym ogniu, nawet rzeka płynęła
16323     2, 23|              runami chmur, kieby to stado wołów burych zaległo puste i nagie
16324     3, 30|                ryki rozdarły powietrze.~- Wołowina się pali, nie uratują wiele,
16325     1, 7 |              Urznął mu u dołu ~I stworzył wołu-~...i wół jest!~- Taka dobra
16326     3, 36|                  trudu wraz z kadzielnymi woniami zbóż i łąk, i słońca, jeno
16327     2, 17|                   poglądali na okwieconą, woniejącą gałęź, na to weszła Jagustynka,
16328     1, 11|             patrzań, wiośnianych tchnień, woniejących poszumów, okwietnych sadów;
16329     3, 26|            weselnej światłości.~Mgły kiej wonne dymy z trybularzów biły
16330     3, 26|               srebra sygnaturka, jako ten wonny pęd wiośniany tlił się w
16331     3, 32|          tysiącami oczu, i płacze białym, wonnym okwiatem po rozchwianych,
16332     3, 36|               nabierać ziemi, niby z tego wora zboże naszykowane do siewu,
16333     1, 5 |               dopiero gdy pszenica już we worach leżała na wozie wtoczonym
16334     3, 29|                   kieby tymi największymi worami rypał raz po razie we ściany
16335     1, 3 |                 portki i lejbik.~Sprawa o woranie się.~Odłożona z braku dowodów.~
16336     1, 1 |                 końca zagonów, nabierał z worka zboża, nawracał i z wolna
16337     4, 45|           wysiłkiem, gdyż była naładowana workami gałganów i drewnianymi pudłami,
16338     2, 14|                  komory, gdzie pełno było worów i beczek ze zbożem; połcie
16339     1, 5 |                 którego coś kapnie.~- A i wotyw coraz mniej, a i targują
16340     4, 48|                rankiem, zaraz po solennej wotywie, to się z wolna ściągali
16341     1, 2 |              ochfiarnych, com go niósł na wotywy do Częstochowskiej Panienki,
16342     2, 16|                  dzisiaj świeci, spłonęła wówczas dla tej świętej Dzieciny -
16343     2, 20|                przypuścić waju do spółki! Woźcie tyla, co i my! Sprzężaj
16344     4, 41|             śniadaniu Pietrka wyprawił do wożenia gnoju, a sam pojechał w
16345     4, 41|              młynarz dopuści, ponoć wzion wożenie na spółkę z organistą i
16346     4, 41|              Organistów parobek na tartak wozi, juści - pomyślał unosząc
16347     2, 18|               nawet la Pietrusia zrobiłem wózik i jednego cudaka...~- Przynieś
16348     3, 30|             przyrychtowanej do maluśkiego wozika, że skoro Witek zaruchał
16349     4, 40|                 zleci!~- A mało go to już woziłem na źróbce! Przeciek trzymał
16350     3, 29|           dziadówka, by mnie w gnojnicach wozili? Wiedzą przeciek w mieście,
16351     3, 30|                  w dyrdy a na pół odziani wpadali na drogi, a coraz większą
16352     1, 5 |              stróżować, bych pod wozy nie wpadły; jenszy człapał się na szkapie;
16353     4, 45|             ścianą, pieski zajrzą, wróble wpadną do sieni, słońce ździebko
16354     2, 18|             bródkę i ciemne oczy, głęboko wpadnięte i jarzące mocno; fajki z
16355     2, 15|           niejedną flachę wypili ze sobą, wpakował się do jego izdebki, nie
16356     3, 33|            starszego wyciągnąć.~- A co? - wparła się w słupek i dziecko mocniej
16357     3, 36|                    rozstawili się pobok i wparłszy drzewce w ziemię jęli raz
16358     3, 35|                 Jędrzych leżąc przed nimi wpatrywał się w dym Mateuszowego papierosa,
16359     4, 48|                kolan, szli w łuny zachodu wpatrzeni, w szerokie, złociste przepaście
16360     1, 4 |               Kubie, któren szedł za nią, wpatrzon kieby w obraz.~Splunął jeno
16361     2, 16|                skrzyni, Jasio zaś tak się wpatrzył w Jagnę, aż poczerwieniała
16362     4, 43|                  ściszone odgłosy rozmów.~Wpatrzyła się zrazu w drżące na wodzie
16363     4, 40|                   na leśne paśniki, a kto wpędzi, fantować.~Strwożyli się
16364     3, 36|           żałosnym kwileniem i białe mgły wpełzały od bagnisk.~Przez otwarte
16365     2, 25|                    przechwyciły pazurami, wpięły mu się w kudły, splątały
16366     3, 27|                  zakolebią, rosi obficie, wpiera się w ziemię, nabrzmiewa
16367     2, 25|               ławę i z wolna, w milczeniu wpierali się w bór, zda się niezmożony,
16368     3, 32|              codziennego trudu w kark się wpijało przypominając, że robota
