Tom, Rozdzial

17203     3, 35|                gorące zdały się całą izbę wypełniać błyskami, biły kiej słupy
17204     3, 34|                   zawzięcie, że cała izba wypełniła się wrzaskiem a wiewającymi
17205     2, 17|             Przyniosła ostrożnie garnczek wypełniony piaskiem, w którym tkwiła
17206     4, 37|           przechodziło, chude cienie jęły wypełzać spod drzew i domów, a we
17207     2, 14|              tuliła się do ścian, a chłód wypełzał z kątów, za nogi chwytał
17208     2, 13|                   coraz mroczniej; chmury wypełzały ze wszystkich jam, podnosiły
17209     1, 10|                 przyszły nań wspomnienia, wypełzły skądściś, z tych pól nagich,
17210     1, 1 |                   powlekła ciężko starymi wypełzłymi oczami po polach ojesieniałych,
17211     4, 40|                wsi do rozumu, to już trza wypiąć plecy na cały jenteres...~-
17212     3, 33|           somsiady, la obaczenia świata i wypicia choćby tego kieliszka.~Każden
17213     2, 18|              odwracała od ognia, by ukryć wypieki.~Ale starego nie zwiedła,
17214     2, 19|                    wiem o tym dobrze, nie wypieraj się, ty, i bez to na mnie
17215     3, 33|                  chciała, w żywe oczy się wypierając, jakoby co niebądź widzieli,
17216     2, 15|                 mnie ! Prawda, byłem, nie wypieram się, musiałem ano pójść,
17217     4, 43|                spod kalenicy, piszczą jak wypierzone!~Jął cosik rozpowiadać o
17218     2, 22|              kołkami, by z ludzi krwi nie wypijały, o południcach duszących
17219     4, 45|                    głodnymi ślepiami, gdy wypinając się naprzód wzdętymi piersiami
17220     3, 29|                    a niejedna chałupa się wypinała, daremnie prosząc podpory.~
17221     4, 40|                 gęsi.~Czuby drzew już się wypinały z nocy, rosa kapała obficie
17222     4, 38|                  to stary dziedzic kazali wypisać na plecach batami, że jeszcze
17223     2, 18|                   krzyż postawił, a Rocho wypisał na deseczce wszystko, że
17224     2, 18|             wielkich literach. - To Rocho wypisali, a krzyż sporządził Jambroży!~
17225     3, 31|               pysków nastawiają do bicia! Wypisz, wymaluj - podobne do swojego
17226     3, 36|            chociaż rzęsisty deszcz, w mig wypity przez spieczoną ziemię,
17227     1, 11|               wszystkim zasługi szykuje i wypłaci rzetelnie, co ino komu przypadnie...~-
17228     2, 15|               spostrzegł i przy pierwszej wypłacie tygodniowej postąpił mu
17229     1, 2 |                 ci! Żem to jej zasług nie wypłacił! Zapłaciłem, jak Bóg w niebie,
17230     2, 13|                  postronkowego la Bylicy.~Wypłacili zaraz na rękę; stary powiódł
17231     4, 38|              obrazom i innym świętościom; wypłakał się rzetelnie, nasłuchał
17232     2, 16|                  w oczy, nic nie pomogło, wypłakała się do woli i wnet się w
17233     2, 21|                jeno w oczach niebieskich, wypłakanych tliło się ostre zarzewie
17234     4, 41|                  sercu, kaj tak lubo jest wypłakiwać wszystkie boleście a smutki...~
17235     4, 41|                   ni poratunku! Jeno oczy wypłakują i boskiego zmiłowania czekają!
17236     4, 37|               oczy dodała:~- Tak se łaskę wypłakuje, bych ją nie wygnali z chałupy.~-
17237     3, 32|                  spowity w szmaty, koszyk wyplatał na progu i pogwizdywał srokom,
17238     3, 34|                  stanęła kieby kapliczka, wypleciona z brzozowych gałęzi a zieleni,
17239     4, 49|                 co jeno przeszkadza, trza wyplenić kiej zły chwast - mówił
17240     3, 31|              szczypać przy chrzcie, a sól wypluwał, jaże śmiech brał...~- Bo
17241     4, 46|           chrzęstliwy szmer zbóż. Księżyc wypłynął i leciał po niebie, jakby
17242     1, 9 |              dostał we flaki... wątpia mu wypłynęły... Pan mój przecie... dobry
17243     3, 34|            dziedzic ziemię przeda i plecy wypnie: będzie miał o czym czekać,
17244     3, 27|                   dojadła, ni dospała, ni wypoczęła harując nikiej ten wół w
17245     1, 11|                muzykanci podjedli i nieco wypoczęli, jęli z cicha przegrywać,
17246     1, 1 |                  robić nie dadzą, coby se wypoczena. A wujna, a ciotka jej mówią,
17247     4, 38|                  Każden bowiem był syty i wypoczęty, to rad się stowarzyszał
17248     2, 14|                    Niech sobie śpi, niech wypoczywa, kiedy taki pan! Wy macie
17249     3, 26|                 że powlekła się do obórki wypoczywać.~Dopiero o samym zachodzie
17250     4, 38|                  to chociaż jeszcze sporo wypoczywało pod chałupami, ale już coraz
17251     1, 7 |                    a na zwiesnę, co matka wypominają... to... spotkał ją przy
17252     1, 9 |               Chór modłów, śpiewów, imion wypominanych jękliwym rytmem wznosił
17253     1, 5 |                    Ale Boryna, nierad tym wypominkom przy parobku, pochylił się
17254     2, 24|                nagłym, wezbranym potokiem wypominków i żalów wiecznie tajonych,
17255     4, 39|             swarów ni kłótni, bo z ambony wypomnę! Nieboszczyk w grobie się
17256     4, 40|                  nim Hanka.~- Trza będzie wyporządzić i przeniesiemy się tutaj.
