CZŁOWIEK BOŻE IGRZYSKO

Nie rzekł jako żyw żaden więtszej prawdy z wieka, 

Jako kto nazwał bożym igrzyskiem człowieka. 

Bo co kiedy tak mądrze człowiek począł sobie, 

Żeby się Bóg nie musiał jego śmiać osobie? 

On, Boga nie widziawszy, taką dumę w głowie 

Uprządł sobie, że Bogu podobnym się zowie. 

On miłością samego siebie zaślepiony, 

Rozumie, że dla niego świat jest postawiony;

On pierwej był, niżli był; on, chocia nie będzie, 

Przedsię będzie; próżno to, błaznów pełno wszędzie.