Ksiega

   1 Zub|           Zamilknąć, gdyś Ty godna, aby świat Cię sławił?~Przemówić,
   2 Zub|             świszczący znów pocisk,~Ażeby go rozpętał jeszcze większy
   3 Zub|    okrutnymi przebija oczami,~Wciąż bacząc, gdzie najgęściej skupia
   4 Zub|             za sobą uchwyci uszami,~Baczący, by na tyłach przezornie
   5 Zub|          ręku - to wiedz.~Cokolwiek bądź, na korzyść mi wyjdzie mój
   6 Zub|           na łowach litewskich,~Nie bardzom mógł uprawiać, przyznaję,
   7 Zub|        Pocisków wielki ciężar na me barki kładł,~Pasł oczy śmiercią
   8 Zub|             wyszła stąd pośrednia z barw.~ ~Mnie dziwno, że i o tym
   9 Zub|         członków, iże z rodu byk.~A barwy jest ciemnawej: z żółtej
  10 Zub|             ludu,~Powtarzać jej nie będę, bo nie dość ją znam.~Daremnie
  11 Zub|            żubrem - o, zaiste - nie będzie ich żubr!~Prastarych rzeczy
  12 Zub|          ich radości luby dźwięczny bek,~Powietrze rozedrganym napełnia
  13 Zub|             runą o ziem,~Gdy część, bełtami jeźdźców ubita w szalonej~
  14 Zub|             swoim cielskiem srogich bełtów gąszcz,~Gdy gniew dźganych
  15 Zub|             mi jest wolno, słusznie bez wątpienia~Upraszam - ja,
  16 Zub|   nieszczęsnego tak nie pędzi ludu,~Bezbronnym niech narodom nie narzuca
  17 Zub|         napada nikogo, prócz wroga,~Bezpieczna nie ukrzywdzi, gdy uciekać
  18 Zub|          zbawczy blask,~I jako ptak bezpióre ochrania pisklęta,~Tak Ty,
  19 Zub|          stada wódz,~Na czole ci on białą połyskiwał grzywą,~Od grzywy
  20 Zub|       strasznych nieraz bojów stają biedni wodze,~Ni jednej chwili
  21 Zub|          wieści, jak długo trwa ich bieg żywota~I kiedy następuje
  22 Zub|      wzbijając, jeśli go uśmiercim,~Bieguna północnego zamieszkuje ląd,~
  23 Zub|             gniecie bok.~Z kołczanu biorę papier chcąc pisać, z kołczanu~
  24 Zub|        wnętrzem,~Modlitwy trwożne z bladych wydobywam ust,~Nie przeto,
  25 Zub|            Po dawnych niech pisarzy błąkają się błoni,~My mamy swą wskazówkę,
  26 Zub|           Bóg na górze niby zbawczy blask,~I jako ptak bezpióre ochrania
  27 Zub|           niech pisarzy błąkają się błoni,~My mamy swą wskazówkę,
  28 Zub|        chyżością niespodzianą, niby błysk i grom.~Na ziemię odwalone
  29 Zub|       Jeżeli nie lśnią strzały, nie błyszczy się broń.~Zaś ona długie
  30 Zub|             Powtarzać jej nie będę, bo nie dość ją znam.~Daremnie
  31 Zub|             wszak - Ciebie~Posadził Bóg na górze niby zbawczy blask,~
  32 Zub|          Cokolwiek jest niższego od Boga - o, patrz,~Przychodzę z
  33 Zub|      Źrenicy go pozbawił jakiś ongi bój.~Jak bywa śród wielmożów,
  34 Zub|          krew.~Do strasznych nieraz bojów stają biedni wodze,~Ni jednej
  35 Zub|             je noszę, co mi gniecie bok.~Z kołczanu biorę papier
  36 Zub|       grzywą mu potrząsa, na oba ją boki~Rozwiewa. W takim kształcie
  37 Zub|                     Dziewico, Matko Boża! Gdym pragnął Twe imię~Wypisać
  38 Zub|         gnał,~Umieją w chyżym biegu brać szerokie rowy,~Rożkami potrząsając
  39 Zub|          Twego Syna~W pokoju winien bratnim żyć po wieków wiek.~Książętom
  40 Zub|      członki z nim porównać chciał.~Brodzisko sterczy w strasznych zwieszając
  41 Zub|           młode,~Szaleje, chrzęstem broni uderzona, w mig.~Straszliwym
  42 Zub|        świętych stóp.~W tym lichym, brudnym płaszczu, z lichszym jeszcze
  43 Zub|      szalonej~Nagonce, zlewa ziemię bryzgiem krwawych pian -~Gdy takie
  44 Zub|             niebezpieczeństwa,~Lecz brzydko od przyjaciół być lichszym
  45 Zub|              Tu szmery tylko drżące budzi lekki wiew.~Po dawnych niech
  46 Zub|             mnie tak okrutną nieraz budził trwogę,~Że szydził z mej
  47 Zub|          widać członków, iże z rodu byk.~A barwy jest ciemnawej:
  48 Zub|       walczyć rozpoczęły rozjuszone byki~Parując swoim cielskiem
  49 Zub|             Nie przeto, iżbym godny był rzec chociaż słowo,~Lecz
  50 Zub|            sobie, ile tylko chcesz,~Bylebym miał swobodę wyjawić, co
  51 Zub|             z mnogim ludem~Igrzyska byłem świadkiem, które sprawiał
  52 Zub|        puszczy północnej i tur.~Nie było, mówią starzy, dzikszego
  53 Zub|         istoty zaś wilk?~Tymczasem, byśmy mogli odetchnąć, Ty wroga~
  54 Zub|        pozbawił jakiś ongi bój.~Jak bywa śród wielmożów, spór toczono
  55 Zub|            też ludów~Przeróżnie też bywało od najstarszych dni,~Lecz
  56 Zub|         Kolana kryjąc sobą, przód i całą pierś.~Lecz jeśli wielkie
  57 Zub|         polega na stróżu,~Co groźne całe stado obchodzi li sam,~A
  58 Zub|    przedzierać się puszcze,~I teraz chcę w sosnowy zaszywać się bór,~
  59 Zub|           kto upałów nie mieniał na chłody~Puszcz naszych! Lecz mów
  60 Zub|             na skórze piętnastu się chłopa~Pomieści: miał to z starca
  61 Zub|           zwyciężon pochyli,~Trzech chłopów może wpośród rogów jego
  62 Zub|          się głos w okrąg odbity od chmur.~Lecz gdy w szalonym biegu
  63 Zub|        przeto, iżbym godny był rzec chociaż słowo,~Lecz wiem, że Ty
