Ksiega

 501 Zub|           czytelniku, służy mi dziś pióro?~W kołczanie ci je noszę,
 502 Zub|         kołczanu biorę papier chcąc pisać, z kołczanu~Mkną świszcząc
 503 Zub|          dziwno, że i o tym inaczej pisali~Dawniejsi, lecz przyczynę
 504 Zub|            ja, Polak, choć rzymskim pisarzom~Nie równy, zwracam przecie
 505 Zub|        lekki wiew.~Po dawnych niech pisarzy błąkają się błoni,~My mamy
 506 Zub|         jako ptak bezpióre ochrania pisklęta,~Tak Ty, Dziewico czysta,
 507 Zub|            kres ich starych lat.~Są pisma, które twierdzą, podając
 508 Zub|           ogromnej postaci nam dał,~Piszący, że na skórze piętnastu
 509 Zub|         prawdę, niechętnie o żubrze~Piszemy - nienawistny, straszliwy
 510 Zub|        pociski, by zabijać wraz.~Ty piszesz, a ja dzielniej naciągam
 511 Zub|         stóp.~W tym lichym, brudnym płaszczu, z lichszym jeszcze wnętrzem,~
 512 Zub|          stref.~Wyraźnie mówi o tym Pliniusz i wspomina.~Iż żubr przebywał
 513 Zub|            zbliżał się k'niej.~Lecz płocho nie napada nikogo, prócz
 514 Zub|             zwieszając się kudłach,~Płomienne ślepia sieją przeraźliwy
 515 Zub|             łeb, konając, zwyciężon pochyli,~Trzech chłopów może wpośród
 516 Zub|       odkrył zasadzki ni zbiegł.~On pocić mi się kazał pośród śniegów
 517 Zub|           mu zadaje świszczący znów pocisk,~Ażeby go rozpętał jeszcze
 518 Zub|            pośród śniegów mroźnych,~Pocisków wielki ciężar na me barki
 519 Zub|           mych przypomniał puszcze:~Począłem opowiadać słuchając ich
 520 Zub|        piękne czynią widowisko,~Gdy poczną się parować wśród udanych
 521 Zub|             Gdyż albo się zachwieje pod takim ciężarem,~Lub poklask
 522 Zub|           Są pisma, które twierdzą, podając dowody,~Że dwustu doszedł
 523 Zub|            Za wszelkim ruchem matki podążają w trop!~Niebawem powalone
 524 Zub|       szaleje wściekłość,~Oklaskiem podniecana i udręką ran -~Północne
 525 Zub|      wyciąga ramiona,~Tak w górę Ty podnosisz tych, co padli w proch.~
 526 Zub|           lasach polski żywił kraj.~Podobnoć tu na świecie nie ma drugiej
 527 Zub|        trudno, by zwierz który miał podobny łeb.~Tak rzecze, kto upałów
 528 Zub|        czeladź rwał,~Gdym patrzył z podziwieniem, jak szaleje wściekłość,~
 529 Zub|         przekaże, jakie~Złożyły się podźwięki na tę naszą pieśń.~ ~Najdzikszy
 530 Zub|          przeraźliwym puścili się w pogoń,~Rozlegał się głos w okrąg
 531 Zub|         sprowadzą trosk.~A takie są pojętne, że sprawnymi skoki~Za wszelkim
 532 Zub|           pracą tą!~ ~Co robić? Nie pokażę ja ludziom uczonym,~Do jakich
 533 Zub|             pod takim ciężarem,~Lub poklask mi przypadnie od zbyt wdzięcznych
 534 Zub|         połączeń wiarą Twego Syna~W pokoju winien bratnim żyć po wieków
 535 Zub|       gładki wiersz.~ ~Postaram się pokrótce opisać wam zwierza~I jego
 536 Zub|              Mieczykiem połyskując, pokrzykując z cicha~Dzikiego k'sobie
 537 Zub|            zaciekłe, na krwią zlane pola,~Patrz, jakie prawo miecza
 538 Zub|         rości sobie los~Do ludu, co połączeń wiarą Twego Syna~W pokoju
 539 Zub|         trud.~W północną gąszcz ja, Polak, choć rzymskim pisarzom~
 540 Zub|           sił,~Nadzieja zaś spokoju polega na stróżu,~Co groźne całe
 541 Zub|     polowania, twardy życia trud.~W północną gąszcz ja, Polak, choć rzymskim
 542 Zub|         jeśli go uśmiercim,~Bieguna północnego zamieszkuje ląd,~A we mnie
 543 Zub|            żubr przebywał w puszczy północnej i tur.~Nie było, mówią starzy,
 544 Zub|           wyjdzie mój dawny~Obyczaj polowania, twardy życia trud.~W północną
 545 Zub|             Którego w swoich lasach polski żywił kraj.~Podobnoć tu
 546 Zub|          wódz,~Na czole ci on białą połyskiwał grzywą,~Od grzywy tej i
 547 Zub|           narażony skon,~Mieczykiem połyskując, pokrzykując z cicha~Dzikiego
 548 Zub|         skórze piętnastu się chłopa~Pomieści: miał to z starca wiarygodnych
 549 Zub|          żelazo,~W szaleństwo wręcz popada rozjuszony żubr:~Myśliwych
 550 Zub|             władzę idą samce często poprzez krew.~Do strasznych nieraz
 551 Zub|         pana ślad.~[...]~Nasamprzód poraniły go lekkie pociski,~Sterczały
 552 Zub|         Jeślibyś inne członki z nim porównać chciał.~Brodzisko sterczy
 553 Zub|    wprowadza się ruch.~Odwraca się, porywa wyrzuconą mierzwę~I nim
 554 Zub|           człowieczą wszak - Ciebie~Posadził Bóg na górze niby zbawczy
 555 Zub|              Sterczały w górę pręty posłanych mu strzał.~Rozwścieklon,
 556 Zub|          szydził z mej ucieczki zły pospólstwa tłum.~Lecz cóż mi tam pospólstwo!
 557 Zub|    pospólstwa tłum.~Lecz cóż mi tam pospólstwo! Stokroć niebezpieczniej~
 558 Zub|           zlała się, że wyszła stąd pośrednia z barw.~ ~Mnie dziwno, że
 559 Zub|            niezbyt gładki wiersz.~ ~Postaram się pokrótce opisać wam
 560 Zub|            Ku sforze rozszczekanej, potem wpada w lud...~[...]~W gwałtownych
 561 Zub|             łowach i o zwierza sile~Potężnej - lecz zaszkodził mi tu
 562 Zub|            być może,~Żył ongi przed potopem śród lodowych stref.~Wyraźnie