16369     2, 21|               ciężar ją przygniatał, sęki wpijały się w plecy i chociaż przez
16370     2, 18|                  przechylił głowę w tył i wpił się tak mocno wargami w
16371     3, 27|                  twarzy strasznej, jakoby wpółobłąkanej.~Tak się wtenczas obcym
16372     3, 33|               patrzenie i w sroższy gniew wprowadzało.~- Na złość na cię nie spojrzę,
16373     2, 24|                   sam wyszedł naprzeciw i wprowadził do izby, do nóg mu padła
16374     2, 14|                  policzymy się w robocie.~Wprowadziła ją do komory, gdzie pełno
16375     1, 11|                   oczy nawijał.~Godnie go wprowadzili do Dominikowej; naród się
16376     1, 11|             ściany mocne podpierać.~Jagnę wprowadziły kobiety do komory, Boryna
16377     3, 31|             sołtysowej stodoły; tam konia wprzęgli do wozu złodzieje i kołując
16378     1, 12|                    że ino sami mądrzy !~- Wpuść cielę do kościoła, a też
16379     1, 3 |                   mówi! - krzyknął Jacek, wpuszczając go.~- Wy Bartłomiej Kozioł?~
16380     3, 29|              roztopionym woskiem, a potem wpuszczała we wrzątek bełkocący we
16381     3, 30|         wypatrywała.~- Kaj? a pod gorsety wpychają. Powiadała mi jedna dwórka,
16382     1, 3 |                piszczała ogromna kobieta, wpychając się siłą za kraty.~- A wy
16383     3, 32|                słońce zesunęło się na sam wrąb i nad borami zawisło,. a
16384     3, 30|               naraz, dosłyszawszy Jagusię wracającą na swoją stronę.~Legła w
16385     2, 18|               stawu natknął się na Antka, wracającego z roboty, pies się rzucił
16386     4, 42|            rozpowiadając o tym Jagustynce wracającej z boru, stara skrzywiła
16387     1, 4 |         gdzieniegdzie wyrywały się śpiewy wracających z karczmy albo ujadania
16388     3, 32|                 północku drzwi otwierała, wracałaś z pijatyki, z łajdactwa,
16389     1, 5 |               podwiezienie.~- Pod wieczór wracamy, chcecie, to się przysiądźcie
16390     2, 18|                  poczciwy, dobry! Skąd to wracasz, Witek?~Witek opowiedział
16391     3, 27|                  niczemu, co dnia głębiej wrastając w ziemię i krzepciej dzierżąc
16392     4, 39|                 to Płoszka lubi zawdy nos wrażać w cudze sprawy.~- Jakże,
16393     1, 12|               rozłaziły, a w każdą szparę wrażały zazdrosne oczy.~Nie zazdrościć
16394     2, 24|                   mu odniesę i w gardziel wrażę, niech się udusi swoją dobrością,
16395     1, 6 |                   to do nowego koryta ryj wrazi... Ho, ho, jedna jeszcze
16396     1, 8 |                  ale trafisz mę gdzieś... wraziłem mu bagnet w kałdun... zakręciłem,
16397     2, 22|                   okręcone w grochowiny i wrażone w trepy, że chodził niby
16398     3, 32|                nie ma do kogo! Cały naród wre ukropem radości niepowstrzymanej,
16399     1, 1 |                  olbrzymia misa o modrych wrębach lasów - misa, przez którą,
16400     3, 26|              obdzierganą, że gospodyni aż wręcz plasnęła z wielkiej kontentności...~
16401     1, 4 |              szczekał radośnie i gonił za wróblami, co się były wieszały po
16402     4, 40|                  pokryły, gdyż cała banda wróblego narodu spadła na brzozy,
16403     3, 33|             jęknął.~- Do swojej żołnierki wróć se z jamorami... wysługuj
16404     1, 7 |                  dopiero spostrzegając.~- Wróciłem, matko... - mówił łagodnie
16405     4, 40|                   kapusty, a od śniadania wrócim do wczorajszej roboty.~Powiedła
16406     3, 30|                 Na jeden popas, wieczorem wrócimy.~I znowuj jedli, aż niejednemu
16407     2, 17|                  głupia - pomyślała Jagna wróciwszy do domu.~Wieczór też już
16408     2, 24|              piliście z nim w karczmie.~- Wróg mi każden, któren wieś całą
16409     2, 24|                  Ale dziedzic to wama nie wrogiem! - dorzucił poważnie Kłąb.~
16410     3, 31|             dzielą i przez złoście wydają wrogowi. Mądre i przyjacielskie
16411     2, 24|             przeszedł, zmilkli nawet jego wrogowie, a przyjaciele, jak Mateusz,
16412     2, 16|          szczekały z uciechy i ganiały za wronami, tłukącymi się około domów,
16413     3, 32|                 się na drzewa i spychając wronie gniazda, że wystraszone
16414     3, 29|             wodząc i po drzewach łażąc za wronimi gniazdami, gdyż nie było
16415     3, 33|                płotem...~- Ozdzieraj się, wrono, krzycz, to ci ulży, pani