  64 Zub|             dostrzeże on drgnięcie,~Chociażby człek swe ruchy na uwięzi
  65 Zub|            by w swoich ostępach ten chowała miot.~Najbliższy mu dzikością
  66 Zub|              rzuca się na wroga,~Co chroni się na drzewo odskakując
  67 Zub|      troskliwa, swe młode,~Szaleje, chrzęstem broni uderzona, w mig.~Straszliwym
  68 Zub|    Spoczynku jeno rzadkich używając chwil.~Stworzenie to wytrwale,
  69 Zub|         gnuśnych szukam leży, tylko chwile łowię~Dla nauk mych stracone
  70 Zub|             biedni wodze,~Ni jednej chwili pewnej nie daje im czas.~
  71 Zub|       pewność trudno mieć.~Niejedno chyba o tym mówi wiara ludu,~Powtarzać
  72 Zub|       rozmach potwór w nie uderza~Z chyżością niespodzianą, niby błysk
  73 Zub|        jakby je ktoś gnał,~Umieją w chyżym biegu brać szerokie rowy,~
  74 Zub|            zwierza~I jego obyczaje, ciągnąc dalej rzecz.~Od innych sroższy
  75 Zub|         nieustannych ćwiczą miękkie ciała,~Spoczynku jeno rzadkich
  76 Zub|           na ich kształt!~A kiedy w ciasnym miejscu zatoczy swe kręgi,~
  77 Zub|           połyskując, pokrzykując z cicha~Dzikiego k'sobie zwierza
  78 Zub|            gdyś Ty godna, aby świat Cię sławił?~Przemówić, kiedy
  79 Zub|             dolą człowieczą wszak - Ciebie~Posadził Bóg na górze niby
  80 Zub|             a ja dzielniej naciągam cięciwę,~Być sobie równi możem,
  81 Zub|         Daremnie też się łaszą zbyt ciekawe uszy:~Tu szmery tylko drżące
  82 Zub|           powietrze,~Przeszyte kulą cielska gdy runą o ziem,~Gdy część,
  83 Zub|      większy gniew.~Widzący, jak mu cielsko przeszywa żelazo,~W szaleństwo
  84 Zub|            z rodu byk.~A barwy jest ciemnawej: z żółtej oraz czarnej~Tak
  85 Zub|             się zachwieje pod takim ciężarem,~Lub poklask mi przypadnie
  86 Zub|           padają gałęzie,~A po nich ciężko stąpa ich niszczyciel, żubr...~[...]~
  87 Zub|         uciekać chcesz.~Wesoło igra ciołków żwawy ród, na wolę~Puszczone -
  88 Zub|           rażąc krwawo, kieruje swe ciosy~Ku sforze rozszczekanej,
  89 Zub|           zły pospólstwa tłum.~Lecz cóż mi tam pospólstwo! Stokroć
  90 Zub|             każdy z nich, puściwszy cugle świata z ręki,~Z imienia
  91 Zub|             W zapasach nieustannych ćwiczą miękkie ciała,~Spoczynku
  92 Zub|            ciemnawej: z żółtej oraz czarnej~Tak zlała się, że wyszła
  93 Zub|             zakończenie widziano po czasie~Dalekim, to świadectwo długich
  94 Zub|            częstszych razów sprawną czeladź rwał,~Gdym patrzył z podziwieniem,
  95 Zub|        Jeżeli się myśliwskich wolno czepiać słów,~Na kozła rogatego
  96 Zub|        cielska gdy runą o ziem,~Gdy część, bełtami jeźdźców ubita
  97 Zub|       tyłach przezornie się strzec.~Częstokroć też poważnym przechadza
  98 Zub|         coraz to zażarciej~Do coraz częstszych razów sprawną czeladź rwał,~
  99 Zub|     stworzeń albo też im równy,~Dla człeka jest li groźny, gdy go zranił
 100 Zub|             się wyda,~Jeślibyś inne członki z nim porównać chciał.~Brodzisko
 101 Zub|             Choć z wszystkich widać członków, iże z rodu byk.~A barwy
 102 Zub|         klęsk.~Litując się nad dolą człowieczą wszak - Ciebie~Posadził
 103 Zub|           chcąc lekceważyć upomnień człowieka,~Któremum tyle winien, nie
 104 Zub|         roków pewien stada wódz,~Na czole ci on białą połyskiwał grzywą,~
 105 Zub|             człek.~Z największą też czujnością strzeże swego życia,~Wystawić
 106 Zub|              Wspaniałe też i piękne czynią widowisko,~Gdy poczną się
 107 Zub|          pisklęta,~Tak Ty, Dziewico czysta, troszczysz się o lud.~Jak
 108 Zub|    grzywiasty -~Tak pisze on - trza czytać chcąc lepiej go znać.~Niejeden
 109 Zub|        rozmiar ma ten olbrzym nasz.~Czytałem ci ja dużo - niczegom nie
 110 Zub|    zrozumieć mój płód.~Wiesz jakie, czytelniku, służy mi dziś pióro?~W
 111 Zub|              Lecz daję wam, co może dać niepłodny grunt.~Do Włoch,
 112 Zub|           Książętom naszym, błagam, daj opamiętanie,~Niech widzą,
 113 Zub| wzgardziwszy wczasami~Strawiłem nie dające się odwołać dni.~Jakże dziś
 114 Zub|    Wiadomość o ogromnej postaci nam dał,~Piszący, że na skórze piętnastu
 115 Zub|            I jego obyczaje, ciągnąc dalej rzecz.~Od innych sroższy
 116 Zub|            drzewo odskakując w tył.~Daleki wziąwszy rozmach potwór
 117 Zub|          wątpienia~Upraszam - ja, z dalekich ziem przybyły gość -~Niech
 118 Zub|      zakończenie widziano po czasie~Dalekim, to świadectwo długich wodza
 119 Zub|          będę, bo nie dość ją znam.~Daremnie też się łaszą zbyt ciekawe
 120 Zub|           że i o tym inaczej pisali~Dawniejsi, lecz przyczynę trudno mi
 121 Zub|           na korzyść mi wyjdzie mój dawny~Obyczaj polowania, twardy
 122 Zub|         drżące budzi lekki wiew.~Po dawnych niech pisarzy błąkają się
 123 Zub|               Wierzchołki krzepkich dębów jął przebiegać dreszcz -~
 124 Zub|            tajniach ukrywał to bór.~Diakon tylko Paweł, lombardzki
 125 Zub|          jest znać,~A nie wiem też, dlaczego wywodzą mu z nozdrzy~Ogromne
 126 Zub|         tutaj, z trwogi zadrżała mi dłoń.~Nie mogę leż zrozumieć,