 563 Zub|             w krąg,~Wiatr grzywą mu potrząsa, na oba ją boki~Rozwiewa.
 564 Zub|         brać szerokie rowy,~Rożkami potrząsając pośród groźnych min,~W zapasach
 565 Zub|          napędzi się w sieci,~Gdy w potrzask miot niejeden idzie już
 566 Zub|             Daleki wziąwszy rozmach potwór w nie uderza~Z chyżością
 567 Zub|            sieją przeraźliwy gniew,~Potworne włosie grzywy spływa po
 568 Zub|           podążają w trop!~Niebawem powalone przeskakują kłody~Lub pędzą
 569 Zub|          się strzec.~Częstokroć też poważnym przechadza się krokiem,~
 570 Zub|       przebiegać dreszcz -~Świadomi powiadają, że nad wszelkie surmy,~
 571 Zub|        wyśledzi krańce swoich dróg;~Powieki ludzkiej nagłe dostrzeże
 572 Zub|            nie lza zwlekać już.~Nie powiem, że mi wyschły źródła wyobraźni,~
 573 Zub|       ubiegłych lat.~Lecz trudno je powstrzymać, trudno je zawrócić,~Sposobu
 574 Zub|           mogli odetchnąć, Ty wroga~Powstrzymaj zażartego, hamuj jego złość,~
 575 Zub|        chyba o tym mówi wiara ludu,~Powtarzać jej nie będę, bo nie dość
 576 Zub|           mi nałożono, bym w pieśni powtórzył~Me słowa, i to zaraz - taki
 577 Zub|             stado wzięto nazwę swą;~Poza tym - dla dzisiejszych też
 578 Zub|        wieków to dowód -~Źrenicy go pozbawił jakiś ongi bój.~Jak bywa
 579 Zub|            wziąć się mają ksiąg,~By poznać kształty zwierza, i z jakich
 580 Zub|        Losowi - ani zwlekać z naglą pracą tą!~ ~Co robić? Nie pokażę
 581 Zub|          Dziewico, Matko Boża! Gdym pragnął Twe imię~Wypisać tutaj,
 582 Zub|       zaiste - nie będzie ich żubr!~Prastarych rzeczy wiele znalazłem ci
 583 Zub|      wielmożów, spór toczono srogi,~Praw sobie zaprzeczając o zwierza
 584 Zub|        rozkaz mam. ~ ~Jeżeli wyznać prawdę, niechętnie o żubrze~Piszemy -
 585 Zub|             komu ja to piszę, tylko prawdzie rad.~Wyrasta płód i w wielką
 586 Zub|         niewiele dni.~Obchodzą je w prawdziwie uroczysty sposób:~Świadectwem
 587 Zub|        uszły raz.~Niech giną, wszak prawideł nie możem narzucać~Losowi -
 588 Zub|     wskazówkę, jaką drogą iść.~Są w prawie, niech swobody użyją do
 589 Zub|            zlane pola,~Patrz, jakie prawo miecza rości sobie los~Do
 590 Zub|           gwałtownych podskokach~Co prędzej jął uciekać; jeźdźce za
 591 Zub|           pociski,~Sterczały w górę pręty posłanych mu strzał.~Rozwścieklon,
 592 Zub|      zaprzeczając o zwierza i las -~Procesów zakończenie widziano po
 593 Zub|          podnosisz tych, co padli w proch.~O, kwiatu dziewiczego wielki
 594 Zub|           płocho nie napada nikogo, prócz wroga,~Bezpieczna nie ukrzywdzi,
 595 Zub|             ci to największy: więc, proszę, oględniej~Przyjmijcie ten
 596 Zub|            z drżącym sercem, błagam przebaczenia~I rzucam się, Maryjo, do
 597 Zub|     Wierzchołki krzepkich dębów jął przebiegać dreszcz -~Świadomi powiadają,
 598 Zub|           żubr:~Myśliwych okrutnymi przebija oczami,~Wciąż bacząc, gdzie
 599 Zub|        Pliniusz i wspomina.~Iż żubr przebywał w puszczy północnej i tur.~
 600 Zub|             Częstokroć też poważnym przechadza się krokiem,~Jeżeli nie
 601 Zub|         pisarzom~Nie równy, zwracam przecie usilny swój krok.~Od ojcam
 602 Zub|           zdradzili obowiązek swój.~Przecz każdy z nich, puściwszy
 603 Zub|    wątpliwość, ile żył nieznany~Lat przedtem, więc mi większą pewność
 604 Zub|              Nawykły przez północne przedzierać się puszcze,~I teraz chcę
 605 Zub|         okrutny swój gniew.~[...]~Z przedziwną mocą w piersiach każdy za
 606 Zub|       zatoczy swe kręgi,~Od ruchu w przegwałtowny wprowadza się ruch.~Odwraca
 607 Zub|      literami greckimi, przed wieki~Przejąwszy je z uwagi dla ojczystych
 608 Zub|            I echem rozegranym niech przekaże, jakie~Złożyły się podźwięki
 609 Zub|             Wyrasta płód i w wielką przemienia się trzodę,~I strzeże swych
 610 Zub|          Niech ryczy w moim wierszu przeokrutny zwierz~I echem rozegranym
 611 Zub|             I rzekim, ufny w konia, przepływał koryta~Dnieprowe, gdy przez
 612 Zub|              Płomienne ślepia sieją przeraźliwy gniew,~Potworne włosie grzywy
 613 Zub|           za nim w ślad~Z okrzykiem przeraźliwym puścili się w pogoń,~Rozlegał
 614 Zub|           lutni idzie ten ich głos:~Przeróżne wszystkie tony w jedną się
 615 Zub|              śród różnych też ludów~Przeróżnie też bywało od najstarszych
 616 Zub|             trop!~Niebawem powalone przeskakują kłody~Lub pędzą po równinie,
 617 Zub|    ognistych trzęsie się powietrze,~Przeszyte kulą cielska gdy runą o
 618 Zub|             Widzący, jak mu cielsko przeszywa żelazo,~W szaleństwo wręcz
 619 Zub|          krok.~Od ojcam się nauczył przetrząsać kryjówki~Zwierzyny, przezornymi
 620 Zub|       uszami,~Baczący, by na tyłach przezornie się strzec.~Częstokroć też
 621 Zub|     przetrząsać kryjówki~Zwierzyny, przezornymi stopy tłumić szmer,~Od niego
 622 Zub|       łopatkach~Kolana kryjąc sobą, przód i całą pierś.~Lecz jeśli
 623 Zub|      Upraszam - ja, z dalekich ziem przybyły gość -~Niech nikt się nic
 624 Zub|           Włoch, nie znanych dotąd, przybywszy niedawno~Jęliśmy za rozkazem