16416     4, 45|         odprawiała każdego.~- Żebyś nawet wrosnął w ziemię, to i tak niczego
16417     1, 2 |             przyciągnął.~Już był w swoich wrotach i wchodził w opłotki, gdy
16418     4, 37|             stanął se ten wędrownik przed wrotami raju, puka i skamle żałośnie,
16419     1, 4 |                   się już była skupiła za wrotniami na drodze, rej wodził kowal,
16420     4, 37|                 Maciej - jeno ozewrzyjcie wrotnie, święty Pietrze, bych mnie
16421     2, 24|               kiej fala o płoty, przeć ku wrótniom i na drogę przeciekać -
16422     4, 42|             palcami:~- Na psa urok! Dobra wróżba, będą się wama dzieci darzyć.~
16423     3, 31|                  przezwyciężyć ciekawości wróżby, że po sto razy zawracała
16424     3, 31|                   ręce patrzał, a chcecie wróżenia, to gońcie se za nimi.~Snadź
16425     2, 17|                  to pewnie la Nastki ślub wróży! - tłumaczyła Jaguś.~- W
16426     4, 40|             jakoby potopione w modrawej i wrzącej wodzie.~Głęboka cichość
16427     3, 30|             przeganiań i wieś się trzęsła wrzaskami: chłopaki dziw nie oszalały
16428     1, 11|                   wyskakiwał, brzękadłami wrzaskliwość niecił, baraszkował i trząsł
16429     3, 29|               urzędom.~Gwar zaś był coraz wrzaskliwszy, kobiet wciąż przybywało,
16430     4, 38|                   staw.~A pokrótce, wśród wrzaskliwych jazgotów i naszczekiwań,
16431     2, 25|            krzywdzicieli!~- Zakatrupić! - wrzasnęli naraz i znowuj pięście się
16432     1, 12|                 ducha i nie wiedli się do wrzątka, ledwie parkotali, jak ta
16433     2, 13|                   z której buchały krwawe wrzątki i biły dymy smoliste, czarne,
16434     1, 12|                  brał i niósł w ćmę jakąś wrzawliwą, jakby pod wody szumiące...
16435     2, 24|                   w innej stronie buchały wrzawliwe głosy chłopaków...~Wieczorem
16436     2, 22|               kłakiem wełny w zapasce i z wrzecionami zapasowymi pod pachą; potem
16437     2, 18|                   tyla co czasem furknęła wrzecionem dla niepoznaki i spozierała
16438     1, 12|                 też w tanach do upadłego.~Wrzeli już niby ten ukrop na mocnym
16439     3, 26|                   na pługi i ziarno, i to wrzenie wesela unoszące się wszędy,
16440     2, 15|               smutek, co jak ten jastrząb wrzepił się w serce pazurami i darł,
16441     1, 1 |                 chociaż to był już koniec września, przygrzewało jeszcze niezgorzej -
16442     1, 4 |                  i przesłoneczniony dzień wrześniowy.~Na ściernisku, tuż za stodołami,
16443     3, 30|                  uspokoiwszy rozpłakaną i wrzeszczącą Józkę, która każdemu z osobna
16444     3, 33|            oganiało rozłażące się stado i wrzeszczało na opóźnionych.~A kiej ruszyli,
16445     1, 2 |           prześlepić i nie przepomnieć.~- Wrzeszczałyby juchy, wrzeszczały! - pomyślał
16446     3, 30|                Juści, że złodzieje go tam wrzucili, ale to dziwne, pies zły
16447     2, 21|                 płachty, zakręcony w kij, wrzynał się w gardziel i dusił,
16448     1, 1 |                   jaki taki chciał będzie wsadzać do karmika.~- Już i tak
16449     4, 48|                 gwiazdami, a kiej niekiej wsadzał zdumioną twarz jakiś zapóźniony
16450     2, 17|            tłumaczyła Jaguś.~- W garnczek wsadzałyśmy razem, ale sama ucinałam,
16451     3, 29|                 dzież i niecek z ciastem, wsadzaniem do pieców, że jakby o całym
16452     4, 43|               wtykał jej w ręce korale.~- Wsadźcie je sobie gdzieś, stoję o
16453     1, 2 |              potem siadła na progu obory, wsadziła chłopakowi w usta, bo popłakiwał,
16454     1, 3 |         Przychować będzie wama łacniej.~- Wsadziłam też wieprzka do karmika,
16455     3, 32|               redlinach?~- Końskiego zęba wsadziłem całą morgę... trochę tu
16456     2, 19|                   nie było co, to gęsiora wsadzili mu pod kapotę i na wagę
16457     1, 3 |                 ukradł, sąd przysądził... wsadziły mę i siedziałem... Niesprawiedliwość
16458     3, 30|                   Tyle jeno, że ziemniaki wsadzone i groch posiany.~- U drugich
16459     1, 5 |               ostrożnie dotykała chustki. wsadzonej za pazuchę. Taka była uradowana,
16460     3, 27|                  sito, brzaskami osypując wschodnią stronę, która podnosiła
16461     1, 9 |                  topieli podobny.~Od zórz wschodnich, co się jeszcze żarzyły