 127 Zub|       czasie~Dalekim, to świadectwo długich wodza dni.~Ze jednak jest
 128 Zub|          błyszczy się broń.~Zaś ona długie w tobie utkwiwszy spojrzenie~
 129 Zub|        brzmień.~Nie mam wieści, jak długo trwa ich bieg żywota~I kiedy
 130 Zub|            konia, przepływał koryta~Dnieprowe, gdy przez wodę puszczał
 131 Zub|             słów?~Lecz ufny w Twoją dobroć, wyższą ponad wszystko,~
 132 Zub|           bór,~Ze skutkiem złym czy dobrym - zbłądzić można w lesie -~
 133 Zub|            z klęsk.~Litując się nad dolą człowieczą wszak - Ciebie~
 134 Zub|          Majestacie!~Swe modły racz dołączyć dzisiaj do mych próśb.~Na
 135 Zub|           gość -~Niech nikt się nic domaga, bym sprawiał się górniej,~
 136 Zub|    spełniały się sprawy,~Jam często dorównywał w trudzie druhom mym~I rzekim,
 137 Zub|      Powtarzać jej nie będę, bo nie dość ją znam.~Daremnie też się
 138 Zub|              Powieki ludzkiej nagłe dostrzeże on drgnięcie,~Chociażby
 139 Zub|           podając dowody,~Że dwustu doszedł roków pewien stada wódz,~
 140 Zub|        grunt.~Do Włoch, nie znanych dotąd, przybywszy niedawno~Jęliśmy
 141 Zub|           Lecz gdy w szalonym biegu dotarł zwierz do miejsca,~Gdzie
 142 Zub|              i z jakich się stronic~Dowiedzieć, co za rozmiar ma ten olbrzym
 143 Zub|          dzisiejszych też wieków to dowód -~Źrenicy go pozbawił jakiś
 144 Zub|             które twierdzą, podając dowody,~Że dwustu doszedł roków
 145 Zub|      krzepkich dębów jął przebiegać dreszcz -~Świadomi powiadają, że
 146 Zub|         ludzkiej nagłe dostrzeże on drgnięcie,~Chociażby człek swe ruchy
 147 Zub|         wielkie sprawy mam łączyć z drobnymi,~Jeżeli się myśliwskich
 148 Zub|          też wyśledzi krańce swoich dróg;~Powieki ludzkiej nagłe
 149 Zub|            mamy swą wskazówkę, jaką drogą iść.~Są w prawie, niech
 150 Zub|            zwierz do miejsca,~Gdzie drogę mu tamował stos zwalonych
 151 Zub|       Podobnoć tu na świecie nie ma drugiej ziemi,~Co by w swoich ostępach
 152 Zub|         często dorównywał w trudzie druhom mym~I rzekim, ufny w konia,
 153 Zub|       ciekawe uszy:~Tu szmery tylko drżące budzi lekki wiew.~Po dawnych
 154 Zub|              o, patrz,~Przychodzę z drżącym sercem, błagam przebaczenia~
 155 Zub|      Rozwścieklon, strasznie sapiąc drżącymi nozdrzami,~Gromadę łowców
 156 Zub|             piersiach każdy za swym drzewem~Stojący, na okrutny narażony
 157 Zub|             wroga,~Co chroni się na drzewo odskakując w tył.~Daleki
 158 Zub|         straszliwy to zwierz,~Co, w dumę nas wzbijając, jeśli go
 159 Zub|      przypadnie od zbyt wdzięcznych dusz.~Lecz nie chcąc lekceważyć
 160 Zub|             zrozumieć, oszołomień w duszy,~Co lepiej? Czy zamilknąć,
 161 Zub|        olbrzym nasz.~Czytałem ci ja dużo - niczegom nie znalazł~I
 162 Zub|        twierdzą, podając dowody,~Że dwustu doszedł roków pewien stada
 163 Zub|            bełtów gąszcz,~Gdy gniew dźganych kolcami coraz to zażarciej~
 164 Zub|             się o lud.~Jak matka ku dziecięciu wyciąga ramiona,~Tak w górę
 165 Zub|             tylko Paweł, lombardzki dziejopis,~Wiadomość o ogromnej postaci
 166 Zub|      zabijać wraz.~Ty piszesz, a ja dzielniej naciągam cięciwę,~Być sobie
 167 Zub|             tylko piękny sprawuje i dzielny:~Po władzę idą samce często
 168 Zub|            padli w proch.~O, kwiatu dziewiczego wielki Majestacie!~Swe modły
 169 Zub| Niedźwiedzie kiedy giną, kiedy pada dzik.~Gdy trwożnych dzikich osłów
 170 Zub|             takim kształcie wielki, dziki stwór~Na oślep w ogrodzonym
 171 Zub|            pada dzik.~Gdy trwożnych dzikich osłów napędzi się w sieci,~
 172 Zub|     połyskując, pokrzykując z cicha~Dzikiego k'sobie zwierza przynęca,
 173 Zub|         chowała miot.~Najbliższy mu dzikością jest żubr, żubr grzywiasty -~
 174 Zub|             Nie było, mówią starzy, dzikszego nad tura,~Którego w swoich
 175 Zub|             Swe modły racz dołączyć dzisiaj do mych próśb.~Na wojny
 176 Zub|           nazwę swą;~Poza tym - dla dzisiejszych też wieków to dowód -~Źrenicy
 177 Zub|     nieokrzesany,~Pociski ja, rzecz dziwna, nader ostre mam,~Trucizną
 178 Zub|             Trucizną nasycone o tak dziwnej mocy:~Ugodzon nimi pada
 179 Zub|            pośrednia z barw.~ ~Mnie dziwno, że i o tym inaczej pisali~
 180 Zub|        Świadectwem ich radości luby dźwięczny bek,~Powietrze rozedrganym
 181 Zub|       wszelkie surmy,~Nad wszelkich dźwięki lutni idzie ten ich głos:~
 182 Zub|        wierszu przeokrutny zwierz~I echem rozegranym niech przekaże,
 183 Zub|                      PIEŚŃ O ŻUBRZE~FRAGMENTY W TŁUMACZENIU JANA KASPROWICZA~ ~
 184 Zub|           Na ziemię odwalone padają gałęzie,~A po nich ciężko stąpa
 185 Zub|         wyjawić, co razem~Z niemałą garstką mężów mój uwidział wzrok,~
 186 Zub|           przemówić mam?~Zamilknąć, gdyś Ty godna, aby świat Cię
 187 Zub|    Przyjmijcie ten myśliwca niezbyt gładki wiersz.~ ~Postaram się pokrótce
 188 Zub|         krwawych pian -~Gdy takie w głuchym lesie spełniały się sprawy,~