17257     2, 14|            przypiecku i zasnął, Hanka zaś wyporządziła kółko, siadła przed kominem
17258     3, 31|                poradzę, a chałupę z wolna wyporządzim, że za dwór starczy!"~-
17259     3, 30|               tyle tygodni niezgorzej się wypościli. Kiełbasy czujne były, czosnkiem
17260     1, 11|                gęsto przepijając, a każdy wypowiadał, co miał na sercu i co mu
17261     2, 25|         boleśniejszy, cichszy i nigdy nie wypowiadany żal, że on nie jest tym,
17262     2, 22|                    że żadne usta tego nie wypowiedzą!~Baśniowy świat ich otoczył,
17263     2, 18|               kiedy, co i jak, a wszystko wypowiesz. Ho, ho, znam ja ten dziedzicowy
17264     4, 44|                  za wami nie upomną, nie, wyprą się wszystkiego kiej judasze
17265     1, 7 |                  się wysiedzi, z kolegami wypraktykuje, że kiej go puszczą to jeszcze
17266     1, 5 |                 błocka żebrali lękliwie i wypraszali sobie ten grosik jakiś abo
17267     3, 27|             zupełnie przytomnie:~- Hanka, wypraw tych ludzi.~Magda z płaczem
17268     3, 35|                  dacie, bo i zmówiny trza wyprawić...~- Posyłałeś to już z
17269     1, 8 |                dziewięć miesięcy chrzciny wyprawicie... - zaczęła ironicznie,
17270     3, 29|                  pójść po dyngusie.~Hanka wyprawiła najpierw Józkę z dziećmi
17271     4, 49|                  bych ustrzec przed tobą, wyprawili go do Częstochowy. Słyszysz
17272     3, 28|                 jąkał nowinki, ale Hanka, wyprawiwszy Józkę, przyodziała się nieco
17273     3, 28|              proces mieć, by jej te morgi wyprawować... A Grzeli mało to posyłali
17274     3, 32|                     rzekła Kozłowa. - Nie wyprę się, co mi już Lipce obmierzły
17275     3, 27|                 krzyknął naraz strasznie, wyprężył się i padł w tył, oczy mu
17276     2, 22|                   chciał go doświadczyć i wypróbować.~- Pomogę, a oddasz duszę? -
17277     3, 32|       firaneczkami, zaś z boku tuliła się wypróchniała, rosochata wierzba, okrywając
17278     3, 29|           niewielki osztych, kiej ten ząb wypróchniały sterczący; ziemię dokoła
17279     3, 26|                  niesła z sobą, co ją ano wyprosiła stróżując jakiegoś umarlaka,
17280     4, 44|           strażnicy stanęli przy drzwiach wyprostowani kieby kije.~Naczelnik dał
17281     1, 4 |                 la uciechy jednej abo dla wyprostowania nóg i grzbietów; tylko chłopaki,
17282     3, 31|               wypędzanych nad rowy i wnet wyprowadzali konie, chłopaki pługi wiodły,
17283     1, 11|                    by przycichli.~Kobiety wyprowadzały z komory Jagusię nakrytą
17284     4, 38|               drugą stronę do matki i się wyprowadzę. Szukał po ludziach komornego
17285     1, 5 |                  a nic nie wychodziło bez wyprowadzenia na jarmark konia abo i krowy,
17286     4, 39|              nawet nie wiedząc, że dzieci wyprowadziła do sadu, że uprzątnęła izbę
17287     3, 30|             komina.~-Widzisz go, pokrakę, wypróżnował się, podjadł se mięsem i
17288     4, 38|              jelit sobie nie wypruję.~- A wypruj i daj, ociec pierwszy. Nieraz
17289     4, 38|                 mam, to z jelit sobie nie wypruję.~- A wypruj i daj, ociec
17290     2, 14|                    A choćbym i żyłę każdą wypruła la niego, nic to, kiej serca
17291     1, 12|                 kumy ciskały za nią nitki wyprute i paździerze, by zły nie
17292     4, 40|                   bajorem.~Naraz jastrząb wyprysnął nad las, zatoczył krzyżem
17293     2, 22|                  to jesienią powrócim cię wyprząść! - powiedziały.~O dniu nadeszła
17294     3, 31|                cała wieś stanęła na nogi; wyprzątali chałupy; brali się do pieczenia
17295     4, 48|               mówią o niej, i niechaj się wyprze, jeżeli może... Niech głośno
17296     2, 17|           rozeznaje, a ino sama dusza się wyprzędza ze wspominek, jak gdyby
17297     3, 36|                 Kosiarze ruszyli gęsiego, wyprzedzani przez Józkę wlekącą tykę;
17298     1, 2 |                   do żony i zabrał się do wyprzęgania i rozbierania koni, które
17299     4, 38|              cienia, ustawiały się wozy i wyprzęgano konie, bo na placu przed
17300     1, 3 |                 stało kilkanaście wozów z wyprzęgniętymi końmi.~I swój wasąg tam
17301     3, 31|                   któren się gorzałki nie wyprzysięgał - ozwał się Jambroży.~Chłopak
17302     1, 11|                   zajrzy - nie probuj się wypsnąć, nie twoja moc - bo wszystko
17303     2, 25|              dziwota, jak się człowiekowi wypśnie to jakie słowo twarde, nie
17304     1, 12|                 Kostusi z pazurów się nie wypsniesz.~- Zamrę, powiadacie?...~-
17305     1, 11|             napity, coraz głośniej mówił, wypuczał się, pięścią w stół walił
17306     4, 48|           Ostawiła im sporo, to muszą się wypuczyć na pochowek, krewniaczka
17307     3, 32|                  gdy już pierun ze siebie wypuści, że tylko i ze samego przodka
17308     4, 47|                tuman wiecznego zmierzchu, wypuściła gromnicę i skonała.~I pomarła
17309     3, 34|                        a co jeno wieprzka wypuściłam, że jeszcze i ryja nie zdążył
17310     3, 31|                ściska, że ledwie zipią.~- Wypuściliście to maciorę?~- Legła pod
17311     3, 27|                  chlewu wieprzka oglądać.~Wypuściły go na podwórze, ale że świńtuch
17312     2, 25|             dworskie wnet utkniesz; konia wypuścisz - dworskie za miedzą; kamieniem
17313     4, 37|               przepędzili! - wołała ostro wypuszczając z chlewów gęsi, które z
17314     4, 44|                 Jęli się trącać łokciami, wypychać naprzód, drapać, spozierać
17315     3, 30|                      Sianem se te miejsca wypychają lebo gałganami - pojaśniała
17316     4, 44|                Pyskacze juchy, nową biedę wypyskują la wszystkich.~Pokrzykiwali
17317     4, 46|                   stojące przed plebanią, wypytał furmanów, przyjrzał się
17318     3, 30|               wzięli oglądać szczegółowo, wypytując się Józki o wszystko.~-
17319     2, 15|                   chodzi i wszystkich się wypytuje o jakiegoś Kubę.~- O Kubę!
17320     3, 36|                 dziecku z drugiej piersi, wypytywała skwapliwie o wczorajsze
17321     2, 16|                   już kipiało i trza było wyrabiać bochenki, to poglądała za
17322     3, 35|            wypomina: wiadomo przeciek, co wyrabiają! A na dwórki z Woli też
17323     2, 13|                 Filipa, ja ta u organisty wyrabiał nie będę.~- Twoja wola!