16462     4, 40|             ziemniaki, a kury rozgrzebują wschodzące ogórki. Już o całym świecie
16463     1, 3 |               ordzawionym krótką szczotką wschodzącego żyta.~- Kawał pola, a przyległo
16464     3, 31|                 Wrzask buchnął ogromny ku wschodzącemu właśnie słońcu, kołki zaczęły
16465     1, 3 |                dobre i wstrzymał konia.~- Wschodzi niezgorzej - szepnął, przyjrzawszy
16466     3, 36|                mroki, księżyc jeszcze nie wschodził, niebo wisiało ciemne i
16467     3, 33|               robotą się rozgląda.~Słońce wschodziło pogodnie; czerwone i ogromne,
16468     1, 1 |                  stójże, zapowietrzona... Wściekłaś się czy co! - wołała zadyszana;
16469     2, 25|              poturbowany i przeto jeszcze wścieklejszy zaczął skrzykiwać swoich,
16470     1, 10|               twarz podrapaną i aż siną z wściekłości... Sklął i powyganiał ludzi,
16471     2, 21|                   i rozwalała wszystko ze wściekłym rykiem, aż bór drgał jakby
16472     3, 32|                  drugie dzieuchy to samo. Wściekną się chyba dzisiaj, boć do
16473     3, 32|          skończyło się nabożeństwo ksiądz wsiadał na bryczkę wraz z organistami.~
16474     3, 33|                   gorące. Rozpętałem je i wsiadłem na gniadego, a tu widzę,
16475     4, 40|                   leciała nisko po rosie, wsiąkając w zróżowione świtania.~Pora
16476     3, 32|                   pogasły i cała procesja wsiąkała z wolna w pola, że jeno
16477     2, 13|                 roztopiła się wieś cała i wsiąknęła w tę białość cudną, w ten
16478     1, 5 |                  a nad nizinnymi ziemiami wsiały mgły szare, kieby zgrzebne
16479     4, 44|              chłopa, którzy zrazu stojali wsiami, swojaki przy swojakach,
16480     1, 11|               znajomkowie to i z dalszych wsiów zjechali.~Juści, że ni Kłęba,
16481     3, 28|                    do sądu podam i ciebie wskażę, żeś pomagała... Zapamiętaj
16482     2, 16|                świętej Dzieciny - i drogę wskazywała trzem królom, co chociaż
16483     1, 12|         skrzydłami i krzykał, aż zuchwale wskoczył za próg, do kobiałki pełnej
16484     2, 20|              poredzi, to myśli płaczem co wskórać!~Dobrze wiedział, co powiedział,
16485     1, 5 |                 moja graniasta?~- Dużo to wskóracie!~- Swojego darować nie daruję.~-
16486     1, 12|                   bóle nań przyszły nowe, wślizgiwały się w nogę niby sękate kije
16487     2, 18|              głuche, niejasne podejrzenie wślizgnęło mu się do serca, zazdrość
16488     1, 11|           Dominikowa, ino nowe strapienie wśliznęło się do jej serca... ale
16489     2, 20|                się parszywa owca do stada wśliźnie, wszystkie zarazi! A z tych
16490     2, 21|              nieruchomy, oniemiały, jakby wsłuchany w grzmotliwą wrzawę, w ten
16491     2, 22|                  i jak uroczeni siedzieli wsłuchując się całą duszą.~I tak się
16492     3, 34|                 im cosik raić z cicha; że wsparci o szynkwas słuchali uważnie
16493     1, 4 |                   siedzieli dokoła stołu, wsparli się mocno na rękach wszyscy
16494     1, 3 |                  Jewka, dojrzawszy Borynę wspartego o kraty, jęła dogadywać
16495     4, 39|                Nieprędko, ale Płoszka ich wspiera, to już wójtom dobrze zaleją
16496     2, 25|             przeszli na ich stronę i tęgo wspierali; pierwsze Rzepczaki hurmą
16497     3, 30|                nie tak!...~Słońce się już wspinało ku południowi, nad kominy,
16498     1, 1 |                  potężnych topoli z wolna wspinały się na wzgórza i pochylały
16499     2, 24|                wszyscy czuli, to głębokie współczucie dla Hanki, nad którą się
16500     4, 42|                Nikto mi cię nie wydrze!~I współczując tej biedocie zachwaszczonej,
16501     4, 45|                 duszę, łzy zatopiły oczy, współczująca litość przygięła go do ziemi,
16502     2, 21|                    chudziaczce - szepnęła współczująco Krakalina.~- Nawygrzewała
16503     2, 25|                   swoich chciwie, porwani wspólną falą przypominków, poczuciem
16504     4, 43|                  drzewa na chałupę i tyla wspomaga!~- Święty prosto człowiek,
16505     3, 27|                  z nią szukały, chętliwie wspomagając dobrym słowem i czym jeno
16506     4, 38|               zapalczywiej, a że i drugie wspomagały Kłęba, to zrobił się taki