 189 Zub|             równinie, jakby je ktoś gnał,~Umieją w chyżym biegu brać
 190 Zub|        kołczanie ci je noszę, co mi gniecie bok.~Z kołczanu biorę papier
 191 Zub|            na rogach rozstrząsa ten gnój.~ ~Wspaniałe też i piękne
 192 Zub|         sposób zarzucając sieć!~Nie gnuśnych szukam leży, tylko chwile
 193 Zub|             mam?~Zamilknąć, gdyś Ty godna, aby świat Cię sławił?~Przemówić,
 194 Zub|    wydobywam ust,~Nie przeto, iżbym godny był rzec chociaż słowo,~
 195 Zub|            domaga, bym sprawiał się górniej,~Ni/ trzeba, iżby można
 196 Zub|              Ciebie~Posadził Bóg na górze niby zbawczy blask,~I jako
 197 Zub|            z dalekich ziem przybyły gość -~Niech nikt się nic domaga,
 198 Zub|         oczy śmiercią zwierza, uszy graniem story,~Niedźwiedzie kiedy
 199 Zub|          język swój~Wyraża literami greckimi, przed wieki~Przejąwszy
 200 Zub|          niespodzianą, niby błysk i grom.~Na ziemię odwalone padają
 201 Zub|          sapiąc drżącymi nozdrzami,~Gromadę łowców zmierzył spojrzeniem
 202 Zub|        spokoju polega na stróżu,~Co groźne całe stado obchodzi li sam,~
 203 Zub|           równy,~Dla człeka jest li groźny, gdy go zranił człek.~Z
 204 Zub|          Rożkami potrząsając pośród groźnych min,~W zapasach nieustannych
 205 Zub|          wam, co może dać niepłodny grunt.~Do Włoch, nie znanych dotąd,
 206 Zub|           dzikością jest żubr, żubr grzywiasty -~Tak pisze on - trza czytać
 207 Zub|        wroga~Powstrzymaj zażartego, hamuj jego złość,~Niech w jasyr
 208 Zub|            tony w jedną się zlewają~Harmonię, ponad którą nie ma słodszych
 209 Zub|          zwierza przynęca, a ten~Od huraganu szybszy - rzuca się na wroga,~
 210 Zub|       sprawuje i dzielny:~Po władzę idą samce często poprzez krew.~
 211 Zub|          gdy uciekać chcesz.~Wesoło igra ciołków żwawy ród, na wolę~
 212 Zub|              że wraz z mnogim ludem~Igrzyska byłem świadkiem, które sprawiał
 213 Zub|        Matko Boża! Gdym pragnął Twe imię~Wypisać tutaj, z trwogi
 214 Zub|    puściwszy cugle świata z ręki,~Z imienia tylko stróż jest, z istoty
 215 Zub|             Mnie dziwno, że i o tym inaczej pisali~Dawniejsi, lecz przyczynę
 216 Zub|             mały się wyda,~Jeślibyś inne członki z nim porównać chciał.~
 217 Zub|             ciągnąc dalej rzecz.~Od innych sroższy stworzeń albo też
 218 Zub|         imienia tylko stróż jest, z istoty zaś wilk?~Tymczasem, byśmy
 219 Zub|            tym Pliniusz i wspomina.~Iż żubr przebywał w puszczy
 220 Zub|            się górniej,~Ni/ trzeba, iżby można zrozumieć mój płód.~
 221 Zub|          wszystkich widać członków, iże z rodu byk.~A barwy jest
 222 Zub|              My mamy swą wskazówkę, jaką drogą iść.~Są w prawie,
 223 Zub|        kłody~Lub pędzą po równinie, jakby je ktoś gnał,~Umieją w chyżym
 224 Zub|        wywodzą mu z nozdrzy~Ogromne jakieś rogi, zmieniając go wręcz,~
 225 Zub|            szmer,~Od niego wiem, za jakim iść wiatrem, by uchem~Lub
 226 Zub|         dowód -~Źrenicy go pozbawił jakiś ongi bój.~Jak bywa śród
 227 Zub|         górze niby zbawczy blask,~I jako ptak bezpióre ochrania pisklęta,~
 228 Zub|         lesie spełniały się sprawy,~Jam często dorównywał w trudzie
 229 Zub|             FRAGMENTY W TŁUMACZENIU JANA KASPROWICZA~ ~Zdarzyło się
 230 Zub|           hamuj jego złość,~Niech w jasyr nieszczęsnego tak nie pędzi
 231 Zub|          Przeróżne wszystkie tony w jedną się zlewają~Harmonię, ponad
 232 Zub|    świadectwo długich wodza dni.~Ze jednak jest wątpliwość, ile żył
 233 Zub|        bojów stają biedni wodze,~Ni jednej chwili pewnej nie daje im
 234 Zub|          mówi wiara ludu,~Powtarzać jej nie będę, bo nie dość ją
 235 Zub|          dotąd, przybywszy niedawno~Jęliśmy za rozkazem układać tę rzecz.~
 236 Zub|            miękkie ciała,~Spoczynku jeno rzadkich używając chwil.~
 237 Zub|       parować wśród udanych walk,~A jesień je rozbudza sprowadzając
 238 Zub|        olbrzymi zbyt mały się wyda,~Jeślibyś inne członki z nim porównać
 239 Zub|             Co prędzej jął uciekać; jeźdźce za nim w ślad~Z okrzykiem
 240 Zub|            ziem,~Gdy część, bełtami jeźdźców ubita w szalonej~Nagonce,
 241 Zub|            je rozbudza sprowadzając jurny~Miłości czas, trwający przez
 242 Zub|      wpośród rogów jego siąść.~Lecz kark jego olbrzymi zbyt mały
 243 Zub|        FRAGMENTY W TŁUMACZENIU JANA KASPROWICZA~ ~Zdarzyło się niedawno,
 244 Zub|             zbiegł.~On pocić mi się kazał pośród śniegów mroźnych,~
 245 Zub|           Nasamprzód, rażąc krwawo, kieruje swe ciosy~Ku sforze rozszczekanej,
 246 Zub|           wielki ciężar na me barki kładł,~Pasł oczy śmiercią zwierza,
 247 Zub|          nas tylko zdołasz wyrwać z klęsk.~Litując się nad dolą człowieczą
 248 Zub|           mu tamował stos zwalonych kłód,~Zatrzymał go wrzask łowców:
 249 Zub|       Niebawem powalone przeskakują kłody~Lub pędzą po równinie, jakby
 250 Zub|          grzywy spływa po łopatkach~Kolana kryjąc sobą, przód i całą
 251 Zub|          gąszcz,~Gdy gniew dźganych kolcami coraz to zażarciej~Do coraz