17324     4, 46|                      A cóż to złego z nim wyrabiam, co?~Jął wywodzić po swojemu,
17325     4, 41|                   całkiem i omączona przy wyrabianiu chleba.~W szabaśniku huczał
17326     4, 49|              słuchać.~- Wiecie, Antek już wyrachował, co na wspomożenie pana
17327     2, 19|                stali ino o siebie i swoje wyrachowania mieli. Zeźlił się tym srodze
17328     3, 32|               niecierpliwości.~Dał się im wyrajcować, buty co ino sadłem wysmarowane
17329     4, 37|               strudzoną; kiej ten ptak na wyraju, nim weźmie lot podniebny,
17330     4, 40|                łagodne wzgórze, na którym wyrastała czarna ściana boru. Wieś
17331     4, 39|               stawie co go to ledwie Kłąb wyratował? Snadź już mu było pisane
17332     1, 11|                  duszę z taką mocą, a tak wyraziście w niej odżyły, że rady sobie
17333     2, 25|                  gwar był coraz bliższy i wyraźniejszy, że wnet rozległy się pojedyncze
17334     2, 19|                   że nie trza pozwolić na wyręb.~- A bo to co mądrego uradzą
17335     4, 37|              kościele, co potrza, Michał, wyręcz mnie, a niech chrzestni
17336     2, 16|                 rwał się pomagać Jagusi a wyręczać, aż go stara skarciła~-
17337     4, 37|                   ostawię rozbabranego.~- Wyręczę was, idźcie, Jambroży -
17338     4, 38|                 roboty. Nastusia go teraz wyręczy... - dojadała z prześmiechem.~
17339     3, 27|                   że kowalowie chcieli ją wyręczyć; nie popuściła jednak, mimo
17340     3, 31|            utrapień z nimi niemało, ale i wyręka jest, i pociecha...~- Specjały!
17341     2, 16|              Ojciec ma z Jasia niezgorszą wyrękę, bo to i przy organach,
17342     1, 12|                   to nie gniłby dłużej na wyrku, a na wesele szedł...do
17343     4, 42|             spadnie, jak się kulasami nie wyrobi. Kieby te dzieci, to śmiech,
17344     1, 11|                  ni tego drobiazgu, co po wyrobkach chodził i zawżdy ze starym
17345     2, 14|             młocki we wsi?~- Parobkiem ni wyrobnikiem nie był, to i nie dziwota,
17346     3, 36|                   przyniesła jeść Nastka, wyrobnikom żaś Hanka z Jagustynką;
17347     3, 35|                 na niego.~- Wynoś mi się, wyrodku przeklęty!... Wynoś się!... -
17348     2, 24|            ogromnym głosem wołał o synach wyrodnych, o podpalaczach ojców rodzonych,
17349     4, 45|                  nie uciekły, musiały się wyroić na plebanii. Proboszcz więcej
17350     4, 45|            zarobiły miodem po ćwierć ula! Wyroiło się więcej, Ambrożemu kazałem
17351     3, 33|                 na krowę, i teraz gotowym wyrokiem groziła, że wśród płaczów
17352     1, 3 |                  Po przerwie i odczytaniu wyroków przyszła na stół sprawa
17353     2, 24|             pamiętliwe, jakby z jej serca wyrosło, z jej krwi było. Roześmiała
17354     2, 22|                 czterech było młodziaków, wyrosłych jak sosny i już prawie pod
17355     2, 16|                   zaś jak ten bór sosnowy wyrośnięci, śmigli i mocni; a postrojeni
17356     4, 41|               niby bór czerniała spaniale wyrośnięta i pokryta kwiatem.~Ksiądz
17357     4, 40|                głęboko, gdyż było pięknie wyrośnięte, słomę miało grubą i kłosy
17358     3, 30|            wszystką przyodziewę kiejby na wyrost.~- Po dziadku dodziera buciarów.~-
17359     1, 8 |                   słuchali się matki kiej wyrostki, bo ich żelazną ręką za
17360     2, 25|              gęsty tłum kobiet, chłopów i wyrostków, a wszystko to podniesłszy
17361     2, 19|                 malwy z czerwieni szmat i wyrostu podobna, była i Weronka
17362     2, 13|                   swarliwe, niebo zaś się wyrównało kieby to pole zbronowane,
17363     2, 13|                kołtunami dymów, drogi się wyrównały z polami, sady były pełne
17364     2, 20|                  których i dziewczyna nie wyrozumiała, i Józce o wszystkim kazał
17365     2, 15|               zrobił się jakby miększym i wyrozumialszym, spostrzegli to w lot, a
17366     2, 22|                dobry był człowiek, mądry, wyrozumiały, pokornego serca i sprawiedliwy
17367     4, 37|      przepowiadkami, że chocia nie bardzo wyrozumieli, ale płakać się wszystkim
17368     2, 13|                 odciągnie, jakeś głupia i wyrozumienia nie masz! Naści pieniądze,
17369     4, 49|              skrzywdzona ponad człowiecze wyrozumienie i nieszczęsna ponad wszystko,
17370     1, 3 |               kłaniała się ręką ziemi, aż wyrurkowanym czepcem zawadzała o stół
17371     4, 43|                   trza było dość wcześnie wyruszać.~Tylko Jagusia została jeszcze
17372     3, 31|         miesięczne brzaski, a miejscami z wyrw głębokich kieby w studniach
17373     1, 1 |                 staw i uciekała na północ wyrwą wśród pagórków; na dnie
17374     3, 36|            Potykał się o skiby, plątał we wyrwach, niekiedy się nawet przewracał,
17375     4, 49|                  wężów ognistych, leciały wyrwane skądściś i nie wiadomo kaj
17376     4, 40|          otrzepując ze ziemi jakiś chwast wyrwany.~- Jak każde złe! Grzechu
17377     1, 6 |               Jaguś, bo tam w drodze woda wyrwę zrobiła.~- To dopiero ciemnica,
17378     1, 1 |               trepem przydepnie. Ścierwy, wyrychtowałyby go, kiej moje mnie. Dałyby
17379     4, 37|                    Boryna już był całkiem wyrychtowany.~Leżał w pośrodku izby,
17380     2, 15|                Boryną i tego dąbka rychło wyrychtujcie, bo tam z pił zejdzie niedługo.~
17381     1, 8 |                   wierzcie. Ja już w tym. Wyrychtujemy taką z nich parę, że jaż
17382     4, 46|              Powiadam wam, że kto chwasty wyrywa i posiewa dobrym ziarnem,
17383     3, 34|                psy gnały do chałup, bydło wyrywało z pól, a po drogach już
17384     4, 49|            przyorać, len się już prosił o wyrywanie, ziemniaki zdałoby się jeszcze
17385     4, 43|               Bogu burza przechodziła nie wyrządziwszy większych szkód, dopiero
17386     2, 24|             dobrze zapamiętała jego słowa wyrzeczone wtedy przy rozstaniu.~Ale
17387     2, 19|                  i powiedział:~- Na ojców wyrzekacie, że głupie, a sami ani za
17388     2, 16|            jeszcze nowe utrapienie!~- Nie wyrzekaj, by cię Pan Jezus nie pokarał.~-
17389     3, 29|                  się kajś zbytnio smucą i wyrzekają - żarty stroił ucieszne
17390     3, 31|               takiego drugiego, szukać! - wyrzekały bolejąco, niby nad jakimś
17391     1, 7 |             pierzynę i buchnęła płaczem i wyrzekaniami...rozżalona była srodze...