 625 Zub|        niższego od Boga - o, patrz,~Przychodzę z drżącym sercem, błagam
 626 Zub|      inaczej pisali~Dawniejsi, lecz przyczynę trudno mi jest znać,~A nie
 627 Zub|             więc, proszę, oględniej~Przyjmijcie ten myśliwca niezbyt gładki
 628 Zub|            Dzikiego k'sobie zwierza przynęca, a ten~Od huraganu szybszy -
 629 Zub|     lichszym i w tym.~Zaznawszy moc przypadków na łowach litewskich,~Nie
 630 Zub|            ciężarem,~Lub poklask mi przypadnie od zbyt wdzięcznych dusz.~
 631 Zub|        wręcz,~I warg ogromny ciężar przypisać mu radzi:~Mym żubrem - o,
 632 Zub|     Północne ktoś z przyjaciół mych przypomniał puszcze:~Począłem opowiadać
 633 Zub|          tobie utkwiwszy spojrzenie~Przystaje, tak ją więzić umie ludzki
 634 Zub|             wrzask łowców: odparty, przystanął~I zdawał się namyślać, którędy
 635 Zub|          Nie bardzom mógł uprawiać, przyznaję, wasz kunszt.~A kunszt ci
 636 Zub|          niby zbawczy blask,~I jako ptak bezpióre ochrania pisklęta,~
 637 Zub|            Z okrzykiem przeraźliwym puścili się w pogoń,~Rozlegał się
 638 Zub|          swój.~Przecz każdy z nich, puściwszy cugle świata z ręki,~Z imienia
 639 Zub|        upałów nie mieniał na chłody~Puszcz naszych! Lecz mów sobie,
 640 Zub|              Najdzikszy stwór ten w puszczach litewskich się rodzi,~A
 641 Zub|           Dnieprowe, gdy przez wodę puszczał się mój zwierz:~Nie przeto,
 642 Zub|          ciołków żwawy ród, na wolę~Puszczone - żadnych ojcom nie sprowadzą
 643 Zub|       wspomina.~Iż żubr przebywał w puszczy północnej i tur.~Nie było,
 644 Zub|        wielki Majestacie!~Swe modły racz dołączyć dzisiaj do mych
 645 Zub|            to piszę, tylko prawdzie rad.~Wyrasta płód i w wielką
 646 Zub|             sposób:~Świadectwem ich radości luby dźwięczny bek,~Powietrze
 647 Zub|         ogromny ciężar przypisać mu radzi:~Mym żubrem - o, zaiste -
 648 Zub|         matka ku dziecięciu wyciąga ramiona,~Tak w górę Ty podnosisz
 649 Zub|              którędy by zbiec.~Wtem ranę mu zadaje świszczący znów
 650 Zub|           nie ma na to, kiedy uszły raz.~Niech giną, wszak prawideł
 651 Zub|           się ich tłum.~Nasamprzód, rażąc krwawo, kieruje swe ciosy~
 652 Zub|            miał swobodę wyjawić, co razem~Z niemałą garstką mężów
 653 Zub|       zażarciej~Do coraz częstszych razów sprawną czeladź rwał,~Gdym
 654 Zub|            puściwszy cugle świata z ręki,~Z imienia tylko stróż jest,
 655 Zub|           Nieraz je obracałem w mym ręku - to wiedz.~Cokolwiek bądź,
 656 Zub|      zwlekać z naglą pracą tą!~ ~Co robić? Nie pokażę ja ludziom uczonym,~
 657 Zub|           Wesoło igra ciołków żwawy ród, na wolę~Puszczone - żadnych
 658 Zub|    wszystkich widać członków, iże z rodu byk.~A barwy jest ciemnawej:
 659 Zub|            puszczach litewskich się rodzi,~A cielskiem tak ogromnym
 660 Zub|           mierzwę~I nim spadnie, na rogach rozstrząsa ten gnój.~ ~Wspaniałe
 661 Zub|        wolno czepiać słów,~Na kozła rogatego wygląda z postaci,~Choć
 662 Zub|         Trzech chłopów może wpośród rogów jego siąść.~Lecz kark jego
 663 Zub|           dowody,~Że dwustu doszedł roków pewien stada wódz,~Na czole
 664 Zub|           Patrz, jakie prawo miecza rości sobie los~Do ludu, co połączeń
 665 Zub|         naciągam cięciwę,~Być sobie równi możem, choć różny nasz kunszt.~
 666 Zub|      przeskakują kłody~Lub pędzą po równinie, jakby je ktoś gnał,~Umieją
 667 Zub|          chyżym biegu brać szerokie rowy,~Rożkami potrząsając pośród
 668 Zub|           udanych walk,~A jesień je rozbudza sprowadzając jurny~Miłości
 669 Zub|            dźwięczny bek,~Powietrze rozedrganym napełnia się rykiem~- Wierzchołki
 670 Zub|          przeokrutny zwierz~I echem rozegranym niech przekaże, jakie~Złożyły
 671 Zub|              Gdy walczyć rozpoczęły rozjuszone byki~Parując swoim cielskiem
 672 Zub|             szaleństwo wręcz popada rozjuszony żubr:~Myśliwych okrutnymi
 673 Zub|           biegu brać szerokie rowy,~Rożkami potrząsając pośród groźnych
 674 Zub|            słowa, i to zaraz - taki rozkaz mam. ~ ~Jeżeli wyznać prawdę,
 675 Zub|      przybywszy niedawno~Jęliśmy za rozkazem układać tę rzecz.~Jeżeli
 676 Zub|   przeraźliwym puścili się w pogoń,~Rozlegał się głos w okrąg odbity
 677 Zub|   odskakując w tył.~Daleki wziąwszy rozmach potwór w nie uderza~Z chyżością
 678 Zub|       tęsknię, jakże się mozolę,~Na rozmaity sposób zarzucając sieć!~
 679 Zub|           stronic~Dowiedzieć, co za rozmiar ma ten olbrzym nasz.~Czytałem
 680 Zub|             sobie równi możem, choć różny nasz kunszt.~Niech z wierszy
 681 Zub|    świszczący znów pocisk,~Ażeby go rozpętał jeszcze większy gniew.~Widzący,
 682 Zub|          sprawiał Rzym.~Gdy walczyć rozpoczęły rozjuszone byki~Parując
 683 Zub|            I nim spadnie, na rogach rozstrząsa ten gnój.~ ~Wspaniałe też
 684 Zub|            Że o tym, kto zwyciężał, rozstrzyga li śmierć.~A kto z tych
 685 Zub|         kieruje swe ciosy~Ku sforze rozszczekanej, potem wpada w lud...~[...]~
 686 Zub|            potrząsa, na oba ją boki~Rozwiewa. W takim kształcie wielki,