 252 Zub|              służy mi dziś pióro?~W kołczanie ci je noszę, co mi gniecie
 253 Zub|         swobody użyją do woli,~Ten, komu ja to piszę, tylko prawdzie
 254 Zub|            się zwykł,~Że kiedy łeb, konając, zwyciężon pochyli,~Trzech
 255 Zub|         druhom mym~I rzekim, ufny w konia, przepływał koryta~Dnieprowe,
 256 Zub|            ufny w konia, przepływał koryta~Dnieprowe, gdy przez wodę
 257 Zub|           wiedz.~Cokolwiek bądź, na korzyść mi wyjdzie mój dawny~Obyczaj
 258 Zub|  myśliwskich wolno czepiać słów,~Na kozła rogatego wygląda z postaci,~
 259 Zub|       wyciągniętej, sapie, parska w krąg,~Wiatr grzywą mu potrząsa,
 260 Zub|          swoich lasach polski żywił kraj.~Podobnoć tu na świecie
 261 Zub|              Najdalsze też wyśledzi krańce swoich dróg;~Powieki ludzkiej
 262 Zub|         ciasnym miejscu zatoczy swe kręgi,~Od ruchu w przegwałtowny
 263 Zub|            żywota~I kiedy następuje kres ich starych lat.~Są pisma,
 264 Zub|            idą samce często poprzez krew.~Do strasznych nieraz bojów
 265 Zub|          odchodzi wygnanie -~Samica kroczy smutna w swego pana ślad.~[...]~
 266 Zub|         zwracam przecie usilny swój krok.~Od ojcam się nauczył przetrząsać
 267 Zub|             poważnym przechadza się krokiem,~Jeżeli nie lśnią strzały,
 268 Zub|         otrzymuje - władnie stadem, król,~Zwyciężon zaś na wieczne
 269 Zub|          daje im czas.~W zapasach o królestwa taka jest zażartość,~Że
 270 Zub|             tłum.~Nasamprzód, rażąc krwawo, kieruje swe ciosy~Ku sforze
 271 Zub|      Nagonce, zlewa ziemię bryzgiem krwawych pian -~Gdy takie w głuchym
 272 Zub|            wojny patrz zaciekłe, na krwią zlane pola,~Patrz, jakie
 273 Zub|          spływa po łopatkach~Kolana kryjąc sobą, przód i całą pierś.~
 274 Zub|             się nauczył przetrząsać kryjówki~Zwierzyny, przezornymi stopy
 275 Zub|            się rykiem~- Wierzchołki krzepkich dębów jął przebiegać dreszcz -~
 276 Zub|         starożytnych wziąć się mają ksiąg,~By poznać kształty zwierza,
 277 Zub|         bratnim żyć po wieków wiek.~Książętom naszym, błagam, daj opamiętanie,~
 278 Zub|         rzeczy wiele znalazłem ci w księgach~Rusinów, tego ludu, który
 279 Zub|           ją boki~Rozwiewa. W takim kształcie wielki, dziki stwór~Na oślep
 280 Zub|             uwierzył patrząc na ich kształt!~A kiedy w ciasnym miejscu
 281 Zub|           się mają ksiąg,~By poznać kształty zwierza, i z jakich się
 282 Zub|             zlewają~Harmonię, ponad którą nie ma słodszych brzmień.~
 283 Zub|   przystanął~I zdawał się namyślać, którędy by zbiec.~Wtem ranę mu zadaje
 284 Zub|         starzy, dzikszego nad tura,~Którego w swoich lasach polski żywił
 285 Zub|      lekceważyć upomnień człowieka,~Któremum tyle winien, nie lza zwlekać
 286 Zub|           żądne wielkich znojów,~Że któż by to uwierzył patrząc na
 287 Zub|           strasznych zwieszając się kudłach,~Płomienne ślepia sieją
 288 Zub|            się powietrze,~Przeszyte kulą cielska gdy runą o ziem,~
 289 Zub|          tych, co padli w proch.~O, kwiatu dziewiczego wielki Majestacie!~
 290 Zub|            jeśli wielkie sprawy mam łączyć z drobnymi,~Jeżeli się myśliwskich
 291 Zub|      Bieguna północnego zamieszkuje ląd,~A we mnie tak okrutną nieraz
 292 Zub|            zaprzeczając o zwierza i las -~Procesów zakończenie widziano
 293 Zub|          nad tura,~Którego w swoich lasach polski żywił kraj.~Podobnoć
 294 Zub|           ją znam.~Daremnie też się łaszą zbyt ciekawe uszy:~Tu szmery
 295 Zub|             trzodę,~I strzeże swych legowisk mocą wspólnych sił,~Nadzieja
 296 Zub|    wdzięcznych dusz.~Lecz nie chcąc lekceważyć upomnień człowieka,~Któremum
 297 Zub|           szmery tylko drżące budzi lekki wiew.~Po dawnych niech pisarzy
 298 Zub|              Nasamprzód poraniły go lekkie pociski,~Sterczały w górę
 299 Zub|          zadrżała mi dłoń.~Nie mogę leż zrozumieć, oszołomień w
 300 Zub|           sieć!~Nie gnuśnych szukam leży, tylko chwile łowię~Dla
 301 Zub|          Twych świętych stóp.~W tym lichym, brudnym płaszczu, z lichszym
 302 Zub|             który język swój~Wyraża literami greckimi, przed wieki~Przejąwszy
 303 Zub|             zdołasz wyrwać z klęsk.~Litując się nad dolą człowieczą
 304 Zub|             ongi przed potopem śród lodowych stref.~Wyraźnie mówi o tym
 305 Zub|            bór.~Diakon tylko Paweł, lombardzki dziejopis,~Wiadomość o ogromnej
 306 Zub|             włosie grzywy spływa po łopatkach~Kolana kryjąc sobą, przód
 307 Zub|            prawo miecza rości sobie los~Do ludu, co połączeń wiarą
 308 Zub|         prawideł nie możem narzucać~Losowi - ani zwlekać z naglą pracą
 309 Zub|           szukam leży, tylko chwile łowię~Dla nauk mych stracone za
 310 Zub|             się krokiem,~Jeżeli nie lśnią strzały, nie błyszczy się
 311 Zub|             Świadectwem ich radości luby dźwięczny bek,~Powietrze
 312 Zub|          niedawno, że wraz z mnogim ludem~Igrzyska byłem świadkiem,
 313 Zub|           świecie, śród różnych też ludów~Przeróżnie też bywało od
 314 Zub|             Co robić? Nie pokażę ja ludziom uczonym,~Do jakich starożytnych