17392     1, 7 |                  i deszczu do sąsiadów na wyrzekanie, że to czas taki, co i psa
17393     3, 35|                 ze złości.~- A może się i wyrzekną kupna, kto wie?...~- A juści!
17394     2, 24|                 że jakoby ją kto z drzewa wyrzezał, jeno oczy gorzały bystro
17395     4, 42|               gospodarz jestem.~Muzykanty wyrznęły chodzonego, podniósł się
17396     3, 32|               siwiły się koleiny, głęboko wyrznięte.~Ni żywej duszy nie wypatrzył
17397     2, 15|             powiedział Kłębowi, któren mu wyrzucał, że nigdy do niego nie zajrzy.~
17398     2, 25|                ino warczała gruda i błoto wyrzucane, a ona zaś chyba tyla, by
17399     2, 16|                  jaki i choćby to, co psu wyrzucicie! Zmiłujcie się nad sierotą...
17400     2, 24|                   go jak pokrzywę i precz wyrzucili na zatracenie!~Antek odwrócił
17401     1, 7 |           pościągały i gryzły się o kości wyrzucone przez Józię.~Wzięli się
17402     2, 25|               cały z bólu, i złość, pełna wyrzutów i żalów niewstrzymanych,
17403     2, 13|                  oczach błyskały tłumione wyrzuty, a w bladych, wynędzniałych
17404     3, 29|                 górą zaś na niebie jasnym wyrzynał się blady sierp młodego
17405     3, 26|                  w złotawym świetle ostro wyrzynały się szare i utytłane kiej
17406     4, 40|                   zasute pomroką, olszowe wysady gwarzyły nad nim cichuśko
17407     4, 44|                 wójt z pisarzem przypadli wysadzać go z powozu, a strażnicy
17408     3, 34|                   A całe opłotki od drogi wysadzone były świerczyną na przemian
17409     1, 1 |                 strony wsi, przy topolami wysadzonej drodze.~Długo za nim spoglądali
17410     2, 19|                  się, gorzały się napiją, wysapią, nawyrzekają i tyla z tych
17411     1, 1 |            pachnącym, to bielały omdlałe, wyschłe łożyska strumieni albo leżały
17412     2, 17|           siedzieli w rząd, siwi wszyscy, wyschli, wygoleni, równiaki latami,
17413     4, 41|                Spojrzyj ta na płótno, czy wyschło, a z powrotem pomocz, jeszcze
17414     4, 37|             całkiem nowe.~W spracowanych, wyschłych rękach trzymał obrazik Częstochowskiej,
17415     1, 4 |                  się w skrzyniach... woda wyschnie... ryby wyzdychają, skoro
17416     4, 45|              ledwie rozpoznając jej twarz wyschniętą kiej ziemia.~- Jeno już
17417     4, 37|               pomdlałe, piły drzewa, piły wyschnięte gardziele strug i ziemie
17418     4, 41|                  do cna był zmizerowany i wyschnięty kieby ta osinowa deska;
17419     4, 38|                 świecie, to i pokrótce na wyschniętych drogach i w tumanach kurzawy
17420     3, 26|                 rana, iż trudno było nosa wyścibić na dwór. Zbieraliśmy się
17421     4, 43|              niech se moją krzywdą trumnę wyścieli! - wybuchnął Szymek tak
17422     4, 46|                  się stało? - pytał stary wyściubiając głowę przez okno, ale nim
17423     4, 42|            zbakierował, da dana gruchnął, wysforował się na pierwszego i najgłośniej
17424     4, 37|                kiej go dopędził dziedzic, wysiadł z powozu i poszedł pobok
17425     2, 21|               stary wstrzymał konie i gdy wysiadła, pomagał jej wziąć brzemię
17426     4, 49|                obmierzł i po co tu będzie wysiadywał! Nie szukam se chłopa!~-
17427     2, 25|                wałęsała się po chałupach, wysiadywała w sąsiedztwach, bych jakoś
17428     4, 49|              zewlec do naga i pod kruchtą wysiec rózgami! - krzyknęła Kozłowa.~-
17429     4, 38|               dzieuch, jeno co nikiej nie wysiedziała, tak ją cosik ponosiło.
17430     3, 35|             przysięgą, że na Podlesiu nie wysiedzicie! Przyszlim z pokojem, a
17431     3, 28|                czego nam szukać potrza...~Wysilał się na spokój.~- Przede
17432     4, 46|                    ni łza jedna, ni żaden wysiłek nie przepada na darmo, jak
17433     1, 2 |               ciężki, rogaty łeb opadał z wysilenia, że ino wysuwała ozór i
17434     1, 7 |             zwierzaki, pomioty diabelskie wyskakują i szczerzą kły... i warczą...
17435     3, 29|                  te ścierwy kamienie pług wyskakuje, a i kobyła ciągnie do źróbka... -
17436     3, 28|               Maciek stłoczy, ale sam nie wyskoczy! Te dłuższe nieś stryjnie
17437     2, 16|               wtem z tych krzów ostatnich wyskoczyli zbóje! Dwunastu ich było
17438     2, 22|                  lubości i serca dziw nie wyskoczyły z piersi z utęsknienia i
17439     3, 28|                  na chłopaków, by rychlej wyskrobali koryto i przywlekli je na
17440     2, 19|             zdarzyła robota, a chyla tyla wyskrzybali, iż jakoś się tam z boska
17441     4, 37|                cicha między sobą kobiety, wyskrzybując miski do czysta i strzegąc
17442     2, 17|              ździebku, kłakami, aż i jamę wyskubał, że parę ludzi mogło się
17443     2, 18|                  tego wyszło, że dziedzic wysłał pana Jacka do niego, by
17444     3, 26|                    jako ta wielmożna Boża wysłanniczka, łaski i miłosierdzie czyniąca...~
17445     1, 6 |            wsypując kapustę do półkoszków wysłanych słomą.~Szymek przywstydzony
17446     3, 31|                przeciek do urzędników nie wyślę, nie przystoi, a powiecie,
17447     3, 27|            Szukajcie sami, ja go wama nie wyślipiam.~Odstąpił od drzwi, bo rozległ
17448     3, 32|              skoczyła, ledwie się chłopak wyślizgnął i uciekł, a dziewczyna bekiem
17449     2, 21|               kiedy mus ułapi za łeb, nie wyślizgniesz się, człowieku, nie!~To
17450     1, 9 |                 na kościół pomodlić się i wysłuchać, jak ksiądz wypomni jego
17451     3, 33|                   wasza wola... ale teraz wysłuchajcie, co rzeknę, a jak księdzu
17452     4, 41|                  gorączkowym wzburzeniem. Wysłuchała wszystkiego do końca i odrzekła
17453     4, 41|                rzekł z naciskiem.~- Hale, wysłuchałby to Jezus głupiego szczekania!