 687 Zub|          pręty posłanych mu strzał.~Rozwścieklon, strasznie sapiąc drżącymi
 688 Zub|         przegwałtowny wprowadza się ruch.~Odwraca się, porywa wyrzuconą
 689 Zub|         sprawnymi skoki~Za wszelkim ruchem matki podążają w trop!~Niebawem
 690 Zub|       miejscu zatoczy swe kręgi,~Od ruchu w przegwałtowny wprowadza
 691 Zub|      drgnięcie,~Chociażby człek swe ruchy na uwięzi miał.~Najmniejszy
 692 Zub|          Przeszyte kulą cielska gdy runą o ziem,~Gdy część, bełtami
 693 Zub|             znalazłem ci w księgach~Rusinów, tego ludu, który język
 694 Zub|    częstszych razów sprawną czeladź rwał,~Gdym patrzył z podziwieniem,
 695 Zub|      zbłądzić można w lesie -~Niech ryczy w moim wierszu przeokrutny
 696 Zub|       miękkie ciała,~Spoczynku jeno rzadkich używając chwil.~Stworzenie
 697 Zub|            stado obchodzi li sam,~A rządy tylko piękny sprawuje i
 698 Zub|             przeto, iżbym godny był rzec chociaż słowo,~Lecz wiem,
 699 Zub|         który miał podobny łeb.~Tak rzecze, kto upałów nie mieniał
 700 Zub|         będzie ich żubr!~Prastarych rzeczy wiele znalazłem ci w księgach~
 701 Zub|   dorównywał w trudzie druhom mym~I rzekim, ufny w konia, przepływał
 702 Zub|       sercem, błagam przebaczenia~I rzucam się, Maryjo, do Twych świętych
 703 Zub|           świadkiem, które sprawiał Rzym.~Gdy walczyć rozpoczęły
 704 Zub|     północną gąszcz ja, Polak, choć rzymskim pisarzom~Nie równy, zwracam
 705 Zub|       groźne całe stado obchodzi li sam,~A rządy tylko piękny sprawuje
 706 Zub|            i dzielny:~Po władzę idą samce często poprzez krew.~Do
 707 Zub|         wieczne odchodzi wygnanie -~Samica kroczy smutna w swego pana
 708 Zub|             Rozwścieklon, strasznie sapiąc drżącymi nozdrzami,~Gromadę
 709 Zub|             tym biegu wyciągniętej, sapie, parska w krąg,~Wiatr grzywą
 710 Zub|            skóra nie nowina ni rogi sążniste:~Nieraz je obracałem w mym
 711 Zub|         patrz,~Przychodzę z drżącym sercem, błagam przebaczenia~I rzucam
 712 Zub|        krwawo, kieruje swe ciosy~Ku sforze rozszczekanej, potem wpada
 713 Zub|             może wpośród rogów jego siąść.~Lecz kark jego olbrzymi
 714 Zub|          rozmaity sposób zarzucając sieć!~Nie gnuśnych szukam leży,
 715 Zub|         dzikich osłów napędzi się w sieci,~Gdy w potrzask miot niejeden
 716 Zub|           kudłach,~Płomienne ślepia sieją przeraźliwy gniew,~Potworne
 717 Zub|             legowisk mocą wspólnych sił,~Nadzieja zaś spokoju polega
 718 Zub|            mówię łowach i o zwierza sile~Potężnej - lecz zaszkodził
 719 Zub|            są pojętne, że sprawnymi skoki~Za wszelkim ruchem matki
 720 Zub|       starca wiarygodnych ust.~Mnie skóra nie nowina ni rogi sążniste:~
 721 Zub|             nam dał,~Piszący, że na skórze piętnastu się chłopa~Pomieści:
 722 Zub|            bacząc, gdzie najgęściej skupia się ich tłum.~Nasamprzód,
 723 Zub|        sosnowy zaszywać się bór,~Ze skutkiem złym czy dobrym - zbłądzić
 724 Zub|             Ty godna, aby świat Cię sławił?~Przemówić, kiedy umysł
 725 Zub|   zwieszając się kudłach,~Płomienne ślepia sieją przeraźliwy gniew,~
 726 Zub|       większej nie mógłby już nikt.~Ślepiami strzela wokół, zerka na
 727 Zub|        Harmonię, ponad którą nie ma słodszych brzmień.~Nie mam wieści,
 728 Zub|           bym w pieśni powtórzył~Me słowa, i to zaraz - taki rozkaz
 729 Zub|        iżbym godny był rzec chociaż słowo,~Lecz wiem, że Ty nas tylko
 730 Zub|         puszcze:~Począłem opowiadać słuchając ich próśb.~O różnych mówię
 731 Zub|        rzecz.~Jeżeli mi jest wolno, słusznie bez wątpienia~Upraszam -
 732 Zub|            Wiesz jakie, czytelniku, służy mi dziś pióro?~W kołczanie
 733 Zub|            zwyciężał, rozstrzyga li śmierć.~A kto z tych walk wzajemnych
 734 Zub|           me barki kładł,~Pasł oczy śmiercią zwierza, uszy graniem story,~
 735 Zub|            wygnanie -~Samica kroczy smutna w swego pana ślad.~[...]~
 736 Zub|           pocić mi się kazał pośród śniegów mroźnych,~Pocisków wielki
 737 Zub|             puszcze,~I teraz chcę w sosnowy zaszywać się bór,~Ze skutkiem
 738 Zub|             wyrzuconą mierzwę~I nim spadnie, na rogach rozstrząsa ten
 739 Zub|           Gdy takie w głuchym lesie spełniały się sprawy,~Jam często dorównywał
 740 Zub|              Potworne włosie grzywy spływa po łopatkach~Kolana kryjąc
 741 Zub|  nieustannych ćwiczą miękkie ciała,~Spoczynku jeno rzadkich używając chwil.~
 742 Zub|            długie w tobie utkwiwszy spojrzenie~Przystaje, tak ją więzić
 743 Zub|             Gromadę łowców zmierzył spojrzeniem i wraz~Zwrot nagły uczyniwszy,
 744 Zub|         wspólnych sił,~Nadzieja zaś spokoju polega na stróżu,~Co groźne
 745 Zub|            Jak bywa śród wielmożów, spór toczono srogi,~Praw sobie
 746 Zub|    powstrzymać, trudno je zawrócić,~Sposobu nie ma na to, kiedy uszły
 747 Zub|           Do coraz częstszych razów sprawną czeladź rwał,~Gdym patrzył
 748 Zub|              A takie są pojętne, że sprawnymi skoki~Za wszelkim ruchem
 749 Zub|           sam,~A rządy tylko piękny sprawuje i dzielny:~Po władzę idą