 315 Zub|         krańce swoich dróg;~Powieki ludzkiej nagłe dostrzeże on drgnięcie,~
 316 Zub|        surmy,~Nad wszelkich dźwięki lutni idzie ten ich głos:~Przeróżne
 317 Zub|           Któremum tyle winien, nie lza zwlekać już.~Nie powiem,
 318 Zub|       jakich starożytnych wziąć się mają ksiąg,~By poznać kształty
 319 Zub|           kwiatu dziewiczego wielki Majestacie!~Swe modły racz dołączyć
 320 Zub|             kark jego olbrzymi zbyt mały się wyda,~Jeślibyś inne
 321 Zub|       pisarzy błąkają się błoni,~My mamy swą wskazówkę, jaką drogą
 322 Zub|          przebaczenia~I rzucam się, Maryjo, do Twych świętych stóp.~
 323 Zub|           troszczysz się o lud.~Jak matka ku dziecięciu wyciąga ramiona,~
 324 Zub|            skoki~Za wszelkim ruchem matki podążają w trop!~Niebawem
 325 Zub|             żubr...~[...]~Dziewico, Matko Boża! Gdym pragnął Twe imię~
 326 Zub|         budził trwogę,~Że szydził z mej ucieczki zły pospólstwa
 327 Zub|           mi większą pewność trudno mieć.~Niejedno chyba o tym mówi
 328 Zub|            pola,~Patrz, jakie prawo miecza rości sobie los~Do ludu,
 329 Zub|           na okrutny narażony skon,~Mieczykiem połyskując, pokrzykując
 330 Zub|     szalonym biegu dotarł zwierz do miejsca,~Gdzie drogę mu tamował
 331 Zub|          kształt!~A kiedy w ciasnym miejscu zatoczy swe kręgi,~Od ruchu
 332 Zub|        zapasach nieustannych ćwiczą miękkie ciała,~Spoczynku jeno rzadkich
 333 Zub|          Tak rzecze, kto upałów nie mieniał na chłody~Puszcz naszych!
 334 Zub|       Odwraca się, porywa wyrzuconą mierzwę~I nim spadnie, na rogach
 335 Zub|         chrzęstem broni uderzona, w mig.~Straszliwym wieści rykiem
 336 Zub|         rozbudza sprowadzając jurny~Miłości czas, trwający przez niewiele
 337 Zub|         potrząsając pośród groźnych min,~W zapasach nieustannych
 338 Zub|             chcąc pisać, z kołczanu~Mkną świszcząc me pociski, by
 339 Zub|          lud...~[...]~W gwałtownych mknąc podskokach, snadź większy
 340 Zub|      wiedzie z sobą, troskliwa, swe młode,~Szaleje, chrzęstem broni
 341 Zub|              niczegom nie znalazł~I mniemam, że w swych tajniach ukrywał
 342 Zub|             się niedawno, że wraz z mnogim ludem~Igrzyska byłem świadkiem,
 343 Zub|         lichszym i w tym.~Zaznawszy moc przypadków na łowach litewskich,~
 344 Zub|     Trucizną nasycone o tak dziwnej mocy:~Ugodzon nimi pada od najlżejszej
 345 Zub|          lichszym jeszcze wnętrzem,~Modlitwy trwożne z bladych wydobywam
 346 Zub|  dziewiczego wielki Majestacie!~Swe modły racz dołączyć dzisiaj do
 347 Zub|        trwogi zadrżała mi dłoń.~Nie mogę leż zrozumieć, oszołomień
 348 Zub|             litewskich,~Nie bardzom mógł uprawiać, przyznaję, wasz
 349 Zub|         Wystawić sobie większej nie mógłby już nikt.~Ślepiami strzela
 350 Zub|          zaś wilk?~Tymczasem, byśmy mogli odetchnąć, Ty wroga~Powstrzymaj
 351 Zub|             w lesie -~Niech ryczy w moim wierszu przeokrutny zwierz~
 352 Zub|         chłody~Puszcz naszych! Lecz mów sobie, ile tylko chcesz,~
 353 Zub|          północnej i tur.~Nie było, mówią starzy, dzikszego nad tura,~
 354 Zub|      słuchając ich próśb.~O różnych mówię łowach i o zwierza sile~
 355 Zub|           ku nim tęsknię, jakże się mozolę,~Na rozmaity sposób zarzucając
 356 Zub|            się kazał pośród śniegów mroźnych,~Pocisków wielki ciężar
 357 Zub|          pisarzy błąkają się błoni,~My mamy swą wskazówkę, jaką
 358 Zub|           oględniej~Przyjmijcie ten myśliwca niezbyt gładki wiersz.~ ~
 359 Zub|       łączyć z drobnymi,~Jeżeli się myśliwskich wolno czepiać słów,~Na kozła
 360 Zub|             popada rozjuszony żubr:~Myśliwych okrutnymi przebija oczami,~
 361 Zub|             piszesz, a ja dzielniej naciągam cięciwę,~Być sobie równi
 362 Zub|           Pociski ja, rzecz dziwna, nader ostre mam,~Trucizną nasycone
 363 Zub|        legowisk mocą wspólnych sił,~Nadzieja zaś spokoju polega na stróżu,~
 364 Zub|     narzucać~Losowi - ani zwlekać z naglą pracą tą!~ ~Co robić? Nie
 365 Zub|       swoich dróg;~Powieki ludzkiej nagłe dostrzeże on drgnięcie,~
 366 Zub|            spojrzeniem i wraz~Zwrot nagły uczyniwszy, w gwałtownych
 367 Zub|           jeźdźców ubita w szalonej~Nagonce, zlewa ziemię bryzgiem krwawych
 368 Zub|      wzajemnych wychodzi zwycięsko,~Nagrodę otrzymuje - władnie stadem,
 369 Zub|          ostępach ten chowała miot.~Najbliższy mu dzikością jest żubr,
 370 Zub|        wokół, zerka na wsze strony,~Najdalsze też wyśledzi krańce swoich
 371 Zub|      podźwięki na tę naszą pieśń.~ ~Najdzikszy stwór ten w puszczach litewskich
 372 Zub|         oczami,~Wciąż bacząc, gdzie najgęściej skupia się ich tłum.~Nasamprzód,
 373 Zub|          Snadź nie wie, jakich użyć najgodniejszych słów?~Lecz ufny w Twoją
 374 Zub|          mocy:~Ugodzon nimi pada od najlżejszej z ran.~Nawykły przez północne
 375 Zub|           swe ruchy na uwięzi miał.~Najmniejszy szmer za sobą uchwyci uszami,~
 376 Zub|            Przeróżnie też bywało od najstarszych dni,~Lecz nikt takiego zwierza