17454     2, 22|         przemówiła:~- Nie płacz, kobieto, wysłuchane są twoje prośby...~I schodzi
17455     3, 34|                   grdyki idzie...~Grzela, wysłuchawszy cierpliwie, zaczął znowu
17456     4, 45|                   świeżego masła.~Jagusia wysłuchiwała zawdy tych opowiadań z jednaką
17457     3, 33|           żołnierki wróć se z jamorami... wysługuj się, póki tamten nie wróci.
17458     2, 25|               dobrze, że obaj dworowi się wysługują i swój mają interes w przeszkadzaniu.~
17459     4, 43|                Często tam teraz chodziła, wysługując się im na różne sposoby,
17460     1, 4 |                nauczyciel jaki, Żydom się wysługuje, z urzędnikami trzyma, o
17461     4, 49|                użyła!~- A mało to jeszcze wysmakowała dobrego! - wrzasnęła Kozłowa
17462     1, 9 |                   kazał se Witkowi sadłem wysmarować i nowe wiechetki ze słomy
17463     3, 32|            wyrajcować, buty co ino sadłem wysmarowane naciągnął, umył się w sieni
17464     4, 37|             kościoła, przykazując Witkowi wysmarowanie sadłem Borynowych butów,
17465     2, 15|             podjął znowu Mateusz, gdy się wyśmiali - że się tam z Jagusią dobrze
17466     3, 34|                       jeszcze się z niego wyśmieją, że zawierzył głupiemu...
17467     3, 32|                grzechów...~Zakrzyczały ją wyśmiewając wzgardliwie. Zabiła ręce
17468     3, 33|                 nad zagonem kiej ta malwa wysmukła.~- Żeś to me dojrzał? Cie,
17469     4, 45|                  co ją ponosiły w jakoweś wyśnione światy szczęśliwości, dała
17470     2, 22|                   w czarodziejski korowód wyśnionego istnienia, do którego wciąż,
17471     3, 33|                przez te straszne, mroczne wysokości. Białe i niskie mgły pokrywały
17472     2, 14|              Wszyscy spać, a ona w świat, wyspacerowała teraz sobie bękarta. A bo
17473     3, 32|                  krzywda, że się w cieple wyspali i najedli po grdykę...~-
17474     3, 33|             jędrny, niby ten chłop dobrze wyspany, któren ledwie przecknąwszy
17475     3, 27|                   się naźre, w cieple się wyśpi, dzieci nie rodzi, to nie
17476     3, 28|                  miała w oczach.~- Wam by wyśpiewał, byście go ino mądrze za
17477     4, 47|                   opiekę i już mu wszyćko wyśpiewała.~- Nie ta, to druga by mu
17478     2, 24|               zwyczajem jął przed karczmą wyśpiewywać.~Tylko w chałupie Dominikowej
17479     3, 29|                   tymi szybami.~Skowronki wyśpiewywały rozgłośnie, a z pól, od
17480     2, 22|                  to tym Imieniem Pańskim.~Wyspowiadał się Jastrząb, za grzechy
17481     2, 14|              Ulżyło jej bardzo, jakby się wyspowiadała i ten Sakrament święty wzięła,
17482     3, 28|              naród śmierdzi, że po każdym wyspowiadanym złe powietrze chustką rozgania
17483     4, 48|                    Z palca sobie tego nie wyssałam. ~- Bajki, nic więcej! Przecież
17484     4, 38|                   nie bierze, jak dają.~- Wyśta wszystkie głupie, bo pilno
17485     2, 20|                  sama poszła do kościoła, wystając po drogach z parobkami.~
17486     3, 36|            wyciągnąć, już nawet porwał za wystający dyszel, ale dojrzawszy błyszczący
17487     2, 23|           przysiedli pod jakąś stodołą na wystających węgłach, przygarnął ją mocno
17488     1, 5 |               Przysiedli na jakimś dyszlu wystającym~- Sielny jarmarek - rzekł
17489     2, 16|         rozstajach jęczy, to pod krzyżami wystaje i zmiłowania boskiego czeka!...
17490     3, 34|                   Słuchajcie no.~- A i ty wystałaś się, chudziaczko, w boru,
17491     3, 29|               głodne, uzdrowić chore albo wystarczyć swoimi za brakujące ręce?...~
17492     3, 31|                   Cóż wam poradzę?... nie wystarczyło dla wszystkich... i tak
17493     3, 26|                  nisko, że omączone dachy wystawały nieco nad drogą, trząsł
17494     2, 15|         przyjacielstw, zmawiań, zalecanek wystawań przed chałupami, krętaniny,
17495     3, 27|              ugwarzań ni tego w opłotkach wystawania la obmowy.~Mało to swoich
17496     1, 7 |                  zaczną muzyki a tańce, a wystawanie po sadach... - ciągnęła
17497     4, 47|                 zaraz przy figurze, i tam wystawi wiatrak! Młynarz się wścieknie
17498     3, 32|                może go i obaczę! - dumała wystawiając twarz na wiater i na te
17499     3, 30|             Pietrek, wpatrzony w Jagusię, wystawiającą garnki z komina.~-Widzisz
17500     3, 31|                wsi zaś rwetes się czynił: wystawiali ławy przed chałupy, duchem
17501     1, 9 |             zwyczajem świętym, gospodynie wystawiały na przyzby resztki wieczerzy,
17502     2, 14|                  Weronkę, bo jakże, tamta wystawiła do sieni cebratkę z pomyjami
17503     3, 33|                   i zięciów. Nową wieś by wystawili i łąki mieliby niezgorsze,
17504     4, 41|                  ganek, na deskę ździebko wystawioną w słońcu, bych prędzej rosły.