 750 Zub|       Puszczone - żadnych ojcom nie sprowadzą trosk.~A takie są pojętne,
 751 Zub|          walk,~A jesień je rozbudza sprowadzając jurny~Miłości czas, trwający
 752 Zub|             wielmożów, spór toczono srogi,~Praw sobie zaprzeczając
 753 Zub|             Parując swoim cielskiem srogich bełtów gąszcz,~Gdy gniew
 754 Zub|      ciągnąc dalej rzecz.~Od innych sroższy stworzeń albo też im równy,~
 755 Zub|            Tak zlała się, że wyszła stąd pośrednia z barw.~ ~Mnie
 756 Zub|         dwustu doszedł roków pewien stada wódz,~Na czole ci on białą
 757 Zub|         Nagrodę otrzymuje - władnie stadem, król,~Zwyciężon zaś na
 758 Zub|             strasznych nieraz bojów stają biedni wodze,~Ni jednej
 759 Zub|           gałęzie,~A po nich ciężko stąpa ich niszczyciel, żubr...~[...]~
 760 Zub|          chłopa~Pomieści: miał to z starca wiarygodnych ust.~Mnie skóra
 761 Zub|          ludziom uczonym,~Do jakich starożytnych wziąć się mają ksiąg,~By
 762 Zub|            kiedy następuje kres ich starych lat.~Są pisma, które twierdzą,
 763 Zub|    północnej i tur.~Nie było, mówią starzy, dzikszego nad tura,~Którego
 764 Zub|         poraniły go lekkie pociski,~Sterczały w górę pręty posłanych mu
 765 Zub|          porównać chciał.~Brodzisko sterczy w strasznych zwieszając
 766 Zub|     piersiach każdy za swym drzewem~Stojący, na okrutny narażony skon,~
 767 Zub|         Lecz cóż mi tam pospólstwo! Stokroć niebezpieczniej~W obliczu
 768 Zub|           Maryjo, do Twych świętych stóp.~W tym lichym, brudnym płaszczu,
 769 Zub|     kryjówki~Zwierzyny, przezornymi stopy tłumić szmer,~Od niego wiem,
 770 Zub|      śmiercią zwierza, uszy graniem story,~Niedźwiedzie kiedy giną,
 771 Zub|              Gdzie drogę mu tamował stos zwalonych kłód,~Zatrzymał
 772 Zub|          chwile łowię~Dla nauk mych stracone za ubiegłych lat.~Lecz trudno
 773 Zub|       żubrze~Piszemy - nienawistny, straszliwy to zwierz,~Co, w dumę nas
 774 Zub|    chrzęstem broni uderzona, w mig.~Straszliwym wieści rykiem swą okrutną
 775 Zub|            mu strzał.~Rozwścieklon, strasznie sapiąc drżącymi nozdrzami,~
 776 Zub|         wtedy wzgardziwszy wczasami~Strawiłem nie dające się odwołać dni.~
 777 Zub|         przed potopem śród lodowych stref.~Wyraźnie mówi o tym Pliniusz
 778 Zub|             zwierza, i z jakich się stronic~Dowiedzieć, co za rozmiar
 779 Zub|        strzela wokół, zerka na wsze strony,~Najdalsze też wyśledzi
 780 Zub|             z ręki,~Z imienia tylko stróż jest, z istoty zaś wilk?~
 781 Zub|      Nadzieja zaś spokoju polega na stróżu,~Co groźne całe stado obchodzi
 782 Zub|             górę pręty posłanych mu strzał.~Rozwścieklon, strasznie
 783 Zub|      niejeden idzie już na skon,~Od strzałów gdy ognistych trzęsie się
 784 Zub|           krokiem,~Jeżeli nie lśnią strzały, nie błyszczy się broń.~
 785 Zub|            na tyłach przezornie się strzec.~Częstokroć też poważnym
 786 Zub|           mógłby już nikt.~Ślepiami strzela wokół, zerka na wsze strony,~
 787 Zub|            rzecz.~Od innych sroższy stworzeń albo też im równy,~Dla człeka
 788 Zub|            rzadkich używając chwil.~Stworzenie to wytrwale, żądne wielkich
 789 Zub|          powiadają, że nad wszelkie surmy,~Nad wszelkich dźwięki lutni
 790 Zub|        prawdziwie uroczysty sposób:~Świadectwem ich radości luby dźwięczny
 791 Zub|      widziano po czasie~Dalekim, to świadectwo długich wodza dni.~Ze jednak
 792 Zub|         mnogim ludem~Igrzyska byłem świadkiem, które sprawiał Rzym.~Gdy
 793 Zub|            jął przebiegać dreszcz -~Świadomi powiadają, że nad wszelkie
 794 Zub|       Zamilknąć, gdyś Ty godna, aby świat Cię sławił?~Przemówić, kiedy
 795 Zub|             z nich, puściwszy cugle świata z ręki,~Z imienia tylko
 796 Zub|           niebezpieczniej~W obliczu światłych mężów wypróbować broń;~Gdyż
 797 Zub|        rzucam się, Maryjo, do Twych świętych stóp.~W tym lichym, brudnym
 798 Zub|        chcąc pisać, z kołczanu~Mkną świszcząc me pociski, by zabijać wraz.~
 799 Zub|          zbiec.~Wtem ranę mu zadaje świszczący znów pocisk,~Ażeby go rozpętał
 800 Zub|          tylko chcesz,~Bylebym miał swobodę wyjawić, co razem~Z niemałą
 801 Zub|             iść.~Są w prawie, niech swobody użyją do woli,~Ten, komu
 802 Zub|             rozjuszone byki~Parując swoim cielskiem srogich bełtów
 803 Zub|           mocą w piersiach każdy za swym drzewem~Stojący, na okrutny
 804 Zub|             co połączeń wiarą Twego Syna~W pokoju winien bratnim
 805 Zub|         cielsko przeszywa żelazo,~W szaleństwo wręcz popada rozjuszony
 806 Zub|            bełtami jeźdźców ubita w szalonej~Nagonce, zlewa ziemię bryzgiem
 807 Zub|         odbity od chmur.~Lecz gdy w szalonym biegu dotarł zwierz do miejsca,~
 808 Zub|          Umieją w chyżym biegu brać szerokie rowy,~Rożkami potrząsając
 809 Zub|         łaszą zbyt ciekawe uszy:~Tu szmery tylko drżące budzi lekki
 810 Zub|        ogrodzonym rzuca się ostępie~Szukając, czym nasycić okrutny swój
 811 Zub|       zarzucając sieć!~Nie gnuśnych szukam leży, tylko chwile łowię~
 812 Zub|         przynęca, a ten~Od huraganu szybszy - rzuca się na wroga,~Co