 377 Zub|              gdy go zranił człek.~Z największą też czujnością strzeże swego
 378 Zub|         wasz kunszt.~A kunszt ci to największy: więc, proszę, oględniej~
 379 Zub|             język mój,~Gdyż trud mi nałożono, bym w pieśni powtórzył~
 380 Zub|        Wiadomość o ogromnej postaci nam dał,~Piszący, że na skórze
 381 Zub|             przystanął~I zdawał się namyślać, którędy by zbiec.~Wtem
 382 Zub|             k'niej.~Lecz płocho nie napada nikogo, prócz wroga,~Bezpieczna
 383 Zub|             trwożnych dzikich osłów napędzi się w sieci,~Gdy w potrzask
 384 Zub|          bek,~Powietrze rozedrganym napełnia się rykiem~- Wierzchołki
 385 Zub|         drzewem~Stojący, na okrutny narażony skon,~Mieczykiem połyskując,
 386 Zub|        pędzi ludu,~Bezbronnym niech narodom nie narzuca pęt!~ ~ ~
 387 Zub|        Bezbronnym niech narodom nie narzuca pęt!~ ~ ~
 388 Zub|            wszak prawideł nie możem narzucać~Losowi - ani zwlekać z naglą
 389 Zub|             ich bieg żywota~I kiedy następuje kres ich starych lat.~Są
 390 Zub|          się ostępie~Szukając, czym nasycić okrutny swój gniew.~[...]~
 391 Zub|           nader ostre mam,~Trucizną nasycone o tak dziwnej mocy:~Ugodzon
 392 Zub|         Złożyły się podźwięki na tę naszą pieśń.~ ~Najdzikszy stwór
 393 Zub|            mieniał na chłody~Puszcz naszych! Lecz mów sobie, ile tylko
 394 Zub|           po wieków wiek.~Książętom naszym, błagam, daj opamiętanie,~
 395 Zub|             swój krok.~Od ojcam się nauczył przetrząsać kryjówki~Zwierzyny,
 396 Zub|              tylko chwile łowię~Dla nauk mych stracone za ubiegłych
 397 Zub|          pada od najlżejszej z ran.~Nawykły przez północne przedzierać
 398 Zub|           grzywy tej i stado wzięto nazwę swą;~Poza tym - dla dzisiejszych
 399 Zub|      przybyły gość -~Niech nikt się nic domaga, bym sprawiał się
 400 Zub|         nasz.~Czytałem ci ja dużo - niczegom nie znalazł~I mniemam, że
 401 Zub|       ruchem matki podążają w trop!~Niebawem powalone przeskakują kłody~
 402 Zub|       przeto, iżbym nie chciał ujść niebezpieczeństwa,~Lecz brzydko od przyjaciół
 403 Zub|             tam pospólstwo! Stokroć niebezpieczniej~W obliczu światłych mężów
 404 Zub|               Jeżeli wyznać prawdę, niechętnie o żubrze~Piszemy - nienawistny,
 405 Zub|        zwierza, uszy graniem story,~Niedźwiedzie kiedy giną, kiedy pada dzik.~
 406 Zub|  przezornymi stopy tłumić szmer,~Od niego wiem, za jakim iść wiatrem,
 407 Zub|           zbytnio nie zbliżał się k'niej.~Lecz płocho nie napada
 408 Zub|        większą pewność trudno mieć.~Niejedno chyba o tym mówi wiara ludu,~
 409 Zub|         swobodę wyjawić, co razem~Z niemałą garstką mężów mój uwidział
 410 Zub|       niechętnie o żubrze~Piszemy - nienawistny, straszliwy to zwierz,~Co,
 411 Zub|       wierszy mych nie szydzi człek nieokrzesany,~Pociski ja, rzecz dziwna,
 412 Zub|          Lecz daję wam, co może dać niepłodny grunt.~Do Włoch, nie znanych
 413 Zub|            w nie uderza~Z chyżością niespodzianą, niby błysk i grom.~Na ziemię
 414 Zub|           jego złość,~Niech w jasyr nieszczęsnego tak nie pędzi ludu,~Bezbronnym
 415 Zub|            groźnych min,~W zapasach nieustannych ćwiczą miękkie ciała,~Spoczynku
 416 Zub|        Miłości czas, trwający przez niewiele dni.~Obchodzą je w prawdziwie
 417 Zub|            Przyjmijcie ten myśliwca niezbyt gładki wiersz.~ ~Postaram
 418 Zub|            jest wątpliwość, ile żył nieznany~Lat przedtem, więc mi większą
 419 Zub|              Lecz płocho nie napada nikogo, prócz wroga,~Bezpieczna
 420 Zub|           tak dziwnej mocy:~Ugodzon nimi pada od najlżejszej z ran.~
 421 Zub|            po nich ciężko stąpa ich niszczyciel, żubr...~[...]~Dziewico,
 422 Zub|            wszystko,~Cokolwiek jest niższego od Boga - o, patrz,~Przychodzę
 423 Zub|            pióro?~W kołczanie ci je noszę, co mi gniecie bok.~Z kołczanu
 424 Zub|    wiarygodnych ust.~Mnie skóra nie nowina ni rogi sążniste:~Nieraz
 425 Zub|           strasznie sapiąc drżącymi nozdrzami,~Gromadę łowców zmierzył
 426 Zub|           iść wiatrem, by uchem~Lub nozdrzem zwierz nie odkrył zasadzki
 427 Zub|          też, dlaczego wywodzą mu z nozdrzy~Ogromne jakieś rogi, zmieniając
 428 Zub|        Wiatr grzywą mu potrząsa, na oba ją boki~Rozwiewa. W takim
 429 Zub|        trwający przez niewiele dni.~Obchodzą je w prawdziwie uroczysty
 430 Zub|        stróżu,~Co groźne całe stado obchodzi li sam,~A rządy tylko piękny
 431 Zub|           Stokroć niebezpieczniej~W obliczu światłych mężów wypróbować
 432 Zub|           Niech widzą, że zdradzili obowiązek swój.~Przecz każdy z nich,
 433 Zub|            rogi sążniste:~Nieraz je obracałem w mym ręku - to wiedz.~Cokolwiek
 434 Zub|        korzyść mi wyjdzie mój dawny~Obyczaj polowania, twardy życia
 435 Zub|           opisać wam zwierza~I jego obyczaje, ciągnąc dalej rzecz.~Od
 436 Zub|         blask,~I jako ptak bezpióre ochrania pisklęta,~Tak Ty, Dziewico
 437 Zub|        Myśliwych okrutnymi przebija oczami,~Wciąż bacząc, gdzie najgęściej
 438 Zub|             na me barki kładł,~Pasł oczy śmiercią zwierza, uszy graniem