17505     3, 36|              kosić, zaprosiła wszystkich, występując ze sutą kolacją: pachniała
17506     2, 15|                 do mnie z przyjacielstwem występuje, a obu by nas z torbami
17507     4, 45|              ziemię, to i tak niczego nie wystoisz - szydziła.~- Z kużdego
17508     2, 21|                 się brzemieniem o drzewa, wystrachanymi oczami szukając lepszej
17509     4, 47|            plotkować.~- Sprobuj, może się wystraszą i przestaną! - mówił z wolna,
17510     3, 31|                 począć, bezradni i do cna wystraszeni, aż któraś rzuciła w głos:~-
17511     3, 32|         niecierpliwa radość, że porzuciła wystraszonego Jędrzycha i skwapnie poniesła
17512     1, 10|                      Jak to?... - zapytał wystraszonym nieco głosem.~- A nie damy
17513     2, 20|                mie kujnie... - jąkał się, wystraszonymi oczami wodząc po kątach.~-
17514     2, 20|                   co?~Ale Jagna, choć się wystraszyła zrazu, odrzekła urągliwie: ~-
17515     1, 6 |             rozmyślała, jak się to trzeba wystroić na to obieranie do Borynów.~
17516     3, 30|                szeptał z dumą.~- Sameś to wystroił? ze swojej głowy? ~Dziw
17517     3, 31|             większość była parobków i tak wystrojonych, jakby na zmówiny, a nie
17518     4, 47|                żywy człowiek, to z drewna wystrugana czy co? Ale kiej już musi
17519     3, 29|               pobok na postronku śledzia, wystruganego z drzewa. Żur ze śledziem
17520     3, 30|            gotowego kogutka: z drzewa był wystrugany i oblepiony ciastem, w które
17521     3, 34|           zagaśnięciem żywszym płomieniem wystrzeli na ostatku: Mnie się zdaje,
17522     3, 26|                  Hostię Przenajświętszą - wystrzelił z nagła głos skowronkowy...~
17523     2, 22|                 ona nasłuchując opowiadań wystrzygała po kolei czy to strachy,
17524     3, 29|                szerokiem pasem czerwonych wystrzyganek. Na środku, z kraja od okna,
17525     1, 11|                 dziw, tak młodo wyglądał; wystrzyżony, do czysta wygolony, przystrojony
17526     2, 14|               niekiedy spod sinych powiek wysuła łza jaka paląca i padała
17527     3, 29|                babski napór, że strażnicy wysunęli się ostrożnie z kupy nad
17528     3, 34|              drzewami, grosz jaki dziadom wysupłać i zmówić się ze znajomkami,
17529     1, 5 |                   z żalem i markotnością, wysupłał złotówkę i dał.~- Żyw wszystkich
17530     3, 29|                   spoza rozwalonych chmur wysupłało, wydało się również uciekającym
17531     4, 43|             Wróciły pod chałupę i Jagusia wysupławszy z chusteczki dziesięć rubli
17532     4, 38|                 skręca o staje. Zaś inszy wysuple ten grosz jaki, a rad by
17533     3, 27|                 len najczystszy, w słońcu wysuszony.~- Zedrzeć ci ino pazurami
17534     4, 43|                nią jakąś zamowę, okadziła wysuszonym rozchodnikiem i przywiązawszy
17535     2, 13|                  odwieczerzu, zaczęły się wysuwać z mroków długie, świszczące
17536     3, 30|            plebanię, ustawili się w rząd, wysuwając przed się kogutka. Witek
17537     1, 9 |                   za zmarłych...~Z trwogą wysuwano się przed domy, z trwogą
17538     4, 39|            doczekam, że cię ze wsi kijami wyświecą! A do sołdatów, suko jedna!
17539     2, 24|           opowiadać.~- Taką trzeba ze wsi wyświecić ożogiem kiej czarownicę! -
17540     3, 34|                  ta...~- Ja bym ją ze wsi wyświeciła! ja bym ścierwę rózgami
17541     2, 21|             podnosząc rozpalone nigdy nie wysychającymi łzami oczy ku niebu. ~Zaczęła
17542     4, 49|                  jakże: gnój pod pszenicę wysychał w polu, a nie miał go kto
17543     3, 33|                  których tyle jeno Nastka wysylabizowała, że Pochwalony stojało na
17544     4, 41|                    Patrz, jak się Kłębowi wysypało koniczyny, jak bór! Z mojego
17545     3, 29|               Izba była wymyta i piaskiem wysypana, okna czyste i ściany, a
17546     3, 34|          brzózkami, żółtym piaskiem grubo wysypane i zarzucone tatarakiem.~
17547     1, 1 |                  bo to co robi, ino żre a wysypia się, to nie ma urodna być...~
17548     2, 25|                   konno, wozami i piechty wysypywał się gęsty tłum kobiet, chłopów
17549     3, 29|              gwiazdy się coraz rzęsiściej wysypywały, tylko wiater nie ścichał,
17550     3, 29|          zgarnywania błota w obejściach i wysypywania żółtym piaskiem opłotków.~
17551     4, 45|          Południca zwaliła się na świat i wysysała spieczonymi wargami wszystką
17552     3, 27|                   jaką sztuczkę la siebie wyszarpie; tymczasowie zaś kowal,
17553     2, 16|                kiej wory, prędkie jednak, wyszczekane, sielne procesowniki, zabijaki
17554     3, 30|                się rozweseliły. Chłop był wyszczekany, jak mało któren, że zaś
17555     2, 18|                  ino Łapa biegł przodem i wyszczekiwał radośnie.~Przed kościołem
17556     3, 27|                głos nasłuchując, co tamta wyszczekuje na odzew.~- A pyskuj, póki
17557     2, 15|                    w którym topór się nie wyszczerbi. Ino swojego nie ostrzcie
17558     2, 15|                był wziął się do czesania, wyszczerbił się topór na sęku, a potem
17559     4, 45|               uskoczył w bok pod chałupę, wyszczerzył zęby kiej wilk i trząchając
17560     3, 31|            słupskiej parafii, co ich pono wyszczuł psami, to Cyganicha jeno
17561     4, 38|                   z wieczora, to me psami wyszczuli. Heretyki ścierwy, psie
17562     3, 32|               dodała trwożnie.~- Antek! - wyszeptała cichuśko, serce jej wezbrało
17563     2, 24|             mieniły się złotymi brzaskami wyszklone śniegi, po drogach dzieci
17564     4, 45|             obcierając spotniałą twarz.~- Wyszłam naprzeciw Jasia, tylko go
17565     2, 18|                 jak pies pod brogiem, nie wyszłaś!... - szeptał.~A ten głos
17566     2, 16|                   sań piskały na twardych wyszlichtanych drogach, dymy biły modrymi
17567     3, 32|                     A nieprawda! po ojców wyszlim - zawrzeszczały.~- Loboga,
17568     1, 11|              obraza boska abo i co gorsze wyszłoby z tego!... Jezus mój! A
17569     3, 27|            właśnie Nastki Gołębianki, już wyszykowanej do kościoła i z palmami
17570     3, 31|                organistów panience fryzki wyszywa.~- Pora na zabawę, jakby
17571     1, 2 |               odział w nową kapotę białą, wyszywaną na wszystkich szwach czarnymi
17572     3, 31|                   rzadkich mgieł jęły się wytaczać szeregi wozów.~- Jadą z
17573     3, 33|               ktosik drwa rąbał; wozy też wytaczano na drogę, dymy niekajś wykwitały
17574     4, 39|              dobrodziej był wzruszony, bo wytarłszy ukradkiem oczy; częstował
17575     1, 12|                 lasu. Juści, oś w przodku wytarta i bez to się piast przeciera
17576     3, 29|                  swoje w ciepłej wodzie i wytarte do sucha dopiero znaczyła
17577     1, 1 |              płaty śniegów bieliły się na wytartych, zrudziałych łąkach... krowa
17578     4, 41|              konie, pasące się na chudym, wytartym ugorze, przeszły miedzę
17579     2, 13|                 poomiatały ogonami drogi, wytarzały się po wodach i milczkiem
17580     2, 15|                 poruszała piły.~Ale i nie wytchnął jeszcze całkiem ni odpoczął
17581     4, 41|               Cichoj! Dyć jeno tak mówię!~Wytchnęła nieco i rzekła ciszej, ledwie
17582     3, 26|                   obfitsze zbiory i na tę wytęsknionej szczęśliwości godzinę...~
17583     3, 32|                nie mniej się rwały ku tym wytęsknionym. Jeno poniektóre dzieuchy
17584     4, 49|        niestrudzenie ludzie i szła cicha, wytężona robota i nikto się już nie
17585     3, 34|                  ich ta... tfy... choroba wytłucze!...~- Żyd i trzyma z narodem!