16507     4, 39|          niezgorzej podebrali ojca...~- A wspominajcie! powiem Antkowi, niech z
16508     3, 31|                  pocieszając; a pospólnie wspominały kasztana chwaląc go niemało.~-
16509     1, 2 |                   ho!... przy niej, co ją wspominam wieczorem w dobry sposób,
16510     3, 27|                słodkich, prażących ogniem wspominań!~A teraz jest jak ten kołek,
16511     3, 27|           rzęsiściej płynęły, i odnowione wspominania ciężej przygniatały, i żałośliwość
16512     2, 17|                   czasach pomarłych, a we wspominaniach jeno żywiących... w kościele
16513     1, 4 |                obecnością gospodarzy i że wspominano jego imię, szczekał radośnie
16514     2, 13|                 nienawiść, kiej za każdym wspominkiem serce mu się kurczyło z
16515     4, 41|               Zmora ta moja sprawa, co ją wspomnę, to mi wszyćko z rąk leci,
16516     2, 14|           przysłać po ciebie; nawet i nie wspomniałam - tłumaczyła się zestraszona.~
16517     3, 34|          wyglądając za nimi na drogę, ale wspomniawszy przestrogę zaciągnął boćka
16518     3, 34|                   Dobrze, coście mi Antka wspomnieli. Wstępowałem do miasta.~-
16519     3, 27|                  od niego duszą i cała we wspomnieniach utopiona.~Podniesła ciche,
16520     2, 19|                tak ognie w nim zagrały na wspomnienie; że ino zaklął i cosik mruczał
16521     4, 49|                 przez kogo pomarł Maciej? Wspomnijcie jeno sobie!~- Całej wsi
16522     3, 31|     zapowietrzonym nikto się nie pokwapił wspomóc...~- Nikogój głowa nie zaboli
16523     4, 42|                zaprosinom nie odmówili, a wspomogę na wesele, jak to było zwyczajnie,
16524     4, 43|                grunt, a i w niejednym nas wspomógł.~- Antek wziął się za Szymkiem! -
16525     4, 39|                  kaczęta, to się ździebko wspomogła...~- Rychło przechlają.
16526     2, 15|                  a nasprzeciw, serce miał wspomogliwe i szeroką rękę, jeno zbyt
16527     3, 30|                 Jezu, wejrzyj miłościwie, wspomóż, bo nie zdzierżę! - jęczała
16528     4, 42|                jakiś roczek, póki się nie wspomożemy.~- Sielny dwór, widzę, zamyślasz! -
16529     3, 27|            pomstowań.~Powiadają: kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje, i prawda,
16530     2, 24|           szaleństwo gniewu i nienawiści, wstały wszystkie żale dawne i wszystkie
16531     3, 28|                  i wilgoć kiej na dworze. Wstańcie i przyjdźcie do nas, dzieci
16532     3, 31|               wygrzeje do siewu, może już wstanę...~- O sobie teraz pamiętajcie,
16533     1, 6 |                     A kto już pomarł, nie wstanie - szepnął Jambroży cicho.~-
16534     3, 28|                   w kieliszki zadzwonili, wstaniecie radzi na pijatykę - zauważyła
16535     1, 10|              rzekł po chwili:~- Idź, wójt wstąpi do mnie, to tam przyjdziemy!
16536     2, 21|                  do karczmy na rozgrzewkę wstąpić.~- Wstąpimy, ma być kwaśno,
16537     3, 33|                  iż nie ostaje, rzekła:~- Wstąpicie to, Michał?~- Przysiędę
16538     3, 34|                  Płoszkami.~- Pomogę wam, wstąpię jeno do pana Jacka i przed
16539     1, 6 |                  ciebie, Jaguś, pierwszej wstąpiłem...~- Kostucha waszej dziewusze
16540     1, 8 |                   i ćma, tośwa z Szymonem wstąpili do was po drodze; przyjęliście
16541     4, 37|            krzykiem do stajni.~- Pietrek! Wstawaj! Deszcz pada! Koniczynę
16542     1, 11|                     powoli -~Da od stołów wstawajcie!~Po trzy grosze za potrawę,~
16543     2, 21|              krzyki się wzmagały.~- Gore! wstawajta, gore! - zakrzyczała do
16544     3, 26|         szeleściły listeczki nieśmiałe, i wstawało nowe, bujne, potężne życie,
16545     4, 37|             końskie rżenia, ruch i skrzęt wstawań, że cała wieś się budziła
16546     1, 10|                jest miejsce, to się łóżko wstawi, byście ciepło mieli...~-
16547     2, 19|                 dobrodziej nie chciał się wstawiać za nimi do dziedzica, a
16548     4, 47|                   skamłania, na darmo też wstawiała się za biedniejszymi zaciął
16549     3, 29|                Juści, komina braknie, ale wstawicie cyganek i waju wystarczy... -
16550     1, 5 |                 szeptała przystając przed wstążkami, które uwieszone w górze,
16551     3, 36|           mgnienie, błyskawicą rzucił się wstecz czasu, wyrywał z płota kołek