 813 Zub|            Niech z wierszy mych nie szydzi człek nieokrzesany,~Pociski
 814 Zub|            nieraz budził trwogę,~Że szydził z mej ucieczki zły pospólstwa
 815 Zub|           ani zwlekać z naglą pracą tą!~ ~Co robić? Nie pokażę
 816 Zub|       znalazł~I mniemam, że w swych tajniach ukrywał to bór.~Diakon tylko
 817 Zub|              W zapasach o królestwa taka jest zażartość,~Że o tym,
 818 Zub|    powtórzył~Me słowa, i to zaraz - taki rozkaz mam. ~ ~Jeżeli wyznać
 819 Zub|         najstarszych dni,~Lecz nikt takiego zwierza nie widział; być
 820 Zub|        pospólstwa tłum.~Lecz cóż mi tam pospólstwo! Stokroć niebezpieczniej~
 821 Zub|             miejsca,~Gdzie drogę mu tamował stos zwalonych kłód,~Zatrzymał
 822 Zub|    znalazłem ci w księgach~Rusinów, tego ludu, który język swój~Wyraża
 823 Zub|        połyskiwał grzywą,~Od grzywy tej i stado wzięto nazwę swą;~
 824 Zub|          przedzierać się puszcze,~I teraz chcę w sosnowy zaszywać
 825 Zub|      odwołać dni.~Jakże dziś ku nim tęsknię, jakże się mozolę,~Na rozmaity
 826 Zub|          PIEŚŃ O ŻUBRZE~FRAGMENTY W TŁUMACZENIU JANA KASPROWICZA~ ~Zdarzyło
 827 Zub|        Zwierzyny, przezornymi stopy tłumić szmer,~Od niego wiem, za
 828 Zub|          się broń.~Zaś ona długie w tobie utkwiwszy spojrzenie~Przystaje,
 829 Zub|           bywa śród wielmożów, spór toczono srogi,~Praw sobie zaprzeczając
 830 Zub|           głos:~Przeróżne wszystkie tony w jedną się zlewają~Harmonię,
 831 Zub|             ruchem matki podążają w trop!~Niebawem powalone przeskakują
 832 Zub|         żadnych ojcom nie sprowadzą trosk.~A takie są pojętne, że
 833 Zub|          Lecz jeśli wiedzie z sobą, troskliwa, swe młode,~Szaleje, chrzęstem
 834 Zub|            Tak Ty, Dziewico czysta, troszczysz się o lud.~Jak matka ku
 835 Zub|            dziwna, nader ostre mam,~Trucizną nasycone o tak dziwnej mocy:~
 836 Zub|             Jam często dorównywał w trudzie druhom mym~I rzekim, ufny
 837 Zub|           Nie mam wieści, jak długo trwa ich bieg żywota~I kiedy
 838 Zub|    sprowadzając jurny~Miłości czas, trwający przez niewiele dni.~Obchodzą
 839 Zub|           tak okrutną nieraz budził trwogę,~Że szydził z mej ucieczki
 840 Zub|           Twe imię~Wypisać tutaj, z trwogi zadrżała mi dłoń.~Nie mogę
 841 Zub|          jeszcze wnętrzem,~Modlitwy trwożne z bladych wydobywam ust,~
 842 Zub|          giną, kiedy pada dzik.~Gdy trwożnych dzikich osłów napędzi się
 843 Zub|         grzywiasty -~Tak pisze on - trza czytać chcąc lepiej go znać.~
 844 Zub|           sprawiał się górniej,~Ni/ trzeba, iżby można zrozumieć mój
 845 Zub|         konając, zwyciężon pochyli,~Trzech chłopów może wpośród rogów
 846 Zub|           Od strzałów gdy ognistych trzęsie się powietrze,~Przeszyte
 847 Zub|             w wielką przemienia się trzodę,~I strzeże swych legowisk
 848 Zub|     przebywał w puszczy północnej i tur.~Nie było, mówią starzy,
 849 Zub|         mówią starzy, dzikszego nad tura,~Którego w swoich lasach
 850 Zub|            pragnął Twe imię~Wypisać tutaj, z trwogi zadrżała mi dłoń.~
 851 Zub|            dawny~Obyczaj polowania, twardy życia trud.~W północną gąszcz
 852 Zub|            Matko Boża! Gdym pragnął Twe imię~Wypisać tutaj, z trwogi
 853 Zub|             ludu, co połączeń wiarą Twego Syna~W pokoju winien bratnim
 854 Zub|        starych lat.~Są pisma, które twierdzą, podając dowody,~Że dwustu
 855 Zub|   najgodniejszych słów?~Lecz ufny w Twoją dobroć, wyższą ponad wszystko,~
 856 Zub|            I rzucam się, Maryjo, do Twych świętych stóp.~W tym lichym,
 857 Zub|          się na drzewo odskakując w tył.~Daleki wziąwszy rozmach
 858 Zub|      uchwyci uszami,~Baczący, by na tyłach przezornie się strzec.~Częstokroć
 859 Zub|        upomnień człowieka,~Któremum tyle winien, nie lza zwlekać
 860 Zub|            jest, z istoty zaś wilk?~Tymczasem, byśmy mogli odetchnąć,
 861 Zub|           Dla nauk mych stracone za ubiegłych lat.~Lecz trudno je powstrzymać,
 862 Zub|             część, bełtami jeźdźców ubita w szalonej~Nagonce, zlewa
 863 Zub|            za jakim iść wiatrem, by uchem~Lub nozdrzem zwierz nie
 864 Zub|           Najmniejszy szmer za sobą uchwyci uszami,~Baczący, by na tyłach
 865 Zub|            trwogę,~Że szydził z mej ucieczki zły pospólstwa tłum.~Lecz
 866 Zub|        robić? Nie pokażę ja ludziom uczonym,~Do jakich starożytnych
 867 Zub|      spojrzeniem i wraz~Zwrot nagły uczyniwszy, w gwałtownych podskokach~
 868 Zub|            poczną się parować wśród udanych walk,~A jesień je rozbudza
 869 Zub|       wziąwszy rozmach potwór w nie uderza~Z chyżością niespodzianą,
 870 Zub|            Szaleje, chrzęstem broni uderzona, w mig.~Straszliwym wieści
 871 Zub|              Oklaskiem podniecana i udręką ran -~Północne ktoś z przyjaciół
 872 Zub|        nasycone o tak dziwnej mocy:~Ugodzon nimi pada od najlżejszej
 873 Zub|            przeto, iżbym nie chciał ujść niebezpieczeństwa,~Lecz
 874 Zub|        niedawno~Jęliśmy za rozkazem układać tę rzecz.~Jeżeli mi jest
 875 Zub|        mniemam, że w swych tajniach ukrywał to bór.~Diakon tylko Paweł,