17586     2, 22|                   wypaliły zboża... grady wytłukły resztę... że nie ostało
17587     2, 15|                  słuchał.~-...wszystko mu wytłumaczyła - mówił Mateusz- bez płot
17588     1, 3 |                 nie obaczy.~- To la Magdy wytnij jaką sztuczkę i zanieś,
17589     1, 3 |                się zajął obrządkiem - wóz wytoczył ze stodoły i nasmarował,
17590     3, 34|              ścian ściekały żywice, żarem wytopione.~Folgował se Pan Jezus i
17591     3, 32|                 Odprawicie mnie może albo wytrącicie z zasług? - warknęła hardo
17592     4, 41|                  siebie, i wszystek świat wytracił...~Milczeli stojąc tuż przy
17593     4, 38|           zakrzyczała za nimi:~- Bych was wytracili co do jednego kiej psy wściekłe...~
17594     1, 7 |                 to piesek ptaszka jakiego wytropił, to gąskę abo baranka przyniósł
17595     4, 43|            biedoty! Puść je, Witek!~- Sam wytropiłem i będę to puszczał - bronił
17596     2, 23|                  porwane a strzeliste jak wytryski ognia, słowa błędne i opite
17597     2, 23|                   i gwiezdnym, rozpalonym wytryskiem dźwięków rozsypywały się
17598     3, 29|            sprawnie im to szło, że połowa wytrząchała się z desek po drodze, a
17599     3, 32|                   złość poniesła, iż jęła wytrząsać pięściami a krzyczeć, co
17600     3, 35|              chłopcy? z całego narodu się wytrząsają!~- I na swoim nie postawimy? -
17601     3, 34|                  że nawet starsze kobiety wytrząsały się, piskliwie pokrzykując,
17602     4, 43|                   i świnia jakaś podeszła wytrzeć się z błota. Przyłożyłam
17603     3, 33|                   kokoty piały po płotach wytrzepując radośnie skrzydłami, a gęsi
17604     1, 4 |                 zapletano warkocze, gdzie wytrzepywano świąteczne szmaty, zmięte
17605     4, 47|                  figlów, to z niej rychło wytrzęsę.~W opłotkach przed chałupą
17606     3, 32|                  Grunbacha.~Szeptali oczy wytrzeszczając ciekawie, ale jakiś głuchy
17607     1, 4 |                 indziej...~- To niby... - wytrzeszczał oczy i kalkulował.~- Wszystkie
17608     4, 47|                  dadzą.~Kłębowa jaże oczy wytrzeszczyła ze zdumienia.~- A mój wiatrak
17609     1, 8 |                nowinę, że wytrzeźwiejeta!~Wytrzeszczyli na niego nieprzytomne oczy:~-
17610     3, 30|                   jąkał zdumiony, całkiem wytrzeźwiawszy, i poszedł.~A Rocho na przyźbie
17611     1, 8 |               tacy, powiem wam nowinę, że wytrzeźwiejeta!~Wytrzeszczyli na niego
17612     1, 4 |                 wciąż, nieustannie, aż do wytrzeźwienia:~Da Maryś moja, Maryś!~Da
17613     1, 12|            wieczór przyszedł Jambroży nie wytrzeźwiony do cna, bo się jeszcze potaczał
17614     1, 2 |                   się bojam...bo nijakiej wytrzymałości na bicie nie mam...~- Głupiś,
17615     3, 33|                 Dyć przyciesie jeszcze by wytrzymały, węgary jeno dać nowe...
17616     4, 49|                  wsi! Już przez nią Lipce wytykają palcami!~- Morowe powietrze
17617     1, 2 |               pomstowali - odpowiedziała, wytykając ku światłu głowę i osłaniając
17618     4, 44|                  czasu do czasu pisarzowa wytykała oknem spaśną gębę i krzyczała:~-
17619     3, 28|                   pociągając nosem.~- Nie wywąchuj, bo możesz co oberwać! Krowy
17620     3, 28|                   rozłoszczona do ostatka wywalając jednocześnie na stół z garnka
17621     4, 37|                 proboszcz stanął na kupie wywalonego piachu, odwrócił się i rzekł
17622     3, 30|               dojrzawszy naraz kupę ziemi wywalonej i dół wielki pod przyciesiami.~-
17623     2, 22|                 czerwonym, może na łokieć wywalonym, do rąk zaś miał przywiązane
17624     3, 26|                   głośno z cebratek, sień wywarta była na przestrzał, że dojrzała
17625     4, 45|                pociągało niekiedy jakby z wywartego pieca.~Antek wytchnąwszy
17626     1, 12|              cichymi oczyma, drzwiami zaś wywartymi buchał szeroki potok jasności
17627     3, 31|               czarne były, to je kąpią we wywarze z olszyny, że i rodzona
17628     4, 42|               żywego.~Jął się był właśnie wyważania wielgachnego kamienia i
17629     1, 3 |                  kiej bydlę, to muszę się wywczasować.~- Do sądu pojadę... Zwieź
17630     3, 26|             któren legł spracowany, a nie wywczasowawszy się do cna zrywać się ano
17631     4, 46|            chałupy cięgiem ktoś wpadał na wywiady.~Mrok już do cna przysłonił
17632     3, 32|                   udał: sporo się ich tam wywiedło - żartował cicho.~- Juści,
17633     3, 31|               ogłuchłe, jako te niepłodne wywieiska albo drzewiny schnące wśród
17634     4, 42|                  spoglądając na to dzikie wywieisko, kaj jeno pieski folwarczne
17635     3, 34|                  ożyły znowu, ludzie jęli wywierać drzwi i wyłazić na świat,
17636     3, 29|                  do kościoła, bo często z wywieranych drzwi padała w noc struga
17637     2, 14|              wziąć do roboty, zaraz by mu wywietrzały z głowy kochania.~- Gospodarski
17638     3, 26|                   od waju... pierzyna już wywietrzona i choćby jutro a zaniesie
17639     2, 20|              odwalania śniegu z opłotków; wywietrzono izby, omieciono z pajęczyn
17640     3, 27|                   to większą część narodu wywiezą pod mogiłki albo zaś i wtedy,
17641     3, 34|                 co? Żydy by cię do miasta wywiezły, a tak Pan Jezus pozwolił,
17642     4, 43|                  jak kamień we wodę, tęgi wywijacz! Nie markoć się, Józia,
17643     2, 19|              nadążył.~Z dobrą godzinę tak wywijał, bo chociaż inni przystawali