 439 Zub|           Rozlegał się głos w okrąg odbity od chmur.~Lecz gdy w szalonym
 440 Zub|            Zwyciężon zaś na wieczne odchodzi wygnanie -~Samica kroczy
 441 Zub|              Tymczasem, byśmy mogli odetchnąć, Ty wroga~Powstrzymaj zażartego,
 442 Zub|             Lub nozdrzem zwierz nie odkrył zasadzki ni zbiegł.~On pocić
 443 Zub|         Zatrzymał go wrzask łowców: odparty, przystanął~I zdawał się
 444 Zub|             Co chroni się na drzewo odskakując w tył.~Daleki wziąwszy rozmach
 445 Zub|             błysk i grom.~Na ziemię odwalone padają gałęzie,~A po nich
 446 Zub|            Strawiłem nie dające się odwołać dni.~Jakże dziś ku nim tęsknię,
 447 Zub|   przegwałtowny wprowadza się ruch.~Odwraca się, porywa wyrzuconą mierzwę~
 448 Zub|            A cielskiem tak ogromnym odznaczać się zwykł,~Że kiedy łeb,
 449 Zub|           największy: więc, proszę, oględniej~Przyjmijcie ten myśliwca
 450 Zub|            na skon,~Od strzałów gdy ognistych trzęsie się powietrze,~Przeszyte
 451 Zub|              dziki stwór~Na oślep w ogrodzonym rzuca się ostępie~Szukając,
 452 Zub|       dlaczego wywodzą mu z nozdrzy~Ogromne jakieś rogi, zmieniając
 453 Zub|   lombardzki dziejopis,~Wiadomość o ogromnej postaci nam dał,~Piszący,
 454 Zub|         zmieniając go wręcz,~I warg ogromny ciężar przypisać mu radzi:~
 455 Zub|          się rodzi,~A cielskiem tak ogromnym odznaczać się zwykł,~Że
 456 Zub|        przecie usilny swój krok.~Od ojcam się nauczył przetrząsać
 457 Zub|            wolę~Puszczone - żadnych ojcom nie sprowadzą trosk.~A takie
 458 Zub|           Przejąwszy je z uwagi dla ojczystych brzmień.~Jest wiele ziem
 459 Zub|             jak szaleje wściekłość,~Oklaskiem podniecana i udręką ran -~
 460 Zub|          pogoń,~Rozlegał się głos w okrąg odbity od chmur.~Lecz gdy
 461 Zub|          rozjuszony żubr:~Myśliwych okrutnymi przebija oczami,~Wciąż bacząc,
 462 Zub|             jeźdźce za nim w ślad~Z okrzykiem przeraźliwym puścili się
 463 Zub|    Dowiedzieć, co za rozmiar ma ten olbrzym nasz.~Czytałem ci ja dużo -
 464 Zub|          jego siąść.~Lecz kark jego olbrzymi zbyt mały się wyda,~Jeślibyś
 465 Zub|          nie błyszczy się broń.~Zaś ona długie w tobie utkwiwszy
 466 Zub|       Książętom naszym, błagam, daj opamiętanie,~Niech widzą, że zdradzili
 467 Zub|               Postaram się pokrótce opisać wam zwierza~I jego obyczaje,
 468 Zub|       przypomniał puszcze:~Począłem opowiadać słuchając ich próśb.~O różnych
 469 Zub|            jest ciemnawej: z żółtej oraz czarnej~Tak zlała się, że
 470 Zub|    kształcie wielki, dziki stwór~Na oślep w ogrodzonym rzuca się ostępie~
 471 Zub|         dzik.~Gdy trwożnych dzikich osłów napędzi się w sieci,~Gdy
 472 Zub|       drugiej ziemi,~Co by w swoich ostępach ten chowała miot.~Najbliższy
 473 Zub|        oślep w ogrodzonym rzuca się ostępie~Szukając, czym nasycić okrutny
 474 Zub|             ja, rzecz dziwna, nader ostre mam,~Trucizną nasycone o
 475 Zub|             Nie mogę leż zrozumieć, oszołomień w duszy,~Co lepiej? Czy
 476 Zub|         wychodzi zwycięsko,~Nagrodę otrzymuje - władnie stadem, król,~
 477 Zub|            grom.~Na ziemię odwalone padają gałęzie,~A po nich ciężko
 478 Zub|          górę Ty podnosisz tych, co padli w proch.~O, kwiatu dziewiczego
 479 Zub|        Samica kroczy smutna w swego pana ślad.~[...]~Nasamprzód poraniły
 480 Zub|       gniecie bok.~Z kołczanu biorę papier chcąc pisać, z kołczanu~
 481 Zub|           widowisko,~Gdy poczną się parować wśród udanych walk,~A jesień
 482 Zub|          biegu wyciągniętej, sapie, parska w krąg,~Wiatr grzywą mu
 483 Zub|          rozpoczęły rozjuszone byki~Parując swoim cielskiem srogich
 484 Zub|           ciężar na me barki kładł,~Pasł oczy śmiercią zwierza, uszy
 485 Zub|              Że któż by to uwierzył patrząc na ich kształt!~A kiedy
 486 Zub|          sprawną czeladź rwał,~Gdym patrzył z podziwieniem, jak szaleje
 487 Zub|        ukrywał to bór.~Diakon tylko Paweł, lombardzki dziejopis,~Wiadomość
 488 Zub|      powalone przeskakują kłody~Lub pędzą po równinie, jakby je ktoś
 489 Zub|         jasyr nieszczęsnego tak nie pędzi ludu,~Bezbronnym niech narodom
 490 Zub|           niech narodom nie narzuca pęt!~ ~ ~
 491 Zub|             Że dwustu doszedł roków pewien stada wódz,~Na czole ci
 492 Zub|             wodze,~Ni jednej chwili pewnej nie daje im czas.~W zapasach
 493 Zub|           przedtem, więc mi większą pewność trudno mieć.~Niejedno chyba
 494 Zub|            ziemię bryzgiem krwawych pian -~Gdy takie w głuchym lesie
 495 Zub|             gnój.~ ~Wspaniałe też i piękne czynią widowisko,~Gdy poczną
 496 Zub|      obchodzi li sam,~A rządy tylko piękny sprawuje i dzielny:~Po władzę
 497 Zub|           kryjąc sobą, przód i całą pierś.~Lecz jeśli wielkie sprawy
 498 Zub|                 Z przedziwną mocą w piersiach każdy za swym drzewem~Stojący,
 499 Zub|             trud mi nałożono, bym w pieśni powtórzył~Me słowa, i to
 500 Zub|          dał,~Piszący, że na skórze piętnastu się chłopa~Pomieści: miał