 876 Zub|         prócz wroga,~Bezpieczna nie ukrzywdzi, gdy uciekać chcesz.~Wesoło
 877 Zub|            Przystaje, tak ją więzić umie ludzki wzrok.~Lecz jeśli
 878 Zub|       równinie, jakby je ktoś gnał,~Umieją w chyżym biegu brać szerokie
 879 Zub|            sławił?~Przemówić, kiedy umysł ani język ludzki~Snadź nie
 880 Zub|        podobny łeb.~Tak rzecze, kto upałów nie mieniał na chłody~Puszcz
 881 Zub|           Lecz nie chcąc lekceważyć upomnień człowieka,~Któremum tyle
 882 Zub|              słusznie bez wątpienia~Upraszam - ja, z dalekich ziem przybyły
 883 Zub|        litewskich,~Nie bardzom mógł uprawiać, przyznaję, wasz kunszt.~
 884 Zub|            Obchodzą je w prawdziwie uroczysty sposób:~Świadectwem ich
 885 Zub|          Nie równy, zwracam przecie usilny swój krok.~Od ojcam się
 886 Zub|             nas wzbijając, jeśli go uśmiercim,~Bieguna północnego zamieszkuje
 887 Zub|   Najmniejszy szmer za sobą uchwyci uszami,~Baczący, by na tyłach przezornie
 888 Zub|         Sposobu nie ma na to, kiedy uszły raz.~Niech giną, wszak prawideł
 889 Zub|              Zaś ona długie w tobie utkwiwszy spojrzenie~Przystaje, tak
 890 Zub|         przed wieki~Przejąwszy je z uwagi dla ojczystych brzmień.~
 891 Zub|           niemałą garstką mężów mój uwidział wzrok,~A nad czym jeszcze
 892 Zub|      wielkich znojów,~Że któż by to uwierzył patrząc na ich kształt!~
 893 Zub|        Chociażby człek swe ruchy na uwięzi miał.~Najmniejszy szmer
 894 Zub|        ludzki~Snadź nie wie, jakich użyć najgodniejszych słów?~Lecz
 895 Zub|             w prawie, niech swobody użyją do woli,~Ten, komu ja to
 896 Zub|             Spoczynku jeno rzadkich używając chwil.~Stworzenie to wytrwale,
 897 Zub|            które sprawiał Rzym.~Gdy walczyć rozpoczęły rozjuszone byki~
 898 Zub|              zmieniając go wręcz,~I warg ogromny ciężar przypisać
 899 Zub|           mógł uprawiać, przyznaję, wasz kunszt.~A kunszt ci to największy:
 900 Zub|            zarzuci, że zmyślam, nie wątpię,~Że trudno, by zwierz który
 901 Zub|            jest wolno, słusznie bez wątpienia~Upraszam - ja, z dalekich
 902 Zub|           wodza dni.~Ze jednak jest wątpliwość, ile żył nieznany~Lat przedtem,
 903 Zub|          okrutnymi przebija oczami,~Wciąż bacząc, gdzie najgęściej
 904 Zub|          jeszcze wtedy wzgardziwszy wczasami~Strawiłem nie dające się
 905 Zub|       poklask mi przypadnie od zbyt wdzięcznych dusz.~Lecz nie chcąc lekceważyć
 906 Zub|       północnego zamieszkuje ląd,~A we mnie tak okrutną nieraz
 907 Zub|      ukrzywdzi, gdy uciekać chcesz.~Wesoło igra ciołków żwawy ród,
 908 Zub|        Paweł, lombardzki dziejopis,~Wiadomość o ogromnej postaci nam dał,~
 909 Zub|          Pomieści: miał to z starca wiarygodnych ust.~Mnie skóra nie nowina
 910 Zub| wyciągniętej, sapie, parska w krąg,~Wiatr grzywą mu potrząsa, na oba
 911 Zub|            niego wiem, za jakim iść wiatrem, by uchem~Lub nozdrzem zwierz
 912 Zub|          postaci,~Choć z wszystkich widać członków, iże z rodu byk.~
 913 Zub|       Wspaniałe też i piękne czynią widowisko,~Gdy poczną się parować
 914 Zub|              daj opamiętanie,~Niech widzą, że zdradzili obowiązek
 915 Zub|     rozpętał jeszcze większy gniew.~Widzący, jak mu cielsko przeszywa
 916 Zub|            nikt takiego zwierza nie widział; być może,~Żył ongi przed
 917 Zub|          las -~Procesów zakończenie widziano po czasie~Dalekim, to świadectwo
 918 Zub|          ani język ludzki~Snadź nie wie, jakich użyć najgodniejszych
 919 Zub|              król,~Zwyciężon zaś na wieczne odchodzi wygnanie -~Samica
 920 Zub|           obracałem w mym ręku - to wiedz.~Cokolwiek bądź, na korzyść
 921 Zub|            ludzki wzrok.~Lecz jeśli wiedzie z sobą, troskliwa, swe młode,~
 922 Zub|        winien bratnim żyć po wieków wiek.~Książętom naszym, błagam,
 923 Zub|            literami greckimi, przed wieki~Przejąwszy je z uwagi dla
 924 Zub|      nieznany~Lat przedtem, więc mi większą pewność trudno mieć.~Niejedno
 925 Zub|         swego życia,~Wystawić sobie większej nie mógłby już nikt.~Ślepiami
 926 Zub|      prawdzie rad.~Wyrasta płód i w wielką przemienia się trzodę,~I
 927 Zub|       Stworzenie to wytrwale, żądne wielkich znojów,~Że któż by to uwierzył
 928 Zub|            i całą pierś.~Lecz jeśli wielkie sprawy mam łączyć z drobnymi,~
 929 Zub|             ongi bój.~Jak bywa śród wielmożów, spór toczono srogi,~Praw
 930 Zub|             myśliwca niezbyt gładki wiersz.~ ~Postaram się pokrótce
 931 Zub|          lesie -~Niech ryczy w moim wierszu przeokrutny zwierz~I echem
 932 Zub|          różny nasz kunszt.~Niech z wierszy mych nie szydzi człek nieokrzesany,~
 933 Zub|   rozedrganym napełnia się rykiem~- Wierzchołki krzepkich dębów jął przebiegać
 934 Zub|           można zrozumieć mój płód.~Wiesz jakie, czytelniku, służy
 935 Zub|            tylko drżące budzi lekki wiew.~Po dawnych niech pisarzy
 936 Zub|        spojrzenie~Przystaje, tak ją więzić umie ludzki wzrok.~Lecz
 937 Zub|            stróż jest, z istoty zaś wilk?~Tymczasem, byśmy mogli
 938 Zub|      zwycięsko,~Nagrodę otrzymuje - władnie stadem, król,~Zwyciężon