16552     1, 11|                  czerwone spencerki, pęki wstęg u kapeluszów i rozpuszczone
16553     1, 11|                aksamitacln, w piórach, we wstęgach, w srebrze a złocie - że
16554     3, 29|                   opasała chałupę w żółtą wstęgę.~A w Borynowej izbie już
16555     4, 38|                się napatrzyć do syta owym wstęgom, paciorkom i drugim cudom
16556     4, 38|                  kupił Nastusi bursztyny, wstęgów i chustkę czerwoną, przystroiła
16557     2, 24|                  po wszystkim.~Dopiero we wstępną środę, w Popielec, nie szykując
16558     3, 28|                   ociec słabują - zaczęła wstępnie.~- I... by nie pomagał,
16559     3, 34|               coście mi Antka wspomnieli. Wstępowałem do miasta.~- Toście go może
16560     4, 41|                 rozpowiadając potem, jako wstępowali do sołtysa i próbowali zazierać
16561     3, 27|                groźby, którymi jej bronił wstępu, srodze zgniewany, iż go
16562     2, 22|              otoczona chórami anielskimi, wstępuje na ołtarz, na dawne miejsce.~
16563     2, 17|           pierwszy raz obudził się w niej wstręt do niego i głęboka niechęć,
16564     2, 19|                 za dnia i ostali. Nikt im wstrętów nie czynił, ale i nikto
16565     3, 33|                Macieju! - rzekł znów Kłąb wstrząsając nim zdziebko.~Chory drgnął,
16566     3, 30|               wicher rozniesły się jękiem wstrząsającym po kościele, aż przestał
16567     1, 6 |               słońce, zapładniało życiem, wstrząsało dreszczem ognia, pożądania,
16568     4, 48|                rozdygotał się kiej listek wstrząsany gwałtowną nawałnicą, chciał
16569     4, 49|              narodu, straszna! - Jaże się wstrząsł.~- Juści, ale głupia i zła,
16570     3, 32|                   kupy, kiej woda z cebra wstrząśniętego, i mimo wołań pognały na
16571     2, 17|                  a oprze mu się to wtedy, wstrzyma duszę, nie poleci za tym
16572     3, 32|                   dzieuchy i chłopaki nie wstrzymały długo, bo naraz chlasnęły
16573     4, 37|                   dociśnie.~- Dyć już nie wstrzymam - skarżyła się przed siostrą.~-
16574     3, 33|                 ten dzień wczorajszy, nie wstrzymasz, choćbyś życiem płaciła;
16575     2, 20|           pójdziemy.~- Chcesz, to cię nie wstrzymuję... ale do sądu pojadę, dom
16576     2, 19|                  brał, ale ledwie się już wstrzymywał od całowania! Oczy mu ino
16577     3, 34|                  ktosik pędzący na koniu. Wstrzymywały go nieco wozy ze Stachowym
16578     1, 8 |                  w twoje ręce, Jaguś, nie wstydaj się...~Wahała się, czerwieniła,
16579     4, 38|                się jeno spodoba, juści... wstydał się bede... komu głód kumą,
16580     4, 41|           rozbiegając się oczami kieby ze wstydem i żalem.~Na darmo szukał
16581     4, 48|                 cieszy? - patrzał w nią z wstydliwą ciekawością.~- A bo mi wesoło! -
16582     4, 41|              uderzyły.~- Nie pleć, dyć mi wstydno... - zesromała się wielce.~-
16583     2, 21|                   chyłkiem się do chałupy wsuwa i na jakie bądź słowo napomknienia
16584     1, 3 |               dobrze okraszonych owsem, i wsypał to klaczy do żłobu, bo stała
16585     3, 26|               poduszki i prześcieradła, i wsypki nowe, a wszystko czyste,
16586     1, 6 |                     szepnęła pogardliwie, wsypując kapustę do półkoszków wysłanych
16587     3, 30|                buciarów.~- Kamizelę ma ze wsypy, co ją to świnie podarły.~
16588     2, 23|                  nie doczekam...~- A kiej wszedłem, to udałaś, że mnie nie
16589     3, 35|              laboga!... Matulu!...~Jagna, wszedłszy właśnie na to, rzuciła się
16590     4, 38|                chociaż na ten dzień jeden wszelakich turbacji!~To i obycznie,
16591     4, 40|                   się borów, siłą i pędem wszelakiego rostu i wszystką potęgą
16592     2, 13|                przerażenie załopotało nad wszelkim stworzeniem - widać było,
16593     3, 35|               wraz z nimi ściekała pamięć wszyćkich bolów dawnych, pamięć krzywd
16594     3, 34|            prześmiechując się radośnie do wszyćkiego, witał się z każdym z osobna,
16595     2, 19|                Każdemu czas na swoje.~- A wszyscyśmy tutaj pokrzywdzeni.~- A
16596     3, 32|                kościoły rozbijają...~- Bo wszystki człowiek zarówno potrzebuje
16597     1, 9 |            Przyjdą to?...~- Nie bój się...wszytkie te, co czyścowe męki cierpią...