17644     1, 11|            mocniej tylko poczerwieniała i wywijała tak zapamiętale, aż te jej
17645     2, 25|              tobie się już mierzi że mną, wywijasz się kiej ten piskorz, cyganisz,
17646     4, 47|              pierwszego ruszył organista, wywiódłszy do żniwa kilkanaście kobiet,
17647     3, 28|                  cztery dworskie wozy nie wywiózł.~- Organista z górą dwadzieścia
17648     2, 24|                  kijami i chcieli bieżyć, wywlec go z chałupy i tak sprać,
17649     3, 32|                   Przecież brona wszystko wywlecze. Paskudziarze juchy!~- Dyć
17650     3, 36|                 nie patrzcie, bo mi duszę wywleczecie, nie patrzcie!~Musiał dosłyszeć,
17651     2, 13|              wielgachnych; zaś od wschodu wywlekały się chmury płaskie, zrudziałe,
17652     3, 35|             zapadło...~Juści, co zaraz ją wywlekli z rumowiska, ale chociaż
17653     3, 27|         wszystkich wszystka pamięć krzywd wywlekły przed oczy, iż nawet mało
17654     2, 18|                ten Łapa... co ino może... wywłóczy z chałupy... wczoraj to
17655     3, 35|              ziarno: jeszcze by nie, taka wywłoka!~Szymek się zmarszczył,
17656     1, 5 |                   stare, poślepłe całkiem wywłoki, żeby chyla tyla do koni
17657     1, 7 |           krzywdził, któren zbiera po wsi wywłóki różne i lekuje... - broniła
17658     1, 10|                 cię robaki roztoczyły, ty wywłoko, ty lakudro jedna, ty!...~-
17659     2, 19|                  brała go szalona chęć do wywnętrzenia, że ledwie się powstrzymał,
17660     3, 31|              wstała, postanawiając iść na wywód do kościoła; odradzały jej
17661     3, 31|                pola.~Prędko się uwinęły z wywodem, bo dzieciak się rozkrzyczał,
17662     1, 5 |               całkiem uważnie słuchał jej wywodów, a organista raz po raz
17663     4, 39|                  jej ślepiami, pomstowała wywodząc zajadle jej przewiny.~-
17664     3, 32|                  to pogorszyło się jej po wywodzie. Dzisiejsza nowina zerwała
17665     3, 32|               swoje zamorzone karmicielki wywodziła na postronkach popaść kajś
17666     3, 33|                gęsi z gęgotliwym krzykiem wywodziły młode na staw sczerwieniony.
17667     3, 33|                   a głównie, bych Jagusię wywołać i prowadzić się z nią na
17668     1, 12|                   podwórza, w cieniu. - - Wywołaj Jambrożego, powiedz, że
17669     2, 23|                  z korowodem tych dziwów, wywołanych przed chwilą, przez baśniowe
17670     3, 33|              stary zdał robotę na synów i wywoławszy Balcerka, poszli odwiedzać
17671     4, 44|                   zarady. Pomocnik zaczął wywoływać i każden szedł koleją, posobnie,
17672     3, 28|               gnój nakładać, niech prędko wywożą, bo widzi mi się, że dzisiaj
17673     3, 26|            pogodzie najwyższy już czas do wywożenia gnojów, do podorówek, do
17674     3, 29|                spuszczać, gnój wybierać i wywozić - to choć urób kulasy po
17675     3, 33|                  drugim, boć i gospodarze wywozili, co któren miał, gdyż wójt
17676     3, 29|                   dalej.~U Wachników gnój wywoziły na pobliskie pole, ale tak
17677     3, 27|                   na południe ma skończyć wywózkę, to od obiadu weźmie się
17678     1, 4 |                raz flaszki pobrzękiwały i wywracały się kieliszki...~Ale ochoty
17679     1, 6 |                  konia i zważał, żeby nie wywrócić, bo dołów wszędzie było
17680     3, 29|                  kwiatami, a przed nią na wywróconej donicy baranka z masła,
17681     3, 31|                    opowiadając, co której wywróżyły: że Marysi Balcerkównie
17682     4, 44|                     A któren jeszcze pysk wywrze, do kozy każę wsadzić -
17683     4, 37|                  ano trzymają przy ziemi. Wywrzyjcie drzwi, niech se ta wędrownica
17684     3, 26|                  mgłami, a gdzie znów, na wyżach, jakieś pola szare, przesiąkłe
17685     2, 20|               dopuszczał i zwierzać się a wyżalać nie miał przed kim, to go
17686     1, 11|                ułapiali za szyję a raili, wyżalali się jak brat przed bratem,
17687     2, 24|        nieszczęśliwym, taką potrzebę czuł wyżalenia się i wejścia między ludzi,
17688     2, 20|                 albo do matki uciekała na wyżalenie i skargi, nie poradziła
17689     3, 33|              kajże się to naród pocieszy, wyżali, skrzepi, a nowin dowie,
17690     4, 39|               było pisane zginąć od niej!~Wyżaliły się, spłakały i rozeszły,
17691     4, 41|                 wyznaj! Przed kimże duszę wyżalisz, jak nie przed księdzem? -
17692     1, 12|              uszlachtowali! Pies ci łydkę wyżarł czy co? wykrzyknął zdumiony,
17693     2, 13|              dropiała spod stratowanych i wyżartych śniegów, gdzieniegdzie ino
17694     2, 24|           śmiertelnej, zapatrzona pustym, wyżartym wzrokiem w siebie, w te
17695     3, 33|                   dech stracisz i sił się wyzbędziesz, i rychło cię odjadą! Głupia,
17696     3, 31|                  Cygankami. Nie poredziła wyzbyć się jakiejś głuchej obawy
17697     2, 23|            oślepli na wszystko, oszaleli, wyzbyci z pamięci stopieni z sobą
17698     2, 22|                 wszelkiej poczciwości się wyzbył, że, już za nic miał świat
17699     3, 26|                   chorzałam i całkiem się wyzbyłam z sił... ale niechaj ino
17700     1, 12|                    Nic a nic. Sił się ino wyzbyłenn do cna, ale zdrowszym!~Leżał
17701     1, 12|                się głęboko zamedytował ~- Wyzdrowiałbym! Musi być, że i tak jest,
17702     2, 20|                 aż miło, bo to i Mateusz, wyzdrowiawszy całkiem, przewodził młodzi
17703     3, 34|             przemieni, to możecie jeszcze wyzdrowieć.~Snadź rozumiał, gdyż potrząsł