 939 Zub|       piękny sprawuje i dzielny:~Po władzę idą samce często poprzez
 940 Zub|             dać niepłodny grunt.~Do Włoch, nie znanych dotąd, przybywszy
 941 Zub|         przeraźliwy gniew,~Potworne włosie grzywy spływa po łopatkach~
 942 Zub|        płaszczu, z lichszym jeszcze wnętrzem,~Modlitwy trwożne z bladych
 943 Zub|         koryta~Dnieprowe, gdy przez wodę puszczał się mój zwierz:~
 944 Zub|          doszedł roków pewien stada wódz,~Na czole ci on białą połyskiwał
 945 Zub|      Dalekim, to świadectwo długich wodza dni.~Ze jednak jest wątpliwość,
 946 Zub|           nieraz bojów stają biedni wodze,~Ni jednej chwili pewnej
 947 Zub|           dzisiaj do mych próśb.~Na wojny patrz zaciekłe, na krwią
 948 Zub|          już nikt.~Ślepiami strzela wokół, zerka na wsze strony,~Najdalsze
 949 Zub|          igra ciołków żwawy ród, na wolę~Puszczone - żadnych ojcom
 950 Zub|              niech swobody użyją do woli,~Ten, komu ja to piszę,
 951 Zub|         sforze rozszczekanej, potem wpada w lud...~[...]~W gwałtownych
 952 Zub|        pochyli,~Trzech chłopów może wpośród rogów jego siąść.~Lecz kark
 953 Zub|            Od ruchu w przegwałtowny wprowadza się ruch.~Odwraca się, porywa
 954 Zub|        zwalonych kłód,~Zatrzymał go wrzask łowców: odparty, przystanął~
 955 Zub|      błąkają się błoni,~My mamy swą wskazówkę, jaką drogą iść.~Są w prawie,
 956 Zub|       rogach rozstrząsa ten gnój.~ ~Wspaniałe też i piękne czynią widowisko,~
 957 Zub|         strzeże swych legowisk mocą wspólnych sił,~Nadzieja zaś spokoju
 958 Zub|      Wyraźnie mówi o tym Pliniusz i wspomina.~Iż żubr przebywał w puszczy
 959 Zub|              Gdy poczną się parować wśród udanych walk,~A jesień je
 960 Zub|             strzela wokół, zerka na wsze strony,~Najdalsze też wyśledzi
 961 Zub|             nad wszelkie surmy,~Nad wszelkich dźwięki lutni idzie ten
 962 Zub|          Świadomi powiadają, że nad wszelkie surmy,~Nad wszelkich dźwięki
 963 Zub|      pojętne, że sprawnymi skoki~Za wszelkim ruchem matki podążają w
 964 Zub|           wygląda z postaci,~Choć z wszystkich widać członków, iże z rodu
 965 Zub|             ten ich głos:~Przeróżne wszystkie tony w jedną się zlewają~
 966 Zub|          Twoją dobroć, wyższą ponad wszystko,~Cokolwiek jest niższego
 967 Zub|           wzrok,~A nad czym jeszcze wtedy wzgardziwszy wczasami~Strawiłem
 968 Zub|         namyślać, którędy by zbiec.~Wtem ranę mu zadaje świszczący
 969 Zub|          kto z tych walk wzajemnych wychodzi zwycięsko,~Nagrodę otrzymuje -
 970 Zub|             Jak matka ku dziecięciu wyciąga ramiona,~Tak w górę Ty podnosisz
 971 Zub|       większy z postaci~W tym biegu wyciągniętej, sapie, parska w krąg,~Wiatr
 972 Zub|         jego olbrzymi zbyt mały się wyda,~Jeślibyś inne członki z
 973 Zub|          Modlitwy trwożne z bladych wydobywam ust,~Nie przeto, iżbym godny
 974 Zub|             słów,~Na kozła rogatego wygląda z postaci,~Choć z wszystkich
 975 Zub|             zaś na wieczne odchodzi wygnanie -~Samica kroczy smutna w
 976 Zub|        chcesz,~Bylebym miał swobodę wyjawić, co razem~Z niemałą garstką
 977 Zub|       Cokolwiek bądź, na korzyść mi wyjdzie mój dawny~Obyczaj polowania,
 978 Zub|        powiem, że mi wyschły źródła wyobraźni,~Lecz daję wam, co może
 979 Zub|         Boża! Gdym pragnął Twe imię~Wypisać tutaj, z trwogi zadrżała
 980 Zub|             obliczu światłych mężów wypróbować broń;~Gdyż albo się zachwieje
 981 Zub|          piszę, tylko prawdzie rad.~Wyrasta płód i w wielką przemienia
 982 Zub|         tego ludu, który język swój~Wyraża literami greckimi, przed
 983 Zub|        potopem śród lodowych stref.~Wyraźnie mówi o tym Pliniusz i wspomina.~
 984 Zub|             że Ty nas tylko zdołasz wyrwać z klęsk.~Litując się nad
 985 Zub|           ruch.~Odwraca się, porywa wyrzuconą mierzwę~I nim spadnie, na
 986 Zub|      zwlekać już.~Nie powiem, że mi wyschły źródła wyobraźni,~Lecz daję
 987 Zub|          wsze strony,~Najdalsze też wyśledzi krańce swoich dróg;~Powieki
 988 Zub|     czujnością strzeże swego życia,~Wystawić sobie większej nie mógłby
 989 Zub|           czarnej~Tak zlała się, że wyszła stąd pośrednia z barw.~ ~
 990 Zub|       używając chwil.~Stworzenie to wytrwale, żądne wielkich znojów,~
 991 Zub|            A nie wiem też, dlaczego wywodzą mu z nozdrzy~Ogromne jakieś
 992 Zub|          taki rozkaz mam. ~ ~Jeżeli wyznać prawdę, niechętnie o żubrze~
 993 Zub|           Lecz ufny w Twoją dobroć, wyższą ponad wszystko,~Cokolwiek
 994 Zub|           śmierć.~A kto z tych walk wzajemnych wychodzi zwycięsko,~Nagrodę
 995 Zub|           to zwierz,~Co, w dumę nas wzbijając, jeśli go uśmiercim,~Bieguna
 996 Zub|            A nad czym jeszcze wtedy wzgardziwszy wczasami~Strawiłem nie dające
 997 Zub|              Do jakich starożytnych wziąć się mają ksiąg,~By poznać
 998 Zub|            odskakując w tył.~Daleki wziąwszy rozmach potwór w nie uderza~
 999 Zub|       grzywą,~Od grzywy tej i stado wzięto nazwę swą;~Poza tym - dla
1000 Zub|            świszcząc me pociski, by zabijać wraz.~Ty piszesz, a ja dzielniej