16598     1, 2 |                 wkrótce pogasły.~Na niebo wtaczał się zza lasów księżyc w
16599     3, 29|          rozczuleniem.~A tu i organiścina wtaczała się we drzwi, bochen chleba
16600     3, 33|               czerwone i ogromne, z wolna wtaczało się na wysokie niebo, jakoby
16601     4, 37|               Pomarli! - jęknęła wreszcie wtapiając w niego zestrachane, nieprzytomne
16602     3, 31|                   orosiałe, senne zagony, wtapiał się w przesłoneczniane tumany
16603     1, 5 |                 we worach leżała na wozie wtoczonym do stodoły i wszystko było
16604     4, 45|                  przyklęknąwszy pod żytem wtopił rozmodlone oczy w to niebo
16605     3, 30|             Zmartwychwstania, kiej organy wtórem huknęły z całej mocy, kiej
16606     2, 24|                 do ostatniego, zapustnego wtorku. ~Że zaś ostatki były półświątkiem,
16607     4, 48|                  dzienne sprawy", siostry wtórowały cieniuśko wraz z Michałem,
16608     4, 49|              dobrego! - wrzasnęła Kozłowa wtórując gorąco, jeno na drugi sposób -
16609     3, 33|               Maciuś, do mnie!" Zaś matki wtórzyły: "Do Kasi przódzi, Maciusiu,
16610     2, 15|             jeszcze kurząc papierosa, nie wtrącając się do rozmów, jakie chłopi
16611     4, 48|             mówiono o śmierci Jagaty, nie wtrącał się do rozmowy, a jeno cięgiem
16612     1, 6 |                nad rzeką, a Jagna się nie wtrącała do tej rozmowy - uśmiechała
16613     2, 13|                  jednak przychyliła się i wtuliła głowę w kolebkę, by łez
16614     3, 30|                   poczuć między piersiami wtulony węzełek.~Tak ją roztrzęsła
16615     1, 12|              stajnia drgała, a potem jęły wtykać w drzwi długie, obłocone
16616     3, 35|                   gnietli, a i przez okno wtykali głowy.~Jagna już głowę traciła,
16617     3, 31|                  coraz to głowiny do izby wtykały, wójt rzucił im przygarść
16618     1, 1 |               dadzą, coby se wypoczena. A wujna, a ciotka jej mówią, póki
16619     1, 3 |                   zaraz!~Samowar już niby wulkan huczał i buchał płomieniami.~-
16620     1, 3 |             kobietę; on se wójtuje, a ona wv garści wszyćko dzierży.~
16621     1, 7 |                ale gdzie by to zaś mogła, wvśmiałby ją jeszcze....~Chłopak Rafałów,
16622     3, 28|                  schowanego... - Przerwał wwiercając się oczyma w jej twarz. -
16623     4, 39|                   jakaś rozgdakana kokosz wwodziła do kruchty całe stado piukających
16624     2, 13|                   wykręcało do gospodarzy wybałuszone i zestrachane oczy, darmo
16625     4, 42|                   nagła oniemiał i ślepie wybałuszył, bo pan Jacek skrzypki odłożył,
16626     1, 8 |            wykrzyczał za chłopaka, któren wybałykował przed dom i utytlał się
16627     2, 22|         zmiłowanie Pańskie mogło go tylko wybawić!~Jakoś późną jesienią przyszła
16628     2, 22|               księżycowe noce lamentują i wybawiciela czekają, gdzie w pustych
16629     2, 16|                   tom się i przeodział! - wybełkotał.~- Mowę odmień; nie szmaty! -
16630     4, 49|           zaniesła gniewem, że ledwie już wybełkotała:~- Choćby świętemu, a nie
16631     3, 27|                  ni pośmiać się z kim, ni wybiec do kogo...~A w domu pojękiwał
16632     3, 31|                   to gdziesik już naprzód wybiegać z krzykiem, kiej nowa sprawa
16633     3, 32|             utęsknieniem, i nie raz jeden wybiegała patrzeć na drogi, kaj i
16634     2, 25|                 ludzie strwożeni, wylękli wybiegali na pół ubrani pytać, co
16635     3, 32|                 się krzyki, a co gorętsze wybiegały kiej oszalałe; gdzie już
16636     2, 25|             dzikich gęsi, że wnet pół wsi wybiegło na drogę patrzeć, a inszy
16637     4, 40|                  jutro zawołam Stacha, to wybieli. Juści, co na tej stronie
16638     1, 12|             stancje kieby w jakim dworze, wybielone, z podłogami, czyste! A
16639     3, 33|               której by przepić.~- Prędko wybieraj, a w druhny me proś, Mateusz -
16640     4, 41|              poszedł w dół rzeki, niby to wybierając sposobne miejsce, ale skoro
16641     3, 27|               Obejrzał się na gospodynię, wybierającą ze skrzyni świąteczne szmaty. -
16642     1, 2 |                nasienia panowego, ale ino wybieram takie, co by pasowały la
16643     2, 13|                 nie pójdę.~- Gdzie się to wybierasz?~- We świat, roboty poszukam,
16644     1, 8 |                   moje!~- Niby Jagusia to wybierek, a nie najlepsza we wsi!~-
16645     3, 34|              trzymam, że cię na wójta nie wybierzem!~Odsunęli się od niego i
16646     2, 17|           wzmagała się nieustępliwie chęć wybieżenia za dom... do brogu... Ale
16647     3, 33|          kierzanką między kolanami, masło wybijając, i oganiała się gałęzią
16648     1, 3 |                 Boryna łoił go rzetelnie, wybijał mu na skórze swvoją stratę
16649     4, 38|             dziecińskimi śmiechami.~Zegar wybił jakąś godzinę i organiścina
16650     2, 22|                  zabudowania.~Potem grady wybiły zboża.~Potem czeladź go
16651     3, 36|                warowała przed domem, jaże wybita ze sił i srodze spłakana,
16652     2, 14|              wprost kuźni, z której przez wybite szyby buchały czerwone światła
16653     3, 32|                    Łzy posypały się jej z wyblakłych oczu, aż Hanka się zdumiała.~-
16654     1, 8 |            gdzieniegdzie poczęły z mroków wybłyskiwać światła chat i psy naszczekiwały
16655     3, 32|                  cienie, zaś lipecki staw wybłyskiwał rozgorzałą szybą z obrzeży
16656     3, 34|               miejscami równali zasypując wyboiska, któraś też jeszcze prała
16657     2, 13|                 ziemi, gliniany tok pełen wybojów, błota przymarzłego i śmieci
16658     1, 9 |                abo dwa... łanie wyszły... Wybrałem se najlepszą... inom przyłożył,
16659     3, 33|              nogach nie całują!~- Sami go wybralim nad sobą, to i uważać musim.~-
16660     3, 33|                  żniw do żniw. Taki kawał wybranej ziemi, w sam raz la synów
16661     1, 11|                    Podali na ostatku, dla wybranych, krupnik, miodem i korzeniami
16662     2, 25|                 krzykiem wychlustywały na wybrzeża.~W taki to dzień, jakoś
16663     3, 27|               ogień, iż płomię znowu siłą wybucha, to jedno sprawiły, co we
16664     3, 32|                   opowiadania, przerywane wybuchami gorących całunków i śmiechów.~
16665     4, 46|                    Niech jeno sprobuje...~Wybuchnęli jeden po drugim, a coraz
16666     4, 48|               trumnę spuszczali do dołu i wybuchnęły lamenta, posłyszał i jej
16667     3, 36|            rozlegał się co chwila, niecąc wybuchy śmiechu. Hanka dokładała
16668     4, 45|                  ganku przy podwieczorku, wycałował go po ojcowsku i usadziwszy
16669     2, 17|               będzie.~- Juści, drzewo już wycechowali, las rozmierzyli i po Trzech
16670     3, 34|        Przyjeżdżaj z wozami, to ci borowy wycechuje dziesięć sztuk budulcu..."
16671     4, 42|             sieroto, uprawię cię, napasę, wyceckam, że rodzić będziesz jak
16672     3, 27|                  tego miejsca nie ruszę - wycedził nieustępliwie kowal miarkując,
16673     3, 35|                 Nalejcie no, chłopcy...~- Wychlaj se sam! Jaki szczodry! Nie
16674     4, 43|                  z wódką.~- Niech se sami wychlają, nie pódę za żadnego! -
16675     1, 12|                  roznosili, a co gorzałki wychlali, a co piwa, co miodu ! Samych
16676     1, 10|               Judasz ścierwa, złodziej! - wychlustywał ze siebie spienioną nienawiścią
16677     2, 25|                grochot, i wody z krzykiem wychlustywały na wybrzeża.~W taki to dzień,
16678     2, 15|                  bo śpik go morzył. Drzwi wychodne prowadziły tuż przy izdebce,
16679     4, 42|               kościele. Szczęściem, co na wychodnym organista zagrał tak skocznie,
16680     1, 5 |          czerwonym szalem szyję.~- Abo to wychody małe? Już nie wiada, skąci
16681     1, 4 |                  oczy Dominikowa z Jagną, wychodzące z kościoła - szły wolno,
16682     3, 30|                  pojechali? - pytał Jagny wychodzącej.~- A cóż tam po mnie! -
16683     3, 31|               cały ten rwetes i krętaninę wychodzących na robotę.~Na łęgach mgły
16684     3, 32|                  święto, że do roboty nie wychodzicie?...~- Z rozplecionymi włosami
16685     3, 31|          legowisko pobok mojego i siedzi. Wychodziłem, to na progu papierosa kurzył
16686     3, 31|                  Dyć nie wszystkie: a nie wychował się to wasz Witek, a i ten
16687     3, 31|               szło, samam go od źrebięcia wychowała, jak to dzieciątko rodzone,